In sepulcro prope vicum Kalpek ad Anticragum; transcripsit Thomas Graves; edidit Rossius Intelligenzblatt zur Allgem. Litt. Zeit. Halle 1845. n. 35. p. 285. 1. ΤΟ ΗΡΩΟΝ ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΕΝ ΕΙΣ ΑΙΩΝΙΟΝ ΜΝΗΜΗΝ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝΑ ΘΕΙΩΜΕΝΉΘΡΗΣ 5 ΠΟΛΕΜΩΙΑΣΟΝΟΣ ΚΑΘΥΙΟΘΕΣΙΑΝΗΡΟΔΟΤΟΥ ΠΙΝΑΡΕΙ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΙΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΗΡΟΔΟΤΟΥ ΕΞΩΘΕΝΟΦΕΙΛΕΤΩΕΚΤΩΝ ΥΠΑΡΧΟΝΤΩΝ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙΤΕΙΜΙΟΥ ΤΩΠΙΝΑΡΕΩΝ ΔΗΜΩΝ ΒΑΟΥ Τὸ ἡρμον κατεσκεύασεν εἰς αἰώνιον μνήμην καὶ τῇ μετὰ θάνατον ἀφ[ωσ]ιωμένη θρησ τῷ ὑποτορίῳ τῶν θρεπτῶν ἑκάστου ἡμῶν· ἐὰν δέ [τις π]αρὰ ταῦτα ποιήσῃ [ἢ] κηδεύσῃ τινὰ ἐν ἔξωθεν ὀφειλέτω ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ ἐπιτειμίου τῷ Πιναρέων δήμῳ δηνάρια διςχίλια πεντακόσια, οὔ σης της κατηγορίας παντὶ τῷ βουλομένῳ ἐπὶ τῷ τρίτῳ μέρει τοῦ χρήματος. 4224. e. p. 283. 5. Ad viam inter Cragum et Anticragum; ex schedis Gravesii edidit Rossius Intelligenzbl. zur Allgem. Litt. Zeit. Halle 1845. n. 35. δεξιοῖς. βουλόμεθα δὲ ἐν τῇ εὐωνύμῳ [π]υαλίδι ἐντα- 5 φῆναι Λάλλαν [τ]ὴν [ὑφ ̓] ἡ[μῶν] ἀνατρ[α]φεῖσα[ν μ]ε- Notabilis forma est (Ερμαρώ), Ερμαρους, Ἑρμαροῦδος, cuius exempla in Lyciis habentur haec: (Ελπιδώ), Ἐλπιδοῦς, Ἐλπιδοῦτος n. 4300. /. in his Add.; (Σπορώ), Σπορους, Σποροῦτος n. 4315. i. in his Add. et haud dubie (Παρθενώ), Παρθενοῦς, Παρθενοῦτος s. Παρθενοῦδος n. 4321. Β.; (Ζωσιμώ), Ζωσιμοῦς, Ζωσιμοῦτος n. 4325. d. in his Add. Comparari nomina Aegyptia possunt Φιλοῦς, Φιλοῦτος n. 4822.; Σαραποῦς, Σαραποῦτος n. 4826.; Τφοῦς, Τφοῦτος n.4826.; ̓Αλεξους, ̓Αλεξούτους n. 5104. (quod video nunc fecisse etiam Keilium qui praeterea congessit ex tabula Borgiana, praeeunte Sturzio de dial. Maced. p. 137. Απολλωνοῦτος, Ηρακλοῦτος, Θεοδοῦτος, Κρονοῦτος, Νεμεσοῦτος); de quibus formis vide Birchium Révue archéol. V. 4224. f. In vico Leveesy in sepulcro rupi inciso; transcripsit Daniellus, qui dedit Fellowsio a quo acceptum edidit Sharpe in Sprattii et ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΜΝΗΜΑΕΡ ΑΣΑΝΤΟ ΑΠΟΛΛΩΝΙΔΗΣΜΟΛΛΙΣΙΟΣ ΚΑΙΛΑΠΑΡΑΣ Τοῦτο τὸ μνῆμα ἐρ[γ]άσαντο Απολλωνίδης Μολλίσιος καὶ Λαπάρας ̓Απολλωνίδου, Πυριμάτιος οἰκεῖοι, ἐπὶ ταῖς γυναιξὶν ταῖς ἑαυτῶν καὶ τοῖς ἐγγόνοις· καὶ ἄν τις ἀδικήσῃ τὸ μνῆμα τοῦτο, ἐξώλεα καὶ πανώλεα εἴη ἀοτῷ πάντων. Notabis scripturam ex peculiari pronuntiatione natam ἑαυτῶν, ἀοτῷ p. ἑαυτῶν, αὐτῷ, ut alibi est φεόγειν (Vol. II. n. 2008.), ταῦτα p. ταῦτα in tit. Leri ap. Ross. Inscrr. inedd. II. p. 69. et in titulo Ery thraeorum ap. Lebas. Voy. archéol. III. Inscr. p. 7. n.40. ubi est etiam Εὐεργέτην. Cf. Εἰπάμων et Εὀέλθων. Huc Keilius rettulit etiam ̓Αμέντας Syll. inscr. Boeot. p. 168. et Βλόσων n. 6056. Notabis etiam diphthongum Ei per E expressam in ἐργάσαντο, ἐξώλεα, πανώλια. Cf. Vol. II. n. 2984. Cum nomine Πυρίματις conferas Πορματίς n. 4514. De formula imprecandi cf. Vol. II. n. 226o. 2664. 2667. 1831. 4224.g. In vico Orahn in confiniis Cariae, ubi olim Araxa sita fuisse videntur (Ptolem. Geogr. V, 3. Steph. Byz. v. "Apata; cf. Sestini nummum inscriptum ΛΥΚΙΝΑΡΑ et Mionnet Suppl. VII.). Ediderunt Spratt et Forbes Itin. Lyc. II. p. 267. ΦΕΡΟΥΝΤΟΣΓΝΑΙΟΥΑΥΙΔ....ΚΕΛΕΡΟΣΦΙΣΚΙΛΛΙ ἀ]φιεροῦντος? Γναίου Αὐιδ[ίου] Κέλερος ΑΡΑΞΕΩΝΗΒΟΥΛΗΚΑΙΟΔΗΜ... τὸ] ἔργον καὶ συν[ετ]ελ[έσθη. ̓Αραξέων ἡ βουλὴ καὶ ὁ δῆμ[ος [δι ̓ οὗ N. 4225. p. 134. Argumentum anaglyphi Lloydius (Gerhard archaeol. Zeitung 1848. p. 320.) ad scenam mythologicam revocans nomen Méros cum nomine venti Μέσης (Aristot. Meteorol. II, 69.) componebat et Boream intelligi posse censebat. Parum probabiliter; hoc de nomine commentum manifesto falsum est. Post n. 4225. insere: 4225.b. Ibidem in lapide; ediderunt Spratt et Forbes Itin. Lyc. II. p. 268. ΚΑΔΥΑΝΔΕΩΝΗΒΟΥΛΗ 5 ΘΟΝΓΕΝΟΜΕΝΟΝΠΡΟ Καδυανδέων ἡ βουλὴ ἐτείμησεν Φιλώταν Αττάλου Καδυανδέα ἄνδρα καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενόμενον προ Post n. 4228. p. 134. adde: 4228. b. Ibidem; edidit Rossius Intelligenzbl. zur Allgem. Litt. Zeit. 1845. n. 36. p. 290. ΕΡΜΑΝ ΔΕΙΜΑΣΙΝΦΙΛΩΤΟΥ ΣΩΣΙΚΛΕΙΑΤΟΝ ΕΑΥΤΗΣ - Ἑρμανδείμασιν Φιλώτου Σωσίκλεια τὸν ἑαυτῆς [ἄνδρα Nomen Ἑρμανδείμασις extat etiam in titulo Telmessensi n. 4208. c. in his Add. N. 4230. Ρ. 135. in annotatione adde: Initio scriptum est Ζῶμεν, qui monumentum posuerunt significant se vivos fuisse omnes. Cf. n. 4245. 4246. Vol. II. n. 2667. Monuit Cavedonius. Itaque videndum ne feminae nomen sit Zwoous, formatum ut 'Egμαρούς n. 4224. e. in his Add. In loco Doover, qui est vetus Tlos; transcripsit et edidit H. Bar- in his Add. thius Mus. Rhen. VII. 1849. p. 255. n. 33. Prope omisissem hoc fragmentum pessime habitum, nisi novum pagum Lycium suppeditaret de Bellerophonte denominatum. Sunt duo decreta senatus populique, ut ex paucis, quae legi possunt, patet. Vs. 1. ἄνδρα τ]ὸν ἐνδοξ[ό]τα[τον ; vss. 2. 3. δεδόχ]θαι δὲ [τῇ βουλῇ καὶ [τῷ] δήμῳ - - ; vs. 5. ἀνδρὶ]ς καλοῦ κἀγαθοῦ - - -; vs. 6. ἱερ]έως διὰ βίου καὶ - - -; vs. 7. πάν]τα ὅτα καὶ - - -; vss. 10. 11. Ειρήτος Βελλεροφόντει[ο]ς - -; vss. 15. 14. ἔδ]οξε τ[ῇ β]ουλῇ καὶ [τῷ δήμῳ· [πρ]ν[τ]άν[ε]ων γνώμ[η - -; vs. 17. ἄνδρα τὸν [ἐ]ν[δοξ]ότατον - -; vss. 19. 20. ταῖς συντελουμένα[ις ἑορτ]αῖς καὶ εὐωχίαις - -; vs. 21. καὶ τῶν ἄ[λλ]ων - -; vs. 22. ἐκ τοῦ δ[ή]μου Vs.22. 24. πα]ραδεδομέ[ν]ο[ν] ὑ[πὸ τῶν] πρ[ου]όνων ναιος - -; vss. 25. -; VSS. 25. 26. δεδόχθαι [τῇ] β[ο]υλ[ῇ καὶ τῷ δήμῳ; vs.29. ἱεροθύτου καὶ - - -; vs. 32. συναρχίας καὶ τῶν ἄλλων INSCR. GR. VOL. III. N. 4238. b. p. 136. Eprius Marcellus, qui hic honoratur titulo fortasse non integro, videtur esse T. Eprius Marcellus, qui a. u. c. 811. Lyciam legatus pro Praetore obtinuit (Tacit. Ann. XIII, 33. cf. Avellinus Epigrafe di Eprio Marcello, Nap. 1831. et Borghesius Bullett. dell' Inst. arch. Rom. 1831. p. 147.). Haec in schedis meis notata casu quodam non expressa typis sunt. Postea idem monuit Cavedonius. N. 4238. c. p. 136. honoratus monente Cavedonio est L.IVLIVS L.F.FAB.MARINVS CÆCILIVS SIM PLEX LEG. IMP. NERVAE TRAIANI AVG.GERM. PRO VINCIA LYCIÆ ET PAMPHYLI/E in inscriptione ap. Marinum Fratr. Arv. tab. LVII. Videtur autem Lyciam obtinuisse inter a. p. Chr. 98-104. ante quam Traianus Dacicus vocatus est. Eius uxor Iulia Tertulla honoratur n. 4257. N. 4238. d. p. 136. Cavedonius quam de gente Iulii Quadrati coniecturam proposuit Annal. Instit. arch. Rom. XIX. p. 155. eam monitus a Borghesio retractavit Bullett. dell' Inst. arch. Rom. 1848. p.172. Legatorum pro Praetoribus Lyciae recensum fecit. Secchius Bullett. dell' Inst. arch. Rom. 1843. Ρ. 140. Sunt autem imperante Claudio Eprius Marcellus (vide n. 4238. b. in his Add.), imperante Tito Titus Aurelius Arilus n. 43oo. r. in his Add., imperante Vespasiano Sextus Marcius Priscus n. 4270. 4271. cf. n. 4276. in his Add., Traiano Antius Aulius Iulius Quadratus n. 4238. d. et L. Iulius Marinus Simplex n. 4238. c. in his Add. Antonino Pio Cn. Arrius Cornelius Proclus n. 43o3. h.1 in his Add. Praeter hos innotuerunt Domitius Apollinaris n. 4236. Pompeius Falco (Borghes. Iscr. di L. Burbuleio p. 24.), Caius n. 4304. b. in his Add. Conf. n. 4240. 4252. 4303. c. ubi nomina interierunt. ΤΩΕΩΝΟΔΗΜΟΣ 5 ΣΗΣΑΝΤΙΕΥΣΕΒΕ Τλωέων ὁ δῆμος καθιέρωσεν ἐπὶ Ἑρμα[κ]ότᾳ β, [φύ]σει Ἐ[ν]τείμου, [ζ]ήσαντι εὐσεβέ[στατα. De nomine Ἑρμακότας cf. ad n. 45oo. n. in his Add. Nomen "EvTεiuos extat n.4305. Hermacotas proprie filius fuit Entimi, adoptatus ab Hermacota, qui ei nomen dedit. Sic explicandum etiam n. 4289. (vide in his Add.) De formula í Twi cf. ad n. 43o3. h.4 in his Add. N. 4241. p. 138. vs. 2. EMOYA in lapide esse vidit etiam H. Barthius Mus. Rhen. VII. 1849. p. 254. Tamen E nihil nisi signum interpunctionís videtur esse. VS.2. N. 4255. p. 143. Keilius proposuit vs. 1. Topíμου pro τροφέος, vs. 2. ἢ κληρονομίαν ἔχει, siquidem etiam Athenis patronus ius hereditatis habebat liberto sine liberis defuncto (Isaeus de Nicostrati hered. 9. p. 274. Schoem. cf. C. Hermann. Antiquit. polit. 114. n. 15. p. 254.). De lectione rgopíuov valde dubito. Satis apertae litterae sunt superstites. Nec quidquam obstat quo minus Claudiae Platoniae cuius oeconomus memoratur n. 4258. putemus etiam rgopέa fuisse, tanquam παιδαγωγόν. In altero loco bene Keilius, etsi exspectatur ἢ καὶ τὴν κληρονομίαν ἔχει. Vs. 5. idem nai putat legendum esse ὁ δὲ θάψας τινὰ ἢ κακουργῶν ᾧ TOTE TOоTŲ (coll. n. 3480. t. unDeis naxovgańon tò unuɛłov). N. 4266. b. p. 145. ad Sɛav Púμny Cavedonius Ῥώμην 1. c. p. 156. dicit Lycios simulacrum Romae Iovi Capitolino consecrasse. Vide n. 5880. in his Add. archaeol. 1844. n. 17. p. 281 sqq. Disputarunt de hoc N. 4269. p. 147. repetii in Gerhardi Ephemerid. titulo Leakius Transact. of the Roy. Soc. of Lit. Second series Vol. I. 1843. p. 256 sqq. et Vol. II. 1847. N. 4242. p. 158. fortasse scribendum Meidi [as], p. 27 sqq. et Bergkius in Gerhardi Diario archaeol. quod nomen frequens in titulis Pisidarum. N. 4244. p. 139. vs. 6. Siglum < drachmas significat. Itaque dele a quod dedi in minusculis, et scribe Spaxuas a. Cf. n. 4300. x. in his Add. et ad n. 4207. in his Add. N. 4248. p. 140. vs. 5. scribe Eúruxéous [xal] Kλav(δίας) cet. Non oblitteranda forma singularis genitivi, quae non infrequens est in titulis huius tractus. Sic Eruxécus n. 4316. h. in his Add. 'Agreuέcus n. 4367. f. Korέcus n. 4413. KOTTEOUS n. 4362. Mavéous n. 4380. v. Molécus n. 4365. Nixoσrepέcus n. 4316. k. in his Add. 'Oλécus n. 4366. b. p. ('Onλécs n. 4366.q.) Οσέους Β. 4379. l. TaTTÉcus 4321. b. 4341. e. TEATTEOUS n. 4365. 4366. c. d. e. 4381. tit. D. Teλécus n. 4412. Incertum an huc pertine at etiam Πιναρέους n. 4224. c. ubi quum titulus, ut nunc apparet, ad Pinarenses referendus sit (vide n.4224. c. in his Add.), potius Ilwagsús legendum videtur. De casu recto horum 1847. Append. Sept. n. 3. p. 33* sq. Sed nihil illi, quod faciat ut multa mutemus in nostris. Vs. 4. init. VIxEwv scriptum ibat Bergkius contendens spatium non addicere lectioni nostrae vexewv. Nimirum non reputavit crebro in hoc titulo omissas litteras esse a quadratario. Lectio vinέwv ad sensum loci parum probabilis est. Vss. 5. 6. Leakius legit Zápis de Αρπάγου υἱὸς ἀριστεύσας τὰ ἅπαντα || Καρσὶ πάλην cet. ficto nomine ex vocabulo Lycio separzza quod in monumento Lycio post Harpagi filii mentionem sibi legisse videbantur viri docti. Sed nec Zágos nec Kagri ullam probabilitatem habent. Temere nos vituperat Bergkius, quod vs. 5. o delendum iudicavimus; quod cur fecerimus, monuimus in annotatione. Atque apparet particulam & hoc loco necessariam esse. Quod idem suspicatur nullum ibi nomen fuisse sed Harpagi filium simpliciter vocatum esse, statuere videtur verbum supplendum esse. Quodsi nullum nomen fuit initio versus, vocabulum ibi positum ad |