Oldalképek
PDF
ePub

Cùm enim, poetico more, et cum solenni linguarum orientalium pompâ, novi hujusce regni splendorem celebrare suscipiant, et inter lupum et oves, inter lconem et vitulos, animalia sibi invicem maximè discrepantia, concordiam prænuntient, hoc tantùm intelligi certè velint, fore tempus, cum populi, immanitate barbari, naturâ feroces, nil nisi bella et dissidia spirantes, adveniente Christo, statim mitescerent, odia et iras deponerent, et amicitiam, quantùmvis indole et genio alieni, firmissimâ lege inter sese stabilirent. Haud enim illa, quam sibi quidam ex infimâ plebe Judæorum promiserunt, expectanda est naturæ permutatio, quæ bruta et pecudes molliret, quæ leones lupumve cum agno et hodo conjungeret: Has talesque nugas, delirorum somnia, meritò rejicerunt è Judæis veritatis magis studiosi; vel luce clariùs perspicientes, non de bestiis illove genere animalium quæstionem instituisse Prophetas, sed de hominibus ratione præditis, quorum vita, mores, indolesque has miras insignesque vices subirent. At verò sistamus paululum, et anquiramus quid effecit ille pacis

Princeps

Princeps, aut quid profuit ista religio, quam, è cœlo ductam, humano generi commendavit.

Et quidem, si ad primordia mundi, Christiani scilicet, recurramus, et ex fonte ipso, non ex derivato flumine variis mixturis inquinato, de aquarum puritate dijudicemus, videre erit miram novæ hujusce disciplinæ virtutem, et fæliciter jacta temporum verè pacificorum fundamenta. Licet enim inter Judæos et Ethnicos fatalis quædam valeret discordia, mutuisque odiis et feritate alii in alios sævirent, non citiùs è cœlo descendit spiritus ille a Messia promissus, quam effrænata illa evanuit injuriarum libido, et varii animorum motus, in pacem requiemque compositi, siluerunt.

Inde nova illuxit rerum facies; videlicet, ἐπὶ γῆς ἐιρήνη: non ad bellum manus accingunt, sed ad pacis munera fruenda læti conveniunt Christiani: "Unus enim "fuit omnium animus, una mens; nec

66

quisquam aliquid eorum quæ posside

"bat,

bat, sibi proprium esse dicebat, sed "erant illis omnia communia.".

Non solùm verò hæc de Apostolorum temporibus dicenda sunt: idem pacis amor eademque voluntatum consensio futura etiam sæcula ornabant. Non enim cum Christo et Apostolis in cœlum redierunt illa beatæ vitæ munera, sed quorum animos doctrina et disciplina Christi formavit, eos etiam benevolos pacisque studiosos effecit. Inde, benevolo esse animo mitique ingenio, certissimum semper fuit Christiani indicium, et tanti nominis quasi pignus indubitabile. "Videatis, Videatis, quo ani

66

mo, quo amore alii alios amplectantur,"

de Christianis ore uno celebratum est. Et si testes adhibeamus, certè in hac re non parvi æstimandos, Patres scilicet, quibus in illis temporibus feliciter vixisse contigit, unà consentientes audiemus, illos, qui nomina Christo dederunt, non, ut olim, mutuis decertare injuriis, sed amore erga se invicem universo affectos, varia vitæ officia libenter et ad communem omnium utilitatem præstare.

8

De

De hoc Justinum consulamus, Christianorum defensionem singulari quâdam constantiâ suscipientem: "Nos, qui pecuni"arum et possessionum quæstus præ rebus omnibus dileximus, nunc etiam

66

quæ habemus in commune conferimus, "et cum indigentibus communicamus: "qui odiis et cædibus mutuis decertavi

66

[ocr errors]

mus, et cum iis, qui tribules nostri non essent, communem focum non habuimus, adveniente Christo, familiariter "simul vivimus, et pro inimicis oramus, "et qui nos iniquo prosequuntur odio, "benevolentiâ flectere conamur."

66

66

Et, ne plura testimonia proferre necesse videatur, unum Lactantium audiamus sic enim Christianæ legis celebrat præconia: "Quantùm valeant Dei præcepta in animis hominum, quotidiana experimenta demonstrant: Da mihi vi→ rum, qui sit iracundus, maledicus, ef"frænatus: paucissimis Dei verbis, tam placidum quàm ovem reddam. Da "crudelem et sanguinis appetentem: jam "in veram clementiam ille furor muta"bitur:" Dei præcepta sic totum homi

66

64

nem

nem immutant, et, exposito vetere, novum reddunt, ut non cognoscas eundem esse.

O tempora verè felicia, votis omnium Ο exoptanda! quæ verò in hac vitâ frustra expectare liceat, nisi Christum toto animo induamus, hoc certum fixumque ha bentes, eos solùm divinæ illius doctrinæ fructus percepturos, qui legibus iisdem obedire, et ad eandem normam vitas dirigere diligenter studeant, et Christiani munus' sedulò exequantur.

Nec mirum si tali guaderet felicitate Ecclesia Christiana, siquidém religionis nostræ natura, sive beati auctoris consilium, sive doctrinam, præcepta, morumque disciplinam spectes, ad pacem et concordiam stabiliendam apta et accommodata maximè videatur. È cœlo enim descendit, et inter homines vitam agere dignatur divinus ille pacis Princeps, ut violentos animorum impetus cohibeat, naturæ ferociam quotidianis litibus excitatam, et humanâ arte indomitam, leniorem reddat et omni odio in exilium misso, clementiâ, amore, et variis benevolentia officiis hoVOL. IV. mines

« ElőzőTovább »