ejus semper Augusto debetur, spretis juramentis A laudanda est plane vestra constantia, quæ, sui non invasit, et perjurii incidit crimen? Unde valde miramur, obstupescimus, et dolemus, ut si vos fidem illi promisistis, quare vosmetipsos perditis et non cum modo suggerendo, modo illud aut illud opponendo, ut resipiscat circumvenitis: quin potius vobis consentiendo, et illi tam detestabilia faciendo, quod vestri non fecere parentes, gehennam paratis. Præfatus siquidem imperator, terrena regna non ambiens, pro liberatione populi Dei multis laboribus fatigatus, triumphales in Sarracenorum cervices potius manus, quam in eum regnum suum tollentem extendit. Redite ergo ad vos, dilectissimi, et ut olim fœdera inter seniorem vestrum, fratresque illius, cum juramentis habita, sed modo corrupta, reformentur, sine cessationibus laborate. Et si eum salvum consistere vultis, ut regni jura ad se non pertinentia desistat invadere, opportune insistite. Aliena non concupiscat, aliena non rapiat, et quod sibi non vult fieri, alii prorsus non faciat. Reminiscatur Scripturæ dicentis: Non concupisces rem proximi tui (Exod. xx). Et rursum : Omnia quæcunque vultis ut faciant vobis homines, eadem et vos facite illis (Matth. vn). Non enim tantum regnum cuicunque augmentando, quam justitiam acquirendo, ista prosequimur, et ne quis pro temporali regnum perdat æternum, non indebite contestamur. Quod si et nunc his salubribus nostris exhortationibus atque monitionibus tam jam fatus rex, quam vos parere contempseritis; scitote quia ducti paterno affectu, ferventissimoque zelo justitiæ, statim, Christo opifice, partes illas penetrabimus, et in contemptores dignam dabimus ultionem. Postremo magnopere commonemus, ut hos apostolatus nostri præcipuos missos, Joannem videlicet, etc.; usque ad finem, ut in epistola 25 ad episcopos. Optamus industriam vestram in Christo bene valere. Data v Kalendas Julii, indictione . XXVIII. AD LUDOVICUM REGEM GERMANIÆ. (Anno 870.) Commendat legatos suos, et Ludovici imperatoris, propter Lotharii regnum a Carolo invasum missos. Episcopum Coloniæ sine suo consultu ordinatum fuisse conqueritur. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, dilecto filio LUDOVICO glorioso regi. Sicut sæpe per missos et epistolas vestras comperimus, de exaltatione matris vestræ Romanæ Ecclesiæ jucundamini, et cum charissimo filio nostro domino Ludovico Augusto omnem concordiam, omnemque pacis dilectionem et fidei possidetis, et insolubiliter, quemadmodum idem serenissimus imperator nobis innotuit, vos retinere multis coram po sitis profitemini. Unde gloriosa vestræ serenitati nonnullas grates referimus, et ut in cœptis bonis perseveretis, apostolicis affatibus, fili charissime, incitamus: quoniam scriptum est: Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit (Matth. x). Sed et C immemor, fidem promissam merito custodivit, et velut frater vester Carolus, alterius regni jura, Lotharii quondam scilicet imperatoris, quæ juxta divinas atque humanas leges eidem piissimo imperatori filio ejus debentur, nec invasit, nec concupivit. Pro quibus scilicet iniquissimis actibus, quos idem Carolus, Deo contempto, peregit, et pro juramentis quæ corrumpere non trepidavit, valde obstupescimus et miramur. Quia et illorum, quos deviare cognoscimus, tantum animarum pericula gemimus et dolemus, quantum pro omnibus illi, qui nos suo gregi præesse dignatus est, rationes ponere procul dubio compellemur. Verumtamen missos nostri apostolatus, cum ejusdem spiritalis filii nostri Augusti legaB tis, tam ad vos quam ad eumdem Carolum, sicut nos nuper facere proposuimus, ecce direximus. Quos benigne ac honorifice pro amore apostolorum suscipientes, omnes utilitates et opportuna in opere præsenti negotia cum eis tractetis: quatenus, his peractis, sicut nos et sæpe dictus Augustus speramus, iidem missi salvi atque illæ si per vestrum adjutorium, ad prædictumn regem, duce Deo, perveniant, el regredi valeant. Jam vero si idem rex ab invasione illa cessaverit, et suæ tyrannidi cesserit, ecce bene. Sin autem, scitote quia per nos illuc iter veniendi accelerabimus, et velut in contemptorem Dei, ac apostolicarum monitionum, ultionem debitam inferemus ne nobis imputetur, si ille impunitus remanserit, et si se a pravis actibus, perjuriis scilicet ac concupiscentiis, aliisque nefandis sceleribus non correxit, venturus judex eum de manibus nostris requirat, et pro desidia merito reprehendat. Miramur præterea gloriam vestram in præficiendo episcopo Agrippinæ Coloniæ tam indiscrete præbuisse consensum: cum evidentissime scires quod apostolicæ sedis judicio atque consultu ibidem debuerit ordinari antistes, cujus censura nuper fuerat eadem Ecclesia suo privata rectore. Et quidem quod post judicium sedis apostolicæ factum est, dure suscepimus: sed quod tua super hoc devotio, quam circa nos habere probaris, omnimodis tacuit, durius æstimamus. Præcipue quia Guntharii dudum archiepiscopi causam, antequam in locum illius substitueretur episcopus, nos iterum audituros, et vocem ejus admissuros fore spopondimus. Præfatam quippe ordinationem nec confirmamus, nec ratam habere decernimus, quousque ille qui ordinatus est, nostræ exhibeatur præsentiæ, et utraque pars coram nobis discussa, conventus synodalis perpendatur audientia. Postremo magnopere commonemus, ut hos apostolatus nostri præcipuos missos, Joannem videlicet, atque Petrum, seu Wibbodum, et Joannem, reverendos episcopos, nec non et Petrum religiosum presbyterum cardinis nostri, dilectumque nostrum familiarem, pro principum apostolorum ab omnibus præferenda reverentia et amore, benigne suscipiatis, et utpote a tanta sede digressos, honorifice receptos colatis. Ipsis caim quæ pagina retienit, vobis D dicenda injunximus. Et ideo quidquid verbotenus A sed nunc melius faceretis, si quod in civili concilio exposuerint, sine scrupulo prorsus admittite, et ut efficaces ad nos reverti valeant, omnimodis vigilate. Optamus gloriam tuam in Christo nunc et semper bene valere. Data v Kalendas Julii, indictione . XXIX. AD EPISCOPOS IN REGNO LUDOVICI CONSTITUTOS. (Anno 870.) Commendat legatos, monetque ut regi suo perpetuam pacem cum imperatore suadeant. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, omnibus reverentissimis et sanctissimis confratribus nostris, archiepiscopis et episcopis in regno Ludovici gloriosi regis constitutis, salutem. C apud suum episcopum perperam gestum est, in provinciali synodo apud vos rationabiliter, et apud fratrem nostrum Hincmarum archiepiscopum cassaretur. Quapropter apostolica dilectione gloriam vestram hortamur, ut aut præsentialiter huic Hetlefrido presbytero suam ecclesiam cum omnibus suis, usque ad tempus provincialis synodi hanc li! ere possessuro, pro tempore quod sacri canones definiere solemniter reddere faciatis, aut Erpuinum episcopum suum legatum nobis, qui hæc plenius veriusque renuntiet, præsentialiter mittere cogatis quatenus dum luce clarius cuncta noverimus, sciamus in quem apostolicæ animadversionis sententiam proferamus. Deus vos incolumes custodiat, dilectissime XXXI. AD HINGMARUM ARCHIEPISCOPUM RHEMENSEM. (Anno 871.) Ut erga comprovinciales suos non agat negligenter. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, reverentissimo confratri nostro HINCMARO archiepiscopo. Fidelium relatione comperimus quod tua fraternitas debitum vigorem in provincia Rhemensi non agitans, multa reprehensione dignissima a tuis comprovincialibus convalescant. Cujus rei gratia negligentiam vestram his apostolicis affatibus excitamus, ut secundum venerandorum canonum regulas ita omnium omnino comprovincialium tuorum synodice, salvo sanciæ Romanæ Ecclesiæ privilegio reseces vitia, ut privilegii tui coram Deo, nostroque judicio non mercaris sustinere jacturam. Optainus fraternitatem tuam in Christo bene valere. Data vini Kal. April. Gratias agimus Deo omnipotenti pro vobis quod, sicut fidelium relatione comperimus, ut inter sere- B fili. nissimum principem nostrum domnum Ludovicum Augustum, et gloriosum regem æquivocum ejus, et patruum, seniorem scilicet vestrum, firma charitas et pax perpetua maneat, utpote fidei custodes invigilatis, et ut foedera inter eos habita inconvulsa consistant, suadere curatis. Quocirca, dilectissimi, nostris vos apostolicis monitis exhortamur, ut in hoc semper perseveretis, et idipsum ei suadere puro pectore studeatis. Tam est enim illi invictus Augustus benevolus, quantum erga omnes probatur esse piissimus. State ergo in fide, viriliter agite, et Deo odibilium facta declinate: quia non decet vos fidem vestram corrumpere, sicut illos, qui Carolo regi seniori suo pro humano favore consenserunt, ut regnum ipsius principis nostri pervaderet, et perjurii noxam incurreret. Pro quibus vos merito colłaudamus, et ut in cœptis persevere is, paternitatis affectu præcipimus: quia qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit (Matth. x). Postremo magnopere commonemus, ut hos apostolatus nostri præcipuos missos, videlicet Joannem atque Petrum, seu Wibbodum et Joannem reverendos episcopos, necnon et Petrum religiosum presbyterum cardinis nostri, dilectumque nostrum familiarem, pro principum apostolorum ab omnibus præferenda reverentia et amore, benigne suscipiatis, et utpote a tanta sede digressos, honorifice receptos colatis. Ipsis enim quæ pagina reticuit, vobis dicenda injunximus. Ideo quidquid verbotenus exposuerint, sine scrupulo prorsus admittite, et ut efficaces ad nos reverti valeant, omnimodis vigilate. Optamus sanctitatem vestram in Christo bene valere. Data v Kalendas Julii, indictione III. XXX. AD CAROLUM CALVUM REGEM. (Anno 870.) De causa Herlefridi presbyteri. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, glorioso CAROLO regi. Quod præsentem presbyterum Herlefridum, potestate su prasulis plus quam canonica veritate perculsum, ad sedem apostolicam, utpote caput omnium ecciesiarum, venire passi estis, beue quidem fecistis; D XXXII. AD HINCMARUM LAUDUNENSEM EPISCOPUN (Anno 871.) Sedem apostolicam quantocius, ut promisit, adeat. : Sollicitudine pastorali super tuæ remorationis negotio liquidius perscrutantes, reperimus te sanctæ sedis apostolicæ promissa visitatione, ambitus propriæ voluntatis, quo satis tergiversatorie uti diceris, tepidum reddidisse et aut nunquam visitare sanctorum apostolorum limina voluisti; aut Dominum vota tua non audire credidisti; aut et Dominum cui vovisti, et nos a quibus vocari voluisti, procul dubio contempsisti. Ergo ne forte, ut credimus, occasione adeundæ sedis apostolicæ fretus, a reverentissimi fratris nostri Hincmari metropolitani tui debita subjectione aliorsum declinans, tanto liberius libita per abusum pertinacia tux committas, quantum et metropolitano regulariter subjici, et ad nos de die in diem differendo venire detrectas: auctoritate sancti Spiritus tibi præcipimus, ut memor sacrorum canonum, qui jubent per unamquamque provinciam jus metropolitanos singulos habere Caroli, et in regno quondam Lotharii regum constitutis. debere, metropolitano tuo per omania, secundum sa- A bus gloriosis comitibus et cæteris fidelibus in regro cros canones, subjectus existas: neque moleste Teras hunc tibi esse prælatum, qui te nosti tuis ovibus esse praepositum. Quin potius, obedientiam quam a tuis exigis, etiam ipse metropolitano tuo, salvo duntaxat apostolicæ sedis synodico proclamandi judicio, canonica lege dependens vota tua, si vere vota fuerunt, procrastinando tandiu non differas, ne existimationis tuæ merearis, quod non optamus, sustinere jacturam. XXXIII. AD CAROLUM CALVUM REGEM. (Anno 871.) Pro Carolomanno Caroli regis filio, qui a parte veratus ad pontificem per legatos suos et litteras confugerat. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, CAROLO regi. Inter cætera excessuum tuorum, quibus aliena AD PROCERES REGNI CAROLI CALVI ET LOTHARII QUONDAM Auditui nostro sonuit quod Carolus rex etiam belluarum furorem transcendens, contra propia viscera, id est contra Carolomannum filium suum sævierit, hunc videlicet non modo paterna gratia et beneficiis privans, verum etiam regni sui metis eliminans quinetiam conetur adversus illum exercitum congregare, et vos omnes adversus eum totis nisibus destinare. Unde, quia per hujusmodi contentionem atque conflictum sæpe sanguinis effusio contig ́t, providendum summopere ducimus, ne tale pronefas nostro proveniat tempore, ac per hoc nomen Dei blasphemetur in gentibus. Ideoque pacem et non B bella volentes (nam Psalmista Domino dicit : Dissipa gentes quæ bella volunt [Psal. vn]), ea quæ pacis sunt inter genitorem et genitum, si potestis, constituite. Porro si non potestis, saltem bellis cedite, prælia dissipate. Alioquin, quisquis vestrum contra Carolomannum castra moverit, arma susiulerit, vel læsionis exercitia præparaverit, ac per id ut effundatur fidelium sanguis construxerit, nou solum excommunicationis nexibus innodabitur, verum etiam vinculis anathematis obligatus in gehenna cum diabolo deputabitur. Optamus vos in Christo bene valere. Data i Idus Julias, indictione IV. XXXV. C AD EPISCOPOS IN REGNO CAROLI ET QUONDAM LOTHARI! (Anno 871.) Prohibet ne Carlomannum excommunicent. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, reverentissimis et sanctissimis confratribus nostris, archiepiscopis et episcopis in regno Caroli et in regno quondam Lotharii regum Ecclesiam Domini gubernantibus. Præsulatus nostri auribus intimatum est Carolum regem Carolowanaum filium suum gratia sua privatum, post multa dira simul et dura crudeliter irro gata, beneficiis, et ab ipsis quoque regai sui metis eliminasse quinimo ut vos etiam in cum excommunicationis spicula jaceretis, sanctimoniæ vestræ nihilominus suasisse. In quo quid aliud intelligi datur, si rei se ita veritas habet, nisi quod resti D delictorum, quam multipliciter extendendo con texuit, adhuc istud quoque impietatis genus velit adjicere, et sese talibus iniquitatum captum funiculis et constrictum gestiat irretire? unde ninitum valde dolemus, et ei affectu spiritali compatimur. Et quamvis exteriorem circa illum pacem solvamus, interiorem tamen integram conservamus. Nam et ideo illum percutimus, ut sanemus et flagella idcirco extrinsecus adhibemus, ut intrinsecus vulnera delictorum erremus. Verbera namque corrigentis sunt, non pœnæ damnantis. Verum quia idem Carolomannus nos missis suis, quasi quorumdam pedum suorum gressibus, a'ii, et per syllabas proprias apostolicam sedem appellat, quin potius 'gne quod non judicium vel assertorum, sed consciorum tantum et obsecundatorum persona usi fuisse diguoscimini ita ut per humilitatis arcem ad culmen virtutum pervenire dilexeritis potius quam per imperialis altitudinis fastum ad inanis gloriae ima delabi consenseritis. Præterea nostri habitus qualitas, quam scire se velle benignitas vestra pio designat affectu, ita se habet, ut superna providentia, quæ cuncta creavit et continua provisione gubernat, expedire nobis perspicit, et quod expedierit consulte dispensat. Apocrisiarios quoque nostros, super quorum nihilominus reversione scripsistis, licet sero, post multa tamen pericula, deprædationes atque propriorum hominum trucidationem, nudos interpellat decernimus, nullam vos in eum excom- A et landabilius sublimitatis vestræ prædicatur ies:municationis jaculaturos omnino sententiam ; quousque videlicet nos, qui sacerdotum Domini matura volumus esse judicia, universa quæ gesta sunt, veraciter agnoscamus. Alioqui invalidam apostolicæ pondere auctoritatis futuram, contraque reverentiam vestram potius non immerito sævituram. Satins autem, et sine dubitatione præstantius est, ne Carolus proprium filium spernat, ne domesticos seminis sui despiciat, ne jura propinquitatis solito more corrumpat, ne pacis et charitatis fœdera violet, ne caduca mansuris anteferat, ne temporalia æternis præponat. Præterea præfatus Carolomannus insontem quidem se circa patrem multipliciter asserit. Verum ut nos, non astruendo, sed ratiocinando, que animadvertimus fateamur, quid mirum, si Ca- B tandem recepimus non cujuslibet hominis fretos rolus præcepta Dei, præfixos metis suis terminos transferendo, aliena invadendo, contemnens, ex suis reperit, qui ejus voluntatibus contrairet, et de lumbis suis procederet, qui ipsius nutibus resultaret : cum non ignoremus protoplastum, contra Deum se per inobedientiam erigentem, et vetita contingentem, non solum exteriora quæque rebellantia cognovisse, verum etiam in semetipso quæ sibi obsisterent invenisse? Quod tamen non dicimus, quasi Carolomannum rebellem circa patrem fatentes, aut contumacem genitum erga genitorem fore docentes: sed quid secreto justoque divino judicio fieri possit considerantes, et ut hæc rex Carolus solerter attendat, salubriter admonentes. De quibus omnibus scitote nos ipsi regi Carolo scripta nostra misisse, C et exhortatoria pontificatus nostri monita direxisse. Optamus fraternitatem vestram in Christo bene valere. Data i Idus Julias, indictione iv. XXXVI. AD BASILIUM, CONSTANTINUM ET LEONEM IMPERATORES. Quod missi sedis apostolicæ, post multa pericula, Lectis excellentis imperii vestri litteris, dilectiomis vestræ quæ erga nos flagrat indicia et pietatis solita studia non tam cognovimus quam recognovi- D mus; unde gratiarum multimodas actiones summæ Divinitati referimus, et multiplices laudes ejus concinere non cessamus, ob id maxime quia circa religionis cultum accensi, postpositis cæteris sæcularibus curis, ante omnia ecclesiasticæ paci consuInistis; et quia sedis apostolica decreta, sana priscaque lege super exortis controversiis exquisistis; et in colligendo magno sanctoque collegio pium studium et desiderium ostendistis; in quo, abdicato pravitatis auctore, definitio rectæ fidei et catholicæ ac paternæ traditionis, atque jura Ecclesie perpetuis sæculis profutura, et satis idonea, fixa sunt et firmata in quo etiam illud mirabilius auxilio, sed Dei solius præditos adminiculo: unde audientes hæc universi gemunt, et quia isti pertulerunt quæ sub nullo piorum principum quemquam sedis apostolicæ missum pertulisse recolunt, omnes stupefacti mirantur, fitque continui clamoris ab Ecclesia nostra murmur, quod ita dispositionis vestræ constitutio improvide prodire potuerit, nt in barbarorum gladios, nullo imperii vestri fulti præsidio, miseranter inciderint. Præsertim cum hos quos ab apostolica sede toto desiderio postulaveritis, et ab ipsis apostolorum principum tectis per legatos vestros salvos acceperitis, salvos rursus, dispositis rite propter quæ missi fuerant ad propria remittere summa diligentia procurare debueritis, exem; lo saltem provocati Michaelis decedentis imperatoris, qui quos ab apostolica sede suscipere meruit, idoneo socialu prævio, ut nostræ illæsi præsentarentur ecclesiæ solerti cura sategit. Et præterea et aliud quod prima pietatis vestræ opera, vel circa sedis apostolicæ prioris benignitatis indicia contra spem nostram decolorasse convincitur, imo funditus destruxisse probatur: videlicet quia favore vestro frater et coepiscopus noster Ignatius in Bulgarorum regione consecrare præsumpsit antistitem, unde mirati sumus, et quia a pia intentione vestra retro reversi sitis, admodum obstupuimus. Verumtamen saltem nunc jam dictum reverendissimum præsulem ab illius regionis dispositione salubribus monitis, quæsumus, coercete: alioquin nec ipse canonicam effugiet ultionem, nec ii qui præsulatus vel alterius officii sibi nomen illic usurpant, cum excommunicatione, qua jam tenentur astricti, etiam proprii gradus jactura carebunt. Porro de tribus capitulis, super quibus, præfato postulante sanctissimo fratre et coepiscopo nostro Ignatio, divinitus protectum imperium vestrum BOS deprecatum esse dignoscitur, nil possumus ab eo quod jam constitutum est, ordinare diversum vel disponere, maxime de Photii consecratione aliquantisper versum nisi forte nos, quibusdam ex utra- † que parte in präsentia nostra repertis, contigerit scire, que usque huc nescimus: vel discere quæ nunc penitus ignoramus. Non enim est in nobis est et non χύνης ἐξωθῶσι, καὶ οἱ ἐπί est. Et si que destruximus, eadem reædificaverimus, A diapo pryakov xai alo- studio, et solertia, vestra Christianitas prosperetur, Deus autem omnipotens, per quem reges regnant, et in cujus manu omnia jura regnorum consistunt, imperium vestrum ad Ecclesiæ suæ sanctæ pacificam constitutionem et populi Christiani perpetuam libertatem magis ac magis corroboret, ejusque potentibus plantis cunctarum infidelium nationum cervices inflectat, dilectissimi et desiderabilissimi fiiii. Data Iv Idus Novembris, indictione v. σκοποι οὐ μετά μικρᾶς ἐκεῖθεν ἀτιμίας ἀπελαθῶσι· rai tauta undéπOTE yeyoνοίας περὶ τούτου κρίσεως ἐνώπιον ὑμῶν· οὐδὲ γὰρ προσεκλήθησέν ποτε eis κριτήριον διὰ τοῦτο. Εἰ γοῦν λέγεις προτέρους ἡμᾶς τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Κωνσταντινουπολιτῶν διοικήσεως εἰς τὴν προῤῥηθεῖ· σαν χώραν λειτουργεῖν Bàrrоxwhüone, củx poúμεθα. Ησαν τοῦ Φωτίου norwvoi xai ovpμvotat, οὺς οὐ μόνον εἰς τὴν Βουλγαρων χώραν, ἀλλὰ καὶ εἰς πᾶσαν Ἐκκλησίαν ὡς ἱερεῖς ἐνε γεῖν ἐκωλύσαμεν και κωλύομεν. Ἔδει οὖν σε είδίτα τοῦτο, μηδὲν εἰς τὴν τῶν Βουλγάρων τοιοῦτον διαπράξασθαι. Ἐμάθομεν δὲ καὶ ἀλλὰ πολλὰ ἐναντία τῶν πατρικῶν ὅρων ὑμᾶς Stampatola, à dai C D τοῦτο· τινὰς γὰρ νεωστί ἐχειροτονήσατε, sint e regione Bulgarum cum gravi ignominia et dedecore expelli, ipsique illinc episcopi cum non mediocri contemptu exigi; et hoc nullo tanta de re judicio prius apud vos facto, cum in judicium ea de re nunquam vocati simus. Quod si dicas prius a nobis Constantinopolitana dioceseos presbyteros in ea regione sacrificare prohibitos, haud inficias imus. Erant Photiani, illiusque synmystæ, quibus non solum in Buigarum provincia, sed ubique gentium sacerdotali munere interdiximus interdicimusque. Quæ cum scires, nihil tibi in eo regno tentandum fuit. Intelleximus autem et alia multa a vobis contra Patrum decreta fieri, inter quæ et hoc est, nuper quosdam contra statuta Patrum priscorum, et synoli acumenicæ proxime celebrate, ex laicis repente diaconos creatos, sciatis Photii casum iude originem traxisse. XXXVIII. AD EPISCOPOS SYNODI DUZIACENSIS. (Anno 871.) cum Actardum episcopum a Namnetica sede transfert ad Turonicam. Hincmari Laudunensis depositionem improbat, eumque Romam cum adversario ad renovandum judicium venire jubet. ADRIANUS episcopus, servus servorum Dei, reverentissimis et sanctissimis confratribus nostris, archiepiscopis et episcopis qui apud Duziacensem Rhemensis provinciæ synodum convenerunt. Charitatis vestræ litteras per Actardum venerabilem coepiscopum, et gloriosi regis Caroli legatum, suscepimus, et quid de co ad suggestionem et deprecationem nostram egeritis, non solum in eis, verum et per ipsum cognovimus. Egistis enim ut decebat, ostendentes in ipso veræ fraternitatis fervorem, et in nobis Ecclesiæ, cui, licet iudigni, vicarii tamen dignissimi principis apostolorum preside |