: aut privatim cum Buttmanno communicavi (1). Bilinguium titulorum eos, qui Orientis litterarum cognitionem desiderant, explicabit F. H. G. Gesenius, idque iam praestitit in Atticis. Plagularum correctionem madidarum mecum et cum idoneo correctore susceperunt Buttmannus et Bekkerus, qui me inter eam de hac vel illa admonuerunt re: potissimam vero emendandarum plagularum operam praestat Frid. Sanderus, eximiae doctrinae iuvenis, cuius aliquot recepi observationes. De ipsa quam institui titulorum tractatione praemoneo haec. Primum ut ad legendos titulos paratus accederes, ut plurimum continuo post variam lectionem addidi notas palaeographicas in difficilioribus quidem inscriptionibus, non eas prolixas, sed succinctas: quo simul aetas tituli, quantum ex his eam indiciis colligere licet, definitur, et iudicium lectoris palaeographicum formatur. Quam utilitatem non poterat tabula litterarum formas continens praestare, quae praeterea, quum etiam recentiores formas complecti debeat, non potuit cum ratione parti primae addi, et omnino palaeographicae commentationi reservanda est, nisi turbare ordinem rerum velis. Deinde ut commode legi inscriptiones possent, minusculis repetitae sunt; in qua repetitione, prout quoque loco necessarium vel supervacaneum visum, litterae suppletae aut correctae modo uncis seclusae sunt modo non separatae a reliquo contextu. Addidi etiam accentus notationem licet in tot propriis vel ignotis nominibus ambiguam: in qua me aliquoties falsum esse non dubito: : nec fortasse omnibus locis satis mihi constiti;et in operis progressu ultro aliquid mutavi, ut primum Demosthenea ratione, quae mihi videtur prisca fuisse, dedi ́Aσ×λes, mox redii ad vulgare 'Aσ×λŋTós. Graviores titulos, primae potissimum partis, iusta instruxi interpretatione, sed prolixitatem in titulis explicandis pridem perosus (2) ne de his quidem tam disputavi fuse quam priorum interpretum longe plurimi. Sane, ut rite coniungantur sententiae, etiam nota subinde dicenda sunt; sed quae ex trivio petita apposuisse feror, aut a me non dicta sunt, aut tanta brevitate proposita, ut non sit intellectum esse ea reconditiora (3). Et plures fortasse erunt, qui me reprehendant, quod in emendationibus commendandis et in interpretando nimium fui parcus, plurimasque res non ampliore disputatione confirmo, sed verbo significo. Nempe longum opus breveque aevum: neque illud tironibus scribitur, sed viris, qui quae priores docuerint, sciant. Quare etsi libros de singulis titulis scriptos, eosque sane quam prolixos, perlegi integros, omisi omnia ibi exposita, si hodie videbantur inutilia: quae si aliis videntur utilia, ut mei mihi iudicii veniam dent, iure videor postulare posse, qui quidem non nudius tertius in has involaverim litteras. Et plura quae desideres omissa a me sunt, quod absoluto opere conquiri ex indice possunt. Quodsi qua non additis argumentis propono, non ea temere iacio, sed habeo quibus ea confirmare possim, neque ea pro auctoritate pronuncio, sed peritiori nemini dubia etiam sine demonstratione esse iudico. Idem humani aliquid me hinc inde esse passum non diffiteor, modo imperfecta rerum minus vulgarium notitia deceptum, modo falsum in rerum disquisitione ipsa, modo calami magis quam cogitationis lapsu aliud ac volebam scribentem vocabulum, modo verba veteris alicuius scriptoris, dum alii argumento intentus sum, forte oblata non diligenter considerantem, denique omnibus cuiuscunque generis erroribus cum ceteris mortalibus obnoxium. Verum haud fugiet aequos iudices, quam plena errorum sit universa philologia, quam laboriosum susceperim opus, quam defatigetur editor tot minutis titulis digerendis et interpretandis, in quibus non ullus interior rerum nexus delectet mentem et subveniat iudicio, quam impedita titulorum magna ex parte valde mutilatorum tractatio, sit, denique quam facile in rebus abstrusis et subtilibus labamur, ubi ne summa quidem animi variis rebus districti contentione caveris errorem. Quid quod ne is quidem, qui in singulis vel paucis inscriptionibus tractandis versetur, nihil committet vitiosi? Quo dignior venia is, qui universam comprehendere materiam constituerit, ut aliorum inserviret commodis, praesertim ubi otium cum muneribus publicis pro eo, quem occupet, loco partiatur. Nae ego ab hac quoque parte verum esse intellexi illud Callimacheum, Μέγα βιβλίον ἴσον τῷ μεγάλῳ κακῷ. (1) Temere omnino exprobratum Academiae est, quod non plures operi huic otium dicassent; et eae potissimum partes, quarum tractationem non intellexit vir in hoc genere non exercitatus, cum pluribus doctis a me communicatae sunt, et horum tulerunt calculos. Ita n. 1. 2. 3. 5. cum Buttmanno, et n. 5. etiam cum Hirtio communicavi; de n. 8. multos cum Buttmanno sermones contuli; n.9. Hirtii usus consilio sum; n. 10. Buttmanno, n. 11. classi historicae et philologicae proposui; de n. 12. 16. cum Buttmanno deliberavi; n.25. pluribus proposui, n. 29. 32. Buttmanno. N. 43. antequam adversus Petrizzopulum iudicarem, deliberavi cum Butt- (2) Oec. civ. Athen. T. II. p. 160. Huc accedit, quod ut minus difficile est non errare, ubi taceas in difficillimis, ita qui, quod feci, etiam 1 : 1 VIII. De arte inscriptiones intelligendi et emendandi.] Nunc quamquam titulis propria nulla hermeneutica et - critica, ratio adhibenda est, sed observandae eaedem, quae in ceteris scriptis interpretandis et iudicandis, leges sunt, tamen quaedam monenda videntur de.via, qua ad obscuriorum inscriptionum perveniatur intellectum. Nam, quum philologi negotium duabus rebus comprehendatur, sensu dictorum eruendo et iudicandis dictis, ex quibus alterum est hermeneutices, alterum critices iudicio insuper superstruentis emendationem,net quum utrumque sit quadripartitum, quod et intelligentia et crisis aut grammatica est aut historica, rursumque aut ad dicentis indolem aut ad praecepta artis et. generis, cui opus quodque annumerandum, dirigitur (*): in titulis duae priores et interpretationis et iudicationis partes, quamvis ceteris non exclusis, potissimum sibi locum vindicant. Verum quum intelligi scripta nequeant nisi emèndata, neque emendari possint nisi intellecta, nec crisis incipi potest nisi absoluta interpretatione, neque interpretatio nisi absoluta crisi. At haec inter se pugnant. Nimirum in hac ipsa repugnantia, quae in natura rei sita est, quum universi philologici negotii summa posita difficultas sit, tum haec mirum quantum augetur in titulorum tractatione, plerumque admodum corruptorum, lacerorum, mutilorum. Quare praeter sobrietatem et temperantiam in quavis re necessariam sagacitate, divinatione, poetica quadam ea, quae non adsint, repraesentandi facultate, denique nativo, quodam et ingenito sensu veri opus est, ut e mutilis disiectisque membris, quale corpus fuerit, e vestigiis prope evanidis, quid olim fuerit scriptum, coniicias, postremo ut in ductuum superstitum interpretatione possis iam occupare, quae crisis demum suppeditat, et, dum crisi emendatrice uteris, assequaris id, quod desiderat intelligentia et interpretatio. Verum hoc praestari sine audacia nequit: quae temperata iudicio iusta vocabitur. Hanc equidem non defugio; ea tamen iis, qui neque idonea rerum notitia instructi sunt neque in hoc genere exercitati, nec critica pollent facultate, potest temeritas videri: et ne iusta quidem illa audacia non est erroribus obnoxia. Sed ut iis, quas dixi, praeditus ingenii dotibus sis, neque in alio ullo argumento philologico neque in titulis versari, cum fructu poteris, nisi diuturna accesserit exercitatio et materiae, in qua occupatus sis, usus. Multas nosse inscriptiones oportet, qui explicare singulas velit; multis, periculis tentanda›ars, corroborandae vires, priusquam accedas ad difficiliora: nec si ob palaeographicam rationem, ut in ipso opere dixi, Crissaeum titulum primo posui loco, cuiquam, auctor fuerim, ut in eo explicando studii lapidarii ponat tirocinium. Multorum demum lectione animo imprimitur, quales plurimi fuerint tituli; unde de obscurioribus iudicare tutius licet: multi simul considerandi, et animo complectendi sunt, ut restituatur unus.Ita decreta Attica non possunt suppleri et, emendari, nisi multa huiusmodi monumenta quotidiano triveris usu, et solitas inde didiceris formulas; ita tabulae quaestorum Atticorum, catalogi eu odize 54 T i ..iliminov by sho :i::: (4) P... Nec primus ego sic judicavi. Loquacitatem Biagio obiicit homo et lenissimus et minus quam ego breviloquens Andr. Mustoxydes Illustr. Corcyr. T.I. P.200. ni (2) P.47.a. 40.a. 1 (3) P. 207, a. Qui legerit eam Chandleri interpretationem, vel ex Oec, civ, Ath. T. II. maxime p. 189. norit, non poterit non Hiddong n 1 nugatoriam dicere. Ridiculam post me dixit Rosius Inscr. p. 238. (4) Vide quae exposui in commentatione de crisi carminum T magistratuum et Attici et Laconici, non possunt nisi coniuncti intelligi et restitui: vel viginti aut triginta inscriptiones aliquando inter se comparandae fuerunt, donec unam ex iis possem supplere. Unde natae aliquoties ampliores disputationes sunt, quibus universa materia sub uno poneretur conspectu, ut in tabulis quaestorum Atticorum, in munerum Atticorum catalogis ad n. 190. et 202., in titulis Laconicis et Boeoticis. Haud minore experientia opus est in fide apographorum aestimanda, ut quousque in mutanda lectione progredi liceat, quae vitia transcribentibus, quae lapicidis imputanda sint, recte diiudices. Qui quam foedatae Cyriaci schedae sint, quanta Pocockii incuria fuerit, non norit, audaciorem illorum apographis adhibitam coniecturam aegre feret; peritior in eorum mendis non haerebit, ubi quidem ex aliis titulis augurari licebit, quid in illorum lateat quisquiliis. Sic quae in Pocockiano fragmento n. 90. tentavi, vera ea, satis scio, mira profecto forent, nisi et Pocockii incredibilis negligentia esset nota, et tamen vestigia remanerent solitarum in decretis formularum, quas mente tenere debet, qui ad talia accedat: singulas exemplis demonstrare et longum est et putidum, quum eae sint vulgatissimae. Sed ne de negligentibus solis dicam, fallunt etiam diligentissimum marmoris vitia, ut ductus sibi agnoscere videatur, qui non sunt in lapide: aliter longe legitur, si lapidis lectionem in museo positi secundat lumen, si is spongia irrigatur, si otiosus et securus lector est; aliter si Turcis instantibus et impedientibus raptim transcribitur titulus male collocatus, aliquando etiam inversus (1). Innumera quidem certarum emendationum exempla depellent eam, quae nonnullos invasit, superstitionem, ut in apographis, quae doctiores confecerunt, nihil putent mutandum esse. Ita n. 73. vs. 12. quod POI in HOI mutavi, audax visum est; P enim a docto viro lectum, licet ab illo ut incertum notatum, tamen non posse in H commutari. Vix operae pretium est, fateor, adversus talia scribere defensionem: sed ut tamen uno et altero exemplo utar recens oblato, n. 73. c. in Addendis habetur inscriptio a viro doctissimo Bröndstedio in museo transcripta, in qua A. vs. 15. pro H legitur, et B. vs. 9. P. pro Ė. Et haec certa via emendata sunt. Quid quod in viri omnino docti apographo n.916. inter Addenda edito litterae YΣInnoCKOY ANH|ECTI certo mutandae sunt in HANACTOM£CE|HTI?¦ Taedet cumulare alia: haec, ut iustius aestiment rationem nostram, conquirenda erunt iis, qui rei novitate perculsi accusant me temeritatis, et satagunt ut‹ viam monstrent editori, postquam ipsam confecit identidem. Nec tamen nego interi esse multum, Graecae linguae peritus an imperitus, artifex delineandi gnarus an doctus indoctusve huius artis expers tradiderit inscriptionem. Nam, ut in hoc consistam, [artifices, ut Gropius et Gavius, verbá quidem hinc inde praebent non Graeca, sed ductus ita referunt exacte, ut in eorum apographis vix quidquam mutare liceat, nisi ductibus vel separandis vel colligandis apponendisque lineolis, quae 1corrosae vetustate sint; quod imprimis in titulo Crissaeo tenendum. Aliorum titulorum, ut galeae Hieronis et tabulae Eleae; lectio ita certa est, ut nihil prorsus liceat mutare, nisi si scribentis menda corrigere velis. Nec sine aliqua epigraphica experientia de litterarum forma vel genuina vel depravata ; deductuum permutatione, de scripturae ratione, sitne titulus σrandov exaratus necne (quamquam hoc oculi exercitati facile vident), et de ceteris rebus palaeographicis iudicari potest; plurimaque exercitatione opus, ut recte aestimes, titulus integer sit necne, et quantum et in qua parte abscissum vel corrosum sît?ut›titulum n. 160. qui antea erat integer habitus, docui dimidiatum superesse. Hac igitur qui careat experientia, non solum titulos non potest tractare, sed ne intelligere quidem tractationem bonam: immo isti, quae sunt rectissima, aegri videbuntur somnia esse, Tum quoniam grammatica et historica interpretatio et crisis in inscriptionibus princeps est, editor et linguae debet paulo esse peritior, et vero rerum, quae ad historiam pertinent, quarumcunque, publicarum, privatarum, sacrarum, profanarum: non solius enim linguae notitiam, sed harum quoque rerum intelligentiam scribentes exspectabant a legentibus, quibus scribebant, debetque interpres nosse ea omnia, sine quibus scripta intelligi non poterant ab iis, quibus scribebantur; quae ubi ignorabis, ne integra quidem poteris interpretari, nedum restituas mutila :" rerumque imperitis multa videntur fieri posse, quae non possunt, et non posse, quae possunt, multa incerta esse vel veri dissimilia, quae certa sunt aut probabilia, multa certa vel verisimilia, quae perito ne venient quidem in mentem. Ceterum res nec grammaticae omnes neque historicae, quibus titulos explicatos praebeas, possunt aliunde hauriri, sed ex eo saepe solo, quem tractes, noscuntur, et vel ex corruptela heuretica quadam ratione debent exputari, quam mox uberius illustrabo. Quod maxime tenendum in orthographia titulorum ea scriptorum aetate, qua certus usus nondum confirmatus erat. Nam ut in i (1) Vide ad n.1711. Quid quod ne optimis quidem auctoribus potest fides haberi, ubi ipsa ratio doceat contrarium? Ita nemo mihi persuadebit, titulum n. 10., longiorem dico, esse integrum, nec posse ab initio addi T, licet illud Knightio narraverint plures, idemque affirmet Stuartus, testis eximius, Antt. Att. T. III. p. 58. › .1 1 A } orthographia posthac quoque magnopere variatum est et saepissime a vulgari norma recessum, quemadmodum tales scripturae quales 'Oλúvios, ovvμaxía, évýús, et antiquitus et in recentioribus inscriptionibus habentur ; ita priscis temporibus etiam plura sibi indulserunt Graeci. Quis enim sine Deliaco lapide crediderit ἀευτός scriptum esse, quis Αἰσχρώνδας, Διωνύσος (Αἰσχρώνδας, Διωνύσῳ) sine Tanagraeis? quis scriptu ram Apioσrav, 'Aσoxλódwgos valde frequentatam esse putaverit sine tot inscriptionum testimonio? Permulta ex his vel, perfectissimo grammatico discenda sunt; temerariique est hominis et sensu historico destituti negare, posse etiam άiros pro apiros, atque adeo Egus pro d'Eguns scriptum esse: ex quibus alterum haud dubie comparet: n. 1. alterum n. 12. statui sine superstitione potest, quum praesertim neutrum careat analogia (1). Neque ad exactissimam normam iudicanda inscriptionum oratio est: multa in his ex reconditiore usu peculiaria insunt, multa a communi recedunt usu vel sunt insolentia aut barbara. Nusquam nisi in titulis habetur ταμίασιν pro ταμίαις; prorsus insolentia sunt ἠργάζετο, ἐξηρ γήσατο εγενέσθην. yúsaro n. 162. 456. Eyevery (pro bycinda) n. 1064, aywira n. 1193. ¿pige n. 1688. et locis ibi alἐφιορκεῖν latis, et sexcenta alia: ne dicam de barbaro avdgav n. 1781. ubi plura similia contuli. Cuius generis formae ignotae sane non sunt sine ratione inferendae titulis, ut n. 11. polim agy ew pro ageσdaι accipi (2): sed ubi talem formam e fide apographorum vel vestigiis ductuum et orationis conformatione patet scriptam esse nec locum niși ea sumpta aut intelligi posse aut emendari, recipienda ca grit sine cunctatione, sive lecta sive emendatione reponenda est. Sic n. 11. τοι et ταΐ pro τοδί, ταδί legendum esse in telligit mens non occupata praeceptis opinionibus, quum primum ab aliquo hoc inventum fuerit: sic n. 1066. barbarum auoμevov est quidem emendando a me factum, sed aeque certum, ac si diserte scriptum litteris sit insignibus et optimae sit notae. Quid quod etiam sententiae absonae › non ›solum ferendae sed emendatione inferendae sunt? Nam quum inscriptiones incorruptae offerant tales, ubi ex tituliratione, e vestigiis litterarum, denique ex universo loci tenore iudicandum est, hoc vel illud minus bene dictum vel absurdum ibi fuisse scriptum, debebit id restituere criticus, nihil reveritus herme‐ neutas quosdam, qui, quum interpretis munus parum profunda aestimassent cogitatione, in ceteris praeceptis: nihilo rectioribus posuerunt etiam hoc, non debere scriptori quidquam perversi, absurdi, falsi imputari. Eadem via etiam historicae res ignotae vel ex corruptis indagari locis queunt. Asandrum Agathonis f. e nullo, quod incolume superest, monumento novimus; sed eum pro Hosachara Agatho nis f. n. 105. restituendum esse, succurrentibus litterarum vestigiis docet variarum rerum inter sèse concentus, cui in hoc crisis genere permultum tribuendum est; quam crisin haud levissimam iure mihi videor novicio vocabulo appellare combinatoriam, quae non geometrica via nec mere syllogistica, sed colligendis, componendis, comparandis variis notitiis deducat ad novum quiddam, non illud ita demonstratum, ut nemo possit reluctari, sed ut, qui sese in argumentum penitus immerserit, evidens esse intelligat illud ipsum, quod non est demonstrabile. Denique ut paucis complectar potissima, in titulis obscurioribus et verba et sententiae analytica via inveniendae sunt, ut mathematici ignotos numeros indagant. In quo necesse est aliquid sit datum, unde progrediatur investigatio: id vero datum aut scriptum diserte est aut evidenti coniectura restitutum, ut n. 9. xgiŵv έntéwv datum est, non diserta traditione, sed emendatione aliis locis ita firmata, ut sit certa. Quodsi ex datis non statim possunt cetera reperiri, tentandae sunt hypotheses, et ex his tentatis alia est post aliam reiicienda, quaecunque non suffecerit explicando titulo, donec ad aliquam perveneris, ex qua vel omnia vel plurima possint intelligi, et quae omnium vel plerarumque partium concentum perfectum praestet: nam veritatis documentum est concentus; falsa dissonant. Sin is praestari nequit, res imperfecta relinquenda; si concinentia quidem fingi possunt, sed ea ipsa incerta, exempli causa proponenda sunt haec incerta, quod certa assequi non licet. Neque vero uno conatu potest ad finem quasi decurri in difficilioribus problematis solvendis; gradatim et appropinquando ad verum pervenitur, alio post aliud momento ponendo, tollendo, mutando. Hac via, quae sola recta est, quantum potui ingressus sum: at postquam inveni verum vel probabile, hoc proposui paucis, non qua ratione ad id pervenissem, multis disserui. Ut tamen fieri solet, ratio mea non perspecta est, quod eam non designavi uberius; nunc coactus in duabus inscriptionibus de industria meam explicabo viam: quae si viris in critica inscriptionum versatis, iisque eius sobrietatis eiusque ingenii, quale in Letronnio maxime admiror, probabitur aliquatenus, id quod ex illius honorifico iudicio (3) sperare licet, non me paenitebit operae titulis insumptae. י, (1) De illo dixi §. IX. de hoc vide Add, ad n. 12. (2) Vide Add. 4 (1) Journ. des Sav. 1827. Aug. p. 481 sq. 1 bdX. Exempla tractandarum inscriptionum obscurissimarum a nut. el·9. positad] Tituli Grissaei n. 1. explicationem, quam mihi melius quam prioribus nescio quibus cessisse nom gloriatus, sed verbis simplicibus professus sum, et aliis probavio pluribus et Schömanno, viro admodum temperanti minimeque cupido; nec quisi mul vel post. me in illa exerciti sunt, aut plus aut rectius assecuti videntur, Nam Rosius quidem meus (1), qui de fide tituli non bene dubitavit, nihil inde exspulpsit, nisi vs. 1. haec: yay! ETAμ! providɛí; Dobraeus (2), vir in restituendis titulis eximie versatus, haec proposuit: Ey uèi ((vel muñu”) ἔσομ ἄφθιτον λείμνηστος μ' ἔθηκε - Εκρατήρας στα συστημα καὶ Κτασιθέα θυγάτηρ ἡθμόν, νει ἔσομ ̓ ἄφθισαν, ἀεί, Hivyo TICK åvédnxe, accedens ille in nonnullis ad mea proxime; God. Hermannus, postquam nostra sibi visus est convellisse, excogitavit lusum, quo derideret seria. Nunc accipe traditum textum.out salla tre d' susibosq eld of atom R Thybom a MMTONMEOEKEPAITEBOIAKAIK 1 ་༞་ t Hoc apographum quum confecerit Gropius, Graece parum doctus, sed delineandi peritus, consentaneum est ductus, quatenus fieri in corrosis lapidibus potest, esse diligenter redditos, licet verba vix sint Graeca: quare nullus ductus nisi extrema urgente necessitate prorsus est mutandus; sed possunt ductus separari etaliter componi, quod quomodo illi cohaereant, sine Graecae linguae cognitione non satis indicare potest is qui delineat, concurrentibus hinc inde in lapide praesertim arroso litterarum diversarum duetibus; addique potest unus et alter, qui obscuratus sit, apex: veluti și Mi mutetur in M. (3).Ita feci: quisi, nonnulla dixi corrupta esse, dixi corruptionem, quae sic sanari posset, exceptis duabus; quas le miter mutavi, litteris. Post haec videndum, integer titulus sit an mutilus. Mutilum esse ipsa eius forma docet. Nam quim (vs. t. scriptura ad sinistrammanum. traiiciatur in vs. 2. Bourgondóv, et similiter vs. 2. ad dextram in vs. 3.; tamen vs. 2. in sinistram longius productus est, vs. 3. autem. reductus in dextro initio versus sinistram: quod ita institutum a scribente esse non est credibile. Accedit quod vss. 1.:21) connecti non possunt nisi supplementis additis: quae erunt eo probabiliora, quo concinnior nascetur litterarum dispositio: id quod nostra praestat restitutiołam lectionis initio facto incidi primum-in id, quod Rosius et Dobraeus praebent: yw used statim me revqcavi. Nam, quarta littera M non est Vs. 2. init. enim extat MMTOM, in quo quum M. non possit pro M haberi, propterea quod scriptura a sinistra procedens postulabat ipsam formam Met ad raram litterarum inversió→ nem in hac potissimum littera minime provocare tuto licet, illud ipsum M pro mutilato est Mi habendum: quo statuto prodit vμrov non Graecum: unde continuo coniicias M in hoc titulo non esse μ, sed σet confirmatur hoc reliqui tituli lectione, quae praestari nequit nisi M statuas esse, ut in aliis antiquis titulis: atque omnino ubi ut hic est M, ibi solet esse M, non M. Quid quod Dobraeus quoque in voce Kraq M statuit a esse? Quod debebat etiam initio tituli facere. Itaque proyμo iam est ¿yw σs legendum, conciditque lectio yw us: μrnu autem omnino legi nequit, quod deficit v: praeterea si us legatur, necesse est IY mutari in M, quod durum in artificis delineandi periti apographo, quia ductus sunt contrarii. Potius hucusque habemus litteras syaev Sequitur MO131, Britannis éœoμ'. Hi omittunt primum elementum; et dicas, Tupperi imprimis exemplo apud Rosium assumpto, id omnino esse omittendum, quasi erasum. yero accipiunt pro σ(M), M pro μ(M). At alterum hoc, ut ⇒ pro M habeatur, certe non licet. Potius si primum elementum oblitteratum fuit, quod omnino probabile est, hucusque habemus haec eyoσEULEEFOs sin primum elementum erasum putes, pro se habemus -4. (1) Inscr. p. 325. Rosii exemplum e Tupperi manuscripto desumptum videtur, nec multum discedit ab Hughesiano; vs. 1. litt. 2. (a dextra) est, litt. 8. ; pro litt. 12. est M, quod eodem redit, quum lineola tantum omissa sit; quod etiam in reliquo titulo aliquoties accidisse sumo et hoc ipso confirmaverim exemplo; vs. 3. litt. 1. T, 9. Mest; litt. 14. pro A est A. Haec nihil mutant in nostra ratione, praesertim quum A hoc non videatur aeque cer |