3838. Aetanis; ex schedis Alexandri De Laborde, quas misit Letronnius. Inscriptio erat alte posita et lectu difficilis. Videtur ex eodem loco esse, ex quo n. 3837. Est ex fine epistolae Imperatoris, fortasse ad n. 3837. pertinens. Sed apographum eiusmodi est, ut, qui multa tentatum iverit, frustra laboret. Vs. 1. videtur esse [ἐξ]ουσίας, vs. 3. ἀρχ[ιε]ς[εύ]ς, vss. 4. 5. ni fallor, τὸ [ψή]φι[σμα] πέμψαι; deinde sequitur formula sollemnis: ἐπρέσβε[υ]ον Καλ[λιππ]ιανὸς - - ικλ[ε]ίδο[υ, ΑἴἼλιος Πάσιπ[π]ος Μ[η]νοφί[λ]ο[v], - - λιος Π[ά]σ[ιππ]ος? β, [Μ]ουσα[ῖος Φ]ιλίππου, Φίλ[ιππ]ος Μηνοφ[ίλου. In reliquis immorari otiosi hominis est. Cf. n. 2743. 3839. Aezanis in coemeterio, in basi; ex schedis Alex. De Labordii, quas misit Letronnius. ΑΓΑΘΗ ΤΥΧΗ H BOAH NO ΔΗΜΟΣ Μ ΑΡΓΕΟΥΗΡΟΝ 5 APYIEIPEAACIAI ΝΑΩΝΤΩΝΕΝ ΠΕΡ.ΑΜΩΚΙΗΤ 10 ΤΟΝ ΥΙΡΙΕΤΙΔ ΚΦΙΛΟΠΑΤ. ΗΝ Αγαθῇ τύχῃ. Ἡ βο[υλ]ή [κ](αὶ) ὁ δῆμος Μ. Αὖρ. Σε5 ούηρον, ἀρ[χ]ιερέα Ασία[ς] ναῶν τῶν ἐν Περ[γ]άμῳ καὶ) [τ]ῆ[ς πα]τρίδο[ς] τὸ ἔ, [σ]τρατηγή[σ]α[ντ]α τ[ρ]is, 10 τὸν εὐ[ε]ς[ν]έτ[ην] κ(αὶ) φιλόπατ[ρ]ιν. Καὶ omnibus locis hic fuit K vel K. Scriptura APXIEIPEA p. APXIEPEA videri potest quadratario deberi. De pontificibus, qui dicuntur ἀρχιερεῖς Ασίας ναῶν τῶν ἐν Σμύρνη, τῶν ἐν Περγάμῳ etc. cf. ad n.2741. 3840. Aezanis, in via in basi marmorea; ex schedis Alex. De Labordii misit Letronnius. ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΚΑΙ ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ ΚΤΙΤΗΝΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣΚΑΣΤΡΑΤΟΝΙΚΟΝ ΥΠΑΤΟΝΗΠΙΤΡΙΣΣΤΡΑΤΗΓΟΥ 5 ΝΤΟΣ ΤΟ ΕΚΛΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΟΥ Τὸν μέγαν καὶ εὐεργέτην καὶ σωτῆρα καὶ κτί[σ]την τῆς πόλεως, Κλ. Στρατόνικον ὕπατον ἡ [πα]τρίς, στρατηγοῦντος τὸ β Κλ. Απολλιναρίου. 5 3841. Aezanis in lapide singulari „in the burial ground”; ex schedis Alex. De Labordii misit Letronnius. ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΔΡΙΑΝΩ ΓΕΝΕΤΟΡΙΕΙΣΑΝΓΕΙΑΑΝ ΤΟ ΠΟΠΛΙΟΥΚΑΙΔΙΟΝ ΥΓΙΟΥΕΥΝΕΔΡΟΥΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΟΣ Αὐτοκράτορι Αδριανῷ Γενέτορι, εἰςανγεί[λ]αντος Ποπλίου Κ[λ](αυδίου) Διονυσίου, [σ]υνέδρου τοῦ Πανέλληνος. Videtur dedicari aliquid Hadriano, qui nunc Γενέτως audit. Nomen dedicantis haud dubie in prin cipio interiit. Ποπλίου καὶ Διονυσίου videri potest esse pro Ποπλίου τοῦ καὶ Διονυσίου, cf. n. 1318. Sed probabilius quod dedi P. Cl. Dionysius. Is videtur rogationem tulisse (εἰςαγγεῖλαι, h. e. εἰςηγήσασθαι), ut dedicaretur quod dedicatum est; unde simul coniectura fieri potest ab universitate quadam confectum titulum esse. Mire dictum est συνέδρου τοῦ Πανέλληνος, quum exspectes του Πανελληνίου. Sed auctor voluit, opinor, synedrus isque Panhellen, quo magis appareret hominis dignitas. 3842. Aezanis in fragmine epistylii. Ed. Fellows Itin. As. min. p. 147. ΚΑΙ ΑΡΤΕΜΙΔΙΚΑΙΤΟΔΗ Est fragmentum dedicati operis publici. ̓Απόλλωνι] καὶ ̓Αρτέμιδι καὶ τ[@] δή[μῳ τῷ etc. Aezanis in stylobate prope aedificium parvum, quod nunc est pro moschea; ed. Fellows Itin. As. min. p. 147. cf. p.327. In vico Jeni Kieu s. Jeniköi haud procul ab Aezanis in occidentem, in lapide Aezanis allato; ed. Keppel. Itin. T. II. p. 260. In eadem vicinia in occidentem inter Simaul (veterem ut videtur Synaum, cf. Kiepert in Franzii Dissert. Fünf Inschr. u. fünf Städte p. 33.) et Demirji s. Demirdshi; ed. Keppel. Itin. T. II. p. 264. ΘΕΝΙΣΗΦΑΙΣΤΙΩΝΙ.. Παρ]θενὶς Ηφαιστίωνι [μνήμης] χάριν. XAPIN. 3849. Prope Aezanos ad Hermum paulo infra fontes Ghiediz s. Gedis est, qui locus iure, ut videtur, a Keppelio pro Cadis Phrygiae habetur. Ad fontem inscriptio reperta haec est (Keppel. Itin. T. II. p. 244.): Ὁ δῆμος ὁ Μυσῶν ̓Αββαειτῶν ἐτίμησε τὸν προπά τορα Χρώμιον. ΜΥΣΩΝΑΒΒΑΙΤΩΝ habetur etiam in nummis (cf. Masson. Collect. ad Aristid. p. xv. ed. Dind.) Teste Strabone ̓Αββαΐτιs ea regio fuit, in qua Ancyra Phrygiae, ad fontes Mecisti, qui in Rhyndacum effunditur. Sed Ghiediz, cuius nomen nomini Cadorum simile, ad Hermum est, ubi Cados urbem positam fuisse docent nummi Cadočnorum (ΚΑΔΟΗΝΩΝ), in quibus ΕΡΜΟΣ fluvii figurae adscriptum. Nec mirum Mysos Abbaitas Cadis posuisse titulum; Cadi (Καδο) enim a nonnullis Mysiae annumerantur (Strabo: τοὺς δὲ Καδοὺς ἔνιοι τῆς Μυσίας φασίν, cf. Steph. Βyz. v. Καδοί), etsi vulgo Phrygiae epicteto tribuuntur. Ex accusativo Kadoùs natum videtur Ghiediz, qui locus omnino consentit situi Cadorum. Praeter inscriptionem Abbaitarum litteris minusculis datam a Keppelio ibi repertae sunt quae sequuntur n. 3849. 3850. Prior in ara, in qua duae aviculae in nidis; ed. Keppel. Itin. T. II. p. 242. ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΗΚΑΠΙΦΙΟΝ ΜΕΝΟΝΔΡΩΚΑΠΟΙΩΓΟ ΝΕΥΕΙΝΜΝΗΜΗΣΧΑ PIN Ασκληπιάδη[ς] κ(αὶ) Απφιον Μεν[ά]νδρῳ κ(αὶ) Απφίῳ γονεῦ[σ]ιν μνήμης χάριν. 3850. Ibidem, in lapide nigri marmoris, in quo infans sculptus, litteris recentioribus quam n. 3849. ed. Keppel. T. II. p. 243. 3851. In vico Chaji Kieu ́s. Hadshiköi, unius horae spatio ab Aezanis Cotyaeum versus, in pavimento moscheae; ed. Keppel. Itin. T. II. β. 205. Π. 2. ΩΠΓ Videtur titulus honorarius esse, Ἐν τῇ πρ]ώ[τῃ τῆς] Ασίας καὶ fortasse ex eo Igitur scriben [δ]ὶ[ς νε]ωκόρῳ τῶν - ον ? Λουκίου Fragmentum hoc est aetatis Hadriani. De secundo Smyrnaeorum neocoratu cf. Eckh. D. N. II. p. 559. et n. 3148. 3852. 3856. In vico Soosooskieu s. Sususköi, quinque fere miliaria Anglica ab Aezanis Cotyaeum versus, horae spatio distante a Tatar Bazarjik s. Tatar Basardshik, duas inscriptiones repperit Millingenius, edidit Keppel. I. c. p. 202. In loco Tatar Bazarjik s. Tatar Basardshik, in media fere via ab Aezanis Cotyaeum versus, in columna anaglyphis ornata, super corona hederacea; ed. Keppel. Itin. T. II. p. 197. Leakio ap. Keppel. locus videtur olim Benna dictus. ΤΡΥΦΩΝΜΕΝΙΣΚΟΥΔΙ ΚΑΙ ΤΟΙΣΒΕΝΝΕΙΤΑΙΣ Τρύφων Μενίσκου Διὶ καὶ τοῖς Βεννείταις. Benna urbs Thraciae nota est ex Steph. Byz. v. item Benna Ephesia ap. Steph. Byz. v. Etiam hic haud dubie de loco denominati sunt Βεννεῖται. 3858. In vico Ahatkoi in coemeterio repperit Baro Wolffius Russus una cum aliis inscriptionibus; ex huius schedis edidit Franzius in Dissertatione: Fünf Inschriften und fünf Städte in Kleinasien, p. 6. ΑΓΑΘΗ ΤΥΧΗ 5 ΔΟΥΚΙΟΝΙΕΡΕΑΣΕΒΑΣ - ΠΟΛΥΤΕΔΩΣΚΑΙΣΤΡΑ ΤΗΓΗΣΑΝΤΑ ΑΓΝΩΣ 10 ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙ ΑΡΧΗΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΓΥΡΡΩΝΙΟΥΡΑΤΕΩΝΟΣ 15 ΓΩΣΤΗΝ ΕΠΙΜΕΛΕΛΕΙΑΝ Ο ΗΣΑΜΕΝΟΥΤΗΣΑΝΑΣΠΑΣΗ Αγαθῇ τύχῃ. Ὁ δῆμος καὶ ἡ βουλὴ ἐτείμησεν Νικ[ί]αν Ασκ[λ]η5 [π]ιοδώρου [τὸν καὶ Α]ούκιον, ἱερέα Σεβαστῆς Εὐβοσίας διὰ βίου, ἀγορανομήσαντα πολυτε[λ]ῶς καὶ στρα10 τηγήσαντα ἁγνῶς καὶ γυμνασιαρχήσαντα [τοὺς πε]νταετηρικούς [ἀγῶνας] ἐ[πὶ Ἰου[λ]ίας Σ[ε]υουήρας καὶ [Σε]ς[ουη]νίου [Κ]α[πίτ]ωνος, καὶ [γ]ραμ[μ]ατεύσαντα 15 [πι]σ[τ]ῶς· τὴν [ε]πιμέλειαν [π]ο[ι]ησαμένου τῆς ἀνασ[τ]άσ[ε]ως Συμμάχου, ἐ[φ]ηβά[ρ]χου κα[ὶ ἱ]ερέως, τοῦ ἀ[δ]ε[λφ]οῦ αὐτοῦ. Magistratus Servenius Capito et Iulia Severa nominantur in pluribus nummis Acmonensium sub Nerone cusis. Vide Eckhel. D. N. T. III. p. 128. Mionnet. T. IV. p. 198. et Suppl. T.VII. p. 484. cf. Annal. Inst. archaeol. Rom. 1853. p. 266. tab. v. B. 8. Unde apparet titulum nostrum ad Acmoniam esse referendum, quam in vicinia vici Ahatkoi sitam fuisse verisimile est. Vide Dissert. citat. in lemmate. Feminae inter archontes civitatium non inauditae sunt (cf. ad n. 2694. Elem. epigraph. Gr. p. 323.), atque una cum magistratibus masculis habentur etiam in nummis Byzantii; vide Eckhel. D. N. T. II. p. 31. Sacerdotes eas non fuisse vel ex praemisso ΕΠΙΑΡΧ intelligi potest; quamquam veri non dissimile est magistratus hos ita munera inter se esse partitos, ut feminae imprimis sacris rebus praeessent. Quod si concesseris, non alienum erit coniicere Iuliam Severam in nostro titulo propterea priore loco nominari, quod ibi sermo sit de sollemnibus, in quibus praecipuae eius partes fuerint. Nicias, qui etiam nomine Romano Lucius audit, dicitur ἱερεὺς Σεβαστῆς Εὐβοσίας. Est igitur sacerdos Augustae cuiusdam. Iam quum in nummis quos diximus Acmonensium Agrippina minor, Claudii coniux, repraesentetur, conieceris Niciam huius Agrippinae fuisse sacerdotem. Agrippina maior, Germanici uxor, in titulis Aeolidis Asianae de Cerere denominatur θεὰ Αἰολὶς καρποφόρος (vide n. 5528.), quae denominatio, si recte statuit Eckhelius (D. N. T.VI. p. 214. 215.), titulum n. 2183. ad Agrippinam Claudii referens (vide ad n. 2960.), a matre in filiam translata esse videatur. Utcumque est, certe Augusta, cuius Nicias sacerdos dicitur, Εὐβοσία Cereali epitheto audit, nec dissimile veri esse Agrippinam Claudii, cuius imago in nummis; haec similem cum matre cultum nacta in Asia de Cerere Εὐβοσία videtur denominata esse. Hoc autem epitheton non pro substantivo habendum, sed derivandum esse voce inusitata εὐβόσιος docuit Franzius l. c. Similiter Hesychio teste Εὐαλωσία dicitur Ceres. Praeterea Cereris Eßorías cultum Franzius monuit bene convenire Phrygiae urbibus Polyboto, Eucarpia, Euphorbio insigni, non immemor narrationis illius ap. Steph. Byz. narrationis illius ap. Steph. Βyz. (s. v. Αζανοί), qua pastores huius regionis aliquando dicuntur θύσαι εὐβοσίαν γενέσθαι, qui pastores quum nihil profecissent, Euphorbum quendam accepta diis sacra fecisse; unde εὐαρεστηθέντων τῶν θεῶν εὐβοσίαν γενέσθαι καὶ τὴν γῆν πολυκαρπῆσαι. In oppido Ushak (ubi sunt qui veterem Eucarpiam sitam fuisse putent, ut Letronnius in Journ. des Sav. 1829. p. 691. sed est potius in vicinia Alyddae s. Flaviopolis, cf. Arundell. Itin. VII eccles. As. p. 252. et Discov. T. I. p. 105.), in arca sepulcrali inserta muro moscheae; ed. Arundell. Discov. in As. min. T. I. p. 112. litteris minusculis. Pars altera inde ab KAIOZAN habetur etiam in schedis Seetzenii, qui transcripsit 12. Oct. 1803. |