1313

1514

mus, debitum cum reverentia honorem. De quo A fraterna eum charitate commoti viribus totis adjuprout significastis, peregimus. Nam sicut synodus expostulavit, plebs et Turonicus clerus eum concorditer elegit, per nostræ apostolicæ auctoritatis decretum constituimus cardinalem metropolitanum, et archiepiscopum Turonicæ Ecclesiæ, atque provinciæ quoniam dicente Antero papa in epistola sua (epist. unica, in princip.), quibusdam eum de mutatione episcoporum de civitate in civitatem consulentibus: Scitote eam communi utilitate atque necessitate fieri licere, sed non libitu cujusquam, aut dominatione. Petrus namque sanctus magister noster et princeps apostolorum de Antiochia utilitatis causa translatus est Romam, ut ibidem potius proficere posset. Eusebius quoque de quadam parva civitate apostolica auctoritate mutatus est Alexandriam. Si- B militer et Felix de civitate, qua ordinatus erat electione civium, propter doctrinam et bonam vitam quam habebat, communi episcoporum et reliquorum sacerdotum ac populorum consilio, translatus est Ephesum. Non enim transit de civitate in civitatem, qui non suo libitu hoc facit, aut ambitu, sed utilitate quadam, aut necessitate, aliorum hortatu et consilio potiorum transfertur: nec transfertur de minore civitate ad majorem, qui hoc non ambitu, non propria voluntate facit; sed aut vi a propria sede pulsus, aut necessitate coactus, aut utilitate loci aut populi, non superbe, sed humiliter ab aliis translatus et inthronizatus est, quia homo videt in facie, Deus autem in corde. Et alios nonnullos, sicut tripartite historia series prodit, legimus (lib. x11, cap. 8) pro temporis necessitate de una ecclesia fuisse mutatos in aliam quæ aliter tractanda est necessitatis ratio, aliter voluntatis. Unde sancti patres Nicæni capitulo secundo dicunt, quoniam plura aut per necessitatem, aut alias cogentibus hominibus, adversus ecclesiasticam facta sunt regulam. Et sanctus Leo papa (epist. ad Nicetam Aquileien.) cap. 44 decretalium suorum dicit omittendum esse, et inculpabile judicandum, quod necessitas intulit. Ita tamen hoc permittentes, ut Namneticæ Ecclesiæ, cui fuerat ordinatus, in eo quod remansit, quod destructa habetur, jura potestatemve nullo modo subtrahamus. Interponentes pastoralis vigoris censuram, ut si quandocunque, vel quicunque alium, ipso superstite, in præfata metropoli, et in ista, vel in earum pertinentiis, locare tentaverit, aut ordinare locare præsumpserit, ecclesiasticæ duntaxat communionis consortio careat. Sane post ejus decessum, electio canonica, et ordinatio a sutfraganeis episcopis ejusdem metropoleos Turonicæ canonico celebretur ex more. Quod si Namneticæ contigerit Ecclesiæ ad priorem, Christo auxiliante, statum redire, nihil officiat ei hæc necessitatis unitio, quam videlicet exigit paganorum vastatio, quominus proprium valeat habere pontificem. Sed vidimus eum valde tristissimum propter persecutionem paganorum. Et cum omnes sint pene res ipsius Ecclesiæ depopulatæ, vestre dirigimus fraternitati, ut

- ATROL. CXXII.,

C

D

vare, apud excellentissimum regem vestrum humi-
liter intercedendo, viriliter satagaris: quatenus vestro
ingenti certamine Christi Ecclesia quieta et secura,
et propriis rebus ditata gloriosaque consistat. Igitur
de Hincmari Laudunensis episcopi depositione pon-
tificio nostro scripsistis, quatenus de eo secundum
quod canonicum est vobis rescribere juberemus.
Primo denique vestræ respondemus charitati, quia
cum clamaret in synodo se ad sedem apostolicam
velle incunctanter venire, atque in præsentia ejus
pro objectis sibi ab adversario criminibus respondere,
damnationis in eum non erat proferenda sententia.
Tamen, sicut ipsius concilii actionibus legitur, quo-
niam salvo in omnibus judicio sedis apostolicæ,
illum ab episcopis fuisse judicatum asseritis, nos,
non aliqua contra quoslibet commoti invidia, nec
alterius culpam in alterum retorquere cupientes,
volumus et auctoritate apostolica, nullius partis
favorem aut obsequium, sed rei gestæ veritatem
magis invenire cupientes, jubemus ipsum Hinema-
rum Laudunensem episcopum vestra fretum poten-
tia ad limina sanctorum apostolorum, nostramque
venire præsentiam. Quo sane veniente, veniat pa-
riter accusator idoneus, qui nulla possit auctoritate
legitima respui. Et tunc in præsentia nostra,
totius sedis Romanæ synodali collegio, causa illius
prudenti ventilata examine, ac diligenter inquisita,
secundum Deum et sacrorum canonum constitutiones
Spiritu Dei prolatas, sine protelatione aliqua finie-
tur: quoniam gesta synodalia quæ nobis mandastis,
et illius judicantur damnatione, dicente nobis beato
Gregorio (lib. vi, epist. 30) ad Constantium Medio-
lanensem episcopum de quodam ab co damnato
episcopo, idonee satisfacere non videntur.
temere aliquid de episcopi persona decernere nec
debemus, nec possumus, ne (quod absit) reprehen-
sibiles inveniamur in nostris, quibus aliorum jure
competit retractare sententias.› Item in alia epistola
sua Felici Siciliensi (lib. v, indict. 11, epist. 45) :
Nec nos, inquit, contra inauditam partem aliquid
possumus definire. Hinc etiam ad Marinum quem- ́
dam scholasticum (lib. eod., epist. 61) scripsit di-
cens : « Quia, sicut præfati sumus, causarum origo
et qualitas omnino nobis ignota est, pronuntiare
aliquid definitive non possumus: ne, quod repre-
hensibile nimis est, de rebus non bene cognitis pro-
ferre sententiam videamur. Unde et sanctus Leo,
sedis et doctrinæ apostolicæ decus, dicit in epistola
sua Flaviano Constantinopolitano pro Eutychete
presbytero hæretico (epist. 10): « Quoniam nos,
qui sacerdotum Domini matura volumus esse judi-
cia, nihil possumus incognitis rebus in cujusquam
partis præjudicium definire, priusquam universa
quæ gesta sunt, veraciter audiamus. Hinc et
beatus Job dicit: Causam quam nesciebam, diligen-
tissime investigabam (Job xxix). Inde etiam in Pen-
tatcucho Dominus dicit: Clamor Sodomorum et
Gomorrhæ multiplicatus est, et peccatum eorum ag-

12

Ideo

gravatum est imis. Descendam et videbe, utrum cla- & omnia sustinet (I Cor. x1). Omuia igitur quæ vobis

a sede apostolica, castissima utique matre vestra, cni per Dei gratiam præsidemus, directa sunt, velut aliquo se lule negotio exigente mittuntur, auribus patefactis audire, alacri mente percipere, animoque grato amplecti, sicut filius charissimus debes, et patris verba dilecti, non ex voto male optantis, sed ex radice veræ procedentia charitatis, humili semper debetis intentione recipere: quæ sicut Salomon ait, quasi stimuli, et sicut clavi in altum defixi esse videntur (Eccle. xn); quod culpas delinquentium nesciant palpare, sed pungere. Unde quoniam te virum perfectum, et per omnia Deo placentem habere enpimus, ceu prudens pater, qui charissimum filinm suum, etiam non delinquentem, ne quando securus

morem qui venit, opere compleverint, an non est ita, ut sciam (Gen. xvII). Ecce Dominus omnipotens, cui nihil absconditum est, sed omnia ei manifesta sunt etiam antequam fiant, cur hæc et alia multa per se inquirere dignatus est, nisi ut nobis exemplum daret, ne præcipites in discutiendis seu judicandis negotiis essemus, et ne mala quorumquam prius quisquam præsumat credere, quam probare? Cujus exemplo monemur, ne ad proferendam sententiam unquam præcipites simus, aut temere quoquo modo judicemus. Quibus nimirum exemplis admoniti, aliter in præsenti de prædicto Hincmaro, nisi eum Romam vieniendi, vobis mandare distulimus. Nam grave mentibus vestris videri non debet, in præsentia sedis apostolicæ ut illius retractetur B existens flagitiis se audacter commisceat illicitis, judicium; quia veritas exagitata sæpius magis splendescit in lucem, et pernicies revocata in judicium gravius et sine pœnitentia condemnatur. Nam fructus divinus est, justitiam sæpius recenseri ; nullumque bonum est, quod non pulchrius elucescat, si plurimorum fuerit sententia comprobatum. Unde quousque causa illius, sicut prætulimus, fuerit iterum refricata atque finita, episcopus in ipsa Laudunensi Ecclesia nullatenus ordinetur. Quapropter quæ vobis salubri et apostolica præceptione facienda mandamus, toto annisu et fideli devotione, sicut filii charissimi, adimplere facereque debetis, si nostro illibate frui apostolico semper desideratis consortio. Generalitatem vestram optamus in Christo bene valere. Data vi Kal. Januarii, indictione v.

XXXIX.

AD CAROLUM CALVUM REGEM.

(Anno 871.)

Dolet regem sedis apostolicæ monita ægrius tulisse. Hincmari Laudunensis depositionem non probat, eumque Romam ad retractandum judicium mitti jubet. Actardum vero ad Ecclesiam transfert Tu

ronensem.

ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio CAROLO glorioso regi.

Laudabilis charitatis et sapientiæ pudicæ ac pacificæ vigore atque decore magnitudinem excellentiæ vestræ, o charissime in Domino fili, longe late

flagello severo affligere non desistit, quia nec propter amorem carnis disciplinali parcendum esse virgæ a sapiente monemur. Hinc etiam de ipso Deo nostro, quem cœtus omnium fidelium patrem quotidie vocat, legimus scriptum : Quem diligit Dominus, castigat, et corripit flagellat autem omnem filium quem recipit (Hebr. x). Quapropter scire vos decet, quia Deo permittente, justo utique, quamvis alto et secreto consilio suo, pro vestri salute talia vestræ serenitati a sede apostolica sæpius monita venire videntur. Ideo magis omnipotenti Domino immensas gratias agere, nobisque deinde paternæ laudis gratanter debetis præbere obsequium, et non reprehensionis vel murmurationis modicæ verba dirigere. Nam nos, C nullius zelo livoris, nullius subdolæ calliditatis dolo, vel etiam favore alicujus transitoriæ laudis, charissimam vestræ nobilitatis et magnitudinis prudentiam et dilectionem modo affabiliter monere, modo autem pro regiæ potestatis gloria, vobis, quoties necessaria temporis res, vel proximi deposcit necessitas, humilis precator assistere, aliquando vero verbis severioribus fidenter corripere, ut Christi gratia in melius semper proficiatis, studemus. Igitur de Hincmari Laudunensis episcopi depositione pontificio nostro scripsistis: Et cætera quæ sequuntur, ut in epistola præcedenti, usque ad temere quoquo modo judicemus. Nos in depositione illius quandiu vivimus, nullatenus consentiemus, nisi ad nostram ipso veniente præsentiam, causa ejus depositionis nostro

que florere, nitide splendere audimus. Sed quia lit- D fuerit examine diligenter inquisita, atque finita. Qui

teris vestris, apostolicæ correptionis apices membratim retexendo, adversum paternitatem nostram quoddam indebitæ reprehensionis murmur, et tumultuosum nobis clamorem misistis, nec sane patienter pontificii nostri monita et correptiones audisse comperimus; liquido patet vos adhuc perfectæ aliquid charitatis minus duntaxat habere. De illa enim dicit apostolus: Charitas patiens est, benigna est, non inflatur, non irritatur, non agit perperam, omnia suffert,

a Laudabilis charitatis. His rursum Adriani litteris offensus Carolus prolixam epistolam rescripsit, que inter cæteras edita est post Hinemari opuscula, embolo sub finem adjuneto, quod instar habet alte

bus nimirum admoniti, aliter in præsenti de prædicto Hincmaro, nisi eum Romam veniendi, vobis mandare distulimus. Actardum denique venerabilem antistitem legatum vestrum, de quo et nos olim vobis mandavimus, et vos vestris apicibus nostræ clementiæ direxistis, sicut et synodus expostulavit, plebs et Turonicus clerus concorditer elegit, jam constituimus per nostræ apostolicæ auctoritatis decretum cardinalem metropolitanum et archiepisco

rius epistola, revera autem ad eamdem ipsam referendum est. Carolum porro Adrianus, acceptis enз litteris, sequenti epistola 41 placare conatus est. SIRM.

pum Turonicæ provincia sie tamen, ut Namue- A

:

XL.

AD EPISCOPUM R....

(Anno 872.)

Confirmatur matrimonium cujusdam absente sacerdote

contractum.

[Apud Baluz. Miscell., tom. I.]

ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, venerabili fratri B. Cathal. episcopo salutem et apostolicam benedictionem.

Ad apostolica sedis notitiam tua fraternitas nove rit pervenisse inter quemdam parochianum tuum et filiam cujusdam viduæ, utriusque partis assensu, consentientibus etiam parentibus et amicis, matrimonium quondam fuisse contractum. Sed quia sacerdos datæ utrinque fidei non interfuit, cum tamen alii testes legitimi plures interfuisse noscantur, utrum hujusmodi matrimonium stare debeat, an etiam irritum habeatur, quæstio inde, sicut nobis relatum est, agitatur. Ut autem omnis quæstio super eodem matrimonio de cætero sopiatur, per apostolica tibi scripta mandamus quatenus hujusmodi connubium dissolvi nullatenus patiaris, sed firmum facias atque inviolabile permanere. Si enim alias persona convenientes et legitimæ fuerint et contractus ipse legibus concordans, ita quod non videatur ei de sacris canonibus obviare, pro eo quod sacerdos absens fuerit, tale matrimonium non debet ullatenus impediri.

XLI.

ticæ ecclesiæ, cui fuerat destinatus, in eo quod remansit, quia destructa habetur, jura potestatemve nullo modo subtrahamus. Interponentes pastoralis vigoris censuram, ut quandocunque vel quiscunque alium ipso superstite in præfata metropoli, et in ista, vel in earum pertinentiis locare tentaverit, aut ordinare præsumpserit, ecclesiasticæ communionis consortio careat. Sane post ejus decessum electio canonica, et ordinatio a suffraganeis episcopis ejusdem metropoleos Turonice canonice celebretur ex more et si Namnetice contigerit Ecclesiæ ad priorem redire statum, nihil officiat ei hæc necessitatis unitio, quam exegit paganorum vastatio, quominus proprium valeat habere pontificem. Sed vidimus eum valde tristem propter persecutionem paganorum; C et cum omnes sint pene res ipsius Ecclesiæ depopulatæ, precamur largissimam munificentiam et charitatem vestram, ob amorem Dei et sancti Petri nostramque deprecationem, et hoc sit in memoriale perpetuum, quod concesseritis nobis hoc donum, ut non patiamini tantum locum pessum ire, et in desolationem, præsertim cum fuerit ex antiquo metropolis, et meritis gloriosissimi confessoris Christi Martini honorabilis, semperque venerabilis, et inter Gallicanas eadem vel secunda vel tertia provincia Turonensis, et multis quæ ab ea distractæ sunt, ditata villis, possessionibus et abbatiis. Et cum aliæ, quæ sub ea sunt, civitates jam sint pene destructæ, harum matrem tantam et metropolim ne patiamini destrui, desolari, et dehonorari vestro in tempore. Quin C potius studete eam de rebus vestris propriis, vel procul ab ea positis, vel tutis a paganis, ditare, continere, et extollere. Quia tunc ea vobis in æternum confirmatis, cum quæ Ecclesiarum Dei obsequiis condonatis, et reservatis omnibus sua jura metropolitanis. Nostis enim quia omne monasterium in potestate episcopi consistere debet juxta canonicam auctoritatem et quia hoc est transgressum, ideo plurima monasteria habentur destructa, sicuti monasterium sancti Medardi Turonis, in quo jacent episcoporum primi Turonensium Lidorius et Gatianus; sicut et Monasterium majus, sicut etiam alia in eadem civitate monasteria, quæ forsitan per episcopale ministerium, et vestrum sapientissimum consilium, et largissimum donum, poterunt redire D pit, nec murmurare poterit accipiens. Audiens enim ad priorem statum. Debent etiam vici omnes eccle"siæ cujuslibet parochiæ in potestate consistere præsulis, sical moris est ecclesiis plurimis. Res etiam que de eadem ecclesia noscuntur fuisse, et olim sunt abstractæ, precamur vos eidem restituere, et sicut precati jam sumus, ad præsens de vestris rebus propriis per præceptum vestrum eam ditare, construere, et vobis in æternum propriam facere, ut non vocetur, ut antiquitus, Cæsarodunum ulterius, sed Karolidonum in perpetuum. Omnipotens Dominus serenitatis vestræ regalem excellentiam salvam in omnibus atque incolumem in sui semper amore conservare dignetur.

AD CAROLUM CALVUM REGEM.

(Anno 872.)

Regem asperioribus literis offensum, multa de ejus laudibus prædicans, placare studet. De Actardo ad sedem Turonicam translato. Imperium Carolo post Ludovici obitum promittit. Et de Hincmaro Laudunensi.

ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilectissimo filio et gloriosissimo CAROLO regi, conjugique salutem in Christo.

Litteras vestræ nobilitatis per venerabilem filium et fratrem nostrum Actardum episcopum suscepimus in quibus multa reclamatoria, resultatoria, et tumultuosa perspeximus, aliter quam optaveramus murmurantia. Regnum Dei nullus murmurans acci

sapiens sapientior erit, et intelligens gubernacula possidebit (Prov. 1). Nos vero, licet indigni, tamen sumus illius vicarii, cui commisit Deus Ecclesiam suam, dans ei potestatem ligandi atque solvendi : e: qualescunque simus, illius primi sessoris meritis, quandiu merita ejus in cœlis non moriuntur, quod operandum est in Ecclesia sibi commissa, at ipeo repletur. Et quidem quia quasi tumores et læsiones vestras palpitare sensimus, has oleo consolationis per melos dulcissimæ charitatis, et sanctæ dilectionis unguentum fovere, lenire, et ad integritatis sanitatem perducere medicamento quo valemus optamus. Cum noverimus omne Conum optimum, et omne datum

13:9

ADRIANI PAPA 11 EPISTOLA ET DECRETA.

1320

perfectum desursum esse descendens a Patre lumi- A ris nostri, quia si superstes ei fuerit vestra nobilitas, num, procul dubio donum sapientiæ diligimus divinitus tibi collatum. Prædicatur enim de te, et longe lateque diffunditur, quod sis sapiens et Deum timens. Scriptum est enim : Principium sapientiæ timor Domini (Prov. 1). Narratur etiam quod sis justus quod congruit regiæ potestati, cunctisque judicibus, divina prædicante sapientia: Diligite justitiam qui judicatis terram (Sap. 1). Annuntiatur etiam a pluribus probis, permaxime a comministro et fratre verhotenus nostro, vestroque, et fratrum nostrorum regni vestri, Duziacensis synodi archepiscoporum et episcoporum legato, archiepiscopo jam a nobis constituto Turonensibus Actardo, quod sis amator, exaltator, et illustrator specialis in orbe terrarum, et permavimus ecclesiarum Dei : ita ut nullus sit episcopus, nullumque monasterium in regno tuo, quod non auxeris rebus propriis, et restitueris suis perplurimum, optaresque ferventer et desiderares hanc principis apostolorum Petri primam sedem exaltare, honorare, multisque muneribus vicarium ejus, et clerum sibi commissum ditare, et ab omnibus hostibus, prout posse et tempus dictaverit, defensare, Deumque totis visceribus in hoc glorificare, monente propheta ex persona Domini : Qui glorificant me, gloriabor in eis (1 Reg. 11). Quocirca sapientia præccellentem cum timore Dei, et diligentem justitiam, et glorificantem Deum, quis non diligat? quis non ambiat? quis non desideret? quis non optet revera, sicut regem præcellentem, sicut justitiam moderantem, sicut Deum glorificantem? In veritate credite nobis, quia tales virtutes sic d ligo in vobis, sicut animam meam. Scriptum est enim : Diliges proximun tuum sicut teipsum (Levit. XVIII). Et talem intelligo proximum, quem constat talibus virtutibus repletum: et a die illa, qua vobis per præfatum fratrem nostrum mandavi fideles orationes et certissimas amicitia, nunquam aliorsum declinavi. Et si quædam litteræ delatæ vobis sunt aliter se habentes in superficie, vel subreptæ, vel a nobis infirmantibus extorte, vel a qualibet persona conficta, durius aut acrius mordaciter sonantes : id amen nobis fixum s mper mansit in mente, quod vobis significavimus devote. Nec alienum judicavimus, judicamus, et judicabimus a nostra communione mentis devotione quem diligimus tota animi intentione, judicantes dignum laude, propheta monente: Rectos decet laudare (Psal. xx11). Quem profecto speramus, si nobis superstes fuerit, nostris omnibus propinquis et amicis manum porrigere consolationis, indolem et fidem ejus cernentes in aflinitatem propinquorum nostri decessoris. Namque solet sæpe uterque parens in prolem opprobria vel maledicta congerere, quam optat sine crimine et læsione manere. Cui simile solet sepe doctoribus et prædicatoribus contingere. Quapropter non ad sonum, sed oportet ad votum respicere. Præfatum vestrum denique legatum, sicut significastis, et synodus et pleds expostulavit et Turonicus clerus, jam consti- D tuimus cardinalem metropolitanum et archiepiscopum Turonica provinciæ, per ferulam, pitacium, et annulum, necnon per nostræ auctoritatis litterale decretum. Sic tamen, ut Namneticæ ecclesiæ, cui fuerat destinatus: el cætera, ut in epistola, usque ad Caroli donum in perpetuum. Igitur ergo integra fide, et sincera mente, devotaque voluntate, ut fermo sit secretior, et litteræ clandestina, nullique nisi fidelissimis publicandæ, vobis confitemur devovendo, et notescimus affirmando, salva fidelitate imperato

C

vita nobis comite, si dederit nobis quislibet multorum modiorum auri cumulum, nunquam acquiescemus, exposcemus, aut sponte suscipiemus alium in regnum et imperium Romanum, nisi teipsum. Quem, quia prædicaris sapientia et justitia, religione et virtute, nobilitate et forma, videlicet prudentia, temperantia, fortitudine atque pietate refertus, si contigerit te imperatorem nostrum vivendo supergredi, te optamus omnis clerus et plebs et nobilitas totius orbis et urbis, non solum ducem et regem, patritium et imperatorem, sed in præsenti Ecclesia defensorem, et in æterna cum omnibus sanctis participem fore. De pontifice Laudunensi Hinemaro a præsulibus decem provinciarum deposito, et a metropolitano suo venerabili fratre Hincmaro archiepiscopo, reservato per omnia hujus prime sedis privilegii judicio, cumulata in synodalibus litteris, et præfati metropolitani, et vestris, nec non in libello reclamationis cleri et plebis Laudunensis, seu in libello continenti seriem gestorum synodi, tanta dictu nefanda, tantaque exsecranda, et auctorem suum damnantia referuntur, ut incredibilia ab ignorantibus videantur. Sed de his nibil audemus judicare, quod possit Nicæno concilio, et quinque cæte rorum conciliorum regulis, vel decretis nostrorum antecessorum obviare. At de his quod præfati canones et decreta decernunt, ipsique cum ipsis una vobiscum congregati cum nostro spiritu similiter decernimus, et quod statuunt, statuimus; et quod judicant, judicamus. Nec in ullo deviantes a tenore canonico, servantes omnibus sua jura metropolitanis, et ut verbis loquamur beati papa Leonis (epist. 1 ad episcopos Italiæ): Aliter enim, inquit, nobis commissos regere non possumus, nisi hos qui sunt perditores et perditi persequamar zelo Dominicæ fidei, et a sanis mentibus, ne pestis hæc latius divulgetur, severitate qua possumus abseindamus, et quæ male pullulasse noscuntur, radicitus evellantur, et messeni Dominicam nulla zizania corrumpant (epist. A episcopis Campania). Ita enim fructum uberem que sunt sincera præstabunt, si ea quæ natam segetem înecare cousuerunt, diligentius amputentur. Sed quia non satis idonea videntur et matura nostris, et huic sanctæ sedi condigna, donec ad hanc sanctissimam et apostolicam, quam appellavit, sedem spatium habeat veniendi ideo veniat, et ostensis sibi litteris, quas nobis misistis, et libello continenti seriem synodi, libellulo etiam cleri et plebis Laudunensis proclamationem, afferens te injuste damnatum: tunc electis judicibus, non tamen eo prius in gradu restituto, aut ex latere nostro directis legatis, cum auctoritate nostra refricentur quæ gesta sunt, et negotia in qua orta sunt provincia canonice terminentur. Quod si venire detrectaverit, clareat quod idem ipse dederit locum damnationis in semetipsum, nec sacer ordo differendo moram patiatur vel detrimentum. Qualiter autem, aut quomodo, vel quando veniat, vel adducatur, seu interim custodiatur, præfato confratri nostro communi legato Actardo archiepiscopo vobis in mandatis et alia clandestina commisimus manifestanda. Sanctum apostolorum Petri et Pauli intercessione, nostraque supplicatione, et pro ordine nobis a Deo collato, benedictionem mereamini, vitæ præsentis prosperitatem, regiam et imperialem dignitatem, nostramque et bonorum omnium communionem et societatem, peccatorum omnium remissionem, et æternæ vitæ gloriosissi mam resurrectionis felicitatem. Amen.

ORDO RERUM QUE IN HOC TOMO CONTINENTUR,

CAPITULUM XV. - De eo quod duas praedestinationes virtutum imagines. LIBER SECUNDUS, DE ECCLESIASTICA IERARCHIA.