pensando che non s'hauessero à far' conserue di cose tali, et di si poco valore; ritrouo fuor' in stampa hor vna cosa, hor vn' altra de le mie; si mal acconcie però, ch' apena le riconosco; se non quanto elle escon fuori col mio nome infelice, in dubio d'esser condotte in volta miseramente, com' in Trionfo da la mia Sorte nemica; che m'ha percosso più volte ne le cose grandi, et mi percuote ancora in queste minime. Et però cò l' essempio di quegli Antichi Gentili, contr' a la legge nostra, et per estrema necessità, mi riuolga hora à dar' al mio nome istesso la morte; Et di mia mano acconci, com' hò saputo meglio mando fuori di questa vita CENTO SONETTI per hora; con animo di far del resto; liquali dedico à l' Ecc. V. con vn' aura ancor di speranza, che pur mi resta, che il nome solo di quella, à cui li dedico, se non altro, li deggia sostener in vita, splendidamente forsi, et più di quel che il fato loro ha circonscritto. Degne V. Ecc. raccorli con pietà; dando loro anima et luce; sin tanto che crescendo l' età di quella, ne la qual' Ella già mostra segni chiarissimi del paterno reale spirito, et risorgendo insieme in lei il valor' de i suoi Maggiori Illustriss. che nelle armi, nelle lettere, et nelle prelature, furo oltre modo magnanimi, famosi, et nobilissimi; et non mancando à me la vita, possa con stil' alto et heroico et con studio più graui, et più seueri, celebrar' i fatti generosi del Ecc. V. et consecrarli meco insieme à l'immortalità. Della qual parmi già di vederla si per tempo, accesa tanto, che riempia il S. Padre Illustriss. di Gioia; il Zio Beatissimo d'infinita speranza, Italia tutta di Merauiglia; et se medesma di Gloria; di Cui bascio le mani reuerendemente. Di Milano. Il primo d'Aprile. M.DLIII. Di V. Ecc. Deuotissimo Seruo ANTON FRANCESCO RAINERIO. SONNET VI. Celeste forma; anzi lucente stella, Che al Sole innanzi et à la bionda Aurora, Si ricca luce apriui al mondo, all' hora Trà noi ti miro, et pur ti cerco ognihora? Ou' ascondesti il viso Hespro lucente Non Lucifero più, com' il chiudesti Quand' al suo maggior lume il tuo si rese?" Spiegar i raggi al Polo, onde scendesti. SONNET X. Amor', ond' è, ch'entr' al mio petto I senta O' nel mio cor sol cò le fiamme vieni, (1] See Crescimbeni, II. 405. ART. LXXXVII. SALMONIUS MACRINUS, ET JO. BELLAIUS. Salmonii Macrini Juliodunensis Odarum Libri Tres ad P. Castellanum Pontificem Matisconum. Jo. Bella Cardinalis Amplissimi Poemata aliquot elegantissima ad eundem Matisconum Pontificem. Parisiis ex officina Rob. Stephani typographi Regii. MDXLVI. in 8.° pp. 159. AD FRANCISCUM GALLIARUM regem potentiss. invictissimumque Salomonii Macrini Juliodunensis ejus cubicularii præfatio. Debet filia quod piæ parenti, Cujus solicito instituta cultu est, Sacri tempora ad usque nuptialis, Quantam insignibus obtulisse par est Uvas, si Cereri colonus offert De Rusticorum fœlicitate. Ad Ant. Leonem Senatorem. Fœlicem agricolam nimis Sulcantem patrio paucula vomere Terræ jugera fertilis. Implentem e propriis ligne vitibus Musto dolia spumeo. Vicino et nemoris de strue quamlibet Angusti foculum laris Accendentem, Aquilo cum penetrabili Omnes frigore congelat. Nam quanquam immodicam sæpe pecuniam Tetrarches gravis imperet, Et res exiguas deterat improbus Miles, classica si sonent, Immitis trepidum creditor urgeat, Effluxit simul ut dies Solvendo ante quidem prodita fœnori, Sunt majora, Leo, quibus Has pensare vices agricolæ queant, Instantesque molestias, Tantillum modo dum sit patientiæ. Imprimis facilis sopor, Curarum et domitrix flebilium quies, Et contenta domesticis Mens, et flagitii nescia pallidi. Nam cui vita modestior? Constantique fides pectore sanctior? Incorruptior æquitas? Fundendoque manus sanguine parcior? Non illic domui gravem Privignum horrifici pocula toxici Extinxere, nec impius Formosæ nurvi concubuit datis Furtim muneribus socer, Nec trux innocuo sanguine liberùm Colchis polluitur manus. Nec de fatifica Scylla patris coma Crinem purpureum secat Accensa illicitis Cretis amoribus. Hæc sunt monstra potentium Ignorata piis prorsus agrestibus. |