tis. « Quæ qualiscunque fuerit finistra CAPUT mens fcribæ in responsione, Sublime illud XXXIL in Evangelio Christi demonstrat a rebus caducis et transitoriis huius mundi abducens animum fcribæ, Judaicis præiudiciis de Messiæ regno detentum: dum Christus adeo extorrem fese quibuscunque fortunæ in hoc fæculo rebus, atque alienum a regno in hoc mundo ostendit, ut ne quidem domum habitationis propriam, nec ubi caput reclinet, se habere contestaretur in hoc mundo. Præsumit fibi hic fcriba, Christum se fecuturum, quocunque ierit ; ignarus, eius discipulos magistri exemplo omnia relinquere oportuisse domum, fratres etc. ut expediti ac liberi essent, eundi in universum mundum ad prædicandum omni creaturæ Evangelium regni, quod respuebat gens Judaica. Conveniens est Christi responsio alteri de discipulis eius data, dum officium fepeliendi patrem muneri evangelico præfert. SS. Patres hic, quod in veteri Test. vetitum erat, fummis facerdotibus imprimis (Levit. XXI, 11. Num. XII. 7.) ne fuper mortuis contaminarentur, pro more fuo, per inductionem allegoricam in exemplum nostrum trahunt ex fingulari illa Christi fententia: Dimitte mortuos fepelire mortuos fuos. Quomodo autem, quæ CAPUT rit mox laudatus S. Jacobus Nisibenus a); XXXII. hæc intelligenda putas, o dilectissime ? Vidistine unquam, mortuos fepelire mortuos? Quomodo furgunt mortui ad fepeliendos mortuos ? Sed accipe horum verborum fensum: Peccator, dum vivit, mortuus est apud Deum; et iustus, quamvis mortuus fit, vivit ad Deum. Hæc mors tua fomnus est. " Non abludit S. Joann. Chrysostomus 1. c. dum existimat, mortuum illum ex infidelium numero fuisse. Mox nihilominus ad officii genus recurrit, quod alias passim Christus aliis omnibus etiam erga parentes anteferendum inculcat.,, Nam, inquit b), Jesus id pro hibuit ipsi, non quod iuberet honorem parentibus debitum contemnere; fed ut ostenderet, nihil nobis æque necessarium esse, atque res cœlestes, iisque fumma cum diligentia esse incumbendum, nec vel tantillum differendum, etiamsi admodum urgentia videantur esse ea, quæ alio trahunt. Quid enim magis necessarium, quam fepelire patrem ? " Et paucis S. Ambrosius, „, cum religiosum, inquit c), humandi acceperimus officium: quemadmodum hic paterni quoque funeris fepultura prohibetur, nisi ut intelligas, huma دو Bibl. PP. p. LXVI. c) Exposit. Evang. a) Hom. VIII. n. 7. T. V. دو na posthabenda divinis?" S. Gregorius CAPUT a nobis, qui animas odisse iubemur prop- XXXII. ter vitam æternam, in eandem fententiam argumentum repetit in cap. VI. Job. Qui enim, fcribit a), districto ftudio, et non dissolutis gressibus æternæ fponsionis præmium fequuntur, ficut femetipsos pro divino amore despiciunt, fic cuncta, quibus se fentiunt præpediri, postponunt et cum pro Deo necesse est, ut quibus valent, cunctis inserviant, pro Deo privata obsequia etiam propinquis negant. Hinc est enim, quod quidam, cum dice ret: Permitte mihi prius ire, et fepelire Patrem meum veritatis ore protinus audivit : Sine ut mortui fepeliant mortuos fuos, tu autem vade, annuntia regnum Dei. Qua in re notandum est, quia electus discipulus dum a parentis fepultura compescitur, hoc devotum quemque exhibere patri mortuo ex affectu carnali propter Dominum non licet, quod propter Dominum et exteris debet. Hinc rursum veritas dicit: Si quis venit ad me et non odit patrem fuum, et matrem, et uxorem, et filios, et fratres, et forores, adhuc autem et animam fuam, non potest meus esse discipulus. Quo in loco videlicet, dum propinquorum odio, animæ quoque nostræ odium fubinfertur, patenter ostenditur, quia fic propinquos, ficut nosmetipsos a) Lib. VII. 41. T. I. p. 23. 2 CAPUT odio habere præcipimur, ut hos ad æter XXXIII. na rapientes, eorumque carnalem gratiam, cum præpedit, postponentes discamus tem- CAPUT XXXIII. OFFICIIS ERGA DEUM NIHIL PREFERENDUM. Ait alter Sequar te Domine. fed per mitte mihi primum renuntiare his, quæ domi funt. Ait ad illum Jesus; Nemo mittens manum ad aratrum, et respiciens retro, aptus est regno Dei. Luc. IX. 61. 62. Nec remit- Tertius hic est ex illis, quibus fequi se tendum ab volentibus declaravit, quomodo ad hoc officio. comparatum esse oporteat. Primo enim fignificavit neminem se ingerere debere evangelizandi officio, commodi feu utilita- CAPUT tis temporalis gratia. Alterum docuit, eum, XXXIII. qui rite a Deo vocatus fit, nullam dilationem quærere debere, aut prætextum alium quemcunque etiam pietatis, fed- mox vocantem fequendum esse, cura etiam parentum vel domesticorum postposita. Tertio huic edicit, qui femel evangelicæ se addixerit institutioni, ei respicere retro, animumque ad alia reflectere non licere, aptis simo ab aratoribus exemplo, quos femper ad anteriora respicere oportet: quique dum manu ftivam tenent, oculos in fulcum intentos habent, Quod de se D. Paulus dicit a): Qua quidem retro funt, obliviscens, ad ea vero, que funt priora, extendens meipsum, ad destinatum persequor, ad bravium fuperna vocationis Dei in Christo Jesu. Et prout idem Philip. III. 12. de se loquitur: Non quod iam acceperim, aut iam perfectus fim: fequor autem, si quo modo comprehendam. Quem locum præ oculis habens S. Bernardus, „Profectus noster, ait b), in eo consistit, ut nunquam arbitremur, nos apprehendisse, fed femper extendamur ad anteriora, incessanter conemur in melius, ut imperfectum nostrum divinæ misericordiæ obtutibus iugiter exponamus." Si nobis conscii, in quibus identidem deficimus, et quæ nobis desint, quæve conducant ad perfectionem, eluctari per divi a) Philip. III. 13. b) Serm. II. de Purif. T. III. p. 962. |