Oldalképek
PDF
ePub

[a]μargia Mono Legea. Fabrica summam men[Δα]ματρια Μολο ιερεία. titur antiquitatem, licet nihil aliud nisi basi inscriptum titulum esse statui queat: cf. ad num. 51. Moλo est Múhov. Cogitavit Fourmontus de Mylete

54.

Lelegis f. Eurotae patre (Meurs. Regn. Lac. I.): debebat autem Múλntos dici. Attamen Múλov quoque defendi potest exemplis Choerobosci ap. Bekk. Anecd. T. III. p. 1399.

Amyclis in templo Apollinis, in columella, ex Bekkeri apographo et Rochetti exemplo (1. c. tab. 3. fig. 4.).

AMPIA ΑΜΑΡΙΟΥ IEPEIA

55.

Δαματρία Δαματρίου ἱέρεια. Poterat haec inscriptio genuina sed admodum recens haberi, nisi litterarum formae ex parte antiquitatem remotiorem simularent. Igitur pro antiqua eam venditare Fourmontus voluit; cui rei obsunt ligaturae et diphthongus OY. Demetria et Demetrio Fourmontum in fingendo pauperculum neque ulla nominum propriorum copia instructum immane quantum abusum esse infra videbimus: Demetria Demetrii filia statim redit in titulo, quem Fourmontus voluit antiquissimum videri, eaque ibi quoque sacerdos (num. 55.); ut intelligas hunc quoque num. 54. ab eodem quasi priscum confictum esse.

Amyclis prope templum nigrum Ongae. Ex Fourmontianis Bekkerus.

чэта аутэту

AIATAMAD SAMATPIO JEPEIA

Infra: Aaμargía Aapaτgíov iégea, quae subscripta est dedicationi, sive temporis designandi causa, sive quod illa pro populo votum hoc susceperat, iudice Barthelemio Mem. Acad. T. XXIII. p. 404. qui hanc inscriptionem referens habet ΙΚΤΕΟΚΡΑΤΙΕΣ et OEO. In subscriptis O est vulgare, in superioribus triangulare et idem etiam pro Y, ut in aliis Fourmontianae fabricae. Legendum enim 'I×TεUngárns vel potius 'Inteungareis, quos ter Fourmontus protulit, semel in dedicatione templi Ongae ficticii ficticia, quae in schedis ne extat quidem (vide ad num. 48.), eâque ab Eurota, ut fertur, factâ, qui numquam vixit, sed ex fluvii nomine vir evaluit: deinde in hac ipsa inscriptione; postremo in aliis

pluribus, quas vel priusquam ab ipso confectae essent, videtur ementitus esse, quum in schedis nullum earum vestigium supersit. De his audi ipsum Mem. Acad. T. XV. p. 400.,,Du tems de Sous et d'Echestratus (c'est assez haut) j'ai des Inscriptions en Boustrophédon, où ces Rois, où ces Pythii sont nommez avec les Officiers des tribunaux d'alors; un rond est au-dessous des noms de Pythii, et sur ce rond sont ces lettres IKTEOKPAT abbreviation de IKTEOKPATEEΣ ou de IKTEOKPATOON; mais au-dessous on lit ПOIMEITOPES (le pour le ), C le), que L'on doit interpreter Φήμιοι d'or Εὐφήμιοι, ces Prétres qui prioient pour tout le peuple dans les sacrifices qu'il offroit aux Dieux; interprétation que l'on peut d'autant moins rejetter, qui est d'autant plus appuyée, que l'un de ces ПOIMEITOPEZ est dit l'être de Jupiter, l'autre de Junon, l'autre de Mars, l'autre d'Onga, l'autre de Cleta, l'autre de Mercure etc. tous Dieux révérez par les anciens habitans de la Laconie." Mitto ista de ποιμείτορσι mendacia; sed de Ικτευκρατεῦσι rectissime pridem iudicavit Knightius assentiente Porsono. Etenim Meursius Misc. Lac. III, 8. extr. Lacones universos putat 'Inteʊngareis vocatos, ex glossa Hesychii: 'Inteuxgateis, Aάxwves: de qua merito dubitans Hemsterhusius, quum nihil usquam simile tradatur, corrigit ίκτευ, κράτει· Λάκωνες; ut TEU sit tene, coniunctum verbo ixraívɛodai (de quo Hesych. ixraívovтo, σávovтo), apprehensum aliquid et contactum sentire: Aánwvɛs addi ad significandum idioma Laconicum. Paulo aliter Buttmannus potius inTas, pareis legendum putat, ut ixтw sit ab xw, sicut Texw TínTw. Utut est, Laconicam glossam, qualem Hemsterhusius et Buttmannus statuunt, in Hesychianis latere vix dubites: ex qua ut 'Inteυxpares inscriptionibus inferret, a Meursio

inductus Fourmontus est. Fourmonto tamen patrocinari populares docti conantur. Inter quos Rochettus (p. 32-37.) Fourmontum in templi Ongae inscriptione falsum esse statuens vult legi ΕΤΕΟΚΑΡΕΣ, Caresque Lelegibus affines inter priscos fuisse Laconicae incolas studet evincere. Sed et coniectura audax est, et argumenta pro istis Caribus tenuissimae non historiae sed fabularum auctoritati insistunt: nam ut, quod sentio, libere dicam adversus virum mihi carissimum, qui Lelegum aetate scriptos titulos extare posse credat, eum non mirabor, si a Iove vel Neptuno vel eius filio Polyphemo positam inscriptionem nobis offerat: denique, quum Fourmontus ter et saepius a se repera se repertos suos 'Intεungates iactet, falsae lectionis suspicio prorsus remota est. Igitur omitto aliam correctionem nimium imperitam, quam proposuit Malte

56.

Brun (Nouv. Ann. des Voy. T. II. p. 187.). Aliam viam iniit Letronnius (Journ. des Sav. 1819. p. 715 sq.), qui nomen magistratus latere in ea voce putat; nam si ex Meursio sumpta vox esset, non alio loco Ικετερκερατεες, alio Ικτεοκρατ[ε]ες scripturum Fourmontum fuisse. At huic argumento noli confidere. Fourmontus in altera inscriptione dedit Ικτεοκρατ. in altera Ικετεοκρατ. (non Ικετερκ. vide ad num. 48.): in hac istud suum E intrusit, ut fecit toties; cetera conspirant. Sed nimium immoror isti Fourmonti commento. Sequitur EIO pro 9e: oog Laconicum est; omissum Iota defendas Aeolismo, ex quo r Oungw dativus esse dicitur (Gregor. Cor. Aeol. §. XXX. Bekker. Anecd. T. III. p.1187.). Nempe huiusmodi est harum inscriptionum ratio, ut pleraque una et altera auctoritate possint excusari, licet nullius color vere priscus sit.

Ex chartis Fourmontianis transcripsit Müllerus, loco non notato: mihi videtur aedificium hoc templum Ongae esse, licet inscriptio non conveniat. Cf. Introd.

[merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small]

Ex

Clypeus anaglyphus in lapide glauco nigrescente 3' 8" alto, 2′ 8′′ lato, 6′′ crasso; Amyclis in templo Apollinis, prope aram. Fourmonti dissertatione editus est in Hist. Acad. Inscr. T. XVI. p. 102. ex eiusdem schedis petiit Bekkerus. Hunc et duos alios clypeos (num. 58. 59.) habes etiam ap. D'Hancarvill. sur l'orig. l'ésprit et les progrès des arts de la Grèce T. II. tab. 19 sqq. et ap. Knight. 1. c. tab. 5. 8. 11.

[blocks in formation]

Clypeus utrinque excavatus, ut posset in utroque geri brachio: in medio alius clypeus similis cernitur, qui serpentem sive draconem, in clypeis passim usitatum, pro insigni habet. Cf. Welcker. Zeitschrift f. Gesch. u. Ausleg. d. alten Kunst T. I. P. III. p. 574. adde Plutarch. Lysandr. 29. Minorem hunc clypeum maioris ornamentum esse Fourmontus dicit. Maioris haec est inscriptio: Taλɛndos Αρκελαο το Αγεσίλαο το Δορυσσο το Λαβοτας το ΕχεOτgαTо Bayos AK (Aάxwv); minoris: ExεOTgatos Aydos Aaxov. Ultima vox ita exarata, ut supra sit Aa monogrammate expressum, reliquae litterae in ceteris lateribus separatae. In priore inscriptione Aaβώτα vel λαβώταο (Λαβώτεω enim Ionicum) exspectatur; Aaßwras ut vitiosum Fourmontus oscitanti tribuit quadratario, qui ex aereo haec clypeo transcribens erraverit: nec multum aliter iudicat Larcher. ad Herodot. T. I. P. 306. Dixeris Fourmontum aut in fingendo errantem voluisse hoc modo errorem excusare, aut, quod magis probo, de industria immisisse vitium, quo lateret fraus. Mirum vero Aa Búras ne esse quidem vitiosum; certe in Corcyraeo titulo de donatione Aristomenis et Psyllae haud semel comparet genitivus Yuλas ab eodem nominaINSCR. GR. VOL. I.

tivo: quod si huic clypeo fidem addere videtur, nihilo eum magis ideo genuinum iudico, propterea quod Fourmontus casu aliquid admittere potuit, quod vitiosum videretur, licet non esset vitiosum.

Clypeos vero hos Fourmontus regum putat donaria ob victorias esse; quod non convenit clypeo Anaxidami (num. 58.) ex sepulcro surgenti: nec sepulcrales esse putaverim, ut nostrorum templorum clypei sunt; frustra provocaveris ad clypeum in monumento filiorum Oedipi apud Pausan. IX, 25, 2. Vulpeculas in Anaxidami clypeo insigne Messeniae perhibet Fourmontus; et convenit fabula de omine ap. Apollod. II, 8, 5. omnino memorabilis: ex ea tamen nihil colligi posse rectissime notat Müllerus noster de Doriensibus T. I. p. 64. Clavam insigne Spartanorum offerunt nummi; sed in serpente haeremus. Constat quidem in clypeis serpentem promiscue reperiri; sed Spartanorum regum hoc fuisse proprium insigne, neque ex Menelai clypeo apud Pausaniam X, 26, 1. neque ex oraculi voce dubia et ambigua (Plutarch. Pyth. Orac. 24. Mirab. auscult. inter Aristotelica c. 23.), neque ex eodem illo apud Apollodorum omine collegerim, quod infirmasse Müllerum modo rettuli. In numL

firmaverim. Ceterum genealogia vitio caret: ea in minore clypeo recedit usque ad Agin, cuius filius Echestratus; ab hoc ex ordine repetuntur Labotes, Doryssus, Agesilaus, Archelaus, Teleclus: cf. Pausan. III, 2.

mis quidem serpentem non conspicio, nisi circum diotam (Mionnet. Descr. de Méd. T. I. p. 216. 222.); quod a nostris clypeis alienum est. Iam vero draconem Proclidis, clavam Eurysthenidis tribuit Fourmontus, indeque insignium explicat varietatem: igitur Teleclum et Anaxidamum (n. 58.) esse Procli- In genere scribendi suspectum est monogramma, das, Archidamum (n. 59.) Eurystheniden. Rideas et ludibunda tum hic tum in ceteris clypeis littehominis levitatem, ex arbitrio insignia interpretan- rarum per varios locos dispositio: APKEAAO habet tem, deinde hinc praeter historiae fidem, utrius K pro X, licet hoc usurpatum sit in Echestrati noquisque familiae sit, constituentem. Contra aca- mine; sed in alterutro transcribendo erratum dixedemici Parisienses Teleclum et Archidamum, quo- ris. Litterae Lambda formam A non incusabo: sed rum diversa insignia, Eurysthenidas fuisse pronun- ligaturae non conveniunt ei aetati, quae simulatur: ciant, Anaxidamum Procliden: igitur alterutro in- Teleclus enim, quo regnante Amyclae, Pharis et signi alternis usos esse reges Spartanos, nullo fa- Geronthrae Achaeis ereptae sunt, sub finem noni miliae discrimine. Sed Archidamus Agesilai f. Pro- ante Christum saeculi decessisse fertur. Igitur hunc clides est s. Eurypontides (vide ad num. 59.), ut clypeum aut Spartani finxerunt aut Fourmontus: Anaxidamus (Pausan. III, 7, 5.); Eurysthenides s. sed quum reliquos illi non possint finxisse, FourAgiades solus est Teleclus (Pausan. III, 2, 6.). At- montus solus accusandus est. Accedit quod sermo tamen ne sic quidem conveniunt insignia, quum habet, in quibus haereas. Primum enim articulus Archidamus clavam habeat, Anaxidamus et Teleclus TO (TO) post nominativum non est ex usu: debeserpentem. Sed clava omnino in antiquioribus bat aut omitti aut nominativo casu proferri. Spartanorum regum monumentis exspectari non Herodot. VII, 204. Λεωνίδης ὁ ̓Αναξανδρίδεω τοῦ Λέονpotest, quam quidem Pisander Camirensis demum, τος τοῦ Εὐρυκρατίδεω etc. VI, 65. Λευτυχίδῃ τῷ Μενά circa Olymp. 33. cum cetero ferociore cultu Her- gEOS TO "AYLOS. VIII, 131. AεuTuxions o Mevάpeos Tou culi tribuerit: nec tamen, quod ea clava in Archi- Hynoiλew To Inоngaridew etc. Deinde "Ayidos non dami clypeo (num. 59.) longo post Pisandrum tem- est antiqui et Dorici usus, sed "Ayios, ut apud Pind. pore primum comparet, in antiquioribus autem Aeivios, Yaúpos etc. quae enim contraria olim cirregibus serpens habetur, inde Fourmonti fidem cumferebantur, correcta ex libris sunt.

58.

Clypeus anaglyphus lapidis prope nigri, quinque pedes et semissem altus; lapidis latitudo est pedum sex et semissis, crassitudo unius pedis: Amyclis ibidem ubi num. 57. Ed. in Mem. Acad. T. XVI. p. 104. et apud eos quos ad num. 57. posui. Dedit etiam Bekkerus.

[blocks in formation]

Clypeus quasi ex sepulcro surgit in basi posito; in uno latere est pilum; in sepulcro ipso tres sunt loculi, quorum medio maiori impositus clypeus ille, infra latior, utrinque sinuatus: insigne in eo sculptum est, serpens cum binis vulpeculis Messeniacis iisque cadentibus, quae subactam designant Messeniam. Cf. ad num. 57. Sepulcro inscriptum: Ανακσίδαμος Δευκσίδαμο το Ανακσανδρο το Eugingarεo Bayos. Sed secundum Pausaniam (III, 7.) Zeuxidamus et Anaxidamus sunt Eurypontidae, illiusque pater est Archidamus Theopompi f. (Paus. 1. c. et IV, 15.): pro quo nobis haec inscriptio Agiaden Anaxandrum Eurycratis f. (Pausan. III, 2.) offert. Neque in Pausaniae solius auctoritate causa versatur: Herodotus quoque (VIII, 31. VII, 204.) Theopompum Nicandri f. Eurypontiden, Anaxandrum et Eurycratem Agiadas fuisse appositis stemmatis confirmat. Manifestum hoc fraudis indicium est, quod non diluunt academici, ubi provocant ad commentationem, qua De la Barre (Mem. Acad. T. VII. p. 262.) demonstraverit, Proclidarum genealogiam a veteribus varie traditam esse: neque enim magna illa varietas est, quae, si minimos quosdam Herodoti et Pausaniae dissensus exceperis, ad solum Lycurgum pertineat; debebatque primum monstrari, confusa Proclidarum et Eurysthenidarum, sive Eurypontidarum et Agiadarum stemmata esse, alterosque in alteram familiam translatos: quod in illa cura, qua regum sibi succedentium stemmata haud dubie confecta vel publice vel a familiis sunt, mihi quamvis non superstitioso non est credibile. Et video Müllerum quoque (Dor. I. p. 131 sqq.) de regum catalogis honorifice iudicare. Herodotus autem stemmata Laconicorum regum haud dubie eadem secutus est, quae Spartani, sive ea ab ipsis Spartanis sciscitatus erat, sive a Charone Lampsaceno acceperat: quis vero illa stemmata antiquissimis inscriptionibus in Amyclaeo templo positis contraria fuisse crediderit? Vellem igitur Rochettus (p. 109 sqq.) maluisset de hac re uberius disserere, quam ad illam academici commentationem et ad D'Hancarvillium (Recherch. sur l'orig. des arts T. II. p. 211 sqq.) provocare, quem solvisse praedicat difficultatem, quae nec sublata apud D'Hancarvillium est nihil prorsus sani afferentem, nec tolli ullo modo potest. Vituperandus tamen Knightius (p. 128.), qui Fourmontianae inscriptionis dissensum ex Meursio (Regn. Lac. XI. XVII.) male inspecto natum contendit: quam opinionem qui examinare voluerit, miram Knightii et negligentiam et audaciam deprehendet: nihil enim apud Meursium quidquam, quod eo deducat, reperiet. Mihi Fourmontus potius de industria turbasse stemmata videtur, qui quanta horum fides sit ignorans, novo commento vellet suae inscriptioni maiorem aucto ritatem conciliare sibique scriptorum correctorum laudem parare: quemadmodum ex clavis suis serpentibusque contrariam stemmatis antiquitus traditis sententiam de regum origine stabilire conatus est (vide ad num. 57.). Valeat igitur hic clypeus,

qui si genuinus esset, deberet fere ad Olymp. 28, 1. referri, quo anno Anaxidamus bellum Messeniacum alterum finivit, vel certe ad proximos post id tempus annos. Ceterum in scriptura nihil magnopere offendit; KƐ pro XΣ, quod Villoisonus (Anecd. T. II. p. 121.) non recte cum scriptura Kaλuanos et talibus composuit, illustratum est ad num. 3. nec audienda infelix Knightii (p. 128.) crisis, qui AEYгIAMO postulat, quod vox descendat a ¿ɛvyvʊμu: numquam enim г pro scriptum est, semper aut XƐ, aut KΣ, hoc raro et nonnisi a Doribus vel Aeolibus. Sed digamma desideratur in vocibus ab avag incipientibus (v. ad num. 44.): quod circa Olymp. 28. in Laconica omissum esse nemo mihi persuaserit; in hac vero inscriptione eo id minus omitti poterat, quum Bayos id habeat. Sed Fourmontus Bayov ex Hesychio noverat; Favažídaμov et Favážavdgov ibi non invenerat. Ubi Hesychium dico, Meursii intellige Miscellanea Laconica, in quae Hesychii verba translata sunt : ex eo enim libro hausisse haec Fourmontum haud immerito iudicat Knightius (p. 123.), qui Hesychii glossam Bayós, Bartheus, insuper corruptam iudicans negat eam vocem posse digamma habere; ayw enim, quocum coniunctum ἁγέομαι, non habere digamma, sed ἄγνυμι. Qua in re etsi ille se peritum grammaticum probat, nec satis refutatus a Rochetto (p. 90 sqq.) videtur: tamen eius adversario concedo, Bayòs esse Laconicum. Nam ut digamma in nonnullis vocibus fere constanter et a plerisque Graeciae gentibus positum est, ut in eos, gyov, oîxos, licet in hoc vocabulo tabulae Heracleenses id negligant: ita in aliis singularum civitatum peculiare est, quemadmodum in iisdem tabulis est rídios, prorsus contra vulgarem usum, ibidemque rέ (vide Oec. civ. Ath. T. II. p. 393.), et in Argiva Laconicaque dialecto pronunciatum est Bogayogas, BogJayogionos (v. ad num. 2.), licet pès vulgo non recipiat digamma. Sic etiam Bayos apud Lacones dictum, licet ayw et ayέouai apud ceteros Graecos littera illa non instructa reperiantur: et succurrit alia Hesychii glossa a Rochetto notata, Bagov, naтážiov, Aáxwves: quod et ipsum est ab ayw. Eodem pertinent Boxv Laconicum apud Hesych. Badi (dú) Eleum apud Pausan. V, 3. Sed Fourmonto sic excusando ex Scylla in Charybdin, incidimus: iam enim in his remotissimae, quam prae se ferunt, antiquitatis documentis exspectes etiam Bayw et Bayɛoiλav, ut Spartani scripserunt Eugußávaσσav (v. ad num. 44.): sed in tot ex eo genere nominibus ne semel quidem apud Fourmontum B praefixum inveneris. Neve mihi antiquam Laconum vocem Bovayós obiicias, in qua digamma nullum sit, notes latere id in littera Y, Boray's (Boayós). Praeterea memorabilis scriptura Δευξίδαμος p. Ζευξίδαμος, ut Δεὺς P. Zɛús (Hesych. v. et intpp.), Aavnλe in nummis Zanclaeis (Eckhel. D. N. T. I. p. 219.): quod Knightius in Spartano, monumento admitti monumento admitti posse negans merito a Rochetto (p. 110 sqq.) vapulat. Postremo in Evgingatɛo duplex est offensio: 1 pro Y, et terminationis ratio. Prius

« ElőzőTovább »