1 p. 22 sqq. et ipse enucleatius dicam, maxime ob dissensum Mülleri nostri Dor. T. I. p. 89. T. II. p. 260. Nam Iulio Africano auctore Orsippus Megarensis vicit stadio Olymp. 15. et Pausanias de ea re ita loquitur, ut Orsippum omnino primum sine subligaculo metam attigisse liqueat: cinctus enim ex carceribus progressus erat; inter cursum autem defluxit subligaculum quasi casu, Pausania vero iudice ex instituto Orsippi ipsius, quod cursum eo impediri intelligeret. In anno definiendo cum Africano convenit Eustathio ad Iliad. p. 1324. ed. Rom. Tepì de τοῦ ζώματος φέρεται ἱστορία, ὅτι μετὰ τὴν ιδ' Ὀλυμ πιάδα συνέβη Ορσιππον τινα ἐμποδισθέντα ὑπὸ τοῦ περιζώματος πεσεῖν καὶ τελευτῆσαι, ἢ κατά τινας νικηθῆναι, ὅθεν ἐθεσπίσθη γυμνοὺς τοὺς τοιούτους ἀγωνίζεσθαι: in qua narratione falsa sunt, quae de infausto Orsippi casu dicuntur: isque error unde natus sit, posthac docebitur. Eodem redit confusa Isidori Origg. XVIII, 17. traditio: Antea enim in locis (scribe ludis) certantes cincti erant: post relaxato cingulo repente prostratus et exanimatus est quidam cur sor. quidem nudus; deinde quod exercitus dux accolis haud exiguam terram eripuit. Pausanias I, 44, 1. Κοροίβου δὲ τέθαπται πλησίον Ὄρσιππος, ὃς περιεζωσμέvwv (sic correxit Palmerius; vulgo Tεgiεwσμévos) év τοῖς ἀγῶσι κατὰ δὴ παλαιὸν ἔθος τῶν ἀθλητῶν Ὀλύμπια švína σrádiov Spaμwv yuuvós. pari de (nempe Megarenses) καὶ στρατηγοῦντα ὕστερον τὸν Ὄρσιππον ἀποτεμέσθαι χώραν τῶν προςοίκων. δοκῶ δὲ οἱ καὶ ἐν Ὀλυμπίᾳ τὸ περίζωμα ἑκόντι περιῤῥυῆναι γνόντι ὡς ἀνδρὸς περιεζωσμένου Spaμεív éάwv éσtiv avre youvós. Atque in his quae de terra finitimis erepta Pausanias narrat, ea ii, quibus hic auctoribus utitur, ex ipso quod superest epigrammate didicerant. Unde simul patet, quaenam medii distichi sententia sit: laudatur Orsippus, quod belli dux fines patriae remotissimos recuperaverit, quum hostes multam territorii Megarici partem sibi vindicassent. Nam recte Schäferus ap. Iac. verbum άελúraTo explicuit: Effecit, ut patriae restituerentur: modo ne de pecunia cogitetur, qua eam terram redemerit Orsippus. Dativum áTa praefero genitivo. At superest difficultas in genitivo ἀποτεμνομένων: pro quo quum aoristum ex- Quare ex concilii decreto tunc archon Hippospectaveris, Siebelis ex ipso Pausaniae loco, in quo menes, ut nudi deinceps omnes exercitarentur, peråπoteμSaι ad Orsippum refertur, coniecit legen- misit. Debebat dicere: archonte Athenis Hippodum aоTεμvoμεvos. Quod etsi ita probabile primo mene coeptum Olympiae esse nudorum cursum; adspectu videtur, vix ut id repudiare audeas, ta- qui archon decennalis computatur ab Olymp. 14,1. men obest diserta marmoris auctoritas; praeterea Eodem fere vitio laborat Schol. Venet. Iliad., 683. ubi ἀποτεμνόμενος scripseris, languet universa dictio, περιζώματα γὰρ ἕως ποδῶν διήκοντα ἐφόρουν πρὸς τὸ μὴ quum totus hic versus novam nullam addat sen- εὐκόλως πλήττεσθαι· ὕστερον δὲ ̓Αθήνησί τινων αγωνιζο de lentiam, nisi hanc, hostilem fuisse eam terram,μένων ἄρχοντος Ἱππομένους συνέβη ἕνα αὐτῶν : πεσόντα quam Orsippus ceperit: nam reliqua omnia praecedenti iam versui insunt; ut si sententiam spectes, universum distichon nihil contineat praeter hoc: os dù maxiotous μèv ogovs attò dusμevéwv átteλúσαTо Tára. Contra ubi άжотεμvoμévwv ad dusμevéwv legeris, multo aptius ratio redditur, cur Orsippus recuperaverit tum latos fines, quippe quum amplam hostes terram Megarensibus eripuissent. Ac nescio an praesentis participii difficultas illa non magna sit: si modo cogites eventum τοῦ ἀποτέμνεσθαι esse durantem usque ad id tempus, quo ereptus recuperetur ager: ut νικῶν pro νικήσας et apud alios et apud Pindarum frequentissimum est. Nec tamen ideo nega verim Pausaniae vocem åотεμéo Sau ex ipso học epigrammate fluxisse: quod verbum, quum in epigrammate esset ad hostes relatum, ii, quorum narrationem sequitur Pausanias, facile accommodare Orsippo potuerunt. Ceterum Sanderus recte confert epigramma Chaeremonis Anthol. Palat. VII, 720 11. Κλενας ὁ Τιμοκλῆος ὑπὲρ Θυρέαν δόρυ τείνας πρὸς τὸ ἐμποδισθῆναι ὑπὸ τοῦ περιζώματος τελευτῆσαι· ita sint, Orsippus erit Olymp. 15. stadii victor quum reponendus; cui sententiae nihil quidquam obstat; immo conveniunt omnia optime, nec convenient, si eum in Olymp. 32. detruseris. Quod ut apertius sit, removebo omnes, quae obesse videantur, difficultates. Et primum quidem Scholia Homeri vulgata, ex quibus hausit Etymologus, depravata esse liquet. Eustathium enim non dubium est sua verba et ipsum ex Scholiis Homericis petivisse: sed ille recte habet μεтà Thν id' 'Ohμmiáda, hoc est post initium Hippomenis. At vulgaria Scholia ex depravatiore fluxerant codice, quam quo Eustathius usus est; ex illo nata lectio narà Thν тgianoσтv nai SEUTégav, etiam in Etym. M. propagata. Progressum corruptelae aliqua ex parte commonstrat Scholium Venetum alterum: κατὰ δὲ τὴν τςβ ́ Ὀλυμπιάδα Ὀρίππου τοῦ Λακεδαιμονίου λυθὲν ἀγωνιζομένου τὸ περίζωμα altiov autų vínns éyéveTo. Nihili est enim illud 753', quod qui in λ' mutaverit, non verisimili utetur emendatione: immo, ut apud Eustathium, scriptum erat μerà de TỶv denάτny Teтágτnv: excidit autem dexάτ ob praegressum de Tv, et TETάgTNv ductibus intricatioribus scriptum transiit in 75'. Simul hic habes víxns, quod omnino verum est; id mature oblitteratum in λús, йττηs, credo etiam in TɛɛυTS transposuerunt librarii: unde nata Isidori, Eusta thii, aliorum fabula de Orsippi calamitate. At haeserunt nonnulli in verbis Dionysii Halicarn. Archaeol. VII, 72. ó de πOTOS ÉTIεgnσas åπoduναι τὸ σῶμα καὶ γυμνὸς Ολυμπίασι δραμὼν ἐπὶ τῆς πεντεκαιδεκάτης Ολυμπιάδος ̓́Ακανθος ὁ Λακεδαιμόνιος ἦν. Quae ipsa optime congruunt narrationi de Orsippo Olymp. 15. stadio vincente; cui quum inter cursum forte vel fortuiti casus simulatione decidisset subligaculum, postea prodiens Acanthus, antequam cursum iniret, sponte et palam deposuit illud subligaculum: quo referuntur verba Dionysii. Nam post stadiodromos prodibant diaulodromi et dolichodromi; Acanthus autem Pausania auctore (V, 8, 3.) vicit diaulo, vel dolicho secundum Africanum, qui accuratissime notat dolichodromos Olymp. 15. nudos certasse, non ex lege, ut fabulantur, sed ex arbitrio: goserén, ait, domov, nai yuμvoi edgaμov. ivína "Anavos. Quodsi iam inde ab Olymp. 15. doἐνίκα lichodromi et diaulodromi nudi decucurrerunt, quid in hoc fuisset memorabile, Orsippum primum nudum stadio vicisse, siquidem vicisset Olymp. 32.? Huc accedit Hesychius v. Zato, ab Olymp. 15. Olympiae sine subligaculo certatum esse affirmans. Thucydides vero I, 6. ubi Lacedaemonios (Orsippus autem Megarensis est) primos corpora nudasse dicit, non hoc ad Olympicos ludos referendum est: quamquam Acanthus, qui primus Olympiae sponte et ante cursum abiecit subligaculum, Lacedaemonius fuit. Postremo male intelliguntur haec Thucydidis verba: τὸ δὲ πάλαι καὶ ἐν τῷ Ολυμπιακῷ ἀγῶνι διαζώματα ἔχοντες περὶ τὰ αἰδοῖα οἱ ἀθληταὶ ἠγωνίζοντο· καὶ οὐ πολλὰ ἔτη ἐπειδὴ πέπαυται. ἔτι δὲ καὶ ἐν τοῖς βαρβάροις ἔστιν οἷς νῦν, καὶ μάλιστα τοῖς ̓Ασιανοῖς πυγμῆς καὶ πάλης ἆθλα τίθεται, καὶ διεζωσμένοι τοῦτο δρῶσι. Qui si ver bis, oử toλλà ëτn êtteid TÉTаUTαι, Orsippi designaret aetatem, sive hic Olymp. 15. sive 32. vicit, male locutus esset. Potius inde ab Orsippo cursores deposuerant subligacula; retinuerant ceteri athletae, quibus id minus incommodum erat, ut luctatores, pugiles: hi paulo ante Thucydideam aetatem et ipsi abiecerunt. Hoc est illud Eustathii: ev (ab Orsippo) Deσion JUμVOÙS TOUS TOLOÚTOUS (cursores) ywviera. Hactenus de aetate Orsippi. Ceterum quinam isti hostes fuerint, a quibus post Olymp. 15. terram Megarensibus restituerit Orsippus, haud diu quaerendum videtur: intellige Corinthios Bacchiadarum tum imperio florentissimo parentes, et illa aetate in Megarenses nimium iniquos. Cf. Schol. Pind. Nem. VII, 155. ceterosque grammaticos, qui proverbium Διὸς Κόρινθος explicant, citatos in Nott. critt. et Explicatt. ad Pindarum et a Müllero Dor. T.I. p. 89. Immo quod parte finium tum multati Megarenses erant, videntur coacti esse, ut in Siciliam mitterent colonos, quod Olymp. 13. et paulo ante fecerunt (v. Müller. Dor. T. I. p.122.). Iam quum Orsippo belli duce, paulo post Olymp. 15. respublica Megarensium esset eximie aucta, quae haud multo post colonias celeberrimas, Olymp. 25. Chalcedonem, Olymp. 30. Byzantium condidit, et cum Samiis etiam Perinthum affectavit (Plutarch. Qu. Gr. 57. unde Perinthii Byzantiorum cognati in decreto Byzantio ap. Demosth. de cor. p. 255. 24.): merito oraculum tanto viro, qui insuper Olympicus esset victor et novi in Olympicis ludis instituti auctor, publicum iussit monumentum condi. Neque vero credibile, Delphicum hoc deum statim post Orsippi obitum iussisse: illud ipsum, quod in epigrammate Orsippus dicitur primus Olympiae nudus vicisse, eo deducit, ut monumentum cum inscriptione aetate recentiore positum censeamus, ubi talis notitia ex antiquitate tradita debebat admodum memorabilis videri; igitur ut Oebotae Dymaeo, qui Olymp. 6. Olympiae vicerat, oraculi iussu certam ob causam Olymp. 8o. demum statua posita est (Pausan. VI, 3, 4. VII, 17, 3.6.), sic non multo ante etiam hoc Orsippi monumentum conditum videtur et epigramma inscriptum, quod potest ab ipso Simonide, praestantissimo eius aetatis epigrammatum auctore et Megarensibus sane quam dedito factum esse, ut n. 1051. ubi cf. nott. Sed titulum qui superest, vix ante quintum vel sextum post Christi natales saeculum exaratum esse, docent litterarum formae: quo fere tempore vixit Diogenes Comes de restituenda Megarensium urbe bene meritus (vide ad n.1051.). tus (vide ad n. 1051.). Non igitur marmor subditicium habendum aut fidei hominum simplicium, quorum per manus traditum est, derogandum putamus: potius quum antiquus titulus, qui olim Megaris positus erat, vetustate esset detritus, vir aliquis antiquitatis studiosus instaurandum monumentum curavit, iisque usus est litterarum formis, quae tum obtinebant, prorsus ut in Simonideo epigrammate n. 1051. Itaque aetate admodum recenti quum restitutus Orsippi titulus sit, omittitur Iota subscriptum; nec mirandum foret, si in dialecti tio ad orationem, non ad scripturam pertinet. Ilratione peccatum semel atque iterum esset. Attamen an Dores constanter rade et åpidaλov dixerint, ambiguum est. Non ad defendendam marmoris scripturam THAЄ hoc afferam, de p. évade a Gregor. Cor. de dial. p. 622. ed. Lips. et Gramm. Meerm. 664. pro Aeolico venditari, quoniam illorum loci non videntur incorrupti esse: sed fortasse in prisco marmore fuit Teide, quod idem atque evade esse probabiliter monstravit Valckenarius Epist. ad Röv. p. xxxi sq. nisi quod hoc male ex vetere scriptura, qua E pro H ponebatur, derivat: dialecti enim ra p. lud igitur ubi admiseris, satis probabile erit eum, qui epigramma noviciis expressit litteris, TEIAE male in THAE mutasse, quod El antiquo more pro HI scriptum putaret. Alterum autem åpídnov etiam minorem offensionem habet: apud Pindarum quidem Olymp. II, 61. omnes codices habent formam agínλos, quae vox eadem est. Quod restat, e vestigiis eo lapidis loco, ubi lacuna conspicitur, remanentibus Calvetus perspexit quadratarium initio scripsisse ОAYMПIACIN: quod quum videret vitiosum esse, ipse delevit litteras supervacuas. 1051. Palaeochorio Megaridis, qui locus videtur Rhus esse, ubi ecclesiae plures ex ruderibus priscis exstructae (Wheler. Itin. p.434.); ex schedis Fourmonti. Edidi et interpretatus sum in Prooemio Lectt. Univ. Berol. aestiv. a. 1818. (quod recusum est Mus. crit. Cantabr. Vol. II. n. 8. p. 616 sqq.). Inde petierunt etiam alii, quos memorare nihil attinet. Formam tituli nunc paulo accuratius dedi. ΤΟΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΩΝΕΝΤ ΠΕΡΣΙΚΟΠΟΛΕΜΟΑΠΟΘΑΝΟΝΤΩΝ ΚΕΚ Ε ΙΛΙΟΝ. ΕΝΤΑΟΛΗΡΩΩΝ ΑΠΑΔΟΜΕΝΟΝΔΕΤΩΧΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΟCOAPXIEPΕΥΣΕΠΙΙΙΠΚΙΚ OHNAICTOY...NNIOIENIAIWNCEIMENWNKAITнспо^еWCCIMWNIAHC 5. 10 ΕΠΙΔΙΩΝ ΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΑΔΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΕΥΣΙΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝΑΜΑΡΑΕΣΙΝ ΤΟΙΔΕΝΟΡΙΜΟΙ ΚΑΛΑ ΤΟΙΔΕΝ ΠΡΟΣΘΕΣΑΛΑMEINOC M xè Hic titulus olim in eorum sepulcro positus ut ceteri, mire foedati; qui fere ita legendi videnfuit, qui Medico bello perierant; cuius monumenti Pausanias I, 45, 2. meminit verbis his: Εἰσὶ δὲ τάφοι Μεγαρεῦσιν (sive Μεγαρέων) ἐν τῇ πόλει· καὶ τὸν μὲν τοῖς ἀποθανοῦσιν ἐποίησαν κατὰ τὴν ἐπιστρατείαν τοῦ Μήδου, τὸ δὲ Αἰσύμνιον καλούμενον μνῆμα ἦν καὶ τοῦτο ἡρώων. Ubi quod dicit μvñμa v нai тоłтo ngúwv, inde intelμνῆμα καὶ τοῦτο ἡρώων, ligitur etiam prius heroum monumentum Pausaniae videri: iam vero quum idem paulo post tradat, ex oraculo ca aetate, qua regium imperium Megaris sublatum esset, Aesymno Megarensi dato, curiam illo esse loco exstructam, ut heroum sepulcrum intra ipsam curiam esset (ἵνα σφίσιν ὁ τάφος τῶν ἡρώων ó EVTÒS TOŨ BouλEUTηgíou yévnτα), patet hoc quoque Meἐντὸς τοῦ βουλευτηρίου γένηται), dicorum bellorum victoribus dicatum monumentum aut in ipsa curia aut prope curiam condi debuisse: similiterque Megaris Coroebus in foro, Menippus in prytaneo sepultus est (Pausan. ib. 7. et 2.). Carmen ipsum Simonidem Leoprepis f. auctorem haud obscure prae se fert: cuius tot elegantissima in Persarum debellatores epigrammata supersunt: eumque Megarensibus favisse docet etiam Schol. Theocr. XII, 27. Σιμωνίδης ἐπαινεῖ τοὺς Μεγαρεῖς. Sed quum illud iniuria temporum deletum esset, Helladium Pontificem (aggέa) instaurandum id curasse, docent primus et secundus versus, licet a Fourmonto, tur: τὸ ἐπίγραμμα τῶν ἐν τῷ Περσικῷ πολέμῳ ἀποθα- stianum, colligo ex titulis n. 1059. 1065. 1066. et Apollinis eum pontificem esse conieceris ex n. 1065. Mature igitur barbaris vitiis laborasse Megarensium scriptura videtur: et κέκρυπτε p. κέκρυπται habes etiam n. 1067. aliaque barbara, ut doces, μugies p. δόξαις, μυρίαις, sunt n. 1066. Ceterum Helladius epigramma Simonidis non ex libro, sed ex antiquo titulo post pugnam Plataeensem posito transcripsisse videtur: antiquae certe scribendi rationi convenit scriptura evoσe vs. 8. Zadaμeivos ibid. item quod apostrophus modo negligitur, ut vs. 11. dè auu, modo abiecta vocali observatur, ut vs. 6. úπ' Eʊβοίᾳ, 8. τοὶ δ ̓ ἐν: quamquam haec argumenta non eam vim habent, ut epigramma non possit ex libro transcriptum ab Helladio esse. Sed videndum, an in lapide Helladiano aspirationis siglum scriptum fuerit; quod ubi concesseris, non poterit epigramma ex prisco marmore translatum non iudicari. Et certe Fourmontus vs. 4. KAAAal p. ΕΛΛΑΔΙ ΠΕΜΕΝΟΙ H^^^^I (K pro H€), vs. 5. ПEмENOI p. HE MENOI, vs. 7. EAгNАС p. FАгNAC legisse videtur: ita ut Helladius siglum ex prisco retinu erit lapide. Neque enim dissimile veri, Simonidem et Graecos, praeter Athenienses priscae litteraturae tenaces, quum primum H designandae vocali "Hrα inservire coepit, illius loco siglum assumpsisse, quo asper spiritus in tabulis Heracleensibus scribitur. Quod vero in solis versuum inītiis, non in mediis versibus, illius sigli vestigia comparent, potest inde factum esse, quod in mediis versibus, in quibus voces coniunctiores sunt, spiritus asper magis negligebatur, similiter fere atque in media voce (cf. ad n. 26.). Versus pessime habiti coniectura prorsus certa restitui nequeunt: quae fere ex arbitrio addidi, uncis secludo; sed in ceteris quoque hinc inde dubitandi materia superest. Apposui tamen quinque disticha, prout commode legi posse olim visa sunt: Ἑλλάδι καὶ Μεγαρεῦσιν ἐλεύθερον ἅμαρ ἀέξειν ἱέμενοι θανάτου μοῖραν ἐδεξάμεθα· 10 5 10 τοὶ μὲν ὑπ ̓ Εὐβοίᾳ [ναυσικλύτῳ], ἔνθα καλεῖται τοὶ δ ̓ ἐν ὄρει Μυκάλας, τοὶ δ ̓ ἔνπροσθεν Σαλαμεῖνος, τοὶ δὲ καὶ ἐν πεδίῳ Βοιωτίῳ, οἵτινες ἔτλαν Ad Artemisium et Salaminem Megarenses viginti pugnaverant navibus (Herodot. VIII, 1. et 45.), quas deinde Mycalen profectas esse consentaneum est: ad Plataeensem pugnam tria millia hominum miserant (Herodot. VIII, 28.). Notes autem Artemisium, quod versui aptari vox non posset, circumlocutione designari: τοὶ μὲν ὑπ ̓ Εὐβοίᾳ etc. Dicitur ὑπ ̓ Εὐβοίᾳ εἰ ὑπ ̓ Εὔβοιαν eodem sensu: illius generis dicendi pauca exempla addo, Iliad. B, 866. ò Τμώλῳ γεγαῶτας, Pindar. Olymp. VI, 77. ὑπὸ Κυλλάvas ogas, Nem. VI, 46. Þλcũvtos út' wyvylous ögeσw, INSCR. GR. VOL. I. Pyth. I, 126. αis vпò Taüyérou vaíovres: idem apud Geographos, Strabonem et Pausaniam, frequentissimum est. Nostro loco dativum fuisse patet ex terminatione ᾧ adiectivi in Fourmonti exemplo oblitterati, quod a consona incipere et Ionicum a maiori explere debet. Nam etsi exempla sunt spondei ante bucolicam incisionem, vel in hiatu, ut Homericum (cf. Hermann. ad Orphic. p.727 sq.), οἷον κ' ἠὲ φέροιεν ̓Αχαιοί, | ἤ κεν ἄγοιεν, tamen in Simonideis reliquiis nullum ex eo genere reperitur. Dispares enim sunt versus tales, οὐδὲν ἐν ἀνθρώποισι μένει χρῆμ ̓ ἔμπεδον αἰεί. ἣ πατρός τε καὶ ἀνδρὸς ἀδελφῶν τ ̓ οὖσα τυράννων. Hunc autem versum, Zoos xai Zwow Zwreign (vel Σωτῆρι) τόνδ ̓ ἀνέθηκαν, Simonidis non esse nemo non intelligit. Contra huic poetae nihil usitatius versibus bucolicis in quarto pede dactylum habentibus ex cretico nascentem, ut, τόνδε ποθ ̓ Ἕλληνες νίκας κράτει, | ἔργῳ "Αρηος. Ad quam normam qui eum, de quo dicimus, versum explere voluerit, quamquam coniectura paulo audacior est, non inveniet aliud quam vavoixλútų, quo epitheto ornatur Euboea in Hymn. Hom. in Apoll. vs. 31. 219. Iacobsius in litteris ad me datis vavuάx postulat, cui accederem, si vaúμaxos aptum praeberet sensum metroque conveniret: Göttlingius ap. Osann. Syll. I. p. 16. xegi vavμáxw, quod non satis commodum est: multo minus vavouάx ferri potest ab Osanno suppeditatum, qui praeterea hoc epigramma falso Atticum dixit. Post vs. 8. excidit pentameter, quem supplevi: cf. Simonid. epigr. XL. Φοινίκων ἑκατὸν ναῦς ἕλον ἐν πελάγει, et ad vs. 10. confer epigr. XLIII. Περσῶν ἱππομάχων αἵματι λουσάμενα. Sed impeditissimus Fourmonti textus inde a vs. 11. est. In cuius fine perspicua sunt verba iμpaλõ ȧupí, quibus positis necessarium est addi ónos, quae forma extat ap. Simonid. Epigr. XVIII., vel aliquid simile: upaλòs móλews est curia, ubi sepulcrum fuisse supra ostendimus: ut similem domum Athenis oupadov aσTEOs dixit Pindarus Dithyr. Fragm. p. 575 sq. nostr. edit. Et ex littera in fine versus duae illae lineolae superesse videntur. Durum tamen TOAE mutari in ПОPON; igitur Iacobsius mavult: ἀστοὶ δ ̓ ἄμμι τόδε [στῆσαν] γέρας ὀμφαλῷ ἀμφί: quod omnino probarem, si dupaλòs absolute posset de curia dici. Ceterum in Fourmontianis apographis emendandis aliquanto plus licet quam in rectioribus titulorum exemplis. Ultima quae superest linea dedi olim: μέχρις ἐφ ̓ ἡμῶν δὲ ἥδε πόλις τὰ κατ ̓ ἀγρὸν ἐνῖζεν; quod cave ob metrum laborare putes, quod secundus pes fine vocabuli terminatur; nam et additum 'succurrit metri elegantiae, et duriora sunt apud ipsum Homerum, ut Iliad. w, 500. a, 235. 388. 437. 438. 520. etc. Scribebam autem ἀγρὸν ἐνῖζεν, Γ pro Y posito; ante quod TAT in TAKAT mutabam. Tamen dictio τὰ κατ ̓ ἀγρὸν ἐνίζειν (in agris sedere et ru stica negotia tractare) plurimum offensionis habet: Aaaa ceterum sententiam, quam posui, proferre Simonidi δὲ ἡ πόλις καὶ ταῦρον ἐνήγιζεν, sc. τοῖς ἥρωσι τούτοις: eo magis licere poterat, quod ne Troicis quidem rebus interfuisse Megarenses dicuntur; nec coloniarum in remotissimas terras missarum memoria vel Orsippi facinus et de Salamine contentio oberant, quominus nunc primum belli laude celebres factos Megarenses pronunciare posset. Sed praeferenda videtur Blomfieldi coniectura, Mus. crit. Cantabr. 1. c. p. 622. qui ultimum versum suspicatur Helladii esse, soluta oratione scriptum: μέχρις ἐφ' ἡμῶν proprium enim de beroum sacrificiis verbum evaγίζειν, quae res nota. Herodot. II, 144. καὶ τῷ μὲν, ὡς ἀθανάτῳ, Ολυμπίῳ δὲ ἐπωνυμίην, θύουσι· τῷ δὲ ἑτέρῳ ὡς ἥρωϊ ἐναγίζουσι. Pausan. II, 10, 1. τὰ δὲ ὡς ἥρωϊ τῶν κρεῶν ἐναγίζουσι. Ἐναγίζειν βοῦν dici ex Stephano notavit idem Blomf. Postremo in dialecto carminis una voce aμag excepta Dorismus non assumptus est nisi in terminationibus primae declinationis: quod nostrorum causa supplementorum annoto. 1052. Lapis Dawkinsianus Megaris Oxonium delatus, litteris paulo quam Oxoniensium typi maioribus inscriptus. Ed. Chandler. Marm. Oxon. II, 28. ex cuius Syllabo p. xi. patet titulum lectu difficilem esse. Versuum spatia in Chandleri exemplo fortuita sunt: igitur ea non accurate reddidimus. ΕΠΙΒΑΣΙΛΕΟΣΠΑΣΓΑΔΑΕΓΡΑΜΜΑΤΕΥΕΒΟΥΛΑΙ ΑΝΤΙΜΑΟΣΕΜΑΧΟΥΜΕΛΑΣΙΟΣ ΟΣ ΠΑΣΙΩΝΟΣ 5 ΕΡΚΙΩΝΤΕΛΗΤΟΣ 10 ΕΠΕΙΔΗΜΕΝΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΕΟΣ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΣΜΕΓΑΡΕΩΓΚΑΤΕΚΓΟΝΟΥΣ ΑΥΤΟΥΕΙΜΕΝ 15 ΕΙΣΣΤΑΛΑΓΚΑΙΑΝ ΘΕΤΩΕΙΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΕΙΟΝ Vs. 4. sive a Chandlero sive a quadratario va- καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλασσαν. [ἀγ]γραψάτω δὲ τόδε rie peccatum est: ante ΠΑ dele litteras ΟΣ. Lege: τὸ δόγμα ὁ γραμματεὺς τοῦ δάμου εἰς στάλαγ καὶ ἀν θέτω εἰς τὸ Ὀλυμπιεῖον. Ἐπὶ βασιλέος Πασ[ι]άδα, ἐγραμμάτευε βουλᾷ καὶ δάμῳ Ιππω[μ] Παγχάρεος, ἐστρατάγουν Διονύσιος Πυρ ξίδα, Δαμέας Ματροκλέος, ̓Αντίμα[χ]ος Ε[]μάχου, Με λάσιος Πασίωνος, Ερκίων Τέλητος. Ἐπειδὴ Μένανδρος Καλλικράτεος Μεγαλοπολίτας διατελεῖ εὔνους ἐὼν καὶ πράσσων τὰ συμφέροντα τῷ δάμῳ, ἐπαινέσαι τε αὐτὸν ἀρετᾶς ἕνεκα καὶ [εὐ]νοίας, καὶ εἶμεν αὐτὸμ πρόξενον καὶ εὐεργέταν τᾶς πόλιος τῆς Μεγαρέων καὶ ἐκγόνους αὐτοῦ. εἶμεν δὲ αὐτῷ ἀτέλειαν καὶ ἀσυλία Titulus post conditam Megalopolin (Olymp. 102, 2.) scriptus, et ante Romanorum in Graecos dominationem, ut videtur. Regem Megaris eponymum annuum fuisse ex hoc titulo discimus (cf. n. 1057.), et Strategos fuisse quinque, ut Spartae fuerunt quinque Ephori: nempe quinque olim Megarensium κῶμαι erant (Plutarch. Qu. Gr. c. 17.). De Olympico Megaris v. Pausan. I, 40, 5. 1053. Megaris, extra urbem; in lapide duodecim pedes longo. Ed. Spon. Misc. erud. antiq. X, 19. p. 328. Wheler. Itin. p. 434. Vocem Νομάδαν duxi ex n. 1054. ubi eius vel pa- |