ridis esse. At locum Artotina, de quo cf. Gell. Itin. p. 3oo. Müllerus mihi scribit non posse Erineum ad Pindum fluvium esse, qui Cephiso miscetur, sed esse ad flumen positum, quod in sinum Corinthiacum effunditur: itaque esse, Artotinam Locris Ozolis tribuendam: Pouquevillium quidem Doridem omnino non vidisse idem notat Dor. T.I. p.36. Itaque titulum in Locris Ozolis colloco, etsi et hic et n, 1760. qui eodem loco a Pouquevillio poni videtur, Doricas res refert. ΚΑΛΑΝΤΑΜΟΨΟΝΔΙΚΑΙΟΣΗΡΑΚΛΗΣ ΧΛΕΥΜΕΝΟΣ ΠΕΙ ΕΡΙΝΕΟΙΠΛΗΞΑΣ ΑΥΤΟΝΤΩΚΟΛΑΦΩΚΑΙΑΠΕΚΤΕΙΝΑΣ Hoc est Mustoxydianum exemplum: Pouq. vs. 2. ΠΕΡΙ pro ΠΕΙ, sed P ut incertum notans; vs. 3. ΑΠΕΚΤΙΝΑΣ, vs. 4. ΕΝΘΕΡΙΝΕΩ. Quae ad interpretationem tituli pertinent, contulit iam Müllerus Dor. T.I. p. 416. Calchantis et Mopsi vatum de fico certamen ex Hesiodo narravit Strabo XIV. p. 642. sed aliam fabulam secutus est Lycophron Alex. 98o. ex qua Calchas de fico cum Hercule eodem modo contendens in Italia occiditur. Quam sic enarrat Tzetzes: Ἡρακλέους τὰς Γηρυόνου βοῦς ἐλαύνοντος ἐξ Ερυθείας καὶ ἰδόντος τὸν Κάλχαντα τοῦτον, ἤτοι τὸν Μόψον, ὑπό τινα ἐρινεὸν καθήμενον, συνἐβη ἐρωτῆσαι, πόσους ὀλύνθους ἔχει ἡ ἐρινεός. τὸν δὲ εἰπεῖν, δέκα μεδίμνους καὶ ἕνα ὄλυνθον, ὥςτε μὴ δύνασθαι χωρῆσαι ἐπιτιθέμενον τῷ μεδίμνῳ. τοῦ δὲ Ἡρακλέους πολλὰ βιαζομένου τὸν περισσὸν ὄλυνθον ἐπιθεῖναι τῷ μεδίμνῳ καὶ μὴ δυναμένου, ὁ Κάλχας αὐτοῦ κατεγέλα. ὃν πατάξας κονδύλῳ ἀπέκτεινε καὶ ἔθαψε περὶ τὴν ἐρινεόν. ἐρινεὸς δὲ καταχρηστικῶς ἐλέχθη ἡ ἀγρία συκῆ, ἀπὸ Ἐρινεοῦ πόλεως Δωρικῆς φαῦλα σῦκα ἐχούσης. Lapis noster in vicinia Doricae Erinei, etsi non in ipsa Doride, repertus fabulam hanc transferre ad Erineum Doricam videtur: certe alia causa vix potest excogitari, quare in ea regione talis inscriptio ab ullo confici et collocari potuerit. Titulus tamen ita mirus est, ut de eius veritate lis moveri possit; mihi omnino genuinus videtur, sed aetate satis recente, fortasse non ante Christi natales, ab antiquario ali quo rerum et verborum priscorum studioso confectus. Vates dicitur Κάλχας Μόψος, hoc est Tzetzam sequentibus Κάλχας ὁ καὶ Μόψος. Eodem modo ex Mülleri emendatione Hercules, qui ab initio Alcaeus dictus esse dicitur, vocatur [ ̓Αλ]καῖος Ἡρακλῆς: δίκαιος certe vix ferendum. ΧΛΕΥΜΕΝΟΣ Müllero est χολούμενος: sed Tzetzae vox κατεγέλα eo deducit, ut sit pro κεχλευασμένος, quasi a χλεύω omissa reduplicatione, quo facto retrahendus accentus erit, χλεύμενος, ut δέγμενος, βλήμενος. Sequitur ΠΕΙΕΡΙ ΝΕΟΙ, quod pro dativo haberi vix potest, quum terminatio in hoc titulo scribatur . Itaque recte Müllerus dedit περὶ ἐρινεοῦ, de fico. Sed si ΠΕΙ in lapide est, dederim περ', de quo Aeolismo antiquo etiam Doribus communi v. ad n. 1064. et 1688. §. 2. Etiam τῷ κολάφῳ p. τῷ κονδύλῳ Attico esse Doricum constat ex Epicharmo. Απ[ο]κτείνας scribendum esse sponte patet: nec ferri potest τέθαψεν. Anne igitur Τ delebimus? Equidem etsi risum praebebo adversariis, retineo Τ, καὶ ἀποκτείνας τ' ἔθ. cf. Praef. S.IX. Καί - τε ex antiquo usu posuit, quisquis confecit hunc titulum. Postremo v 'Egive de oppido intelligimus. Utut de hac inscriptione iudicabitur, sic legenda videtur: Κάλχαντα Μόψον ['Αλ]καῖος Ἡρακλῆς, χλεύμενος πε[ρ] ἐρινεο[ι], πλήξας αὐτὸν τῷ κολάφῳ, καὶ ἀποκτείνας τ', ἔθαψεν ἐν Ἐρινεῷ. ,, In Achaia, apud Soloneum Phocidis oppidum prope Delphos_ad s. mil, Cyriac. p. vit, n.65. et ex suis et Cyriaci schedis Murat. T. III. p. MDCCLXIV. 6. Significatur Salona, Amphissa Locrorum Ozolarum, „In Achaia apud Cirrham maritimam civitatem Phocidis, quam Anconem Pentagiosque vocant"; Cyriac. p. vII. n. 63. et ex Cyriaci schedis Murat. T. III. p. MDCXXXVI. 2. Pentagi est prope Galaxidi, in Locris Ozolis, et videtur prope Phaestum esse. fit. Attamen earum quas significavi sententiarum nulla mihi vera videtur. Potius successu temporis Archedamus ipse et deinde Thaumareta in eodem conditi sepulcro sunt, et ille quum sepeliretur, nomen eius genitivo casu est insculptum, ut binorum defunctorum n. 1763. in eiusdem loci titulo et n. 1496. posthac vero Thaumaretâ illatâ solita addita est acclamatio, avμagéra xaige. Non liquet de sententia. Vulgo in epitaphiis stiti Thaumaretae: quod in quibusdam monumentis To Xaige acclamatur defuncto: itaque 'Agxedάuov vel eius nomen esse dicas, qui Thaumaretae posuerit monumentum, vel patris Thaumaretae, praemisso patris nomine insolentius; aut potest etiam alius ante Thaumaretam in eodem sepulcro conditus esse, cuius exciderit nomen primo casu expressum, [o deiva] 'AgxeSápov: igitur certe non opus est, ut Archedamum putemus esse nomen eius, quem condiderit Thaumareta, et illud xaîge a defuncto acclamari super In pago Galaxidi in Locris Ozolis, prope vetustam Oeantheam; ed. Dodwell. Itin. T.I. p. 131. Hughes Itin. T. I. p.397. In oppido Turnavo, octo a Larissa miliariis, in finibus veteris Atracis, in aula domus episcopalis, in marmoris quadrati latere. Ed. Leakius in Walpol. Trav. p. 506. cum suis et Walpolii notis, his p. 516 sqq. Dixit quaedam de hoc titulo Müllerus in Diar. class. Brit. T. XXVI, p,393 sqq. item Osann. Auctar. Lex. Gr. p. 83. 83... ΑΠΛΟΥΝΚΕΡΔ. ΙΟΥΣΟΥΣΙΠΑΤΡΟΣ ΠΟΛΕΜΑΡΧΙΔΑΙΟΣΟΘΥΤΑΣ ΟΝΕΘΕΙΚΕ ΙΕΡΟΜΝΑΜΟΝΕΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΑΥΧΝΑΦΟΡΕΙΣΑΣ Απλουνι κερδ[ο]ίου Σουσίπατρος Πολεμαρχίδαιος ὁ θύ- cum Walpolio, ex affinitate Boeoticae dialecti (vide τας ἀνέθεικε ἱερομναμονείσας καὶ ἀρχιδαυχναφορείσας. "Amλouvi, vulgo 'Áñóλλwvi, ut n. 1767. Plato Cratyl. p. 405. G. Anλv (ita nunc legitur, olim 'Aλóv) γάρ φασι πάντες Θετταλοὶ τοῦτον τὸν Θεόν: sed praestat opinor lectio aliorum librorum 'Anλov: quod scripsisse Plato videtur pro eo quod debebat scribere Απλούνα. Sic in vase Siciliensi extat ΑΠΛΟΥΝ, et Aplu atque Apulu in pateris Etruscis ap. Gor. Mus. Etr. T. II. p. 95 sqq. Dempster. Etr. reg. tab. 3. 4. Thessali pro a dicunt ou, ut statim post ZovoíTargos, atque inde etiam terminatio vocis κερδοίου p. κερδωΐῳ explicanda videtur, Aeolice abiecto subscribendo (Greg. Cor. p. 606. Choerobosc. Bekk. Anecd. T. III. p.1187.) et w residuo mutato in ov. Kepd[o]íou dedi Introd. Boeot. I, 10.). De Apolline negd v. Ly- munere functus ille vir vs. 2. dicitur, patet eius muneris nomen designandae diligentius personae inservire, ut in formula oponas TomTs: in qua formula articulus necessarius est. Et sic videtur Sosipater Juras vocari, qui, credo, perpetuo sacrificuli fungebatur munere, ideoque quasi perpetuo epitheto & Suras nominabatur. Пoλɛuagxídanos autem est Polemarchidae filius. Quippe Boeoti, Thessalorum posteri, pro genitivo patris nomen continente adiectivum patronymicum solent ponere (vide ad .1574.): quod etsi in Boeotia non fit, quando patris nomen ipsum est patronymicum, tamen in Thessalico hoc titulo non dubito factum esse, assumpta praeterea terminatione auos pro elos, ut in Laconico n. 1360. Ετυμοκλήδαια (Ετυμοκλείδεια), ut Λεωνίδαιον Ονέθεικε Salov est Olympiae (Pausan.). 'Ovéeixe pro ȧv. Aeolice, vide Intt. Greg. Cor. p. 455. ubi ex Cumaeo titulo habes ONTEOHN, ex Ioanne Grammatico ὄνω (ἄνω), ὀνέληται, ἀνεχώρησεν, ex Hesych. ἔστασαν (åvéotnoav), do×átтw (åvaonáπtw). Cf. ad n. 3. extr. E pro Thessalis et Boeotis commune est, unde ové Deine, iegoμvaμoveiras etc. Hieromnemonia haec Sosipatri Müllero visa est ad Thessalorum aliquam pertinere Amphictyoniam: sed nihil obstat, quominus Delphicae s. Pylacae Amphictyoniae hieromnemon Thessalicus fuerit ille Sosipater, ut Cottyphus Thessalus, ut n.1689. Thaumacensis quidam, etc. cui sententiae convenit, quod statim de archidaphnephoria dicam. Omnino Thessalis in Amphictyo nia Pylaca et Pythiis ludis plurimum fuisse auctoritatis, notavit iam Schneiderus ad Xenoph. Hellen. VI, 4, 30. Postremo ut accedam ad ultimam vocem, ågxiλuxnpógov eam interpretati plures sunt: quod ut tueretur, Walpolius docet det λ, av et v confundi, et vere, quamquam non omnia, quae affert, sana sunt. At lychnophoria ab Apollineo cultu fere aliena videtur, quod etiam Müllerus notavit; nec scio omnino, quid sit ågxïuxvnpógos, nisi forte de λauπаdág (hoc est praeside et liturgo lampadephoriae) cogitabant docti. Equidem, quod et Leakius et Müllerus fecerunt, iam olim Explicatt. ad Pind. Pyth. XI, p. 336. professus sum, αρχιδαυχναφόρον esse αρχιδαφνηφόρον, hoc est ducem theoriae daphnephoricae, ἀρχιθέωρον δαφνηφορίας: daphnephoria enim Apollinea est; et nulla notior quam Pythica Delphis per Thessaliam ad Tempeum delubrum deducta (v. Müller. Dor. T.I. p. 202 sqq.): quodsi Sosipater hieromnemon Delphis sive Pylis fuerit, facile intelliges, quam hoc archidaphnephori munus consentiat cum hieromnemonia; nihilque est magis consentaneum, quam Thessalico hieromnemoni datum illud esse munus theoriae per Thessaliam deducendae. Aaúxva autem Thessalicum iudico p. dápvn. Nempe v vetustae vocis daúxva cessit litterae ; sed ipsum v adhuc remanet in Latino laurus (λápvn Pergaeis, Hesych. v.); × vetustae vocis expulsum est euphonice. 1767. In vico Tatári inter Larissam et Tempe prope Peneum. Ed. Leakius in Walpol. Trav. p.506. n.3. cf. Müller. 1. c. ad n. 1766. Walpol. p.519. In fragmento monumenti reperto in Phthiotide, nunc Londini in aedibus Leakii; ex schedis Mülleri. Olim Thebis Phthiotidis; in anaglypho duos cincinnos repraesentante. Est nunc in domo Leakii. Ex schedis Mülleri. Ed. Millingen Ancient uned. mon. tab. XVI. statuarum. 1770. In valle Titaresii, sex leucis Gallicis a Larissa Peneïa in Caurum, in loco veterum Cyretiarum, in marmore candido repperit Leakius. Is Gallice versum titulum cum notis praebuit in epistola ad Prevostum, Biblioth. Britann. Nov. 1815. recusa in Diar. class. T. XIII. p. 158 sq. Idem Graecum textum edidit Diar. class. T. XIV. p. 339. cum Anglica translatione (cf. T.XV. p. 165.). Interim ex eiusdem schedis edidit et commentatus est E. Q. Viscontus Journ. des Sav. Sept. 1816. p. 21 sqq. 10 15 ΤΙΤΟΣΚΟΙΝΚΤΙΣΣΤΡΑΤΗΓΟΣΥΠΑΤ ΣΡΩΜΑΤΩΝ ΚΥΡΕΤΙΕΩΝ ΤΙΣΤΑ ΙΣΚΑΙΤΗ ΠΟΛΕΙ ΧΑΙΡΕΙΝ ΕΠΕΙΚΑΙΕΝΤ ΙΣ ΙΠ ΙΣΠΑΣΙΝ ΦΑΝΕΡΑΝ ΠΕΠΗΚΑΜΕΝ ΤΗΝ ΤΕ ΙΔΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥΤΩΝΡΩΜΑΤΩΝ ΠΡΟΑΙΡΕΣΙΝΗΝΕΧΟΜΕΝΕΙΣΥΜΑΣ Λο... ΡΩΣΒΕΒΛΗΜΕΘΑ Κ.. 5 ΕΝΤΙΣΕΞΗΣΕΠΙΔΕΙΞΑΙ ΚΑΤΑΠΑΝΜΕΡΟΣ ΠΡΟΕΣΤΗΚΤΕΣ ΤΟΥΕΝΔΟΞΟΥΙΝΑΜΗΔΕΝΤΟΥΤΟΙΣΕΧΩΣΙΝΗΜΑΣΚΑΤΑ ΛΑΛΕΙΝ ΟΥΚ ΑΠΟ ΤΟΥ ΒΕΛΤΙΣΤΟΥΕΙΩΘ ΤΕΣΑΝΑ ΤΟΡΩΜΑΙΩΝΠΑΣΑΣΔΙΔΟΜΕΝΤΗ • ΠΩΣ ΚΑΙ ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ ΜΑΘΗΤΕΤΗΝΚΑΛΟΚΑΓΑΘΙΑΝΗΜΩΝ ΚΑΙ ΤΙ ΤΕΛΕΩΣΕΝ ΟΥΘΕΝ ΦΙΛΑΡΓΥΡΗΣ.ΒΕΒΟΥΛΗΜΕΘ. ΠΕΡΙΠΛΕΙΣΤΟΥ ΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ ΧΑΡΙΤΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑΝΟΣ ΙΜΕΝ ΤΙΜΗ ΚΕΚΟΜΙΣΜΕΝΟΙΕΙΣΙΝΤΩΝΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΩΝ ΑΥΤΟΙΣ ΕΡΡΩΣΘΕ Τίτος Κοΐνκτιος, στρατηγὸς ὕπατος Ῥωμαίων, Κυρε- fortasse etiam aliorum Thessalorum, qui a Philippi τιέων τοῖς ταγοῖς καὶ τῇ πόλει χαίρειν. ἐπεὶ καὶ ἐν τοῖς steterant partibus, bona a Romanis videntur publiλοιποῖς πᾶσιν φανερὰν πεποήκαμεν τήν τε ἰδίαν καὶ τοῦ cata esse; Cyretiisque putes eo plures fuisse Maδήμου τῶν Ῥωμαίων προαίρεσιν, ἣν ἔχομεν εἰς ὑμᾶς ὁλο ἔχομεν εἰς ὑμᾶς ὁλο- cedonum sectatores, quod a. u. c. 554. id oppi[σχε]ρῶς, βεβουλήμεθα κ[αὶ] ἐν τοῖς ἑξῆς ἐπιδεῖξαι κατὰ dum vi captum foede diripuerant Aetoli Romanoπᾶν μέρος προεστηκότες τοῦ ἐνδόξου, ἵνα μηδ ̓ ἐν τούτοις rum socii (Liv. XXXI, 41.). Postea, ex quo Anἔχωσιν ἡμᾶς καταλαλεῖν οἱ οὐκ ἀπὸ τοῦ βελτίστου εἰω- tiochus Magnus iam suspectus favorque concilianΤότες ἀναστρέφεσθαι. ὅσαι γάρ ποτε ἀπολείπονται κτή- dus nomini Romano apud civitates fuit, Quinctius, σεις ἔγγειοι καὶ οἰκίαι τῶν καθηκουσῶν εἰς τὸ δημόσιον τὸ speciosa Graeciae liberatione promulgata famam Ῥωμαίων, πάσας δίδομεν τῇ ὑμετέρᾳ πόλει, ὅπως καὶ ἐν benignitatis una cum populo Romano prae se feτούτοις μάθητε τὴν καλοκαγαθίαν ἡμῶν, καὶ ὅτι τελέως rens, multa ab ipso Athenis hibernante petentibus ἐν οὐθενὶ φιλαργυρῆσ[αι] βεβουλήμεθ[α], περὶ πλείστου sociis, lenius agere coepit, cuius rei eximium exemποιούμενοι χάριτα καὶ φιλοδοξίαν. ὅσοι μέντοι μὴ κεκομι- plum praebet Livius (XXXIII, 27.). Hoc pertinet σμένοι εἰσὶν τῶν ἐπιβαλλόντων αὐτοῖς, ἐὰν ὑμᾶς διδάξωσιν ad a. u. c. 558. Quo tempore vel paulo post, forκαὶ φαίνωνται εὐγνώμονα λέγοντες, στοχαζομένων ὑμῶν ἐκ tasse etiam a. 560. dum Elateae hibernans totius τῶν ὑπ ̓ ἐμοῦ τόνων ἐγκρίσεων αίν δίκαιον εἶναι αποκαθίστασθαι αὐτοῖς. εῤῥωσθε. 1 Κοΐγκτιος est n. 1325. hic assumptum N, non ex Latino more, quae Visconti sententia est, sed ex Graeco haud raro. T. Quinctius Flamininus prorsus ut n. 1325. et in praeconio ap. Plutarch. Vit. Flam. 10. sollemni denominatione vocatur a sese στρατηγὸς ὕπατος Ῥωμαίων, omnibus locis post consulatum: nihilominus ὕπατος me iudice non summus est adiective, quod volebat Viscontus, sed consul, quod nondum ἀνθύπατος dicebatur ea aetate. Quinctius vero exercitui in Graecia praefuit inde ab a. u. c. 556. (anno consulatus) usque in a. 560. Thessaliamque statim primo ingressus anno est, ingressus anno est, postquam Philippum Macedonem ad fauces Antigonenses fudit; nominatim autem Atracem est profectus (Liv. XXXII, 15.), quod vicinum Cyreliis oppidum: sequenti anno vicit in ipsa Thessalia apud Cynoscephalas. Hinc oblata occasione Cyretiensium, hiemis tempus iure dicundo consumpsit mutandis- ποτε tae sunt, eae sunt oσai totè åñoλεíπovτa. Quid vero fit his reliquis? Iáras didoμev Ty úμeтéga móλɛ, ait Quinctius, hoc non est restituimus pristinis possessoribus, sed donamus civitati. Publicaverat illa bona populus Romanus in suum commodum; nunc donantur civitati Cyretiensium, quae reliqua sunt, ut omnem, avaritiae suspicionem a sese removeant Romani, gloriae tantum et gratiae cupidi (óti teλéws ev οὐθενὶ φιλαργυρῆσαι βεβουλήμεθα, περὶ πλείστου ποιού (p. 25. vs. 5.) diserte notat, bona publicata reddidisse Quinctium pristinis possessoribus; immo hic eo usque procedit, ut e verbis, vai vág TOTE άTTOXEITOνTαι etc. colligat Quinctium iam antea multa ex bonis publicatis reddidisse pristinis possessoribus iis adiudicationibus, de quibus vs. 16. 17. dicitur. At res est longe alia, nec quidquam in hac epi-⠀⠀ stola de restituendis bonis publicatis legitur, sed alia est Quinctii mens, quam paucis explicabo. Quippe quorum bona Cyretiis publicata a Romanis erant, iiμevo Xágıta nai pıλodožíav). Vides tantum de munideliquerant adversus Romanos; sed ut fit, traxit ea calamitas etiam insontes: aut publicati erant inter damnatorum bona etiam aliorum fundi, aut alii ius habebant in bonis publicatis, exempli causa ex hypotheca. Hi igitur potuerunt ex publicatis bonis sua repetere et vindicare, quod etiam Athenis licuit per Sadinaríav. Atque his sua adiudicarat iam prius Quinctius, qua de re vss. 16. 17. intelligendi sunt. Sed haec bona, iure ab aliis vindicata, non sunt in rais nannovσαis eis To Sμóσiv To 'PWκαθηκούσαις δημόσιον μαίων κτήσεσιν : immo illa οὐ καθῆκον εἰς τὸ δημόσιον. Itaque a TOTÈ άTOλEÍTOVTα, eae debent reliquae esse subtractis aliis, non illis. Ne multa, alienaverat earum possessionum partem populus Romanus vel venditione vel donatione: quae nondum aliena ficentia dici, non de lenitate nec de venia reis data. (Similiter Neronianorum bona publicarat Galba, sed non sunt omnia statim in fiscum conversa; itaque Neronianarum sectionum reliquias postea Galba donavit aliis quibusdam, revocatis ab exilio (Tac. Hist. I, 90.). Postremo Quinctius addit in fine: si quid tamen (μÉvroi), quod privatis competat ex illis bonis iure ullo (exempli causa ex hypotheca vel quod iniuria aliquid inter bona publicata coniectum erat), nondum ab iis esset receptum, id is esse reddendum (ἀποκαθίστασθαι); qua de re iudicium permittit Cyretiensibus, sed ita, ut eam rem aestiment ex ipsius iudicis prioribus, quibus quidem, quid cuique competeret, constituerat. Sic tandem omnia inter se et cum verbis epistolae conveniunt. 1771. ,‛,,་,,“ “༞ Thaumacis (Dhomoko). Ed. Dodwell. Itin. T. II. p. 124. Leak. in Walp. Trav. p. 507. 2 T ΤΟ ΣΙΝΑΤΕΛΕΙΑΝΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΕ ΚΟΚΙΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΑΝΑΣ ΕΠΙΤΟΝΑ ΠΑΝΤΑ ΧΡΟΝΟΝΚΑΙΑΥΤΩΙ ΚΑΙ ΕΚΓΟΝΟΙΣ ΚΑΙ Α ΙΠΕΔΟΣΑΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ ΠΡΟΞΕΝΟΙΣΠΑΝΟ ΖΙΟ ΤΑ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΣΦΟΔΡΙΑΛΕΩΣ ΠΔΑ ΤΟ ΦΑΝΑΕΝ ΓΥΟΣ ΤΑΣ ΠΡΟΞΕΝΙΑΣ BSMINA MAY MNIA ET OLEVAANAN BECA03ATKOYT1BYOXAMO INAYOIAZIO Vs. 3. Leak. KAAAIEI, Dodw. EAMIEI, èx quo♫T Callium est vicinum oppidum Aotoliae. De cave exsculpas Aaue. Vs. 6. Dodw. EПI, Leak. EN: eadem varietas, redit), n. 1772 sed retinui Dodwel lianum ob n.1773. licet Leakio plurimum tribuam Vs. 7. EKгONOIE in litura scriptum est, et KAI (sequens utvidetur) in margine additum nótante Leakio. Vs. 9. extr. Dodw, AEQEПAA, Leak AẸ▲A; composui, utrumque; Vs. 10. Dodw. MРOZENEIAZ, Leak quod dedi, Leak. notat diserte TOE esse in lapide.1 15.00 16 ̓Αγαθᾷ τύχα, πόλις Θαυμακῶν ἔδωκε ̓Αγέστῳ Αγρολέωνος Καλλιεῖ προξενίαν, ἐπινομίαν, ἀσυλίαν, ἀσφάλειαν, ἔνκτησιν, ἀτέλειαν πάντων, καὶ πολέμου καὶ εἰράνας, ἐπὶ τὸν ἅπαντα χρόνον, καὶ αὐτῷ καὶ ἐκγόνοις, καὶ ὅσα τοῖς ἄλλοις, προξένοις, πάντα, ἀρχόντων. Σφοδρία, Λεωνί]δα, Φάνα? ἔγγυος τᾶς προξενίας Πολυμνίας -on endiumeona ni peiad 664 1 ..1 ouig cf. ad n. 1569. a. III. De dialecto vocis ynthos v. Introd. Boeot. I, 5. et de ordine vocabulorum cf. n. 564. extr. Archontes debent tres statui, ut n. 1772 1773. In fine praes proxeniae, scriptus est, quod novum: intelligendus is, qui privatim proxeno ipsi obligatus sit, si proxenia non servetursa civitate; nam quum civitas det proxeniam, eius est praedem dare, non proxeni. Hic praes ex suo et patris nomine: vocatur, ut n. 1772. 1773. itaque nomen non est ut putatur Πολυμνίαστος, quae forma omnino nulla est (Iota vacans etiam ex Boeoticis titulis sustulimus), sed ΤΟΙΣ debet ex patris nomine superstes iudicari: quamquam nomen Που λυμνίας paulo insolentius. |