48

LOCI QUIDAM LUCIANI EMENDATI
ATQUE EXPLANATI

A JOANNE SEAGER, A.Β.

BICKNOR. WALLICE IN COMITATU MONUMETHIÆ RECTORE.

No. VIII.-[Continued from No. XXXIV. p. 236.]

IMAGINES. p. 474. [p. 16. A. ed. Salmur.] μία μὲν δή σοι, ὦ Λυκῖνε, καλλιφωνίας αὕτη, καὶ ὠδῆς εἰκὼν, ὡς ἄν τις ἐπὶ τὸ ἔλαττον εἰκάσειε· σκόπει δὲ δὴ καὶ τὰς ἄλλας. οὐ γὰρ μίαν, ὥσπερ σὺ δὴ, ἐκ πολλῶν συνθεὶς ἐπιδεῖξαι διέγνωκα, ἧττον γὰρ τοῦτο, καὶ γραφικῶν συντελεσθὲν, κάλλη τοσαῦτα, καὶ πολυειδές τι ἐκ πολλῶν ἀποτελεῖν αὐτὸ αὐτῷ ἀνθαμιλλώ μενον, ἀλλ ̓ αἱ πᾶσαι τῆς ψυχῆς ἀρεταὶ, καθ' ἑκάστην εἰκὼν μία, γεγράψεται πρὸς τὸ ἀρχέτυπον μεμιμημένη. - Post ἀποτελεῖν intelligit Grævius διέγνωκα rursus. sed melius videtur legere : οὐ γὰρ μίαν, ὥσπερ σὺ δὴ, ἐκ πολλῶν συνθεὶς, ἐπιδεῖξαι διέγνωκα, (ἧττον γὰρ τοῦτο, καὶ γραφικῶν, [ut est in Salmuriensi. "arte pingendi tantum valentium, pictorum tantùm"] συντελεσθῆναι κάλλη τοσαῦτα, καὶ πολυειδές τι ἐκ πολλῶν ἀποτελεῖν αὐτὸ αὐτῷ ἀνθαμιλλώμενον,) ἀλλ ̓ αἱ πᾶσαι τῆς ψυχῆς ἀρεταὶ, καθ' ἑκάστην εἰκὼν μία, γεγράψεται πρὸς τὸ ἀρχέτυπον μεμιμημένη.

IMAGINES. p. 475. (16 E. ed. Salmur.) καὶ δὴ γεγράφθω πάντα συλλήβδην τὰ ἐκ τοῦ Ἑλικῶνος ἀγαθὰ ἔχουσα. οὐχ ὥσπερ ἡ Κλειώ, καὶ ἡ Πολύμνια, καὶ ἡ Καλλιόπη, καὶ αἱ ἄλλαι, ἕν τι ἑκάστη ἐπισταμένη, ἀλλὰ πασῶν· καὶ προσέτι, τὰ Ἐρμοῦ, καὶ ̓Απόλλωνος.------ Legendum censeo ἀλλὰ πασῶν ΤΑΣ ΕΠΙΣΤΗΜΑΣ ΕΧΕΤΩ καὶ προσέτι τὰ Ἐρμοῦ καὶ ̓Απόλλωνος.

IMAGINES. p. 479. [p. 19. E. Salmur.] καὶ σχεδὸν ἤδη τέλος σοι ἔχουσιν αἱ εἰκόνες. ἅπασαν γὰρ ἐπελήλυθας τὴν ψυχὴν, καὶ τὰ μέρη ἐπαινῶν.

Manifeste oportet rescribere, ἅπασαν γὰρ ἐπελήλυθας τὴν ψυχὴν, ΚΑΤΑ τὰ μέρη ἐπαινῶν.

IMAGINES. p. 480. [20 c. ED. Salmur.] ὅπερ οἱ ταπεινοὶ τὰς γνώμας, πάσχουσιν ἀπειροκαλίᾳ τῆς τύχης, ἐπειδὰν αὐτοὺς ἡ τύχη μηδὲν τοιοῦτον ἐλπίσαντας, ἄφνω ἀναβιβάσῃ ἐς πτήνον τι, καὶ μετάρσιον ὄχημα, οὐ μένουσιν ἐπὶ τῶν ὑπαρχόντων, οὐδ ̓ ἀφορῶσι κάτω, ἀλλ ̓ ἀεὶ πρὸς τὸ ἄναντες Η βιάζονται. - Vera lectio ἀπειροκαλίᾳ τῆς Ψυχῆς. Mendum irrepsit ex similitudine sequentis τύχη.

IMAGINES. p. 481. [p. 21. E. ed. Salmur.] Καὶ οὕτως, ὦ Πολύ στρατε, γιγνέσθω. ἀξία γὰρ, οὐ τὸ σῶμα μόνον, ὥσπερ ἡ Ἑλένη, καλὴ οὖσα, καλλίων δὲ καὶ ἐρασμιωτέρα ὑπ ̓ αὐτῶν τὴν ψυχὴν σκέπουσα.

Est qui scribit καλλίω δὲ καὶ ἐρασμιωτέραν ὑπ ̓ αὐτῶν τὴν ψυχὴν σκέπουσα. Verum quo τὸ αὐτὼν referre possumus? Sana Scriptura (quanquam Solano, Gesnero, et Reitzio ἀόρατος) est καλλίω δὲ καὶ ἐρασμιωτέρα (accus. plural.) ὑπ' αὐτὴν τὴν ψυχὴν σκέπουσα.

IMAGINES. p. 483. [22. D. ed. Salmur.] Μονιμωτέρα γοῦν (ἡ εἰκὼν) τῶν ̓Απελλοῦ, καὶ Παῤῥασίου, καὶ Πολυγνώτου γένοιτ' ἂν, καὶ αὐτὴ ἐκείνη παρὰ πολὺ τῶν τοιοῦτων κεχαρισμένη, ὅσῳ μὴ ξύλου, καὶ κηροῦ καὶ χρωμάτων πεποίηται, ἀλλὰ ταῖς παρὰ μουσῶν ἐπινοίαις εἴκασται, &c.

Malim μονιμωτέρα γοῦν τῶν ̓Απελλοῦ, καὶ Παῤῥασίου, καὶ Πολυγνώτου γένοιτ ̓ ἂν αὕτη· ΚΑΤ' ΕΚΕΙΝΟ παρὰ πολὺ τῶν τοιούτων μᾶλλον κεχαρισμένη, ὅσῳ μὴ ξύλου, καὶ κηροῦ καὶ χρώματων πεποίηται.

PRO IMAGINIBUS. p. 489. [28. D. Salmur.] καὶ ἑαυτὴν οὖν τὸ μὲν πλάσμα σου ἐπαινεῖν, καὶ τὴν ἐπίνοιαν τῶν εἰκόνων, μὴ γνωρίζειν δὲ τὴν ὁμοιότητα. Forsitan τὴν Εγνοιαν.

PRO IMAGINIBUS. p. 489. [28. D. Salmur.] μὴ γὰρ εἶναι τῶν τηλικούτων ἀξίαν, μηδὲ ἐγγὺς ὅτι μὴ δὲ ἄλλην τινὰ γυναϊκά γε οὖσαν. Non dubito legendum esse: μὴ γὰρ εἶναι τῶν τηλικούτων ἀξίαν, μηδὲ ἐγγύς ΤΙ· μηδὲ ἄλλην τινὰ, γυναῖκά γε οὖσαν. Damascius apud Suid. ν. Ὀδαίναθος. Μάλιστα δὲ χαλεπὸν, καὶ ΕΓΓΥΣ ΤΙ ἀδύνατον εἶναι, περὶ θεῶν τι λέγειν ἢ φρονεῖν ἀνθρώπους ὄντας.

PRO IMAGINIBUS. p. 490. [29. E. ed. Salmur.] καὶ συγγνώμη εἰ γυναικεῖόν τι ἔπαθε. καίτοι εἰ χρὴ τἀληθὲς εἰπεῖν, καὶ αὐτῷ ἐμοὶ τοιοῦτόν τι εἶπειν ἔδοξε. Gesnerus rejicit τοιοῦτον. rejiciendum potius εἰπεῖν, ut sit καὶ αὐτῷ ἐμοὶ τοιοῦτόν τι ἔδοξε. Geminavit τὸ ΕΙΠΕΙΝ, " εἰ χρὴ τἀληθὲς εἰπεῖν,” -τοιοῦτόν τι εἰπεῖν, -incuria librarii.

PRO IMAGINIBUS. p. 491. [29. E. ed. Salmur.] τὸ μὲν γὰρ πρῶτον ἀκούων, οὐδὲν ἐπλημμελήσα ἐνορῶν τοῖς γεγραμμένοις. ἐπεὶ δὲ ἐκείνη ἐπεσημήνατο, καὶ αὐτὸς ἄρχομαι τὰ ὅμοια γιγνώσκειν περὶ αὐτῶν.

Reponunt Guietus, Solanus, Gesnerus, οὐδὲν πλημμέλημα ἐνεωρῶν. Cogitaveram, οὐδὲν ΕΠΕΤΙΜΗΣΑ, ἐνορῶν, κ. τ. λ.

PRO IMAGINIBUS. p. 500. [39. A. ed. Salm.] διομόσαιτο δ ̓ ἂν καὶ τὸν Κροίσου υἱὸν ὀξυηκοώτερον εἶναι τοῦ Μελάμποδος. καὶ τὸν Ἰφνέα ὀξύτερον δεδορκέναι τοῦ Λυγκέως, ἤνπερ μόνον κερδᾶναί τι ἐλπίσῃ ἐπὶ τῷ ψεύσματι. ὁ δέ γε αὐτὸ τοῦτο ἐπαινῶν, οὐχ ὅπως οὐδ ̓ ἂν ψεύσαιτό τι, ἢ προσθείη τῶν μὴ δὲ ὅλως προσόντων· τὰ δ ̓ ὑπάρχοντα αὐτῷ φύσει ἀγαθὰ, κἂν, μὴ πάνυ μεγάλα ᾖ, παραλαβὼν, ἐπηύξησε, καὶ μείζω ἀπέφηνε. ὀδέ γε αὐτὸ τοῦτο ἐπαινῶν vertitur a Gesnero, qui id ipsum quoque facit ut laudat. verbis, me judice, sensum τοῦ αὐτὸ τοῦτο haud assequentibus. αὐτὸ τοῦτο ἐπαινῶν est, Ita laudans ut vere laudare dicatur ; Legitime, vere, juste laudans. Vid. Toup. in Fragmenta Longini. sect. 5. Præterea legendum, ὀδέ γε αὐτὸ τοῦτο ἐπαινῶν, οὐχ ΟΥΤΩΣ (ποιεῖ puta) οὐδ ̓ ἂν ψεύσαιτό τι, ἢ προσθείη τῶν μὴ δὲ ὅλως προσόντων.

PRO IMAGINIBUS. p. 502. [p. 40. E. ed. Salmur.] ἐγὼ γὰρ εἰ μέν τινα ἄμορφον οὖσαν ἔφην τῷ ἐν Κνίδῳ ἀγάλμασι ὁμοίαν, γόης ἂν, καὶ τοῦ Κυναίθου κολακικώτερος ὄντως νομιζοίμην. εἰ δὲ τοιαύτην ὑπάρχουσαν, οἷαν πάντες ἴσασιν, οὐ πάνυ ἐκ πολλοῦ διαστήματος ἦν τὸ τόλμημα. Ut sit Cynæthi cum Luciano hæc collatio, non, ut nunc, veritatis rei cum laudibus a Luciano scriptis, pone post τόλμημα notam interrogationis.

PRO IMAGINIBUS. p. 504. [42. E. ed. Salmur.] ἐπὶ μέντοι τοῦ ̓Αγαμέμνονος, ὅρα ὅσην αὐτὸς φειδὼ ἐποιήσατο τῶν θεῶν, καὶ ὡς ἐταμιεύσατο τὰς εἰκόνας ἐς τὸ σύμμετρον. ὡς ὄμματα μέν φησι, καὶ κεφαλὴν ἴκελον αὐτὸν εἶναι τῷ Διὶ, τῷ ̓Αρεϊ δὲ, τὴν ζώνην, στέρνον δὲ, τῷ Ποσειδῶνι, VOL. XVIII.

Cl. Jl.

NO. XXXV.

D

--ὡs potest esse Nam; potest esse Ut, Quemadmodum, Quomodo; sed malim, ὋΣ ὄμματα μέν φησι καὶ κεφαλὴν, κ. τ. λ.

TOXARIS. p. 510. [48. E. ed. Salmur.] οὕτω μέγα τόλμημα τολμῆσαι, καὶ τοσοῦτον ἀπὸ τῆς αὐτῶν ἀπάραντας, ἐκπλεῦσαι εἰς τὸν πόντον, ἀπείρατον ἔτι τοῖς Ἕλλησιν ὄντα, πλὴν μόνων τῶν ἐπὶ τῆς ἀργοῦς ἐς τὴν Κολχίδα στρατευσάντων, μὴ καταπλαγέντας, μήτε τοὺς μύθους τοὺς ἐν αὐτῷ, μήτε τὴν προσηγορίαν καταδείσαντας. - Num, μήτε τοὺς μύθους τοὺς ἐπ ̓ αὐτῷ ? " DE illo."

TOXARIS. p. 517. [55. E. ed. Salmur.] οὕτω νῦν ποιῶμεν. τοὺς μὲν παλαιοὺς φίλους ἀτρεμεῖν ἐάσωμεν, εἴ τινας ἢ ἡμεῖς, ἡ ὑμεῖς, τῶν πάλαι καταριθμεῖν ἔχομεν. ἐπεὶ κατά γε τοῦτο πλεονεκτοῖτε ἂν, πολλοὺς, καὶ ἀξιοπίστους μάρτυρας τοὺς ποιητὰς παρεχόμενοι, τὴν ̓Αχιλλέως, καὶ Πατρόκλου φιλίαν, καὶ τὴν Θησέως, καὶ Πειρίθου, καὶ τὴν ἄλλην ἑταιρείαν, ἐν καλλίστοις ἔπεσι καὶ μέτροις ῥαψῳδοῦντας, ὀλίγους δέ τινας προχειρισάμενοι τῶν καθ' ἡμᾶς αὐτοὺς, καὶ τὰ ἔργα αὐτῶν διηγησάμενοι. Omnia ab ἐπεὶ κατά γε τοῦτο, usque ad ῥαψῳδοῦντας, sunt παρένθετα, et proinde signis includenda. Deinde pro προχειρισάμενοι scribendum προχειρισΩΜΕΘΑ.

TOXARIS. p. 522. [p. 61. C. ed. Salmur.] καὶ ἐπεὶ ᾔσθετο πονήρως ἔχοντα, καὶ διάβροχον ἤδη τῷ ἔρωτι, καὶ τακερὸν γεγενημένον, ἄλλο ἐπὶ τούτοις ἐπενόει, καὶ τὸν ἄθλιον ἀπώλλυε. κύειν τε γὰρ ἐξ αὐτοῦ σκήπτεται. Inserendum "O. ἄλλο ἐπὶ τούτοις ἐπενόει, ὁ καὶ τὸν ἀθλιὸν ἀπώλλυε.

TOXARIS. p. 557. [p. 65. E. ed. Salmur.] πλεῖν μὲν γὰρ ἔφη ἐξ Ἰταλίας ̓Αθήναξε περὶ δύσιν πληϊάδος, συλλογιμαίους τινὰς ἀνθρώπων κομίζων, ἐν δὲ τούτοις, εἶναι τὸν Ἐυθύδικον. καὶ μετ ̓ αὐτοῦ Δάμωνα τὸν Χαλκιδέα, καὶ τοῦτον ἑταῖρον αὐτοῦ.

Ejecto articulo, interpungendum, καὶ μετ ̓ αὐτοῦ Δάμωνα, Χαλκιδέα καὶ τοῦτον, ἑταῖρον αὐτοῦ. præcessit, ἄκουε τοίνυν καὶ ἄλλον, ὦ Τόξαρι, Εὐθύδικον τὸν χαλκιδέα.

TOXARIS. p. 538. [76. A. ed. Salmur.] ἐδέδετο οὖν ὁ ἄθλιος ̓Αντίφιλος πολὺν ἤδη χρόνον, ἁπάντων, ὅσοι ἦσαν κακουργοῖ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ, μιαρώτατος εἶναι δοκῶν. καὶ ὁ ἐπὶ τῶν δεσμῶν αἰγύπτιος δεισιδαίμων ἄνθρωπος, ᾤετο χαριεῖσθαι, καὶ τιμωρήσειν τῷ θεῷ, βαρὺς τῷ ̓Αντιφίλῳ ἐφεστώς.

"Cur Solanus varietatem quæsierit nescio;" inquit Reitzius.-Invenire ὁ ἐπὶ τῶν ΔΕΣΜΙΩΝ forsitan speraverat Solanus. Istam certe lectionem veram esse puto.

TOXARIS. p. 545. [83. E. ed. Salmur.] καὶ ὅπερ ὑμεῖς ἐν τοῖς γάμοις, τοῦτο ἡμεῖς ἐπὶ τῶν φίλων ποιεῖν ἀξιοῦμεν, ἐπιπολὺ μνηστευόμενοι, καὶ πάντα ὁμοῦ πράττοντες, ὡς μὴ διαμαρτάνοιμεν τῆς φιλίας, μὴ δὲ ἀπόβλητοι δόξωμεν εἶναι.

Rectius διαμαρτάνΩμεν.

TOXARIS. p. 548. [p. 86. E. ed. Salmur.] καὶ οἱ μὲν Σαυρομάται, διηρμένοι τοὺς ἄκοντας, ὥρμησαν ἐπ ̓ αὐτὸν, ὡς κατακεντήσοντες. -Proinde quasi de bubulcis, boves agentibus, loquatur Lucianus! Scripsit procul dubio : ὡς ΚΑΤΑΚΟΝΤΙΣΟΝΤΕΣ. vid. Nov. Ed. Thes. H. Steph.

TOXARIS. p. 552. [p. 90. E. ed. Salmur.] ἐπειδὰν δὲ παύσωνται δειπνοῦντες, αἰτήσαντα φιάλην, ἐπισπεῖσαι κατὰ τῆς τραπέζης, καὶ μνηστεύεσθαι τὴν παῖδα, πολλὰ ἐπαινοῦντα ἑαυτὸν, ὥς τις ἢ γένους, ἢ πλούτου, ἢ δυνάμεως ἔχοι.-ὥς τις pro ὅστις, quod habent aliæ edd., est ex conjectura Gesneri. idem conjeceram ipse, et conjecturæ confirmandæ causa, quæ sequuntur exempla in schedis descripseram, πρὸς κυβερνήτην περὶ τῆς νεώς τε καὶ τῶν ναυτῶν μὴ τὰ ὄντα λέγοντι, ὅπως ἢ αὐτὸς ἤ τις τῶν ξυνναυτῶν πράξεως ἔχει. Plato De Republica. p. 392. 1. 48. Ed. Basil. Prim. εἶθ' ὃν ὁρᾶτε ἐκ προαγωγῆς ὄνθ ̓ ὑμῖν φίλον, καὶ ὅπως ἂν ὑμᾶς δύνασθαι νομίσῃ, οὕτω πρὸς ὑμᾶς εὐνοίας ἔχοντα, τοῦτον οἴεσθε δεῖν ἰσχυρόν ποτ' ἐάσαι γενέσθαι; Demosth. κατὰ ̓Αριστοκράτ. p. 678. 1. 21. παραλαμβάνων κάθιζε αὐτοὺς κατὰ τὴν ἀξίαν ἕκαστον, ὡς ἂν ὕλης ἢ τέχνης ἔχῃ. Lucian. in Jove. Tragœd. p. 193. Ed. Salmur. οὐκ ἐκ διανομῆς τινος ἢ τάξεως, ἀλλ' ὡς ἕκαστος ἑτοιμότητος ἢ βουλήσεως ἔσχε, τῶν χωρίων καταλαμβανομένων. Plutarch. in Camillo, p. 264. Ed. H. Steph. ὡς οὖν ἕκαστος ποδῶν εἶχε καὶ ῥώμης, καταδραμόντες ἐπὶ τὴν θάλασσαν, καὶ καταβαλόντες ἑαυτοὺς προσενήχοντο ταῖς ναῦσι. Plutarch. in Mario, p. 780. Ed. H. Steph. vid. et Plutarch. in Sylla, p. 857. 1. 13. Ed. H. Steph. in Agesilao, p. 1104. l. 18. in Bruto, p. 1815. 1. 29.

TOXARIS. p. 559. [p. 100. D. ed. Salmur.] καὶ ὁ Εὐβίοτος οὐ μετὰ πολὺ καὶ οὗτος εἰσέπεσεν, ἄγων πανδημεὶ μὲν τοὺς Ἕλληνας, ̓Αλανοὺς δὲ, καὶ Σαυρομάτας, ἐπικλήτους ἑκάτερους δισμυρίους.

Malim καὶ ὁ Εὐβίοτος οὐ μετὰ πολὺ καὶ ΑΥΤΟΣ εἰσέπεσεν. TOXARIS. p. 565. [p. 107. E. ed. Salmur.] νύκτωρ δὲ καθευδόντων, ἔτυχον γὰρ ἐν ὑπερῴῳ τινὶ κατοικοῦντες, πυρκαϊὰ μεγάλη ἐξανίσταται, καὶ πάντα περιεκλείετο, καὶ περιεῖχεν ἡ φλὸξ ἁπανταχόθεν τὴν οἰκίαν.

Magis arrideret καὶ πάντα περιεκαίετο, Et omnia flammis involvebantur. Non clausa fuisse omnia, ex egressu Abauchæ, uxorisque et liberorum, apparet.

ASINUS. p. 569. [112. A. ed. Salmur.] ἐγὼ δὲ κόπτω προσελθὼν τὴν θύραν. καὶ μόλις μὲν, καὶ βραδέως, ὑπήκουσε δ' οὖν ἡ γυνή· εἶτα καὶ προσῆλθεν. ἐγὼ μὲν ἠρόμην εἰ ἔνδαν εἴη ὁ Ιππαρχος.

Malim εἶτα καὶ προῆλθεν.

ASINUS. p. 579. [121. B. ed. Salmur.] καὶ ἦν πολλὴ μὲν ἐν τούτῳ τρυφή· ὥστε τῆς εἰς τὴν Λαρίσσαν ὁδοῦ παντάπασιν ἐπιλελήσμην. καί ποτε ἐπὶ νοῦν μοι ἦλθεν ἐς τὸ μαθεῖν ὧν ἕνεκα ἦλθον.-Interponendum puto μόλις : καὶ ΜΟΛΙΣ πότε ἐπὶ νοῦν μοι ἦλθεν τὸ μαθεῖν ὧν ἕνεκα ἦλθον.

ASINUS. p. 579. [121. C. ed. Salmur.] δεῖξόν μοι μαγγανευούσαν ἢ μεταμορφουμένην τὴν δέσποιναν· πάλαι γὰρ τῆς παραδόξου ταυτῆς θέας ἐπιθυμῶ. μᾶλλον εἴ τι σὺ οἶδας, αὐτὴ μαγγανεῦσον, ὥστε φανῆναί μοι ἄλλην ἐξ ἄλλης ὄψιν.

Male abest particula δέ, μᾶλλον ΔΕ εἴ τι σὺ οἶδας αὐτὴ μαγγανεῦ

σον.

ASINUS. p. 580. [123. A. ed. Salmur.] εἶτα κιβώτιον ἀδρὸν ἀνοιξάσα, πάνυ πολλὰς ἔχον πυξίδας ἐν αὐτῷ, ἔνθεν ἀναιρεῖται, καὶ προσφέρει μίαν. Legendum προφέρει, quod legisse videtur Gesnerus cum reddiderit promit; nisi forte προσφέρει significat, Naribus admovet; quo sensu προσφέρεται potius dixisset Lucianus.

REMARKS ON

The Similarity of Worship, that prevailed in different parts of the Pagan World.

PART V.-[Concluded from No. XXXII. p. 213.]

:אנשים אחים-Gen. xiii. 8.

But let us return from this digression: - Meyrick, as before instanced, conceives, that besides the great Huon, or Supreme Being, the Druids possessed some obscure ideas of a triple personality in God's essence, like the Indians and other pagans; and many critics have imagined such to have been the original allusion of the bardic Triads. But it is clear that although Hu himself was but a colonist, in process of time divine honors were ascribed to him. With the etymology of his name we shall not bewilder ourselves, as etymology has, in many instances, corrupted history; although it is worthy of remark, that the Arabic هو )as) Chardin has well observed) is continually repeated by the sufis and derveeshes, to express the essential name of God: "Ils se prennent par la main, et tournent en branlant la tête, et criant de toute leur force, l'un à l'autre, Hou, Hou, c'est-à-dire, Dieu, ou l'Etre par soi." This same pronoun also occurs in an emphatic manner in the Hebrew Bible, and the Sanskrit writers likewise use the pronoun Sah, precisely according with the of the Arabs, in this sense. According to Mr. Davies, the Celtic Hu signifies an overlooker.

Those, who have investigated the Gothic rites, have discerned a close similarity with several parts of the Celtic superstition, and it may be worth while to adduce Sir Wm. Jones's words concerning Odin: "The Scythian or Hyperborean doctrines and mythology may also be traced in every part of these eastern regions; nor can we doubt, that Wod or Oden, whose religion, as the Northern

* We find Hava in Sanskrita, and 20YIT in Cophtic.