Ν. 4151. p. 116. est in septo quadrato quod pertinet ad idem aedificium, cuius ex muro est inscriptio n. 4150. Huius tituli apographum a Sidoux, qui cum Choiseul - Gouffiero in legatione erat, confectum et per Dionysium (Denis) transmissum nobiscum communicavit A. E. Eggerus. Est autem hoc: ΟΥΛΠΙΑΝΩΝ ΑΡΑΒΙΑΝΟΝ ΤΟΝΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΝ 5 ΣΕΒΑΣΤΟΥΣΥΡΙΑΣ 10 Ο ΠΡΩΤΟΣΑΡΧΟΝΤΟΝ Videtur igitur hoc apographum conspirare cum al- bendum esse ΙΣ exigua mutatione, ut annus sit 207. qui respondeat anno 1. Antonini Pii, a. u. c. 891. Coniecturae proponendae otium facere videtur lectio apographo supra allato tradita E, ex qua prodit annus 205. qui ex epocha Lucullea respondet anno xx. Hadriani, a. t. c. 889. Ν. 4152. p. 117. in minusculis lege Γαλλικής p. Γαλατικής. Cf. n. 4542. 4544. De legatione iur. Gallica Cavedonius l. c. comparat nummos Tyri et Damasci (Eckhel. D. N. III. p. 333. 392.). 333.392.). Post n. 4152. insere: 4152. b. Amastride in sepulcro in rupe; transcripsit Sidoux, qui cum Choiseul-Gouffiero in legatione erat; apographum per Dionysium (Denis) nobiscum communicavit A. E. Eggerus. ΣΕΡΒΕΙΛΙΟΥ ΡΟΥΦΟΥ Σερβειλίου Ρούφου. In alio sepulcro vicino ibidem Sidoux vidit incisas litteras O PO magno inter se intervallo singulas dissitas. 4152.c. Amastride, in coemeterio Turcico in basi tres pedes alta; transcripsit idem, misit idem. 4152. d. ΜΥΣΤΑΡΧΙΚΟΣ In corona oleaginea lemniscata: Μυσταρχικός. Γερουσίας. Honoratur Mystarchicus a Senatu. Amastride, in basi rupta; transcripsit idem, misit idem. ΚΝΟΝΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΟΙΚΟΥΤ.... 5 ΑΡΧΟΝΤΑΑΡΧΟΝΤΩΝ ΑΝΕΣΤΗΣΕΥ.. ΚΛΕΑ ΚΑΙ ΤΗΚΑΤΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗΛΕ [Ὑπὲρ σωτηρίας καὶ νείκης καὶ αἰωνίας διαμονῆς τῶν Κυρίων ἀπεκατέστησεν [ἐπὶ τῶν περὶ τὸν δεῖνα] ἀρχόντων, πρὸ ἡ [Καλανδῶν Annus 2oo. et quod excurrit ab anno u. c. 684. deducendus (vide ad n. 4151. in his Add.) docet titulum post a. u. c. 884. p. Chr. 131. ac proinde eodem saeculo positum esse ad quod pertinet n. 4151. INSCR. GR. VOL. III. Dixeris vs. 4. quum Iota quod vocatur mutum exulet vs. 6, ductu I post ΤΩ pro altero crure litterae Η accepto, designatum fuisse annum ΗΛΣ, 258, qui annus respondet anno u. c. 922. p. Chr. 169. siquidem verisimile est Imperatores, quorum nomina in lacuna interierunt, esse M. Aurelium et L. Verum. Certe neque Antoninum Pium et Caesarem M. Aurelium probabile est memorari (cf. n. 4661.), nec M. Aurelium et Commodum, de cuius liberis non constat (Eckhel. VII. p. 139.). Quibus ita positis initio supplementa dedimus. Vs. 5. extr. et vs. 6. fuerit tale quiddam: [σὺν τῇ ἐξέδρ]ᾳ καὶ τῇ κατεπικειμένῃ λέ[σκη]; sed de supplementis h. 1. parum definiri licet, quum non constet, de quo aedificio sermo sit. Bbb bbb b N. 4154. p. 118. Gn. Claudius Severus consul iterum et gener M. Aurelii Antonini Severi videtur filius fuisse Claudii Severi philosophi Peripatetici, M. Aurelii magistri, a quo Imperatore is frater appellabatur (vide Borghesium Giorn. Arcad. XLII. p. 193 sq.). Monuit Cavedonius 1. c. N. 4157. p. 119. in annotatione extr. lege: Mionnet Descr. in Paphlag. n. 108. Suppl. n. 155. N. 4158. p. 119. Aliud apographum confectum a Sidoux, qui cum Choiseul-Gouffiero in legatione erat, misit A. E. Eggerus. In eo est vs. 2. init. ANA ZHПPATO, vs. 5. omissus. Aliud apographum a Xanthopulo habuit Keilius, qui ex eo enotavit supra epigramma posita verba haec ΤΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ METATONEMEIPOK residua ex praescriptis; vs. 5. ΕΥΛΑΛΙΟΙΟ, monuitque per totam inscriptionem esse A p. A. Itaque in contextu litteris minusculis expresso in fronte scribe: - - - τον καὶ αὐτοὺς μετὰ τῶν σπειροκ[εφάλων - - -, vs. 5. scribe Evλadío, cuius lectionis meminit Welckerus qui titulum litteris minusculis ex Hamiltono edidit Mus. Rhen. III. 1845. p. 272. n. 51. Idem bene annotat voce Seruós h. 1. intelligendum esse Imperatorem, plura is congerens de voce σran, quae h. 1. et recentiore aevo significat statuam (cf. Zoëga de obel. p. 571. n. 4. Gloss. vett. et Suid. s. v.). Affert praeterea exempla haec: Vit. Plat. in Biblioth. Gotting. vett. litt. et artt. fasc. V. ined. p. 18. γυνὴ γάρ τις ἀπῆλθε χρησομένη, εἰ δεῖ τὴν στήλην αὐτοῦ συντάξαι τοῖς ἀγάλμασι τῶν θεῶν; Fab. Aesop. cod. Flor. 169. Ergívny σThan óμoíav åvogí; Tzetz. Chil. VI, 610. σn de Memnone, quam Osannus Syllog. p. 17. falso negat esse statuam; Anthol. Planud. l. V. εἰς τὰς ἐν τῷ ἱπποδρόμῳ στήλας τῶν ἀθλη Tŵv, et 1. IV. eis σtýλnv ́Aλežávôpcv; eodemque modo explicandam vocem censet in epigrammate Cyziceno Anthol. Palat. VI, 342. de quo Boeckhius disserit in Explicatt. ad Pind. Ol. VII. p. 172. fortasse vss. 11. 12. [λɛue]gínv 'Aμísoio, vs. 14. ÿλ]xins Te proposuit Keilius. N. 4162. p. 120. vs. 1. Aloμédwv proposuit Keilius. Vs. 3. Cavedonius 1. c. mavult λoyiw[vos]. Sed causa, quam ex Iota muto repetit, non idonea est. N. 4163. p. 120. habeo nunc etiam ex schedis Sidoux, quas a Dionysio (Denis) acceptas misit A. E. Eggerus. Est autem apographum hoc: Ex quo ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΣΑΛΛΟΥ ΕΤΩΝ ΝΗ ΕΝΘΑΔΕΚΕΙΝ videndum ne nomen aλau bene se habeat. N. 4164. p. 120. habeo nunc etiam ex schedis Sidoux, quas a Dionysio (Denis) acceptas misit A. E. Eggerus. In eo est vs. 1. init. ΣΑΙΟΥΕΙΝΙΟΣΟΗΛΟ IEPOΣ (ubi prope conieceris esse óhóтegos, quod videatur nunc esse nomen proprium Οπλοτερές), vs. 2. terminatur voce ETEPOΣ; vs. 3. init. ANOIZEI, deinde KATATEOHNAI; hic versus terminatur voce TOI. N. 4165. p. 120. habeo ex schedis iisdem: quae habent vs. 1. init. MH ATEPIOΣ, vs. 2. init. TH OPONEAYT cet. N. 4168. p. 121. Arrium Antoninum Tillemontius (Commod. p. 438.) coniicit genus habere ex avo materno Antonini Pii eundemque esse, qui Proconsul Asiae fuit et iussu Commodi ad mortem datus est, quum is circa a. p. Chr. 188. in Christianos saeviebat. Praesidem Ponti et Bithyniae nunc eum sistit inscriptionis fragmentum. Monuit Cavedonius 1. c. N. 4169. p. 121. in annotatione notare poteram nomen Iulii frequentatum in hoc tractu (cf. n. 4170. 4183.) repeti posse videri a praesidibus Ponti hoc nomen gerentibus, ut Iulio Marino, Iulio Cornuto, Iulio Severo (cf. Marin. Fratr. Arv. tab. Lvm.). Monuit Cavedonius 1. c. N. 4170. p. 121. in contextu litteris minusculis expresso dele interpunctionem post μνήμης. N. 4174. p. 122. ex Hamiltono repetiit Welckerus Mus. Rhen. III. 1845. p. 249. n. 25. qui vs. 4. [][x]uws scripsit: improbabiliter. N. 4180. p. 123. ex Hamiltono repetiit Welckerus Mus. Rhen. III. 1845. p. 249. n. 24. Cum oratione huius tituli Cavedonius 1. c. p. 153. comparat fragmentum laudationis ap. Marinum Iscr. Alb. p.136. N. 4187. p. 124. vss. 8. 9. non male Cavedonius. 1. c. legendum censet ro[σ]αúr[n]v xágw, i. e. tantillam gratiam. N. 4189. p. 124. Ad Nicopolin Ponti etiam nummum inscriptum ΝΙΚΟΠΟΛΕΙΤΩΝΝΕΩΚΟ (Mionnet Suppl. II. p. 118. n. p. 118. n. 366.) referendum putat Cavedonius 1. c. itemque nummum Nicopolitanum cum inscriptione ACYAOY vulgo Nicopoli Epiri tributum (Eckhel. D. N. II. p. 166. Mionnet Descr. n. 98.). Post n. 4189. adde: 4189. b. In vico Mujalek ab oppido Sivas (vetere Sebastia) meridiem versus, in basi; edidit Bailius Fasc. inser. III. p. 13. qui etiam apographum habuit ex schedis Brantii a Borrellio missis. ΓΟΙ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟ ΕΝΑ TAɅITIAIM..MI Γ(άϊος) Ιούλιος) Αἰμιλιανὸς Ναταλιτίᾳ μ[νή]μη[ς χάριν. Bailius vs. 2. ex schedis Brantii enotat TAAINTAIN. N. 4192. p. 125. Nomen Iulii in Galatia et Cappadocia obvium Cavedonio 1. c. p. 153. videtur repetendum a Praesidibus huius provinciae, ut Iulio Peligno, Iulio Quadrato (cf. Marin. Fratr. Arv. p. 735. 739.). Cf. ad n. 4013. in his Add. N. 4196. p. 126. vs. 1. scribe Ti[3.'Aġġoúvrijos 'Icu λιανός; Σαβείνῃ; avós; vs. 2. init. 'Iov[à]ia[v]ais Zexoúvdy xai Zaßeivy; vs. 3. init. 'ATT[x]. Monuit Cavedonius. N. 4198. p. 127. Nomen Domitii, quod Marcus Philippus Lyciarcha gerit, Cavedonius bene componit cum Domitio Apollinari legato pro Praetore Lyciae (vide Bullett. dell' Inst. arch. Rom. 1843. p. 140. cf. n. 4236.). N. 4199. p. 127. Epochae annos inde ab a. u. c. 827. quo Lycia postremum in provinciam redacta est, supputandos censet Secchius Bullett. dell' Inst. arch. Rom. 1843. p. 140. Sed hanc epocham non huius tituli esse monui iam ad n. 6270. 6271. Itaque si aliunde demonstrari potest Lycios ea, quam dixit Secchius, usos epocha esse, nihil hoc obstat, quo minus Telmissenses alia urbis epocha usi esse censendi sint. Cf. ad n. 4300. f. et n. 3892. in his Add. Inde a n. 4199. aliquoties dedi in lemmate Fellows Itin. As. min. edit. alt. 1841. ut n. 42034205. 4208. 4209. 4213. 4214. 4216. 4220-4222. 4224. 4225. 4226-4230. 4238. pro quo rectius dicendum erat Fellows Itin. Lyc. 1841. N. 4199. b. p. 127. Scribe Au[w]vos. Nomen Axuwv nunc redit in titulis Xanthiis n. 4269. b. 4269. b.2 in his Add. et in Olympeno n. 4375. i. in his Add. N. 4200. p. 127. nomen 'Equoλúxou de architecto intelligendum sit nec ne, dubium esse monet Welckerus Mus. Rhen. 1848. P. 384. N. 4202. p. 127. edidit Texier Descr. As. min. T. III. p. 188. qui tradit esse: ΑΜΥΝΤΟΥΕΡΜΑΠΙΟΥ unde legendum Ερμαπίου pro Ερμαγόρου. Cf. n. 4257. N. 4203. p. 128. habeo nunc etiam ex schedis Loewii et Schoenbornii sine memorabili varietate lectionis. N. 4207. p. 129. habeo etiam ex schedis Loewii sine memorabili varietate lectionis. Multae pendendae violatoribus sepulcrorum in titulis Lyciis sunt denarii 250 n. 4268.-500 n. 4208. c. Add. 4229. 4246. 4278. h. Add. -1000 n. 4228. 4255. 4320. 1500 n. 4300. d. Add. 4245. 4212. 4303. g.-2000 n. 4325. d. Add.-2500 n. 4277. 4300. r. Add. 4321. b. —3000 n. 4325. c. Add.-5000 n. 4207. 4325. f. Add. — 20000 n. 4290. cf. Add. Talis multae ut plurimum tertia pars conceditur ei, qui accusaverit, ut denariorum 500 n. 4233. 4315. i. Add. 4325. i. Add.; denariorum 1000 n. 4249. 4278. c. 4325. h. et k. in Add.; denariorum 1500 n. 4247. 4264. 4299. 4278. i. Add. 4300.f. 4300. l. Add. 4325. b. et g. Add.; denariorum 2000 n. 4325. d. Add.; denariorum 2500 n. 4224. d. Add.; denariorum 3000 n. 4325. c. Add.; denariorum 5000 n. 4224. c. Add. 4305. Similisque summa fuisse videtur etiam n. 4266. c. 4288. cf. n. 4215. 4208. Sed aliquoties etiam argento exponitur multa, ut talentum argenti est n. 4259. Cf. tit. Pisid. n. 4366. n. Quod ubi fit drachmis, observare licet multae partem dimidiam attribui accusatori. Summa drachmarum semel videtur esse 500 n. 4303. h.3 Add.; aliquoties 1000 n. 4315. k. Add. 4244. Add. 4303. h. Add.; semel 3000 n. 43o3. e. Add. nisi ibi scribendum ‚C (i. e. 6000), bis 6000 n. 4293. ubi scribe (conf. Add.) Post n. 4208. p. 129. adde: Telmissi, in sepulcro; transcripsit Loewius. Edidi Annal. instit. arch. Rom. XIX. p. 119. 4208.c. ΕΥΠΟΛΕΜΟΥΤΟΥΔΙΟΓΕ ΝΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΙΚΟΝ Εὐπολέμου τοῦ Διογένους προγονικόν. Intellige μνημεῖον. Telmissi, in coemeterio ad viam quae deducit Pinara; ediderunt Rossius Intelligenzblatt zur Allgem. Litt. Zeit. Halle 1845. n. 36. p. 290. Spratt et Forbes Itin. Lyciae Lond. 1847. II. p. 268. Bbb bbbb 2 ΕΥΤΑΚΤΟΣ ΕΡΜΑΝΔΕΙΜΑΓΙΟΣ ΚΑΔΥΑΔΕΥΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟΝ Vs. 5. extr. Spratt et Forbes omittunt X. Εὔτακτος Ἑρμανδειμάσιος Καδυανδεὺς τὸ μνημεῖον και τεσκεύασεν ἑαυτῷ καὶ τῇ γυναικὶ Καρπίμῃ καὶ τοῖς τέκνοις Εὐτάκτῳ καὶ Χρυσίππῳ καὶ τῇ ἐκ τούτων ἐσομένῃ ἐκ τούτων ἐσομένῃ γενεᾷ. ἐὰν δέ τις ἕτερος ἐνθάψῃ χωρὶς τοῦ ἐπιτρέψαι 5 τινὰ ἡμῶν, ἀποτείσει τῷ Καδυανδέων δήμῳ δηνάρια Φ. Nomen patris Ἑρμανδείμασις redit in titulo Cadyandensi n. 4228. b. in his Add. Ν. 4210. p. 130. formulam, ad quam Ἰάσονος καὶ Θεοδότου redegimus, summoverunt meliora apographa n. 4288. 4683. (vide hos titulos in his Add.). Hinc tutius medelam adhibere et Vol. II. n. 1318. ubi Και λιανοῦ proposuit Keilius et Vol. III. n. 5471. ubi scribendum ἡ καὶ ̓Αγάθη, et n.4210. ubi Keilius suadet scribendum esse τῶν ἑαυτῶν s. ἑατῶν τέκνων, ut Θεόδοτον sit nomen matris (cf. Syllog. inscr. Boeot. p. 56.). N. 4211. p. 130. aliud apographum dissimile invenio in schedis Loewii hoc: ΤΟΥΤΟ TOMNHMA ΚΑΤΕΣΚΕΥΑ CEN 5 ΚΛΕΩΝΤΟΥ ΠΟΥ Ν . . Ο. TEAMHCCEYC dum videtur, quae Σήσαμος s. Σήσαμον appellabatur. ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΣ ΔΙΣΤΟΥΑΛΕΞΑΝ 5 TECKEYAZENE ΜΙΑ ΑΓΑΘΩΝΥΜΟ NEZI-NONHZI N. 4214. p. 131. habeo nunc etiam ex schedis Loewii. Eundem titulum edidit Texier Descr. As. min. T. III. p. 189. Ν. 4215. p. 131. vs. 4. de formula ἐὰν μείνῃ μετ ̓ αὐτοῦ apposite Keilius comparat Vol. II. n. 2820. Α. 5. γυναῖκα γενομένην καὶ μείνασαν Αττάλου, et servorum apud dominos παραμονήν (Curt. Anecd. Delph. p. 40.). N. 4216. p. 131. accuratius apographum dedit Noli Κλέων legere. Nomen Ιάσων frequens est in Loewius, quod edidi Annal. inst. arch. Rom. XIX. Lycia (cf. n. 4210 sq. 4243. 4292 sq.). p. 116. n. 12. denuoque transcriptum dedit H. Barthius Mus. Rhen. VII. p. 258. n. 41. Barth. ΠΟΛΕΜΩΔΛ Ε ΣΙΑΣΩΝΑ ΦΑΡΝΑΚΟΥ ΜΑΥΣΩΛΟΣΣΙΑΣΩΝΟΣ ΒΑΙΩΝΕΑΥΤΟΥ ΠΛΥ 5 ΚΑΙΜΕΡΙΜΑΥΑΣΑΜΑΥΣΩΛΟΥ ΤΟΝΕΛΥΤΗΣΑΝΔΡΑ Loew. ΠΟΛΕΜΩΛΑ ΣΤΑΣΩΝΑ ΦΑΡΝΑΙΟΥ ΤΟΝΕΑΥΤΟΥΠ 5 ΚΑΙΜΕΡΙΜΑΥΑΣΜΟΥΣΟΛΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΗΣ ΑΝΔΡ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΙΑΣ ΕΝΕΚΕ ΚΤΗΣΕΙΣ, Hinc titulus ita legendus est recepta ex Fellowsii et Barthii apographo vs. 5. lectione ΜΕΡΙΜΑΥΑΣΑ: Πολέμω[ν] λα[τύπος. Μαύσωλος Στάσωνος τὸν ἑαυτοῦ π[ατέρα 5 καὶ Μεριμαυάσα Μαυσ[ι]λου τὸν ἑαυτῆς ἄνδρ[α φιλοστοργίας ἕνεκεν τῆς εἰς α[ὐτούς. Keilius vs. 1. proposuit Πολέμων δ[ὶς] ἐ[ποίησεν, i. e. Πολέμων Πολέμωνος ἐποίησεν, non improbabiliter. Certe etiam alias sculptores nomina sua titulis praemittere solebant. Cf. ad n. 3887. in his Add. Sed tamen haud scio an probabilius sit Πολέμω[ν] λα[τύπος; cf. n. 3827. r. et y. in his Add. Nomen Μεριμαυάτα Keilius cum nomine Μερινδάσα n.4300. x. in his Add. comparat. In apographo Barthiano vs. 4. init. litterae RA suo loco motae sunt, fortasse illae pertinentes ad finem versus, ut ultima syllaba sit vocis ПА TEPA, nisi simpliciter repetitae sunt KA ex initio vs. 5. Post n. 4216. p. 131. adde: 4216. b. Telmissi in lapide ad moscheam; transcripsit Loewius. Edidimus Annal. Inst. arch. Rom. XIX. p. 119. ΡΟΥΦΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΡΙΠΟΛΕΙΤΗΣΗΣΦΟ! .ΑΤΟΘΗΝΙΝΕΝΙΑ 5 ΕΤΕΘΙΚΑΤΕΘΑΥΑΜΟΥ ΔΕΛΦΟΝΔΙΟΝΥΣΙ Ρούφος Διονυσίου Τριπολείτης [τ]ης Φοι νίκ]ης ταύτην [τ]ὴν [σ]ω μ]ατοθή[κη]ν, ἔν[θ]α 4221. b. Telmissi in moschea; transcripsit Loewius. Edidimus Annal. Inst. arch. Rom. XIX. p. 120. 5. Telmissi in monumentum eodem, ex quo est n. 4221.; transcripsit Loewius. Edidimus Annal. I. c. p. 120. 6. |