LOCKIUS NON RECTE STATUIT DE
PARTICULA ANGLICANA BUT.
NON mea victrices laurus, insignia belli,
Musa, nec optatæ ramos prætendit olivæ ;
Grammaticas ambire tribus et pulpita cogor,
Ludere particulis, et nugis addere pondus,
Orbiliique iterum pendere loquentis ab ore,
Discipulorumque inter paulum habitare cathedras.
Verborum miseros dum deploravit abusus
Lockius, amissas veneres, artemque loquendi
Corruptam, tantæque ultro medicamina pesti
Attulit: imprudens impune evadere sivit
Particulam hanc, dirasque in vulgum spargere strages.
Dulcia quid memorem convivia mixta tumultu,
Extinctosque ignes, violataque fœdera amoris ?
Non centum linguis mendacia plura vel ipsa Fama refert, leni quam hæc syllaba sæpe susurro. Nimirum hoc telum est, quo facta insignia livor, Quæsitumque decus meritis, et digna tropæa Impetit; abrumpens sermonem, dum premit intus Reliquias odii, taciteque loquacia verba.
Zoilus aspexit si forte poëmata Garthî,
O quantum ingenium! exclamat; sed dicitur ille—
Quam sæpe innuptæ ludunt hac voce puellæ ! Quamque pia insidias gaudens prætexere lingua, Cælia præfatur!-Mihi non infamia curæ est ; Mene movet, quoniam est huic major turba procorum, Pulchrior hæc, aut est quia ditior? est honor uniCuique suus: verum laudaret si quis amicæ Fulgentes oculos, tum protinus illa; sed olimDiceret esse probam? tum suspirabit,—At at tu Nunquid de puero audîsti? cubito prope stantem Tangens. Sunt etiam hæc vetulis monosyllaba cordi, Sed mea fabellas musa indignatur aniles.
Cantabrigiæ, in Comitiis prioribus, 1747.
MARIS PENDENT AB ACTIONIBUS
QUID regat alternos æstus, qua vi alta tumescant
Equora, et elatis insurgant fluctibus undæ ;
Humida quid jubeat retro sublapsa referri
Regna, cano, pelagoque volans do vela patenti.
Principio solem, et terras, præclaraque cæli
Lumina, surgentemque in menstrua cornua lunam
Vis infusa regit, coitusque immensa cupido
Molem agit, et magno mundi se corpore miscet.
Ætheris hinc ignes labuntur, et errat in orbes
Quisque suos, Phœbi arbitrio, qui sidera certo
Circumagit gyro, sese exsors ipse movendi :
Hinc celeri circum vertigine Cynthia rapta
Volvitur, et varias splendoris lubrica formas
Induit, ora modis ostentans candida miris.
Quæ quoniam terras propius vaga lumine lustrat,
Efficit, ut cupide sursum magis omnia tendant
Surgere, dilectumque parent accedere ad orbem.
At leni imperio Phoebes parere recusant
Educti cælo montes, nullisque trahuntur
Illecebris, solido vires dum corpore vincunt.
Mollis aquæ citius cedit natura, marisque
Agnoscit dominam; fluctus simul illa volentes
Ad sese vocat, atque imo ciet æquora fundo,
Attollens liquidam molem camposque natantes.
Ac, velut incensa ingenti magnetis amore
Ardet acus, properatque coire, salitque, tremensque
Nititur ad lapidis latus, et nova vincula sentit ;
Haud aliter, lunæ observans iter, altius undas
Erigit, assurgitque fretis ferventibus æquor.
Nec mora, nec requies; qua se fert Cynthia, ponti
Insequitur cumulus comes una, et gibbus aquarum.
Cum primum nostro vasti regina profundi
Incumbit pelago, tumidique ad littora fluctus
Nota ruunt, parte ex alia retinacula solvit
Oceani, pontoque omnes effundit habenas;
Subsidunt humiles undæ, refugæque recumbunt.
Nec nihil interea, qui lucida tela diei
Spargit, et aspectat terras sol arduus omnes,
Emotam turbat Tethyn, agitatque tumentem.
Cynthia cum fratris radiis obnoxia pleno
Orbe coit, seu cum præacutis cornibus ibit,
Cernere erit magno marmor trepidare tumultu:
At, si dilectæ lampas Phoebea sororis
Dimidiam partem candenti lumine tingit;
Paulatim sese tollens, mare tardius æstum
Provolvet segnem: sin jam pervenit uterque,
Qua Libra æquato discrimine dividit orbem,
Continuo ad cælum convexo gurgite fertur
Ardua congeries pelagi, et vada spumea crescunt
Cum sonitu; nullo tantum se turbine Nereus
Jactat, et ipsa suas mirantur cærula vires.
Scilicet has leges natura, et fœdera lunæ Imposuit, solemque dedit, qui tempore certo Et premeret, maris et montes educeret altos. Nî faceret, late circum se immobilis humor Sterneret in morem stagni, obscœnæque paludis. Jam, jam nulla mora est ratibus; nunc Anglica clasAurarumque leves animas, et flamina captans, [sis, Jura dat oceano; littusque affectat Eoum, Indiam in Europam portans; nunc labitur alveo Insolito Ganges, Thamesisque it turbidus auro.
Cantabrigiæ, in Comitiis prioribus, 1748.
MUNDUS NON FUIT AB ÆTERNO.
DUM patrios alii lætantur volvere fastos,
Auctoremque suæ venerandum exquirere gentis,
Nos hominum communem investigare parentem
Quid vetat, infantisque exordia pandere mundi?
At quis tam stulte sapiens, qui finxerit orbis
Hanc faciem plusquam veterem, æternamque teneri
Fœdere materiem fatali? quando decora
Tota juventute exultat natura vigetque.
Spectemus solem; quis solis, origine nulla,
Fulgere perpetuos, ut Vestæ, dixerit ignes?
A quo prædones referunt dum furta cometæ
Ignea, diffundit radios dum prodigus ipse,
Olim deficeret lucis lux ipsa parentem :
Nec nos, (ut vetus it de ranis fabula,) Phœbo
Uxoris sobolisque invidissemus honorem:
Nos orbo, nos heu! quereremur cœlibe Phœbo.
Quin dum plus terris, quam redditur, exit aqua-
Cur non Naïades sicca? Neptunus arescit ? [rum,
Cur non exussit sitientes Sirius agros,
Nec pandit tellus Erebum rimosa profundum?
Quid, cum sol proprio remeantes orbe planetas
Attrahit, inque vicem attrahitur; si æterna fuisset
|