r

་

1

1

༄།

1:

(

solum. Sed brevitatis causa sumamus esse ɛɛ; non multum enim interest. Quod sequitur, diserte rest ἀπίθετον, v, etiama, Rósio et Dobraeo agnitum: omnes! litterae apertae sunt, nec quidquam mutare licet, nisi quod И apponendo apice, si necessarium fuerit, potest in M (hoc est σ) mutari, ut sit an Siros, hac est apiros. Nempe hinc discitur, quam rationem grammatici in litteris eiusdem organi concurrentibus reti, nuerunti,/»utatenuém statuerent ante aspiratam, ‹sicut, in rín, Zarp, Baxxos, eandem nondum confir mata orthographia: (1) etiam in diversi organic litteris non esse devitatam. Neque hoc mirum videri ulli potest, qui harum rerum habeat peritiam, contrarioque id exemplo illustrabo. Zapp pro Zampwest Σαφφω Σαπφώ in nummis; Ithacensis, titulus habet CAOY;' MAXXIAAN pro [B]AKXIAAN videtur in Corcyraeo n. 1850 esse; Αφφιον, Οφφιανὸς ρεο Απφιον, Οπφιανός, quae ex Latinis 'Αππιον et Οππιανός facta sunt, videt mus in titulis scripta: igitur ut in eiusdem organi litteris ante aspiratam modo tenuis est modo aspirata, ita in diversi organi litteris idem accidisse est consentaneum: sed in illis invaluit, ut tenuis usu confirmaretur;‹im hisút› aspirata priscis temporibus neutrum erat firmum. Ceterum tota haec res ad orthographiam pertinet, non ad pronunciationem! Succedunt litterae in quibus aliquid exaïsì inesse, mee cum intellexerunt, Rosius et Dobraeus,idque confirmatur eo, quod apuños (aieì usitata, cô formula; sed quod in prisca huius tituli scriptura eta et net & esse potest, titulique (sermo dubitationi est obnoxius, aut aut aut am legi posse dixi rectissime, et singulas has formas demonstravi praetuli tamen ditì vulgare, out in re incerta, et notavi etiam, E posse in voce hac esse, licet pro verbo non scriptum E sit quod nemo poterit refellere. Habemus igitur aprovaisì si nondum mutato apice ullo. Tam huc deductare ponendae hypotheses, sunt, ut quomodo illi formulae aptari: priora possint, exputetur, et tentanda est divisio litterarum yoELEEF Obin/vocabulae quaedam, exempli causa: żywo, Evïɛ, ¦ Braș, vel Fos, omisse priori s tanquam eraso. At quis est ille ego? Nemo in titulis unquam ita loquitur, ut ise aliquid alii facere dicat, nec dicat quis ipse sit. Hac igitur hypothesi, quum nihil efficiatur, quaeri. alia debet, sed ne vagi huc illuc discurramus, videndum est, numné alter versus ad aliquid deducat. Et est ibišdzɛ.prorsus apertum, etiam a Dobraeo perspectita: unde intelligitur,non prima, sed tertia peri sona aliquid hic esse enunciatum: quod primo versui, accommodari consentaneum est. Immo vs2. dit serte extat olleyus: enim est, non, nec illud prioribus ST adiungi potest, quod Tovs nulla est Graecam composition Sic patet compellari álíquem deva te posuit: neve te offendat compellatio haec, quae possit poetica videri, vocativo, usus est etiam Sigeensis tituli auctor. Iam quaerendus est vocátivus,cut! habeas eum, qui compelletur. Ille autem vocativus nequit, quaeri qisi ante verba ap FITOV aitì ei, quae debent interiecta inter allocutionem et dictionem σenne iudicari; ac quoniam σè non incis pit sententiam nisi emphatice dictum, quod manifesto hinc alienum, in litteris --To: nomén illius quaerendum, de quo hoc σ'ée, pronunciatum sit. Primum quaero vocativum. ☛enze interpositum est apurov aiâ &î; sed hoc fieri non potuit, nisi interjecta inter vocativum et åp Tev vocula σú, vél relativo os,, . Iam in fine litterarum eos non sinest σúp neque neque 2 diserte inest os. Quis vero unquam dixit os aprove? Patet omnino ros scribendum esse, non mutata littera M, sed apponendo apice oblitterato (M), et vocativum praecessisse masculini. At syogevesÉF non desinit in vocativi terminationem. Sane non: tamen statim offertur vi in mediis illis litteris, id ipsum praestans quod volumus et quaerimus: inter vié vero et es nihil quidquam desideratur; quid igitur faciemus illis intermediis vel solo ? Nempe spiritum asperum habet; cuius antiquissimá forma est ; hunc, si: 3 dubium omittas, addendis ductuilineolis lucrabimur. Sed si retineas, res etiam facilius expeditur. Quippe forma diductius scripta, horizontalibus insuper lineolis in istram prominentibus, ut prope n. 39. vs. 1. litt. 9. (sic fere ), iisque in media parte arrosis, praebebat delineanti speciem duarum litterarum : quod semel inventum nemo, nisi cupidus refellendi, non videt vs. 3. haberi. Tenemus iam haeca de vié,ios' än Devon aie genitivus nominis, quo parens filii designetur, praecesserit, necesse est. At quod solum superest cycσɛ non continet in ipso fine terminationem genitivi; nam ors non potest terminatio genitivi esse, potest os. Verum ut supra in os, ita nunc in vie spiritus asper apponendus superest, qui latet in a,, ex quo addenda linea verticali fit B. Sic genitivo relinquuntur solae litterae MO13. Cuius autem filius potest perpetuo immortalis esse? Nullius nisi dei filius deus. Quis deus cultus Delphis, Crissae? Apollo. Denique cuius dei vel deae nomen potest in litteris MO3 quaeri? Lege εyos, nyos, eyous, nyous, eɣws, nyws: nihil extricabis. At nihil est facilius, quam litterae 7, quae in Rosii exemplo etiam distinctior quam in Hughesiano inest, addere api

cem, ut sit T: habes iam ETOS; ex quo, quum mutilum titulum esse iam demonstratum sit, addito in dextro versus initio fiet AɛTos, hoc est AnTous. Iam tenes in Crissaeo titulo Delphicum deum Apollinem: Antous vié, os aptos aiel eî: iam vides accedente illonne, statuae Apollinis haec subscripta esse; quod ego non sumo, ut dixit aliquis, sed ex ipso titulo heuretica et analytica via simplici, sine ulla mutatione additis tantum paucissimis apicibus, quos necessario addendos esse demonstravi, eruo. Ceterum etsi rem olim ita repperi, tamen eam tum non ita exposui, quod viam nimium longam contrahere interpretatione brevi volebam. Simul iam liquet, titulum esse soluta oratione scriptum.,, At misera haec poetica prosa estSit licet: quae analysis demonstrat, vera sunt, sive bona sive mala (1); placuit auctori poetica dictio, neque eius aetate exculta fortasse ars soluta oratione scribendi ita erat, ut' is devitaret epicam dictionem: id quod vs. 2. iterum statuendum esse docebit analysis.

(

Restat ut vs. 2. init. nomen eius indagetur, qui dicitur Apollinis statuam collocasse: ubi patet scriptum esse vσTOV σnne, de quo iam satis dixi. Nomen dedicantis quaesivit hic etiam Dobraeus, sed vocem "Asíμvoros, quam quaerit in litteris AIEIMMTOM, hae non continent; deinde dedit μ3 exɛ, hon reputans Messe, non μ. Nomen dedicantis inest solis litteris MMTON, ex quibus M omnino nihil esse, nec posse pro M (u) haberi, monitum iam supra est: debebat enim ipsum M esse: itaque addito apice debet M (6) scribi, unde fit vorov. Sed neque haec litterarum compositió Graecae linguae convenit, nec est:v: debebat enim in hoc litterarum ad dextram cursu Messe. Igitur initio. versus, ubi facile aliquid perit, addendus apex, ut ex M fiat M: sic habetur σorov, terminatio vocis legitima, cui, quum versum ab initio mutilum esse monstratum iam supra sit, ab initio addendum supplementum ; et sponte offertur Agí]σorwv, duplici sigma, quod illustravidad n. 25. et passim vidimus in aliis titulis: etiam n. 1756. 'AgioσTwvos agnosco in Naupactio titulo, hoc est in monumento hominum Crissae vicinorum. Utut de hoc nomine iudicabis, certum est dedicantis nomen desisse in σorwv; exempli causa ta men retineo ipsum illud, quod est maxime probabile. Sed post haec 'Apíoσrwv σ enne subiectae sunt litterae gairsBaixaix. Hae in Graeca vocabula dividi nequeunt nisi aliqua admissa mutationę. Probabile autem est, tres illas ante ultimam litteras esse nai: ante quod est Boλ non Graecum; neque in hac prisca scriptura λ exspectes esse A, sed L. At Graecum est Boua; et ex A, non mutato ullo ductu, sed sola lineola apponenda fit A. Quid vero fuerit Bala nisi nomen proprium aut integrum aut ab initio nondum expletum, adiungendum voci 'AgíoσTwv? Quapropter opus est coniunctiva particula inter 'Agíoσтwν σ Inne et Boua posita, eaque statim post ɛ debebat posita esse. Iam vero eo loco est PAI: adde minimum apicem, habebis R pro P; deme ex superiore curvatura minimam lineolam, habebis K: sic prodiit 'ApírσTwv o2 Inne nai teßola xai K -- Muliebre nomen est illud, quod post exɛ nai habetur; Αρίσστων σ ̓ ἔθηκε τεβοια at TÈßèia non Graecum est nec Bola nec Taßora: nec si O putes w vel ou esse, lucreris quidquam: nec reperiri potest aliud. Nam qui EuGoia, 'Epißola, Пegioia, Mexißola vel simile coniiciet, nimium discedet a Ερίβοια, Περίβοια, Μελίβοια pictoris delineatione. Contra Boía est nomen Graecum, a masculino Boos, quod non infrequens (2). Sic analytica via reperta est haec lectio: 'AgíσσTwvσnns nai тe Boía nai K --At hic iam grammatici excitant fluctus:,, Non ferri potest xaíTe, quod omnes, qui Homerum legerunt, norunt esse et forte vel immo etiam (und etwa, ja auch); neque ad illius particulae vim illustrandam debebas ad disiunctum καίτε xaíTe provocare (quod est atque etiam, xai valente etiam et rɛ atque); neque hoc ipsum, ut tụ dicis, Pausanias ex antiqui sermonis imitatione usurpat, sed est eo usus ut alii Graeci, nominatim Thucydides Ι; 9. καὶ ναυτικῷ τε ἅμα ἐπὶ πλέον τῶν ἄλλων ἰσχύων: Thucydidem enim libenter imitatur Pausanias, notante Poppone: neque epicum xaí Tɛ locum habet in soluta oratione: neque ad Vigeri librum provocandum erat neque ad Handii libellum, qui naturam particulae e non perspexit; postremo potest etiam μý negáïce Borà legi". Mitto postremum, quod omnino non in censum venit, ac ne cum litteris quiμήθ ̓ ἡ κεράϊζε dem congruit, quum M sit σ, non μ: non enim quid legi ex singulis litteris possit neglectis ceteris formisque ad arbitrium explicitis, quaeritur, sed quid componi cum reliquis in unum queat corpus: cetera, quae mihi obiecta sunt, removeo. Et primum Pausanias non est Thucydidis imitator, quam Villoisoni sententiam tribus verbis recte reiecit Siebelis (3), reieci ipse in commentatione de stilo Pausaniae (4):

el

(1) Cf. §. VIII.

(2) Athen. IX. p. 393. E. Antonin. Lib. Metam. 3. 5. 7. 11. 15. 16. 18. 19. 20. 21. Plin. H. N. Ind. lib. X. extr. et X, 3. Suid. v. Tegnavopos. Boids Heraclides est apud Pausan. III, 22, 9. Haec affero propter Huschkium Analect. litt. p. 327 sq. In tituli inter

pretatione ubi Athenaei locum attuli, pro p.393. typotheta dedit p. 293.

(3) Praef. Pausan. p. xx.

(4) Prooem. Catal. Lect. Univ. Berol. hib. a. 1824-1825.

τε,

cuius enim stilus tantopere dissidet a Thucydideo, is fieri non potest ut Thucydideas captarit formulas : quodsi quid abrupti habet. Pausanias, ex longe alio id fonte manat quam apud Thucydidem; ceterum hic durus est et austerus et vere Atticus, Pausanias mollis, fractus et prorsus Asianus. Quapropter recte Poppo (1), ubi de indice suo dicit, monet:,,Idem index suppeditabit locos, in quibus Herodianus et Pausanias sua ex Thucydide hausisse videri possunt; horum tamen numerus non ita magnus est, ut inter imitatores eius referri possint." Praeterea Pausaniam liquet non ex suae aetatis usu, sed ex antiquiore petisse illud naí-TE. Idem tribui Thucydidi, non erat quod dicerem: dixerat iam Handius, quem ego citavî: et nolebam afferre Atticum, quod essent, qui eum usum Atticis abiudicarent, (2) multo minus ad illud ex primo Thucydidis libro exemplum mihi notissimum provocare tutum videbatur, ubi Bekkerus uncis inclusit voculam TE. Hoc igitur xaí-Te disiunctum constat in soluta remansisse oratione; idque etiam in titulo Locrico n. 1759. agnosco, ibi quoque ex antiquae dictionis aemulatione. Sed ipsum xai Te coniunctum etsi in prosa orationé non reperitur, tamen ferendum in hoc titulo est; ducit ad id iusta analysis, neque ex scriptoribus iudicandus titulorum sermo est, sed ex ipsis aestimandus titulis (3): noster vero hic ut poeticum piros aie, ita adscivit naí re, quod fortasse huius inscriptionis aetate ne fuit, quidem poetiάφθιτος αιεί, καί τε, cum, sed poesi et prosae initiis commune (4); non tamen reticui offensionem habere, poeticum xaí re, et ideo disiuncti xaí-T8 usum comparavi, ut, si disiunctum a prosa non esset alienum, aestimares, quam facilis esset transitus etiam ad coniunctum audendum. Neque vero quod praecipitur inter utrumque discrimen verum est: utrumque nihil est nisi atque etiam, nec quidquam interest nisi vocabulorum collocatio, manente eadem significatione: quodsi disiungitur xaí-TE, TE adhaeret proximo post xal vocabulo, ita ut in zai Eiλáv: ze similiter positum rɛ sit atque apud Latinos que in formula in Italiamque; sin coniungitur xaí TE, TE additur statim primae voculae, ut si Latine dicere audeas etiamque, Ita rectissime ex ipso Homero statuit Thierschius (5): sed quoniam notio haec atque etiam tum potissimum locum habet, ubi priora illustrantur nova sententia ex illis profluente, potestate aliquando verti atque ita (6), 'vel cum gradatione immo etiam. Et cum hac particulae vi convenit hic locus. Non Aristo solus dicavit statuam, sed, quod non solet quotidie fieri, simul filiae (de quibus posthac); itaque cum emphasi quadam simplicitati priscorum hominum congrua dicitur:,, Aristo posuit, atque etiam Boea etc. (immo etiam Boea set ceterae filiae participes sunt donarii)". Non diversum erit, si dixeris atque itidem, quod adieci. Sic nostra satis defensa sunt. Contra nunquam xaizmests forte etiam. Quis enim credet, quod Hermannus praecipit, rɛ esse dubitantis (nobis etwa, wohl, vel ja sine emphasi)? (7) Quod mihi, quatenus ex usu sermonis cognoscitur vis voculae, videtur Handius rectissime refutasse; ex etymo vero, de quo non constat, definiri eius vis nequit.on is a Sub Cat JV DAL i iib 14 edinol Vs. 3. Hermannus proposuit versus membrum: tãs Deà varois. Nos vidimus duas priores lineas non esse métricas: quo minus probabile est tertiam esse metricam. Nec Svarois inest in litteris: N non est in scriptura a dextra, sed M prorsus contrarios habens ductus; pro MIO (ois) in apographo est A2, illi non simile, si M pro A a me iam substitutum exceperis (9). Dobraeus vero coniunctis vs. 2.3. litteris proponit: K|raordia Dvyárnę iμ, in duabus prioribus vocibus proxime accedens ad nostra, quibus summa cum iniuria exprobratur audacia, quae prorsus nulla est. At illud uò conciliari cum re

liquis nequit, quae iam vidimus vs. 1. 2. scripta esse statua enim Apollinis dicatur, non crater cum

¡(4) »Théognis non videtur praetereundus, poeta quidem, sedi bitatio in nexu sententiarum magis quam in ipsa particula sita est. eius aetatis, cui bic titulus tribui possit, qui xai ɛ habet vs. 138. Ipsi, quin etiam gradationi, cui inservit xaíTe, haud raro inhaeret

(5) Gramm. Gr. ed. III, p.570. (ex Iliad. &, 521. 1, 159. 509.).D (6) Cum Handio (1. c. ad n.1.) p. 18.

(7) Primum Hermannus ad Hom. Hymn. in Apoll. 390. docuit öste esse qui forte, quod non magis verum est quam quod xaí docetur esse forte etiam: sed hoc explicare non est huius loci. Mox

τε

༈ ་ ་ ་ ་

dubitatio, quod siquid maius additur, id saepe magis dubium est, quam praegressum minus; et in talibus potissimum locis na Tε potest reddi forte etiam, salva sententia. Etiam apud nos non multum differunt dictiones und sogar et und wohl auch.

(8) Errorem Hermanni notavit iam Welckerus Append. ad Aeschyl. Trilog. p.79. of b

1

colo. Deinde Kraσéa nolim coniunctim legas: ipse enim adspectus docet, vs. 3. in dextra aliquid intercidisse. Atque etiam Juyárng singularis non est probabilis: annumerata, quam eruimus, Boea plures iam sunt mulieres. Omnino post naí Te Boía debet aliud nomen proprium addi a littera K incipiens, quo expleatur spatium vs. 3. in dextra vacuum: sed id quoniam certa ratione indagari nequit, exempli causa pono K[αλλίκλεια. Sequitur τασιθεα. Suppleri possunt varia: Μνασιθέα, Τιμασιθέα, Πασιθέα, Κτασιθέα, 'Ayaoia. At reiiciendae Mvardia et Tuaoidea; nam T non licet in M vel M mutare. Krarea Dobraei sane bonum est: sed rarior in nominibus propriis littera « in huiusmodi formis; ne Boeoti quidem dixerunt Κτασίας, Κτεισίας Krarías, sed Kreoúxs (Kryoías) (!). Tutissimum est scribere Ilaria vel 'Ayarita, T mutato in vel:7: et ex his facilior est secunda mutatio, quae ne mutatio quidem dicenda est: facile enim accidit lapicidae, ut dum incidit litteram 7, superior linea plus quam debebat produceretur in dextram. Utut est, muliebre nomen latet in area desinens. At hae mulieres Aristoni iunctae alienae fuerint Aristoni an necessariae? Uxorem, sorores, filias exspectamus; et huic de filiabus suspicione favet continuo additum, ex Juyárng vel Júyarges. At falleris, dicas: quum enim sequi iam debeat ATV (vya), sequitur AN. Verum hoc N θύγατρες. in hac scripturae forma omnino nullam esse litteram modo paulo ante monuimus, id quod pro sua peritia perspexit etiam Dobraeus: habes igitur notam falsae lectionis, amoliendae non mutandis ductibus, sed dissolvendis, addendis. Dissolvi autem N in IV vel A potest: sic habebis aut Jua auta aut Juda (additis ductui paucis) aut ya (si▲ statuas y esse). Haec omnia nullum praestant usum, excepto via, AIVO: nam lineae I uno addito apice fit Gamma; unde prodit Juya. Iam succedit 11, quos ductus mutilos esse sponte patet. Supplendi hi quoque sunt, non mutandi; et facilia supplementa sunt 97 (Duyarg). Iam quae proxima sunt A2 falsitatis notam habent apertam: nam 2 omnino nulla est Graeca littera, et A certe non incorruptum: a enim septies in hoc titulo est A. Nonne igitur licebit hos corruptos ductus aptare iam voci duyarges, ut illi mutentur in M? Neque A in M› mutare est audacist tolle superius ^, ex A remanebit M. Immo haec ne mutatio quidem est; saepe enim accidit, ut litterae M ductus exteriores, qui in altum convergunt, longius promineant in altum : unde nascebatur falsa species litterae A obiecta transcribenti Gropio: ut n. 23. interioribus litterae A ductibus nimium excurrentibus natum est X. 2 vero in 3 mutari etsi duriusculum videtur, tamen est iam necessarium': et docebo §. X. cum simili ductu confusum esse in. titulo n. 39. Restat finis, cuius litterae sunt ɛɛosovo, Graecam non praebentes dictionem: mutandae igitur sunt, non tamen aliis inferendis ductibus eorum loco, qui scripti diserte sunt, sed dirimendo et componendo, fortasse etiam addendo. potest incomponi, de quo ad vs. 1. monui, O mutari in vel distrahiin IM, Phi mutari in M Theta, И distrahi in IɅ vel VI. Hinc quae nascantur lectiones, longum est proponere; combinatoria, quam vocante mathematici, ratione exputavi omnes, sufficietque dixisse nullam ex iis lectionibus Graecas praeberei voces, nisi eam, quae coniuncto 33 in et disiunctp Иin VI, non addita ulla lineola nascitur (OVIOMOB, quae omnino omnium mutationum est insuper lenissima. Haec scriptura Gracee legi potest,més, aws, oùs ipino, )pidw, piñov. Ex his aliquid iam aptandum est reliquo tituli tenori, aut addito in fine versus supplemento aut non addito: sed qui hunc yersum ex prioribus aestimarit, ubi in sinistra non possunt multa perisse, non addet magnum supplementum; una vel altera littera potest sine audacia addi, non multae. Itaque fere scribi et legi poterit s plovi veluws pings: wis piaw et ws píöniveluws pínov et quae praeterea finxeris, atque omnes dictiones ab os vel ous incipientes non possunt loci tenori .accommodari."{{Ns píàovį. sc. Edmné σsas píño, sc. Aristo, Boea, ceterae; et alterum hoc supplementum minimum est: una tantum additur lineola. Utrum vero praestat ex sententiae ratione? Adhuc arbitror posterius: Si po scribitur ad Apollinem relatum, non solum remotius, illud ús per ab eo est vocabulo, quocum coniungendum est, sed etiam vacuum, quum nemini non debeat Apollo darus esse! illud enim prorsus hinc alienum, quod ab invocantibus dicitur ☎ (pl2? *Arokov (2); nempé hi affectu et commotione animi agitantur, ideoque intentius precantes addunt illud píe, quod est affectus omninò carissimi, ut si dicas, pílov nága, pine tάzeg: at nostro loco ipsum ws docet nullum inesse eiusmodi affectum. Affectum si voluisset auctor, dixisset initio!: píλɛ πaî▲ntous vel simile. Contra ubi scripseris s píkol, dilectos sese Apollini esse praedicant dedicantes, ut A piño, "Agnï píku sunt Iovi, Marti dìlecti; statuam autem dei qui dedicant, eos consentaneum est beneficium ab eo expertos remunerari, quo ipso beneficio sese illi dilectos esse cognorant. Simplex sane hoc s pío Simplex sane hoc s pío est; epicum fortasse dixeris: at epicam dictionem bis iam in hoc titulo repperimus, apiros aití, naí Te: quibus exemplis addat hoc emal...rhet_fal.h4 (7)

1

༈ ་་ ་

་་་

1

sum,

tertium, cui libeat. Quodsi cui displicuerit sententia: non nostrum est bonis sententiis ornare titulos, sed ex iis exsculpere, quae videantur inesse sive bona sive mala. Quo deducta re intelligitur, analytica via, lente cauteque progrediendo, nullam prope mutationem ausum nisi ubi erroris notae apertae offerebantur, apicibus potissimum oblitteratis addendis ibi, ubi spatium suppetit, supplementis in fine versuum brevibus et simplicibus assumendis, eruisse me sententiam tituli et verba, non praecepta opinione devitantem, quae offensionem habere vel in sententia vel in oratione possunt, sed quaerentem quae dicta essent. Quod ita perfecimus, ut concinant inter se singula: et hoc est summum veritatis documentum. Potest fortasse alio accedente apographo mutari aliquid in hac explicatione: sed summam assecuti sumus haud dubie, neque ex hoc, quod habemus, apographo recta via aliter statui de hoc titulo potest. 1. Aliud meae rationis exemplum proponam in titulo n.9. Bourgondov scripto. Consideremus primum externa. Quum sensus non constet integer, titulus est mutilus iudicandus, initio certe, quod hoc non est legitimum, et in superiorum versuum sinistra parte, ubi voces non coeunt: in dextra coeunt. Sedvestneσrandov exaratus an non? Chandleri exemplum litteras non ostendit per series dispositas; Rosius (1) in una tantum littera O pro O vs. 15. differt a Chandlero, nec novum confecisse apographum videtur, sed Chandlerianum cum lapide contulisse. Utcunque est, praeferenda diserta, quam secutus Mülleri affirmatio adversus Chandlerum pronunciata: Titulus litterarum ordinibus rectis scriptus. Haec tenenda ad restitutionem sunt. Iam criticus et interpres ea quae supersunt cum cura examinare et in unum corpus et perfectum concentum componere debet: id quod feci. Tantum enim abest, ut quod dicitur, non considerarim quae supersunt, ut ne minimum quidem neglexerim apicem, dum adversarius negligit tantum non omnia. Vs. 2-5. patet XPI -- KTEO, per se obscurum: sed comparatis Atticarum legum fragmentis docui hoc esse xp[v]Téw[v: quod semel inventum negari sine cupiditate vel artis criticae contemptu et ignoratione nequit, concinente praesertim exactissime litterarum numero στοιχηδόν dispositarum. Liquet praeterea vs. 9-11. οἱ - - τυποι, 12. 13. διποι, 14. 15. σχοίνι nec praeterea primo adspectu quidquam: ne enim vs. 14. 15. legat rio vel aliquid ex gxowía, quod cavendum esse monui, retinebit peritum forma F, quae non est g, sed debet aliquid singulare continere. His spectatis in promptu est cogitare de artis opere eiusque mensura, ob illa ruta et σxo: sed ex duobus fragminibus nequit universum iudicari; consideranda omnia et componenda sunt, ut propius accedas ad argumentum. Nihil est apertius, quam xgv éntéwv, alienum tamen ab operis mensura, sed congruum impensis in opus factis. Haec sententia modeste et dubitanter a me proposita expedit tituli interpretationem ita, ut concinant omnia. Nunc enim summas pecuniae scriptas esse coniicias: et statim vs. 1. IC (a dextra ad sinistram currente scriptura 1) est obolus cum semisse, quod notum, vs. 11. 12. X. A sunt drachmae 1000 et 10: F autem vs. 13. superest ex ♬, hoc est vulgari forma P, quinquaginta drachm. Vs. 5-7. vero restitui iam potest sougyoîs, de operariis in λɛíg egyaría occupatis (2), quibus victus praebebatur: (ngŵv ExTeis). Horum operae deinceps diversum additur opus oi [ex]TUño, hoc est opus anaglyptum, quod levi est oppositum; et nota articulum oi [x]TUTTO, quod sunt certa illa, quae sunt in aedificio, anaglypha; in quo articulo nemo paulo peritior haerebit. Porro conveniunt oxowia, quibus utuntur in struendo aedificio tollendis lapidibus. Supersunt dio vs. 12. 13. Hos dixi esse bipedes, apparatum fabrilem ex trabibus duabus rectis, quae in solo defixae supra coniunguntur.,,At inepti fuissent Attici”, ait adversarius,,, si non quadrupedem potius apparatum adhibuissent". Qui videtur de apparatu quodam ex asserculis et trabecula cogitasse, qui solet quadrupes esse: at hic nimium infirmus non praestat eum usum, quem bipedes nostri apparatus iuxta collocati multo validiores: et quum Hirtius, haud sordidus architecturae auctor, probarit meam sententiam, et hodie etiam bipes eiusmodi apparatus haud raro adhibeatur, non est, quod hac de re litigem cum critico.,,At do non est Graecum pro diodes; quod enim tu comparas rginos Tgiou, ex solo notum est poetico aenigmate Sphingis". Verum si in illo est τgínov et réτganov (omitto alia quae dialectorum scriptores enumerant), constat certa quadam aetate has formas vulgo usitatas fuisse, quae non potuerunt fingi a poetis: quidni igitur huius inscriptionis aetate usitatae fuerint? Tous Tgious fuit fortasse etiam n. 227. b. in recenti titulo: ut Oidirov et Oidimodos dicitur, ita πουλύπου est apud Aristophanem, πουλύπων apud Amipsiam (3), τοὺς πουλύπους dicit Aristoteles (4), TOUλUTOV Atticum, TλUTOV Doricum, Ionicum, Aeolicum esse Eustathius docet (5); postremo τgi

(1) Inscr. tab. III. fig. 3. ad p. 22.

(2) Accuratius hanc definii ad n. 160. p. 285. a. “).

(3) Athen. VII. p.316. b. ubi cf. Schweighaeuserum.

(4) Hist. An. IV, 8, 12. licet idem etiam oi oλúπodes dicat.

(5) Ad Odyss. ɛ, p. 1541. 18. Rom.