Venetiis apud Io. Dav. Weberum, Mercatorem Germanicum, anaglyphum marmoris Pentelici, operis non optimi, mulierem repraesentans sedentem, adstante puero usque ad genua amicto. Lapis pedes duos cum quadrante altus et aëtomate instructus est; protractus ex quisquiliis domus Veneti nobilis ad locum S. Marciliano. Miserunt Rinckius et ex schedis Creuzeri ab eodem acceptis Welckerus. Memorat Rinckius sopra una Inscrizione Greca intorno agli dei grandi Cabiri p. 65.

820.

,, Cephisiae in domo Ioannae Chiclicae"; ex schedis Fourmonti.

ΗΦΟΡΟΣ
ΑΤΤΙΚΟΥ

ΑΜΙΣΗΝΟΣ

Νικ]ήφορος? ̓Αττικοῦ ̓Αμισηνός.

821.

Antiochiam fortasse demum Atticum fuisse verbo dixi ad n. 692. quum tot supersint Athenis Antiochensium tituli: idemque coniecerat Spon. Itin. T.III. P.II. p. 65. Attamen res ad liquidum perduci non potest. Nam primum quod in his titulis non additur, ex qua quisque Antiochia oriundus sit, inde non, ut Sponio visum, Antiochiam quandam Atticam intelligi colligitur: quippe etiam aliarum urbium cives reperiuntur, quibus non additum sit, cuius ea urbs regionis esset, licet plures eo nomine urbes fuerint. Deinde etsi n. 698. Attica, ut videtur, mulier Antiochensi viro nupta est, potest hoc quoque aut aliter aut ex connubio inter utramque urbem pacto explicari. Postremo in Deliaco titulo Attico Antiochensis quidam Melanephori munere fungitur; sed quum Chius quoque quidam in Delo Melanephorus reperiatur, ne hinc quidem Antiochenses Atticos fuisse certum fit. Igitur hos omnes in peregrinis retinere tutius visum est; nec dissimile vero, ex decem Antiochiis multos Antiochenos s. Antiochenses confluxisse Athenis. Ceterum nota in mulieribus non dici ἐξ Ἀντιοχέων, sed ̓Αντιόχισσα vel Αντιοχίς, quamquam posterius nonnisi n. 827. reperitur, ideoque est incertum: sed etiam Μιλησία dicitur, non ἐκ Μιλησίων, quum tamen Milesii certe demotae Attici fuisse videantur (cf. ad n. 692.). Igitur inde nolim colligi, Antiochenses non fuisse Atticos.

Supra anaglyphum viri sedentis et discos vel scuta tenentis, olim apud Fauvelium Athenis; Museo Parisino intulit Forbinus, ubi extat post n. 214. Ex schedis Mustoxydis et Mülleri. A nobis transmissum titulum edidit Welckerus Spicil. epigr. I, 2. p. 4. Posteaquam commentarii nostri perfecti erant, titulum aeri incisum a Comite Claraco accepi.

ΣΩΣΙΝΟΣΓΟΡΤΥΝΙΟΣ ΧΑΛΚΟΠΤΗΣ

ΜΝΗΜΑΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣΑΡΕΤΗΣΤΕ
ΣΩΣΙΝΟΙΣΤΗΣΑΝ ΠΑΙΔΕΣ ΑΠΟΦΘΙΜΕΝΟ

I

Vs. 1.3. primum s ex Clar. Must. qui vs. 3. In fine videtur | deesse: certe αποφθιμένου minus ΣΩΣΙΝΩΕΣΤ, sed quod dedi, in lapide esse affir- est commodum. Οι pro Ω! ferri potest ut El pro rmat Müllerus. Claracus tamen habet idem quod Hl etiam post Euclidem. Χαλκόπτης non videtur χαλκοτύπος esse, sed ὃς ἐπτᾷ τὸν χαλκόν, ut σπλαγ χνόπτης, qui aes coquit, temperat, fundit. Ita etiam Latini aes, aurum etc. coqui dicunt.

Must.

Σωσῖνος Γορτύνιος χαλκόπτης.

Μνήμα δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης ἀρετῆς τε
Σωσίνῳ στῆσαν παῖδες ἀποφθιμένῳ.

838.

Athenis in ecclesia Σταυρωμένου, ex Spon. Itin. T. III. P. II. p. 88. cf. Corsin. F. A. Τ. Ι. p. 221.

ΕΙΡΗΝΗ

ΔΙΟΔΩΡΟΥ

ΕΔΕΣΑΙΑ

ΣΩΣΙΠΟΛΙΔΟΣ

5 ΑΜΑΞΑΝΤΕΩΣ
ΓΥΝΗ

Εἰρήνη Διοδώρου Ἐδεσαία, Σωσιπόλιδος Αμαξαντέως γυνή.

839.

In columella sepulcrali, Fourmonti aetate „,apud Michaelem Αστράκαρι, tum in platea quadam, nunc Cantabrigiae ad scalam bibliothecae; quo attulit Clarkius: supra est anaglyphum viri togati, manu volumen tenentis; infra est canis. Ediderunt Chandlerus Inscr. II, 105. p. 7o. qui vs. i. tres ultimas litteras ut deficientes uncis includit, et Clarkius Gr. marm. n. 12. p. 1o. apud quem illae litterae sine uncis extant, ut in schedis Fourmonti et Mülleri.

842.

Heraclea fortasse demus recentior est, ut Apollonia: attamen Heracleotae qui memorantur, possunt etiam peregrini esse, quum multae hoc nomine urbes fuerint, ex quibus haud exiguus inquilinorum numerus Athenis confluere potuerit. Mulieres ut in Antiochensibus et Milesiis contra morem in demis receptum forma feminina Ηρακλεώτιδες vocantur, non ἐξ Ηρακλεωτῶν. Et titulorum horum plurimi, ut in Milesiis, ad mulieres referuntur. Praeter n. 475. (cf. tamen etiam n.250.) Heracleotarum tituli hi supersunt. Primus est in columna sepulcrali, ex schedis Mustoxydis.

Cippus marmoris candidi haud procul a loco veteris Academiae effossus, olim penes Fauvelium, nunc in Museo Parisiensi in conclavi candelabrorum (salle des candelabres) L. 983. Marmor bene tersum et levigatum, fastigio elegantissimo flores, frondes volutasque referente ornatum, nunc ab ima parte infractum. Titulum edidit et explicuit Akerbladius (Lettre à Mr. le Chevalier Italinsky sur une inscription Phénicienne Rom. 1817. quae repetita est in Millini Annal. encyclop. T.II. p. 195-214. cf. Silv. de Sacy, Journal des Savans 1817. p.453.), tria apographa secutus a Guil. Gellio accepta, quae tamen quam male facta fuerint, quippe ab hominibus litterarum Phoeniciarum ignaris profecta, Gesenii hoc docet exemplar ab Hohlenbergio Havniensi, qua est diligentia et rei palaeographicae peritia, nuper Parisiis transcriptum, veram etiam litterarum mensuram referens, quo vixdum inspecto cunctac interpreti evanuerunt difficultates, quibus Akerbladii interpretatio non potuerat non laborare. Duo praeterea alia apographa habemus, alterum Mülleri, alterum in tabulis Claraci.

Νουμήνιος Κιτιεύς.

Infra sunt Graeca:
ΝΟΥΜΗΝΙΟΣ
ΚΙΤΙΕΥΣ

Novμnvios KITIEús. In Graecis utrumque E nunc,, Sacy. Idem enim habes in Atheniensi n. 894. cf. evanuit teste Müllero; ap. Clarac. alterum solum ,, Cit. V. XVI. XVII. XXI.

ut evanidum notatur. Aetas tituli definiri non ,,Nomen patris Numenii Akerbladius legerat potest, nisi quod post Olymp. 100. scriptus vide-,,, et probe intelligens, alteram eius partem tur. Phoenicia nobis interpretatus est Gesenius, universitatis Halensis decus, ex cuius schedis etiam historia tituli maximam partem composita est. Ille,,potestate, quam habet radix 7, Liberam esse voleigitur ita scribit:

,,Akerbladius minus accurata, ut diximus, ,, exempla secutus, verba Phoenicia ita legit ,, transtulit:

,,non posse non numinis cuiusdam Phoenicii nomen ,, continere, Mindebeth ab ingenuitatis et nobilitatis

,,bat: id quod non magis placuerit, quam quae ab ,,eo de Diana triformi disputata sunt (v. ad n. 894.). et,, Non tantum enim necessitudinis intercedit inter ,, Phoenicum Graecorumque religiones, ut epitheto e ,, Graecorum poëtis et mythographis petito in tali ,, causa tuto uti possis: praesertim cum in ipsis inscriptionibus praeter numina Phoenicum domestica, Baalem, Astarten et Melicerten, Aegyptiacae potissimum religionis vestigia deprehendamus. Vide nomina Abd-osir, Abd-eschmun rel. Quae vere in lapide comparent, ea iam antea in scholis nostris pa

Ben - Chodscho (Numenio), filio Abd-Mindebeth ,(q. d. Liberii), filii Abdschemesch (Heliodori), filii Tagnizza (Stephani) e Citio.”

,,Nostrum exemplar haud cunctanter ita le,,gendum:

.. לבנחדש בן עבדמלקרת

בן עבדשמש בן הגנץ אש כתי

,, laeographicis coniectando assecutus fuerat iuve,,nis doctissimus Wex (vide thesin V. dissertationi

,, Ben-Chodscho (Numenio), filio Abd-Melcarthi,, de loco mathematico Menonis annexam, Halae ,,(Heraclii), filii Abd-Schemesch (Heliodori), fili,,1825.), nihilque homini Phoenicio aptius cogitari Tagginez (Stephani), viro Citiensi.” ,,potest nomine proprio, quo se Melcarthi, i. e.

,, Sed singula paulo accuratius persequamur. ,, Herculis Tyrii, numinis tanta cum religione culti, (filius novilunii) nomen esse Phoenicium ,, servum profiteatur. Nomen pb i. e. rex ur,,hominis ipsis Calendis nati, quod ad amussim re-,,bis (pro p ), habes in Inscr. Melit. I. lin. 1., ,,spondeat Graeco Nouuvios, monitu vix opus est. ,, in nummis Heracleae Siculae, quibus inscriptum ,,Cf. nomina Benjamin, Benhadad, Benchail rel. ,,est promontorium Herculis (Eckhel. Syll. I. ,,In dativo ponitur nomen hominis, cui consecra- ,, de nummis vett. tab. 2. n. 13.), et in nominibus ,, tas est cippus, secus atque in inscriptione Graeca, ,, propriis Poenorum Hamilcar, Himilcar, i. e. ¬pan ,,qua in re haerere non debebat Távu Silv. de,,gratia Herculis, Bomilcar, p, quocum Hercules