Oldalképek
PDF
ePub

ΒΙΔΕΟΙ ἐπὶ Δαμιστράτου, ΒΙΔΕΟΙ οἱ περὶ τὸν ἀξιολογώτατον Μ. Αὐ. Ελενον, ΒΙΔΥΟΙ (corrige ΒΙΔΕΟΙ) ἐπὶ Ζ....., ΒΙΔΕΟΣ ἐπὶ [πατρον]όμου Λυσίππου, ΒΙΔΕΟΣ ἐπὶ Λυσίππου, item πρέσβυς ΒΙΔΕΩΝ P. Aelius Alexandridas: neque usquam aliter. Porro in fictis istis inscriptionibus 'Aguoσges conspiciuntur, sex ̔Αρμοστήρες num. 61. pro sex tribubus Fourmontianis ex Cragio derivatis, ut in Introd. dixi: num. 62. sunt tantum quinque: sed decem habes in Pharaea, quod tum iam etiam in Messenia Harmostae fuerint, ut ait Fourmontus. Quae ne dubita a Fourmonto ad praeceptas esse opiniones composita. Nam primum domi Harmostas ordinarios fuisse, merito negat Knightius: extra ordinem singuli reipublicae constituendae Harmostae nominati sunt in ipsa urbe Sparta (cf. Crag. II, 13.): in eo tamen errat Knightius, quod domesticos Harmostas putat aquorúvous vocatos; qui solis feminis sunt praefecti. Iam vero qui cum Rochetto (p. 97.) neget illos num. 61. 62. Harmostas esse domesticos, velitque omnes subditarum esse urbium, cogitet an verisimile sit Spartanos Theopompi aetate subditarum urbium Harmostas habuisse: qui potius aucto Spartanorum extero imperio videntur primum constituti esse. Sed ut haec mittam, ipsa forma Aguoσrges errore ridiculo ficta est (v. Knight. p. 124.). Hesychii glossa est: Αρμοστής (lege ἁρμοστής ex ed. Hagen.), ὁ πεμπόμενος ἐπιμελητὴς εἰς ὑπήκοον πόλιν. καὶ λίθοι δύο πρὸς τῷ αὐτῷ (τῷ οὐδῷ) τῆς φλιᾶς τιθέμενοι ἁρμοστῆρες λέγονTai. Patet quae de lapidibus adduntur, ad vulgatae Graecitatis vocem ἁρμοστὴς ἁρμοστῆρος pertinere; haec autem ob soni aequalitatem addita esse glossae Laconicae aguoσrag, quae vulgo sonat άguoors. Igitur pluralis est ἁρμοσταὶ, ut πολίτας πολῖται. Quod miror non vidisse Rochettum p. 96. Sed Cragius (II, 13.) ex Hesychio male intellecto ȧguorrigas Harmostas dictos esse collegit: quem secutus est Fourmontus. Porro Harmosyni num. 61.62. quini sunt, sed num. 63. in Pharaea recentiore decem; credo ut Messeniacae quoque feminae suos habeant Harmosynos: quae haud dubie habuerunt nullos, nisi etiam Helotides mulieres putas Harmosynos habuisse. 'Eμméλwpoi (¿yogavóμoi Hesych.) num. 61. 62. itidem quini sunt; in Pharaea num. 63. nulli comparent: tum enim Spartanos occupata iam Messenia tanta abundasse annonae copia, ut rerum venalium curatoribus opus non esset: quod nemo fingere poterat nisi homo et historiae et rerum publicarum Graecarum prorsus imperitus. Ita etiam Bovaróg, inventutis moderator, in solis est num. 61. 62. non in Pharaca, quod tum concilium magistratuum nimio a Sparta intervallo afuerit domique officio fungi ille magistratus debuerit. At quid talibus commentis absurdius? Immo ne magistratus quidem fuit Bovayós, licet in genuinis Spartanorum titulis frequenter nominetur; puer fuit. Vide de eo Hesychium, et cf. Crag. II, 12. Meurs. Misc. Lac. II, 3. nec obsunt genuinae inscriptiones, in quibus ille Bovayès nominatur. Prope sigillum in omnibus tribus inscriptionibus est avionagarng; eum INSCR. GR. VOL. I.

Fourmontus ait primum post reges exercitus praefectum esse, qui a magistratuum concilio decreta haec de bello gerendo receperit, ab hoc lochagis et moragis imperia mandari. Videtur sibi illum aliquem magistrum equitum Romano more finxisse, qui post regem tanquam dictatorem esset proximus: sed fuit potius praeceptor, qui rem equestrem edoceret equites. Fons est solus Hesychius: 'Hvioxαβάτης, διδάσκαλος ἱππικῆς τῶν νέων· Λάκωνες. Sed incerta vox est et etymon ambiguum: si est ex ví eos et agw, ut putant, debebat vulgato sermone vixágτns esse. Accedente Laconismo primum fiet avioxάgrag; et P finale assumpsit Fourmontus passim ; quod non constanter assumpsit (Knight. p. 125.), potest excusari, ut in Eleo aere modo Σ modo P in terminationibus iisdem promiscue positum est. Sed quum agw digamma habeat, scribendum erat HANIOXOFAPTAP vel HANIOXOBAPTAP: quod ignoravit Fourmontus; qui si spiritum simul omisit, excusari certis exemplis potest. In transcursu moneo etiam Laconibus non B, sed H esse spiritum: ubi pro spiritu est B, transiit is in digamma; quod neglexit Rochettus (p. 99 sq.). Postremo belli duces commemorantur Lochagi et Moragi, seni utrique in his titulis omnibus. Móga sane sex fuerunt: sed uugas quis unquam vocavit? Scribit tamen Fourmontus μωραγοί. Quod defendit Rochettus Dissert. archaeol. p. 88. ut sit μόρα μῶρα, quemadmodum κόρος χῶρος. Sed haec conferri non possunt: κόρος Ionice est xogos, Dorice nugos: at uóga non transponitur in μούρα, ideoque nec in μωρα. Dicas esse factum ex μοῖρα μῶρα, ut Μοῦσα, Μοῖσα, Μῶσα: sed ne hoc quidem convenit, quum μovga nulla sit, ut Μούσα. Praeterea morarum duces non sunt μοραγοὶ dicti sed λuaga: sic constanter vocat auctor Xenophonteus Rep. Lac. C. XI sqq. sic Thucydides, Xenophon, Plutarchus: quos omnes pro Laconica voce usos vulgari esse quis credet Rochetto (1. c. p. 79.)? Et quorum fuerit ista vulgaris vox? An Atticorum? Attici enim sunt Thucydides et Xenophon. At horum aetate λéuagxos belli dux non fuit, ut aetate Marathoniae pugnae, sed archon sine bellico imperio. Quodsi illi scriptores Attico vocabulo uti voluissent, moragos debebant važiάgxous vocare. Nec Lochagi fuere Spartanis sex, sed in singulis moris aut quaterni aut quini (Crag. IV, 4.). Inter hos autem belli duces num. 61. 62. desiderantur Hippagretae, quos num. 63. demum additos narrat Fourmontus, quum Theopompo aetate fesso et aegroto (qualem tum fuisse ex ficticia Messeniacorum bellorum historia Pausanias tradidit) corporis essent custodes appositi. Causa haec plane commenticia est: nec duo, ut in ista inscriptione, Hippagretae fuerunt, sed tres pro ternis equitum centuriis. Vide Xenophonti tributum libellum et Cragium II, 14. Neque tertii obitu defendi binarium numerum posse docui ad num. 69. Vides igitur turbata in his titulis omnia esse. Tot autem rebus pervertendis quis neget Fourmonti ingenium prorsus perversum suffecisse? Mihi quidem, qui ex

M

ipso historiae et titulorum horum dissensu pro eorum veritate argumentum petivit, tantum abest ut persuaserit, ut fraudis notas in his ternis titulis plane evictas esse putem. Nam, ut tamen paucula insuper addam, Fourmontus bellorum Messeniacorum res ex Pausania, potissimo earum auctore hausit, hoc est ex fido quidem narratore, sed non satis iudicioso: nulla autem re quam iudicio magis opus erat in tenui tam remotae historiae notitia: ipsi vero, quibus Pausanias usus est, fontes parum fuerunt limpidi. Nam in altero bello describendo potissimus ei auctor fuit Rhianus Benaeus poeta, Homerum aemulans; in priore Myro Prienensis (IV, 6.), qui quarum rerum nonnisi exigua fama supererat, eas pragmatica rhetoricaque ratione ita proposuit, quasi illis gerendis ipse interfuisset: utriusque quanta fides fuerit, potest vel ex dissensu eorum de Aristomenis temporibus (1. c.) iudicari; Myronemque ipse Pausanias notat his verbis: Múguva de Tí te äλois nataμadεiv σTш où пgoоΜύρωνα ἐπί τε ἄλλοις καταμαθεῖν ἔστιν οὐ просρώμενον, εἰ ψευδῆ τε καὶ οὐ πιθανὰ δόξει λέγειν, καὶ οὐχ йнioτa Ev Tyde Tys Meσonvías σvyygapy. Nihilo tamen melius Pausanias ipse scripsit, sed rhetorem pragmaticum in universa eius Messeniacorum bellorum narratione agnosces, quae Romanensi fabulae quam historiae propior est, fucata insuper Hegesiae Magnetis, popularis sui stilo, quo nimium abutitur Pausanias. Illinc igitur quum sibi Fourmontus vagas quasdam et inconditas notiones impressisset, homo nullo antiquitatis sensu imbutus omnes sibi res etiam ineptius effinxit, et quasi de Galliarum ageretur regno, Pythios nobis imperii cancellarios et sigilli custodes proponit, provincias loquitur praesidesque provinciarum, mandata profert supremo exercitus duci sub sigillo cancellariorum a regibus data et per illum cum lochagis et moragis communicata, et id genus plura. Ea tamen somnia ita cum his conveniunt titulis, ut hi ipsi ex illis videantur somniis enati esse, quum praesertim his titulis illustrandis manifesta advocaverit mendacia, quae in Introductione a nobis notata sunt. Quodsi a Fourmonti explicatione recedens hos titulos nihil esse dixeris nisi magistratuum catalogos, rursum intelligi non poterit, cur duo ex iis non Spartae, sed in Messenia positi sint: quod ex solis potest Fourmonti commentis cetera absurdissimis expediri. Denique quidquid pro harum inscriptionum fide Rochettus (Epist. p. 92 sqq.) dixit, redit fere eo, stultum futurum fuisse, qui eo fine, quem his monumentis Fourmontus tribuit, haec ipsa finxisset: at vero stultum fuisse Fourmontum, ex ipsius commentationibus satis superque patet.

Nomina horum trium catalogorum exponere supersedeo, quod facile et legi et corrigi possunt: haec tamen notabo. Num. 61. in Ephoris vs. 32. Bgarida est p. Bgaridas, ex dialecto inter Pythios quartus Polydorus Telecli f. Fourmonto est frater Alcamenis regis. Bidiaeorum secundus est Kλɛóβουλος Λαμάχου, tertius Εὔφρων. Ανιοκαράτης videtur Avionαgárng videtur Theopompi regis frater esse, Nicander Nicandri f.

Inter Moragos paenultimus est Evdauévov filius: quod nomen paulo insolentius. Ceterum universi hi catalogi ex paucissimis sunt nominibus ficti. In primo enim viri sunt LXXV, in secundo praeter eos, qui iam primo insunt, accedunt novi LVII, et in tertio novi XLVIII: in singulis autem quum patris quoque nomen accedat, sunt nomina CCCLX. Quae si lacunosa vocabula paucissima exceperis, composita sunt ex nominibus his LXIV, iisque toties repetitis, quoties numerus appositus significat. Sunt igitur: Alcamenes 4, Alcander 19, Alcidamus 2, Alcippus 6, Andromachus 2, Aristander 9, Aristippus 16, Aristobulus 2, Aristodamus 8, Aristomachus 6, Aristomenes 1, Battus 1, Brasidas 3, Callicles 2, Charidamus 1, Charilaus 8, Cleanthes 1, Clearchus 1, Cleobulus 3, Cleodamus 16, Cleolaus 13, Cleomenes 11, Cleophilus 1, Cinyras 1, Damasippus 11, Damonacus 7, Damonicus 1, Damophilus 11, Demetrius 46, Doryssus 2, Eubulus 3, Eudamenus 1, Eudamidas 1, Euphron 4, Iamus 1, Labotas 1, Lamachus 18, Leo 6, Leonidas 4, Leotyches 5, Lycomachus 8, Lycostratus 1, Lycurgus 21, Lysander 5, Machanidas 7, Mnemon 2, Nicander 5, Nicocles 1, 1, Nicodamus 1, Nicomachus 1, Pamphilus 1, Pausanias 1, Philander 4, Philocles 2, Philodamus 8, Philolaus 1, Philomachus 1, Plato 6, Plistarchus 2, Polemarchus 2, Polydorus 5, Teleclus 6, Theophilus 2, Theopompus 6. Inter haec Demetrii nomen, quod toties etiam in ceteris Fourmonti suspectis monumentis procedit, quadragies et sexies positum est: reliqua quoque nomina sunt pleraque vulgaria, in Fourmontianis istis frequentata et inter se simillima. Sane in eadem urbe et in nobilibus imprimis familiis nomina quaedam celebrata sunt: sed videat aliquis, an in ullo catalogo paulo ampliore tam quam in his frequens nominum repetitio sit. Praeterea dialectus multis in vocabulis laborat et vacillat: ex Latino sermone ficta sunt ̓Αλκάνδης, Αριστάνδης, Πλάτω, Λέω etc. quae non ignorantia, sed per impudentiam miraculi causa Fourmontus ausus est: item Auxéogyos, de quo supra monui. P pro Σ rarum est, ut in avionagáτng, Bovaróg. Suspecta inconstantia est in ανιοκαράτης, βουαγόρ regis praesertim nomine et in monumento publico, Otóжоμños num. 61. ZióоμTOS num. 63. et ex utroque mistum ac vix tolerabile ZεÓTTоμTOS num. 62. Defendit tamen haec Rochettus (p. 101.). Heterocliton idque Ionicum Kλɛoμévew non est probabile; neque enim esse posse Kλɛouéveo abiecto Σ, concedet qui Graece sciat. Pro Εὐδαμίδου, Λεωνίδου, Μαχα vídou, quis illa aetate non exspectet Evdauída etc.? Quis non Mvάuwv, et Xagína (p. Xagıλáov)? DaμúvaΔαμώναxov nondum alibi inveni. Putes etiam Eßwλov Eußoua scribendum fuisse, ut alia omittam. Postremo si palaeographiam spectes, non posse titulum num. 61. in quo nunc consistam, antiquum haberi, statim intelliges; sin fictus est, solus potest Fourmontus finxisse, quod Spartanis tanta ista rerum suarum imperitia minime convenit. Sunt autem in scriptura paucissima prisca, ut A et fortasse : ▲ (Lambda), €, C et ligatae litterae recentis

[ocr errors]
[ocr errors]

usus sunt. De € et C dixi ad num. 59. Insunt praeterea vocalium notae H et 2, quas etsi concedo ante Simonidem iam fuisse inventas (cf. Oec. civ. Ath. T. II. p. 387.), tamen iure dubites ita iam pervulgatas antiquitus fuisse, ut paulo post Olympiadum initium in media Peloponneso apud homines illitteratissimos publice fuerint conspicuae: neque ullum exemplum extat illarum litterarum in Graecis civitatibus ante Simonidem usurpatarum. Certe quae Rochettus, vir doctissimus (Dissert. archaeol.

p.

iudicat esse O μngóv. Nam quum Kgórwv dicatur, non Kgwrwv, O binis lineolis auctum non potest aliud nisi Oungov esse; quo minus O una notatum lineola poterit pro & haberi. Nempe O uxgov olim eandem quam Theta formam habuit, ✪ (vide ad num. 12 sqq.); alia autem litterae Theta forma fuit &, quam et ipsam in illo nummo O ung tributam videmus. Sic ista pro H et 2 priscis litteris argumenta vides dilabi. Accedit OY in hoc titulo obvium, quod recentioris itidem usus est: v. ad num. 34. Unum Barines p. Barthes s. Barings antiquitatis praebet speciem. Prorsus autem ridicule in ternis his titulis scribae nomen obliquo cursu subnotatum est, modestiâ scribae, ut ait Fourmontus: quasi ille tabulas suo signaverit nomine, qui mos non est inscriptionum (Knight. p. 126.). Recte igitur Rochettus (p. 106.) scribam ideo tantum appositum dicit, quod inter eos, qui officio fungebantur, est etiam ille: sed cur scriptura est obliqua? Respondetur, antiquo more id nomen esse xovydov exaratum. Cur igitur hoc solum? Sed ne xovndov quidem est: nam in columnari scriptura litterae non obliquae iacent, sed recto stant talo altera infra alteram. Quid multa? Scribae sane ista modestia est ex absurdo Fourmonti cerebello prognata.

βασιλεῖς βασιλῆς 88. Epist. ad Aberd. p. 115-119.) attulit ex nummis, nullo modo satisfaciunt: nummorum enim plurimorum aetas haud potest certa ratione definiri; interque eos sunt nonnisi duo, quibus potissimum insisti posse putaverim: sed ii ipsi nihil evincunt. Quippe H vocalis comparet in nummis Orrhesciorum Lesbo olim, nunc Macedoniae septimoque ante Christum saeculo tributis: quorum fabrica licet rudis sit (vide Rochetti Epist. tab. 1. fig. 1.), non tamen ii possunt aetati adeo remotae tribui; Graeca enim verba Graecam demonstrant eruditionem, quae vix ante Simonidem Macedoniam invaserit. In Crotonis autem nummo sane antiquo (ib. fig. 5.) falsum est comparere litteram . Formae hae sunt: M&T 19: ubi et dicitur esse. Sed recte Mionnetus has formas

62.

Calamis, quae nunc Calamata, in lapide indigena duro, tres pedes et semissem longo, duos pedes et quadrantem lato. Ed. Fourmontus 1. c. tab. I. Specimen scripturae inde petitum habes in Nov. tract. dipl. T. I. p. 626. cf. p. 631 sq.

NEPONTEC BASINEEL REIAIAIo|

BPASIDASKÆONOY

XAPIAOS KEDAMOY

коромпой

MIKANBOY

TAEKAOY

KÆEODAMOSAPISTONAXOY ANKAMENHY

AYKEOPPO SAAMAHINOY
QIAO NAXOS AYKE OPNOY
DAMSOXAPILA OY
ΔΑΡΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΜΙΔΟΥ
AYKEOPPOKOAOY
Амы прочами гроу

ΑΛΚΑΝΔΗΡ
ΑΝΑΣΙΠΠΟΥ
ANKANAHA

AYKEOATOSANAY ANTIOY

Талеклов

ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΛΑΧΑΝΙΔΟΥ

AYKEOPPO ANAXOY

ΟΙΑΝΔΗΡΑΜΟΦΙΛΟΥ потухни

APISTOAMOSAYKEOPNOY Талекло

ΚΑΡΔΑΜΟΣΑΛΚΑΝΔΡΟΥ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ

MAMAXOSAAMAXOY

[merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

KE

AMIOKAPATHP

ΚΕΙΔΙΑΙ

ΑΝΑΤΙΟΣ ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΥ
EY BOYAOSEY OPONOS
KEAPXOS KEOBOYAOY
KÆANSHSKINY POY
BATTOS KEDAMOY.

RMOSTHPEL

KEDAMOSKROAMOY
ΛΥΚΕΟΡΓΟΣ ΚΑΟΔΟΥ
RISTOMAXOSAPISTINTOY
RISTINAMAXOY
ANTPIOSAPISTANAPOY

QMOS Y NO L

ΛΟΤΥΧΗΣ ΛΥΣΑΝΔΡΟΥ
AMATION APIST AMOY
AAMAXOSAMATIOY
PAYSANIASAPIST BOYNOY
AYKOMAXOSMAXAMIDOY

EMPEAPPOI

AYKEOPPO4RISTIPNOY

NIKANAHAMIKANAPOY KEOAOSAMPLOY
Лоха го

KÆOAMOLAPISTINNY
ΚΛΕΙΔΟΚΑΝΑΡΙΟΥ
топомповалароу
ΑΛΚ ΑΝ ΔΗΡΑ ΜΑΡΙΟΥ
ΚΛΟΦΙΛΟΣ ΑΛΑΧΟΥ

[blocks in formation]

AAKANAHAAMTIOY Moof Arol

Μ.ΛΕΜΟΝΑ ΛΑΡΙΟΥ
AATIO4K 0.
ΑΛΚΑΝΔΗΡΑΡΙΟΥ
ΦΙΛΑΝΔΗΡ ΚΑΦΑΟΥ
ANATION KEONE NEO

ΛΜΟΦΙΛΟΣ ΑΜΟΦΙΛΟΥ
ΒΙΣΤΑΝΔΗΡΑΡΙΣΤΟΠΟΥ
KEOAMOSANKAN BOY
ΑΜΟΝΑΚΟΣ ΛΑΜΑΧΟΥ
ΚΑΡΑ ΜΟΥ ΑΛΚΙΠΠΟΥ
ΑΝΑΤΡΙΟ ΑΛΚΑΝΔΡΟΥ

MAMMATEY'S

NABISAMPIOY

M 2

Plurima exposui ad num. 61. quibus paucula addenda sunt. In Ephoris rursum est Mvɛuwv (p. Mvάuwv), sed alius patris filius ac num. 61. Alius Ephorus est Αλκάνδης Δαματρίου, eiusdem nominis cuius Pythiorum alter, qui etiam num. 61. inter Pythios est; idem nomen num. 62. lochagorum quarto tribuitur. Haec male composita sunt. Porro pro Alcandro Damophili (num. 61.) nunc Alcander Damasippi primus est Pythius, et tertius Teleclus Telecli pro Teleclo Aristippi. Miror nominum consensum. Avionαgárng est idem qui num. 61. Omitto alia, et quae corrigenda sunt, iis qui sibi in hoc

agendo placeant relinquo. Dialectus ut plurimum eadem quae in priore est, nisi quod hic habentur Baσidées, ZEÓTOμTOS (v. ad num.61.), Пúσ; nihilominus inter Lochagos rursum est Σιόπομπος. Memorabilis forma nec tamen reprehendenda Kλɛávons (Kλɛáv‡ŋs) in Bidiaeis. Vs. 8. nunc est Пλáτwv, quum num. 61. sit Iάrw. Scripturae forma plerumque novicia est eadem quae num. 61. sed pro C, E, M, N, antiquae nunc formae conspiciuntur E, S, M, M, eadem aetate et apud eundem populum simul diversissimis formis promiscue usurpatis. Quis talibus commentis patietur sibi fraudem fieri? 63.

Prope Pharas in Messenia, hodie sa Aovrgά, hunc titulum inter rudera magnifica fodiendo sese repperisse perhibet Fourmontus, qui edidit 1. c. tab. III. Repraesentat D'Hancarvill. Rech. T. II. p. 22. Knight. tab. VII. Specimen scripturae comparet in Nov. tract. dipl. 1. c.

[merged small][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors]

In Pythiorum nominibus primum videtur regis que emendanda emendo, nisi quod Auxoστgáτys noto Theopompi filium designare; reliqui quoque regum nominibus gaudent: item avionαgárng Theopompi regis videtur filius. Cetera nomina non persequor, ne

in Auxóσrgatos mutandum; Tauárgios aliquoties reperitur, ad modum Phliasiae inscriptionis num. 46.: rursum tamen etiam Δαμάτριος habetur. Νομοφύλακες

tantum duo sunt; at in genuinis Spartanis titulis multis plures prodeunt. In palaeographicis hic quoque titulus similia atque num. 61. 62. offert; habetur tamen pro Ʌ, item S, M, M, et pro £ est 00, de quo supra aliquoties dixi, quae non repeto. Singulare est pro v in Aogírσos et Nouopiλanes: hoc etiam in genuinis Fourmonti Spartanis inscriptionibus inveni, sed quum in plurimis sit vouopuλa, videtur transcribentis errori tribuendum. In spuria num. 58. idem : vidimus. Quod ut Laconicum defendit Rochettus Dissert. archaeol. p. 95. Epist. p. 104. plurima tamen, quae afferre possis, exempla sunt ambigua. Certe quae Salmasius ad Inscriptt. Herod. et Reg. p. 173. attulit, TITEίσETαι et ToλU

64.

rápidov, falsis nituntur lectionibus: Maittairius autem de dial. p. 401. A. congessit diversissima, ut Moura Moira, quod nemo linguis iudicandis idoneus huc putabit pertinere. Nec aptum exemplum Zeis p. Zeus ex nummo Syracusano (apud Torremuzz. tab. numm. 5.), quippe diphthongum offerens. Sic superest unum aioquvvтes in lapide Cyziceno, qui non apte potest Spartano monumento conferri. Eustathius tamen ad Iliad. p. 1913. 32. Aúpgos dí φρος, μῦσος μῖσος ... καὶ τοιαῦτα Δωρικὰ καὶ Αἰολικά: sed haec ex incerta etymologia magis quam ex accurata dialectorum notitia petita videntur. Postremo adi dicta ad num. 58.

[merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][ocr errors][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small]
« ElőzőTovább »