Oldalképek
PDF
ePub

I.

Quæstio.

Quæritur, num regimen Ecclesiæ sit monarchicum absolutum, an monarchicum temperatum? seu alio modo, num Rom. Pontifici concessa sit a Christo Domino tota omnino plenitudo potestatis, an concessa sit potissima quidem pars potestatis, sed non tota; ita ut tota plenitudo ecclesiasticæ potestatis constet tum ex potestate Rom. Pontificis tanquam elemento potissimo et ex potestate Episcoporum, tanquam elemento longe inferiore et priori subordinato? Item quæritur, num magisterium et judicium supremum et infallibile ita resideat in Rom. Pontifice, ut ipse solus, independenter a quacunque cooperatione et consensu fratrum suorum et Ecclesiæ sit supremus et infallibilis judex?

Argumentum.

Illa potestas est Rom. Pontifici adscribenda, quæ 1o sufficit, ut explicentur ss. scripturæ; quæ 2° respondet illi constitutioni Ecclesiæ, quam Evangelium et Apostoli tradunt; 3° quæ eruitur ex universali traditione Patrum et ex universali fide Ecclesiae, in œcumenicis Conciliis theoretice et practice manifestata; 4° quæ omnia monumenta christiana, scil. Patres, Concilia, historias harmonice componit; 5° quæ efficit, ut in constitutione Ecclesiæ divina sapientia, bonitas et virtus magnificentius resplendeant; 6° per quam Primatus Rom. Pontificis majorem amorem, reverentiam et fiduciam inspirat et 7° omnes a catholica religione aversi vehementius ad unitatem alliciuntur et invitantur.

Atqui si definiatur, Rom. Pontificem habere quidem veram jurisdictionis potestatem in universam Ecclesiam, sed temperatam; Rom. Pontifici collatam fuisse a Christo in Petro potissimam ecclesiasticæ potestatis partem, sed non totam omnino plenitudinem; Rom. Pontificem esse quidem supremum et infallibilem magistrum et judicem, sed non solum et a tota Ecclesia omnino. independenter, sed unitum cooperationi et consensui fratrum suorum: talis potestas adtribuitur Rom. Pontifici, quæ sufficit,

ut explicentur ss. scripturæ ceterisque omnibus supra recensitis capitibus satisfiat; et e contra, si definiretur, Rom. Pontificem esse monarchum omni ex parte absolutum, ipsi soli collatam esse totam omnino plenitudinem, ita ut ad constituendam plenitudinem ecclesiasticæ potestatis nullo modo requiratur, velut aliquod elementum, potestas totius Episcopatus; Rom. Pontificem ex propria sua sola potestate, independenter a quacunque, sive antecedente, sive concomitante, sive subsequente cooperatione et consensu fratrum suorum, esse infallibilem, adscriberetur Rom. Pontifici ejusmodi illimitata potestas, quæ 1° non est necessaria ad explicandas ss. scripturas; quæ 2o non descendit ex ipsa constitutione Ecclesiæ; 3° non eruitur ex universali Patrum traditione universalique fide Ecclesiæ; quæ 4° reddit conciliationem monumentorum ecclesiasticorum valde difficilem et impeditam; quæ 5o importaret derogationem illarum legum, quas etiam in opere redemptionis divina sapientia et bonitas sibi præscripsit; 6° redderet Primatum Rom. Pontificis invisum et suspectum; 7° atque non modo non alliceret ad unitatem illos, qui separati sunt, sed magis arceret et impermeabilem abyssum inter nos et illos poneret et multos catholicos infirmos in fide non sanaret, sed, quod maxime est timendum, ad extrema consilia urgeret.

Ergo non primo, sed secundo modo adscribenda est Rom. Pontifici plenitudo potestatis.

Probatur minor propositio per partes.

Primo quidem ad explicandas ss. scripturas sufficit, adscribere Rom. Pontifici potestatem temperatam potissimam partem ecclesiasticæ potestatis, eumque profiteri supremum et infallibilem judicem, non tamen citra quamcunque cooperationem et consensum fratrum suorum.

Pontifici,

Quæ ss. scripturæ adscribunt Petro et Rom. adscribunt quoque Apostolis et Episcopis; at cum hoc discrimine, ut Apostolis applicentur simul, Petro soli et solemnius.

Petrus dicitur fundamentum Ecclesiæ; sed etiam Apostoli dicuntur fundamenta Ecclesiae (superaedificati super fundamentum Apostolorum et Prophetarum). Et hæc doctrina, Apostolos esse fundamentum Ecclesiæ est communis inter Patres. Rom. Pontifex Nicolaus, scribens ad Episcopos Galliæ, illos vocat: columnas domus summi regis. Petrus dicitur pastor Dominici ovilis; et de Apostolis ait s. Paulus, quos posuit Spiritus sanctus Episcopos regere Ecclesiam Dei.

Et idem Nicolaus in eadem epistola vocat episcopos Dominici ovilis pastores. Petro traditæ sunt claves ligandi et solvendi ;

at etiam Apostolis Christus dixit: Quaecunque ligaveritis.. Petrus fuit constitutus magister Ecclesiæ; at etiam Apostolis ait Christus: Euntes docete . . . Christus Petro communicavit missionem suam illumque fecit sui vicarium; at etiam Apostolis ait: Data est mihi omnis potestas in caelo et in terra; euntes docete... Sicut misit me Pater, et ego mitto vos; accipite Spiritum sanctum; quorum remiseritis. . . Ex scriptura eruitur Petrum fuisse constitutum vicarium Christi; at Apostolos et Episcopos esse vicarios Christi et Patres docent et canimus in Missa: ut gregem tuum Pastor aeternus non deseras, sed per beatos Apostolos tuos, quos operis tui vicarios eidem contulisti praeesse pastores.

Christus adest Petro et Rom. Pontifici suo vicario, Spiritus S. illum illuminat: at Christus adest quoque Apostolis et Episcopis: Ecce vobiscum sum . . . et Spiritus sanctus illos docet: Suggeret vobis omnia, docebit vos omnia.

Ergo probatum est: omnia quæ adscribuntur Petro, adscribi quoque Apostolis. Sed illud inter Petrum et alios Apostolos intercedit magnum discrimen: quod privilegia, quæ Apostolis simul sumptis adscribuntur, eadem Petro præ ceteris, soli Petro magnificentius et solemnius adscribuntur. Atqui ad explicandum hoc discrimen sufficit asserere Petro collatum esse Primatum jurisdictionis in totam Ecclesiam, non est necesse asserere collatam fuisse Petro totam omnino plenitudinem ecclesiasticae potestatis. Idem sufficit ad explicanda illa verba: Et tu aliquando conversus confirma fratres tuos, si illa verba ita fuerunt dicta ad Petrum, ut et ad successores spectarent, de qua re non parva est dubitatio.

Præterea certum semper fuit, Rom. Pontificem habere plenam potestatem in universam Ecclesiam; sed non fuit usque ad hunc diem certum, hanc Rom. Pontificis auctoritatem esse sensu supremam, ut ex se sola, independenter a quacunque cooperatione et consensu totius Ecclesiæ sit infallibilis. Ergo Rom. Pontifex non habebat jus, ut sua sola auctoritate independenter a quacunque cooperatione et consensu totius Ecclesiæ dogmata fide divina credenda proponeret: nec fideles tenebantur soli Pontifici sine ullo vel antecedenti vel concomitanti vel consequenti consensu et cooperatione totius Ecclesiæ loquenti assensum fidei divinæ præstare: ea enim quæ ad fidem spectant, nulli dubio obnoxia esse possunt. Ergo hæc suprema personalis, ut vocant, et infallibilis auctoritas, utpote non omni ex parte certa et extra dubium, re ipsa et quoad exercitium erat nulla. Et ut Bellarminus ait: Papa dubius, Papa nullus, ita dicimus: infallibilitas dubia, infallibilitas nulla. Quapropter Pontifices Rom. per XIX. sæcula gubernabant Ecclesiam absque exercitio istius supremæ personalis et infallibilis potestatis: et tamen fuerunt fundamentum

Ecclesiæ, pastores totius ovilis, omnium Christifidelium doctores, confirmaverunt fratres. Ergo ad explicandas scripturas, ut sit Rom. Pontifex fundamentum Ecclesiæ, ut teneat claves regni cœlorum, ut sit pastor totius Dominici ovilis, ut confirmet fratres, sufficit asserere Rom. Pontificem habere Primatum jurisdictionis, habere plenam potestatem in universam Ecclesiam; non est necesse asserere, Rom. Pontifici collatam fuisse totam omnino plenitudinem ecclesiasticæ potestatis, ut ex se, prorsus independenter a tota Ecclesia sit infallibilis.

Præterea scripturæ respiciunt Petrum, ut est historice, i. e. caput collegii apostolici, centrum, cui omnia membra communicant, Patrem, ad quem omnes conveniunt, ideoque omnia privilegia, quæ a scripturis conferuntur Petro, conferuntur ut capiti unito membris, ut centro, ad quod omnes conveniunt; male ergo infertur, cum dicitur: hæc privilegia conferri Petro soli, separato a fratribus, considerato ut principi, qui independenter a tota Ecclesia agit. Argumentum adversariorum ad hanc formam potest reduci: scripturæ conferunt Petro ut capiti uuito membris, ut centro, ad quod omnes Ecclesiæ conveniunt, ut Patri, in quo et per quem loquitur Ecclesia, supremam et infallibilem auctoritatem: ergo Petrus, Rom. Pontifex solus, separatus a fratribus, agens independenter ab universa Ecclesia habet supremam et infallibilem auctoritatem.

Iterum: definitio, qua definiretur, auctoritatem Rom. Pontificis esse eo sensu supremam, ut ex se independenter a quacunque cooperatione vel consensu totius Ecclesiæ sit infallibilis, respiceret Rom. Pontificem, non qualis est historice, caput membris adeo conjunctum, ut efformet cum ipsis unum corpus: sed respiret Rom. Pontificem consideratum secundum eam abstractionem, quæ tantum doctis viris potest venire in mentem: atqui scripturæ respiciunt Petrum historice, ut caput membris in unum corpus unitum eodemque cum toto corpore spiritu veritatis illustratum. Ergo ad explicandas scripturas sufficit definire, Rom. Pontificem cum membris unitum Ecclesiæ cooperationi et consensui esse supremum et infallibilem judicem, non est necesse definire illam supremam et vel ipso nomine invisam personalem et prorsus independentem infallibilem auctoritatem.

Sed scripturam interpretari debemus secundum traditionem S. S. Patrum.

De textu apud Lucam XXII.: ego rogavi ... loquens, brevis esse possum. Imprimis quatuor a SS. Patribus et doctoribus adferuntur interpretationes. Prima et solemnissima est, qua asseritur Christus orasse pro Petro, ne tempore suæ passionis fidem totaliter et finaliter amitteret, sed licet casurus esset, tamen virtute orationis Christi resurgeret a lapsu, quem circa

« ElőzőTovább »