Oldalképek
PDF
ePub

6798.

In agro Divionensi urna pedem alta eruta est a. 1598. die II. m. Novembris, intus inscripta duabus lineis in gyrum positis: extrinsecus appictum XV. Inscriptionem a Thuano acceptam edidit Gruterus p. MCLIX. 12. ligno incisam; unde litteris minusculis repetiit Fleetwood Inscr. syllog. p. 263. 4. cum not.; posthac edidit Io. Guenebaldus medicus Divionensis, qui ipse possedit, in opusculo a. 1621. Divione edito: Le reveil de Chyndonax Prince des Vacies Druydes Celtiques cet. Guenebaldi interpretationem repetiit Andreas Taurellus Divionensis in dissertatione Latina a. 1639. Bononiae edita; quem refutavit Philippus a Turre in opere de Deo Mithra. Tractavit Montfauconius Palaeogr. Graec. Praef. p. VII sq. et Antiq. expl. T. II. P. II. p. 431. qui tituli fidem impugnat. Conf. Bouherius Explication de quelques marbres antiq. cet. p. 10. qui genuinam iudicavit et Hagenbuchius Epist. epigr. p. 240. et p. 266. ubi Leichii de monumento sententia affertur. Ex D. le Gendre edidit Muratorius T. IV. Append. p. MCMXC. 4. cum Lat. interpret. et not. Extat huius urnae descriptio etiam Hamburgi in bibliotheca in libro ms. ita inscripto:,,Inscriptiones aut meliores aut nunquam hactenus editae, quarum maiorem partem nactus sum a Nob. A. Bibran equite Silesio Frid. Lindenbrogius. an. X CIƆ 15 CIV. VI Kal. VIIBR." Delineationem ex hoc libro misit Petersenius. MIBPHCENΟΡΓΑ ΔΙΧΩΜΑΤΟΣ ΠΜ ΚΑΛΥΠΤΕΙΧΥΝΔΟΝΑΚΤΟΣΙΕΡΕΠΝ ΑΡΧΗΓΟΥ ΔΥΣΕΒ' ΑΠΕΧΟΥΛΥΣΙOΙΚΟΝΟΡ Π

Litterarum formas quadratas servavit Gruterus.
Rotundas exhibuit Guenebaldus. Initio Lindenbr.
MIOPAC, Mur. MIOPAE; deinde Grut. COMATO
XIMA, Gueneb. XÂM TOCÊ, Lindenbr. X
ΧΩΜΑ ΤΟΣΩΜ,
ΜΑΤΩΝΩΜΑ, Mur. ΣΧΩΜΑΤΟΣΩΜΑ; Lindenbr.
deinceps ΚΑΛΥΙΠΕΙ; mox Mur. ΚΥΝΔΙΟΝΑΚΤΟΣ.
In fine prioris versus Grut. IEPEN, Gueneb. IE
ΡΕΩ, Lindenbr. ΙΕΡΕΩ...... C, Mur. ΙΕΡΕΩΝ.
In altero versu sub finem Grut. AYCEBAПEX||AY
CIOIKONOPПC, Gueneb. AYCEBANEXOYAYCI
OIKON OPS), Lindenbr. AYCEBAПEXOYAYCI
ΟΙΚΟΝΟΜΩ9, Μur. ΔΥΣΣΕΒΕΣΑΠΕΣΧΟΥΛΥΣΙ
ΟΙ ΚΟΝΙΝΟΡΩΣΙ.

Μίθρης ἐν ὀργάδι χῶμα τὸ σῶμα καλύπτει
Χυνδόνακτος ἱερέων ἀρχηγοῦ.

Δυσ[σ]εβ(ίας) ἀπέχου Λυσίου) οἶκον ὁρω[ν].

Primus versus hexameter est imperfectus; tertius pentameter. Urna est ex sepulcro sacerdotis Mithrae, cui sacerdoti nomen Xuvdova vel potius Xuvdwva; quod nomen etiam extrinsecus significari videtur siglo XV (Χυνδῶναξ). Sepulcrum fuisse in sacro luco Mithrae verba produnt Μίθρης ἐν ὀργάδι, in quo Mígns positum ut indeclinabile. Bouherius frustra pro femina Mithre militat. De voce gyàs disserit Ruhnkenius ad Tim. p. 195. qui etiam huius tituli meminit. Verbis extremis videtur formula contineri ad religionem Mithriacam pertinens; ex qua Mithras Λύσιος audit; nisi malis scribere λύσιον οἶκον, ut Saíuoves quidam Auro appellantur. Omnino inδαίμονες λύσιοι telligendum specus, in quo sacra Mithriaca celebrari solebant. Muratorius ex lectione sibi tradita exsculpsit: δυσσεβὲς ἀπέχου· λύσιοι κόνιν ὁρῶσι.

SECTIO TERTIA.

INSCRIPTIONES GALLIAE BELGICAE.

6799.

Divoduri (Metis, Metis) in ara; a Boissardo acceptam edidit Gruterus p. DCXXXII. 7. et ex eodem et libro Meurissii Montfauconius Antiq. expl. Suppl. T. V. p. 103. tab. 41.

[blocks in formation]

Divoduri (Metis, Metis); a Boissardo acceptam edidit Gruterus p. DCCXXX. 6. Repetierunt Montfauconius Antiq. expl. Suppl. T. V. p. 93. tab. 39. 4. Benedictini Io. Franciscus et Nicolaus Tabouillot in libro: Histoire de Metz T. I. tab. 15. Tractarunt Oberlinus in Miscellis litterariis Argentorat. 1770. 4. p. 33. Villoisonus Magas. encyclop. a. VII. (1801.) T. II. p. 474 sq. Car. Ben. Hase in Animadv. ad Lydum de mensibus p. 587. (Corp. script. hist. Byz. edit. Bonn.).

[blocks in formation]

Θ(εοῖς) κ(αταχθονίοις).

Mirng xaige, ut Taτng xaïge n. 6548. b. Neque est cur desideretur MHTEP. Formam uτng tuetur Hpw &τ(WV) μɣ, μ(nvŵv) ÿ, žμ(εgŵv) i7. uning xaige. Villoisonus, qui in reliquis bene refutavit Ober

linum.

6801.

In provincia Namuriensi prope Crupet in lapide reperto in sepulcro, in quo humatus vir cum collari ex granis vitreis (grains d'émail), litteris 1" altis; edita est in annalibus Messenger des sciences et arts, Iuin 1823. p. 55. indeque ap. Ferussac Bullet. des sciences hist. T. IV. p. 191.

[merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors]

PARS TRICESIMA QUINTA.

INSCRIPTIONES HISPANIAE.

6802.

Tarracone in praedio suburbano in disco marmoreo, in quo imago est viri imberbis; Fulvio Ursino suppeditavit Antonius Augustinus narrante Fabro ad Gallaeum; edita est ap. Gallaeum Imagg. tab. 55. ap. Bellorium Imagg. tab. 79. ap. Gronov. Thes. Ant. Graec. T. II. tab. 93.

ΔΗΜΟ соє NHC

Δημοσθένης.

Simile simulacrum habes n. 6038.

6803.

In basi statuae prope Tarraconem reperta; ex Schotti et Verderii schedis edidit Gruterus p. CCCXXXIX. 4. unde repetiit Fleetwood Inscr. Syllog. p. 136. 1. litteris minusculis. Accuratius edidit Gregorius Maiansius in Burmanni Anthol. Lat. Praef. Vol. II. p. xxxv. qui, quum in Schotti schedis ipse invenisset reliquorumque qui tradiderunt, diligenter examinasset exempla, epigramma tam ineptum esse iudicavit, ut non dubitaret, quin totum ementitum esset. Hoc qui repetiit Burmannus Anthol. Lat. Vol. II. p. 249. nihil decernit de fide inscriptionis. Augusto Zumptio vix quidquam statui posse videtur, antequam, quae fides habenda sit Schotti schedis, constet. Illud concedit et barbariem versuum et ineptias sententiarum in inscriptione Hispaniae, inferioris praesertim aetatis, posse tolerari.

[blocks in formation]

FACTIONIS. VENETAE. FVSCO.SACRA
VIMVS. ARAM.DE. NOSTRO.CERTI.STV
DIOSI.ET. BENE. AMANTES.VT.SCI

5 RENT.CVNCTI. MONIMENTVM
ET.PIGNVS. AMORIS. INTEGRA
FAMA.TIBI. LAVDEM.CVR
SVS. MERVISTI. CERTASTI
MVLTIS. NVLLVM. PAVPER. TIMV
10 ISTI.INVIDIAM. PASSVS. SEM

PER. FORTIS.TACVISTI.PVL
CHRE.VIXISTI.FATO.MORTA
LIS.OBISTI.QVISQVIS. HOMO
ES.QVAERES.TALEM. SVBSISTE

15 VIATOR. PERLEGE.SI.MEMOR
ES.SI.NOSTI. QVIS. FVERIT.VIR
FORTVNAM.METVANT.OMNES
DICES. TAMEN.VNVM.FVS
CVS. HABET.TITVLOS. MOR
20 TIS. HABET.TVMVLVM.CON
TEGIT.OSSA. LAPIS. BENE. HABET
FORTVNA.VALEBIS. FVNDIMVS

INSONTI. LACRIMAS.NVNC.VI

NA. PRECAMVR.VT.IACEAS. PLA 25 CIDE. NEMO.TVI.SIMILIS

TOYC.COYC.AгWNAC.AIWN.AAAHCEI

[blocks in formation]

Hispali olim in aedibus Ducis de Alcala; ex schedis P. Catanei edidit Muratorius T. III. p. MDLVI. 4. cum Lat. interpret.

[ocr errors][merged small][merged small][merged small]

6805.

In Extremis Durii (Estremadura); edidit Laborde Itin. Hispan. (Voyage d'Espagne) T. I. P. II. 1811. fol. p. 125. et hinc Boissonadus Diar. Class. T. XX. p. 290.

ΜΗΤΗΡ.ΜΟΙ.ΤΑΙΝΑ

ΠΑΡΗΡΙΟNOCTICOΔΕΥΕΙΣ

ΗΓΕΙΡΕ ΣTH HNCYΝΠΑΤΡΙ
ΣΩΘΕΝΕΙ ΠΟΛΛΟΛΟΦΥΡΟ

5 ΜΕΝΟΙΜΙΚΡΩΕΠΙΗΝΓΑΡΕΜΟΙ
ΜΕΙΣΕΒΔΟΜΟΣΟΥΠΛΗΡΗΣΟΥ

ΝΟΜΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

NOMINE IVLIANVS.MENSES.EXce DERE.SEPTEM.HAVT.LICITVM.MVL 10 TVM FLEVIT.VTERQVII.PARENS.

Μήτηρ μοι Τα[τι]ια, παρ ̓ ἐρίον ὅστις ὁδεύεις,

ἤγειρε στήλην σὺν πατρὶ Σα[σ]θένει, πόλλ ̓ ὀλοφυρόμενοι μικρῷ ἔπι. ἦν γὰρ ἐμοὶ μεὶς ἕβδομος οὐ πλήρης. οὔνομ ̓ Ἰουλιανός.

Nomine Iulianus. menses ex[ce]dere septem

haut licitum. multum flevit uterque parens.

Vs. 1. FAIANA pro TAINA restituebat Boissonadus, TACHNA vel TATIENA Haseus. Probabilius TATIANA. Vs. 10. VTERQVII est VTERQVE, ut notavit etiam Boissonadus ex nota Hasei. Notus usus est ductuum Il pro E in inscriptionibus Latinis inferioris aevi.

PARS TRICESIMA SEXTA.

INSCRIPTIONES BRITANNIAE.

6806.

In agro Corbrigiensi (Corbridge in Northumberland) prope vallum, in quo elaborarunt legiones duae, altera Secunda Augusta, altera Vicesima Victrix, arae repertae duae sunt, quarum haec quam nunc damus, in altero latere insculpta habet caput bovis et cultrum, in altero coronam: in facie Graeca inscriptio est; edidit Christophorus Hunter Philosophical Transact. Vol. XXIII. 1702. n. 278. tab. 2. (ad p. 1129.) aeri incisam: deinde Hugo Todd ibid. Vol. XXVII. 1710. n. 350. p. 292. (cf. Philosoph. Transact. abridged Vol. V. P. II. 1749. p. 46. fig. 15. p. 58. fig. 15.). Ex apographo Rogeri Gale dedit Maittaire ad Marm. Arundell. p. 579. qui citat Magn. Britann. Vol. III. p. 644. edit. 1724. ex Transact. philos. apographo Toddiano Muratorius T. I. P. LXVI. 2. Habent Stukeley Medallic history of Carausius II. p. 261. Wallis Antiquities of Northumberland II. p. 127. Horsley Northumberland CVI. p. 246. Novum apographum edidit D. Barrington in Archaeologia or miscellan. tracts relating to antiquity Vol. III. 1786. p. 524 sqq. aeri incisam cum commentario, cui (p. 352 sqq.) adiectae sunt notae Thom. Morelli (cf. Vol. V. p. 182.). Hinc repetiit Welckerus Progr. nataliciis Frid. Guilelmi III. Bonnae a. 1819. scripto n. 20. litteris minusculis.

НРАКЛЕ І

TYPIW B
ΔΙΟΔΩΡΑ

APXIEPGA

Vs. 1. Hunt. HPAKAEIC. Vs. 2. Hunt. TYP100, Maitt. TI et foliolum utrinque; Todd. Barringt. TYPIW cum foliolis. Vs. 3. Hunt. ▲▲жPA, Todd. AEO AWPA, Maitt. AloAWPAc, Barringt. ACAW PA. Vs. 4. Hunt. APXIEPEA, Todd. APXIEPĘ X, Maitt. Barringt. quod dedimus. Ceterum Todd. singulis versibus utrinque apposuit foliola: Hunt. Maitt. Barringt. soli secundo versui.

Ἡρακλεῖ Τυρίῳ Διοδώρα ἀρχιέρεια.

Versus heroicus est ut n. 6807. quo titulo Astartae ara dedicatur a viro: unde uterque lapis eodem fere tempore positus videtur Barringtono; qui, quum non constet Herculi feminas fuisse sacerdotes, non male coniicit Diodoram fuisse Astartes agépeiav. Ac videatur cuipiam Diodora Astartes fuisse sacerdos, Pulcher Herculis, illa uxor, hic maritus, ut illa Herculi, hic Astartae aram dedicarit. Cultus autem Syriacorum deorum quomodo translatus in Britanniam sit et quo tempore positi hi tituli sint, editores Britanni frustra conati sunt investigare.

6807.

Ibidem in ara simili; ediderunt Pettingal et Milles in Archaeologia or miscell. tracts relating to antiquity Vol. II. 1773. p. 92 sqq. (cf. p. 98 sq.). Habet Stukeley Medallic history of Carausius p. 160. Tractarunt Barringtonus et Morellus in Archaeologia or miscell. tracts cet. Vol. III. p. 324 sqq. p. 532 sqq. Hinc repetiit Welckerus Progr. nataliciis Frid. Guilelmi III. Bonnae 1819. scripto n. 19. litteris minusculis.

АСТ. . ТНІ

ΒωΜοΝΜ

ЕСОРАО

Versus heroicus est ut n. 6806. Restituit Tyrwhittus teste Barringtono, ut non opus sit priorum coniecturas referre. Vid. ad n. 6806. Praeter has duas inscriptiones in Britannia inventas lapis in Caledonia repertus traditur Graece inscriptus (vid. Stuart. Caledonia Romana, Edinburgh. 1845. 4. p. 218.), qui quum videri possit a peregrinatore eo ́AσT[άg]TMn[s] Bwμóv μ' èσogã[s· П]。ũλ[x]ég μ' av[e]- delatus esse, titulis incertorum locorum inserere ma

ΠΟΥΛΓΕΡΜ

5 AN. OHK'N

Αστ[άρ]τη[ς] βωμόν μ ̓ ἐσορᾷ[ς·

[ocr errors][merged small]
« ElőzőTovább »