Accuratius ceteris est Maffeii exemplum, a quo in lectionibus non discessi; sed litterarum formas a Maffeio mutatas rectius dedit Spon. Misc. unde expressi; et consentit in littera C praeter primum versum Whel. Varietates tantum potissimas affero. Vs. 1. 2. maioribus litteris. Vs. 1. retinui E, quod cum Maffeio Whelerus praebet: Spon. C. Sed solet in supra scriptis, etiam ubi C regnat, Σ reperiri admistum. Vs. 6. Maff. FEINO; ceteri omittunt I. Vs. 8. CYN solus Maff. habet. Vs. 9. omnes praeter Maff. ΑΓΙΟΤ etc. Vs. 12. Melet. ενκρητ. Vs. 14. extr. Spon. Whel. Melet. ΔΕ p. ΤΕ. Vs. 16. Spon. AHMHTPAC, Whel. AIONYCIOY. Vs. 20. utrumque THC addidit Maff. ex lapide. Θεοῖς πατρίοις καὶ τῇ πατρίδι. Πούβλιος Λικίνιος Πουβλίου υἱός, Αιμιλίᾳ, Πρεῖσκος Ἰουουεντιανός, ἀρχιερεὺς διὰ βίου, τὰς καταλύσεις τοῖς ἀπὸ τῆς οἰκουμένης ἐπὶ τὰ Ισθμια παραγεινομένοις ἀθληταῖς κατεσκεύασεν. ὁ αὐτὸς καὶ τὸ Παλαιμόνιον σὺν τοῖς προςκοσμήμασιν καὶ τὸ ἕναγιστήριον καὶ τὴν ἱερὰν εἴςοδον καὶ τοὺς τῶν πατρίων θεῶν βωμοὺς σὺν τῷ περιβόλῳ καὶ προνάῳ, καὶ τοὺς ἐνκριτηρίους οἴκους, καὶ τοῦ Ἡλίου τὸν ναὸν καὶ τὸ ἐν αὐτῷ ἄγαλμα καὶ τὸν περίβολον, τόν τε περίβολον τῆς ἱερᾶς νάπης καὶ τοὺς ἐν αὐτῇ ναοὺς Δήμητρος καὶ Κόρης, καὶ Διονύσου, καὶ ̓Αρτέμιδος σὺν τοῖς ἐν αὐτοῖς ἀγάλμασιν καὶ προςκοσμήμασιν καὶ προνάοις ἐκ τῶν ἰδίων ἐποίησεν, καὶ τοὺς ναοὺς τῆς Εὐετηρίας καὶ τῆς Κόρης καὶ τὸ Πλουτώνειον καὶ τὰς ἀναβάσεις καὶ τὰ ἀναλήμματα ὑπὸ σεισμῶν καὶ παλαιότητος διαλελυμένα ἐπεσκεύασεν. ὁ αὐτὸς καὶ τὴν στοὰν τὴν πρὸς τῷ σταδίῳ σὺν τοῖς κεκαμαρωμένοις οἴκοις καὶ προςκοσμήμασιν ὑπὲρ ἀγορανομίας ἀνέθηκεν. Υπόσχεσις Π. Λικινίου Πρείσκου. Ἐάν μοι πωλήσητε τῆς [καλ]ουμένης Ρηγλια ... P. Licinius Priscus Iuventianus, Pontifex perpetuus, pro aedilitate ea dedicavit, quae in fine prioris tituli descripta sunt: cetera prius videtur perfecisse. Est is civis Romanus, sed Corinthi: Corinthus enim inde a Iul. Caesare colonia Romana est. Aetas tituli incerta: nec tamen mihi videtur Hadrianum vel Antoninos superare: quorum saeculo haec scripturae forma usitatissima in Graecia fuit. Καταλύσεις sunt deversoria: cf. Perizon. ad Aelian. V. H. IV, 9. nos ad Pind. Explicatt. p.201. De Palaemonio vide Pausan. II, 2, 1. Est hoc in Isthmo, ubi ludi celebrantur. Ἐγκριτήρισε οἶκοι sunt cubicula, ubi athletae probantur et iudicatur de admittendis illis. Solis, Cereris et Liberae ceteraque templa omnia in Isthmo quaere, ubi ἱερὰ νάπη s. τέμενος (cf. Cuper. Apoth. Hom. p. 5oo.): neque huc pertinent loci Pausaniae II, 2, 3. 5. 4, 7. Εὐετηρία est Abundantia. Αναλήμματα h. 1. non horologia solaria sunt, ut visum Maffeio, qui provocat ad Ptolemaei librum περὶ ἀναλήμματος et Vitruv. IX, 4. sed muri substructi, quibus aliquid impositum. Vide Schneider. Lex. Gr. De stadio v. Pausan. II, 1, 7. Οἶκοι κεκαμαρωμένοι, cubicula fornicata. Subscripta erat pollicitatio aedilis iis proposita, qui ipsi certam quandam mercem vendituri essent: quam non novimus. ΛΕΓΟΥΜΕΝΗC Maff. male legisse videtur p. ΚΑΛΟΥΜΕΝΗΣ. Nolim enim λεγομένης coniicias. 1105. Duodecim fere annis ante scriptam a Winckelmanno historiam artis Corinthi effossa est magna et affabre facta Neptuni statua, ad cuius pedes delphinus cum inscriptione capiti incisa, quam edidit Winckelmannus Hist. art. XI, 1, 10. et inde Zeunius ad Christii Abh. üb. d. Litt. u. Kunstw. p. 246. Π. ΛΙΚΙΝIOC ΠΡΕΙΣΚΟΣ IEPEYC.. Est idem ille Priscus, qui n. 1104. sed tum nondum Pontifex fuit; fuit sacerdos. Scribe: II. ALκίνιος Πρεῖσκος ἱερεὺς [ἀνέθηκεν: quamquam potest etiam Ποσειδώνος scribi, quod ante nos coniectum est: sed illud praefero. Statuam illam aetate C. Iulii Caesaris vel paulo post factam iudicabat Winck. sed ne materiam quidem eius indicat. Si aerea sit, fuerit illa, de qua Pausanias II, 2, 7. πλησίον δὲ ᾠκοδόμηται κρήνη, καὶ Ποσειδῶν ἐπ ̓ αὐτῇ χαλκοῦς, καὶ δελφὶς ὑπὸ τοῖς ποσίν ἐστι τοῦ Ποσειδῶνος, ἀφιεὶς ὕδωρ. Quodsi eam C. Iulio Caesare non multo recentiorem iudicavit Winckelmannus, facile erraverit: certe litterarum formae non favent ei sententiae. 1105. b. Tabula marmorea pollices in alta, semipedem et semunciam lata, in Museo Kempiano. Ed. Ainsworth. Μonum. vetustat. Kemp. p. 59. et ex schedis praesidis Mazaugues Murat. T. IV. p. mcmxc. 6. Nos damus ex Ainswortho. OCTIAIOC.MAPKE ΑΛΟΣ.Ο IEPEYC ΤΟΥ.ΑΝΤΙΝΟ Οστίλιος Μάρκελλος ὁ ἱερεὺς τοῦ ̓Αντινόου. Eadem inscriptio est in nummis Corinthiis in adversa parte, et continuatur in aversa verbis ἀνέθηκε τοῖς ̓Αχαιοῖς, vel ἀνέθηκε. Κορινθίων. Vide Eckhel. D. N. T. VI. p. 532. Igitur titulus, si genuinus, est Corinthius. Sed quum ex Kempianis lapidibus haud pauci ficti sint et aliunde quidem transcripti (cf. n. 372. 652. 614.); non dubito hunc quoque titulum ex nummi inscriptione in lapidem coniectum esse. 1106. Corinthi ;, prope Iumnonis aedem”, in basi, in qua figurae venatorum, ap. Cyriac. p. xvi. n. 125. Ex suis et Cyriaci schedis a Compagnonio missis dedit Murat. T. I. p. CDLXXXIX. I. Habent etiam Bonada T. II. p. 531. Martorell, thec. calam. T. II. p. 556. Dedimus Cyriaci Moroniani dispositionem, et lectiones ex utroque apographo delegimus. Vs. 1. Marat. ΠΡΟ. et ΤΡΟΦΙΜΩ: Cyr. ΤΙΟΦΙΜΩ. Vs. 2. Mur. ΘΗΡΕΥΤΑΙΑΝΔΡΕΣ, Cyr. ΘΗΡΑΙTOOC. Cetera ex Cyr. dedimus. Iunonis templum Bunaeae fu it sub Acrocorintho (Pausan. II, 4. extr.), quam an Cyriacus intelligat quis dixerit? Utut est, haec inscriptio ante claustra ferarum posita erat, quae venationi ex Romano more Corinthi instituendae servabantur. Venatores autem alicui aeream hoc titulo statuam dedicant. Fuere plura disticha, quae In Acrocorintho, in vivo saxo; ap. Cyriac. p. xvIII. n. 127. Ex suis schedis Murat. T.I. p. CMLVI. 6.28 ΟΜΝΟ ΘΗΣΕΥΠΟΡΕΘΟΥΥΙΟ ΚΑΤΑΔΕΛΦΟΣ Dedi Cyriaci dispositionem. Vs. 1. Cyr. YIOY, vs. 2. idem ΝΗΨΑΔΟΣ: quae correxi ex Murat. Haec restitui non possunt. Sed certe sententia con cLvt. stabit, si tale quid inesse putaveris: 'EμvýoIno[av], Εὔπορε, σοῦ υἱὸς καὶ ἀδελφός, ̓Απελλᾶς .. Φιλώ νας Διονυσ[ίζου, μαρμαράριοι. Alia Corinthiaca habuit Villoisonus, ut titulum de Iside Pelagia (Pausan. II, 4,7.): v. Act. Acad. Inscr. T. XLVII. p. 306. 1108. xvi. ,,Ad Amphitheatrum" Sicyonis, in marmore vetustate corrupto; ap. Cyriac. p. XVIII. n. 129. Ex schedis suis et Barberinis Cyriaci Murat. T. II. p. DCXLV. I. 1109. Infragmine marmoris, quod est in muro ecclesiae vici Basilicae, ubi rudera Sicyonis Palaeocastron dicta. Ed. Dodw. Itin, T. II. p. 295. Pouquevill. T. IV. p. 9. ΠΟΛΥΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΡΑΤΕΙΑΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΘΕΟΥΣ Vs. 1. extr. Al, vs. 3. extr. ΥΣ ex Pouq. addita sunt. Haec fere ita legenda sunt: [Ὁ δεῖνα καὶ . . .] Πολυκράτεια Και[κιλίαν] Πολυκράτειαν [τὴν ἰδίαν] θυγατέρα Θεοῖς. Initio versum deesse docet Pouq. 1110. In moenibus Sicyonis, auctore Cyriaco p. xΙx. n. 13o. (non Corinthi, ut Μurat. ait in schedis Cyriaci esse). Ex suis et Cyriaci schedis dedit etiam Murat. T. III. p. MDCCXLIX. 5. ΣΤΟΜΑΧΟΣΘΡΑΣΟΝΑΚΡΙΞ ΑΣΚΛΑΠΙΩΝ ΞΕΝΟΦΑΟΣ Sic Cyr. ex editione Moronii. Schedae Murat. ΞΕΝΟΦΟΣ. Sunt mera nomina: Αρι]στόμαχος, Θρά σων ? Ασκλαπίων, Ξενοφάνους? 1111. ,, Super montem Polyphingum” (al. Polyphengum) prope vicum S. Georgii, in cuius vicinia Staphlica, rudera Phliuntis. Ex schedis Fourmonti. In villa S. Georgii prope Staphlica, ,,in porta ecclesiae B. Virginis"; ex schedis Fourmonti. Prope vicum Agio Georgio, in monasterio τῆς Παναγίας”; ed. Chandler. Inscr. II, 146. p. 86. SECTIO SECUNDA. ARGOLI S. Primo loco posui Argiros titulos, tum Nauplienses, Epidaurios, Troezenios, adiuncta Calauria insula et Methana, postremo Hermionenses. Argivorum titulos antiquiores vide Part. I. n. 2. 14. 17. 18. 19. 1118. Argis in horto quodam; ex schedis Fourmonti. Supplementa ipse addidi aliquot locis, ut latitudo scripturae pateret. ΝΟΥ ΦΥΓ ΕΧΟΥΣΙΝΤΗΣΚΟΙΝΗΣ . ΤΩΝΣΑΤΡΑΠΩΝΗΚΟΝΤΙΔΙΟΤΛΟΙ ΑΝΤΕΣΠΡΟΣΑΛΛΗΛΟΥΣ ΔΙΑΛΕΛΥΝΤΑΙΤΛΑ 5 . . ΟΙΝΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝΟΠΩΣ ΑΠΑΛΛΑΓΕΝΤΕΣΤΟΥΠΟΛΕ 10 15 20 ΠΕΑΕΑΝ ΔΕΠΟΛΕΜΗ ΠΡΟΣΤΙΝΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝΗΠΡΑ ΗΑΛΛΟΣΠΙΣΤΩΝΕΚΤΗΣΕΚΕΝΟΥΧΩΡΑΣ. ΩΣ ΑΞΙΩΣΤΗΣΤΕ ΝΥΝ ΓΕΓΕΝΗΜΕΝΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ. ΝΕΠΙΤΟΥΤΟΙΣ ΔΙΗΝ. ΑΝΤΑΣ. Versus posteriores videntur longiores prioribus fuisse. Tituli aetas incerta; haud dubie tamen is Alexandro M. antiquior est. Nam Satraparum vs. 3. mentio eo deducit, ut rex, qui memoratur, Persarum sit. Pro Σ credo E in lapide fuisse, quae Fourm. non solet distinguere, et Ξ pro Σ. Quantum video, decretum Graecarum civitatum plurium commune continetur, quo pollicentur, si Rex pacem servaturus sit, se quoque idem facturos. Vs.8. desideratur potius μηδένα: ibidem non video quid aliud latere possit nisi οἴσωσιν: cf. Lobeck. Parerg. ad Phrynich. p. 753. Vs. 11. ad ἕξομεν ex prioribus intellige ἡσυχίαν. In fine videtur aliquid de iudiciis dictum fuisse, quibus lites civitatum dirimendae essent. Ceterum pax, de qua dicitur, videtur Antalcidea esse, cui accesserant etiam Argivi (Xenoph. H. Gr. V, 1, 30.). Ita titulus circa Olymp. 100. scriptus fuerit. . . . ικράτης Εὐδάμου; ...ίων Αἰσχύλου, ...ος Λυσίππου, 10 κατὰ τὰ 10 Ἐπικράτης Γαψία? Κυ[λλίας κατὰ τὰν Τελε.... ... Quid sit illud κατὰ τάν, nescio. Vs. 5. fortasse Θράσυλλος fuit. Ad aliquot nomina conferri potest n. 166. 1121. Ed. Ste Croix des gouvern. fed. p. 132. sed de suo mutatis aliquot Vs. 1. omittit Ste Croix. Scribo: [Ἡ πό]λις ἡ [τῶν] Αρ[ν]εί[ω]ν [Αρ]χένουν Εὐκράτους, ἀρχεφηβεύσαν[τ]α, γραμματεύσαντα, τα[μ]ιεύσαντα, ἀγωνοθετήσαντα πρ[ῶ]τον Πυθί[ω]ν μετὰ τὸ ἀνασῶσαι αὐτὸν τὸ δίκαιον τῆς ̓Αμφικτυονείας τῇ πατρίδι, καὶ ἀγωνοθέτην Ηραίων καὶ Νεμείων ἀποδειχθέντα, ἀρετῆς καὶ εὐνοίας ἕνεκα. ἡ μήτηρ Καλλίστιον ἐκ τῶν ἰδίων ὑπὲρ τὴν πόλιν. Ad vs. 1. cf. n. 1124. Vs. 2. scripsi Αρχένουν, quod Attice est Αρχίνον: E non offendit in hac forma, ut ἀρχεθέωρος, Αρχεπτόλεμος etc: Pythiorum agonothetae sunt Amphictyones Delphici s. Pylaei; igitur Amphictyones, quorum hic mentio fit, non alii sunt quam Pythii, contra quam putabat Ste Croix : rectius iudicavit iam Tittmannus de Amphict. p. 70 sq. Ius Amphictyoniae Pausaniae aetate erat Argivis ita, ut cum Sicyoniis, Corinthiis, Megarensibus unius calculi participes essent. De hac re certiores nos facit Pausan. X, 8, 3. ubi ex cod. Par. quem contulit Bekkerus, legendum: καὶ Εὐβοεύς ἐστιν εἷς, Πε λοποννησίων δὲ ἐξ Αργους καὶ Σικυῶνος καὶ Κορίνθου σὺν Μεγαρεῦσιν ἐστιν εἷς. Et fortasse hoc ex Augusti instituto post Actiacam victoriam derivandum est. De Megarensibus cf. n. 1058. de Argivis n. 1124. 1122. Argis, ad fontem, quem struxit Imperatoris Turcici soror. Titulus hic est, qui Villoisonum iterum Argos vocavit (Prolegg. Hom. p. XLIX.): ex cuius schedis manuscriptis a nobis editur. ΜΕΙΑ ΣΕΜΝΩΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙ 5 ΩΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΩΣ ΕΣ 10 Vs. 7. init. diserte ΤΕΣ in lapide esse dicitur. ΤΙΑΣΑΝΤΑ ΤΕ ΠΑΝΔΗΜΕΙ ΠΑΝ Νέμεια σεμνῶς καὶ δικαίως καὶ μεγαλοψύχως, ἑστιάσαντά ΤΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΚΑΘΕΚ ΑΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΠΙ ΗΜΕΡΑΣ ΔΥΩ ΚΑΙ ΔΟΝΤΑ ΕΠΙ ΤΡΙΣ ΤΟΙΣ ΜΕΝ ΠΟΛΕΙΤΑΙΣ ΚΑ ΤΑΝΔΡΑ ΔΗΝ Δ ΤΟΙΣ ΔΕ ΛΟΙΠΟΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙΣ ΑΝΑ ΔΗΝ Β ΤΟ ΤΕΛΑΙΟΝ Ο ΕΝΤ ΕΝ ΠΑΝΤΙΓΥΜΝΑΣΙΩ 15 ΚΑΙ ΒΑΛΑΝΕΙΩ ΑΔΕΩΣ ΑΠΟΠΡΩΤΑΣ ΑΧΡΙΣ ΗΛΙΟΥ ΔΥΣΕΩΣ ΠΑΝΤΙΕΛΕΥ ΘΕΡΩ ΚΑΙ ΔΟΥΛΩ ΕΚ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ |