Epigramma de cantore Hermionensi celebri, qui praeter alios ludos Isthmia et Pythia atque ut opinor Olympia vicerat: pauca tamen restitui possunt, quaeque tentavi, magna ex parte tantum explendorum versuum causa assumpsi. Nomen poetae vs. 2. positum fuit; exempli causa a me repositus est Πυθοκλέης. Titulus aetatis est Imperatorum; nam lyrica quoque poesis, ut scenica, apud Graecos tum neutiquam a ludis publicis exulabat.

Παν]τακλῆς μὲ ἀνέθηκεν ἀδελφεός· εἰμὶ δὲ κεῖν[ος Πυθο]κλέης, πλείστων ἀντιτυχὼν ἀέθλων· [καὶ γάρ τοι ν]ίκ[ας] τ[ρε]ῖς καὶ δέκα τὰς [ἐ]ν[] Πί[σσῃ καὶ π]αρὰ [Π]ειρήνην Κασταλίαν τ ̓ ἔλ[α]βον·

10

[ἄμμες πάντοθ ̓ ὅσους] ἠγάγομεν στεφάνους. [ἀλλ ̓ ὁπόσ ̓ αὐλῳ]δός? τε καὶ ἐγ κυκλίοισι χοροῖσιν, [ὅσσα τε κωμῳ]δός? ταῦτα καταγράφεται. δ ̓ ἐστεφάν[ω]σεν, πρωτα..

[ὁ?] στέφανος Μούσαις Ἑλι[κω]νίσι καὶ Διονύσ[ῳ Κ]αδμείῳ, τριτάτην κῦδος ἐμοῖς γενέταις. 15 [κ]αὶ βασιλεῖς δώροισιν ἐτίμησαν τὸν ἀοιδόν,

[υ]ἱὸν ̓Αριστάρχου θεοῖς φίλον Ἑρμιονῆ. Cetera videant alii quomodo absolvant: ego me excuso. Vs. 11. καταγράφεται videtur ad subscriptum olim catalogum pertinere: ad ὁπόσα etc. quod supplevi, mente intelligo ἤγαγον, neutro liberius usurpato ad στεφάνους. Vs. 14. τριτάτην absolutum est, tertio. Corona est decus primum Musis, dein Baccho, tertio parentibus.

Σαβείναν Σεβαστήν, Αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ ̓Αδριανοῦ Καίσαρος Σεβαστοῦ (sc. γυναῖκα) ἡ πόλις ἡ τῶν Ἑρμιονέων. Licet in lapide nullum compareat foramen, dubitare non licet, statuam impositam fuisse. Arbitror autem non sub dio, sed in templo positam fuisse: in quo quum spatio parcendum esset, statua basi imposita est, quae alii iam usui inserviebat, et duos habet vetustiores titulos n. 1204. 1205. quos delere nefas fuit.

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΚAICA
ONCE BΗΡΟΝΑΝ ΤΩΝ
ΤΑΝΝΙΚΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟΝΑΔΙbl

EYCEBΗΜΕΓΙΣΤΟΝΗΠ

5 ΤΩΝ ΕΡΜΙΟΝΕ ΝΤΟΝΑ ΝΕ

Αὐτοκράτορα Καίσα[ρα Λ. Σεπτίμι]ον Σεβῆρον ̓Αντω ν[εῖνον, Βρι]ταννικὸν ̓Αραβικὸν ̓Αδιαβη[νικὸν Παρθικὸν] Εὐσεβῆ Μέγιστον ἡ π[όλις ἡ] τῶν Ἑρμιονέων τὸν ἀνε[ίκητον.

Septimius Severus nunc pro Pertinace, quod nomen ipse aboleri voluit (Spartian. c. 7.), Antoninus vocatur, qui quidem in Marci familiam transire voluerit (ibid. c. 10.), filios quoque Antoninos vocaverit, et Antonini nomen omnibus deinceps quasi Augusti Imperatoribus adscribendum putaverit (ibid. c. 19. et vit. Get. c. 2.): qui etiam Commodum inter divos rettulerit. Quamquam in ceteris Hermionensibus titulis Pertinacis nomen habetur. De nomine Britannici v. Spartian. c. 18.

ΙΟΥΛΙΑΝΔΟΤΙΝ. . AN . . CEBA

CТНИМНТЕРАСТРАТОПЕ
ΔΩΝΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΙ

CAPOCA. ΣΕΠΤΙΜΙΟΥΣΟΥ
5 ΗΡΟΥΠΕΡΤ ΗΝΑ KOCANE
ΚΙΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΤΑΥ
ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΙ CAPOC
ΜΑΥΡΗΛΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ

10

ΚΑΙΛ. ΣΕΠΤΙΜΙΟΥ

ΚΑΙ CAPOCC€ΒΑΣΤΩΝΜΗ ΤΕΡΑ Η ΠΟΛΙΣΗ ΤΩΝ ΕΡΜΙΟΝΕΩΝ ΤΗΝΔΕΣ

ΠΟΙΝΑΝ

.MON. EIAIIIAI

. IACTONΑΥΤΟΚΡΑ УКАТ САРОСЛСЕПТІ ΣΕΥΗΡΟΥΠΟΡΤΙ

5 ΑΝΟΙΚΗΤΟΥΥΙ

ΠΟΛΙΟ ΝΤΟΝ

ΟΝΕ ΤΟΝΟΥ

ΙΠΟΝ

Vs. 1. in lacunis nihil scriptum erat; videntur ibi ornamenta fuisse.

Ἰουλίαν Δό[μ]ναν Σεβαστήν, μητέρα στρατοπέδων, Αὐτοκράτ[ο]ρος Καίσαρος Λ. Σεπτιμίου Σευήρου Περτ[ί]να κος ̓Ανε[ι]κ[ή]του γυναῖκα καὶ Αὐτοκράτορος Καίσαρος Μ. Αὐρηλίου ̓Αντωνείνου καὶ Λ. Σεπτιμίου Καίσαρος Σεβαστῶν μητέρα, ἡ πόλις ἡ τῶν Ἑρμιονέων τὴν δέσποιναν.

Iuliam Augustam Matrem exercituum aliunde novimus. Geta hic A. Σεπτίμιος Καίσαρ, licet et ipse Antoninus dictus sit. Geta non dicitur; nisi vs. 9. extr. hoc nomen erasum fuerit. Pro Λ. fuit fortasse M, Πουβλίου. Quum autem etiam Geta Augu stus dicatur, titulus a. 208. non videtur antiquior, quo Geta a patre in societatem imperii vocatus est.

ον

Vs. 1. manifesto Getae nomen erasum, ut in plurimis eius titulis. Igitur ΜΟΝ aut ex Σεπτί]μιον aut ex ̓Αντωνεῖνον superest. Scribe iam: [Γ]έ[τ]α[ν Κ]αί[σαρα Σεβ]αστόν, Αὐτοκρά[τορος] Καίσαρος 4. Σεπτι[μίου] Σευήρου Π[ε]ρτί[νακος] ̓Αν[ε]ικήτου υἱ[όν, ἡ] πόλι[ς ἡ] τῶν [Ἑρμι]ονέω[ν] τὸν αὑ[τῆς εὐεργέτην?] Titulus a. 208. non antiquior: cf. ad n. 1216.

ΤΟΝ ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΙΟΤΑΤΟΝΑΥ ΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΑΙ CAPAMA YPC€BHPON

ΗΠΟΛΙΣΗΕΡΜΙΟΝΕΩΝ

ΤΟΝΑΝΕΙΚΗΤΟΝ

Τὸν μέγιστον καὶ θειότατον Αὐτοκράτορα Καίσαρα Μ. Αὐρ. Σεβῆρον [ ̓Αλέξανδρον] ἡ πόλις ἡ Ἑρμιονέων, τὸν ἀνεί κητον. Vs. 4. nihil videtur scriptum fuisse. Refero ad Alexandrum Severum.

5

10.

15

AYPXAPIIENON

ΑΡΙΞΕΝΟΥΤΟΥΚΕΛ

1

Α]ύρ. Χαρίξενον [Χ]αριξένου τοῦ Κελ[δ]ου υἱόν, ἱερέα Θεοῦ [Π]οσειδῶνος καὶ πα[τέ]ρα τῆς πόλεως, πᾶ[σα]ν που λιτείαν ἐπι[φ]ανῶς ἐκτελέσαν[τ]α οἴκοθεν τῇ πό[λ]ει ὑπέρ τε αὐτοῦ [καὶ] τῶν τέκνων αὐ[τ]οῦ, προστάντα τε σπουδαίως καὶ πιστῶς ἐν πᾶσιν τοῖς χριώδε[σ]ιν τῆς πατρίδος, ὑπὲ[ς πολυχρονίου μνήμ[ης τὰ] τέκνα τὸν ἴδιον π[ατέ]ρα ἀνέστ[η]σαν. [

De cultu Neptuni Hermionae vide Pausan. II, 54, 10. Χριώδεσιν p. χρειώδεσιν.

ΕΝΟΝΑΥΡΗΛΙ ΘΕΡΙΣΤΟΝΑΝΔΡΑ