ΠΟΛΕΙΤΑΡΧΟΥΝΤΩΝΣΩΣΙΠΑΤΡΟΥΤΟΥΚΛΕΟ ΠΑΤΡΑΣ ΚΑΙ ΛΟΥΚΙΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥΣΕΚΟΥΝΔΟΥ Formam tituli dedi ex Poc. qui in hac re satis fidus esse solet, sed lectiones ex Bimardo, ubi contrarium non noto. Vs. 1. Poc. ΠΟΛΗΤΑΡΧΟΝ etc. ΣΟΣΙ etc. et in fine KAI (pro ΚΛΕΟ); vs. 2. Bim. ΣΕΚΟΝΔΟΥ, Poc. ΣΕΚΟΥΝΔΟΥ. Vs. 5. Bim. omittit ΑΥΛΟΥ, quod addidi ex Poc. qui habet ΥΙΟΥΑΥΛΟΥΛΟΥΙΟΥ etc. et in fine omittit O. Vs. 4. Poc. . ΡΛΥΣΤΟΥ et ΝΕΚΟΠΟΛΕΟΖΟ. Vs. 5. init. Poc. ΤΟΥΠΑ ΠΟΣΑΣΤΟΥ ΜΕΝΙΣ etc. et in fine ΑΠΑΛΗΤΟΥ. Vs. 6. Poc. ΓΑΜΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛ etc. et in fine ΑΜΤΗΣ. Vs. 7. Poc. ΠΟΫΚΑΙΒΗΒΟΥ. In fine Poc. TOYAY habet, quae a Bim. omissa addidi. Vs. 8. ex Poc. dedi primum 1, omissum a Bimardo. Ibid. Poc. ΤΟ ΚΑΤΗΓΛΟΥ eo loco ubi apud nos, quod correxi ex Bimardo: sed Bimardus post yvuvaσιαρχοῦντος nihil habet nisi ΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙΡΗ ΓΛΟΥ sine lacuna. Πολειταρχούντων Σωσιπάτρου τοῦ Κλεοπάτρας, καὶ Δημητρίου τοῦ Νικοπόλεως, Ζωΐλου τοῦ Παρμενί[ω]νος, τοῦ καὶ Μενίσκου, ταμίου τῆς πόλεως Ταύρου τοῦ ̓Αμμίας, τοῦ καὶ Ῥήγλου, γυμνασιαρχοῦντος Ταύρου του Α[μμ]ίας, τοῦ καὶ Ῥήγλου, Deest res ipsa illis magistratibus acta. Πολιτάρχας Thessalonicae novimus ex alia inscriptione (vide lemma) et ex Act. Apost. 17, 6. 8. Manifesto fuerunt septem, ex quibus hoc loco princeps quasi separatim scriptus est, sex ceteris deinde particula και annexis. Mire vero bis Aegyptiorum et Lyciorum more matris nomen additum est, Κλεοπάτρας, Αμμίας: bis etiam diversa eiusdem viri nomina proposita sunt, Zoili, qui et Meniscus, Tauri, qui et Regulus. Vs. 3. υἱου ap. Poc. ferri non potest; itaque TOY ex Bim. retinui. Sed Bim. L. Pontium et Secundum Flavi Sabini f. nominatos censet, turbata nominum Romanorum ratione. Romano more si qui praenomine, nomine, cognomine vocantur, non solet patris nomen addi, ut vs. 5. 6. Γαΐου 'Αγιλληΐου Ποτείτου: hinc patet Λουκίου Ποντίου Σεκούνδου nomen esse integrum: eodemque modo ex corrupto Pocockii exemplo Flavii Sabini nomen integravi. Titulus non antiquior Vespasiano videtur, ex cuius familia denominatus Flavius Sabinus. 1968. Thessalonicae in arce Heptapyrgio prope portam, in arcus triumphalis epistylio. Titulus a, qui superius positus est, a me ex schedis Köhlerianis editur plenior; minus plenum habent Belleius l. c. ad n. 1967. p. 133. ex apographo Consulis Germain (n. 44.) et Clarkius Itin. P. II. S. III. p. 351. Titulus b inferius litteris minoribus scriptus est, diserte tradentibus Belleio et Clarkio ll. cc. ex quibus eum edo. Arcus huius meminerunt etiam alii, ut Paulus Lucas Itin. Gr. As. min. etc. T. I. p. 203. ed. Amstel. a. 1714. qui plures in eo Antonini imagines pulchras extare narrat. Tit. a. primum versum integrum, quem cave ex tit.b. repetitum censeas, et vs. 2. litteras PIKAI' ex schedis Kohl. addidi. Tit.b. Clark. ΤΙΤΩΑΝΤΟ etc. Bell. ΤΙΤΩΑΝΤΩ etc. α. Τίτῳ Αἰλίῳ Αδρι]ανῷ ̓Αντωνείνῳ Σεβαστῷ Εὐσεβεῖ καὶ τοῖς [τέκνοις αὐτοῦ Μ. Αὐρηλίῳ Καίσα]οι καὶ Φανστείνῃ Σεβαστῇ καὶ Λουκίῳ Κομόδῳ ἡ πόλις. 6. Τίτῳ ̓Αντωνείνῳ Σεβαστῷ Εὐσεβεῖ. Cur b. adscriptus sit, non inquiram. In primo titulo cave Commodum putes M. Aurelii Antonini philosophi filium esse, qui post Antonini Pii fata demum natus est, patre iam imperium adepto. Titulus positus est Antonino Pio superstiti, et eius liberis, M. Aurelio Caesari sive pleno nomine M. Aelio Aurelio Vero Caesari (vide Eckhel. D. N. T.VII. p. 44.), eius uxori Faustinae, et L. Ceionio Commodo, qui pleno nomine L. Ceionius Aelius Aurelius Commodus, etiam L. Aurelius Verus dictus est. Hic titulus quum poneretur, M. Aurelius nondum Augustus, sed Caesar fuit: Faustina tamen iam Augusta (cf. Eckhel. l. c. p. 77.). L. Verus sive L. Commodus tum ne Caesar quidem (vide Eckhel. l. c. p.88.). In M. Aurelii nomine restituendo breviore denominatione usus sum, quod etiam L. Commodi nomen brevius designatum est. Titulum a. u. c. 900-914. scriptum esse epitheta docent. 1969. Marmor longum pedes sex, latum tres et trientem, crassum pedem et trientem, repertum Thessalonicae a. 1803. Ex schedis Kohlerianis. Ν ΚΑΛΑΝΔΟΝΟΚΤΩΒΡΙΩΝΑΝΕ ΠΕΤΑΣΕΒΟΗ ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΣΜΑΤΙΚΟΣ ΝΔΙΛΙΩΝ ΑΝΕΩΤΕΙΝΟΡΟΥΦΟ ΚΑΙ ΜΙΚΠΕΙ ΑΚΡΑΤΟΣΚΑΙΖΩΣΙΜΟΣ· ΜΥΡΩΝ ΚΑΙΣΣΙΑΣ ΠΑΙΔΕΣ ΠΑΚΡΛΤΙΣ ΤΑΙ· ΣΥΜΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΥ ΜΕΝΟΣ. ΑΕ ΝΕΙΩΝΠΑΛΗ· ΟΥΛΗΣ ΚΑΙΣΕΚΥΝΔΟΣ ΑΝΔΡΩΝ ΠΑΛΗ ΠΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΣ ΝΕΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΗΛΙΟΣ 1970. Addam epitaphia Thessalonicae reperta, inter quae ea primo loco ponam, in quibus annus notatus est: Primum Paulus Lucas Itin. Gr. As. min. etc. T. I. p. 318. n. 50. versibus indiscretis edidit, et ex huius exemplo a Bimardo nisso Murat. T. III. p. мCCCLXI. 11. Nos exprimimus schedas Köhlerianas. Μ· ΙΟΥΛΙΟΣΕΡΜΗΣΙΟΥΛΙΑΤΕΡΤΙΑΤΗ ΓΥΝΑΙΚΙΕΑΥΤΟΥ ΚΑΠΟΥΛΙΑ ΕΡΜΙΑΝΗΤΗ ΘΥΓΑ ΤΡΙΖΩΣΙΝ ΕΠΟΙΕΙΕΤΟΥΣ ΕΠΡ ΤΟΥ ΚΑΙΒΤ· Muratorii vitia mitto: Luc. initio M’ΙΟΥΛΙΟΕΡ etc. tum EAYTŏ et EPMIONH, vs. 2. ZOEIN, et in numeris ΓΛΠΡ ac Bl. Prior numerus ex Lucae lectione significatione caret, et nostrum apographum prorsus fidum est. 197. At hic titulus duplici anni nota insignis est, unde ad unde ad epochas constituendas proficere licet, de quibus diu multumque quaesivi. Haud dubie hoc est verum: maior numerus (302) computatur a Macedonia una cum Graecia in provinciam redacta, a. u. c. 608. quae epocha etiam in Graecis obtinet titulis (cf. ad n. 1297. 2140.), minor (186) a principatu Augusti, hoc est ab anno post Actiacam pugnam, a.u. Annorum in epitaphiis similis nota est n. 1965. c. 724. Itaque hic titulus a. u. c. 909. scriptus est. go9. Μ. Ἰούλιος Ἑρμῆς Ἰουλία Τερτίᾳ τῇ γυναικὶ ἑαυτοῦ καὶ Ἰουλίᾳ Ἑρμιανῇ τῇ θυγατρὶ ζῶσιν (p. ζώσαις) ἐποίει, ἔτους σπῇ, τοῦ καὶ βτ. 1971. Thessalonicae in capul operculo; in altero latere est a, in altero b. Ed. Pocockius Inscr. I, 3, 2. n. 3. 4. p. 48. Idem partem b. corruptiorem repetiit p. 49. n. 12. unde tamen aliquid addidi. Hoc monumentum memorat Clarkius P. II. S. III. p. 355. α. 5 ΕΙΣΙΑΔΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΝΩΣΤΟΝ Tit.b. Pocockius vs. 2. in secundo exemplo omittit prima ΚΛΕ, ne dicam de corruptelis: in fine prius Pocockii exemplum K.H, quod ex altero correxi. Vs. 3. MNE deest in altero exemplo; ex hoc tamen verba ΕΤΟΥΣ etc. remotiora a voce χάριν dedi quam in priori exemplo. In altero est ETOE. Numerus in priori est 5. q. p. in altero Fqsps, quod sensu cassum; Clarkius tamen manifesto ex hoc titulo, cuius reliquam partem legere non potuit, refert hoc: ΕΤΟΥΣ-F9SP, qui numerus non est Graecus. Credo tertiam Clarkii siglam et Pocockiana illa in altero exemplo duo 5 nihil esse nisi ornamenta; sed pro F prioris exempli Pocockiani, quod in ceteris secutus sum, Clarkianum siglum reconditius reposui. Vs.4. est in solo altero Pocockii exemplo. Vs. 5. dedi ex priori Pocockii exemplo; in al tero est ΙΕΙΣΙΑΔΑΤΗΝΑ .... α. Ασκληπιάδης καὶ Ζωσίμη ἐγγόνοις, ἑαυτοῖς ζῶντες. Ασκληπ[ιάδης] Εἰσιάδι τῇ συνβίῳ [3]ησάσῃ ἀμέμπτως ἔτη κῆ, μνείας χάριν, ἔτους σq. b. Isias fortasse altera uxor Asclepiadis post Zosimam, vel Zosima altera fuit. Annus est 196. credo a recentiore epocha (cf. ad n. 1965.), ut sit a. u. c. 919. In fine tituli alterum eiusdem Isiadis elogium scriptum erat. 1972. Lapis Musei Parisini Catal. Clarac. n. 598. ex Choiseulianis (Catal. Dub. n. 154.), altus 2', latus 1'7", Thessalonica missus a Cousinerio. Inest anaglyphum, prope arborem, cui serpens circumvolvitur, duo equites, quos comitantur canes. Ed. Villoisonus Act. Acad. Inscr. T. XLVII. p. 502. Dubois Catal. l. c. Aeri incisum titulum praebet Claracus in tabulis, ex quibus verba reddo. ΕΡΜΕΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΟΥ ΚΑΙ ΕΡΜΕΡΩΤΑΤΑ ΑΥΤΩΝ TEKNAMNIACXAPIN Villois. falso ΜΝΕΙΑΣ. Ἑρμῆς Διοσκουρίδου καὶ Εὔνοια Εὔνουν καὶ Ἑρμέρωτα τὰ ἑαυτῶν τέκνα μνίας χάριν. 1973. Thessalonicae prope moenia et portum, in capulo magno marmoreo, qui nunc aquis recipiendis inservit, litteris, ut ait Clarkius, inferiore aetate usitatis. Vs. 4-7. ex Walpolii schedis Clarkius Itin. P. II. S. III. p. 349. edidit; universum titulum misit Letronnius, ex quo dedi formam litterarum. I.. Nul CLIIZACIO ΤΟΥΤΟ ΓΑΡΕΝΖΩΟΙΣΙΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝΕΣΚΕΓΥΝΑΙΚΙ ΤΕΥΞΕΔΕΤΟΝΔΕΤΑΦΟΝΦΙΛΙΟΣΠΟΣΙΣΕΥΤΡΟΠΟΣΑΥΤΗ 5 ΟΙ ΤΑΥΤΩΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝΟΠΩΣΕΧΟΙΑΜΠΑΥΕΣΘΑΙ ΣΥΝΦΙΛΙΗΞΥΝΩΣ ΑΛΟΧΩΚΕΚΛΩΣΜΕΝΟΝΑΥΤΩ ΤΕΡΜΕΣΙΔΩΝΒΙΟΤΟΥΑΛΥΤΟΙΣΥΠΟΝΗΜΑΣΙΜΟΙΡΩΝ ΕΑΝΔΕΤΙΣΕΤΕΡΟΝΤΟΛΜΗΣΗ ΚΑΤΑΘΕΣΘΑΙ ΜΕΤΑΤΟΕΜΕΚΑΤΑΤΕΘΗΝΑΙ ΧΩΡΙΣΤΩΝΤΕΚΝΩΝ ΗΜΩΝΗΜΕΤΑΚΙΝΗΣ....ΟΡΟΝΔΩΣΕΙ ΤΩΙΕΡΟΤΑΤΩΤΑΜΙΩΧ Μ Ι. Clark. dativis additum habet Iota subscr. Vs. 1. qui mihi est, notatur etiam in marmore esse primum. Vs. 3. Letr. ΤΟΝΔΕΤΟΝΤΑΦΟΝ, quod ex Clark. correxi. Vs. 6. extr. Letr. AΥΤ - -, Clark. ΑΥΤΩΙ. Vs. 7. Clark. ΑΛΥΤΟΙΣ et ΜΟΙΡΩΝ, Letr. A .... ΟΙΣ et MO [Ἡ δεῖνα τοῦ δεῖνος.] Τοῦτο γὰρ ἐν ζωοῖσιν ἐπώνυμ[ο]ν ἔσκε γυναικί εἵνεκεν ἧς ἀρετῆς καὶ σωφροσύνης μάλ ̓ ἀρίστης. τεῦξε δὲ τόνδε τάφον φίλιος πόσις Εὔτροπος αὐτῇ 5 οἵ τ ̓ αὐτῷ, μετόπισθεν ὅπως ἔχοι αμπαύεσθαι σὺν φιλίῃ ξυνῶς ἀλόχῳ, κεκλωσμένον αὐτῷ τέρμ ̓ ἐςιδὼν βιότου ἀλύτοις ὑπὸ νήμασι Μοιρῶν. ἐὰν δέ τις ἕτερον τολμήσῃ καταθέσθαι μετὰ τὸ ἐμὲ κατατεθῆναι, χωρὶς τῶν τέκνων ἡμῶν, ἢ μετακινῆσ[αι τὴν σ]ορόν, δώσει τῷ ἱερ[ω]τάτῳ ταμίῳ (ταμείῳ) δηνάρια μύρια καὶ διςχίλια? si modo M est μύρια et B est pro β. 1974. Thessalonicae in lapide quattuor pedes longo, pedem et semissem lato, plus quam pedem crasso; ex schedis Köhlerianis. Fragmentum maioris lapidis 2' 1" altum, 8" crassum, 1' 1" altum; in Museo Leidensi. Thessalonicae repertum Smyrna ad Oudendorpium miserat Hochepied. Ed. Te Water Narrat. de rebus Acad. Lugduno - Batavae p. 165. ΥΙΟΣΑΠΟΛΛΩΝ ΜΟΝ.ΤΟΠΑΤΡΙ 5 ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΠΟΛΛΩΝΙΟΥ υἱὸς ̓Απολλωνίου τὴν ταφὴν καὶ τὸν ἐναγισμὸν τῷ πατρὶ ̓Απολλωνίῳ ̓Απολλωνίου. De ἐναγισμῷ, nota re, editor provocat ad Polluc. III, 102. VIII, 91.146. c. not. Hemst., Hesych. v. ένα γίζειν et nott. Ruhnk. ad Tim. p. 101. 1977. Lapis 2', longus, 2' latus, Thessalonicae. Ed. Villoison. l. c. ad n. 1972. Habeo etiam ex schedis Köhlerianis. ΤΗ ΦΙΛΑΝΔΡΩΚΑΙΓΛΥ ΚΥΤΑΤΗ ΣΥΝΒΙΩΕΠΙΚΤΗ ΣΕΙ ΠΟΔΗ 5 ΚΟΙΝΩΝΚΟΠΩΝ ΚΑΙΕΑΥ ΤΩΖΩΝ Vs. 3. extr. Villois. AE, Köhl. AH. Τῇ φιλάνδρῳ καὶ γλυκυτάτῃ συνβίῳ Ἐπικτήσει Αποδήμιος ἐκ τῶν κοινῶν κόπων, καὶ ἑαυτῷ ζῶν. Cf. n. 1958. In cippo prorsus integro cum fastigio, alto palm. Rom. 6,2. a. 1755. Thessalonica in Museum Nanianum translato; aeri incisum dederunt Passerius Observatt. Sect. II. p. 22. Paciaudius Mon. Pelop. T. II. p. 214. n. 7. Collect. antt. Mus. Nan. n. 157. ̓Αννία Εὐ[θ]υμὶς ἑαυτῇ ζῶσα ἐποίησεν [τ]ὸ ἡρῷον καὶ κληρο]νόμους μου πάντας τοὺς θεούς, ἰς τὴν λ[η]νὸν ταύ τ[ή]ν σε[ρόν. την ἕτερον μηδέν[α κοι]μηθῆν[α]ι· ἐ[ά]ν [δὲ ἕτερός τις κοι Secunda pars fere talis fuit: Ἐπόμνυμι πρὸς τοὺς μηθῇ etc. 1982. Thessalonicae in Anastasii medici domo vidit Villoisonus et edidit l. c. ad n. 1972. ΕΡΕΝΝΙΑΣΥΡΙΣΚΑ ΚΑΙ ΥΙΟΣΑΥΤΗΣ Ερεννία Συρίσκα καὶ υἱὸς αὐτῆς Μάρκε Ερέννιε ΑγαΜΑΡΚΕ ΕΡΕΝΝΙΕ ΑΓΑΘΟΚΛΗΧΑΙΡΕΤΕ Θοκλῆ χαίρετε. καὶ σὺ πολλά, τίς ποτ' εἶ. Vide ad n. 1956. De vocativo 'Αγαθοκλή vide ad n. 1148. ΚΑΙΣΥΠΟΛΛΑΤΙΣΠΟΤΕΙ 1983. 1 Prope Thessalonicen in via εἰς τὸ Στενόν, e regione fontis a. 1694. vidit Meletius Geogr. vet. et nov. p. 392. sed triennio post invenire no potuit, quum lapis, ut putat, a barbaris esset fractus. Ex schedis Apostoli Zeni inter Corcyraeos titulos dedit Montfar ar. Ital. p. 426. et inde Murat. T. III. p. MCCLXXIII. 2. Falso inter Corcyraeos titulos rettulit Mustoxyd. Illustr. Corcy I. p. 195. λοιπά, hic καὶ τὰ ἑξῆς: itaque titulus non integer est, ΠΟΝΤΙΟΣΛΟΥΠΟΣΠΟΝΤΙΩΛΟΥΠΩ quod viderunt etiam alii, cf. Corsin. Not. Gr. p.42. ΤΩΠΑΤΡΙΜΝΕΙΑΣ ΧΑΡΙΝ Meletius minusculis habet et addit Iota subscr. Apostolus Zenus et Meletius addunt, ille καὶ τὰ Fortasse additum erat καὶ ἑαυτῷ ζῶν, ut n. 1984. etc. 1984. Thessalonicae in marmore 3 pedes longo, 1 f. lato, 13 crasso; ex schedis Köhlerianis. |