dis foederis exemplis societatis minueretur vis: nec de sola hac tabula dicitur, sed de omnibus huius foederis exemplis, etiam in actis publicis; in omnibus enim idem hoc scriptum erat: Si quis haec verba laedat. Atqui quum in centum annos iceretur foedus, nonne id in oblivionem adducere delendis tabulis poterant, quibus id iamiam non placeret, praesertim illa aetate, ubi rara litterarum monumenta? Nonne eâdem multâ debet affici, qui tabulam laedat, qua qui foedus? Nam omnino illa tabulae laesio est foederis violatio censenda.,,At in democratica civitate", ait Hermannus,,, foedus oblitterari actis delendis nequit, quod filius a patre traditam memoriam accipit". Verum illae civitates non fuerunt democraticae, ea praesertim aetate; Elei ne posthac quidem legitime aut constanter. legitime aut constanter. Ac si deleta monumenta sunt, periit foederis vis, quidquid pater edocuerit filium. Deletâ privati commercii syngraphâ periit pacti vis, quidquid loquetur os. Hinc factum, ut Olympiae aliisque locis foederum ponerentur exempla, quo certius constaret de foederibus. Num vero sine exemplo hoc admisi, eandem quam foederis esse tabulae violationi, poenam irrogatam? Nonne docui in Teio monumento iisdem diris devoveri qui tabulas laedat, quibus devoventur qui leges ibi scriptas violent? Num vero multa talenti magis acerba est quam dirae? Non opinor.,,At qui tabulam laederent, consentaneum erat ne habituros quidem talentum argenti". Tanto magis cavebatur delictum: nam qui multam solvere non posset, acerbiore iam circumveniebatur calamitate, certe si ex Attico iure licet iudicare, cui similia necesse est etiam in aliis obtinuerint rebuspublicis et saepe Athenis de industria tantae delictis multae impositae sunt, quantam constabat non posse reum solvere, ut hic puniretur acerbius. Mitto, quod Boissonadus contulit, in foedere Priansiorum et Hierapytniorum singula foederis capita violantibus irrogari multas decem, quinquaginta, centum staterum, tabulae autem violatori quinquaginta stateres: nam etsi qui caput foederis laedit, laedit foedus omnino, et ob hanc causam conferri haec a Boissonado potuerunt, tamen longius repetita res est, meliorque Teiarum dirarum collatio. } Iam quum in foedere non possit de alia tabulae laesione dici, nisi quae foederis violandi causa fiat, quoniam inquilini, qui peregrini sunt, non tenentur foedere, TEλÉσTαι non possunt inquilini esse: neque esse inquilinos ullo argumento constat. Quod enim inquilini pendunt réλOS, METOÍNIOV, nihili est; nam civium quoque est réλos. Nec quomodo puniendus peregrinus sit, qui Olympiae vel alibi publicum monumentum laeserit, pacto potest inter Eleos et Heraeenses constitui; hoc constituitur legibus eorum, qui loci illius rebus praesunt. Non, si in foedere de peregrinorum poena nihil dictum est, impune peregrini laedent tabulam, sed punietur reus ex legibus, non ex pacto. Iuris periti concedent. Igitur allatis argumentis satis gra vibus Teλéσrav pronunciavi magistratum esse.,,At quomodo", inquit,,,magistratui hoc imputari potest, laesurum eum tabulam, quod plebs facit?" Imputavi magistratui, foedus eum rescindere velle et artibus dirimere; simile quiddam Atheniensium magistratibus imputavit Philippus Macedo (Demosth. de cor. p. 251. 12.), cuius memor eram. ,,At ridiculum est magistratum sibi ipsum, ne deleret tabulam, multam talenti imponere". Non sibi hanc soli irrogat magistratus, cuius forte opera foedus icitur; sed omnibus, qui per centum annos futuri sint, magistratibus irrogat civitas. Attamen etiam sibi irrogat cum civitate magistratus; nam ita sese alterius civitatis magistratus obstringit alteri civitati.,,At si Féras est civis, Tehéσras magistratus, falsa est distinctio: nam magistratus et ipse civis est". Sed non difficile est Férav de cive privato intelligere, quum praesertim Elide, credo tum etiam Heraeae, magistratus certarum fuerint familiarum ; ut facile potuerint vulgares cives voce Férα distingui ab optimatibus magistratibus. Contra certo falsa divisio erit, si cum Hermanno dauov statues hominem de plebe esse et TeλéσTav inquilinum: nam homo de vulgo necessario aut civis est aut peregrinus, et inquilini sunt in peregrinis. Etiam si Tλéras tibi non erit inquilinus, sed ut mihi magistratus, civi non potest homo de plebe opponi, quod magna pars civium plebs est. Quae quum ita sint, idoneis insuper argumentis additis Sãμov dixi pagum esse. Corollarii loco duos de er addo locos, alterum Euripidis, Пóλeι μèv ägxwv, puti ♪ ovx Ty TÉTν, alterum Aeschyli, Oure diμos out' ETNs avg (Eustath. ad Iliad. 2, 262. p.641. Rom.): sed ex neutro quidquam conficitur: nec si constaret, qui Aeschylo esset duos hoc loco, aptari poetae usus foederis Peloponnesiaci interpretationi deberet. Coniunxi verba: αἴτε εέτας αἴτε τελέστα αἴτε δα uós évr'. Supervacaneum dicitur vr' esse, nec supra additum in formula ai dé Tɩ déo aite Fétos aite Fágyou; neque evT (ET) sed sin dicendum fuisse, quod non certum sit laesurum aliquem tabulam. At manifesto inepte dictum esset aйTE FÉTos, alte Fágyov évtí: igitur vrì ibi omissum est: sed hoc loco additur vtí, quod id addi potest; indicativum feret, qui meminerit, saepe apud Graecos ut apud Latinos in condicionali dictione ut certum poni quod incertum sit, maxime in disiunctiva condicione. Statim post, épíεgov non posse multam sacram esse, non demonstratum est, nec potest demonstrari; vocem, etsi alio significatu, ex Polluce firmavi, apud quem locum tuebitur: neque enim verum est, eam apud Pollucem verborum tenori non convenire: in placentis affertur épiegos, sc. Tλaxous. Quapropter non opus erat, ut novae proponerentur interpretationes huius loci: sunt tamen duae propositae. Prior haec est: vr ἐπιάρῳ κ' ἐνέχοιτο τῷ ἐνταῦτ ̓ ἐγραμμένῳ, sive ὄντι ἐπάρῳ ἂν ἐνέχοιτο τῷ ἐνταῦθα γεγραμμένῳ, is hoc hic per interầv dictum dirarum scripto tenetor (der soll für das hier mit einem Fluche verpönt geschriebene verantwortlich seyn). Mitto quod vt pro vt (Dorice evt) Sss ss 2 ὄντι durum est et loco incommodissimo positum, et quod erápų nulla plane est Graeca vox; at quum évéyer Jaí Tivi dicatur, qui lege quadam poenam minitante vel poena ipsa teneatur, quanam tandem lege vel poena ille tenetur? Nam nulla lex neque poena hic scripta est; ipsae dirae, quam poenam esse dixeris, hic non sunt scriptae, sed foedus. Nescio igitur quomodo dici possit ἐνέχοιτο ἂν ὄντι inάgų Tữ Evτavda yeygaμμévų. Si de diris dicere voἐπάρῳ τῷ ἐνταῦθα γεγραμμένῳ. lebat auctor foederis, debebat dicere: étágy av évéXord, diris tenetor, nec quidquam praeterea. Sed videamus etiam alteram explicationem, ex qua apodosis paulo prius incipit: aire Féras aire Teλéσra aire δαμός ἐντ', ἐπὶ ἄρῳ κ' ἐνέχοιτο τῷ ἐνταῦτ ̓ ἐγραμμένῳ, sive civis, sive inquilinus, sive de vulgo homo est, ad opem ferendam teneatur hic scripto (huic tabulae); apes pou enim esse opeλos (Hesych. Eustath. p. 1422. 19. Aeschyl. Suppl. 892. c. Schol.); dativum r Yεgauuévų regi ab altero gw, ut nominativus sit agos τῷ γεγραμμένῳ, auxilium scripto; ἐνέχοιτο esse sine dativo positum. At quis unquam talem legit dictionem in rebus publicis: opem ferre tabulae? Si quis laesit tabulam, denunciandus est, in iudicium sistendus, puniendus aliqua ratione: talia praecipiuntur in publicis decretis, non ut auxilium feratur tabulae. Nam quod vulgo dicitur Bone Tous vouous conferri nequit: hic enim non de lege vel foedere ipso, sed de litteris scriptis in tabula, quae non laedendae sint, agitur. Nunc autem etiam singuli et universi cuiuscunque ordinis homines obstringuntur, ut tabulae opem ferant. Quid, malum, hoe monstri est? Anne Tavusi nai Tavoтgaria concurrendum Olympiam erat ad opem tabulae ferendam, quum primum praecipites nuncii delictum ab aliquo esse attulissent? Sed vide praeterea quae dura insint in hac interpretatione. Dura mutatio subiecti vocis évéxoro, quae in nostra idem quod xadanéorto subiectum habet: id quod omnino exspecta tur: nam qui deliquit, qua teneatur (véxoiro) poena exspectatur. Durum, quod dativus T eygaμμév tữ post évéxaro continuo positus regitur ab gw, a quo seiunctus est, dum in nostra explicatione iungitur verbo évéxito, quod dativum habere solet. Durus alter dativus pendens ab altero tali loco, ubi summa est ambiguitas: nam ubi nulla fuerit ambigui tas, ut ap. Herodot. VII, 16. oủ τ πgúry of neλe oμari Teóuevos, facile hoc fertur. Quod vero evéxetai eri rivi dicitur, teneri ad aliquid, id iam non durum est, sed inauditum. Dicitur enim v έχεσθαί τινι vel ἔν τινι, teneri aliqua re. N. 12. p.31 p. 31 sqq. μέσσῳ γε Θρίης 'Ev μéσow ye Ogins te nai aσTeos, aveg, Eguns] Malignus fuerit, qui yɛ hoc loco vertat saltem; non enim hanc solam esse eius significationem, inter alios Hermannus docet ad Soph. Trach. 73. Te inservit voci supra ceteras extollendae, quod optime exposuit Thierschius Gr. Gr. ed. III. p. 549 sqq. itaque modo saltem, certe, modo quidem vel omnino reddi potest, modo nulla est particula reddendum, sed tonum tantum praegressae voci maiorem addit, sive emphasin sive ethos. Hoc loco ye voci uero ethicum toni augmentum addit. At ethos in miliario quis exspectet?" Nempe Hipparchus, qui Hermas Atticos posuit, vir fuit Sinuratos, qui quum etiam miliariis formare mores civium vellet, de quo ex dialogo de lucro constat, non caverit in miliario ethos orationis. Vim voculae exemplo illustrabo. Iliad. α, 216. g μὲν σφωΐτερόν γε ἔπος, θεά, εἰρύσασθαι, i. e. verbum hoc, utpote vestrum. Sic nostro loco: hic, utpote in medio. Intelliges iam cur p. 32. b. 29. ye non incommodum huic loco dixerim. Neque opus est alia, quae praecedat vel subsequatur, sententia, ad quam tale yɛ referatur: refertur ad id solum cui additur: ἐν μέσσῳ γε, hic, utpote in medio. Quare etiam in initio epigrammatum ponitur, ubi ad nihil praegressum referri queat. Agathias Anthol. Palat. T.I. p. 171. T. II. p. 204. p. 299. dixit: ἦ ῥά γε καὶ σύ, Φίλιννα, φέρεις πόθον, μὴ σύ γ' ἐπ ̓ ἀλλοτρίης, ὤνθρωφ”, ἵζοιο τραπέζης, ἦ ῥά γε ποῦ τὸ φρύαγμα τὸ τηλίκον; In epigrammate vetusto ap. Pausan. V, 25. extr.VIII, 42, 2. concedo μév ye esse recte expulsum. Ceterum Osannus Syll. p. 241. in ceteris mecum sentiens vult: μéσσo cσrnus Opins etc. Favet huic EσTE dialogus de lucro; sed μérσo nescio an ab epico epigrammate alienum sit: atque ut concedamus rariorem syllabae ante o correptionem, ut HEZTEKE ductibus lapidis accommodetur, vitiose HEZOEKE scriptum fuisse sumendum est; quod durum videtur. Post illos fluctus, quos in particula minima yɛ excitavit Hermannus, obiicit mihi, quod Opins ut iambum posuerim; Ogidoios adiectivum quidem primam habere longam; atque insuper etymon suadere longam. Nempe pagum Thriam a Sgiais vel Nymphis Opías, quae a Spiais dictae, denominatum ferunt (Etym. M. Lex. Seg. p.265. et obscurius Steph. Byz. v.). At etymon non docet syllabarum mensuram, nec verum nec falsum. Sic giai a grammaticis docetur esse pro rgiai: igitur ne ipsi quidem putarunt in etymo explicando syllabarum mensuram servandam esse. Condicio certo etymo est a condicendo. Et Iota natura longum haud raro ante vocalem in media voce corripitur, ut Tawvw, apud Pindarum Tiawvw, quod primus et recte docuit Hermannus. Denique nullum dum exemplum vocum Ogía et Opiários repperi, ex quo pateat, Iota illud longum esse, duo, in quibus breve sit. Horum alterum est exigui momenti, Ogiareus Maximi Planudis figmentum Anthol. Palat. T. I. p. 449. Alterum est Senecae Hippol. 5. in versu anapaestico: subiecta iacent, et quae Thriasis. Haec est antiqua lectio: quae Thriasis (omisso et) coniectura est nullo libro confirmata. Neque est quod dubites de lectione Thriasts, quam ferri posse iudicat etiam Bothius Nott. p. 398. Quo iure enim dis, exilis (exiliis, Senec. Phoen. 625.), gaudis (Plaut. Capt. IV, 2, 60.), alis (Lueret. IV, 641. VI, 1225.), denaris (Martial. I, 118. IX. 101. bis) dicitur, potest etiam Thriasts dici: quodsi in adiectivis fertur a * prae ap. nonnullis haec forma non usitata fuisse, nonne p. 182. et ibi Lobeck.), Aristoxenus, vir satis erudenarius (nummus) est adiectivum? Thriae aliam ditus. Ovevi legitur in fragmento Philolai Pythaob causam non favet Krusius Hellad. T.I. p. 579. gorici p. 62. nostr. ed. quamquam nihil hoc exemet vult ev μéσow Zragins: quod ex traditis littera- plo conficitur, quod in aliis eiusdem locis libri μέσσῳ Στειρίης: rum ductibus exsculpere nequeo; et meliore ver- bent contrarium. Pleni harum formarum sunt tisiculo scriptum a poeta esset μéσoos Tepiέwv, si id tuli optime scripti; sic in Boeotico n. 1569. in Lavoluisset. Sane non spernendum Krusius argumen- conico n. 1335. in Arcadico. n. 1434. in Chaerotum attulit; locum enim, ubi titulus repertus sit, nensi n. 1608. in Aetolicis Cei et in Ceis ipsis, in convenire in Stiriae viciniam (cf. Krus. T. II. p. 256.); Theraeo Epictetae testamento, in Cyretiensi T. Quinquippe Fourmontus titulum tribuit T xwpiw To ctii Flaminini epistola, etc. Nec recentius tantum Kougrahas, quod Krusius refert ad locum Krusala id est, quamquam eo recentiores usos esse notant des, Krusala, Kurtsakadai dictum. At non constat grammatici. Profecto Zenodotus Odyss. σ, 130. Fourmontianum xwpiov rov Kovgoaλas esse illum lo- Eustath. p. 1841. non scripsisset dév, nisi id ancum; potest alius quoque locus simili nomine vo tiquitus traditum esset; sustulere talia successores catus esse: et probabiliter n.94. eodem locore vulgaribus regulis addicti. Aeolicum dicunt Eustapertus pertinet ad Meliten, in via Athenis Thriam thius 1. c. Philemon v. oude ev, Phavorinus. Quippe (v. Add. ad n.94.), fere ut n.12. Rectissimeque mo- resedit apud Aeoles, qui ad hoc genus aspirationis nere Sanderus videtur, τὸ χωρίον τοῦ Κούρσαλας esse erant procliviores, unde pro μήδω μήθω, pro δάσος demum, qui ad montem Corydallum est et ipse Ko Járos dixerunt: postea latius propagatum in comgudaλos vocatur: eum quidem Krusius ipse inter munem linguam est: sed ne Homericae quidem Athenas et Thriam posuit fere medium. Postremo poesi prorsus id incognitum fuisse, Zenodoti : aune de loco Fourmontiano fallaris a Rosio Inscr. ctoritas evincit. Itaque nihil obstat, quominus Hipp. 21. cf. Addenda ad n. 22. Accedo ad tertium parchus, cuius Homericus textus Zenodoteo foropprobrium. Sententiam videbam postulare, ut in tasse propior fuit quam Aristarcheo, scripserit o fine legeretur Eguns, In medio inter Thriam et Eguns. Contuli etiam coniugationem, in qua media Athenas, vir, hic Hermes est: hoc quemque docet ante aspiratam mutatur in aspiratam,,,ut ȧueißw sensus recti et commodi, docent collata dialogi de usion". Respondetur mediam non transire în lucro verba; nec ferri possunt tres, quas propo- aspiratam, sed mutari primum in tenuem, tenuem suit Hermannus, coniecturae; deinde in aspiratam. Quasi vero, quod grammatici, ut iusto systematis ordine proponant formarum analogiam, μɛív derivant ab uta, ideo media ẞ in mutata sit, priusquam formaretur uɛípy. Has rationes antiquatas putabam. Potius ex aueiß-w fiunt ueiß-Tai et uß-; tum' postulante linguae indole ibi ß in π, in, hic & in o mulatur: et neutrum altero est prius factum. Addam tertium, secundo simile. Nempe ut in coniugatione ante aspiratam media transit in aspiratam, ita ante sibilum aspiratae propinquum eadem media transit in eandem aspiratam, ἀμείβω, ἀμείβ-σω, ἀμείφσω (aueiw). Nam hoc, quod vulgo est, non Bo (αμείψω). fuit, sed po; quare Attici AMEIOCO, non AMEI BEO scripserunt. Anne hic quoque dicemus, mëdiam primum in tenuem, dein in aspiratam mutari? Hanc nostram rationem unice veram esse, docent eae formae, quae vel o habent, licet deriventur ab alia, in qua primitivum & iam evanuit. An enim, si ἤμειψαι, ἤμειπται, ἤμειφθε derivatur ab 3/ เท ἐς μέσον εἶ Θρίης τε καὶ ἄστεος, ἄνες, ὅτ ̓ Ἑρμῆς, ἐν μέσῳ εἶ Θρίης τε τε καὶ ἄστεος, ἆνες, ὅ ̓ Ἑρμῆς, ἔμμεσος ὧδε Θρίης τε καὶ ἄστεος, ἄνες, ὅθ ̓ Ἑρμῆς, ' Eguñs, in media es inter Thriam et urbem via, ubi columna (ŏD3 p. ¡F); vel, hoc trivium, ubi columna, est medium inter Thriam et urbem; haec enim contorta recedunt nimium a formula, quam tradidit scriptor dialogi de lucro, licet sensus idem sit. Itaque ego dixi auto esse corrigendum, aut, quod cum dubitatione proposui, Eguns esse pro od Eguns ex aliqua singulari ratione scriptum, etiam media ante asperum a nonnullis in aspiratam mutata. Sensim enim confirmatus in his rebus orthographicis usus est; potuitque antiquitus variari (v. Praef. §. VIII.). Non pugnabo magnopere pro hac sententia, quam, quam eam prorsus probat Buttmannus Gramm. Gr. ampl. T.II. p.413. sed quae ad eam illustrandam dixi, sunt verissima. Fit idem in μηθείς, οὐθείς et similibus formis; et asperum huius aspiratae cau, B dicemus primum in u mutari, deinde sam esse, eamque non ex tenui esse natam sed ex media, docent formae, in quibus spiritus asper non fuit: numquam enim dictum est untería, sed unde pía. Contra undaμws, undaμódev dictum est, non solum undaμws etc. nam simplex est aus, auódev, άunyén etc. quae aspirari in optimis libris testatur Bekkerus.,,At uneis, oveis etc. recentiores sunt barbarismi". Nihil potest barbarum vocari, quod N. 14. p.33. Sine causa hic titulus metricus pufrequens sanxit Graecorum usus. Scripserunt ita tatur. Talia fragmenta ex analogia iudicanda sunt, Aristoteles, Theophrastus, qui ab oris divinitate quam praebet n. 19. qui ut hic Argivus titulus nomen traxit, Chrysippus et Chrysippei (Phrynich. est; addo Peloponnesiacum n. 1513. In his compa retro (nam iam evanuit prorsus) in π, et rur- rent medάFoixo, μétoixo: hi nostro loco latent in litteris PEAAFOFOOI, ubi FO in IK mutare non durum est, praesertim in Fourmontiano apographo. Nam vitium lapidis offerre speciem potest, quasi sit F (ut saepe pro I lectum); O potuit Fourmontus legere pro superstiti <, postquam evanuit verticalis litterae K linea. Nota verò Teda de industria me dedisse, non méda: causas v. Introd. Boeot. I, 2. Oînov brevissimis verbis, quae nihilominus ut supervacua reprehensa sunt, notavi digamma habere, et scribi ideo medάFoxos, ne quis forte, quod in tabulis Heracleensibus hanc litteram frequentantibus digamma in voce oixos deest et quod etiam Tédoixos dicitur (Aeschyl. ap. Hesych. v.), hoc posterius exspectaret. Sub finem cur voci dauóra in parenthesi addiderim duóra, nuperae cavillationis causa exponendum. Aauórai enim in hoc titulo ex Δαμόται mea ratione opponuntur ueroínois; at ueroínois vulgo μετοίκοις; μετοίκοις opponuntur oα, ubivis et n. 1513. in simili titulo. Iam Athenis duos comprehenduntur soli cives: itaque dŋuétais opponi μétoinėi possunt Attico usu. At apud Dorienses duo vulgo sunt nuμai vocati (Aristot. Poet. 3.); rarumque haud dubie apud hos ou vocabulum pro pago, licet id n. 11. non duo licet id n. 11. non sine causa statuerim. Itaque ut, rariore usu, da μóra significarem hic idem esse quod moxirα, digitum intendi ad Atticam formam quóra, quasi si dicerem:,,Aauóraι, hoc est idem quod duóra in Attica republica, cives comprehensi suis pagis, oppositi inquilinis". Sed accuso brevitatem meam, cuius iam saepe dedi poenas. N.15. p. 34. Ut de formula mystica aut telestica vel oraculo cogitarem, adduxerunt me et cetera, quae legere mihi videbar, et illud naaige et idgopógos: atque ita spectanti nihil inest meis, quod reprehendas; verba et formae sunt probae vel verisimiles, ut vs. 1. vóv et eddore, quod redire vs. 4. videtur, dndoras aguaλov: sententiae, quantum sententia inest lacero fragmento, conveniunt tali argumento; neque inauditum, prolem comedi ab aliquibus: faciunt hoc bestiae; Tantalique et Thyestae scelera nemo ignorat. Repetita vero edendi mentio confirmare potius coniecturam, quam ei obesse visa est. Porro vocis apxados (de qua quem locum Aeliani ex Schneidero harum rerum peritissimo citavi, is est VII, 47. non 17. quod sphalma Schneideriani Lexici correxissem, nisi oblitus essem evolvere locum), eius igitur vocis vis me adduxit, ut etiam vs. 3. de bestia cogitarem, os enné με [p]ñga: φῆρα p. ῆρα ex selectiore usu Aeolico, qui vulgo remansit in Satyris et Centauris denominandis, unde patet non proprium nomen esse png, sed appellativum. Sententiam quod attinet, memineram hominum in bestias mutatorum quam plurimorum in fabulis. Ceterum singula haec et quamvis mira quomodo inter se componi possent, utpote in fragmento nimis mutilo non quaesivi, satis habens repperisse quaedam, quae essent ex eodem genere petita, vix uno et altero in apographo Fourmonti, qui multa depravare solet, apice mutato. At in tali fragmento proclivem ad labandum interpretationem esse quis neget? Ac sane, etsi quod Hermannus vs. 1. legit, ávтou de poù εvo, non apertius est quam quod ego dedi, magnam speciem habet, quod amicus eius vs. 3. coniecit, os š‡nné μe xńga[v; quae dictio convenit mulieris epitaphio. Sed mihi non in mentem venerat cogitare de epitaphio mulieris. Nam ex Fourmontianarum schedarum dispositione titulus est Spartanus habendus, et ex litterarum forma priscus: antiquitus vero Spartae ne nomen quidem licuit sepulcro inscribi nisi certis quibusdam viris et mulieribus (Plutarch. Lycurg. 27.); quo minus verisimile est mulieri quamvis honoratae prisca aetate prolixum esse epitaphium impositum. Utut est, titulus, quod dixi, intellectum non admittit. τῷ Τυῤῥάν ̓ ἀπὸ N. 16. p. 34 sq. De historia interpretationis huius tituli cf. Bröndsted. in Böttig. Amalth. T. III. p.55 sqq. In qua me eodem, quo Hermannum tempore versatum esse. docet lemma; sed mea explicatio forte est prius edita, quum eam cum Thierschio communicassem: communicavi etiam cum Rosio, qui tamen eam non recte intellexit (Inscr. p.67.). In notis p.34. a. 4. scribe vs. 3. (pro vs. 4.)., P. 35.b. Hermannum dixi per apocopen Tugav pro Tuggavwv accepisse: sed de compendio scribendi sese cogitasse ipse vere monet: quod non perspiciebam, qui talia scripturae compendia non vidissem in priscis titulis nisi in sollemnibus notis, quibus demi vel munera vel similia significantur, ut TPIE prо Tgagxos n. 169. etc. N. 31. quidem OY nullo modo pro siglo haberi potest. Superest, ut quod olim posui, nunc confirmem, verba r A Tužgáv' ảñò Kúpas, esse versum paroemiacum, non qui casu exciderit (excidunt enim casu etiam iambici et heroici), sed cusum de industria. TVPAN pro Tuggava sive Tugrava scriptum duplicem praebet offensionem: alteram, quod P simplex est pro duplici, pro quo vel PE exspectes, quia antiquior forına videtur Tugovós, quam habemus in Hesiodeis, apud Pindarum, Sophoclem, Euripidem, Critiam, Herodotum, Thucydidem, alios, nec contrarium afferri potest nisi Tuggnvwv incertum in Simonideo epigrammate (Gaisford. n. 95.); alteram, quod apostropho abiecta est terminatio. Priorem p. 34. a. removi uno prope verbulo, quantum ad litteram simplicem : nam si n. 2. Ἱπομεδων, n. 11. ἐγραμενῳ, n. 12. μέσῳ p. μsσow scribitur, quanto facilius scribi potest Tvgav' p. Tuggav', quum nulla littera pronunciando facilius duplicetur quam P; unde de givas pronunciatum est δε ῥῖνας (δεῤῥινας); unde ἀμφίρυτος et ἀμφίου τος etc. unde etiam scriptum Κυθήῤῥιος, πεῤῥέχω (ΚυSúgios, megi s. #egexw) et talia. Ne in recentioθήριος, περιέχω περέχω) ribus quidem titulis P pro PP vitatur, ut PEAPIOE n. 255. Deinde quum consensus auctorum doceat, Tyrrhenos apud Cumas victos ab Hierone esse, haud dubium esse potest, Tyrrhenica hic nominari, et proinde iam colligitur ex hoc titulo, mature coeptum esse dici etiam Tuğgnvés pro Tugovós, ut pro Τυῤῥηνός Τυρσηνός, xegros temporibus satis antiquis dictum est eggos, χέρσος χέῤῥος, et pro agony agnv. Haud ita multo post Hieronis Ex titulum Thucydidea aetate Xaggóvnov habes n.143. De ipso Thucydide non satis constat scripseritne Χερόνησος, an Χερρόνησος, an Χερσόνησος (cf. Poppo Xepoóvnoos (cf. Poppo Obss. Thuc. p. 147. et de eloc. Thuc. p. 210.). Immo gę progr adeo est antiquum, ut rúĝĝis (turris) pro Túgois ante rerum memoriam in Latinam linguam transierit, et commune, po Atticum dictum sit. quo iudicantibus grammaticis Tuponvos est Atti cum visum, Tuğgnvés commune (Gregor. Cor. p.154-); et recte: nam Attici maxime hoc retinuerunt ex prisco Ionismo, a quo habent poetae etiam Pine darus, cuius dialecti fundamentum est epica, Dorismo et aliquot Aeolismis temperata. Quamquam recentiorem Atticismumrespicientes sunt etiam, qui Atticum dicant Jaggữ: v. Poppoode eloc. Thuc. p. 209. Altera difficultas, quae in abiecto A posita est, evincit versum, et versu expeditur. Nam apostrophus quidem per se nullam difficultatem habet, quod exemplis p. 34.a. quae tamen et ipsa ex ver sibus maximam partem sunt, docui: at nullus titulus talem praebet apostrophum, ATTin', Пegoin' (p. Arrinά, Пlepoinά), ne in Atticis quidem, nedum in Doricis: unde certo colligitur, A esse singularem ob causam omissum, quae est in versu posita. Ac cedit dictio concisa, manca, solo posito Tuggavá sine rei designatione, et breviter dicto άrò Kúμas, ut ex Cumaea pugna capta spolia non tam dicerentur quam significarentur; taceo omissum avésσav ut pote nimis vulgare, et in solo relativo durum, quamquam ne in hoc quidem in versu sine exemplo (n. 1080. B.). Illa igitur, quam modo memoravi, orationis conformatio evincit carmen: nam manca dictio versus indicium (Praef. §. XI.). Versui praeterea imprimis convenit forma Tuggavá pro Tuğgnvinά: illam certe, ubi in soluta oratione reperitur, e poetico fluxisse usu merito notat Müllerus. Ipsius adiectivi Tuğgnvòs addo aliquot exempla, quod de eo quoque comperi viros valde eruditos dubitasse. Steph. Byz. v. Kúlinos: λéyetai nai nтntinòv Kuζικηνικός. κέχρηνται δὲ καὶ τῷ Κυζικηνὸς ἁπλῷ ἀντὶ κτητικοῦ, ὡς τὸ Τυρσηνοί (adde δεσμοί) ἀντὶ τοῦ Τυῤῥηνικοί, oi xaλεToí etc. Cf. Hesych. et alios v. Tuğgnvoi deoμol Tugonvý Jáλaoσa est ap. Steph. Byz. v. Tuggnvía; Tugσηνὴ σάλπιγξ onvù oάamıyę nota; Tuggnvès avλòs ap. Polluc. IV, 70. Τυρσηνὸν μελέδαμα, Τυρσηνὴ ἅλς sunt in Anthologia. Iam vero, ut haec disputatio firma sit, docendum est, titulos tales e prosa oratione transire in versum, et plures etiam voces extra versum poni, non tantum unam et alteram. Docui iam olim; sed distinctius disserere cogor. De n. 22. quo usus sum, dubitari potest (vide Addenda): de altero exemplo dubitationem eximit Pausan. V, 27, 1. Ty #gotégw de τῶν ἵππων ἐπίγραμμα ἔπεστιν ἐπὶ τῇ πλευρᾷ, τὰ πρῶτα οὐ σὺν μέτρῳ· λέγεται γὰρ δὴ οὕτω· fortasse Hieronis amici prosam et pentametrum miscuerunt elegiacum, non prosam et paroemiacum anapaesticum, qui non usurpetur singillatim positus. Prorsus contra; multum ausus est Hieronis amicus, qui elegiacum pentametrum subiecit prosae; nam elegiacus pentameter primitivo usu (taceo de Dionysio aereo et de Philippo Thessalonicensi) est nihil nisi epodus heroici; paroemiaci ratio est eadem quae heroici et senarii iambici, quod statim docebitur. Tertium est exemplum, sed dubium visum, Pausan. X, 7, 1. idque Hieroneo vetustius: μαρτυρεῖ δέ μοι καὶ τοῦ Ἐκεμβρότου τὸ ἀνάθημα τρίπους χαλκοῦς, ἀνατεθεὶς τῷ Ἡρακλεῖ τῷ ἐν Θήβαις· ἐπίγραμμα de píπous εixtamp2 of abili imin "Exéμßporos Agràs eDnne¦ tự) Hpanλsĩ, ¦¦: νικήσας τόδ ̓ ἄγαλμ' ̓Αμφικτυόνων ἐν ἀέθλοις, ... Ελλησιν δ ̓ ἀείδων μέλεα καὶ ἐλέγους. Τις εξετά In his alter versus corruptus est; sed fuisse eum elegiacum produnt numeri superstites: et mirus fuisset Echembrotus, si elegis victor scripsisset sibi epigramma heroicum. Igitur errat Hermannus, qui totum epigramma vult in heroicos cogere neque ulla causa est quare prima verba negentur extra versum posita esse; quod Thierschius noster non negasset, nisi Thebani Herculis desiderasset mentio nem (Act. Monac, T. III, p. 585 sq.); quippe quod non discere nisi ex epigrammate potuisset Pausanias, dicatum illum tripodem Thebano Herculi esse. At Thebis id epigramma vidit Pausanias: hinc illud novit. Addam novum exemplum, in quo verbá aeque multa atque in galea Hieronis extra versum posita, n. 456. ̓Αρχέδαμος ὁ Φηραῖος ὁ νυμφόληπτος φραδαῖσι Νυμφῶν τἄντρον ἐξηργήσατο. Hic dictio poetica evincit versum. Postremo quod in transitu attigi, doceo paroemiacum multo quam elegiacum pentametrum prius potuisse prosae subiici. Quippe sic poni potest eiusmodi versus, quo solita sit exigua quaedam sententia epigrammatice vel proverbialiter concludi et quasi iaci. Talis est hexameter heroicus, tale distichon elegiacum (non tamen solus pentameter elegiacus), talis senarius iambicus. Proverbia conclusa hexametris et iambicis senariis esse notat Hephaestio p. 26. paroemiacus autem his et eo similis est, quod κατὰ στίχον repetitur, et eo, quod proverbiale metrum est. Tantum enim abest, ut paroemiacus solis inserviat anapaesticis systematis concludendis, ut et in canticis plures sese excipiant spondiaci paroemiaci (Sophocl. Electr. 86. Eurip. Iphig. A. 115. Aristoph. Av. 1062. etc.), et Cratinus in Ulysse paroemiacis naτà σTixov usus sit (Hephaest. p. 26.), et Tyrtaeus integra embaleria paroemiacorum serie κατὰ στίχον contextâ composuerit, unde sex primi supersunt versus. Proverbiale autem hoc metrum esse ipsum nomen docet. Hephaestio: To de díμeтgov naтαλnитiκὸν καλεῖται μὲν παροιμιακόν, διὰ τὸ παροιμίας τινὰς ἐν TOUTW TO μérow sivai τούτῳ μέτρῳ Πότε δ' Αρτεμις οὐκ ἐχόρευσε. · καὶ κόρκορος ἐν λαχάνοισιν. 1 |