Vs. 2. Hamilt. post CTPATHгOC nihil habet praeterea neque indicavit lacunam. Vs. 3. Hamilt. ɅАТOПOɅEOС nec quidquam praeterea. Vs. 4. Salt. ΤΟΥΘΕΙ ΟΤΑ... Hamilt. TOYOEIOTA. Vs. 5. Salt. A▲EA�.........., Hamilt. A^E^OH nec praeterea lacunam signavit. Vss. 6. 7. solus habet Salt. Χαιρήμων ὁ καὶ - . -], στρατηγὸς Ἑρ[μωνθείτου καὶ] Λατοπολε[ίτου, ἤκουσα] τοῦ θειοτά[του Μέμνονος] 5 σὺν τῇ ἀδελφῇ [μου -], ἔτους ι Αδριανοῦ [τοῦ κυρίου], μηνὸς ̓Αδριαν[οῦ Titulus memorabilis ob mensem 'Adpiavov, quem in honorem Imperatoris diutius apud se degentis introduxerunt Thebaei. Huius mensis ratio praeclare illustratur papyro astrologico, quem in museo regio Parisino Letronnius repperit. Est hic papyrus, ni fallor, idem, quem a Saltio in catacombis Thebarum repertum edidit Young Hierogl. Vol. II. tab. 52. In eo papyro habetur designatio haec: L'AVTOVEίvou Καίσαρος τοῦ κυρίου, μηνὸς ̓Αδριανοῦ ἤ, κατὰ δὲ τοὺς ἀρχαίους Τυβὶ τη. Iam ut κατ' ̓Αλεξανδρεῖς in talibus notationibus significat calendarium anni fixi, ita formula κατὰ τοὺς ἀρχαίους vel κατ ̓ Αἰγυπτίους indicat calendarium quod antehac erat in usu et vulgo vagum vocatur (cf. Ideler Enchir. Chronol. I. p. 150.). Et huius quidem calendarii vagi, servati a chronologis atque astronomis et astrologis, diu etiam in vita civili usum obtinuisse inscriptiones quaedam Nubienses docent n. 4987. 5020. Inquirendum igitur cum Letronnio in primum diem mensis 'Adgiavo. Anno x. Antonini (a. p. Chr. 147-148.) dies 1. mensis Thoth vagi cadit in diem xvII. mensis Iulii, dies 1. mensis Tybi vagi in diem iv. mensis Novembris. Iam quum ex designatione papyri illius dies VIII. mensis Hadriani sit XVIII. mensis Tybi vagi, dies 1. mensis Hadriani respondet diei x. mensis Tybi vagi, qui incidit in diem XXVII. mensis Athyr fixi sive xxIII. mensis Novembris. Ex his apparet mensem Hadrianum non respondere mensi Aegyptio neque anni vagi neque anni fixi. Itaque mensis Hadrianus non substitutus est mensi Aegyptio ita ut apud Romanos Iulius Quintili, Augustus Sextili. Fuit igitur mensis, ut ita dicam, imaginarius, qui incipiebat die xxvII. mensis Athyr et terminabatur die xxvii. mensis Choeac, vel ut dicamus quod res est, fuerunt triginta dies ἐπώνυμοι Imperatoris, quorum initium ex decreto Thebaeorum incidit in diem XXVII. mensis Athyr. Causa haud dubie posita est in sollemnitate quadam acta in honorem Imperatoris, qui paucis ante diebus Thebas advenerat (cf. n. 4727.). Sed mensis Hadrianus nemo dubitabit quin proprius sit Thebaeis, qui eo instituto diu usi videntur, recteque colligit Letronnius papyrum illum astrologicum, in quo mentio Hadriani mensis, Thebis esse oriundum. Ex his sequitur titulum nostrum inter diem xxII. mensis Novembris et diem xxi. mensis Decembris a. p. Chr. 134. positum esse. Chaeremon duorum nomorum simul strategus fuit, Hermonthitici et Latopolitici, quemadmodum de coniectura nostra Charisius (n. 472 1. 4722.) duodecim fere annis ante (conf. Introduct. p. 516. 6.). Γραμματέα utriusque nomi habes n. 4732. qui incidit fere in tempora Chaeremonis. Vss. 3. 4. Letronnius maluit scribere Meuvovos TO DELOTάTCU novoa, quia Méuvovos TO DELOTάTov habetur n. 4726. 4732. Scripsissemus etiam nos ita, si licuisset verbum transponere (xová Méμvovos Toũ JELOтátov) quod quum ob spatia intutum sit, praetuli quam dedi collocationem. Vs. 5. aut nomen sororis additum fuit aut vel utrumque. gas 4737. " In Memnonis crure; edidit Letronnius de stat. voc. Memn. n. XXXV. p. 192. ex schedis Saltii. In latere meridionali basis Memnonis; ediderunt Jollois et Devilliers in Descr. Theb. in Descr. Aeg, Antt. T. I. p. 106. ex schedis Girardi (cf. tab. 22. n. 6.) et graphio delineatam diligentissime in eiusdem operis Vol. V. tab. 55. n. 58. Apographum prius minus accuratum tractavit Boissonad. in Comment. epigr. ad calcem Epistolarum Holstenii p. 445 sqq. Iacobs Abhandl. cet. p. 123. Welcker Syll. epigr. n. 200. p. 251. ed. alt. Letronnius Journ. des Sav. 1831. p. 574. accuratissime in Comment. de stat. voc. Memn. n. XXXVI. p. 192 sqq. qui habuit etiam ex schedis Saltii. [Textum vide pag. seq.] ΔΑ Fundus lectionis est apographum Saltii. Prius terius lectiones affero. Vs. 1. Gir. POAO -- ▲A Girardi apographum de industria missum facio. Al- KTYAOC. Videtur lapicida bis incidisse syllabam 5 ΘΗΚΕΣΕΦΩΝΗΕΝΤΑΘΕΑΡΟΔΟΔΟΔΑΚΤΥΛΟΣΗως CΗΜΗΤΕΙΡΚΛΥΤΕΜΕΜΝΟΝΕ ΑΔΟΜΕΝΟΙ ΑΚΟΥΣΑΙ CH ΦΩΝΗΣ ΛΥΚΑΒΑΝΤΙ ΠΕΡΙΚΛΥΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ NHCI : Γ ΚΑΛΛΑΡΕΙΘΡΑ ΙΩΝΤΟc ΝΠΕΤΡΟΥΦΩΝΗΝΔΑΠΟΠΕΤΡΟΥ ΙΗ ΔΟ; in fine Salt. €WC, Gir. HWC, quod recepi. Supplementa vss. 4. 5. 6. 9. 10. Letronnio deVs. 3. init. pro HCA Gir. lacunam habet; deinde bentur. Auctor ex locutionibus Homericis (conf. idem ΠΕΡΙΚΑΥΤΟΥ. Vs. 4. init. Gir. ΡΚΑΤΩΚΑ Odyss. II, 4. Ι. ΧΙΧ, 407. Odyss. XII, 438. I. XVI, ΜΕΝΙΠΑΧΩΚΤΡΙΣ cet., Salt. ΔΕΚΑΤΩΡ Α ΜΗ 76. Odyss. III, 1.), quas memoria suppeditabat, epiNITTAXWNTPIC cet. quae composui. Vs. 5. Gir. gramma composuit paulo verbosius. Videtur saepius TAAICTTAAMONTECEKAXON cet., Salt. TAAIC visisse Memnonem; quod coniicio ex litteris residuis AAIMONTETECEKAVON cet. Vs. 6. Gir. habet vs. 12. ubi indicare videtur, quo die una cum uxore solum ΚΑΛΛΕΑΡΕΙΘΕΑ ΛΙΠΟΝΤΟΣ, unde com- Rufilla, quo die cum liberis affuerit. Hinc vs. 9. ΤΟΣ posui lectionem Saltii, qui ibi habet ΚΑΛΛΕΑΡΕΙΟ ἀμοιβαδίς. In epigrammate memorat eum diem, quo PAATIWNTOC. Ultima haec vox legenda erat Al ei bis audita est vox Memnonia, diem XIII. mensis ΠΟΝΤΟΣ, altero crure litterae Π latente in primo Pachon anni xi vel xII. Imperatoris Antonini (d. vi. ductu litterae W. Vs. 7. Gir. OɅIHCBACIANAEA mensis Maii a. p. Chr. 149 vel 150.). Quippe vs. 4. ΘΗΚΕΚΠΟΝΕ, Salt. ΛΝΤΟΛΗΣ BAΣΙΛΗΣOh init. legi potest etiam ἑν]δεκάτῳ. Improbabile est τῷ] ΚΕΚΡΟΝΕΙΩΝ, quae composui. Vs. 8. Gir. solum δεκάτῳ. Recte Letronnius interpunxit post φωνῆς, in ΟΥΦΩΝΗΝΔΑΠΟΠΕΤΕΟΤΕ, unde dedi ΑΠΟ Addendis etiam aliam distinctionem admittens. Vss. pro quo Salt ΛΠΟ. Vs. 9. Gir. solum OEAMΟΙΒΑ 7. 8. idem ausus est scribere: ΔΙΣΕΝ. Vs. 10. Gir. ΑΛΟΧΩΘΟΥ - CE. Hinc scripsi A^OXW pro ^^OXW, quod habet Salt. Vs. 12. quae supersunt solus habet Salt. Ceterum Girardi apographum inde a vs. 4. initio relinquit spatia necessaria supplendis versibus, id quod desideratur in apographo Saltiano. Igitur hac in re Girardianum exemplum secuti sumus. Θῆκέ σε φωνήεντα θεὰ ῥοδοδάκτυλος Ηώς, σὴ μήτεις, κλυτὲ Μέμνον, ἐε[λ]δομένῳ μοι ἀκοῦσαι σῆς φωνῆς· λυκάβαντι περικλυτοῦ ̓Αντωνείνου δω]δεκάτῳ κα[ὶ] μηνὶ Παχὼν τριςκαίδεκ ̓ ἔχοντι 5 ἤμα]τα δίς, δαῖμον, τε[ῦ] ἐςέκλυον αὐδήσαντος κελίου λίμ]νης [περι]καλλέα ῥεῖθρα λ[ιπό]ντος. τὸν πάλαι ἀ]ντολίης βασιλῆά σε θῆκε Κρονείων οἰκουρὸ]ν πέτρου, φωνὴν δ ̓ ἀπὸ πέτρου ἕ[ηκας. ταῦτα δὲ] ἔ[γραψε Γ]έμελ[λ]ος, ἀμοιβαδὶς ἐνθ[άδο Ζεὺς πάλαι] ἀντολίης βασιλῆά σε θῆκε Κρονείων· ἀλλὰ σὺ νῦ]ν πετροῖ, φωνὴν δ ̓ ἀπὸ πέτρου ἐφίης. In quo plura insunt indigna tanto viro. Quod putavit inesse in his versibus expressam quandam comparationem status praeteriti et praesentis, verum est quodammodo; sed Kgovíwv auctor exhibetur vel maxime status praesentis. Scribendum τὸν πάλαι vel τὸν πρίν γ ̓ ἀντολίης βασιλῆά σε (qui quondam fuisti cet.). βασιλεὺς ἑῷος Memnon audit n. 4741. Deinde vs. 8. init. secunda syllaba vocis Tergov utroque apographo firmatur; etiam Є in fine certum est. Sed pins dici non potest p. ἀφίης, quod in Addendis cognovit Letronnius. Forma ἕηκας unice vera est. Sententia haec est: Iuppiter tibi assignavit habitandum saxum, et statim incepisti vocem edere e saxo, id quod iam facis semper. Hinc iam apparet, quid sibi velit particula δὲ post φωνήν, quae secundum Letronnii rationem explicari non potest. Vs. 10. Letronnius scripsit σύν τε φίλῃ, proponens tamen ipse σὺν κεδνῇ. In formis moneo vs. 2. μήτεις (pro μήτης) lapicidae male pronuntianti deberi (cf. Visconti ad Herodis Triop. p. 62.). 4739. In Memnonis crure sinistro summo, supra titulum n. 4725.; edidit Pocock. Descr. Or. T. I. p. 105. aeri incisam. Inde petiit Hamilton Aegypt. p. 174. Tractarunt Jablonskius Synt. p. 110. Leichius 1. c. (ap. Pocock. Inscr. ant. P. I. p. 82.), Iacobs Abhandl. cet. p. 56. et p. 144. Male auctores Descr. Theb. in Descr. Aeg. Antt. T. I. p. 111. Accuratius tractavit Letronnius de stat. voc. Memp. n. XL. p. 201. qui habuit etiam ex schedis Saltii. ΤΡΕΒΟΥΛΛΗΣ THCIEPAΣAKOYOYCAΦΩΝΗ ΜΕ NONOC Vs. 1. Poc. ΤΡΕΒΟΛΗΣ. Idem vs. 2. ΦΩΝΗ ONONONOC, vs. 3. ΜΗΤΕΡΚΑΙΣΣΑΒΟΥ ΝΕΥ XOW, Auct. Descr. Theb. KAI CAPOCEN€ΥΧΕΙΝ. Τρεβούλλης. Τῆς ἱερᾶς ἀκούουσα φωνῆς Μέμνονος επόθουν σε, μῆτερ, κἀξακούειν εὐχόμην. Trebulla voluit trimetros facere; sed lapsa est in priore mirifice (cf. n. 4740. 4741.). 4740. In Memnonis crure sinistro, supra n. 4742.; edidit Pocock. Descr. Or. T. L. p. 105. aeri incisam. Tractavit Jablonskius 1. c. p. 91. cuius restitutionem repetiit Leichius 1. c. (ap. Pocock. Inscr. ant. P. I. p. 83.) Ex Jablonskio male dederunt auctores Descr. Theb. in Descr. Aeg. T. L. p. 113. Bene tractavit Iacobs Abhandl. p. 130. accuratius Letronnius in Comment. de stat. voc. Memn. n. XLI. p. 202 sqq. qui habuit etiam ex schedis Saltii. ΚΑΙΚΙΛΙΑΤΡΕΒΟΥΛΛΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ AKOYCACA ΑΥΔΗΣ ΤΟ ΠΡΟΣΘΕΝ ΜΟΥΝΟΝΕΞΑΚOYCANTAC AICOHCIΝΑΡΑΤΟΛΙΘΟ ΚΑΙΦΘΕΓΓΜΑΤΑ duos. Sensus vss. 4. 5. est hic: Memnon nos, quum primo die sonum parum dístinctum audiverimus, nunc iam ut familiares et amicos salutavit scil. clara voce edita (conf. n. 4721. extr.). Sententia vs. 7. redit ap. Callistrat. Imag. p. 156. 3o. ed. Iac. Ceterum ex hoc versu collato Lucian. Philopseud. p. 33. viri docti demonstrare voluerunt oracula edita esse a Memnone; quam opinionem falsissimam esse statuae historia docet (vide Letronnium p. 29 sq.). De aetate titulorum n. 4739. 4740. ex eorum collocatione iudicandum est. Nam quum n. 4739. positus sit in summo crure, n. 4740. in imo, apparet utrumque recentiorem esse iis, qui intermedii sunt. Trebulla titulo n. 4739. in summo crure posito quum ibi spatium non esset ad recipiendum titulum maiorem n. 4740. hunc incidi iussit in imo crure. Iam quum qui intermedii sunt tituli ad aetatem Hadriani pertineant, colligi potest Trebullae titulos Hadriani aetate esse posteriores. 4741. In Memnonis pede sinistro, infra titulum n. 4740.; edidit Pocock. Descr. Or. T. I. p. 105. aeri incisam; Hamilt. Aegypt. p. 173. Prokesch Erinner. aus Aeg. cet. T. I. p. 353. litteris minusculis. Tractarunt Leichius 1. c. (ap. Pocock. Inscr. ant. P. I. p. 84.) Jablonskius Synt. p. 72. Pott, Vers. einer Erklärung zweier Inschr. an der Memnonssäule, Helmstedt 1800. 8. Iacobs Abhandl. cet. p. 47. et p. 116 sqq. cf. p. 146. Anthol. Palat. Append. n. 391. Ex Jablonskio male repetierunt Langlès in Nordenii Itin. II. p. 229. et auctores Descr. Theb. in Descr. Aeg. Antt. T. I. p. 113. Citarunt Walpol. Travels p. 595. ex Hamiltono, et Welcker Syllog. epigr. p. 252. ed. alt. Accuratissime tractavit Letronnius Comment. de stat. voc. Memn. n. XLII et XLIII. qui habuit etiam ex schedis Saltii. Quo appareret positus tituli insequentis n. 4742. cum Letronnio delineationem Pocockii expressimus. HKOYCA ΑΦΡΟΔΙΤΑΡΙΟΥΤΟΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΓΕΓΡΑΦΑ Μ ΕΓΡΑΨΑ ΑΚOYCACATOΥΔΕΜΕΜΝONOC 5 €OPAYCE KAMBYCHC ΜΕΤΟΝΔΕΤΟΝΛΙΘΟΝ 10 Δ BACIλεοςεω•ΥΕΙΚΟΝΑ ΕΚΜΕΜΑΓΜΕΝΟΝ Titulus vss. 1. 2. cum parte vs. 5. tractatur n. 4742. Nempe Aponius vel quisquis fuit quum inter praecedentem titulum n. 4740. et titulum n. 4741. aliquantum spatii relictum vidisset, ibi inseruit suum προςκύνημα. Ceterum separatim hos titulos teste LeINSCR. GR. VOL. III. tronnio exhibuit Saltius, cuius apographum idem expressit secutus tamen delineationem Pocockii. In quo nobis videtur vs. 3. littera illata esse quae non fuerit in lapide. Nam hunc versum Pocockius ita exhibet: Bbb KAIKIAIATPEBOYMACLIHAAUAPTOCIINEXO.UOCON☺εггн Ex quo conieceris in lapide esse: KAIKINATPE posuisset Toude Méuvovos, suspicatus est eam filiam esse BOY^^AEMHC◇AMAPTOC cet. Quippe Poc. pro € Caeciliae Trebullae, ex matre nominatam Kaxıdía posuit C et omisit deinceps C ante AAM, quod ha- Toscúλas. Hoc autem ob multas rationes parum bet Saltius; cuius apographa utriusque tituli qui con- probabile est, et post ea quae exposuimus in var. fecit, videtur bis dedisse eandem litteram C, in al- lect. vix opus est ut adiiciamus mulierem, si genitero titulo eam pro C legens, in altero pro €. Et tivum dedisset, haud dubie scripturam fuisse TPEquod C exhibet Hamilt. (TICBOYMAC... .) item BOYAAHC, ut n. 4739. Est autem eadem Caecilia potest esse ad sequentem vocem pertinens. Haec Trebulla, quae scripsit n. 4739. 4740. Quod simhactenus. Pergo ad reliquam varietatem lectionis. pliciter dixit eygata àñoúσασα тoude Meuvovos, in eo Vs. 5. init. Ham. EPACE; ibid. in fine Salt. MOON. non laborandum. Nempe quum bis audivisset voVs. 6. init. Ham. BACIAEOZE.... OY, Poc. BACI cem Memnonis, idque incisis duobus titulis testata \ЄOCE JOY, Prok. Baoiλeos eGov, Auct. Descr. Theb. esset, epigrammate peculiari statuam celebrandam BACIAEOCHATOY de coniectura, ut videtur. Vs. 7. putavit. In praescriptis, quod non opus fuit, omisit init. Auct. Descr. Theb. WNHAHHAYMOC, Prok. dis: quamquam si scripsisset: φωνη dos notans litteras cos incertas esse. Vs. 8. init. Poc. TAПАОнгоосAHN, Auct. Descr. Theb. ΤΑΠΑΘΗΔΕΟ CAHN, Prok, τα παθη γιωσα ήν. Vs. g. init. Poc. ANAPOPANYN, Hamilt. ANAPOPAA. NYN cet., Salt. ANAPOPAA NYN, Prok. avapoge de vvv, Auct. Descr. Theb. AYCOOPAгENYNICOIAC AOH manifesto de coniectura. Vs. 10. init. Hamilt. ONO YPOM I, Salt. OAO YPOMI, Prok. λcpugopai, Auct. Descr. Theb. OɅOYPOMAI, Poc. OXO YPOU; deinde post TIPOCOE Poc. AEIYANOII, Hamilt. AEIYANOH, Prok. vouons, quod tamen incertum dicit, Auct. Descr. Theb. AEIOTATE de coniectura, Salt. AEIYANON. Καικιλία Τρεβοῦλλα ἔγραψα ἀκούσασα τοῦδε Μέμνονος. 5 Ἔθραυσε Καμβύσης με τόνδε τὸν λίθον, βασιλέ[ω]ς έψου εἰκόν ̓ ἐκμεμαγμένον. φωνὴ δ ̓ ἐδυ[ρτ]ὲς ἦν πάλαι μοι, Μέμνονος τὰ πάθη γο[ῶ]σα, ἣν ἀφεῖλε Καμβύσης. ἄναρ[]ρα δ[ὴ] νῦν κἀσαφῆ τὰ φθέγγματα tà 10 ὀλοφύρομαι, τῆς πρόσθε λεί[ψ]ανον τύχης. ἔγραψα δὶς ἀκούσασα τοῦδε Μέμνονος certe versum effecisset quem voluit. Nam voluisse eam versum facere liquet ex pronomine roude. Tantopere versibus gaudebat mulier. Argumentum epigrammatis statuae Memnonis dicati sumptum est ex fabula qua Cambyses statuam fregisse credebatur (conf. n. 4730.). Hac fama semel increbescente statuae, antequam fracta esset, sonus affingebatur multo clarior, quam quem edere tum solebat. Immo credebat gens laeta mendaciis, lapidem, quum integer esset, verba expressa edidisse. Hoc igitur exponit Trebulla (conf. n. 4746.). Verborum restitutionem ante Letronnium occupavit Iacobsius. Vs. 7. scripserunt interpretes dugués. Lectionem lapidis OAY MOC refinxi in OAYPTOC, quum requiratur adiectivum. 'Odugròs h. 1. adiectivum generis communis est, sensu idugrinés. Vs. 8. in apographo Saltiano qui ductus est litteram ▲ referens supra litteram ultimam vocis гOOCA, eum Boissonado auctore Letronnius coniunxit cum litteris HN ita ut scriberet δὴν ἀφεῖλε Καμβύσης; quod est versum malum reddere peiorem. Hiatus Trebullae facile condonari potest, hoc praesertim loco versus. Hiatum eodem loco indulsit sibi vs. 6. Figura illa litteram ▲ referens nata videtur ex vitio quodam lapidis. Vs. 9. in lapide est OEггMATA, prorsus ut n. 4740. vs. 7. quod explicandum ex pronuntiatione. De aetate titulorum Trebullae vide ad n. 4740. 4742. Letronnius, qui litteram C adhaerentem nomini TPEBOYɅAA putavit tribus confirmari apographis (vide var. lect.), aliam hanc Caeciliam statuit esse atque eam, quae titulos n. 4739. 4740. scripsit. Quam opinionem ratus confirmari etiam eo, quod in praescriptis mulier non dixisset rò Tgírov ånovoara et quod In Memnonis pede sinistro, inter n. 4740. et 4741. et huic quidem ita adiunctum ut docet exemplum ad n. 4741. exhibitum; infra nonnulla scripta sunt litteris peregrinis; edidit Pocock. 1. c. Tractarunt Leichius l. c. p. 83. Iacobs Abhandl. cet. p. 147. Letronnius in Comment. de stat. voc. Memn. n. XLIII. p. 207. qui habuit etiam ex schedis Saltii. Partem idem citaverat Rech. sur l'Ég. p. 468. ATTWHIC WPAĀ HKOYΣA ΑΦΡΟΔΕΙΤΑΡΙΟΥ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΓΕΓΡΑΦΑΜ Vs. 2. init. AAPOA cet. habet Poc. qui versum terminat in voce ПPOCKYNHMA, verbo гE ПPAA (vel potius гEAA) initio sequentis verΓΡΑΦΑ sus posito, supra KAIKIAIA, de quo versu occupavimus ad n. 4741. var. lect. Vs. 2. extr. M nihil videtur esse. Vs. 3. extr. Poc. IINEXOДOCON ΦΘΕΓΓΗ, Salt. ΗΝΕΧΟΙMOLON ΦΘΕΓΓΗ. ̓Απῶνις ὥρᾳ ἃ ἤκουσα. Αφροδειταρίου τὸ προςκύνημα γέγραφα ἐμῆς δάμαρτος, ἣν ἔχοιμ' ο[ι]ον φθέγγῃ. Nomen 'ATVIS est 'Avios. Vs. 3. trimetrum eumque oxálovra esse vidit Letronnius. Sed etiam vs. 2. vincta oratione conceptum haberi voluit auctor. 'Appoderάpiov est uxor Aponii. Unde nec ante 'Appodeт. nec post yéygapa locus est particulae xaí, quam bis inculcat Letronnius. Quod hic optat de uxore, idem de matre optavit Trebulla n. 4739. 4739. Vs. 3. quod Poc. OCON, Salt. OLON habet, Letronnius mutatum ivit in OTAN, fortasse audacius. Hoc si quis probet, statuendum erit, Aponium ver sus scripsisse ante vocem Memnonis auditam. Verum optat secum habere uxorem, ut audiat qualem sonum edat Memnon. Oratio contractior est, qualis in Homerico illo: rov de avanta xóλos háßev, oîov novσev (cf. Bernhardy Synt. p. 292.). Scripsit autem haec Aponius alloquens Memnonem. Hinc péyyy. 4743. In Memnonis crure sinistro, infra titulum n. 4735.; edidit Pocock. Descr. Or. T. I. p. 105. aeri incisam. Tractavit Letronnius Journ. des Sav. 1831. p. 376. Comment. de stat. voc. Memn. n. XLIV. p. 209. qui habuit etiam ex schedis Saltii. YAHENTACEMEMNONE..πTAN Vs. 1. YAH omittit Saltius, habet Poc. Deinde Poc. MEMNOHTAλIM. Vs. 2. NOC omittit Salt., habet Poc.; deinde Poc. ТоПРIмEПPNC, Salt. TOTPINCITYNOA, quae composui. Vs. 3. ubi ap. Salt. NYN, Poc. habet TN; in fine Рoc. ПA PAWNENAOON. Α]ὐδήεντά σε, Μέμνον, ἐ[γὼ] Παν[ίω]ν ὁ Σιδήτης τὸ πρὶν ἐπυνθανόμην, νῦν δὲ παρὼν ἔμαθον. 4744. In Memnonis crure sinistro, iuxta n. 4734.; edidit Pocock. Descr. Or. T. I. p. 105. aeri incisam, qui coniunxit cum quattuor prioribus versibus tituli sequentis n. 4745. Tractavit Leichius (ap. Pocock. Inscr. ant. P. I. p. 85.); Iacobs Abhandl. p. 140. recepta divisione Pocockii. Accuratius Letronnius Journ. des Sav. 1831. p. 376. et Comment. de stat. voc. Memn. n. XLV. p. 210 sq. qui habuit etiam ex schedis Saltii, ex quibus accuratam delineationem tituli dedit tab. II. Ο ΑΡΔΙΗΝΟΣΠΑΡΔΜΟΔΙΣΗΚΟΥΣ.. MEMNHSONCEPKANOAHIC BYB... Dedi apographum quale ex Saltio exhibuit Le Sunt duo choliambi, quos ita iam Letronnius tronnius. Vs. 2. Poc. MCMNHCOMYCEYKANCUH restituit. Idem Pardalas inscripsit sese etiam SyrinCIBIB. gibus Thebarum (vide n. 4812.). Ὁ Σαρδιηνὸς Παρδαλᾶς δὶς ἤκουσα· 4812.). Videtur fuisse scriptor rerum, id quod coniicias ex vs. 2. Minus probabiliter Letronnius coniecit posse etiam de diario peregrinatoris accipi τὰς βύβλους. 4745. In Memnonis crure sinistro, infra n. 4744.; edidit Pocock. 1. c. aeri incisam, qui priores quattuor versus coniunxit cum titulo n.4744. reliquos duos pro diverso titulo ponens. Ex hac divisione tractavit Leichius (ap. Poc. Inscr. ant. P. I. p. 85. et p. 93. n. 11.); Iacobs Abhandl. cet. p. 140. Vss. 2. 3. 4. dederunt Jablonskius Synt. et auctores Descr. Theb. in Descr. Aeg. Antt. T.I. p. 115. unde petiit Welcker Syll. epigr. n. 202. p. 255. ed. alt. Totum tractavit Letronnius Journ. des Sav. 1830. p. 507. et in Comment. de stat. voc. Memn. n. XLVI. p. 211 sq. qui habuit etiam ex schedis Saltii. Vs. 1. Poc. post ЄAYUHNANT nihil praeterea. fere semper Romani homines erant (vide Introduct. Vs. 3. idem MEMEMNONOC. Vs. 6. Salt. OHBAI AOC, Poc. OOHBAIAOC, quae composui. p. 275. a. b.). De brevi u in nomine Károvλos conf. |