Olim Athenis in ecclesia D. Philippi in columna, ubi transcripsit Mustoxydes; edidit Stuartus Ant. Att. Vol. I. p.1. (cf. p. x.). Nunc est in Britannia in aedibus Guilfordianis, ubi transcripsit Müllerus. ,,Alopeciae in ecclesia infra montem Hymettum"; ex iisdem. ΝΗΓΑΕΙΗCCΙΚΟΔΑΑΦΟΙΒ ΟΠΟ ΧΙΝΚIN CINAN ΜΕΓΑΡΠΕΝ.ΛΚΙΚΟΥΡΑΔΙΘΟΥΣ 5 MOYCAICKAITHIAYTHIN ΠΑΡΘΕΝΙΝΣΔΕ. ΚΑICIC AYTAICO... NCIII. HAN Vs. 5. Μούσαις, καὶ τῇ αὐτῇ, 6. παρθενίαις δὲ, 7. αὐταῖς. Fortasse carmen fuit, licet vs. 5. non addicat. Marmor Elgin. Visc. n. 15. Synops. Mus. Brit. n. 191. litteris exilibus scriptum. Ex schedis G. H. Nöhdenii edidit Osann. Syll. I, 65. p. 178. Habeo etiam ex schedis Rosianis. Litterarum formas dedi ex Rosiano apographo. Vs. 1. init. Visc. legebat θυγατρὸς οὐ κλαύσῃς φθιoù Ελένης, falso haud dubie; Nohd.. Ο ΠΑΤΡΟΣ et cetera ut ex Ros. dedi, quem sequor, ubi nihil annoto, Vs. 5. Ros. initio ΕΚΕΚΡΟΠΩΝ, Nohd. ΓΕΚΕΚΡΟΠΩΝ. Vs. 4. interpunctio est ex Nohd. Vs. 5. init. Nöhd. EHC, Ros. EHC. Vs. 6. dedi ex Nöhd. quum in Rosianis esset: ΦΗΝΕΤΥΠ.. CEN et in fine MNE p. ME: sed W pro 2 scripsi. Vs. 7. INSCR. GR. VOL. I. Ω Ros. ΘΕΛΕΙ ΕΘΕΛΓΕΙΝ, Nöhd. ΘΕΛΕΙΣΕΘΕΛΓΕΙΝ: Zzz 5 Κλει]τοῦ πατρὸς μὴ κλαύσης φθιμένου μόρον, υἱέ. •) Ἔτεα trochaei loco; aliter certe non possum constituere versus. Sed talia vitia frequentia sunt in huius generis titulis. 4) Forma minime Attica. ́) Non sua manu sed sculptoris 4) Pro hoc ἐπισπίσας scriptum. opera usa. Si plura perisse statuas, possunt disticha elegiaca restitui per universum prope carmen, non tamen aliter nisi si versus termines in mediis lineis: et certe lin. 4. interpunctionem post Ελευθερίης putes ut n. 1o42. versus finem designare; quo ibi constituto legitimus deinceps numerus procedet ἑξήκοντ ̓ ἔτεα vel ἐτέων. Talem restitutionem obtulit mihi Sanderus: sed haesit in lin. 2. ubi voce ὀγδοήκοντα incipere debebat pentameter, in quem tamen non intrat vox ἔτεσιν. Igitur ex Scylla in Charybdim incidimus; neque operae pretium videtur multis immorari titulo huiusmodi. 1031. ,,In monte Anchesmo in muro ecclesiae" Dodwell. Itin. T. I. p. 515. Athenis" ex schedis Fourmonti. In lamina plumbea a. 1812. prope Athenas effossa; cuius apographum a Bröndstedio acceptum edidit Akerblad 1. c. ad n. 559. p. 21 sq. A vs. 3. usque ad vs. 7. desunt aliquot litterae; aliae dubiae sunt vel evanidae. Titulus votivus est, pro defuncto. ITYN.. ΔΕΣΠΟΤΟΙΧΘΟΝΙΟΙ ΚΑΤΕΓΙΤΥΝ. ΒΙΟΙΑΦΗ ΔΕΔΩΚΑΔΕΔΩΚΑΔELATΗΝ 15 ΜΕΧΡΙΗΜΕΡΟ ΤΕΤΑΡΑΚΟΝΤΑ Ak. quae de hoc titulo scripsit quum ipsi non satisfecerint, nolo ea omnia referre. Quae intelligi queunt, haec sunt: 5: Δαίμονι χθονίῳ καὶ τῇ χθό ἀγαθέ, ἃ αὐτοῦ δυνατὰ αὐτοῦ [κ]όνις 10. τὴ[ν] ταχίστην. τὸ δὲ ποτ[ὸ]ν ὦ] δέσποτ[α]ι χθόνιοι καὶ ἐπιτύν 15 μέχρι ἡμερῶ[ν] τε[τ]ταράκοντα. Vs. 12. vocis ΤΡΙΑΧΙΟΙΟ quattuor litteras incertas esse notaverat Βr. τριακάδων igitur scriptum ab Ak. quae ad defunctos pertinent. Cf. Schneider. Lex. Vs. 14. bis scriptum δέδωκα, errante scriba ob ὁμοί αρκτον in voce δεκάτην. 1 Prope fontem Callirrhoen haud procul ab Ilisso repperit Fauvel. Edidit Pouquevill. Itin. T.IV. p. 82. Hoc exemplum emendatius misit Rosius ex schedis Guil. Gellii. Athenis; ex schedis Fourmonti edidit Osann. Syll. II, 69. multa deesse notans, quae olim erant in Fourmonti schedis nunc situ corruptis. YAZH MET bet ex schedis Fourmonti edidisse ПANTOKAHE et OPAIKEЄI. Neutrum verum est; vs. 36. edidi MANTAKAHƐ, hoc est illud ipsum quod Os. in schedis Fourmonti esse dicit (contra vs. 41. PAN TOKAH in Fourmontiano apographo esse notavi p. 303.), et vs. 46. dedi OPAIKE, quod ex his ipsis schedis petiit Bekkerus. Os. tamen h. 1. OPEKEE ap. Fourm. esse dicit: sed Bekkerum non credibile est suam finxisse lectionem. Fortasse igitur Os. aliud Fourmonti apographum ac Bekk. tractavit: nam plures tituli bis extant in Fourmontianis. 1038. In arce; ex Guil. Gellii schedis, misit Rosius. .:: ILEIISIIO: FIC .....Olympiei lapidem litteratum affert, qui antiquio Inverti titulum, qui mihi ita traditus erat, ut ubi nunc caput, ibi pes esset. In fine comparet numerus, 1 dr. 1 obol. Idem Gellius ex septo rem continebat titulum: in eo saepius legitur OAN et BOAN vel HOAŃ, semel etiam inversis litteris (NVOB), hoe est an, et plures aliae litterae, quas referre nihil attinet. 1 1 Eleusine in fragmine marmoris; ap. Pouquevill. T. IV. p. 115. In campo Marathonio; haud longe a statua ibi reperta, magnis litteris (Clark. Itin. P. II. S. III. p. 26.): ΕΥΒΟΛΟ An Εὐβούλου? KAIN In fragmine marmoris, epistylii ut videtur, Marathone repperit Fauvel; ex collectione Choiseuliana (catal. Dub. n. 231.) nunc in Museo regio (catal. Clarac. n. 660.). Dedi ex Dub. et schedis Mülleri. In marmore Musei Britannici Synops. n. 183. quae pars videtur maioris lapidis fuisse; ex schedis Rosianis et Osanni, qui edidit Syll. I, 86. et formas litterarum expressit tab. I. n. 4. Sinistram partem cum superiore et inferiore cingit frondeum ornamentum. Harum PARS TERTIA. INSCRIPTIONES MEGARICAE. arum quum numerus minor sit, quam ut eas opus videatur per classes digeri, ordinem institui partim a materie partim ab aetate petitum. Primo loco posui epigrammata recenti quidem aetate instaurata, sed vetustissima (n. 1050. 1051.); dein decretum satis vetustum (n. 1052.); tum magistratuum domesticorum titulos (n. 1053-1059.), addito uno, qui ad eandem familiam pertinet, ex qua est magistratus in praegresso titulo memoratus; post hos titulos duos alios honorarios, in quibus nulla muneris mentio (n. 1060. 1061.). Hos excipiunt sacer dotes et sacerdotum proles (n. 1062-1067.). Tum interposui agonisticam inscriptionem (n. 1068.). Succedunt tituli Imperatoribus et Caesareae domus viris feminisque positi (n. 1069-1075.), dein magistratibus Romanis cum eorum posteris (n. 1076-1081.). Post hos catalogorum fragmenta duo (n. 1082. 1083.) et alia quaedam fragmenta (n. 1084-1087.), tum privata monumenta (n. 1088-1100.) habes. Agmen claudit fragmentum (n. 1101.), quod aut Megaricum est aut Corinthium. 1050. Marmor a. 1769, in valle Megarensi repertum ad ianuam casae Graeci pauperculi, ubi fori apertae retinendae inserviebat; inde sublatum nauta Gallicus De Bassinet d'Augard, qui tum in classe regia optionis munere fungebatur, Calveto, medico Avenionensi, Calvetus autem Museo publico reipublicae Francogallicae dono dedit. Hic ipse edidit Mag. encycl. ann. VI. (1800.) T. III. p. 536 sq. Lapis posthac in Museum Napoleonis translatus, Lunc in Museo regio nummario servatur: illic transcripsit Kellerus Turicensis (cuius schedas mecum communicavit Spangenbergius, Cellis Hannoveranis Consil. aul.), hic Müllerus. Vera litterarum et forma et magnitudine expressit Gailius edit. Xenoph. T. VII. P. II. in calce; litterae sunt graciles, altae, angustae, quales fere in Byzantinis titulis; sunt autem pollice altiores. Ex hoc Gailii apographo nostrum expressum est, quamquam litterarum formam accurate imitari non potuimus. Primum et tertium distichon, omisso intermedio ad rem, in qua versatur, non pertinente, recitat Schol. Thucyd. I, 6. Ex hoc et Mag. encycl. edidit Jacobsius Anthol. Paralip. Comm. Vol. III. P. III. p. 796. et Anthol. Palat, T. II. p. 843. (cf. nott. T. III. p. 945.). Postea ipse edidi et illustravi Prooem. Lectt. Univ. Berol. aest. 1822. (repetito Mus. crit. Cantabr. Vol. II. fasc. 8. p. 631 sqq. cum additamentis nostris, non tamen sine vitiis typothetae). 1 Ut forma litterarum qualis sit, videas, has cu- huiusmodi dialectorum confusionem iam antiquis ravi repraesentandas: T, A, Het H, N,. II, C, T, Y, temporibus locum habuisse; suspicio nata est marPet, W: reliquae easdem linearum rationes habent; mor esse spurium et a falsario quodam ex distichis ceterâ formâ sunt fere tales, quales in contextu apud Scholiasten Thucydidis superstitibus concindedi. Vs, 1. Schol. Thuc. male Mɛyageĩ μɛyahópgovi, natum, quibus medios illos duos versus idem ille et vs. 2, μvñμa; ib, rétinui 0¤CAN ex Gail. et Kell. fraudulentus bomo addidisset: praesertim quum, licet Müll. Calv. pro A offerant litteram a. Idem qui horum versuum sensus esset, primo interpre dictum accipe de littera A ultima: versus quinti. tandi impetu esset obscurum visum. At ne de reVs. 3. Müll. ПATPAC; Calv. Kell. Gail. quod dedi. liqua lectionis discrepantia dicamus, quae vel sola Vs. 5. Schol. Thuc. Tos Evwv, pro quod poterat fraudis crimen removere, tantum abest, ut Eλ, recte restituit Henr. Stephanus. Versus hi sunt: illi duo versus conficti sint, ut iis demptis non soΟῤῥίππῳ Μεγαρής με δαίφρονι τῇδ ̓ ἀρίδηλον lum oratio laboret, verum etiam potissima causa, quare Orsippum a Megarensibus honorari oraculum iusserit, in epigrammate omissa sit. Nam medio disticho sublato certe exspectabas, garos og πρῶτος ὃς Ἑλλάνων, non πρῶτος δ ̓ Ἑλλάνων: ac si ideo solum putaveris hoc Orsippo monumentum positum esse, quod primus Olympiae nudus stadium vicisset, erraveris manifesto. Duas enim ob causas inclaruit Orsippus, quod Olympiae vicit stadium, et primus μνᾶμα θέσαν, φάμα Δελφίδι πειθόμενοι ὃς δὴ μακίστους μὲν ὅρους ἀπελύσατο πάτρα, πολλὰν δυςμενέων γᾶν ἀποτεμνομένων, 5 πρᾶτος δ ̓ Ἑλλάνων ἐν Ὀλυμπίᾳ ἐστεφανώθη γυμνός, ζωννυμένων τῶν πρὶν ἐνὶ σταδίῳ. In hoc epigrammate Doricas formas complures offerente quum aliquot etiam vulgares reperirentur, ut ryde et ågídndor, nec satis esset verisimile visum, |