N. 4651. p. 271. non obsum, si quis cum Cavedonio numerales malit restituere EIC, ut annus sit 215. ac proinde titulus aequalis habeatur inscriptioni n. 4648. N. 4658. p. 272. temporibus Elagabali, cuius avus Avitus audiit, hoc Aviti nomen per Orientem divulgatum censet Cavedonius. N. 4659. p. 272. dele annotationem et scribe: Annus 280. ad epocham Bostrenorum exigendus videtur, quae incipit a. u. c. 858. unde titulus a. p. Chr. Chr. 387. positus est. Monuit Cavedonius, qui quod putat inscriptionem Christianam videri, non ita certum est. Certe ex formula § idíwv nóñwv yewo̟yıxŵv colligi id non potest. Nam tituli n. 4582. 4598. simul comparari non possunt. Vide ad n. 4598. in his Add. N. 4661. p. 273. Lectionem a nobis propositam probavit Letronnius Recueil des inscr. Gr. et Lat. de l'Égypte T. II. p. 536. Extrema nuper ingeniose restitutum ivit Cavedonius 1. c. p. 176 sq. proponens: [ἐπὶ ̓Αττιδίου Κα ορνηλι[ανοῦ πρεσβ. Σεββ. ἀν]τιστ[ρατήγου,] ὑπατ[είᾳ ̓Αππί]ου ̓Αν[νίου unde annus inscriptionis incideret in a. u. c. 913. Quippe qui Cornelianus initio belli Parthici M. Aurelio Imp. repulsus est a Vologeso (Capitolin. in Marc. 8.), a. u. c. 915. legatus pro Praetore Syriae fuit, ut colligi ex inscriptione potest a Borghesio (Iscr. di Burbul. p. 63.) restituta, in qua est SVв ATRIDIO CORNELIANO.LEG.AVGG.PR. PR. Idem Cornelianus nihil obstat quo minus vel a. u. c. 913. praeses Syriae fuerit; idque probabile videri potest ex vestigiis nominis Consulis, quod composuit Cavedonius. Alius L. Attidius Cornelianus, fortasse filius Praesidis Syriae, sacerdos cooptatus in collegium quoddam a. u. c. 943. habetur ap. Gruter. p. ccc. 2. (cf. Borghesium Mem. dell' Inst. I. p. 259.). Atque ex hoc quidem titulo scripturam nominis ́A7- [ΕΠΙΑΤΤΙΔΙΟΥΚ OPNHAI[ANOYПРECB CEB AN]TICT[PA]YMAT[AMI]OYAN[NIOY Quae si ita sunt, in contextu litteris minusculis expresso vss. 6. 7. scripseris: [ἐπὶ ̓Αττιδίου Κα ορνηλι[ανοῦ πρεσβ(ευτοῦ) Σεβαστοῦ) ἀν]τιστ[ρα(τήγου)], ὑπατ(ευόντων) [Απ(π)ί]ου ̓Αν[νίου vedonius coll. Od. Mülleri Enchirid. art. p. 578. ed. sec. §. 290. 2. et Visconti Mus. P. Clem. V. tab. app. A. Fortasse recte. N. 4662. b. p. 273. vs. 4. omnino dubia lectio est πρεσβευτοῦ. Cavedonius 1. c. βουλευτοῦ substituit. Ne hoc quidem satisfacere videtur. Vide ne fuerit ACYIJTOй #ÓLEWS (cf. Vol. II. n. 1069.); etsi vel hoc intutum. Expectandum melius apographum. Voce N. 4667. p. 274. novum apographum edidit L. Euchov partem hippodromi significari opinatur Ca- de Laborde Revue archéol. IV, 1. p. 256.: 5 ΝΟΥΣΟΣ ΠΑΝΣΑΝΚΙΡΙΒΗΡΙΑΣΗΑΕΙΣΑΙΛΗΤΟΥΤΟ ΔΕΜΝΚΡΑ ΤΗ ΜΟΥ hoc apographum id boni habet, ut doceat altero (d) rae, terminationem aoristi ANTO continent. Initio versus litterae OYNIM mutandae in XOYMOIT. Hacc igitur si ita se habent, scribendum erit: AYE⚫NIWN OYM•I[EIMHNK•MIΣ]AN OPP∙AITAI ut distichon secundum hoc est: Αὐσονίων δ ̓ οὑμοὶ [τειμὴν κομίσ]αντο πολῖται Θε[σ]μῶν καὶ γλυ[κ]ερῆ[ς πρῶτος ἔ]γωγε πάτρης. Ceterum mirum quod hoc quoque apographum fragm. a. vs. 3. servat formam E in ductibus IIAN ZANKIPIP, ut prope dixeris subesse MANΣAKTHP, i. e. τаvσanтйg' epitheto Orco tributo, quo sensu dicitur πανδεκτής s. πανδέκτωρ. Quam in sententiam certe comparari posset Eega Aidov σánтogi ap. Aeschyl. Pers. 919. N.4668. p. 275. tit. a. tractavit nuper Hoggius Transact. of the Roy. Soc. of lit. Second series. Vol. VIII. p. 229. qui vs. 1. legit []avores pro Au[2]os, siquidem videtur esse ligatura pro CT. Non male, nisi quod improbabile est quod putat AY scriptum esse pro DAY, ut intelligatur littera . Videndum potius ne littera ligata fuerit elemento praecedenti. Deinde vs. 3. ubi exempli gratia ev[Sάde 2[v] dedimus, Hoggius ob exiguum spatium commendat v[9]D[wv]• Tit. f. vs. 3. in lapide ПANEMHXIPI esse contendit Barthius Mus. Rhen. philol. VII. 1849. p. 268. quod si ita est, auctor videtur personam aliquam compellasse dicendo: Havéun x[a]îç[€]. Tit. g. vide ne scriptum fuerit uvoo Moons, Zapovýλ, quo posito deleatur annotatio ad hunc titulum. In eodem loco rupi incisas inscriptiones, quae sequuntur, transcripsit et edidit Barthius l. c. p. 269. n. 76. 77. 78. Contra opinionem Peyroni Droysenius, ut indicavimus, diversos putat Perithebaicum cum Diospoli urbe ab orientali, Pathyriticum cum Memnoniis ab occidentali ripa. Diversos esse nunc etiam Letronnius (Rec. des inscr. T. II. p. 109 sq.) concedit, monens tamen et Perithebaicum et Pathyriticum ad ripam occidentalem porrigi, quia in papyro Greyano legatur v Ouva Bouvouv ev tỷ Aißún Toł wεgì Ońβας et ἡ Λιβύη τοῦ Παθυρίτου et ἡ Λιβύη τοῦ Κοπτίτου. Hinc Perithebaicum et Pathyriticum et Coptiten ad utramque Nili ripam porrigi partemque ad ripam laevam sitam communi nomine ACúny vocari collegit. Sunt igitur hi tres nomi contigui totidem zonas plus minusve largas constituentes a meridie septentrionem versus, ita ut Pathyrites et Perithebaicus Memnonia attingant ad montes Libyae porrecta ; unde quae ad Memnonia Perithebaici nomi pertinebant negotia, a magistratibus Diospolis, quae ad Memnonia Pathyritici, a magistratibus Hermonthis pertractabantur: id quod ex papyris apparet. Ceterum Perithebaicum nomum Letronnius putat exiguum fuisse urbe Thebarum eiusque agro circumscriptum. Et tamen videtur idem Aiomodíтns μsyas dictus esse, utpote Aićswodw tv μeyάany continens, a quo distingueretur nomus Autchins μingès cum urbe Diospoli parva, cuius nomi mentio fit n. 4930. b. in his Add. Certe qui in inscriptionibus papyrisque & Tepi OnBas (ap. Ptolem. Onßuv véμas) audit, in nummis Hadriani est ΔΙΟΠΟΛΜΕ i. e. Διοπολίτης μέσ yas; Diopolites minor est Aιλíτns Ptolemaei et qui simpliciter AIOПОAITHC vocatur in nummis. De Plinio praeter Hermonthiten etiam Pathyriten memorante nobiscum consentit Letronnius 1. c. Debuit Plinius pro Pathyritico nomum Thebarum Tit. k. fuerit: - - xai [B]ýguλλos, aut si nihil deest, recensere. Quando autem Hermonthites Pathyritico καὶ [Β]ήρυλλος, Και[κίλιος] [Β]ήρυλλος. Tit. 7. fortasse KAPM, ut sit: Kag[u](ívios) EvGov[λos]. Pag. 283. b. lin. 31. lege: Diopolites. Ibid. lin. 48. Naucratem nomum nunquam extitisse putat Letronnius Rec. des inscr. T. II. p. 50. In nummis NAYKPATIC legitur, unde sane colligi potest quod etiam aliunde collegimus aetate Romanorum nomum huius nominis non obtinuisse. Videtur autem etiam ab aetate Ptolemaeorum abiudicandus, siquidem Naucratis urbs Graeca fuit, ut Ptolemais. Pag. 284. b. lin. 10. scribe n. 4911. Diximus ex uno Pathyritico nomos duos natos esse, Hermonthiten et Latopoliten. Hoc ita verum est, ut tamen Pathyriticus et Latopoliticus eodem tempore obtinuerint, antequam Hermonthites Pathyriticum aboleverit. Nam ut aetate Romana Hermonthites et Latopolites uni stratego paruerunt, ita aetate Ptole maeorum Pathyriten et Latopoliten uni stratego demandatos esse docet nunc titulus n. 4930. d. in his Add. Cf. n. 4897. tit. b. in his Add. substitutus sit, ignoratur. Titulus, qui Patbyriticum et Latopoliticum memorat (n. 4930. d. in his Add.) est ex aetate Ptolemaei Auletae. Eiusdem aetatis est etiam n. 4897. tit. b. vss. 1-10. in quo mentio fit Pathyritici nomi. Ex inscriptionibus quae Hermonthitici et Latopolitici mentionem continent, vetustissima est n. 4911., non ea Augusto Imp. antiquior. Quae quum infra inscriptionem ad a. xiv. Augusti pertinentem exarata sit, non inepte Letronnius suspicatur referri ad eum annum posse. Indeque statuit Hermonthiten nomum institutum esse inter regnum Ptolemaei Auletae et imperium Augusti. Quumque iudice Champollione templum urbis Hermonthis a Cleopatra filium Caesarionem enixa ornatum ac fortasse exstructum videri possit, Letronnius eo inclinat ut horum sollemnium ad Caesarionem spectantium occasione oblata nomen metropolis ad denominandam provinciam translatam esse coniiciat, abolito nomine vetusto a metropoli pridem exstincta repetendo, cuius metropolis in vico Pathyri diu perdurarunt vestigia (conf. Ptolem. Geogr. IV, 5. xwμn Taugis, ubi scribendum Пaugis). . etiam in inscriptionibus accurate distinguuntur. In quo memorabile Thiniticum nomum etiam recentiore aevo perdurasse, ut docet eius mentio in inscriptione Cyzicena Vol. II. n. 5692. opus est h. 1. ro. Nec tamen inde statuamus Onßágyou munus ad iurisdictionem totius Thebaidis pertinere; id quod collegimus ex n. 4837. Pag. 304. b. lin. 3. dele: n. 4979. id quod mo Pag. 285. quae de Eupatore diximus, probat Le- nuimus etiam ad n. 4979. tronnius Rec. des inscr. Gr. cet. T. II. p. 536. Pag. 286. b. et 287. a. ex usu pervulgato Cleopatram Soteris II. et Alexandri I. matrem Coccen cognominatam diximus. Hunc usum qui praeivit Letronnius (Interpret. Strab. V, 340.), nuper nomina ignominiosa Ptolemaeis indita pluribus persequens (Journ. des Sav. 1842. p. 706. 707.) monuit non Cleopatram, sed Alexandrum I. fortasse ob vultum rubrum ulceribusque distinctum xéxxy cognominatum fuisse. Quippe Alexander I. dicitur ó nóxxns nai mageisantos Eminλn Seis (Strab. XVII, 794.). Et sane errorem auctoris Chronici Paschalis p. 347. edit. Bonn. vel verba eius prodere videntur, quibus, quum Cleopatra Soteris II. aeque atque Alexandri I. mater fuerit, Alexander I. υἱὸς Πτολεμαίου τοῦ δευτέρου Εὐεργέτου καὶ Κοκκῆς μητρός, Soter II. autem υἱὸς Κλεοπάτρας dicitur. De forma xixxrs conf. Lobeck. Paralip. Gr. Gr. p. 154. 135. Ceterum cognomen Cocce s. Cocca ad feminas translatum produnt inscriptiones Latinae inferioris aetatis quas significat Hase Journ. des Sav. 1848. p. 553. Pag. 292. b. lin. 3. dele: Ptolemaeus EITTάτyos TYS On Guides n. 4952. omisso elogio ugyans, et in sere: Ptolemaeus συγγενὴς καὶ στρατηγὸς τοῦ μικροῦ Διο- Ptolemaeus συγγενὴς καὶ στρατηγὸς n. 4950. e. in Nicomachus συγγενὴς καὶ στρατηγὸς τοῦ Παθυρίτου nai AaTomohirou n. 4950. d. in Add. - - odotus σoyer's nai Trpatryès 'OuGeírou nai Tou συγγενὴς καὶ στρατηγὸς Ουβείτου καὶ τοῦ περὶ Ἐλεφαντίνην καὶ Φίλας καὶ Παθυρίτου καὶ ΛατοTohirou nai Terugirou n. 4897. tit. b. in Add. Dionysius Phanuphis orgarryès n. 4950. d. in Add. Erato συγγενὴς καὶ στρατηγὸς n.4901. in Add. Pag. 295. a. Thebarcham etiam nunc Letronnius (Recueil des inser. Gr. cet. T. II. p. 112.) statuit urbi Thebarum praefectum fuisse, non tamen quidquam addens de ratione strategi nomi Perithebaici. Habetur n. 4905. in his Add. orgarnes xai ÈTIτgányos καὶ Θηβάρχης τῆς Θηβαΐδος ἐπὶ τῆς Ἰνδικῆς καὶ Ἐρυθρᾶς Sarárs. Letronnius ibi putabat Ts OnCuïdes additum esse ob ea quae sequuntur izi Tйs Ivdinйs xai EqvGpus Gadásons, quibus indicetur epistrategi Thebaidis potestate etiam praefecturam maris Indici et Rubri contineri. At qui nunc ènì as 'Ivdinys nai Egu Τρᾶς θαλάσσης audit, n.4897. b. est στρατηγὸς τῆς Ἰν δικῆς καὶ Ἐρυθράς Θαλάσσης. Itaque particula καὶ baud dubie a sculptore, qui postmodum figuram insculpsit, deleta est et Ts Oraides complementum est ad στρατηγὸς καὶ ἐπιστράτηγος καὶ Θηβάρχης licet illud nai nai non necessarium. Qui alias στρατηγὸς τῆς Ἰνδικῆς cet. audit, optime dici ó ènì s Ivdinйs potest. Neque INSCR. GR. VOL. III. Pag. 305. a. sub fin. isgépwvos dici potuit et qui hymnos in numinis laudem caneret. Monuit Cavedonius in litteris. Pag. 307. 6. lin. 37. inscriptionem Graecam vide nunc n. 5goo. Pag. 309. b. Memoratur etiam VICEPRAEFE CTVS Aegypti (vide Marinum Iscr. Alb. p. 52.). Monuit Cavedonius in litteris. Pag. 313. a. lin. 35. scribe: Maenius pro Alanius. Inscriptio quam ad M. Aurel. Papirium Dionysium citavi, nunc est n. 5895. (n. Pag. 313. b. lin. 2. Post M. Ulp. Primianum insere: M. Antonius Sabinus, qui praefectus fuit a. iv. Septimii Severi Imp. Vide n. 4701. b. in Add. Pag. 314. lin. 23. insere: cohors II. Thebaeorum 4720.). Pag. 315. a. titulum ex Fabretto citatum vide nunc n. 5900. accuratius expositum. Pag. 315. b. in catalogo epistrategorum scribe quinto loco: Fl. Vitalinus. Huic catalogo insere: Ptolemaeus ἐπιστράτηγος τῆς Θηβαΐδος n. 4955. Terentius Alexander igányos (Heptanomidis) n. 4831. b. in Add. Arrius Victor orgányos (Heptanomidis) n. 4701. b. in Add. Pag. 316. b. infra lin. 6. ab ima pag. scribe n. 4911. (pro 4910.). Ceterum strategos non solum Romanorum sed etiam regum aetate interdum binis pluribusve simul nomis praefuisse nunc docent tituli n. 4930. d.. 4897. b. in his Add. Pag. 317. a. in catalogo strategorum dele Aurelius Micio et repone Felicio, ut emendavimus ad n. 5106. Adde: Claudius Apollinaris στρατηγὸς (Λατοπολίτου) n. 4851. Theomnestus Tatnyòs diàův n. 4922. d. in Add. Pag. 317. b. § 3. extr. Epistatas etiam Romanorum aetate in nomis obtinuisse nunc docet titulus n. 4922. d. in his Add. ἴδιος λόγος mutetur in idiocyos. Vide nunc n. 4815. c. in his Add. Pag. 320. a. dos Aéyos ap. Strab. non est cur N. 4679. p. 327. lapis a. 1743. prope Piazzolo in agro Patavino repertus dicitur. Post Bartolium monet Furlanettus, qui titulum repetiit Le antiche lapide Patavine 1847. p. 481. Inscriptionem statuae Aristidis habes n. 6026. Nomen et praenomen P. Aelii Aristidi indita significant eum a P. Aelio HaL111111 singulari confidentia, si in animum induxit fore, qui haec omnia ita ut dedit in lapide esse persuaderi sibi patiantur. Neque operae pretium est Bailii annotationem attingere, qui si a se impetravit ut VS. 1. AAMПPOTATON, vs. 3. MEПICTON tanquam genuina daret, ita nobis imponere non potuit, ut ei in lectione ПоПAIОС et EYEPгETHN fidem habeamus. N. 4683. p. 331. edidit Bailius 1. c. p. 147. qui transcripsit ex apographo Alexandrini cuiusdam, qui habuit vs. 1. extr. TW, vs. 3. CAPAMIWNOKAI cet., vs. 4. extr. IEPOII, vs. 5. init. . . WNCYN, ibid. extr. ΓΕΝΤΙΑΝΟ, vs. 6. KAI CAPΑΠΙΑΔΙΤΗΚΑΙΘΕΟ cet. vs. 7. ΕΠΙΠΟΜΑΙΝΙΟΥ ΦΛΑΟΥΙΑΝΟΥ cet. Hinc reponi potest: vs. 5. Σαραπίων ὁ καὶ Ἰσίδωρος, vs. 6. Σαραπιάδι τῇ καὶ Θεοδώρα, vs. 7. ἐπὶ Πο(πλίου) Μαινίου Φλαουϊανού cet. 5 PICTIACAI- Θεῷ [μεγάλη] Νεμέ[σει] Τίτος Αἴλι[ο]ς [Κο]ίλιος ὑπὲρ [εὐ]χαριστίας Κοίλιος primus editor proposuit. N. 4684. c. p. 332. in contextu minusculis expresso scribe: iπè[¡ €]ixag1[0]-[i]a[s] èπ' [ày]a[9p]. Conf. n. 4685. d. in his Add. Post n. 4684. c. adde: 4684. d. Alexandriae; edidit Agnew Archaeol. s. Miscell. tracts Vol. XXVIII. Lond. 1840. tab. XIII. B. Ex schedis Wilkinsoni edidit Letronnius Rec. des inscr. Gr. T. II. p. 450. n. CDXCIII. (conf. tab. xxxvII.) ΛΕΥΚΙΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣΑΣ ΤΟΙΣΜΕΝΟΥΣΙΝΕΝΤΗΣ Λεύκιος προστατήσας τὸ ιδ L καὶ τε L Letronnius putat προστατήσας τοῖς μένουσιν ἐν τῇ uvody construendum esse, ut quod Lucius dedicavit. numini cuidam dedicatum videatur. Vix recte. Immo Lucius praeses collegii cuiusdam iis, qui in collegio remanserunt, sociis dedicavit aliquid. Ceterum ex articulo Tid L xai ie L Letronnius demonstravit, siglum non esse notam vocabuli λvxáßas, sed esse simplex signum vocis eros. Sic etiam n. 4716. d.52 in his Addendis habes ἀπὸ τοῦ ις L εἰς τὸ τη L .. Hoc nos pridem monuimus Elem. epigr. Gr. p. 375. ubi nunc dele verba: „,nec quidquam evincit Ʌ pro L in tit. Aegypt. repertum ex aetate Ptolem. ap. Jomard. Descr. Ant. Aeg. V. tab. 55. n. 36." Nam in hoc titulo qui est n. 4723. ex meliori apographo est L, non A. Frustraque contra nos disputavit Minervinus Bullett. dell' Inst. arch. Rom. 1843. p. 15. Pinderus amicissimus a. 1842. idem cum Letronnio communicavit a se inventum esse. 4684. e. In basi statuae equi, reperta Alexandriae; Newbold communica 19. ΕΞΩΝ ΕΠΙΣ vit cum Samuele Sharpe, qui dedit Letronnio; hic edidit EAYTOYXAPITALNECTHAEI; vs. 22. init. ZW Révue archéol. IV, 2. p. 781 sq. Θέων ̓Αντιοχεὺς καὶ Litteris minusculis tradita est inscriptio, nec multum affertur de equo, qui Letronnio videtur esse ex iis, qui dedicabantur victores in ludis publicis; ut Miltiades dicitur equos victores statuis curasse fingendos. Aelian. H. V. IX, 32. Herod. VI, 103. conf. Cleosthenis equos Paus. V, 10, 7. et Hieronis Paus. V, 12, 1. et Croconis Paus. V, 14, 4. N. 4690. p. 555. non erat cur lager in Ιλάριον mutarem. "apov nomen muliebre est etiam in Curtii Anecd. Delph. n. 25. cf. Keilius Syll. inscr. Boeot. tii Anecd. Delph. n. 25. cf. Keilius Syll. inscr. Boeot. P. 36. N. 4697. p. 333. lin. 35. scribe: Notice. Ibid. p. 355. in contextu litteris minusculis expresso vs. 7. dedi πτεροφές[ε]: non nescius πτεροφόρας ad analogiam similium vocabulorum ut πελτοφόρας, Βακτροφόρας, σαμφόρας, Ἱπποφόρας formatum esse (cf. p. 305. a.), sed haud mihi persuadere poteram hoc loco eam formam orationi poeticae familiarem non esse a lapicida illatam, cuius incuriam in litteris confundendis notavi p. 558. b. que . MENAC cet.; vs. 23. init. NEYECOAIMANTIMAPAR ..AW In textu litteris minusculis exhibito nunc lege vs. 16 sq. παρὰ [τῷ μεγίστῳ Θεῷ Ἡλί]ῳ ̓Αρμάχει, ἐκ τῶν ἐνκεχαραγμένων ἀγαθῶν [σημαίνοντι] τὴν πρὸς αὐτοὺ[s] εὐεργεσίαν, ἐξ ὧν ἐπι[στήσονται καὶ τὴν αὐτοῦ πρ]ὸς ἕλην τήν] Αἴγυπτον καλοκα[γαθίαν πάντες. ̔Αρμό]ζει γὰρ τὰς ισοθέους αὐτοῦ χάριτας ἐνεστηλωμένας τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν αἰῶνι μνημονεύεσθαι παντί παραγενόμενος γὰρ ἡμῶν εἰς τὸν νομὸν καὶ προσκυνήσας τὸν Ἥλιον Αρκαχιν, ἐπόπτην καὶ σωτῆρα, τῇ τε τῶν πυραμί[δ]ων μεγαλειότητι καὶ ὑπερφυΐα τερφθείς, θε[α]σάμενό[ε] τε πλείστης ψάμμου διὰ τὸ μῆκος τοῦ [κρό]νο[υ γράμματα πρῶτος εἰς [7][v Sev [EBUTTÒV Innotescit primum denominatio Solis "Aguay's (Re-ma-Choi, vide Wilkinsonus Modern Egypt and Thebes T. I. p. 353.), quo nomine ipsam Sphingem vocari coniicit Letronnius. Vs. 26. YПEPOYCIA non verum puto, etsi Hase (Journ, des Sav. 1848. p.621.) ex Philonis Alex. de praemiis et poenis Vol. II. p. 428. lin. 24. exemplum attulit: die Thy To рoασmilevτos imegoviav. Nimis hoc vocabulum consuetudinem ChriIbid. p. 337. b. lin. 11. ab ima pag. scribe: ces- stianam redolet. Vera videtur lectio Mülleri YПEP sera de l'être, nous saurons peut-être cet. Ibid. p. 357. a. de die eponymo Epiphanis dedecreto sacerdotum ad diem eponymum suscepti regni celebrandum dato uberius disputavit Letronnius Recueil des inscr. Gr. et Lat. de l'Égypte T. II. p. 557-545. Ibid. p. 337. b. lin. 16. 17. scribe: zateдeryciτns. N. 4697. b. p.341. 342. titulus reponendus ad n. 4529. mutatis ex annotatione nostra iis, quae mutanda diximus ad n. 4529. in his Add. N. 4699. p. 342. repetiit Letronnius Rec. des inser. cet. T. II. p. 466 sqq. n. pxxvII. cum apographo ex Mus. Brit. (Egyptian antiquities T. II. p. 377. 378.) petito tab. XXXIX. 1. Supra ornamentum est, in medio Uraeus. Inter Uracum et primum versum inscriptionis legitur hoc: OYIA, vox ad analogiam vocabuli put recte com- N. 4700. p. 344. edidit etiam Vyse in opere: Proceedings to operations carried on at the Pyramids of Gizeh T. III. quo apographo usus Letronnius repetiit Rec. des inscr. cet. T. II. p. 481. litteris minusculis. De verbis ПYPIAAMAZOMENHC vs. 2. nihil nos docet Letronnius. Vs. 3. àpoupalov τgáπεlav idem putat campum esse in quo pyramides. „Le sphinx s'élève sur ce plateau servant le témoin de la hauteur qu'avait cette plaine, avant qu'on l'eût nivelée pour y placer les pyramides.” Vs. 4. vñños TETgaía Letronnio videtur Sphinx esse ut quae sese extollat in regione arenosa. Vs. 7. Letronnius Thy de Se, non male. Sed tamen r verum videtur. Vs. 8. Letronnius a' èircuлav, male. Oppositio enim incipit vs. 7. Ceterum sensum versus bene explicavit Letronnius statuens Sphingem intelligi tanquam custodem templi Osiridis e regione positi inter pyramidem secundam et Sphingem. Templum hoc videri esse Sarapieum Memphidis, de quo Introd. p. 304. b. In fine Letronnius, qui in textu litteris miL1111112 |