Præfatio Sextæ Editionis.

PROPTER obitum valde deflendum pristini editoris, ad ejus munus subrogatus, in primis operam dedi ut non minus antecedentibus polita hæc sexta editio prelo excederet. Hoc eo facilius consequi potui quod liber adeo ab omni parte limatus in manus meas venit ut nihil fere mutari aut adjici sibi postulet. Veruntamen nova quædam folia, quæ mihi sunt oblata, hisce Arundinibus intertexenda curavi, quippe qui fore sperarem ut ea prioribus non deteriora lector elegans censeret.

Temperare mihi non possum quin hoc loco paucis saltem eum commemorem, cujus præsidium et auctoritatem hæc Anthologia nunc eheu desiderat, semperque desiderabit. Nominis ob doctrinam clari haud indignus hæres, quanto, tum Harroviæ, tum in Academia, amore Camenas sectatus sit Henricus Drury, condiscipulis familiaribusque ejus satis notum est. Alios etiam, quibuscum versaretur, ille lepos festivus idemque urbanus, illud ingenium acre, illa singularis et in dictione et in moribus elegantia, quasi fascinare solebant. Is autem, cum 'Musarum sacerdos' esset diligentissimus, hoc tamen semper pluris faciebat, ut se strenuum fidei Christianæ

interpretem præstaret, et in rebus divinis gregem sibi commissum optime tueretur. His studiis impensius incumbentem, et jam dignitate recenti auctum, mors, ita Deo visum, inopina, neque suis tantum, sed magno bonorum cætui luctuosa, abripuit. Mihi vero, qui cum eo per tot annos pæne fraterno fœdere conjunctus sum, venia dabitur si, hac occasione usus,

Debita sparsi lacrima favillam

Id. MAI.

MDCCCLXV.

Vatis amici

H. I. H.

Henricus Drury
Lectori S.

NE mireris, Lector erudite, quod in ævo rerum utilium magis sagaci, quam ornamentorum studioso, novos quosdam Musarum fetus' ausim expromere, id accuratius edoceri fortasse non gravaberis.

Quum jam, ad curas sanctiores vocatus, ab Academia nostra decessissem, venit mihi in mentem, quæ calamo Græco aut Latino lusissem, subsecivis horis in fasciculum unum colligere. Huc accessere quædam non invenustæ prolusiones eorum quibuscum familiarissime versatus sum; eaque omnia collata tandem et comparata, ita mihi arridebant, ut oculis viderer paternis tanquam filiolos meos intueri; intuens autem, mox cuperem oculos omnium hominum ad eosdem allicere. Cæterum, his vixdum perpensis, prout plurima vires eundo acquirunt, quæ somniassem aliis quibusdam Cantabrigiensibus impertitus sum, et paulatim auxilia in re audacissima contraxi. Itaque brevi tempore haud scio an omnia Nasonum et Maronum et Poetarum Scenicorum scrinia in manus meas fuerint effusa; certe ea quidem abundabat munificentia vatum et Latine et Attice scribentium, ut in seligendo magis quam in colligendo summus labor poneretur.

Inter has opes plurimi faciebam quæcunque de Musis nostratibus Latine conversa acciperem, eademque diligenter excerpebam. Etenim experiendo cognovi animum lectoris hoc genus eo libentius adire, quo acrioris ingenii

b

vis in interpretando postuletur; quo plus exigatur calliditatis in electione ac constructione verborum; quo exquisitior pateat doctrinæ concinnitas in accommodando linguæ obsoletæ non sua ἰδιώματα.

Jam vero veniam dabit Censor criticus, si seriem atque juncturam operis levissimi facetam magis quam legitimam, meorum arbiter, mihi proposuero. Quippe meminerit idem, si

Illecebris foret et grata novitate morandus
Spectator,

tamen non me oblitum fuisse

ita vertere seria ludo,

ut in alteram partem libelli omnia sacra per se reverenter essent seposita atque distributa.

Utrum feliciter necne conati simus monachorum hymnos rhythmicos imitari, judicent alii: unum id in hoc loco jure lamentamur, quod ista species carminum, tam casta, tam pulcra, tam plena exercitationis idoneæ, cum in ludis publicis, tum apud Academicos nostros, penitus omissa esse videatur. Quis autem ignorat quam egregia sit hodie ad versiones sacras opportunitas, seu quis illius 'Lyræ Apostolicæ' fila solicitet, sive circa dædalos flores 'Anni Christiani' fundantur poetarum examina?

Neque huic proœmio ante aulæa tollantur, quam adjutoribus meis, quorum erit omnis laus, si quid suavius aut elegantius in Anthologia nostra eniteat, maximas gratias persolvam. Inque iis præsertim akoλAKEÚTWS agnosco quid ego debeam Francisco Hodgson, Collegii

Etonensis Præposito; quid eruditissimo Francisco Wrangham, inter Brigantes Archidiacono: quid Baroni Lyttelton quantum titulis, tantum ingenio et doctrina nobili; quid denique amicissimo meo Henrico Johanni Hodgson, e Collegio SS. Trinitatis socio, et ab ovo usque ad mala strenuo præ omnibus auxiliatori.

Superest, ut pacem tuam impetrem, lector benevole, si fortasse quædam mendose, quædam negligentius, inter has nugas, prelo commissa offendas. Cujusvis est hominis errare: quin et noster Vincentius Bourne, ornatissimus ille Romani carminis artifex, ipse aliquoties peccat, et versus incomposito pede currentes patitur. Spero autem te facilius mihi obtemperaturum, si intellexeris, editorem tuum, neque inter silvas Academi, neque propter susurrantes Ilissi ripas, sed in rure reducto, procul ab amicis, procul a libris, procul a doctissimorum colloquio, solum et tacitum et aliquando tristissimum, hos labores suos in lucem protulisse.

Tibi vero, Alma Mater, 'lepidum novum libellum,' qualiscunque sit, dono ac dedico. Tu, pro eo ac meretur, aut abjicies aut si me amas, amplecteris. Tui gratam memoriam vel absens persequar. Quare fac me diligas, et dignitati meæ suffrageris.

Dabam apud GENISTARUM VILLAM, a. d. XIII. Cal. Aprilis, MD. CCC.XLI.