,, Athenis in limine ecclesiae B. Virginis 'Ayan"; ex schedis Fourmonti et Guil. Gellii, qui Aeginae assignat. HOROM ΤΕΜΕΝΟΣ Α.ΟΛΛΩ Ο ..ΙΠΟΣ 5 ΔΩΝΟΣΙ Όρος τεμένους Α[π]όλλω[ν 。[s xa]ì Пoσ[εlδῶνος ἱ[ππίου. Videtur terminus inter utrumque réuevos esse. Neptunus equester in Colono equestri colitur, ubi Vs. 1. Gell. HORO, 2. TEMENO, 3. A. O^^, eius ara (Pausan. I, 3o. extr.). Scriptura mista 4. O.... 5. ANNO, et nihil praeterea. ex vetere et nova, ut n. 525. 529. 528. Σr Magoon, ex schedis Fourmonti, vel Pelicae secundum Dodwell. Itin. T. I. p. 35. qui imperfectius edidit. Praeterea ex schedis Fauvelii, qui a. 1806. Pelicae vidit, dedit Viscontus Iconogr. Gr. T. III. p. 319. Ex iisdem schedis in Millini Mag. encycl. a. XII. (1807.) T. III. p. 140. sed minus accurate edita est haec inscriptio: igitur ubi posthac Fauvelii apographum nomino, intellige Viscontianum. HOPOS:APTE. MIADS:TEME NOS AMAP V O quadratum habent Fourm. Fauv. rotundum Dodw. Interpunctiones solus Fourm. praebet; idem >, pro quo ceteri E, et P, pro quo illi P. Praeterea Fauv. Dodw. vs. 1. OOPOE, falso. Sed ex his Fourmontianas lacunas explevi, inserendo vs. 1. T, et vs. 3. N scribendo pro .. 1. Ibidem extr. Fourm. V, Dodw. Fauv. Y: igitur dedi V. Dodw. autem vs. 3. ΑΜΑΡΥΣ, 4. ΙΑΣ. Ὅρος : ̓Αρτέμιδος : τεμένους : ̓Αμαρυσίας : Pelica haud dubie Inλxwv pagus est haud longe στῇ Μαρούσῃ, ubi Fourmontus titulum hunc vidit. Hic locus a templo Dianae Amarysiae nomen lucratus est, quae apud Athmonenses culta (Pausan. I, 31, 3.), unde Athenienses celebrant 'Auagúria (Hesych. v. Pausan. 1. c.). Igitur Athmonensium pagus fuit in loco σry Mapoúry. Titulus non antiστῇ Μαρούσῃ. quus videtur, sed ad priscam normam factus, illata tamen forma quadrata litterae O. Nam in his gols scripturam mistam comparere notavi ad n. 527. 529. In Attica. Ed. Dodwell. Itin. T. I. p. 35. Fauvel. Mag. encycl. ann. XVII. (1812.) T. II. p. 94. ex quo putes in via Acharnas ducente effossum marmor esse: neque tamen res certa est. ΠΟΡΟΣ ΗΕΛΙΚΗΣ "Ogos Exíxns. Quid sit 'Exíxns nescio: nisi HeΕλίκης. Ελίκης lice Ionis uxor sacellum aliquo loco, fortasse apud Ionidas, habuit. Demum Atticae Helicen qui dicit, errat. Scriptura hic quoque mista est, ex vetere usu assumpta forma aspirationis H. Praeterea horum terminorum litterae alternae nigro et rubro colore pictae dicuntur a Fauvelio. 530. Acharnis inter vetera sepulcra; ex schedis Mustoxydis misit Niebuhrius. Edidi in prooemio lectionum Univ. Berol. aest. 1821. (recuso in Museo critico Cantabrigiensi Vol. II. fasc. 8. p. 622 sqq.), et repetierunt alii: cf. Meier. et Schömann. de proc. Att. p. 506. ΕΠΙΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΤΙΜΗΣ ΕΝΟΦΕΙΛΟΜΕΝ 5 ΗΣΦΑΝΟΣΤΡΑΤΩΝ ПAIAN XX Ἐπὶ Θεοφράστου ἄρχοντος, ὅρος χωρίου τιμῆς ἐνοφει λομένης Φανοστράτῳ Παιανιεῖ) ΧΧ. Ex iure Attico, si quis domum vel fundum creditori hypothecario pignus dederat, ut de ea re omnibus, quorum interesset, constaret atque ipsum pignus certius esset, tabula vel cippus pro domo vel fundo positus est, cui inscriptum nomen creditoris esset debitique summa: cuiusmodi litterae vocatae ὅροι, hoc est τὰ ἐπόντα ταῖς ὑποκειμέναις οἶκίαις καὶ χωρίοις γράμματα δηλοῦντα ὅτι ὑπόκεινται δανειστῇ, Harpocr. v. ne plura addam: cf. tamen Oecon. civ. Ath. T. I. p. 142. Item ubi archon bona pupillorum locabat ex legibus, redemptor debebat lo-· cali pignus, quod αποτίμημα dictum, exhibere; idemque facere tenebantur, qui quid ex publico redemissent (v. ibid. Τ. Ι. p. 158. Τ. Π. p. 336 sq. et cf. supra n. 82. 103.): postremo maritus pro dote uxoris praestare αποτίμημα debebat (ib. Τ. Π. p. 49.) : quo pignore locus classicus est Harpocrationis v. ἀποτιμηταί, ubi nota p. τὰς τῶν ὀρφανῶν οἰκίας dicendum fuisse τοὺς τῶν ὀρφανῶν οἴκους. Horum pignorum pois consignatorum singula genera singulis oratorum locis illustro, multis aliis qmissis. Demosth. adv. Spud. p. 1029. 21. de pecunia ob dotem non datam marito debita: Πρῶτον μὲν οὖν ὑμῖν μάρτυρας παρέξομαι τοὺς παραγενομένους, ὅτ ̓ ἐνεγγύα μοι Πολύευκτος τὴν θυγατέρα ἐπὶ τετταράκοντα μναῖς, ἔπειθ ̓ ὡς ἔλαττον ταῖς χιλίαις ἐκομισάμην, ἔτι δ ̓ ὡς ἅπαντα τὸν χρόνον ὀφείλειν ὡμολόγει μοι Πολύευκτος καὶ τὸν Λεωκράτην de d 531. In campo Marathonio, titulus ab eodem missus atque ibidem editus. συνέστησε, καὶ ὡς τελευτῶν διέθετο ὅρους ἐπιστῆσαι χιλίων δραχμῶν ἐμοὶ τῆς προικὸς ἐπὶ τὴν οἰκίαν. De bonis pupillorum Isaeus Philoct. hered. p. 141. ̓Απογράφουσι τὼ παῖδε τούτω πρὸς τὸν ἄρχοντα, ὡς εἰςποιήτω τοῖς τοῦ Εὐκτήμονος υἱέσι τοῖς τετελευτηκόσιν, ἐπιγράψαντες σφᾶς αὐτοὺς ἐπιτρόπους, καὶ μισθοῦν ἐκέλευον τὸν ἄρχοντα τοὺς οἴκους ὡς ὀρφανῶν, ὅπως ἐπὶ τοῖς τούτων ὀνόμασι τὰ μὲν μισθωθείη τῆς οὐσίας, τὰ δὲ ἀποτιμήματα κατασταθείη καὶ ὅροι τεθεῖεν etc. De dote Demosthenes contra Onetor. II. p. 877. 5. Οὗτος γὰρ, ὦ ἄνδρες δικασταὶ, τοπρῶτον ὅτε τῶν ̓Αφόβου διενοεῖτο ἀμφιςβητεῖν, οὐχὶ τάλαντον ἔφη τὴν προῖχ ̓, ὥςπερ νυνὶ, ἀλλ ̓ ὀγδοήκοντα μνᾶς δεδωκέναι, καὶ τίθησιν ὅρους ἐπὶ μὲν τὴν οἰκίαν διςχιλίων, ἐπὶ δὲ τὸ χωρίον ταλάντου, βουλόμενος μὴ μόνον τοῦτο, ἀλλὰ κἀκείνην διασώζειν αὐτῷ: ubi agitur de dote sororis, quam Onetor affirmabat se Aphobo eius marito dedisse; pro qua domum et fundum oppignerasse Aphobus simulabatur. Hic titulus Theophrasto archonte Olymp. 110, 1. positus est ob pretium fundi ipsius empti non numeratum sed debitum ei, a quo emptus erat, Phanostrato Paeaniensi: in fine notatur summa debita διςχιλίων (δραχμῶν). MNHMA Ωνή est redemptio, pro qua ἀποτίμημα praestitum esse dixi ad n. 530. 534. Etiam sepulcris sunt termini s. limites impositi: ex quo genere esse possunt lapides verbo HOPOΣ inscripti, quos Dodwello T.I. p. 35. teste Macmichael prope Athenas invenit et sepulcrales iudicavit, nisi illi potius fundorum go sunt. Certiora sepulcralium limitum exempla haec sunt. Primum in limite lapideo a Fauvelio reperto in Piraeeo (Walpol. Mem. P.457.7.) vel in colle vicino secundum Fauvel. Mag. encycl. a. XII. (1807.) T. III. p. 137. (Collem hunc, a Piraeeo in boream versus montem Aegaleum situm, accuratius designat Dodwell. Itin. T. I. p. 43o. ubi ex alius narratione tradit ibi in rupe inscriptum esse ΟΡΟΣΜΝΗΜΑΤΩΝ.) Alterum est in duobus marmoribus Atticis teste Dodwello prope Ilissum effossis, quorum inscriptiones repraesentat Fauvel Mag. encycl. a. XVII. (1812.) T.II. p. 93. a est etiam ap. Dodwell. Itin. T. I. p. 400. b ap. Walpol. 1. c. ex schedis Fauvelii. a in rupe ad Hymettum, litteris pedalibus, ed. Fauvel. 1. c. ad n. 534. p. 140. Dodwell. Itin. T. I. p. 485. b in rupe ad lapicidinas Pentelicas, Dodwell. Itin. T. I. p. 500. cf. Fauvel. 1. c. In lamina plumbea in sepulcro reperta prope portas Hippades, longa v poll. lata i poll. quae in altum quater, in latum ter complicata erat. Transcripsit Fauvelius, cuius exemplum dedi a Visconto editum Hist. Instituti regii Gall. Class. hist. et litt. antt. T.I. (1815.) p. 236. cum emendatione et notis. Exemplum a Visconto correctum edidit Akerblad 1. c. ad n.339. p.8. Ante editam Visconti commentationem notitiam inde excerptam publici iuris fecit Ginguené: Rapport sur les travaux de la classe d'histoire et de littérature ancienne, 3. Iul. 1812. ΕΡΜΗΣΧΟΝΝΙΟΣΓΗΚΑΤ..ΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΗΝ ΦΡΕΣΟΦΟΝΗΝ ΦΕΡΣΕΦΟΝΗΚΑΤΑΔΩΛΕΣΣΙΑ ΠΡΣΤΟΤΟΣ ΑΠΑΝΤΑΣ 5 ΚΑΙ ΚΛΕΟΦΡΑΔΗΣ ΚΑΤΑΔΩΠΡΟΣ ΤΟΣΑΥΤΟΣΙΟΣΠ Vs. 1. 2. construi non possunt; unde patet barbarum imperitumque hominem, quales superstitiosi esse solent, scripsisse haec. Vs. 1. videtur sic co ΚΑΙΝΑΥΒΑΤΗΝ ΚΑΤΑΔΩΠΡΟΣ ΤΟΣΑΥΤΟΣ gitasse: Ἑρμῆς χθόνιος, Γῆ κάτοχος ἔστωσαν ἐπικού ΤΑΗΠΟΛΕΜΟΝ ΚΑΤΑΔΩ ΚΑΙΤΟΣΜΕΤΑΚΤΗΣΙΟΥ ΑΠΑΝΑΣ 10 ΜΑΣΑΔΩ Plurima restituit Viscontus, versu primo ex Ἑρμῆς χθόνιος, Γῆ κάτοχος, καὶ πρὸς τὴν Φερσεφόνην. Φερσεφόνη, καταδῶ Κτησίαν 5 καὶ Κλεοφράδην καταδῶ πρὸς τοὺς αὐτούς· [π]επ[ερ?] ριοι; et vs. 2. ad verba καὶ πρὸς τὴν Φερσεφόνην videtur intellexisse καταδῶ. Vs. 5. Φερσεφόνη vocativus videtur: quamquam talia explicari non certius possunt quam illitteratarum anicularum et ancillularum epistolae; gès Touтous aаvтas, h. e. πgès 'Egμñv, Tñv, grεpóvnv. De naтóxw cf. n. 539. ubi v. etiam de plumbi usu et de naradéσa (defixione): ad formulam imprecationis Visc. bene contulit Latinos titulos ap. Murat. p. xxiv. 2. 3. et Grut. p. DCCCXX. 1. ubi p. Deum monet eum scribendum. Pro fuit П opinor ; nam hic titulus, quum pro OY constanter scriptum sit O, si ex publicorum monumentorum usu iudicare haec privata licet, circa Olymp. 100. scriptus fuerit. 539. In lamina plumbea superius mutila, quae a Dodwello in sepulcro reperta est in loco ad n. 534. designato, qui olim sepulcretum fuit: ad idem monumentum marmorea tabula versus orientem posita erat, cuius tamen nonnisi litterae KYAIM legi poterant. Et hoc sepulcrum et tabulae plumbeae partem adversam a cum alphabeti indice aeri incisa exhibet Akerblad in libello: Iscrizione Greca sopra una lamina di piombo trovata in un sepulcro nelle vicinanze di Atene, Rom. 1815. 4. cum erudita explicatione: easdem fere tabulas Dodwellus, qui eas cum Akerbladio communicaverat, edidit Itin. T. II. p. 515 sq. T. I. p. 452. Laminam a dedi ex Dodwello; sed vacuum spatium, quod inferius est, chalcographus noster imminuit. In aversa pagina magnopere corrosa paucae litterae divinari magis quam legi poterant, quas in b ex Akerbl. dedi. [Textum vide in pag. seq.] Dirae, quibus animae numinibus inferis sacrari putabantur, plumbeis solebant tabulis inscribi. Tacitus Ann. II, 69. de Pisone Germanici mortis auctore: Et reperiebantur solo ac parietibus erutae humanorum corporum reliquiae, carmina et devotiones et no men Germanici plumbeis tabulis insculptum etc. Dio Cass. LVII, 18. Oσтã yàg ȧvSgúπшv Ev Tỷ oixíα, Èv ᾗ ᾤκει, κατορωρυγμένα, καὶ ἐλασμοὶ μολύβδινοι ἀράς τι νας μετὰ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἔχοντες ζῶντος ἔθ ̓ εὑρέθη. Plura de magicis his defixionibus (xaradéσμas Plat. Vs. 8. extr. NIKON ut videtur et EK Vs. 9. ΚΥΔΑΝΤΙΔΩΝ et extr. ΑΛΩΠΗΚΗΥΣ Vs. 10. init. ΝΙΚΑΠΑΡΧΘΕΙΟΣ ΑΡΝΦΙΛΟΚΛΕΗΣ Vs. 11. init. ΛΑΝΠΤΡΚΙ(vel ΡΙΣΙ ΜΟΡΤΙΩΝΑΙΞΩΝΗ... Vs. 12. extr. ΔΑΜΟΣΙΚΛΗΚΡΟΠΟΔΟΣΕΠΙ, sed non omnes litterae certae. Rep. II, p. 364. C. Artemidor. Onir. I, 77. xaradeσEσ Plat. Legg. XI, p. 933. A. cf. Harpocr. Suid. v. xaradedeo Ja, et alios) uberius dixit Nic. Heinsius ad Ovid. Amor. III. 7, 29. Non tamen ubi plumbeae tabulae librive plumbei, statim de defixionibus cogitandum: olim enim in plumbo scribebant haud raro, ut in Helicone Hesiodea Opera et Dies plumbo consignata habebantur (Pausan.), et plumbeum librum Basilidianum describit Montfaucon. Palaeogr. Gr. p. 180 sqq. qui plura de libris plumbeis p. 16. De inscriptionibus in plumbo exaratis v. Dodwell. Itin. T. I. p. 453. adde plumbum votivum, quod inter sepulcralia posui n. 1034. Interpretationem ut ab aversa pagina prope deleta incipiam, videtur supra scriptum fuisse aids 10 sitiv.... si modo ille versus primus est. Sequuntur mera nomina fortasse eorum, qui diis inferis sacrantur, quamquam vs. 12. 13. Ak. putat laudatum potius aliquem esse, eumque Doriensem, fere in hunc modum: ἐπαινῶ Δαμοσικλῆ ̓Ακρόποδος ἐπὶ cwpgooúvy s. åɣadwouvy. Vs. 8. 9. probabiliter habetur Νίκων ἐκ Κυδαντιδῶν, ut Νικίας Κυδαντίδης est n. 147. pryt. IX. Sequitur aliquis 'Aλwnxnús (AλwTEXEUs). Vs. 10. litterae ПAPN dicuntur certae esse (v. Akerbl. p. 38.); sed Parnes demus nusquam reperitur, dubiumque est, an in hoc titulo demorum nomina decurtentur. Si tamen Parnes demus, legi potest: .... vína Пagy. Osos Пagy. Sequitur donλéns Aavπrgeús, sive decurtata voce (AavTtg.) sive plene scripta. Proximus est Aexonensis. [ε]v Juvaι [καὶ Δη]μή[τριο]ν, καὶ εἴτις ἄλλος ἐμοὶ ἐ[χθρός,] καὶ τούτους πάντας. καταδῶ αὐτούς σ[οι], 5 Ονήσιμε· πάντας τούτους αὐτοὺ[ς] καὶ τὰς τούτων ἐπ ̓ ἐμοὶ πράξεις σοι παρακατατίθεμαι ἴσθι τούτων τῶν ὀνομάτων, καὶ τῶν τούτων πάντων. [Ε]ρμῆ καὶ Γῆ, ἱκετεύω ὑμᾶς τηρεῖν In quibus nihil vir doctus admisit, quod displicere cui una cum diis sacrentur illi defixi, quum praesertim ex Taciti Dionisque locis pateat tabellas istas cum corporibus mortuis sepultas esse. Immo credat aliquis hunc esse eundem Onesimum, cuius sepulcrum habes n. 535. sed loci, ubi inscriptiones repertae, non congruunt. Akerbl. tamen verisimilius iudicat, ὀνήσιμον dictum esse Mercurium, qui alias 'Epouvios, hoc est interpretibus grammaticis ὁ λίαν ὠφελῶν: derivantque hanc vocem ab ipso övívnμ, unde est övnoquos. Ceterum cave putes defunctum has defixiones tum, quum moribundus esset, dictasse: potius is, qui tabellam in sepulcro deposuit, superstes fuit; unde illa: xai Tàs ToÚTwv ἐπ ̓ ἐμοὶ πράξεις σοι παρακατατίθεμαι τηρεῖν: ubi πράEεs ' uoi vix possunt de iis intelligi, quae isti adversus corpus mortuum molituri sint. Eguns dicitur xároxos, ut n. 538. гĩ xáтoxos, activo sensu, quum vulgo xáтoxa sint qui a Deo tenentur, vɛ, κατάληπτοι, νυμφόληπτοι, ἐκ Θεοῦ κάτοχοι: sed activae significationis exempla attulit iam Akerbl. ex Iona II, 7. et Galeno, cui genus fasciae capiti circumdatae xάToxos dicitur. Haud dubie Terra et Mercurius xáτox dicti sunt, quod necessitate irrevocabili detinent defunctos: ut ap. Grut. p. LII. 10. Mercurius dicitur Arcetius, quod virga turbam animarum coercet (v. Akerbl.). Etiam lapides sepulcrales, oi èπì μvýμaσi Tiéμevo, dicuntur náтox λí Ja (Hesych.). Sed a praestigiarum sacerdotibus vocis vis ad xaτadéouwv rationem translata videtur, ut iam xáτoxo Seol essent ii, qui defixos a magis homines detinerent. Mercurii sacerdotes quare xáTox dicti sint (Hesych.), incertum est: potest hoc eorum nomen passivum esse, deo pleni, aut activum, qui detinerent homines defixionum artibus. Mox náτoxos io di ToÚTWV Twν ovoμάтwv verte: memento horum nominum, ut naróxws åvтi Tou μvnμovinãs Lex. Seg. p. 105. 'Ovouάтwv non est avgπwv, qui usus non Graecus, sed Romanus et Hebraicus; unde in labentem Graecitatem transvectus est: potius voμáτwv hic de ipsis nominibus istorum hominum intelligendum. Mox vs. 11. Akerbl. legit rngev: praeferrem TagεTε, suppletis vs. 12. init. litteris TE vel repre Dictio est, qualem ab homine plebeio exspectaveris; vs. 4. tamen soloecum xaÌ TOÚTOUS Távтαs nαtadŵ avrous distinctione sustulit Bekkerus; nec vs. 5. hendenda sunt verba, πάντας τούτους αὐτοὺς καὶ τὰς τού Twv ET' Eμoi Toάes, optimae Graecitati accommodata. Vs. 10. καὶ τῶν τούτων πάντων videtur esse: et rerum omnium hominum horum. Sed quod maxime mirere, hic homo solet H pro E scribere; unde nolim cum Ak. coniicere, titulum paulo post Euclidem scriptum esse, quum usus litterae H nuper receptus ab imperitis traduceretur etiam ad ea vocabula, quae litteram E postularent: immo quavis aetate in id vitium incurrere rudes litterarum potuerunt. Scriptura, de qua multus est Ak. non est cursiva, quae qualis fuerit, ex papyris Aegyptiacis nunc notissimum est: litterae acuto stilo rasae magis quam exaratae sunt, lineis ut plurimum rectis: igitur etiam O ut plurimum non rotundum est, sed modo quadratum, modo triangulare, modo forma etiam minus regulariter facta; solum Y quodammodo cursivum est. Ceterum I, E, ≤, ♫ bonae aetatis sunt; litterae Xî forma + in titulis publice exaratis apud Atticos nonnisi antiquissimis temporibus reperitur, ut n. 9. De titulis non Atticis hoc loco taceo: ad eos tamen nota pertinere n. 166. In hoc plumbeo titulo forma illa + ex antiquo resedit usu. singulari prorsus forma Z expressum est; in ceteris nihil video memorabile. Ex his autem formis aetatem tituli cognosci non posse apertum est, nisi quod satis videtur antiquus, Akerbladio iudice ante Alexandrum, sed post Olymp. 100. scriptus. Et posterius quidem plane probo, quum praesertim pro OY nusquam compareat O, quod tamen aliquot post Olymp. 100. Olympiadibus perduravit. Igitur possis hoc monumentum circiter Olymp. 105-110. scriptum iudicare: sed potest etiam paulo recentius esse. Antiquae formae sunt douλéns, Zouvia: sed hae ne illa quidem aetate obsoletae erant. |