terea Vandal. Diss. p. 267. Patinus Marm. antiq. p. 393. Dorvill. Misc. Obss. nov. T. III. p. 150. Corsin. Append. Nott. Gr. p.LXXXI. alii. Sero accepi schedas Köhlerianas.

Vs. 1. maioribus litteris. Whel. (et Mur.) dedi, et eius lectionem quoque pro fundo posui: varietates ceterorum sunt hae. Rein. C pro E, excepta voce IEPATEYOYΣHE vs.6. et duabus aliis, vs.4. ubi habet IEPATEYΣAC, et vs. 7. ubi ПAPIZIAC. Vs. 2. Cyr. THI; Rein. deinde TЯNAEB etc. Vs. 4. Whel. et ceteri IEPHTEYEAΣ; Rein. solus IEPAT. Vs. 5. deest apud Rein. Vs. 6. Whel. IEPHTEYƐAΣHE, Mur. IEPATEYΣACHE, quod Dorv. merito damnavit; Cyr. Spon. IEPHTEYÖYƐHƐ, Rein. IEPATEYOYΣHE. Ibidem THE omittunt Cyr. Rein. Vs. 7. Rein. ПAPIZIAC. Ibid. THE omittit Rein. Tum Whel. et Spon. ONAZIMBP TOY, Cyr. Rein. Mur. quod dedi. Postremo, ut hoc tribus verbis addam, schedae Köhlerianae prorsus sic ut nos edidimus habent.

Formam tituli ex Olymp. VII, 154. Inscr. Megar. n. 1068. cf. Explicatt. ad Pindar. p. 176.), instituta illa post Leuctricam pugnam (Diod. XV, 53.) Iovi Regi. Hic Iuppiter Rex memoratur ut deus Lebadeae cultus una cum Hog Hvió ap. Pausan. IX, 39, 4. Iovis Regis uxor manifesto est Iuno Regina, quam Reinesius immerito Romanae religionis esse, non Graecae, contendit: nec quod Pausanias tantum 'Hvión "Hoav Lebadeae, non Barida memorat, inde huius cultus Pausania recentior iudicandus est. Nempe Bariis βασιλίς est aliud epitheton eiusdem Iunonis, quae Henioche dicta est. Titulus potest Pausania paulo vetustior esse, aut eiusdem cuius Pausanias aetatis. 'Iɛntɛúσas TEVTαETngida, sacerdotio functus in quinquennalibus (hoc est exacto quadriennio redeuntibus) Basiliorum ludis. Dedicatio facta est quo tempore uxor dedicantis sacerdos Iunonis fuit. Ceterum ἱερητεύειν p. ἱερα τεύειν in hoc titulo dictum esse, consensus exemplorum certissimorum docet, idemque habent tituli n. 1725. 1775.

Ἥρα βασιλίδι καὶ τῇ πόλει Λεβαδέων Μένανδρος Χρησίμου, ἱερητεύσας πενταετηρίδα, ἐκ τῶν ἰδίων ἀνέθηκεν, ἱερητευούσης τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Παρησίας τῆς Ὀνασιμβρότου.

Παρησία Ρ. Παῤῥησία. Lebadeae acta sunt Trophonia sive Baría (Polluc. I, 37. Schol. Pindar.

1604.

In vico Leuca (quae olim Leuctra), prope rudera Thespiarum. Ed. Dodwell. Itin. T. II. p.513. Holland. Itin. c. 18. Titulus est στοιχηδόν scriptus.

ΑΡΧΙΑΣ ΘΡΑΣΥΜΑΧΟ

ΘΡΑΣΥΜΑΧΟΝ ΧΑΡΜΙΔΑ ΟΤΟΙΣ

Η ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣΑΘΗΝΑΙΟΣ

Αρχίας Θρασυμάχου Θρασύμαχον Χαρμίδαο τοῖς [Θεοῖς?] fortasse quum Thespiis vidisset artis Praxiteleae speΠραξιτέλης Αθηναῖος [ἐποίει?

Vs. 1. si nihil deest, O est pro OY Attico more. Filius dedicat patris imaginem a Praxitele ut videtur factam, circa Olymp. 104. si nobilis est statuarius intelligendus, Plinio teste ea Olympiade florens, qui Amorem fecit, a statuarii amica Glycera vel potius Phryne Thespiis dedicatum. Et convenit huic aetati scripturae genus, non tamen Boeoticum sed Atticum. Forma sola Xaquídao Boeotica est; et Thrasymachus probabiliter Boeotus fuit, cuius filius

cimen, imaginem sculptori illi faciendam mandavit. Praxitelem statuarium falluntur qui Thespiensem dicunt Dodwellus et Krusius Hellad. T. II. p. 603. Ut vixit Athenis, ita Atheniensis fuit: quamquam disertum testimonium desideratur, quod sola haec praebet inscriptio. Alius Praxiteles est Andrius in epigrammate Damageti Anthol. Palat. T. I. p.409. Nec meliore iure Silligius Catal. artiff. p.380. Parium Praxitelem facit.

1607.

Chaliae. In tertio latere eiusdem lapidis in quo n. 1567. 1594.

ΑΡΧΟΝ

ΧΟΝΤΟ

ΧΑΛΕΙΩ ΑΛΕΞΙΝΟΥΜΗΝΟΣΚΑΡΕΙΟΥΕΝΔΕΑΜΦΙΣΣΑ ΙΑΡ
ΡΧΟΥΜΗΝΟΣΑΙΡ ΑΣΤΥΩΝΟΣΑΠΕΔΟΤΟΚΛΕΟΓΕΝΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ

ΝΟΣΛΑΟΔΙΚΗΕΠ .... ΘΕΡΙΑ ΤΩΙΑΠΟΛΛΩΝΙΤΩΝΑΣΙΩΤΑΙΤΙΜΑΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ ΔΡΑΧΜΑΝΧΙΛΙΑΝΤΑΝΤΙ
5 ΜΑΝΑΠΕΧΕΙ ΠΑΣΑΝ.ΕΒΑΙΩΤΗ..ΑΤΑΤΟΣΥΜΒΟΛΟΝΦΙΔΙΟΣΧΑΕΙΕΥΣΤΑΣΩΝΑΣ ΤΟΑΝ

ΑΛΕΙΟΣΕΝΑΜ...ΣΑΙΕΝΕΡΓΑ.ΟΜΕΝΟΣΣΩΜΑΑΝΔΡΕΙΟΝΩΤΟΝΟΜΑΔΗΜΗΤΡΙΟΣΤΟΓΕ

ΦΟΝΦΥΛΑΣΣΟΝΤΙΟΙ ΘΕΟΚΟΛΟ.

. . . ΑΠΟΛΛΩΝΟΣΤΟΥΝΑΣΙΩΤΑΦΙΛΟΞΕΝΟΣΝΙΚΙΑ ΕΥΧΑΝΔΡΙΔΑΣ ΝΙΚΑΝΔΡΟΥΧΑΛΕΙΕΙΣΕΝΔΕΑΜΦΙΣΣΑ ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ ΛΑΙΑΔΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΣΝΙΚ

Αρχον[τος μὲν ἐ]γ Χαλείῳ ̓Αλεξίνου, μηνὸς Καρείου, ἐν δὲ ̓Αμφίσσα ἄρχοντο[ς Αριστά]ρχου, μηνὸς Αἰραστυῶνος, ἀπέδοτο Κλειγένης ̓Ανδρονίκου ̓Αλεῖος ἐν ̓Αμ[φίσ]σα ἐνεργα[ζ]όμενος σῶμα ἀνδρεῖον, ᾧ ὄνομα Δημήτριος, τὸ γένος Λαοδικῆ, ἐπ ̓ [ἐλευ]θερίᾳ, τῷ ̓Απόλλωνι τῷ νασιώ τα, τιμᾶς ἀργυρίου δραχμᾶν χιλιᾶν· τὴν τιμὰν ἀπέχει πᾶσαν. [β]εβαιωτὴ[ς κ]ατὰ τὸ σύμβολον Φί[λ]ιος Χα λειεύς. τῆς ὠνᾶς τὸ ἀν[τίγρα]φον φυλάσσοντι οἱ θεοκόλο[ι τοῦ] ̓Απόλλωνος τοῦ νασιώτα, Φιλόξενος Νικία, Εὐχαν δρίδας Νικάνδρου Χαλειεῖς, ἐν δὲ ̓Αμφίσσα Αρίσταρχος Λαϊάδα. μάρτυρες Φιλόξενος Νικ[ία], - - λαος Πε... [δ]ος, [Ν]ικόλαος? φα - -) ξενι - - Καλλιτέλ[ου]ς? Πολυξενίδας ̓Αλεξίν[ου], - - ξενος

-

4

Plurima bene supplevit Chandlerus, a quo tamen maxime sub finem discedendum fuit. Vs. 1. μὲν non satis convenit usui: solet enim hoc omitti, ut docent exempla ad n. 1567. collata. Sed si ultimos versus exceperis, Chandlerus litterarum evanidarum numeros videtur accurate notasse: huic igitur obtemperandum erat. Fortasse etiam ἐν μὲ]γ Χαλείῳ scribendum est. Χαλείῳ retinui ; exspectes tamen potius Χαλεία (Χαλία est apud Steph. Byz.). Titulus est eius generis, ex quo plurimi supersunt Delphici: servus venditur Apollini condicione libertatis: hoc est, dei quidem servus (ἱερό δουλος) est in speciem, sed suo fruitur iure et potest commeare quoquo velit; pretium persolvitur venditori, ex peculio ut videtur venditi. Nempe est haec quaedam forma manumissionis per venditionem fictam. Venditor est Cleogenes Eleus, qui Amphissae negotiabatur, inquilinus ibi credo; fideiussor venditionis est Philius (non opinor Phidius) Chaliensis, isque ex pacto antea facto (κατὰ τὸ σύμ βολον, cf. ad n. 1707.); exemplum pacti de venditione servant sacerdotes sive sacrificuli Apollinis Chaliae, et Amphissae Aristarchus, qui ab archonte non videtur diversus esse: adduntur testes, quantum video sex: in his est unus ex tlieocolis Chaliensibus antea memoratus, et Alexini ut videtur filius, archontis credo Chaliensis, qui supra scriptus est. Plura de hoc genere hierodulorum contuli in commentatione addita Hirtii libello de Hierodulis, Berol. 1818. p.48 sqq. quibus adde τοῦ Θεοῦ (Aesculapii) δούλους ap. Pausan. X, 32. inscriptionem in Gallia repertam ap. Spon. Misc. p. 329.1

1608.

Chaeroneae in basi marmorea, quae in muro ecclesiae τῆς Παναγίας alte posita est.

....

Octo sunt inscriptiones hoc, quem reprae

sento, ordine ex Cockerelli schedis editae ab Hughesio T. I. p. 34o. cum notis Butleri et Blomfieldi. Ex his inscriptionibus a a nemine antea edita est; ceteras edidit Clarkius Itin. P. II. S. III. p. 146. ita tamen ut partes b, d, e, commisceret in unum titulum, quae opposita sunt uno tenore componens, idque sic, ut tituli b versus primus (5) continuaretur tituli a verbis ultimis ΣΥΝΕΔΡΥΝ . . . . ΤΟΝΝΟΜΟΝ, quae ex illo titulo sola habet, deinde tituli b versus alter (6) continuaretur versu primo tituli d (5) et sic deinceps. Contra titulos c, f, g, h recte separavit; ex quibus titulum ƒ barbare maleque incisum esse notat. Ante hos titulum b usque ad vs. 9. transcripserat Cyriacus p. xxxΙΙ. n. 220. Aegoscheniae, quam Capream vocant": et eandem partem ex suis ac Cyriaci schedis Compagnonianis dedit Murat. T. II. P.DXCI. 5. atque ex Cyriaco Corsinus F. A. T. II. p. 443. qui ad Aegostheniam rettulit. Errorem Corsini, qui in me quoque primum propagatus erat, correxi in Comm. de hierodulis ad n. 1607. citata p. 49. ubi Chaeronensem titulum esse notavi. Etiam Cyriaco autem, ex quo fluxit Muratorii apographum, id accidit, ut tituli a ultima verba immisceret post titulib primum versum. Eundem titulum & tractavit Dorvill. Misc. Obss. nov. T. III. p. 155 sqq. qui male conglutinavit cum titulo n. 1596. quod pluribus refellere non opus. Praeterea de illo dixit Müller. Orchom. p. 475. Post Cyriacum vidit has inscriptiones Melet. Geogr. p.341. (hinc Hobhouse Itin. p. 1049.). Is ex titulo b duos deprompsit versus (5,6.), admistis ex titulo a tribus vel quattuor litteris; praeterea habet tituli d primum versum (5), et hunc versum, immistis aliquot praeterea ex titulo d litteris, continuat versibus tituli 6, 7 -9. et in hoc vs. g. desinit; has partes ex Meletio apposuit Müllerus l. c. P. 474 Idem Meletius integriores habet titulos g et h. Collatis his apographis confusionis originem et veram titulorum rationem intellexeram: idem gaudeo contigisse Rochetto, qui Diss. archaeol. p. 100-107. Cyriaci et Meletii exempla titulorum b, d examinavit, praeterea usus apographo Pouquevillii p.tro. proposito, in quo habetur titulus b admistis ultimis verbis tituli a, et titulis d, e, ex adverso positis. Haec quum huius monumenti ratio sit, patet tituli a ultima verba inde a συνεδρίου paulo inferius posita esse, ut commisceri cum tituli b, vs. r. (5) potuerint, et sic versus alterius columnae (d, e) et ipsi debent paulo inferius collocati esse: ipsi autem utriusque columnae versus haud dubie multo propiores alteri alteris sunt, quam in Cockerelli apographo. Tamen hoc sequendum erat. Variam lectionem, quam paulo post dedi, ita adornavi, ut ex confusis Cyriaci et Meletii laciniis ponerem quamque suo loco: neque aliter in Clarkiano et Pouquevilliano apographis versatus sum. Semel atque iterum addidi, quo loco lectiones in illis apographis positae sint.

ἰδίαν δούλην Εὐαμερίδα ἱερὰν τοῦ Σεράπιδος, ποιουμένη τὴν ἀνάθεσιν κατὰ τὸν νόμον.

f.

Αρχοντος ̓Αντίγωνος? μηνὸς Προστατηρίου πεντεκαιδεκάτῃ, Μίλων Ἱππίνου καὶ Τηλεμαχὶς Εὐβούλου ἀνατιθέασιν τὰ ἴδια δουλικὰ κοράσια ̓Αλεξάνδραν καὶ Θαυμάσταν ἱερὰς τῷ Σαράπει, μηδενὶ μηθὲν προςηκούσας, παραμ[ει]νάσας δὲ Μίλωνι καὶ Τηλεμαχίδι, ἑκατέροις ἕως ἂν ζῶ σιν, ἀνεγκλήτως, τὴν ἀνάθεσιν ποιούμενοι διὰ τοῦ συνεδρίου κατὰ τὸν νόμον.

g.

Αρχοντος Φιλοξένου, μηνὸς ̓Αλαλκομενήου πεντεκαιδεκάτῃ, ̓Αλέξων Ρόδωνος ἀνατίθησι τὴν ἰδίαν δούλην Διονυσίαν ἱερὰν τῷ Σαράπι, παραμείνασαν ἑαυτῷ ἀνενκλήτως πάντα τὸν τοῦ ζῆν χρόνον, τὴν ἀνάθεσιν ποιούμενος διὰ τοῦ συνεδρίου κατὰ τὸν νόμον.

h.

Αρχοντος Καφισίου, μηνὸς Βουκατίου τριακάδι, Κράτων ̓Αμινίου καὶ Εὐγίτα Νικαρέτου, συνευαρεστούντων καὶ τῶν υἱῶν, ἀνατιθέασιν τὸ δουλικὸν αὐτῶν κοράσιον Σωσίχαν ἱερὸν τῷ Σεράπι, παραμείνασαν Κράτωνι καὶ Εὐγίτᾳ, ἕως ἂν ζῶσιν, ἀνενκλήτως, τὴν ἀνάθεσιν ποιούμενοι διὰ τοῦ συνεδρίου κατὰ τὸν νόμον.

b

Fundum nostri apographi Hughesii textus Cockerellianus constituit, ad quem annoto quae correximus aliunde, cum ceteris varietatibus. Tit. a et raro in ceteris ap. Hugh. aliquot litterae sunt leviter arrosae; quod repraesentare non fuit operae pretium. Ε vs. 4. titulo & vs.5. in fine post ΜΗΝΟΣ addidit Cyr. ΣΥΝΕΛΙΟΥ (p. ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ) ΑΥΓΟΝΟΣ (ex KATATONNOMON), item Mur. Meletius ibidem hinc Συνα dedit, Clark. ΣΥΝΕΔΡΥΝ....ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ, Pouq. ΕΥΝΕΔΙΟΥΚΑΤΟΝ ΝΟΜΟΝ. In eodem vs. 5. tituli i Pouq. omittit ΤΟΥ. Vs.6. [Continuatur p. 783.]

Fff ff

α.

ΑΡΧΟΝΤΟΣΣΩΙΛΟΥΤΟΥΕΥΑΝΔΡΟΥΜΠΙΝΟΣ ΤΩ ΙΟΣ..ΡΑΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΝΙΚΟΥΑΦΙΑΣ ΤΗΝ ΔΙΑΝΔΟΥΛΗΝΕΡΜΑ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΑΝΙΕΡΑΝΤΩΣΑΡΑΠΙ

ΠΑΡΑΜΕΙΝΑΣΑΝΠΑΡΘΕΝΑΕΩΣΑΝΖΗΑΝΕΝΚΛΗΤΩΣ ΜΗΠΡΟΣΗΚΟΥΣΑΝΜΗΘΕΝΙ

ΜΗ ΕΝΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΙΝΠΟΙΟΥΜΕΝΟΙ ΔΙΑΤΟΥΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΚΑΤΑΤΟΝΝΟΜΟΝ

Φ. ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΑΤΡΩΝΟΣ ΜΗΝΟΣ ΘΗΛΟ
ΘΙΟΥ ΠΕΝΤΕΚΑΙΔΕΚΑΤΗ ΠΑΡΘΕΝΑΑΘΗΝΟ
ΔΩΡΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣΑΥΤΗΤΟΥ ΥΙΟΥΚΑΡΟ .
ΠΙΝΟΥΜΕΓΩΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΥΑΡΕΣΤΟΥΝ
ΤΟΣΑΝΑΤΙΘΗΣΙΤΟΝΙΔΙΟΝΘΡΕΠΤΟΝ ΠΑ

ΡΑΜΟΝΟΝ ΙΕΡΟΝΤΩΣΕΡΑΠΕΙΜΗΠΡΟΣ
ΗΚΟΝΤΑΜΗΘΕΝΙΜΗ ΘΕΝΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΙΝ
· ΠΟΙΟΥΜΕΝΗ ΔΙΑΤΟΥΣΥΝΕΔΡΙΟΥΚΑ
TATONNO MON

e. ΜΗΝΟΣΑΛΑΛΚΟΜΕΝΕΙΟΥ ΠΕΝΤΕΚΑΙΔΕΚΑΤΗΚΗΦΙ
ΣΟΔΩΡΑΚΡΑΤΩΝΟΣ ΠΑΡΟΝΤΟΣΑΥΤΗΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ
ΚΡΑΤΩΝΟΣΑΦΙΗΣΙΤΗΝ ΔΙΑΝΔΟΥΛΗΝ ΕΥΑΜΕΡΙΔΑ
ΙΕΡΑΝΤΟΥΣΕΡΑΠΙΔΟΣΠΟΙΟΥΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΙΝ

ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΗΝΟΣΑΛΑΛΚΟΜΕΝΗΟΥΠΕΝΤΕΚΑΙΔΕΚΑΤΗ

ΑΛΕΞΩΝΡΟΔΩΝΟΣΑΝΑΤΙΘΗΣΙΤΗ ΙΔΙΑΝΔΟΥΛΗ ΔΙΟΝΥΣΙΑΝ

ΙΕΡΑΝΤΩΣΑΡΑΠΙΠΑΡΑΜΕΙΝΑΣΑΝΕΑΥΤΩΑΝΕΝΚΛΗΤΩΣΑΝΤΑ

ΤΟΝΤΟΥΖΗΝΧΡΟΝΟΝΤΗ ΑΝΑΘΕΣΙΝΠΟΙΟΥΜΕΝΟΣΔΙΑΤΟΥΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
| ΚΑΤΑΤΟΝΝΟΜΟΝ

ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΚΑΙΣΙΟΥΜΗΝΟΣΒΟΥΚΑΤΙΟΥ ΤΡΙΑΚΑ ΔΙΚΡΑΤΩΝΑΜΙΝΙΟΥ ΚΑΙ
ΕΥΓΙΤΑΝΙΚΑ ΡΕΤΟΥΣΥΝΕΥΑΡΕΣΤΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΩΝΑΝΑΤΙΘΕΑΣΙΝΤΟ
ΔΟΥΛΙΚΟ ΝΑΥΤΩΝΚΟΡΑΣΙΟΝΣΩΣΙΧΑΝ ΕΡΟΝΤΩΣΕΡΑΠΙΠΑΡΑΜΕΙΝΑΣΑΝ
ΚΡΑΤΩΝΙΚΑ ΕΥΓΙΤΑΕΩΣΑΝΖΩΣΙΝ ΑΝΕΝΚΛΗΤΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΙΝΠΟΙ
ΟΥΜΕΝΟΙΔΙΑ ΤΟΥΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΚΑΤΑΤΟΝΝΟΜΟΝ

h.

25

MÓNOMENOΣ. Vs. 20. extr. I addit Hugh. quod Clarkius omisit (cf. vs. 24.). Vs. 21. correxi prima ex Clark. (Hugh. MIAMIНПINOY); mox Clark. THAHMAKIXEY. Vs. 24. Clark. TOI, et vs. 25. MEN p. ΜΗΝ, vs. 26. ΝΑΙ p. ΚΑΙ, et ΕΚΑΤΕΡΟΝΕΩΣ,

AOAIA etc. Tit. g. vs. 31. Clark. MENOƐ, Mel. πεντεκαιδεκατη. Vs. 53. omittit Mel. Clarkius ΕΑΤΩ. Vs. 34. ΤΗΝ omittit Melet. Τit. h. vs. 36. Clark. MENOZ. Vs. 37. Melet. åvarea. Vs. 38. Clark. Melet. ПАPAMINAN. Fortasse Tagaμevav scribendum est: retinui tamen Hughesianum. Vs. 39. Mel. Kgαтwv nαι Evyiтav ews. Vitia typographi Hobhousiani non annoto.

Hugh. OMOɅIOY, Cyr. Mur. OMOAOгOY, et Clark. ut Hugh. Tit. f. vs. 19. Clark. ANTI Mel. oμoxwoυ (nempe habet Zuvaouox wou), Clark. ομοχωου OMOA HOY, Pouq. quod dedi. Ibidem Mel. TEVтεnaιdenaтy. Tum Cyr. Mur. omisso A habent πεντεκαιδεκατη. E=IFP (sequente APYON ex tit. d. vs. 5. APXON), Mel. δεξ......, Clark. ΔΕΞΞΙΟ, Pouq. ΔΕΣΕΜΠ. Hoc loco desinit Meletius, nisi quod in tituli d_vs. 27. ΣΩΣΙΝΑΝΕΙΚΛΗΤΩΣ, vs. 28. ΠΟΙΟΥ.. apographo incipientis huc redit et vss. 7-9. ibi habet sic: πα Αθανιου παροντος αὐτῃ του ἀνδροχοου σαἀνδροχοου σαμιχου του Φιλοξενου ἀνατίθησι δωρον τας ίδιας δουλας Kaλλda · naι Пvw; in quibus oou est ex elOY tit. d. vs. 6. et dwgov ex APOY ibid. vs. 7. postremo ultimum ex ПIN ibid. vs. 8. Vs. 7. omit-tunt Cyr. Mur. et casu etiam Clark. Vs. 8. Clark. TAMMIKOY, Cyr. Mur. ANTIOHΣ omisso I. Vs. 9. ·Сyr. Mur. ПYOHN, et hoc loco desinunt. Vs. 10. Pouq. ut ceteri in fine 20, sed Rochettus hoc falso ad tit. d. vs. 9. init. rettulit, unde illi restitutio non cessit hoc loco: legit enim Tαidágiov Noμavinóv. Vs. 11. Pouq, ZAPANIAI. Vs. 12. Clark. Pouq. MIN etc. et Pouq. AEZINNEYKOYAOY, Clark. extr. Y. Vs. 13. Hugh. EINMOYMMAMH, Clark. INMAMMH, Pouq. EINMOYMAMMH. Vs. 14. Clark. KPONON, Pouq. KAHTOΣ (pro KAHTNE). Vs. 15. pro T Clark. 4, Pouq. TO. Vs. 16. Clark. KPONS, Pouq. XPN. Vs. 17. solus Clark. ΔΕΞΞΙΠΠΑΣ, quod vs. 6. habes: sed hoc loco id non ausus sum recipere, quum auctoritate careat. Vs. 18. Pouq. ANAOEZZIN. Tit. c. vs. 23. Clark. ΣΩΣΙΜΟΝ. Vs. 24. idem ΕΙΜΩΝΑ, Hugh. ΕΥΜΟΝΑ ; Clark. IEPNΣ et vs. 27. BOYKATA. Ad tit. d. quae ex Cyr. Mür. Melet. annotanda sunt, praecepi ad tit. b. Igitur hoc solum moneo, Meletium incipere: ἄρχοντος Πατρωνος, μηνος, deinde delabi in tituli b ea verba, quae modo apposui, a 'ASaviou etc. Vs. 5. Clark. FATPANOΣMHNOOHP: Hugh. MHNOE. HA, quod supplevi ex Pouq. qui diserte OHAO. Vs. 6. omittit Clark. Pouquevill. habet ПATPONAAOHN.; vs. 7. Clark. ▲OPOYHAPXONTOZAYTHTOYYIOY

Poug. ΔΩΡΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣΑΥΘΗΤΟΥ ΥΙΟΥ K.APO. Addidi hinc solum K; nam Hugh. YIOY APO etc. Vs. 8. Clark. MANOYMEFÓNOΣ.. EYNEYAPEEP....; ex Pouq. hic versus non editus est. Deinceps apud Pouq. nihil superest nisi quae apponam, eaque in initiis versuum. Vs. 9. Pouq. ETOE, Clark. OPПTON omisso ПA. Vs. 10 init. Clark. MONON (PA enim tantum semel habet; debebat autem duplicatum habere, semel ex tit. b. vs. 11. deinde ex tit. d. vs. 10. qui continuus illi est): Pouq. PANS. In fine Clark. ZEPAMEIN... HП... Vs. 11. Clark. XHKONTANH etc. Pouq. HKO. Vs. 12. Pouq. OIO, Clark. ZYNEAHOYKA. Vs. 13. Clark. '. ATON,Pouq. KATATO. Tit. e. vs. 14. Pouq. MHNOЕAAAA, Clark. MENOZA^A^ KOMENEIOY, Hugh. 1OY p. EIOY. In fine Clark. DEKATHN omisso KHOI. Vs. 15. Pouq. ΣOAOPAKP, Clark. AYTH..ПATPO; vs. 16. Pouq. KPATONOZA; Clark. ΑΦΙΗΣΓΓΤΗ..ΙΔΙΑΝΔΟΥΛΗΝΕΥ... nec quidquam praeterea. Vs. 17. Pouq. EPANTOYΣTP, Clark. ПOIOYMENETHNANAOEZE. Vs. 18. Pouq.

Serapidis cultus quum sit ex Aegypto Ptolemaeorum aetate propagatus, titulique praeter pauca nomina propria vulgari dialecto scripti sint, vix hi possunt ante Olymp. 130-150. exarati esse: Iota subscr. excepto tit. f. abest: quod maturius fieri coeptum videtur in Boeotia, quod ex veteri Boeotismo Test pro rã (T) etc. Sic n. 1584. circa Olymp. 145. variat scriptura in compositis ex ¿dés. Veteris Boeotismi vestigia remanent haec in nominibus propriis, tit. b. AɛžíπTα et Aɛžíπas, Adaviou ('Anvíov); Onλovlov tit. d. (ov p. v), e. Evaμegída, f. Θαυμάσταν, h. Καφισίου, ̓Αμινίου (p. Αμεινίου), Εὐα yira, Zwolxav. Walpolius ap. Clark. volebat etiam μɛîνος p. μηνός, quod Clarkius aliquoties legerat ΜΕΝΟΣ: sed vera scriptura est μηνός. ̓Αλαλκομενήου c, g, prorsus perversum est (cf. Introd. I. §.9.); rectius est 'Aλaλnoμɛvɛlov tit. e. Romana nomina insunt nulla. De argumento dicturus defungor quam paucissimis, ita quidem, ut de omnibus his titulis coniunctim exponam. Continentur dedicationes servorum, maxime mulierum, hoc est manumissiones, non ut n. 1607. (ubi vide not.) per venditionem, nec pretio soluto pro libertate, sed donata libertate respectu hominum, ita ut deo soli servus sit manumissus. Itaque tit. a. dicitur: ἀφιᾶσι τὴν ἰδίαν δούλην Ερμαίαν Eλɛvégav, quod omissum in ceteris ex rei ratione intelligendum est. Sic sunt ἱερόδουλοι facti, quales, easque mulieres, Erycina et Corinthia Venus habuit plurimas a dominis dedicatas (vide quae collegi ad Fragm. Pind. T. II. P. II. p. 608. Strab. VI. p. 272. VIII, p.378. Cas.). Fit autem haec dedicatio ab eo, qui dominus servi est, ut a, f, h. a coniugibus, in ceteris a singulis hominibus: si tamen mulier est domina, praesentia vel consensus eius additur, in cuius illa potestate est (TOũ xuρíov): is autem est aut maritus aut pater aut filius (b, d, e, g): semel (h) utriusque parentis dedicationi additur consensus filiorum, ne donatio sine heredum naturalium voluntate facta sit. Manumissio et donatio autem ita solet institui, ut servus apud dominum maneat donec dominus superstes sit, vel apud alium, quem velit dominus (b): exceptis tit. d et e, ubi omittitur haec restrictio. Quodsi restrictio addita habetur, manumissio et donatio quasi est testamentaria, nec rata fit ante domini vel eius, quem dominus Fff ff 2