1914.

Inter Corcyraeos titulos ab Apostolo Zeno acceptos edidit Montfauc. Diar. Ital. et hinc Murat. T. III. p. McDXXXIII. 7. Bonada T. I. p. 540. Mustoxyd. Illustr. Corcyr. Τ. Π. p. 109 sqq. Brunck. Analect. T. III. p. 5og. n. 728. (Iacobs. Animadv. T. III. Ρ. Π. p. 514.), Iacobs. Anthol. Palat. Append. n. 201. (cf. Nott. p.931.) cf. Ruhnk. ap. Koen. ad Greg. Cor. p. 609. ed. Lips. Corcyrae positum epigramma fuisse non constat certo, quod Montfauc. etiam Cephalleniae, Abeae, Epiri et Acarnaniae titulos immiscuit Corcyraeis: tamen situs Corcyrae e regione Epiri probabile reddit illam insulam esse eam ipsam, cuius titulus mentionem facit.

ΜΑΛΑΔΗ ΠΕΡΙΣΕΙΟ ΛΥΓΡΟΜΠΟΤΜΟΝΕΚΛΥΕΠΑΤΡΑ
ΑΛΚΗ ΑΜΦΙΛΟΧΩΓΓΑΙΑ ΘΡΑΣΥΠΤΟΛΕΜΩΝ
ΟΥΝΕΚΕΝ ΙΛΛΥΡΙΟΙΣΙΝΥΦΙΠΠΟΜΑΧΟΙΣΙΔΑΜΑΣΘΗΣ

ΟΣΤΕΑΔΕΝΝΑΣΟΙΠΑΙΔΕΤΑΡΟΙΕΚΤΕΡΙΣΑΝ

5 ΚΑΙΣΟΥ ΑΠΟΦΘΙΜΕΝΟΥ ΠΙΣΤΟΦΙΛΟΙΟΥΚΕΛΑΘΟΝΤΟ

ΣΙΝΝΑΦΥΛΟΠΙΔΟΣΔΕΞΕΡΥΣΑΝΣΤΥΓΕΡΑΣ

ΑΜΦΙΛΟΧΟΙΘΡΑΣΕΩΝΕΥΕΙΔΟΤΕΣΕΡΓΟΝΑΚΟΝΤΩΝ

ΟΙΣΕΜΕΓΑΧΝΥΜΕΝΟΙΣΥΓΓΕΝΗΕΚΤΕΡΙΣΑΝ

Η μάλα δὴ περὶ σεῖο λυγρὸμ πότμον ἔκλυε πάτρα,
ἀλκ[ίμα] Αμφιλόχων γαῖα θρασυπτολέμων,
οὕνεκεν Ἰλλυριοῖσιν ὑφ ̓ ἱππομάχοισι δαμάσθης,
ὀστέα δ ̓ ἐν νάσῳ [τ]ῇδ ̓ ἕταροι κτέρισαν.

5 καί σου ἀποφθιμένου πιστοὶ φίλοι οὐκ ἐλάθοντο,
Σίννα, φυλόπιδος δ ̓ ἐξέρυσαν στυγερᾶς
Αμφίλοχοι θρασέων εὖ εἰδότες ἔργον ἀκόντων,
σε μέγ' αχνύμενοι συγγενῆ ἐκτέρισαν.

1915.

Corcyrae; ed. Mustoxyd. T. I. p. 206.

ΣΤΑΤΙΕΔΟΞΑΧΑΙΡΕΤΕ

Στάτιε, Δόξα, χαίρετε.

Vs. 2. Ruhnk. correxit αλκίμη, secuti sunt ceteri, donec Mustox. Dorismum restitueret. Vs. 4. ταδ' est a Ruhnk. et antea a Valck. ad Herodot. VIII. p. 648. correctum. Ibidem nota augmentum ἐκτέρισαν pronunciando eiiciendum. Vs. 6. male Ruhnk. σῶμα δὲ φυλόπιδος ἐξέουσαν.

Lapis epitaphius fastigio ornatus, a. 1758. ex Palaeopoli Corcyrae translatus in Museum Nanianum; aeri incisum dedit Paciaudus Mon. Pelop. T. II. p. 203. repetito in Mus. Nan. antt. coll. n. 62. Habet Mustoxyd. T. I. p. 206.

ΦΟΡΜΙΩΝ ΑΡΤΕ

ΜΩΝΟΣ ΜΕΓΑΡΕΥΣ

1918.

Φορμίων ̓Αρτέμωνος Μεγαρεύς.

Fragmentum lapidis epitaphii fastigio ornati a. 1759. indidem eodem translatum; aeri incisum dedit Paciaudus 1. c. p. 206. repetito in Mus. Nan. antt. coll. n. 105. Habet Mustoxyd. T. II. p. 105.

In Museo Veronensi extat inscriptio magnis exarata litteris, quae Venetiis translata est, edita a Maffeio Mus. Ver. p. XXXVI. et aeri incisa Ventur. Guida al Mus. Ver. T. I. p. 66. n. 16. tab. VIII.

ap.

ΑΠΟΛΛΩ

NIATAI

ΟΙΚΟΔΟ

ΜΗΣΑΝ

Απολλωνιάται οἰκοδόμησαν. Quam sicut probabile est ex Ioniarum insularum aliqua esse Venetias apportatam, ita Hughesius Itin. T. I. p. 402. in Leucadia prope urbem docet titulum prorsus similem, qui a priore distinguendus est, repertum esse, a Graeco quodam sic transcriptum:

ΑΠΟΛΛΟΝΙΑ ΤΑΙ
ΩΙΚΟΔΟΜΗΣΑΝ

Unde cave cum Hughesio Apolloniam oppidum ficium, fortasse sacellum Apollini Leucadico dicatum, in Leucadia fuisse censeas: potius Apolloniatae ad suo exstruxerant sumptu. Similiter etiam de VeroHadriam, quorum urbs opulentissima fuit, Leucadio- nensi titulo iudicandum est. rum illi cognati, in Leucadia publicum aliquod aedi

1920.

In columella Musei Naniani duos palmos Romanos alta, a. 1759. e Leucadia translata; Passeri Diss. II. p. 32. Paciaud. Mon. Pelop. T. II. p. 57. in aere, repetito in Mus. Nan. collect. antt. n. 72.

Sine causa refertur ad Alcyonem medicum (Ios. Archaeol. XIX, 1.).

1921.

In monumento sepulcrali cum fastigio, in epistylio. Lapis a. 1759. e Leucadia in Museum Nanianum translatus. Passer. 1. c. p. 29. Paciaud. l. c. p. 211. Mus. Nan. collect. n. 70. in aere.

ΛΕΟΝΤΙΟΝΑΙΣΧΥΛΕΔΑΜΟΞΕΝΑ

XAIPETE

Λεόντιον, Αἰσχύλε, Δαμοξένα,
χαίρετε.

1922.

In tabula sepulcrali a. 1759. e Leucadia eodem translata; Passer. ib. p.36. Paciaud. ib. p. 212. Mus. Nan. coll. n.86. in aere.

ΠΕΙΣΙΤΕΛΗΣ

1923.

Πεισιτέλης.

Sub fastigio monumenti sepulcralis, a. 1759. e Leucadia eodem translati, palm. Rom. 2,45 longi; Passer. ib. p. 28. Paciaud. ib. Mus. Nan. coll. n. 69. in aere.

ΣΩΣΙΚΡΑΤΕΙ
XAIPE

1924.

Σωσικράτει. χαῖρε.

De dativo cf. n. 1749.

Lapis a. 1759. e Leucadia Museo Naniano illatus; Passer. ib. p. 36. Paciaud. ib. p.211. Mus. Nan. coll. n.87. in aere.

P. 212.

In insula Ithaca olim. Ex schedis alienis edidit Pocockius Inscr. ant. P. I. c. 3. s. 7. p. 42. Hinc desumptum epigramma tractavit Iacobs. Anthol. Paralip. p.815. et in Anthol. Palat. T. II. p.866. T. III. Addend. p. c1 sqq. Praeterea tractavit-Graefius Act. Petrop. Vol. VIII. p. 645 sq. Titulum ex Museo Naniano edidit Biagius Mon. Gr. p. 297. aeri incisum: qui ei explicando nihil de suo attulit, sed satis habuit Martorellii commenta lepidissima proposuisse, item alius amici nugas, si fieri potest, etiam facetiores, et tertii cuiusdam familiaris interpretationem, qui paulo ad verum propius accessit et certe de Ithaca dici intellexit. Unius ex his explicatio extat etiam in Mus. Sanclement. Numismat. T. III. p. 209-227. Nanianum aes repetitum est in Mus. Nan. antt. coll. n.96. Nos aliter ac priores et vere explicuimus iam dudum in Prooemio lectt. Univ. Berol. hib. a. 1825 - 1824.

ΤΗΝΩΤΟΙ ΠΟΔΕΣΑΜΑΤΟΛΑΙΝΟΝΤΗΕΝΕΥΟΥΔΑΜ..
ΟΣΠΟΚΕΝ ΑΜΦΙΑΛΟ ΠΡΑΤΟΣΕΝΕΙΤΙΘΑΚΑΙ
ΚΑΙ ΒΟΥΛΑΙΚΑΙ ΧΕΡΣΙΝΕΣΑΡΕΑΤΙΜΕΑΙΔΕΠΑΙΔΙ.
ΕΛΛΙΠΕΚΑ ΚΤΗΣΙΝΚΑ ΚΛΕΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΝ

Litterarum formam et dispositionem dedi e Biag.
Vs. 1. Poc. 70, Biag. 0; in fine Poc. OHNEYO
ΔΑΜ.., Biag. ΩΗΕΝΕΥΟΥΔΑΝ. Vs. 2. Poc. . ΕNE
ΤΗΘΑΑΚΑΙ, Biag. quod dedi. In ceteris uterque

consentit.

Τήνω του
[τ]όδε σᾶμα τὸ λάϊνον, ὦ[ν]ε[ρ], Εὐ[θ]υδάμ[ω,
ὅς ποκ' ἐν ἀμφιάλῳ πρᾶτος ἔ[γ]ε[ν]τ ̓ Ἰθάκᾳ
καὶ βουλᾷ καὶ χερσὶν ἐς ̓́Αρεα· Τιμέᾳ δὲ παιδί

ἔλλιπε καὶ κτῆσιν καὶ κλέος ἀθάνατον.
Non potuerant: critici hoc bonae aetatis et elegans
epigramma restituere, quod primum et tertium ver-
sum in heroicum carmen constringendum putabant:
at poeta, quod nomina propria heroico versui aptari
nequibant, non sine arte aliud metrum elegit, Archi-
lochium asynartetum:

τήνω τοι τόδε σῶμα τὸ λάϊνον, ὧνερ, Εὐθυδάμω. καὶ βουλᾷ καὶ χερσὶν ἐς ̓́Αρεα· Τιμέᾳ δὲ παιδί.

quem morem in epigrammatis contexendis observatum esse docent vel Theocritea. Itaque omittimus coniecturas aliorum nimium audaces. Vs. 1. in litteris ΤΗΝΩΤΟΙ non latere nomen proprium, docet extremum, quod est Εὐθυδήμω. Quod alterum etsi nos primi eruimus, unus tamen ex illis Italis τήνω τοι legendum vidit. To inservit orationi magis extollendae, ut n. 1897. et in epigrammate Nossidis Anthol. ed. Iac. pr. Τ. Ι. p. 128. Χαίροισαν τοι ἔοικε κομῖν ἄπο τὴν ̓Αφροδίταν etc. "Ωνερ, quod duobus mutatis elementis dedimus, est pro vulgari ὦ παροδίτα. Vs. 2. ἔγεντ' est ex Buttmanni correctione. Timeae nomen, quod pleriqué mutandum censuerunt, haud rarum est, ut ap. Pausan. II, 20, 4. in titulo Anaphaeo, in Attico n. 883., in Megarico n. 1096. etc. Idem in Anthol. Palat. T.I. p. 433. n. 423. restituit Graefius.

T.

1925. b.

Haec quinque epitaphia ex totidem lapidibus petita, in Ithaca reperta misit Bröndstedius.

In Ithaca; misit idem. Minus recte edidit Guil. Gellius in libro de Ithaca p. 114. Servatur in aedicula Panagiae prope scholam, quae vocatur, Homeri.

1926.

In cippo, qui aëtomate instructus erat, nunc in Musei Naniani monumentis, translato ex Ithaca a. 1758. Aeri incisum dedit Paciaud. Monum. Pelop. T.I. p. 142. (repetito in Mus. Nan. antt. coll. n. 17.) et mira atque infructuosa sedulitate illustravit p. 139-204. Ex Pac. habet Gell. Ithac. p. 37. Cf. etiam Ion. Antt. T. II. p. 38.

sessor iure quovis. Sic Xenophon fundi a sese dedicati possessor est eatenus, quatenus homini in sacro fundo ius est. Sed primitivus possessor succedenti cuivis hoc imponit, ut deae offerat decimam, et ex reliquo (praeter decimam) reditu templum sartum tectum praestet: si tamen hoc neglectum fue

rit, nulla poena afficitur qui id neglexit; sed deae relinquitur vindicta. Quod non convenire pacto conductionis, sponte patet. Paciaudus hanc inscriptionem, ut maioris videretur pretii, legem sacratam Ithacensium dixit: quo nihil potuit minus aptum excogitari. 1927.

Inter varia cimelia a Britanno Fiott Lee in Ithacae sepulcris reperta collare est aureum, ex tenui lamina XXVIII pollices longa fabricatum; in medio est nodus Gordius, exquisite ornatus gemmis granatis, rosis aureis et pendulis ornamentis in formam capitum papaveris: opus est eximium. In interiore parte scriptum est (Hughes. Itin. T. I. p. 164.):

ΣΑΦΦΟΥ ΛΑΩΔΑΜΙΑΣ

1928.

Σάφφου, Λα[ο]δαμίας.

In Craniorum Cephaleniae insulae moenibus, quae habentur, vidit Hamiltonus centurio. Ex schedis Guil. Gellii misit Rosius. Aliud exemplum, quod titulum inversum praebet, communicavit nobiscum Gerhardus, missum a Crawfurdo, Senatui Ionico ab epistolis.

З ТЯХ ЕЛЯ
3{AIMAMM

Σάος Ἐρετ.
Κλεάριος.
Μνασίας.

Vs. 1. inversus est; Cr. omittit ultimum T, et pro quarto a fine elemento habet F. Ἐρετ. aut pa

tris nomen decurtatum, aut gentilicium, ut Ἐρετριεύς. Vs. 2. videtur genitivus esse. Mvarías est pro Mvασέας; Σ paenultimum, quantum ex Cr. exemplo colligo, delevit lapicida, quod formam dextrorsum currentem inciderat per errorem.

1929.

In basi palm. Rom. 5,5 alta, arae formam repraesentante, a. 1758. ex Cephalenia in Museum Nanianum translata. Damus ex aere ap. Paciaud. Mon. Pelop. T. I. p. 94. repetito in Mus. Nan. antt. coll. n. 58. Habetur etiam in libro: Memorie per servire alla Ex perversa Paciaudi restitutione vitiosissime in aes incisum praebet St-Sauveur Itin. ad T. III. p.64. cuius exempli nulla fides est, neque eius habenda ratio, licet ipse non dicat eo, quem significavi, modo id esse

storia letteraria Sept. 1758. p. 213.

Primo loco cum nomine mulieris parentum erant nomina expressa: sed γυναῖκα pertinet ad sequentia, licet post id spatium relictum sit; quippe hoc coll. vs. 4. 6. 9. nullius momenti esse intelligitur. OY vs. 3. non necessario finis est nominis eius, qui huius mulieris pater fuit, sed potest ex nomine avi materni superesse, ut praecesserit simul matris nomen addito avi materni nomine. Bl potest Βίωνος fuisse, ut censet Pac. Αριστομάντιδος iudico esse aptστομάντεως, optimi vatis. Σεβαστή Paciaudo non male est Diva Sabina Augusta, Hadriani uxor; quod ob n. 340. non dissimile veri. Memorabilis est forma Παλείων; vulgo Παλεῖς s. Παλλεῖς dicuntur. Ν. 340. ut servatus est titulus, legitur Παλέων.

1930.

In columella a. 1760. ex Cephalenia in Museum Nanianum translata; ed. Biagi Mon. Gr. in fine operis n. VI. aeri incisam, repetito in Mus. Nan. antt. coll. n. 95.

ΜΑΚΗΔΕΑΠΟΤΜΟΥ

Sunt fines versuum elegiacorum.

μα κήδεα πότμου

χθ]ονὶ κεκλιμένον

Lapis a. 1754. ex Cephalenia in Museum Nanianum illatus. Aeri incisum dedit praeter Passerium Paciaudus Mon. Pelop. T. II. p. 213. Idem est in Mus. Nan. antt. coll. n. 77. Cf. Paciaud. p. 218 sq.

Lapis eodem anno ex Cephalenia eodem translatus. Ediderunt iidem (Mus. Nan. coll. n. 76.). Cf. Paciaud. p. 219 sq.

In tabula rudibus quibusdam ornamentis distincta, quae a. 1700. e Corcyra translata est et ex cimeliis Apostoli Zeni Museo Naniano illata. Aeri incisam dedit Paciaudus Mon. Pelop. T. I. p. 198. quod repetitum est in Mus. Nan. antt. coll. n. 78. Prius non accurate dederat Montfauc. Diar. Ital. p.424. inter Corcyraeas inscriptiones; hinc Murat. T. III. p. MCDLXIV. 5. Sed est Cephaleniae tribuenda; nam Meletius Geogr. vet. et nov. p. 527. vidit „εἰς τὸ ἀκρωτήριον τῆς Κεφαληνίας, Πισκάρδο τανῦν καλούμενον”, et dedit minusculis, sed paululum immutata orthographia, ut Montfauc.

Quum aes Paciaudi satis accuratum sit, ex illo retinuimus vitiosam et insolentem orthographiam, quam correxerunt ceteri. Vs. 1. Mel. λavios. Vs. 4. extr. omittunt Montf. Mel. et recte opinor; fortasse id vitio lapidis tribuendum, ut vs. 9. extr. Y et T minuta, quae sensu cassa sunt et a ceteris omittuntur. Vs. 6. ubi THN dedi, lacuna trium litterarum est in aere. Montf. ANOIEAIZMPON, Melet. ȧvoîtαι Tαútnν thν rogov, unde THN adscivi. Vs.7. extr. aes AECEI, quod e Montf. Mel. correxi. In ceteris aes repraesentavi fidissimum. Litterarum formam dedi quantum potui ex aere; nisi quod litteras apicibus quibusdam, qui nullius momenti sunt, variegatas in illo reperies. Nec quidquam de barbaris his formis addo, nisi W in media parte divisum esse, quod etiam distinctius fit n. 1338. et O