Y 1745. Ambryssi; ed. Meletius Geogr. vet. et nov. p.333. minusculis, Dodwell. Itin. T. II. p.512. Tractat Osann. Syll. p. 155. ΕΠΑΦΡΟΔΕΙΤΟΝ XAIPE Ἐπαφρόδειτου Dodw. vs. 1. E pro El. Επαφρόδειπον non potest accusativus esse, ut visum. Nisi igitur vitium subest, neutrale erit mulieris nomen, ut Αφροδίσιον : quamquam forma haec neutralis Επαφρόδειτον, quae deminutivi ne speciem quidem habeat, suspecta est. 1746. Tithoreae in sepulcralibus lapidibus. Titulum a edidit Dodwell. Itin. T. II. p. 138. Memorat Clarkius Itin. P.II. S. III. p. 222. Ambryssi; ex Melet. Geogr. vet. et nov. p. 533. et Dodwell. Ad monasterium D. Lucae in Phocide, prope Stirin, in muro ΝΙΚΙΑΣ Νικίας. 1749. [Π]ΥΡΡΙΧΟΣ Πύρριχος. Ibidem in marmore (,,apud nobilissimam Lucae Monachi aedem in Phocide iuxta Daulidem ad vIII, mil."); Cyriac. p.xxxI. n.211. et ex eiusdem schedis a Compagnonio missis Murat. T. I. P. CDXCIII. 2ο Ambryssi; ex Dodwell. T.II. p.512. Cave Αρχύτου coniungas: omnes versus fracti sunt nec cohaerent. : Throni in Locris Epicnemidiis, hodie Παλαιόκαστρο εἰς τὰ Μάρμαρα, supra vicum Ῥωμάνι. Minusculis dedit Meletius Geogr. ΑΓΑΘΑΙ ΤΥΧΑΙΑΡΧΟΝΤΟΣΑΛΕΞΙΟΥ ΓΡΑΜΜ 5 ΟΥΤΙΩΝ. ΟΛΟΓΧΗΤΟΝ Reliqua deficiunt; verba πόλις ποτὲ μεσόγειος, quae apud Meletium addita sunt, non pertinent ad inscriptionem. Videtur decretum proxeniae esse. Οπουντίων Schol. Thuc. III, 89. τρεῖς Λοκρίδες εἰσίν, αὕτη τε ἡ vix potest dubium esse, quamquam quomodo hoc τῶν Οπουντίων, καὶ ἡ τῶν Ἐπιζεφυρίων, καὶ ἡ τῶν Ὀζολῶν. ѝ vocabulum ceteris coniunctum in hoc titulo fue- Accedit Polybii auctoritas XII, 11, 2. duplices tanrit, non exputo. Aetas tituli videtur media esse, tum Locros in Graecia agnoscentis. Unus Strabo saeculi ante Christum fortasse tertii vel secundi, secum ipse pugnans modo Opuntem Epicnemidiis qua aetate Epicnemidios Locros, quorum est Thro- annumerat, ut IX. p. 416. 'Оπоυя, ý тŵν Aо×gŵν μxΟπους, τῶν Λοκρῶν μηnium, ab Opuntiis iam separatos fuisse non con- τgóπоdis Twν 'Eπinuidiwv, et p.424. extr. modo Opunstat. Olim enim Opuntii ab Epicnemidiis non fue- tios et Epicnemidios dividit, ut p.416. extr. et p.425. runt diversi, sed Opus fuit caput omnium Epi- quae divisio quin ipsius aetate obtinuerit non ducnemidiorum, hoc est eorum Locrorum, a quibus bito. Strabonem sequitur Eustathius ad Dionys. Pereliqui omnes originem duxerunt: unde fit, ut rieget. Paulo aliter rem diiudicat Mannertus Geogr. Opus Locrorum simpliciter dicatur unτng et unrgó- ant. T.VIII. p. 116. quamquam non negat Opuntios Tods (Pind. Olymp. IX, 20. et in epigrammate Py-esse partem Epicnemidiorum; ut Aongoì 'AupioσETS ̓Αμφισσείς laeo Olymp. 75. circiter scripto apud Strab. IX. Ozolarum sunt. Illorum autem Epicnemidiorum s. p.425.), atque ut Epicnemidii apud Herodotum et Opuntiorum coloni sunt Ozolae (Strab. IX. p. 427. et Thucydidem nusquam nominentur, sed Opuntii. aliis testantibus), quorum principes urbes Naupactus Nec catalogus navium Iliad. 6, 531 sqq. distinguit et Amphissa: ab Ozolis descendunt Epizephyrii, StraEpicnemidios et Opuntios; et Aiax Oilei filius Na- bone auctore (VI. p. 259. IX. p. 427.); non tamen ryco ortus (Steph. Byz. v. Nagu, Strab. IX. p.425.) huic vituperandus Ephorus erat, quod Epizephyrios Opuntis dicitur rex fuisse (Strab. 1. c. Steph. Byz. dixit Opuntiorum colonos, quippe quod ipsi Ozov. 'Olóλa), et tamen ap. Eurip. Iphig. A. 264. rur- lae ab Opuntiis descendebant; et Epizephyrii visum Thronii ponitur. Similiter Pausanias X, 1, 1. dentur ex Crissaeo sinu in Italiam navigasse haud Epicnemidiis haud obscure annumerat Opuntios, et ita multo post; quam Opuntii Ozolas condiderant: apud eundem X, 8, 2. ubi Locri Epicnemidii par- ita ut illi quoque Opuntiis potuerint originem deticipes Amphictyonici, concilii dicuntur, non pos- bere. Sic Ceos ut suos colonos adjuvant Opuntii sunt non Opuntii his comprehensi esse, Locrorum (Herodot. VIII, 2.), licet Locrica in Ceo colonia omnium principes. Etiam Plinius H. N. IV, 12. Naupacto progressa sit: nempe Opuntii seu EpiOpuntem primo loco inter Epicnemidiorum oppida cnemidii, qui ad Crissaeum sinum profecti erant, recenset, et Schol. Pind. Olymp. XI. init. tantum partim ibi substitere, partim in Italiam, partim tres Locrorum populos novit, Epicnemidios, Ozo- Naupacto delati in Ceon, sunt: et, hinc communis las, Epizephyrios; neque aliter Schol. Iliad. 1. c. laus bonorum institutorum Opuntiis sive Epicnemiet Steph. Byz. v. Olona, ubi ex correctione Salma- diis (Pind. Olymp. IX, 15. epigr, Pyl. ap. Strab. IX. sii scribendum; Λοκρῶν μοῖραι τρεῖς εἰσιν· Ἐπικνημίδιοι, p. 425. e lectione veteri optima Μητρόπολις Λοκρῶν οἱ καὶ Οπούντιοι, ἐξ ὧν Αἴας, Ἐπιζεφύριοι, οἱ δὲ Ὀζόλαι., εὐθυνόμων Οπόεις), Locris Epizephyriis, Ceis. Unde idem: Οπόεις, πόλις Λοκρῶν τῶν Ἐπικνημιδίων. 1752. Post Thronium accedimus ad Opuntem. Quam urbem Meletius Geogr. vet. et nov. p.536. ingentí errore ponit ad hodiernam Puntonnitzam, quae non longe distat a veteri oppido Scarphea prope Thronium (vide Gell. Itin.). Verum urbis situm perspexerunt Whelerus et. Guil. Gellius, prope Talanta (Meletio TakáνTION S. TORάUTI, quem locum bis nominat, p.337. p.546. hic post absolutam Boeotiam, quod hoc loco fines Boeotiae et Locridis esse putabat, prope vicum Malessinam, cuius meminit p.340.), e regione insulae Atalantae (Taλavrov). Ibi igitur, in loco Todávτi, eis tòv "Ayiov ПautεZEŃ MOVα vidit hanc inscriptionem Meletius et minusculis edidit p.357. κατὰ θάλασσαν 2 Titulus insigniter mutilatus sic fere restituen- Acarnanico: åσpáλɛav nai avtoïs nai xgýμaσı nai natà dus est: Αγαθᾷ τύχα δάμω, Οπούντιοι ἔδωκαν [τῷ γᾶν καὶ κατὰ θάλασσαν καὶ πολέμου καὶ εἰράνας: sed δεῖνα τοῦ δεῖνα] Tix[❤], avtŵ nai [e]vyó[vois #goε- Meletius plurima hinc omisit. Vs. 4. T fortasse erat νίαν,] ἀσυλίαν καὶ αὐτοῖς [καὶ χρήμασι καὶ κατὰ γᾶν] καὶ ἐκ πολέμου καὶ εἰράνας, quod addi solet, sed praeapevtos Epodáμw, Nixóßou- misso tamen xai. Nomini 'Epodu non confido. Tgauuaréws nomen esse NinoBouxos ex n. 1751. coniicio: quod nominativo casu expressum fuit, nisi Νικοβούλου scribere malis, vel ab ἄρχοντος aliam inscriptionem incipere, qua de re ex Melet. non satis tuto iudicare licet. λος Νικοτέ[λεος ἐγραμμάτευε]. Proxeniae decretum hoc fuisse sponte patet peritis. Εγγόνοις pro ἐκγόνοις in his decretis vidimus aliquoties. Mox AYTOIE vs. 3. positum docet formulam fere talem fuisse qualem n. 1793. in titulo 1753. Ibidem in D. Nicolai; ex Meletio p.337. qui minusculis habet. ΟΠΑΛΑΙΟΣΤΑΤΙΚΣΟΠΟΛΙΚΟΥΤ. Ὁ παλαιός. Τάτιος ὁ Πολίχου? Ptolichi nomen notum est: pro quo potuit etiam Πόλιχος dictum esse. 1754. lbidem in D. Nicolai; ex eodem, apud quem minusculis extat. ΗΡΟΔΟΤΟΣΛΑΜΠΩΝΑΜΦΙΑΝΘΕΟΙΣ 1755. Ibidem in D. Nicolai; ex Melet. p.346. ubi minusculis extat; hinc Hobhouse Itin. p. 1051. qui pro Boeotico habuit, quod Meletius titulum hunc in fine capitis de Boeotia apposuit. Sed Opuntium esse satis patet ex verbis praemissis: Τελευταῖον ἰστέον, ὅτι ἀναμεταξὺ τοῦ Ῥάδου, τοῦ Προςκυνᾶ καὶ τοῦ Λουκίσι, χωρίων τοῦ Ταλαντίου, εἶναι Μετόχι τοῦ ̔Αγίου Γεωρ γίου τοῦ ἐν Μαλεσσίναις, Αγιος Αθανάσιος εἰς τοῦ Βένδρα ἐπονομαζόμενον, ὅπου τοπάλαι ἦτον τέμενος τοῦ ̓Ασκληπιοῦ Σωτῆρος, και θὼς ἐκ τῶν ἐκεῖσε εὑρισκομένων ἐπιγραφῶν δηλοῦται. οἷον ἡ ἐν τῷ πλησίον ναῷ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. ΑΓΑΘΗ ΤΥΧΗ ΕΔΟΞΕΝΤΗΜΕΡΑΙ ΓΕΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣΩΤΗΡΟΣΑ ΝΟΜΟΙΑΠΟΔΕΜΕΣΗΜΒΡΙΑΣ ΣΥΜ ΟΡΟΣ ΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΥΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ 15 ΤΑΣ ΚΑΤΑΧΕ. ΟΜΟΙΩΣ ΕΔΟΞΕΝ ΚΑΤΑΤΗΝ ΑΥΤΗΝ Cetera desunt. ̓Αγαθῇ τύχῃ, ἔδοξεν τῇ ἱερᾷ γερουσίᾳ τοῦ Σωτῆρος Ασκληπιοῦ ἐν κοινῷ, στήλην ἀναγραφῆναι, ἐν ᾗ στήλη εἶναι τὰ ὑπογεγραμμένα· ἀντὶ πολλῶν καὶ μεγάλων, ὧν εὐεργετήθη παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ μνήμης ἀρίστης: Ιούλιος Αριστέας ἐχαρίσατο διὰ τοῦ Θεοῦ τῇ γερουσία χωρίδιον στυφλῆς γῆς] - - ρι Οπου[ν]τι? πλ[η]σίο[ν]? Γείτ[ο]νες· ἀπὸ μὲν ἠοῦς Αὖρ. Θάλαμος, καὶ πρὸς νότον [οἱ] Καλλίστης κληρονόμ[οι], ἀπὸ δὲ ἄρκτου Αὐρ. Θεόδωρος, ἀπὸ δύσεως οἱ ̓Αρέσκοντ[ο]ς Ὁλμωνίου κληρονόμοι, ἀπὸ δὲ μεσημβρίας Σύμ[φορος όνιος? καὶ οἱ Νικοστράτου κληρονόμοι. ἐπὶ τι --- φυτεύσῃ, τοὺς γερουσιαστὰς καὶ άχε - - - αἰώνιον ἀναφερό[ν]τ[ω]ν? ὁμοίως ἔδοξεν κατὰ τὴν αὐτὴν Vs. 7. ΟΝΠΟΥΤΙ videtur in ΟΠΟΥΝΤΙ mutandum; deinde cave πλησιογείτονες scribas: usus postulat solum γείτονες. Nec πλεισίον ex Boeotismo retinuerim. Vs. 8. I past AYP pro interpunctione legit Melet. Αρέσκοντος dedi de Sanderi coniectura: Ολμωνίου, ex Holmonibus. Post ΣΥΜ vs. 12. solum videtur Φ excidisse: nam Meletii lacunae incertae mensurae sunt, neque in mediis versibus ut in exemplo nostro, sed maxime in finibus fuisse videntur: versuum enim initia et exitus ille non designavit. Sacrum concilium Aesculapii dono acceperat fundum, idque per testamentum: designantur fines, in quibus qui in orientem sunt, duplici limite definiuntur, in orientem simpliciter, ubi Aur. Thalamus, et in orientali plaga, qua vergit in meridiem (πρὸς νότον). 1756. Naupacti in Locris Ozolis, in moenium orientali parte; Cyriac. p. vi. n. 5g. versibus indiscretis, et ex suis ac Barberinis Cyriaci schedis Murat. T. II. p. DCII. 2. versibus mire dispositis. Cf. Corsin. F. A. T. II. p. 444. Retinui formam tituli ex edito Cyriaci textu. [Terium vide in pag. seq.] - Fundum lectionis constituit exemplum Cyriaci. ΤΟ ΙΔΙΟΝΥΣΟΙΤΟΙ: sed Ω pro O ex Mur. recepi. Vs. 3. init. Mur. ΚΕΙΟΥΣΑΣ et tum ΚΑΛΛΙΣΤ - Vs. 4. Cyr. ΑΝΔΡΕΟΝΟΙΟΝΥΜΑΜΑ, Mur. quod ΤΩΙΔΙΟΝΥΣΙΩΙΤΩΙΕΠΕΛΕΥΘΕΡΩΙ, inepte. Cyr. dedi. Mox P. TIMHM Mur. TIMH. Vs. 6. Cyr. ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΟΝΤΟΣ ΘΕΑΡΟΙΣΛΗΣΕΤΩΝΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΩΝΥΜΟΥΜΗΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥΑΠΕΔΟΤΟΔΕΔΕΛΦΙΩΝΣΩΤΙΩΝΟΣΝΑΥΠΑΚΤΙΟΣΣΥΝΕΥΔΟ ΚΕΟΥΣΑΣ ΚΑΙ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΤΩΙ ΔΙΟΝΥΣΩΙ ΤΩΙΕΠΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΩΜΑΑΝΔΡΕΙΟΝΩΙΟΝΥΜΑ ΛΙΒΑΝΟΣ ΓΕΝΟΣ ΑΡΑΒΑΤΙΜΗ ΑΡΓΥΡΙΟΥ 5 ΕΙΣΓΕΝΕΑΝΛΙΒΑΝΟΣ ΕΙΔΕΘΡΕΨΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΜΕΝΑ ΑΔΙΩΝΑΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΟΠΡΟΑΝΟΔΟΤΑΣΗ ΠΡΟΠΩΛΙΤΩ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΟΣΕΣΤΩΔΕΛΦΙΩΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΙΝΙΚΟΜΑΧΟΣ ΙΚΥΔΑΜΟΤΕΛΗΣ ΜΙΚΚΟΣΒΡΣΚΟΣΑΤΡΑΦΑΤΗ ΣΤΑΝΩΝΑΝ ΦΥΛΑΣΕΙΣΩΣΑΝΔΡΟΣ ΛΥΚΙΔΑ ΟΠΡΟΑΝΟΔΟΤΑΣ ΜΗΠΡΟΠΩΛΙΤΩΚΑΙΛΙΒΑ aut solius Naupactiorum urbis; et posterius mihi Titulus hic in integrum restitui nequit; vs. 2. prius AE delendum esse patet; vs. 5. vero ante Aißavos haud pauca excidisse ex similibus inscriptionibus coniicio: quae post si de dicta fuerint, non exputo; nec quidquam proficimus e varietate Muratòriana. Quae liquént, sunt fere haec: гgaμμaτevovтos Jeagois 'A[gi][o]Twvos ToŨ 'AgiσTW Γραμματεύοντος θεωροῖς ̓Α[ρί]σ[σ]τωνος τοῦ ̓Αριστω νύμου, μηνὸς Διονυσίου, ἀπέδοτο Δελφίων Σωτίωνος Ναυπάκτιος, συνευδοκεούσας καὶ [τᾶς?] θυγατρὸς Καλλιστ[ῶ]s, τῷ Διονύσῳ τῷ [ἐν Ναυπάκτῳ] ἐπ ̓ ἐλευθερία σῶμα ἀνδρεῖον, ᾧ ὄνυμα Λίβανος, [τὸ?] γένος Αραβα, τιμ[ᾶς] apyugiou [#]é[vT]ε [μv]ãv, [nadw's êπiσTEUTE TO De Tav ὠναν] Λίβανος. εἰ δὲ μία ὠνᾶς ἔστω, καὶ ὁ προα[π]οδότας μὴ προπωλ[ε]ίτω, καὶ Λίβανος ἔστω Δελpíwv os. μápτugoi Nixóμaxos, A[v]x[ídas;] Aapatéλns, Mixκος, Β[οΐ]σκος, Α[ντι]φάτης? τὴν ὠνὰν φυλάσ[σ]ει Σώσανδρος Λυκίδα. Naupactus Locris Ozolis erepta, ab Atheniensibus Olymp. 81, 2. Messeniis tradita est (Thucyd. I, 103. Diod. XI, 84. Pausan. IV, 24. extr.): qui quum eam tenerent, Athenienses ibi sedem belli habuerunt (Thucyd. II, 69. 91. Pausan. IV, 26. init.). Inde expulsis Messeniis post pugnam ad Aegospotamos Locri Ozolae recuperarunt urbem (Pausan. IV, 26. init. X, 38, 5.). Sed postea occuparunt Achaei, quos expulit Epaminondas Olymp. 103, 2. (Diod. XV, 75.). Postremo Philippus Amyntae f. Achaeis, qui eam iterum occuparant, eripuit Naupactum et Aetolis dedit (Demosth. Philipp. III. p. 120. 1. Strab. IX. p. 427. init.): hi vero relinuerunt constanter, donec Patrensibus Naupactum subiecit Augustus (Pausan. X, 38, 5.). Quare Naupactus vulgo Aetoliae dicitur urbs (v. Steph. Byz. et quos laudant eius intpp.); congregantur subinde Naupacti Aetoli (Polyb.V, 103,): is Naumantov nai πρὸς τοὺς συνέδρους τῶν Αἰτωλῶν legatos mittunt Cei (Inscr. Ceorum): Naupactii prorsus pro Aetolis sunt (ibid.). Quae quum ita sint, neque haec inscriptio et n. 1757. aut Philippo Amyntae f. antiquiores aut Augusto recentiores haberi queant, uterque titulus pertinet ad Aetolos Naupactios. Universorum vero Aetolorum eponymus magistratus est orgarnyós (v. ad n. 1694.), idemque n. 1757. a. Naupactio titulo praescribitur. Sed hic et n. 1757. b. γραμματεὺς θεωρῶν praefigitur: itaque θεωροί sunt aut Aetolorum universorum sub Praetore magistratus, eatenus magis probatur, ut in singulis Aetolorum urbibus putem eiusmodi theoros fuisse, harum, non foederis, magistratus. In Ceis titulis sub Aetolorum decreto incipit aliud mutilatum, cuius initium: ÈTì Dewpoũ Zwngáтous, quod ad Naupactiorum urbem θεωροῦ Σωκράτους, referri posse patet vel ex iis, quae ex Ceis titulis paulo ante rettuli: et in ipsa Naupactiorum urbe idem habemus n. 1758. ènì Zravía Dexpoũ. Neve mireris, quod n. 1757. in eodem lapide duarum inscriptionum geminarum alteri a Praetor Aetolicus, alteri b scriba theororum Naupactiorum praefigitur; pendebat omnino ex scribentibus, utrum ex urbano magistratu an ex foederis eponymo designare annum vellent. De theoris magistratibus Aeginetarum, Troezeniorum, Mantinensium, Thasiorum dixit Müllerus Aeginet. p. 134 sq. Dor. T. II. p. 18. Naupactios vero theoros a Messeniis originem repetere putat: sed Messeniaca instituta Naupacti haud dubie abolita sunt, nec constat apud Messenios theoros fuisse magistratus. oros fuisse magistratus. Ceterum in Ceo titulo et n. 1758. Jewpov accipe de eo theoro, qui eponymus fuit; sed in inscriptionibus n.1756. 1757. b. pro hoc scriba theororum actis praefigitur, qui fortasse theororum fuit princeps. AHEETÓNOΣ fuit APIE ETONOX: filius Aristonymi ex more Aristo est, quod sic variant nomina in familiis (v. Oec. civ. Athen. T. II. p. 235.); σσ pro σr vidimus saepius, idque n. 25. est fortasse in ipsa voce 'Agírw, in titulo in eadem ora reperto, prope Crissam Locris vicinam: neque obest, quod deinceps est 'ApioTwvúμou scriptum: sic enim in uno et eodem titulo 'Aσorgayaλos Néorogos habetur. Mensis Dionysius Aetolicus haberi debet, quod Naupactii Aetoli sunt (cf. ad n. 1688. extr.). Is sane a Aiovio Naupacti culto nomen habet; sed ipse hic cultus ab Aetolis videtur adductus esse, apud quos celeber est Bacchus Calydonius. Cognomen Dionysi, quod hoc in titulo excidit, dixeris esse Et, quia n.1757. est EKTI. Nam de exτw nemo cogitabit: quinque Bacchos excogitarunt docti; in cognomenta sollemnia non abierunt haec numeralia. At ut hic titulus sic n. 1757. ita est lacunosus, ut sine temeritate in litteris EKT1 aliquid excidisse liceat statuere: et simplicissimum est scribere [v Navñá]×τw. Immo ipsum Navránтy in alia parte eius inscriptionis servatum est, quod statim patebit. Paulo ante malui Kar[] quam Karo[]s: cf. ad n. 1386. et ipsum Kaotus n. 1763. in Locrico titulo, ac Νεικασῶς in Delphico n. 1710. Quae post illa, τῷ Alovúσw T [ev Navránry], partim ex Cyr. retinuimus Ibidem; Cyriac. p. vi. n. 6o. et ex suis ac Barberinis Cyriaci schedis Murat. T. II. p. DXCII. 1. Cyriacus habet versibus indiscretis, Muratorius distinctis; posterior initio, ubi id fieri poterat, sequendus erat, quod lacunas signavit ap. Cyr. non notatas: ceterum cave ideo putes formam tituli Muratorianam esse genuinam. Inde a fine versus quarti, Muratorii lectione prorsus discrepante ab edito Cyriaco, cuius textus unice genuinus est, versus ex meo divisi arbitrio, servato ex Mur. initio versus quarti. Aliter enim agi non potuit, si tituli rationem explicare volebam. De lineolis, quas in versibus posui, monebo paulo post. ΣΤΡΑΤΑΓΕΟΝΤΟΣ ΚΛΕΑΝΣΕΥΟΝΤΟΣ ΘΕΑΡΟΙΣΛΕΩ ΕΥΔΟΚΕΟΥΣΑΣ ΚΑΙΤΑΣΜΑΤΡΟΣ.............ΕΥΘΥΑΙ ΝΙΚΑΙΑ ΑΠΟΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣΑΠΕΔΟΝΤΟΤΩΔΙΟΝΥΣΙΩ|ΕΔΟΤΟΤΩΔΙΟΝΥΣΩΙ ΤΩΕΚΤΩΙΕΠΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΩΜΑ ΑΝΔΡΕΙΟΝ ΝΑΥΠΑΚΤΩΙΕΠΕΛΕΥΘΕΡΙΑΙΣΩ 5 ΛΥΚΙΔΟΣΟΙΚΟΓΕΝΗΤΙΜΣΔΡΙΟΝΩΤΟΝΟΜΑΑΡΙΩΝ ΟΙΚΟ ΣΤΙΜΑΣΑΡΓΥΡΙΟΥ ΝΟΣΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ ΝΙΚΟΚΟΥΛΟΣ ΔΙΟΝΥΣΩ C. Pro fundo posui textum Cyriaci; nam Murato- ΚΛΑΟΣΔΙΟΝΥΣΟΥ. Accidit in hoc titulo idem riana texta in universum minus sunt fida. Uterque quod n. 1608. ut variae inscriptiones iuxta positae vero mire discrepat. Vs. 1. Mur. ΚΑΙ ΚΛΕ p. ΚΛΕ. confunderentur a Cyriaco: qui quum praeterea, ut In fine lacuna est ex Mur. ut vs. 2. Vs. 3. ultima solet, multa omiserit in medio et in fine, immo ΕΔΟΤΟΤΩΔΙΟΝΥΣΩΙ omittit Mur. haud dubie pauca tantum verba delibarit hinc inde, nec de pode coniectura. Vs. 4. Mur. EKTOI, Cyr. EAEYTE situ litterarum et forma tituli liqueat, non possunt PIAI, et cetera ut dedi usque ad NOE vs. 6. Pro hae inscriptiones restitui, Ceterum quomodo distinhis Mur. ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΙ ΝΑΥΠΑΚΤΙΩΣΩΜΑΑΝ guendae variae inscriptiones essent, lineolis interΔΡΕΙΟΝΩΙ|ΟΝΟΜΑΑΡΙΩΝΟΙΚΟΣ ΛΥΚΙΔΟΣ positis et additis litteris a. b. c. significavi. De tiΟΙΚΟΓΕΝΕΙΣΤΙΜΑΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ ΜΣΑΡΙΟΝ tulorum forma cf. n. 1656. et ibi citatos, et de ΥΙΟΣ, quae ex transpositis et mutilatis Cyriaci Praetore Aetolorum ac theoris vide ibidem. Sinverbis composita videntur. In fine Mur. NIKO gulae syngraphae fuerunt fere hae: Inter Amphissam (quae hodie Salona) et Naupactum (Naupacto, Nepacto, Epacto, Lepanto) est Λοιδωρίκιον (s. Λοιδορίκιον), Meletio p.33r. Doridis κωμόπολις et sedes episcopalis: haec manifesto in Locris Ozolis sita est. In vicinia Lidoricii schedae Mustoxydis hanc tradunt inscriptionem repertam esse: Εἰς χωρίον ὀνομαζόμενον Μετόχι δύο ὥρας ἀπέχον τοῦ Λοιδορικίου. Sed Pouquevill. Itin. Τ. ΙΙΙ. p. 249. ponit in muro conventus (μετόχι) monachorum Artotinae, quam putat Erineum Do |
