II. Such were the five Articles: and they obviously propounded and vindicated the five following Points of Doctrine:

1. PREDESTINATION, branching out into Election and Reprobation;

2. PARTICULAR REDEMPTION;

3. ORIGINAL SIN;

4. EFFECTUAL CALLING;

5. FINAL PERSEVERANCE.

III. But Calvinism admits of yet a further modification, which the Divines of Dort, agreeing to condemn the Arminians or Remonstrants, and unwilling (I suppose) to exhibit any dissention among themselves, have not introduced into their evolution of the five leading Articles: the modification, I `mean, of what are called Supralapsarianism and Sublapsarianism.

1. According to the Supralapsarian Theory, God not only foresaw, but likewise actually predestinated, the fall of man: that so he might gain glory to himself by the wonderful plan of Particular Redemption.

2. But, according to the more moderate Sublapsarian Theory, God foresaw indeed, but did not absolutely predestinate, the fall of man: yet, from his certain and infallible prevision of man's fall, he equally, from all eternity, contrived the plan of Particular Redemption to his own endless honour and glory.

IV. Some persons, I believe, have occasionally

described the high doctrinal successors of Calvin, as more calvinistic than Calvin himself.

This, however, is a mistake. The great Genevan Reformer, with consistent intrepidity, was, in truth, so far as doctrine is concerned, the highest of the high. Fearlessly pushing his principles to their full legitimate extent, he at once maintained, without any restriction or disguise, both the dogma of Reprobation and the theory of Supralapsarianism *.

*The five points, with the appended tenet of Supralapsarianism, are distinctly, though not in formal successive enumeration, propounded by Calvin.

Nunquam liquido, ut decet, persuasi erimus, salutem nostram ex fonte gratuitæ misericordiæ Dei fluere, donec innotuerit nobis æterna ejus ELECTIO: quæ, hac comparatione, gratiam Dei illustrat, quod non omnes promiscuè adoptat in spem salutis, sed dat aliis, quod aliis negat. Hujus principii ignorantia quantum ex gloria Dei imminuat, quantum veræ humilitati detrahat, palam Calvin. Instit. lib. iii. c. 21. § 1.

est.

Quod ergo Scriptura clarè ostendit, dicimus: æterno et immutabili consilio Deum semel constituisse quos olim semel assumere vellet in salutem, quos rursum exitio devovere. Hoc consilium, quoad ELECTOS, in gratuita ejus misericordia fundatum esse asserimus, nullo humanæ dignitatis respectu: quos vero damnationi addicit, his, justo quidem et irreprehensibili, sed incomprehensibili, ipsius judicio, vitæ aditum præcludi. Ibid. lib. iii. c. 21. § 7.

Quemadmodum vocatione et justificatione ELECTOS suos Dominus signat, ita REPROBOS vel a notitia sui nominis, vel a Spiritus sui sanctificatione, excludendo, quale maneat eos judicium, istis veluti nobis aperit. Ibid. lib. iii. c. 21. § 7.

Multi quidem, ac si invidiam a Deo repellere vellent, ELECTIONEM ita fatentur, ut negent quenquam reprobari; sed inscitè

Higher than this, in the scale of God's alleged

nimis et pueriliter: quando ipsa ELECTIO, ni REPROBATIONI opposita, non staret.-Quos ergo Deus præterit, reprobat; neque alia de causa, nisi quod ab hæreditate, quam filiis suis prædestinat, illos vult excludere. Ibid. lib. iii. c. 23. § 1.

Decretum quidem horribile, fateor: inficiari tamen nemo poterit, quin præsciverit Deus quem exitum esset habiturus homo, antequam ipsum conderet; et ideo præsciverit, quia decreto suo sic ordinat. Ibid. lib. iii. c. 23. § 7.

Quicunque sunt ex REPROBORUM numero, ut sunt vasa in contumeliam formata, ita non desinunt perpetuis flagitiis iram Dei in se provocare et evidentibus signis confirmare quod jam in se latum est Dei judicium: tantum abest, ut cum ipso frustra contendant. Ibid. lib. iii. c. 23. § 14.

Hic jam se exerit immensa Dei bonitas, sed non omnibus in salutem quo REPROBOS manet gravius judicium, quod testimonium amoris Dei repudiant. Atque etiam Deus, illustrandæ gloriæ suæ causa, Spiritus sui efficaciam ab illis subducit. Ibid. lib. iii. c. 24. § 2.

Quemadmodum suæ erga Electos VOCATIONIS EFFICACIA, salutem, ad quam eos æterno consilio destinârat, perficit Deus: ita sua habet adversus Reprobos judicia, quibus consilium de illis suum exequatur. Quos ergo in vitæ contumeliam et mortis exitium creavit, ut iræ suæ organa forent et severitatis exempla, eos, ut in finem suum perveniant, nunc audiendi verbi sui facultate privat, nunc ejus prædicatione magis excæcat et obstupefacit. Ibid. lib. iii. c. 24. § 12.

Si ad ELECTIONIS originem revocandi sumus, ut constet non aliunde quam ex mera Dei liberalitate contingere nobis salutem, qui hoc extinctum volunt, malignè, quantum in se est, obscurant quod magnificè ac plenis buccis celebrandum erat, et ipsam humilitatis radicem evellunt. Ibid. lib. iii. c. 21. § 1.

Si non possumus rationem assignare cur suos misericordia dignatur, nisi quoniam ita illi placet: neque etiam, in aliis repro

absolute decrees, it is, I apprehend, impossible for any person to advance.

bandis, aliud habebimus quam ejus voluntatem. Ibid. lib. iii. c. 22. § 11.

Proinde, quos Deus sibi filios assumpsit, non in ipsis eos dicitur elegisse, sed in Christo suo.— -Quod si in eo sumus electi, non in nobis ipsis reperiemus Electionis nostræ certitudinem: ac ne in Deo quidem Patre, si nudum illum absque Filio imaginamur. Toties repetitur hæc doctrina: Filio unigenito non pepercit Pater, ut, quisquis credit in eum, non pereat. Ibid. lib. iii. c. 24. § 5.

Jam vero in Electis VOCATIONEM statuimus ELECTIONIS testimonium. Ibid. lib. iii. c. 21. § 7.

Quum suos eligendo jam in filiorum locum Dominus adoptavit; videmus tamen, ut in tanti boni possessionem non veniant nisi dum VOCANTUR.-Deus EFFICACITER Electos suos docet, ut ad FINEM adducat. Ibid. lib. iii. c. 24. § 1.

Ipsa quoque VOCATIONIS natura et dispensatio perspicuè id demonstrat: quæ, non sola verbi prædicatione, sed et Spiritus illuminatione, constat. Ibid. lib. iii. c. 24. § 2.

Interior igitur hæc VOCATIO pignus est salutis, quod fallere non potest. Ibid. lib. iii. c. 24. § 2.

Nihil erit ambiguum, si tenemus quod debet ex superioribus liquere, duplicem esse VOCATIONIS speciem. Est enim UNIVERSALIS VOCATIO, qua per externam verbi prædicationem omnes pariter ad se invitat Deus: etiam quibus, eam, in mortis odorem et gravioris condemnationis materiam, proponit. Est altera SPECIALIS, qua ut plurimum solos fideles dignatur: dum interiore sui Spiritus illuminatione efficit, ut verbum prædicatum eorum cordibus insideat.-Illa impiorum etiam communis est: hæc secum affert Spiritum regenerationis, qui est arrhabo et sigillum futuræ hæreditatis, quo in diem Domini obsignantur corda nostra. Ibid. lib. iii. c. 24. § 8.

Enimvero ELECTI, nec statim ab utero, nec eodem omnes

tempore, sed prout visum est Deo suam illis gratiam dispensare, in ovile Christi per vocationem aggregantur. Ibid. lib. iii. c. 24. § 10.

Jam quorsum ELECTIO pertinet, nisi ut, in filiorum locum a cœlesti Patre coöptati, ejus favore salutem et immortalitatem obtineamus ? Quantumlibet revolvas et excutias, ultimum tamen ejus scopum non ultra tendere intelliges. Ibid. lib. iii. c. 24. § 5.

Accedit, ad stabiliendam fiduciam, alia, quam cum VOCATIONE nostra conjungi diximus, ELECTIONIS FIRMITUDO. Quos enim nominis sui cognitione illuminatos in Ecclesiæ suæ sinum Christus asciscit, eos dicitur in fidem tutelamque suam recipere. Quoscunque autem recipit, ei a Patre commissi dicuntur ac concrediti, ut in vitam æternam custodiantur.-Denique ipsa experientia satis docemur, parvi esse Vocationem et Fidem, nisi accedat PERSEVERANTIA, quæ non omnibus contingit. Ibid. lib. iii. c. 24. § 6.

Nec absurdum videri debet, quod dico: Deum non modo primi hominis casum, et in eo posterorum ruinam, prævidisse; sed, Ibid. lib. iii. c. 23. §7.

ARBITRIO QUOQUE SUO, DISPENSASSE.