Oldalképek
PDF
ePub

Zenevoua, quod Rochettus p. 51. non recte pro genitivo habet, mirum est nomen, magisque mirum varia lectio praebet Σεκεμομα: melius foret Εκενομα, hoc est Εχενόμα. In ̓Αλκιδόκῳ succurrit ̓Αλκιδόκος τοῦ Σκοπίου ap. Pausan. V, 3 extг. Пɛσois est Yupis, nomen mulieris apud Pausan. IIɛgoμεva est Пgúμva (Pausan. VIII, 14, 6.). Ubi vero Zegueßo dedi, Barthelemius in fractura duo elementa perisse statuens corrigit [g] aμεßo, Engάußov: Serambus viri [εg]aμεßo, nomen apud Pausan. VI, 10. Max. Tyr. Diss. IV. Πολοκσο Πολυξω, Поλoxσо est Пoλυw, muliebre nomen ap. Pausan. Pro Igavdgo Barthel. Пravdgo habet: sed illud prisco tueare Laconismo et Aeolismo Eleorum et Eretriensium, qui vel in media voce P pro Σ pronunciabant (v. ad 11.). I. autem pro П. non offendit. §. 2. Пoλúßola est Aristandri filia, a Polyboea Hyacinthi sorore denominata, quae Apollineo cultui coniuncta in basi signi Amyclaei picta erat (Pausan. III, 19, 4.): ita quidem statues, ubi titulum genuinum esse putaveris. Medesicastae ut Priami filiae nomen notum ex Homero, Apollodoro, Pausania. Sub finem rursus est 'Apaía, Dianae cognominis. Numerus annorum, si omnes, quae enumerantur mulieres, altera alteri successerunt, est 623.

Postremo ut de praecedentis et huius inscriptionis argumento dicam, quum Fourmontus (Hist. Ac. T. VII. p. 558.) catalogum sese sacerdotum Apollinis Amyclaei repperisse dixisset, in quo sacerdotiorum anni inde ab Amycla rege Lacedaemoniorum templique origine usque ad Romanorum imperium consignati essent, quod Freretus quoque ib. Mem. p. 297. refert; Barthelemius hos ipsos

duos titulos intelligi perspexit. Hic p. 403 sqq. Amyclam, a quo prior catalogus initium capere dicitur, annis ante bellum Troianum fere ducentis et Amyclarum oppidum et templum Apollinis condidisse ex vulgari fama credit; et hac altera quidem inscriptione illarum sacerdotum recensum continuari iudicat, scriptura tamen non aequali conceptum, sed discrimina ea ostendente, quae aliquot saeculorum intervallo nasci debuerint; priorem vero inscriptionem (num.44.) eiusdem catalogi praecedentem constituere partem: in utraque ob ipsam saeculorum successionem Sacerdotes et Camillas non eodem modo referri, quum in priore solarum matrum anni notati sint, Camillarumque sive puellarum nomina nuda addantur, in posteriore vero utraeque suos annos consignatos habeant parique sint dignitate, ita ut modo mater modo puella per aliquot annos sit sacerdotio functa, quod mutatis caerimoniis alio tempore nupta mulier, alio virgo sacerdos constituta fuerit. Sed quoniam in priore numeri decadici sint, nec semper observatus Dorismus, sed pro eo vulgaria insint, ut 'Auvun, in altera autem litterales numerorum notae sint et constans Dorismus; priorem videri ante Dorum in Laconica habitationem scriptam, temporibus Lelegum vel Achaeorum, alteram posthac, imperantibus Doriensibus: utramque inde ab Amyclae ae

tate (a. 200. ante Troica) usque ad sexti ante Christum saeculi initium ponendam esse; priorem tamen non ea, in qua versetur, aetate scriptam esse. Nam quum priori insit ΟΥ, quod in posteriore in fine demum comparet, item X aspirata, quae in posteriore nusquam scripta est, et quum in illa nullum sit scripturae discrimen, in altera progressu aetatum scribendi ratio sensim novata deprehendatur, atque in priore O constanter rotundum sit, in posteriore ex angulari paulatim rotundetur, ibique Y iam scribatur, quod in huius §. 1. deficiat et §. 2. demum redeat; colligit inde titulum priorem (num. 44.) non esse nisi ex antiquo exemplari mutatis nonnullis litteris transcriptum (ut est columnae Duiliae inscriptio). Reliqua vero patet illum iis aetatibus tribuere, quibus sacerdotes illae munere functae essent, usque ad sextum ante Christum saeculum, hoc est sex saeculis ab initio sexli retro computatis: et sexti ante Christum saeculi initio videtur etiam priorem titulum ex alio antiquiori exemplo transcriptum putasse, licet hoc non diserte pronunciaverit. Adversus quae viri docti placita monere sufficit, de titulis tam antiquis vix cogitari posse, nec sexto ante Christum saeculo OY scriptum esse: Amyclam, ut Eurotam et Lacedaemonem, non vixisse unquam, sed esse haec nomina hominum ex urbibus et flumine ficta: quo minus credibile est historicum catalogum Amyclae regis nomine insignitum tam antiquum extitisse, ut ex eo iam sexto ante Christum saeculo titulus num. 44. transcriptus esse potuerit. De Lelegum et Achaeorum ante Dores sermone iudicare ut impeditum est, ita qui Graecae linguae origines altius rimatus fuerit, vix sibi persuadebit, Spartae ante Dores Ionicas formas, qualis 'Auuuuvn est, usitatas fuisse. Nam ne de Lelegibus dicam fabulosis magis quam veris, Achaei Aeoles fuerunt, et Aeolica dialectus. universae Peloponneso communis olim fuit (v. ad num. 11.): quodsi in Peloponneso Ionicae formae usquam auditae sunt, Aiyaλ eae tribuendae sunt, donec ibi Iones ab Achaeis expulsi habitabant. Quamquam mollis ille Ionismus neque in Aiyaṣ neque in Attica, sed in Ionia potius Asiana excultus videtur, Lydorum et aliarum gentium in ea parte terrarum habitantium mollitie eo deducente etiam advenas severiores, caelique natura hos ipsos mitioribus sonis assuefaciente. Licet igitur Pausanias (II, 37.) Argivos ante Dorum imperium simili atque Athenienses sermone usos contendat, praeter Aiyanov et vix hunc universae Peloponneso Aeolica ante Dores dialectus tribuenda est, et Ionicae linguae in Fourmontiana inscriptione usus fraudis praebet indicium. Accedit nominum paucitas, quae in his titulis, ut in ceteris suspectis Fourmontianis, exiguam fingentis eruditionem prodere videatur. Postremo qui finxit, eum quidem concedo catalogum sacerdotum fingere voluisse qualis fuit Hellanici Lesbii index iɛgev Ts "Hoas: illud nego, titulo num. 45.. continuari priorem num. 44. Nam uterque titulus ab eadem fere

;

Amyclae aetate procedit, non solum num. 44. sed etiam num. 45. ubi statim post initium 'Evaλia To 'Auúnλa in conspectum procedit: quod Barthelemium non vidisse mireris. Nullus enim post Amyclam Lacedaemonis f. Amyclarum conditorem (Meurs. Regn. Lac. 2.) alius Amyclas fuit, neque alius facile fingi antiquitus poterat, postquam ab illo conditas Amyclas esse fictum erat: solius enim huius urbis causa heros ille compositus erat. Unus ante eum est Amyclas Lelegis f. aeque commenticius (Meurs. Regn. Lac. 1.). Quo argumento quum universa concidat Barthelemii ratio, superest ut aut diversorum sacerdotiorum his duabus inscriptioni

46.

bus recensus contineatur, aut eundem catalogum bis et vario modo finxerit qui finxit. Ceterum num. 45. sane ita compositus est, ut §. 2. sero addita videri deberet, scriptura autem eius §. similis est ei, quae num. 44. observata est: igitur num. 44. recentiorem quam num. 45. litteraturam ostendit. Sed nihilominus num. 44. antiquiorem sequitur numerorum scribendorum rationem decadicam, num. 45. recentiorem. Quae omnia male composita sunt: nec potuerunt tam male a Spartanis componi, potuerunt a Fourmonto. Cf. etiam ad num. 46. extr.

Ex fundamentis ecclesiae S. Nicolai Templi, alias ayiou Nixoλdov тoû Bwμoû, ad S. Georgium prope Phliuntem. Ed. Barthelemius Mem. Acad. T. XXIII. ad p. 421. tab. III. et explicuit p. 409-411. minusculis habet Lanzius l. c. p. 98. Hoc exemplum est Barthelemianum, quod tamen ad Bekkeri apographum correxi.

на азэтап БАЈР Азамана
JAJO DZAMABA

AREONTAL TEEMENT TO PELED

KAATA (JAX)

AKEANTAS EKDATA TA TEEME NA

ANAKEANTAL FELED TO DITETA NA TO DRZATA
VAD T4437A

[ocr errors][merged small]

το Εολαο

In voce 'Aάuas est, inconstanter, quum pro Þ sit П: tam inconstans vix fuerit prisca aetas. Tertiae vocis Exαo duae priores litterae in monogrammum contractae sunt; Eoλao est Evλdov: male Lanzius To Eλao pro & Ecλ. legebat. Spiritum omissum non culpabo, quippe qui in genuinis passim et maxime num. 11. in antiquissima inscriptione Peloponnesiaca non compareat. Thuevos, notum Argivi regis Dorici nomen, hoc loco alius herois est: Temenus Phegei f. Psophidis in Arcadia rex intelligendus (Pausan. VIII, 24, 4.). Eius patris nomen latet in Пɛɛo, quod IIɛɛyɛos esse debebat: neglexit Fourmontus duplex E, et per éregonλioíav ipsi tanto

pere adamatam flexit Φηγέω: nomen ipsum ex Pausania duxerat, quo eum et hic et in aliis titulis fabricandis usum esse, potest ex iis colligi, quae ipse Mem. Acad. T. XV. p. 395 sq. dicit. Z est Gamma, fere ut num. 11. Barthelemius hanc litteram paulo aliter delineans Lambda esse statuebat, legebatque Пeλéo p. Inλéws. Sequitur Kadıngárns Πηλέως. Καλλικράτης filius Mεveμoovos, hoc est Barthelemio interprete Mvuwvos, analogia postulante Mvuovos: praeterea recepta hic scribendi forma Mɛvɛɛucvos scribi postulabat, vel potius Dorice et Aeolice Mevάuovos. Confer num.43. Quodsi vocem Mɛvýμwv a verbo μévw deducere praetuleris, rursum debebat Mevɛɛμoves scriptum esse. Dein cum monogrammo et ligatura est Eoxegato, Eůngárov p. Eingárovs, quam terminationem defendi ad num. 45. Sequitur portentosa forma гɛɛμATE, Γεεματε gos, vel ex Bekkeri lectione г'ɛɛateεgios, etiam monstrosius: prorsus ut parɛɛgos apud Petrizzopulum

[ocr errors]

num. 43. Non usquam nurgios p. Anunτgios reperitur, nisi in Fourmonti tabulis infra propositis, licet non obsit analogia: sed usus aliud voluit. Et quidni certe Tauários scriptum est? Haec sola, opinor, vox prudentibus posset fraudem aperire, etiamsi cetera meliora essent. Aɛɛɛo est Aɛngέov a recto Aπgeos, qui notus ex Pausania Eliacus heros. Mox in Kaλxλeo monogramma est mirificum continens litteras AɅIK, vel ut Barthelemius Kaλ×ɛɛ legens statuit, AAIKE; heterocliton Kaλλxλéo ferri potest (cf. ad num. 45.). EOOTEπavo (EvoTepάvoy) recte legit Lanzius; Barthel. male EσTεyavo. Sequitur Evxgárov et Aapáns, quod nomen sane Argivum et Phliasium; Laphaes enim Argivus tyrannus, et Phliasius artifex (Pausan. II, 21, 9. II, 10. VII, 26.). Is est Perati filius (IIégaros est Pausan. ap. II, 5.), ó Пegάτov: nam ▲ est ó, pro quo quod apud Barthelemium est A, id ex Bekkeri apographo correxi. Est is xogos, ut xógai sunt in Amyclaeis. In universo titulo Targ non patrem naturalem designat, neque genitivus praecedens hinc suspensus est, sed sacerdos significatur, ut in Amyclaeis appellatione matris: hinc in fine xogos, Camillus. AvaXÉOVTOS autem Barthelemius explicat avanus Exovros, ETIμελovμέvov, et intelligit de sacrorum ministro patri sive summo sacerdoti aggregato; Lanzius imperite ȧvaxovros legit et exponit simul libante. Sed neque Barthelemii commentum ferri potest, nec probem si quis dicat avanéovros esse defuncio, ex Hesych. ȧvanñσaι, youxάoai, quae glossa suspecta; (licet alia succurrat, ἀνηκέσαι, ἀναπαῦσαι, non tamen plane similis): debebat etiam ávanýσavтos esse. Ne multa, ipse verborum tenor docet ȧvanéovTOS esse βασιλεύοντος, a nomine ἄναξ, ἄνακες: etsi ea forma plane incognita est, debebatque digamma

47.

praefixum habere. Sic primus sacerdos Athamas Eulai f. regnante Temeno Phegei f. munere fungitur; qui rex Psophidis Alcmaeoni Amphiarai f. aequalis habetur: sequitur Callicrates regnante Eucrate Temeni f. et deinceps Callicle Eustephani f. Eucratis nep. regnante succedit Demetrius. Intelligitur Eucratis filium Eustephanum ante imperium defunctum esse, avoque successisse Eustephani filium Calliclem: hinc in solo Callicle praeter patrem avus nominatus est. Quae ut apte composita sunt, ita quomodo Psophidiorum regum memoria in Phliasio monumento una cum sacerdotibus tradatur, nemo facile explicuerit. Postremo qui hanc inscriptionem monogrammatis et ligatis litteris deformem et recentissimis similem Epigonorum aetati tribuerit, cum eo non disputabo: quae inconcinna, inconstantia, barbara insunt, denique solis Fourmontianis propria, ea in ipsa explicatione notavi, possuntque huic quoque titulo ex parte accommodari, quae ad num. 44. 45. diximus: novum est OO pro Ω, , nusquam nisi in Fourmontianis infra afferendis et in Petrizzopuli lapide (num. 43.) obvium, quocum scribendi genere non confundendum illud, ex quo 00 non pro est, sed 2 sive w ipsum. Quodsi, quantopere Phliasius hic titulus et in ceteris rebus et in litterarum formis, etiam in K lunato (vide ad num. 44.), cum Amyclaeis consentiat, diligenter considero; neque hunc a Phliasiis, neque Amyclaeos a Spartanis confictos esse posse intelligo, sed ex eadem omnes Fourmonti fabrica prodisse: neque enim Phliasii et Spartani eodem litteraturae genere, eoque a recepta et ex probis monumentis cognita scribendi forma tantopere discedente, facile fuerint usi.

Ara marmoris nigri in Apollinis Amyclaei templo; aeri incisam dederunt Caylus Rec. d'Ant. T. I. P. I. tab. 20. fig. 3. RaoulRochett. Epist. ad Aberd. tab. 3. fig. 5. Consentit apographum Bekkeri. Dedi ex Caylusio.

[ocr errors][merged small][merged small]

48.

Ara lapidis nigri, duos pedes et semissem alta, in templo Ongae. Ediderunt Caylus 1. c. fig. 4. Rochettus 1. c. fig. 3. Dedi Rochetti apographum.

[ocr errors]

Kλɛodáμa "Oyya. Caylus ONA habet: retinui bat. Thebis Minerva Oyna s. 'Oynaía dicta, cuius tamen absurdius OMAEI, quod ex schedis petivisse Rochettus videtur. De commenticio Ongae templo dixi in Introd. Id deae ONA dedicasse Eurotam regem Laconum, ex fastigii inscriptione perhibet Fourmontus Mem. Acad. T. XV. p. 403. in quo titulo Lacones audiant IKETEPKEPATEES, hoc est 'InTεUnpaτeis: prius enim P est O triangulare. Cf. ad num. 55. ubi vanum hoc de Laconum illa denominatione commentum esse doceo post Knightium. De Spartana dea "Oyya nemo quidquam exaudivit, sed debetur ea Fourmontiano Phoeniciarum rerum studio, quas Spartanae historiae immiscere tenta

49.

cultus a Cadmo allatus perhibebatur; unde 'nyúya λα Thebis etiam 'Oynałaι et 'Oynaïdes (Steph. Byz. v. 'Oynałaι, Apollod. III, 6, 6.). V. Hesych. v. "Oyxas ’AÎnvãs c. intt. item Aeschyl. Sept. c. Theb. 149. 472.486. cum scholiis ad duos priores locos, Schol. Eurip. Phoen. 1068. ubi vide Valck. Schol. Pind. Olymp. II, 44. 48. Hinc etiam vicus Thebanus "Oyxaι (Tzetz. ad Lycophr. 1225. Schol. Pind. 1. c. 48. Hesych. v. "Oyya). Eadem dea etiam "Oyya appellata, Hesych. v. "Oyya, Pausan. VIII, 9, 2. ubi haud dubie "Oyya scribendum, quum in codd. Mosc. et Paris. sit Civya.

[merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small]

50.

Ara nigri lapidis in templo Ongae, duorum pedum et semissis altitudine. Edidit Caylus 1. c. fig. 5. cf. p. 65. Bekkerus praebet sine varietate.

IALATAMAA
..AAMIAI

An Aauargía П[oλv]dauía? Eiusdem haud dubie fabricae, ex qua priores prodierunt.

51.

Amyclis prope Apollinis templum, in basi. Ediderunt Benedictini Nov. tract. dipl. T. I. p. 626. Rochettus 1. c. tab. 3. fig. 6. Habeo etiam a Bekkero. Rochetti exemplum repetii.

[merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors]

In templo Apollinis Amyclaei, ex schedis Fourmonti Bekkerus. Meminit Barthelemius Mem. Acad. T. XXIII.

p. 404.

AAMONA E DALDERDAND

Δαμονακος Λοκεοργο, hoc est Δαμώνακος Λυκούργου. Mirum profecto commentum priori simile; inest praeterea O triangulare pro Y, ut in altero Amyclaearum sacerdotum catalogo; nota etiam K lunatum eo absurdius, quum reliqua omnia rectis lineis exarata sint. Λυκέργον frequentat Fourmontus;

53.

sed usitatae tantum duae formae sunt, Λυκόεργος (Analect. II. p. 231.), et Auxóogyos (Iliad. 2, 130. Pythia apud Herodot. I, 65. et Epigrammata in Analect.): ut vox ab ogy, non ab egy formata videatur, quasi Lupanimus. At Fourmonto ut aivoũμev αἰνέομεν, sic Λυκοῦργος Λυκέοργος est.

In templo Apollinis Amyclaei, fragmentum, ut ait Fourmontus. Dedit Bekkerus, memoravit Barthel. 1. c.

ШучајАТАМ.

IEPEIA

« ElőzőTovább »