67. Amyclis in Apollinis, ex Fourmontianis Everettus. TAPONICTAT OYNA AKEAIMONIOYN MEHPAAMAXOY TEATAHAKNE DAMOY ANKIAMACCEOQLAY ÄAKIAMACAEONTOC MATOYN BAKOY NOG BOYANOOP APAKOOMAATY NOC ::. YANKAAOYA MAXA DONKME AMOY YANKADA ANAKCIAMO CAMONAKOY YANKASIO AY KEOPNOG MATOONOC MATO ONAYCIMAXOY Ineptissimum inscriptionis commentum, quod aetatem mentitur Zeuxidami regis, patris eius Anaxidami, qui Olymp. 28, 1. bellum Messeniacum alterum ad exitum perduxit. Vide inter αλκαδίους col. I. vs. 1. Scriptura qualis priorum est, nec quidquam vere priscum conspicio; sed insanis nugis Fourmontus fucavit dialectum, in vocibus permultis ou reponens pro w, in aliis, ac partim in iisdem vocabulis retinens w. Primo loco rursum prodit nota ista ex prioribus formula, sed immista pro w diphthongo ου: τὰ πόλις τὰ τοῦν Λακεδαιμονίουν, οὖν πρεσβεύς sequuntur Ephori, Bovayós, qui nunc Bovayag audit, in quo w manifesto falsum, dein ignoti isti BouMaio et scriba: postremo ad modum tituli num. 64. choragus ὑαλκάδους, et puella praesul ὑαλκάδα, et ... AAM PIA OOCE OQIAOY AYKOPACCAEYKCIAMOCRACINEO EY BOYAA AMAPIOY xxiv choreutae masculi cum totidem puellis, qui vaλnádio audiunt. Fundus figmenti, qui priorum, Hesychius ap. Meurs. Misc. Lac. II, 10. Yaλnádaι, χορὸς παίδων, Λάκωνες. Choreutae igitur Ὑαλκάδαι dicendi erant, pro quibus Fourmonti imperitia dedit vaλnadious, contra analogiam: choragus ipsi est vaλnadoúg, quod ex vaλnádaι Graece formari non potest: nempe finxit barbaram formam váλxados indeque aliam etiam deteriorem ὑαλκάδωρ, ut βουαγώρ, tum intulit ov, vaλxádovg. Quot quaeso in una voce peccata! Dein praesulem mulierem dixit vaλxádav a masculo váλxados, hoc quoque contra analogiam. Nunc accipe nomina vitiis absurdis scatentia et formis inter se maxime dissidentia. 68. Amyclis in templo Ongae. Edidit Rochettus Epist. tab. IV. et interpretatus est p. 132 sqq. Miserunt etiam Osannus et Everettus, cuius exemplum accurate factum secutus sum potissimum. Tempus non definitum; quum tamen soriptura prioribus similis sit, patet eam fuisse fingentis mentem, ut hic quoque titulus ex bellorum Messeniacorum aetate videretur derivatus. Litteraturae genus partim antiquum est, quo pertinent L, S, M, ✔, partim recens: inter ornamenta est ara sive puteal cum serpente Spartanorum insigni regum, in quo nihil vitupero (vide ad clypeos); sed reliqua, corcula maxime, novicii sunt usus. Praeter Ephoros et Bidiaeos inscripti sunt βουλιαῖοι nunc sex, quum in prioribus quini sint: cuius varietatis cau Ephori Δαμώνακος (Ο pro Ω) ̓Αριστάνδρου Λαμπρίδιος Δαμοφίλου Σύμμαχος Δαμοφίλου Χαρίλαος Λαμάχου Φιλάνδεις Δαματρίου sam nemo aperuerit, nisi Fourmonti est impudentia in fingendo ad quidvis ineptum proclivis: ante hos sunt ἰατροὶ sex totidemque ἐμπάσαντες. Nomina maxima ex parte eadem sunt quae in prioribus, formaeque nunc accedunt aliquot nugatoriae in άνdag desinentes, quum hucusque nonnisi avông in Fourmontianis viderimus. Nempe Fourmontus semper aliquid novi et mirifici comminisci studebat, neque ei sufficiebat, formas in άvong finxisse, nisi addidisset quoque has in avdag desinentes. Nomina haec sunt. Bidiaei Λάμαχος Πλάτωνος Δαμόφιλος Δαμοστράτου Χαρίλαος Παμφίλου Λαμπρίδιος Πλάτωνος ̓Αρίστιππος Λαμάχου Ex paucissimis nominibus saepe repetitis totus hic catalogus confectus est; inter quae Lampridi nomen quater redit, quod in prioribus ne semel quidem occurrit: id tamen non negaverim Graecum esse, ut Bassi nomen Latinis non proprium est, sed antiquitus Doricum, unde Aeginae Bassidae. Accedit etymon a λaugos: et ap. Plutarch. Agesil. 1. Aaungio est varia lectio p. Aautid. Damonacus quoque rursus comparet bis, et utroque loco littera O scriptus, ut per universos hos Fourmonti titulos: quae res vel sola poterat fraudem demonstrare; neque enim credibile est per omnes has inscriptiones quemquam locis omnibus O pro Ω legere potuisse: igitur patet hoc O constans ab imperito esse falsario profectum. Inter Bouλiaíous ultimus est Iamus Damonaci, ut inter lochagos num. 63. est Damonacus Iami. Inter 'Euάσavтαs in voce Aαμόφιλος litterae / supra scriptum A, quasi pro varia lectione. sqq. Bis de hac inscriptione dixit Rochettus, Diss. Archaeol. P. 77 sqq. et in Epist. ad Aberd. p. 132 ubi de initio inscriptionis alia proposuit atque ego ad num. 64. Legit enim v geσßeus, et v refert ad Aanɛdauovíwv, affertque exemplum, ut ait, plane geminum ex Cyriaco n. 260. #geσBeus autem, qui in Spartanis apud Fourmontum catalogis frequens reperiatur, esse alibi principem, nunc vero peculiarem magistratum. Sed ad num. 64. satis mihi videor docuisse, unde formula illa ΩΝ ΠΡΕΣΒΕΥΣ nata sit; quodsi ὧν legere velis idque ad Λακεδαιpovíwv referre, inauditam habebis dictionem, in qua praeterea certe as, non av dicendum erat; quamquam ne hoc quidem ferri poterat: nec nominativus á ós ullum habet nexum, ususque sermonis pro ὧν πρεσβεὺς desiderabat potius genitivum πρέBews VTOS. Notavi etiam supra, EσBEùs non esse Graecum, sed géo Bus: nec peculiarem esse maπρέσβυς: gistratum, sed ephororum principem (gúravi), inde liquet, quod Ephori deinceps nonnisi quattuor habentur. Rochettus quidem quintum statuebat defunctum; sed praeterquam quod defuncto substituitur alius suffectus, si sex has inscriptiones omnes vir doctus vidisset nonnisi quaternos habere Ephoros, non cogitasset de defuncto. Unde simul intelligis, ut hoc obiter observem, ne Hippagretis quidem binis num. 63. tertii obitu statuendo succurri posse. Postremo Cyriaci inscriptio nullo modo cum hac Fourmontiana convenit. Est haec: TégovTes ἐπὶ ΤΟΤ. ΜΕ. Πρατολάου τοῦ Λεξιμάχου, ὧν ΠΡΕΣΒΙΣ Βουλιαΐοι Δαμάτριος Λαμάχου (corrige #géσßus) Néinongáтns etc. Continentur Senatores sub Patronomo P. Memmio Pratolao Deximachi f. quorum princeps Nicocrates: corrige igitur ME. Idem Pratolaus alibi quoque in genuinis Spartanis inscriptionibus Patronomus audit, et in alia est Ephorus; pater eius fuit P. Memmius Deximachus Pratolai f. At quid huic Cyriaci titulo cum Fourmontiano commune? Potius Cyriaci inscriptio gemina iis exemplis, quae num. 64. rettulimus, estque in ea géoßus collegii princeps, ut in reliquis inscriptionibus Spartanis omnibus; ut in titulo de Tiberio Claudio Montano in fine: τοῦ πρέσβεως τῆς συναρχίας τὸ B; in alio de Tiberio Claudio Harmonico: da σuvagxías s πgéσßus Eevongárns: rursum alibi P. Aelius Alcandridas est géBus Bidéwv, cuius deinceps memorantur oi σuvágyov TES; in alia inscriptione de Claudio Cassiano est: τοῦ πρέσβεως τῶν Ἐφόρων. Igitur πρέσβυς semper est princeps collegii, non civitatis. Quodsi in M. Aurelii Damarchi titulo géoßus Tñs Aiμvaéwy puàñs legitur, tribum cogites et ipsam collegium constituere. μονι. Novi in hac inscriptione sunt ἐμπάσαντες, coniuncti cum medicis (iargous enim recte agnovit Rochettus, nec iagous inferre debebat Boissonadus Class. Diar. Vol. XIX. p.304.), item cum Boudiaíos, quos praeter Fourmontiana nusquam reperiri monui ad num. 64. De medicis locus est Xenoph. Rep. Lac. 13. ubi praeter alios Tv μolwv regis contubernales cum rege expedivisse dicuntur μάντεις καὶ ἰατροὶ καὶ αὐληταί. Haec etiam ex vulgatis libellis cognita Fourmonto erant. Quos addidit êμáσavras, ducti sunt ex Meursio Misc. Lac. II, 4. ubi annotatum ex Hesychio: unaσévras, agxelov Ti Ev Aanedaíτι Λακεδαί μovi. In promptu erat hoc mutare in ἐμπάσαντες: Fourmontus tamen littera Ε alio quoque modo transposita vocavit etiam Empesantes; et derivata, ut videtur, voce ab unάoow, chirurgos interpretatus est ideoque coniunxit cum medicis: finxitque hunc titulum, ut eo contineri probatio (donaría) medicorum et chirurgorum, quos absurdus homo a medicis diversos Spartae fuisse putabat, videretur legentibus. Hoc disco ex ipsius verbis Mem. Ac. T. XV. p. 416.,,Les Bidiaei n'ordonnoient pas seulement les combats de jeunes Spartiates et Lacédémoniens, ils avoient encore un emploi du moins aussi honorable; eux seuls, avant la création des Ephores, jugeoient de la capacité des Medecins et des Empesantes ou Chirurgiens; mais depuis les Ephores, les Bidiaei n'ont plus été les seuls juges, il a faliu partager ce droit avec les Ephores: nous apprenons ceci d'un grand nombre (immo ex hac una) d'Inscriptions." Haec igitur Fourmonti ipsius explicatio est, eaque sola vera: quippe hunc in finem compositus a Fourmonto absurdus hic titulus est. Sed Rochettus glossam Hesychii cum huius interpretibus refert ad ἔμπασιν, hoc est ἔγκτησιν: ἐμπάσαντας igitur dicit esse magistratus praefectos curandis possessionibus sive acquisitionibus fundorum, quos reges auctore Xenophonteo libello c. 15. habebant ἐν πολλαῖς τῶν περιοίκων πόλεων, putatque hos esse eosdem, qui inter regis bellicos contubernales omnium rerum necessariarum curatores fuerunt. Xenoph. Rep. Lac. c. 13. συσκηνοῦσι δὲ καὶ ἄλλοι τρεῖς ἄνδρες τῶν ὁμοίων· οὗτοι τούτοις (regi et polemarchis) ἐπιμελοῦνται πάντων τῶν ἐπιτηδείων, ὡς μηδεμία ασχολία ᾗ αὐτοῖς τῶν πολεμικῶν ἐπιμελεῖσθαι. Sed haec non satis apte cohaerent. Fundorum quidem curatores non possunt iidem esse ac qui in bellicis expeditionibus regem comitantur; haec enim negotia prorsus diversa sunt. Ἐμπάσαντες autem Fourmontiani sex sunt, isti regis comites nonnisi tres, illius quidem regis, qui expedivisset: qui non expediverat, omnino nullos habebat: nihil enim de hoc dicitur; de solo in bellis comitatu narrat Xenophonteus scriptor. Atque ut concedam regum in subditorum Laconicorum oppidis possessionem fuisse non κτησιν sed ἔγκτησιν, quomodo tandem eius curatores potuerunt utáσavres dici? Num enim ἐμπάω verbum est? Non, sed ἐμπάομαι. Et ut illud fuerit, an magistratus nomen potest participium aoristi esse? Minime vero: nec quisquam afferet τοὺς χειροτονηθέντας ἐπὶ τῷ θεωρικῷ et talia, quae plane diversa sunt. Valeant igitur illi magistratus sive chirurgi sive domus regiae dispensatores villicique. Postremo Rochettus hanc inscriptionem antiquiorem quam Olymp. 90, 3. iudicat, quod minor Govλaíwv numerus est quam Agidi datorum συμβόλων (v. ad num. 64.): ego quid de aetate eius commenticia iudicem, supra dixi. 69. Amyclis in Apollinis. Ex Fourmonti schedis Bekkerus. Scriptura, ut solet in Fourmontianis, antiqua recentibus mista praebet. Nomina haec sunt, iisdem, |