His severe judgment (giving law) His modeft fancy kept in awe; As rigid husbands jealous are, When they believe their wives too fair. His English stream fo pure did flow,
55 As all that saw and tasted know; But for his Latin vein, so clear, Strong, fall, and high, it doth appear, That were immortal Virgil here, Him for his judge he would not fear :
60 Of that great portraiture, so true A copy pencil never drew. My Muse her song had ended here, But both her Genii straight appear; Joy and amazement her did strike, Two twins she never saw so like; Such a resemblance of all parts, Life, death, age, fortune, nature, arts, Then lights ber torch at theirs, to tell, "And shew the world this parallel :
70 Fix'd and contemplative their looks, Still turning over Nature's books, Their works chaste, moral, and divine, Where profit and delight combine; They gilding dirt, in noble verse
75 Rustic philofophy rehearse : Nor did their actions fall behind Their words, but with like candour shin'd;
Both by two gen'rous princes lov'd, Who knew, and judg'd what they approv'd; Yet having each the fame desire, Both from the busy throng retire: Their bodies to their minds resign'd, Card not to propagate their kind: Yet tho' both fell before their hour, Time on their offspring hath no pow'r : Nor fire nor fate their bays shall blast, Nor death's dark veil their day o'ercast.
Ad illustrisimam academiam
Hoc tibi de nato ditissima Mater egeno Exiguum immenfi pignus Amoris habe. Heu meliora tibi depromere dona volentes Astringit gratas parcior arca manus. Túne tui poteris vocem hic agnofcere Nati $ Tam malè formatam, diffimilemq: tuæ ! Túne hîc materni vestigia facra decoris, Tu Speculum poteris hic reperire tuum? Post lorigum, dices, Cowlei, sic mihi tempus? Sic mihi speranti, perfide, multa redis? Quæ, dices, Sagæ Lemuréfq; Deæq; nocentes Hunc mihi in Infantis suppofuêre loco? At Tu, fancta Parens, crudelis tu quoque Nati.. : Ne tractes dextrâ vulnera cruda rudi. Hei mihi, quid Fato Genetrix accedis iniquo? IS Sit Sors, fed non sis Ipsa Noverca mihi. Si mihi natali Mufarum adolescere in arvo, Si benè dilecto luxuriare folo, Si mihi de doctâ licuiffet pleniùs unda Haurire, ingentem si fatiare fitim, Non ego degeneri dubitabilis ore redirem, Nec legeres. Nomen fufa rubore meum. Ecis benè, fcis quæ me 'Tempestas publica Mundi
Raptatrix vestro sustulit è gremio, Nec pede adhuc firmo, nec firmo dente, negati 25 Poscentem querulo murmure Lactis opem. Sic quondam acrium Vento bellante per æquor, Cum gravidum Autumnum sæva lagellat Hyems, Immatura suå velluntur ab arbore poma, Et vi vi&ta cadunt; Arbor et ipsa gemit. 30 Nondum succus inest terræ generosus avitæ, Nondum Sol rosco redditur ore Pater. O mihi jucundum Grantæ super omnia Nomen! O penitùs toto corde receptus Amor! O pulchræ sine Luxú Ædes, vitæq; beatæ, Splendida Paupertas, ingenuusq; decor! O chara ante alias, magnorum nomine Regum Digna Domus ! Trini nomine digna Dei! O nimium Cereris cumulati munere Campi, Posthabitis Ennæ quos colit illa jugis!
40 O sacri Fontcs! et facrae Vatibus Umbræ, Quas recreant Avium Pieridùmque chori! O Camus! Phæbo nullus quo gratior amnis! Amnibus auriferis invidiofus inops ! Ah mihi si vestræ reddat bona gaudia sedis, 45 Detque Deus doctâ poffe quiete frui; Qualis eram cum me tranquilla mente fedentem Vidisti in ripa, Came serene, tuâ ; Mulcentem audisti puerili Aumina cantu; Ille quidem immerito, sed tibi gratus erat. 50 Nam, memini ripâ cum tu dignatus utrâque
Dignatum eft totum verba referre nemus. Tunc liquidis tacitifque fimul mea vita diebus, Et fimilis veftræ candida Aluxit aquæ. At nunc cænofæ luces, atque obice multo SS Rumpitur ætatis turbidus ordo meæ. Quid mihi Sequanâopus, TamesisveautTybridis unda? Tu potis es noftram tollere, Came, sitim. Felix qui nunquam plus uno viderit amne! Quique eadem Salicis littora more colit!
60 Fælix 'cui non tentatus fordescere Mundus, Et cui Pauperies nota nitere poteft! Tempore cui nullo misera experientia constat, Ut res humanas fentiat efle Nihil! At nos exemplis Fortuna instruxit opimis, Et documentorum satque superqúe dedit. Cum Capite avulsum Diadema, infractáque Sceptra, Contusasque Hominum Sorte minante minas, Parcarum ludos, et non tractabile Fatum, Et verfas fundo vidimus orbis opes.
70 Quis poterit fragilem poft talia credere puppim Infami scopulis naufragiisque Mari? Tu quoque in hoc Terræ tremuisti, Academia, Motu, (Nec frustrâ) atque ædes contremuêre tuæ. Contremuêre ipfæ pacatæ Palladis arces; 75 Et timuit Fulmen Laurea sancta novum. Ah quanquam iratum, pestem hanc avertere Numen, Nec faltem Bellis ista licere, velit ! Nos, tua progenies, percamus ; et ecce, perimus!
« ElőzőTovább » |