Inter multiloquos, et grandia verba serentes, Vir patiens forti melior; minor esse triumphus Nemo sciens illum lædit, quem credit amicum; Regula fida nimis: quisquis amandus, amet. Hæc hominum disjuncta solet conjungere corda, Ista potest hominem conciliare Deo. Hac duce carpe viam, gradienti nemo nocebit, Sed quoniam nummus toxica sæva gerit. Non satiare potest manus omnipotentis avarum: Dic mihi quis poterit, quod nequit illa manus? Semper abundabit, qui rebus noverit uti; Muneribus fortasse tuis placabis avarum, Lædere quo cesset invidus, esto miser. Alterius misera gaudet mens invida sorte, Cunctaque vicina commoda, damna putat. Et nisi festinus fugeres, te plura monerem, Vix pateris dici pauca: vel ista tene. JOANNIS SARESBERIENSIS POLYCRATICUS, SIVE DE NUGIS CURIALIUM ET VESTIGIIS PHILOSOPHORUM. LIBER PRIMUS. PROLOGUS. JUCUNDISSIMUS quum in multis, tum in eo maxime est literarum fructus, quod omnium interstitiorum loci et temporis exclusa molestia, amicorum sibi invicem præsentiam exhibent, et res scitu dignas, situ aboleri non patiuntur. Nam et artes perierant, evanuerant jura, fidei et totius religionis officia quæque corruerant, ipseque recti defecerat usus eloquii, nisi in remedium infirmitatibus humanæ, literarum usum mortalibus divina miseratio procurasset. Exempla majorum, quæ sunt incitamenta et fomenta virtutis, nullum omnino erigerent aut servarent, nisi pia sollicitudo scriptorum, et triumphatrix inertiæ diligentia, eadem ad posteros transmisisset. Siquidem vita brevis, sensus hebes, negligentiæ torpor, inutilis occupatio, nos paucula scire permittunt: et eadem jugiter excutit, et avellit ab animo fraudatrix scientiæ, inimica et infida semper memoriæ noverca, oblivio. Quis enim Alexandros sciret aut Cæsares, quis Stoicos aut Peripateticos miraretur, nisi eos insignirent monumenta scriptorum? Quis Apostolorum et Prophetarum amplexanda imitaretur vestigia, nisi eos posteritati divinæ literæ consecrassent? Arcus triumphales tunc proficiunt illustribus viris ad gloriam, quum ex quibus causis, et quorum sint, impressa docet. inscriptio. Liberatorem patriæ, fundatorem quietis, tunc demum inspector agnoscit, quum titulus triumphatorem, quem nostra Britannia geruit, indicat Constantinum. Nullus enim constanti unquam gloria claruit, nisi ex suo, vel scripto alieno. Eadem est asini, et cujusvis Imperatoris post modicum tempus gloria; nisi quatenus memoria alterutrius, scriptorum beneficio prorogatur. Quot et quantos arbitraris fuisse reges, de quibus sermo nusquam est, aut cogitatio? Nihil ergo consiliosius est captatoribus gloriæ, quam literatorum et scribentium maxime gratiam promereri. Inutiliter enim eis geruntur egregia, perpetuis tenebris obducenda, nisi literarum luce clarescant. Quicquid favoris aut præconiorum aliunde contrahitur, perinde est, ac si Echo, quam audis in fabulis, plausus excipiat theatrales; desinit enim quum cœperit. Ad hæc in dolore solatium, recreatio in labore, in paupertate jucunditas, modestia in divitiis et delitiis, fidelissime a literis mutuatur. Nam a vitiis redimitur animus, et suavi et mira quadam, etiam in adversis, jucunditate reficitur, quum ad legendum vel scribendum utilia, mentis intendit acumen. Nullam in rebus humanis jucundiorem, aut utiliorem occupationem invenies: nisi forte divinitus compuncta devotio orando divinis insistat colloquiis, aut corde per caritatem dilatato, Deum mente concipiat, et magnalia ejus apud se quasi quadam meditationis manu pertractet. Experto crede, quia omnia mundi dulcia his collata exercitiis, amarescunt; eo quidem magis, quo cuique sensus integrior, et ratio incorrupta judicii purioris viget acumine. Noli ergo mirari, quare aliquem gradum scalæ, quæ nunc sola novit |