multo ante Olymp. 115,2. scriptus esse non potest, quo tempore Oropiis libertatem, quam habebant, confirmavit Polyperchon (Diod. XVIII, 56.). Olymp. 156. Oropum rursus fuisse Atheniensibus subditam docet Pausanias VII, 11, sed separati tum in aliquod tempus ab Atheniensibus Oropii sunt. Igitur potest hic titulus etiam ei aetati tribui, quae ab Olymp. 156. proxima est. Imperatorum quidem aetate Atticae reipublicae pars fuit Oropus. 1567. Chaliensium hoc decretum Dawkinsius haud longe a Basilico prope Asopum repperit et Oxonium detulit. Edidit Chandlerus Marm. Oxon. II, XXIX. 1. Lapis est tribus in lateribus perscriptus: duorum reliquorum laterum titulos habes in Classe tertia, n.1594. 1607. Scriptura dicitur lectu difficillima esse. 10 ΤΑ ΠΟΛΕΙΤΩΝΧΑΛΕΙΕΩΝ ΕΔΟΞΕΤΑΙ ΠΟ ̓Αγαθᾷ τύχα. ἄρχοντος Ξένωνος, ἐν Αἰγίῳ δὲ δα]- De Chalia (Χαλία vide Steph. Βyz. v. qui ex Theopompo ethnicum dicit esse Χάλιος: sed hic et n. 1607. dicuntur Χαλειες (vs. 6.): unde mox (vs. 9.) aut Χαλειῶν (pro Χαλειέων, ut Πειραιῶς et talia) esse videtur, aut corrigendum est Χαλειέων. In singulis praeter demiurgum Micconem fere nihil est memo 1 rabile. Πllo vero loco, ubi hic memoratur, Chandlerus coniiciebat: ἐπὶ δα]μιοργέοντος. Sed quum non dictum esset ἐπ ̓ ἄρχοντος, dici multo minus poterat ἐπὶ δαμιεργέοντος. Igitur ἐ[πιδα]μιοργέοντος scripseris, de ἐπιδημιουργῷ (vide ad n. 4.). At omnino demiurgi et proinde epidemiurgi in Boeotia nulli unquam reperiuntur; et ipsa duplicis magistratus Chaliensis mentio suspecta est. Honoratur Aegiensis Achaeus: itaque vero non dissimile, Achaicum additum magistratum esse: Achaici autem sunt demiurgi. Hoc eo deducit, ut scriptum fuerit ἐν Αἰγίῳ δὲ δα]μιορ γέοντος, omisso, ut consentaneum est, post ἄρχοντος Ξένωνος superfluo additamento ἐν Χαλείᾳ seu Καλείῳ: quamquam hoc habetur n. 1607. ubi similis dictio in eiusdem lapidis titulo. Cf. n. 1569. a. III. 1570. α. 1575. et alia. De scriptura δημιοργός cf. ad n. 1542. * Orchomeni in ruderibus aediculae ex lapidibus vetustis olim constructae. ... Ed. Clarkius Itin. P. II. S. III. p. 169. (in altera editione T. VII. p. 25.). Hinc dedi Oec. civ. Athen. T. II. p. 398. Habet ex Clarkio etiam Rosius Inscr. p. 304 sq. hic ex altera Clarkii editione. p. 160. Qui decretum tulit, est iam idem ille Iovis sacerdos. Quod decernitur, videtur fere hoc fuisse, ut in eorum, qui sacrificia offerrent, usum certae quaedam res publice compararentur. Apertum est Tws xvi (exe, v. Introd.) Tuv ToλTάwy rù DoúExwvdi (ἔχωσι, τῶν πολιτάων θού OVTES. OoÚOVTES dedi ex more: Ros. (qui a Dobraeo habere videtur) et Osann. 1. c. SovTES. Mox EXY in All mutarunt iidem: paulo audacius: praestat opinor rũ scribere et supplere praegressum r Alï. rũ In ceteris caecutimus. Ros. coniicit oxxa Ti xgeĩa ÿ, ἱερατεύοντος, ὄκκα τι χρεῖα quod non intelligo. Audax est coniectura, sed tamen fortasse audenda, geen pro xeno: exspectabas tamen solum xgian: et fortasse El casu duplicatum est. Μox τιμυ est pro τιμοι vel τιμῳ, κατασκευάττη pro κατασκευάσσῃ vel κατασκευάσσαι, non pro κατασκευάζῃ (v. Introd. I, 12.). Vs. 11. δοκίει est δοκέει (v. Introd. I, 8.). In fine Ros. KA^^IETON. Fortasse de collocanda decreti tabula dicebatur, ut n. 1570.a. extr. ἀναγραψάτωσαν καὶ τὸ ψήφισμα τὸ κυρωθὲν περὶ τούτων εἰς τὴν στήλην, καὶ ἀναθέτωσαν οὗ ἂν oû αν δοκῇ ἐν καλλίστῳ εἶναι. Fragmentum pessime habitum. Archontis no men est Aaporoídas, quod iam non audeo mutare: olim conieci Aauoirádao: Rosius habet AAMOITO AAO: in priore certe Clarkii editione est quod supra dedi. Sequitur sacerdos, qui ideo nominatus est, quod decretum hoc ad sacra pertinet. De forma iageάddcvros vide Introd. I, 12. Vs. 4. APIOAIE corruptum est. Coniicitur Aóa; sed festi nomen omnino non exspectatur. Nam iapaaddovros non est ¿éçovros, ut dicitur, sed est pro vulgari iepαTEúovTOS, in quo verbo primum deus addi poterat, qui deinceps additus est, et si quid praeterea additum fuerit, locum exspectes, ubi templum fuerit; et locus latere in litteris ΔΡΙΟΛΙΣ videtur, ut Σ supersit ex terminatione dativi pluralis. Osanni (Syll. p. 188.) correctio & πόλις ferri non potest. Deus est Ζεὺς μειλíos, si versui octavo confidere licet: quod et ipse in Oec. civ. Ath. cónieci, et repetiit praeter Rosium Osann. 1. c. Putabam tamen etiam de Iove μηλίᾳ (μειλία) cogitari posse, ut in Naxo cultus est Ζεὺς μηλώσιος: et hoc amplexus est Müllerus Orchom. 1569. Marmor candidum oblongum, altitudine fere tripedali; latitudo ad dodrantem, crassitudo ad trientem accedit: sed olim crassius fuit et sectione attenuatum est. Potissimum latus sive frons ductus satis distinctos et profunde incisos offert; ima tamen pars deest. Hoc latus nobis est a. In dextero latere contiguo pauca supersunt nomina prope exesa (b). Lapidem muro ecclesiae D. Mariae oppidi Skripu prope Orchomenum olim insertum primus minusculis, edidit Meletius Geogr. vet, et nov. p. 542. ed. Venet. a. 1728. ex quo repetiit Byronus ad calcem libri: Childe Harolds Pilgrimage p.290 sqq. Tum ab Elgino in Britanniam delatus est; vide Visconti Catalogum Elginianorum p. 155. n. 44. Nunc est in Museo Britannico Synops. n. 177. Post Meletii apographum Clarkius novum confecit et edidit Itin. P. II. S. III. p. 152 sq. cum P.II. notulis Walpolii. In altera Clarkiani operis editione, quam non habeo, est T. VII. p. 190. Interim quum a Visconto accepissem apographum ab ipso cum cura confectum, in. Oec. civ. Athen. T. II. p. 355 sqq. titulum emendavi et interpretatus sum, additis tab. IX. exemplis Meletii, quod in maiuseulas transposui, Visconti, Clarkii: Viscontus simul notulas misit, quibus raro nec nisi nominato auctore usus sum. Tum vss. 1-48. dedit Walpolius Mem. p. 469 sqq. cum notis; hinc varietatem lectionis enotavit Müllerus Orch. p. 471. Idem ille tertiam tituli partem inde a vs. 25. iterum cum notis et restitutione Dobraei aliisque annotationibus dedit Travels p. 598 sqq. Ex priore Walpolii editione duas particulas deprompsit et notis illustravit Kochettus Diss, archacol. p.91 sqq... Ex lapide tertiam partem inde a vs. 25. minusculis repetitam habes in Diar. class. T. XVI. p. 592 sq. Postremo ediderunt Osann. Syll. I, 66. p. 179 sqq. Rosius Inscr. p. 265 sqq. qui tab. XXXIX. ut nos olim, Meletii, Visconti, Clarkii textum, exhibet., Cf, eundem Prolegg. p.LIII. Universum titulum a ́habent schedae Köhlerianae: sed quum sero' missae essent, nec viderem nova multa praeter vitia inesse, ex iis annotavi tantum, quae ex prioribus exemplis nondum constabant. Ceterum b, quam partem olim de industria omisi, exhibent schedae Visconti cum Osanno et Rosio: ceteri eam non habent.:. • Varielas lectionis Fundus textus nostri est apographum Clarkianum in parte a; sed quum hoc, notante iam Visconto, haud satis certum sit, correxi ex ceteris quae debebant. Walpolianum, ubi nihil notabitur, consentit cum Clarkiano: numerorum notae in illo deficiunt. Dedi omnibus locis cum Os. Clarkius variat; Visc. semper П. Vs. 1. Visc. .YNAPX.AP etc. et in fine OE: Os. .YNAPXS, et in fine MEINOΣ. Initio vs. 2. I, quod Clarkius vs. 1. extr. habet, e Visc. dedi: Os. id omittit utroque loco. Ibidem Visc. Clark. AгXI, Walp. APXI cum Os. et Mel. qui cetera hoc versu omittit. Tum Os. APOY. Lectionem Agyages probat etiam Boissonadus Diar. class. Vol. XX. p. 304. Est autem pro 'Agχίερος. Xiegos. Uno verbo addo ob alios ap. Walpol. non APXIAPON legi, sed APXIAPOZ. Ibid. extr. ultimum omittit Visc.- Osannus pro EYMEIÄNTAMI habet 1.N et nihil praeterea. Clark. EYMEIAO; Visc. EYMEIAS. Hae sunt vs. 1. 2. varietates apo こ graphorum omnes exempli causa a me positae: posthac omittam, quae prorsus imperfecta in uno alterove apographo sunt, neque afferam nisi potiora: quamquam ne haec quidem omnia relatu digna. Ubi varietas annotatur tantum ex uno et altero, ceteri consentiunt cum Clarkiano. Vs.5. extr. Clark. KEIIXH, Melet. wxɛia, Os. ONKE, Visc. KEIIX At XPIOZ^in lapide esse vide14 recte notatur apud Walp. Trav. p. 598. Vs. 4. extr. Os. PA, Visc. гPA.. Vs. 7. solus Glarkius KĒIMENAΣ, ceteri quod' dedi. Vs. 8. pro Visc. lacunam habet, et pro seq. A Osannus. Clark. PAΣжKXEINON, quod correxi ex ceteris. Mel. póst Haokλéw Jacũnam signat, ubi nulla est. Vs. 9. Melét. Tiuicusidov. Clark. in fine HAAMO pro KHAAMO, quod ex ceteris (etiam Walpol.) correxi. Vs. 10. Visc. AIONYEION, Melet. Alovuσov. Vs. 12. Clark. MYETDIII, Visc. MYYTEFDIII, Mel. MÁVIETDINI, Oś. MAYFETDIII. Dedi Meletianum, uno ductu ex Visc. assumpto. [Continuatur pag.742.] Ultimas vs. 16. litteras ΓΡΑ Visc. in seq. vs. traiicit. Vs. 19. solus Visc. ΣΟΦΙ, non male: sed plurium auctoritatum causa praetuli alterum. Vs. 20. Mel. Φωκεας. Vs. 21. solus Visc. ΔΙΟ etc. Vs. 21. 22. Mel. Χηρωνεα. Vs. 24. dedi ex schedis Köhlerianis: Clark, THEHEHETEDDOH, Visc. idem nisi inition: Mel ΠΠΕΙΓΕ DIΙIOH, Os. ΠΠΕΙΙΙ ΓΕΡΙΟH. Omnibus hic collatis patet Osannum unum H falso addidisse, unum Meletium omisisse; Clarkianum excepto ΓΕ, quod alii quoque habent, intemeratum est, nisi quod primi sigli forma ap. Mel. rectius expressa videtur, quippe magis conveniens prisco ductui V (Χ). Vs. 25. Mel. Ερχομενο. Vs. 26. extr. Clark. MI. Vs. 28. Mel. Fελατικο. Vs. 29. Mel. επειδη. Vs. 51. Mel. τεθισας. Vs. 32. Clark. ΘΕΙΛΥΘΙΩ, Visc. ΘΕΛΟΥΘΙΩ, ultro monens | omissum esse: tamen Mel. et Os. cum Diar. class. habent ΘΕΙΛΟΥ ΘΙΩ, quod dedi. Vs. 55. Mel. αυτω. Vs.45. 44. Clark. Walp. NOM. AN. Vs. 45. extr. Clark. Walp. et Diar. class. solum K, ceteri ΚΗ. Vs. 46. Clark. ΙΩΝΟΝΚΗΤΩΝΠΛΕΙΘΟΣΜΕ, Walp. idem, sed in fine MEI.; Melet. quod dedi, item Diar. class. Os. et Visc. nisi quod Os. ME, Diar. class. με., Visc. M.. habent. Vs. 47. Clark. ΠΛΕΙΟΝΑ, et vs. 48. ΣΟΥΓΧΩΡΕΙΣΙΔΕ etc. ceteri, etiam Walp. quod dedi. Vs. 49. primum T ex Os. et ultimum El ex Mel. addidi: pro T schedae Köhlerianae Γ; eaedem in fine ΟΦΕΙΑ. Vs. 50. primum / apud solum Clark. deest. Vs. 51. Mel. τεττ. etc. Os. Visc. omittunt primum Γ, habent Clark. Walp. In fine Σ addidi ex Walp. Vs. 52. Clark. ΣΤΟΝΕΝΙΑΥΤΟΝ ΚΗΤΟ KHTO etc. Meletius praebet quod dedi; ceteri ΣΤΟΝΕ omittunt; Os. pro Η lacunam habet, item Diar. class. Vs. 53. ultimum A solus Os. omittit. Vs. 54. Clark. ΕΣΤΟΕΥΒ, Mel. ΕΣΤΩ omisso ΕΥΒ: Visc. solum ΕΣΤ, Οs. solum ΕΣ habet, Diar. class. ΕΣΤΟCVP. In fine Ω ex schedis Köhlerianis addidi. Vs. 55. Visc. habet ONEPX, eo loco, ubi in nostro exemplo est; Clark. Os. quae servaverunt, paulo remotiora in dextram praebent. Habet autem Os. ΟΝΕΡ .. M, Diar. class. ΤΟΝ ΕΡ M, Mel. τον Ερχομενιον, idemque Clarkius; sed sex postremas litteras arrosas repraesentat. Dedi Meletianum. In fine ex Meletii fide et apographo Viscontiano puncta addidi. Lapis fractus in hac est parle. Tituli b reliquias concinnavi ex apographis quae habemus tribus. Vs. 1. est ex Os. AN omittunt Ros. Visc. Vs. 2. item ex Os. Nam Ros. POBONI; Visc. hunc omisit. Vs. 3. Os. quod dedi; Rosius solum O, Visc. ...... AO.... habet. Vs. 4. ex Osanno; Visc. A, Ros. AP omittunt. Vs. 5. ex Os. et Ros. Viscontus ...ΣΤΕΛΟ. Vs. 6. Οs. ΣΩ. ΝΕΟΥΣΙ, Ros. ΩΝΑ. ΥΣΙ, Visc. ... ΞΩΝΛΟΥ...I, ex quo A accepi, quod Rosio est A. Vs. 7. ex Ros. et Visc. Osannus habet ΣΤΙΟΣ. Locum litteris designavi ex Visc. ceteri habent in sinistram remo tiores. Vs. 8. ex Ros. Osannus ΑΜΦΙΠΠΟΣ, Visc. ....ΘΙΠΠΟΣ. Locum litteris in sinistram remotiorem dedi ex Visc. Vs. 9. Os. ZOT, Ros. OIOT, Visc. ΘΕΟΤΟ, quae probabili ratione composui. ΙΙ. Θυνάρχω ἄρχοντος, μεῖνος ̓Αλαλκομενίω, Γάρνων Πολυκλεῖος ταμίας απέδωκε Εὐβώλυ Αρχεδάμω Φωκεῖι ἀπὸ τᾶς σουγγράφω τὸ κατάλυπον καττὸ ψάφισμα τῶ δάμω, ἀνελόμενος τὰς σουγγράφως τὰς κιμένας πὰς Σώφιλον κὴ Εὔφρονα Φωκεῖας κὴ πὰρ Διωνύσιον Καφισοδώρω Χηρωνεῖα κὴ Λυσίδαμον Δαμοτέλιος πεδὰ τῶν πολεμάρχων κὴ τῶν κατοπτάων· ΠΠΕΙΕΙΕHDD IIIΟΗ III. Αρχοντος ἐν Ερχομενῦ Θυνάρχω, μεῖνος ̓Αλαλκομενίω, ἐν δὲ Γελατίη Μενοίταο Αρχελάω, μεῖνος πράτω, ὁμολογ[ί]α Εὐβώλυ Γελατιήϋ κὴ τῆ πόλι Ἐρχομενίων· Επιδεὶ κεκόμιστη Εὔβωλος πὰρ τᾶς πόλιος τὸ δάνειον ἅπαν καττὰς ὁμολογίας τὰς τεθεῖσας Θυνάρχω ἄρχοντος, μεῖνος Θεολουθίω, κὴ οὔτ ̓ ὀφείλετη αὔτυ ἔτι οὐθὲν πὰρ τὰν πόλιν, ἀλλ ̓ ἀπέχι πάντα περὶ πάντος, κὴ ἀποδεδόανθι τῆ πόλι τὸ ἔχοντες τὰς ὁμολογίας, εἶμεν ποτιδεδομένον χρόνον Εὐβώλὺ ἐπινομίας τέτια πέτταρα βούεσσι σοὺν ἵππυς διακατίης είκατι, προβάτος σοὺν ἤγυς χειλίης. ἄρχι τῶ χρόνω ὁ ἐνιαυτος ὁ μετὰ Θύναρχον ἄρχοντα Ερχομενίος. ἀπογράφεσθη δὲ Εὔβωλον κατ ̓ ἐνίαυτον ἕκαστον πὰρ τὸν ταμίαν κὴ τὸν νομώναν τά τε καύματα τῶν προβάτων κὴ τῶν ἤγων κὴ τῶν βούων κὴ τῶν ἵππων, κἤ κά τινα ἄσαμα ἴωνθι, κὴ τὸ πλεῖθος. μεὶ ἀπογραφέσθω δὲ πλίονα τῶν γεγραμμένων ἐν τῇ σουγχωρείσι. ἢ δέ κά τις [πράτ]τη τὸ ἐννό μιον Εὔβωλον, ὀφειλέ[τω & πό]λις τῶν Ἐρχομενίων ἀργουρίω [μνᾶς] πετταράκοντα Εἰβώλυ καθ ̓ ἕκαστον ἐνίαυτον, κὴ τόκον φερέτω δρά[χμας δούω] τᾶς μνᾶς ἑκάστας κατὰ μεῖνα [ἕκασ]τον, κὴ ἔμπρακτος ἔστω Εὐβ[ώλυ ὁ πόλις] τ[ῶ]ν Ἐρχομενί[ω]ν Inscriptionis aetas definiri non potest; attamen quod haec Boeotica dialecto scripta est, Orchomenia vero n. 1584. vulgari sermone concepta circa Olymp. 145. composita videtur, probabile est aliquanto vetustiorem esse hunc, de quo nunc dico, titulum. Ceterum hic est Orchomeni liberae, quantum video: nec potest in illorum annorum spatio poni, quibus vel Thebanis prorsus subdita Orchomenus fuit vel iacuit deleta. Iacuit vero inde ab Οlymp. 103, 2. (Diod. XV, 79. Pausan. IX, 57. et 15. cf. Demosth. adv. Lept. p.490. 10. p. 203. 4. p.208. 18.). Mox bello Phocico a Phocensibus occupata est (Olymp. 106, 4.) et hoc finito iterum deleta, sed post pugnam Chaeronensem (post Olymp. 110, 5.) Philippo, vel post Thebas deletas ab Alexandro restituta (Pausan. IX, 37, 3. IV, 27, 5. Arrian. Exp. Alex. I, 9, 19.). Vide quae pluribus disputavimus in Oec. civ. Ath. et accuratiorem narrationem Mil leri Orchom..p.420 sqq. Etiam Elatea iacuit ab Olymp. lis ab hoc pendendi mentio fit: neque haec potest 108, 3. nec nisi paulo ante pugnam ad Chaeroneam, in fine, qui periit, perscripta fuisse, sed si vectigal fortasse Olymp. 109,4. circiter, restituta est (Pausan. ab eo civitati pendendum erat, debebat id statim X, 3, 2. cf. Oec. civ. Ath. T. II. p.373.). Itaque haec post concessionem memoratam addi. Itaque 1, c, inscriptio aut ante Olymp. 103, 2. aut inter Olymp. p.383. ita statui: vectigal cessisse scripturario (@ vo111-145..composita est: nec quidquam impedit, quo- vy), qui etiam commemoratur, et civitatem Eubulo minus in belli Peloponnesiaci aetatem removea- id solum ius concessisse, ut uteretur postea pascuo tur, propterea quod non constat, et Het Y, ea lege, qua etiam alii uterentur, vectigal scriptuquae Athenis demum ab Euclidis magistratu publice rario pendens, coacto scripturario, ne expellere ex recepta sunt, Orchomeni non prius in scriptura usu pascui Eubulum posset. Quam sententiam quum admissa) esse: et certe in numeris formae ▷ et V sa- concepissem, accommodari ei debebat locus extretis antiquae sunt. Ceterum si quis cum Osanno, a maus: ἢ δέ κά τις .....η τὸ ἐννόμιον Εὔβωλον, ὀφειλέ[τω quo tamen nihil evictum video, post Peloponnesiaca & πό]λις τῶν Ἐρχομενίων ἀργουρίω [μνᾶς] πετταράκοντα Εὐα exaratum titulum putet, non obsum. Illud ultro Buhu nad Exaσtov ¿víautov etc. Itaque supplevi sic: moneo, quo tempore Phocenses Orchomenum te- ή δέ κά τις [σουλάσ]η τὸ ἐννόμιον Εὔβωλον, et ἐννόμιον penuerunt, non posse hunc titulum conceptum esse: cudes significare debere dixi, non tamen reticens instituta enim Orchomenia in hoc titulo Boeotica évvάov potius videri vectigal pecuarium esse. At recte sunt, non Phocica; ut magistratus, ut menses. animadversum est, compensationem ab Orchomeniis pro raptis pecudibus dandam non potuisse certa summa definiri, sed debuisse secundum numerum raptarum pecudum constitui. Praeterea postquam Os. post lacunam non solum H, sed TH superesse notavit, liquet, omnino gά] scribendum esse, indeque iam patet évvóuov esse vectigal pecuarium, ut Falsam esse de tituli ratione sententiam Visconti, qui eo dicit pactum contineri inter Orchomenios et Elatienses de vectigalibus, quae Orchomenii Elatiensibus penderent ob permissa Orchomeniorum usui pascua Elatiensium, non est quod exponam. Prima quidem et altera parte agitur de capite ab Orchomenia republica soluto Eubulo Phocensi: et prima Archiarus Orchomeniorum quaestor partem capitis solvit Eubulo de syngrapha, qua sese Orchomenii Eubulo obstrinxerant, productis singulis, quae apud plures viros deposita erant, syngraphae exemplis; in altera autem agitur de reliqua parte eiusdem capitis Eubulo pensa a Varnone quaestore: prior solutio mense Theluthio, altera mense Alalcomenio facta est. Mutuam igitur Eubulus Orchomeniis pecuniam dederat; de qua reddenda mense eodem Theluthio inter debitorem et creditorem conventum esse docet pars tertia his verbis; emidel nexóμioтn Eüßwλos πὰρ τᾶς πόλιος τὸ δάνειον ἅπαν καττὰς ὁμολογίας τὰς τεθεῖσας Θυνάρχω ἄρχοντος μεῖνος Θεολουθίω. Igitur solutio non ex primitiva, syngraphae constitutione fit: nam mutuum diu ante eum mensem contractum esse sponte patet: sed ex peculiari conventione post mutuum contractum solutio facta tum est, quum facta dicitur. Iam vero ex tertia parte intelligitur, Eubulo ab Orchomeniis ante restitutum mutuum fuisse pascuorum Orchomeniorum usum concessum, quae in montibus Phocidem inter et Orchomenum (Pausan. IX, 39.) fuisse coniicio; diserte enim dicitur: εἶμεν ποτιδεδομένον χρόνον Εὐβώλυ ETTIοuías FÉTIα TÉTTapa: ita enim legendum esse infra docui. Additur illi tempus pascuo utendi: itaque iam antea usus est; idque ita enunciatur, ut pascui usum a mutui ratione non alienum fuisse appareat, propterea quod dicitur addi pascui usui tempus quattuor annorum, postquam solutum caput sit. Quae quum ita sint, in Oec. civ. Ath. T. II. p. 382. conieci, Eubulo pascuum quasi pro pignore concessum esse, ita ut partis usurarum loco pascui usu frueretur: quapropter etiam de usuris pensis nihil dictum est. Sed tertia parte Eubulo ius pascui in quattuor iam annos denuo conceditur, neque ullius vectiga 1 voμov n. 1537. ut êμéviov, èvoíniov de similibus rebus. Iam hoc statuto nova oritur difficultas, quam optime perspexit Osannus. Etenim nunc patet pascuorum usum in quattuor integros annos sine vectigali ab Orchomeniis concedi Eubulo: nihilo minus autem obligantur Orchomenii, si quis ab Eubulo exegerit vectigal, sese pro anno Eubulo XL minas debituros esse et pro iis usuras pensuros, quippe compensandi vectigalis causa ab eo exacti. Magna certe haec liberalitas est, qua civitas Orchomeniorum universum damnum Eubulo forte datum in sese recipit, ne scripturarium persequi debeat Eubulus ipse: civitas hunc sibi persequendum sumit; atque insuper Eubulo pascui usum per quattuor praebet annos nullum ab illo vectigal postulans. Hoc quidem Orchomenios ideo tantum fecisse, quod ab Eubulo mutuam accepissent pecuniam, probabile non est. Igitur de hac re ita statuo. Eubulum dixi ius pascui iam habuisse, atque ut videtur, loco partis usurarum capitis mutuo dati Orchòmeniis. Sed caput solutum Eubulo est non ex primitivae syngraphae constitutione, ut antea docui: itaque videtur prius solutum esse quam pro syngrapha. Retinere tamen Eubulus pascui ius volebat: itaque hoc ei in quadriennium prorogatur; sed gratis hoc factum esse non credo; ipsaque verba P. III. óμoλογία Εὐβώλυ Γελατιήϋ κὴ τῆ πόλι Ἐρχομενίων docent non beneficium conferri Eubulo, sed pactum scribi inter Eubulum et Orchomenios. In promptu est Eubulum in reddendo mutuo remisisse aliquid de capite usurisque debitis, ea condicione, ut debitum pro exsoluto haberetur et delerentur syngraphae, sed ius pascui Eubulo prorogaretur. Ita hoc constitutum videri debet in ea conventione, quae mense Theluthio placuerat (xarràs óμoλoyías Tas TεDeio as (καττὰς ὁμολογίας τὰς Ouvάgxw agxovτos, μεivos eiλoví P. III.); eaque conΘυνάρχω ἄρχοντος, μεῖνος Θειλουθίω Aaa aa 2 |