Diceris innocensque

Et gratus inquilinus ;
Nec victitans rapinis,

Ut sorices voraces,
Muresve curiosi,
Furumque delicatum
Vulgus domesticorum,
Sed tutus in camini
Recessibus, quiete
Contentus et calore.

Beatior cicada,

Quæ te referre forma, Quæ voce te videtur; Et saltitans per herbas, Unius, haud secundæ, Estatis est chorista:

Tu carmen integratum Reponis ad Decembrem, Lætus per universum Incontinenter annum.

Te nulla lux relinquit,
Te nulla nox revisit,
Non musicæ vacantem,
Curisve non solutum :
Quin amplies canendo,
Quin amplies fruendo,

Ætatulam, vel omni,

Quam nos homunciones
Absumimus querendo,
Ætate longiorem.

SOLITUDO REGIA RICHMONDIENSIS.

SIQUIS uspiam angulus,

Vel in recessu sylvulæ vel horti

Solitudini vacet ;

Sit, o sit illic, hospita sub umbra,
Grata regibus quies.

Sub hac parumper agmen aulicorum
Usque et usque supplicum,
Sub hac molestas gratulationes
Confluentium undique

Refugerint: tum verius beati,

Quando tædium imperî
Semoverint, onusque dignitatis.

Grande quid vel aureum

Conspexeris? nec illud est, nec illud,

Principes quod augeat :

Prudentia sed rite temperatum

Pectus, et sui potens

Augusta mens, felix, abunde felix,

In silentio casæ.

Nec his, superbi quos juvant tumultus,
Invidete cellulam :

Fruantur, æquum est, hac brevi quiete,
Otioque simplici,
Salute qui pro civium laborant.

MUTUA BENEVOLENTIA PRIMARIA

LEX NATURÆ EST.

PER Libya Androcles siccas errabat arenas,
Qui vagus iratum fugerat exul herum.
Lassato tandem, fractoque labore viarum,
Ad scopuli patuit cæca caverna latus.
Hanc subit; et placidæ dederat vix membra quieti,
Cum subito immanis rugit ad antra leo:

Ille pedem attollens læsum, et miserabile murmur
Edens, qua poterat voce, precatur opem.
Perculsus novitate rei, incertusque timore,
Vix tandem tremulas admovet erro manus:
Et spinam explorans (nam fixa in vulnere spina
Hærebat) cauto molliter ungue trahit.

Continuo dolor omnis abit, teter fluit humor;
Et coit, absterso sanguine, rupta cutis.
Nunc iterum sylvas dumosque peragrat; et affert
Providus assiduas hospes ad antra dapes.
Juxta epulis accumbit homo conviva leonis,
Nec crudos dubitat participare cibos.
Quis tamen ista ferat desertæ tædia vitæ !
Vix furor ultoris tristior esset heri.
Devotum certis caput objectare peric❜lis,
Et patrios statuit rursus adire lares.
Traditur hic, fera facturus spectacula plebi,
Accipit et miserum tristis arena reum.
Irruit e caveis fors idem impastus, et acer,
Et medicum attonito suspicit ore leo;
Suspicit, et veterem agnoscens vetus hospes amicum,
Decumbit notos blandulus ante pedes.
Quid vero perculsi animis stupuere, Quirites?
Ecquid prodigii, territa Roma, vides?

Unius naturæ opus est; ea sola furorem
Sumere quæ jussit, ponere sola jubet.

Cantabrigiæ, in comitiis prioribus, 17+.

AD DAVIDEM COOK,

WESTMONASTERII CUSTODEM NOCTURNUM ET

VIGILANTISSIMUM, ANNO 1716.

INDICIUM qui sæpe mihi das carmen amoris,
Reddo tibi indicium carmen amoris ego.
Qui faustum et felix multum mihi mane precaris ;
Dico atque ingemino nunc tibi rursus, ave.
Te neque dinumerat gallus constantius horas,
Nec magis is certo provocat ore diem.
Cum variis implent tenebræ terroribus orbem,
Tu comite assuetum cum cane carpis iter.
Nec te, quos seræ emittunt post vina popinæ,
Nec te, quos lemures plurima vidit anus;
Nec te perterrent, nodoso stipite fretum,

Subdola qui tacito pectore furta parant.
Sed si cui occurras, prima qui portat ad urbem
Sub luce, exiguus quas dedit hortus opes,
Hunc placidis dictis, et voce affaris amica;
Utque dies fausta luce, precaris, eat.
Tinnitu adventum signans, oriantur an astra,
Narras, an pure lucida luna micet.

Dumque quies nos alta manet, nec frigoris ullus

Securos, pluviæ nec metus ullus habet;