Composui in seqq. tabulas votivas, quibus adde ex superioribus n. 460. et n. 475. Primum est marmor Elginianum Viscont. n.6. Synops. Mus. Brit. n. 223. Edidit Osannus Syll. I, 43. p. 142. correctius edo ex collatis Osanni, Mülleri, Rosii schedis. Titulus videtur Athenis positus fuisse. Non est orandov scriptus. ་་་ ΑΤΡΙΝΙΟΣ ΤΟ ΚΛΩΡΟΥ ΤΟΥ ΥΤΟΥΣΩΣΘΕΝΟΥΣΦΗΤΟ ΔΙΑΣΚΑΠΠΙΑΔΟΥ ΤΟΝΝΑΤ 5 ΣΥΝΠΛΕΟΝΤΕΣ ΝΑΥΤΑΙ ΑΠΟΛΥΜΑ ΤΑΡΣΙΩΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ Vs. 1. extr. Os. ПTO, Müll. ПIO, Ros. .T. Vs. 2. Os. KA.P, Ros. KɅNP, Müll. KASP. Vs. 3. eo loco, ubi vides, incepi duce Müllero, cuius lectionem dedi, addito PHTO ex Ros. In prioribus s. ΑΤΩΥΣΩΣ...ΕΝΟ, Ros. ΥΤΟΥΣΘΕΝΟΣ. Vs. 4. Os. AIAZKAHPAAOYTONNA..; Ros. omittit primum ▲, pro ПA habet ПIA, et in fine TON NAT; Müll. ПIAAOY, quod dedi (retento ), et in fine TONNIT. Vs. 5. primum ex Ros. ultimus ductus ex Müll: Vs. 6. ex Ros. Müll. contra Os. TAPEI........... HPION, quae lacuna ΤΑΡΣΙΩ.. nimia est. In omisso I subser. consentiunt Ros. et Müll; ... Tabula Musei Britannici (Synops. n. 241.) ex lapide Eleusiniaco. Ediderunt Dodw. Itin. T. I. p. 403. Osann. Syll. I, 60. p. 168. Habeo etiam ex schedis Rosianis, ubi vs. 1. deest. NH EYXHNYTTEP ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ · νη εὐχὴν ὑπὲρ Εὐφροσύνου. Est votum mulieris. Ad Pnycem in utroque a suggestu latere cava quaedam rupi incisa sunt recipiendis donariis: ex his una cellula amplior est, quae Dod ་ wello iudice Iovis Summi (Aiòs &↓íorov) statuam continebat. De cultu Iovis huius Thebis et Corinthi atque Olympiae v. Explicatt. ad Pind. Nem. I. 360. Corcyrae quoque eundem venerationem habuisse Corintho translatam docet titulus suo loco edendus: idemque Zeus oros in titulo Placiae reperto memoratur. In illa igitur Pnycis rupe et haec inscriptio et ceterae n. 498-506. repertae sunt, exi guae omnes mensurae, variis pro votorum causa emblematis insignes; quas Viscontus Elgin. n. 60. complexus est, in alio marmore pedem sine titulo, in alio praeterea manum cum inscriptione oblitterata, in alia Paederotis votiva tabula aurem inesse annotans. Quae in titulis deinceps editis hac de re annotavi, ex Visconto, Dodwello, partim etiam ex schedis Osanni hausta sunt. 498. In tabula Elginiana, Mus. Brit. Synops. n. 252. sine anaglypho; ex schedis Rosianis. Edidit Dodw. Itin. T.I. p. 402. et minusculis ex schedis Walpolii Clark. Itin. P. II. S. II. p. 466. Praeterea hunc titulum et ceteros usque ad n. 506. excepto n.499. dedit Osann. Syll. I, 78-85. f ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΥΨΙΣΤΩΔΗ Σύντροφος ὑψίστῳ Διῒ χαριστήριον. XA PIETHPION 499. Tabula Elginiana ibidem inventa (Viscont. n. 60.): inest oculus. Ex Walpolii schedis minusculis edidit Clark. Itin. 1. c. Εὔοδος ὑψίστῳ εὐχήν. Lapis Mus. Brit. n. 246. cum anaglypho ventrem repraesentante. Titulum ante Os. edidit Dodwell. Itin. T. I. p. 403. Nos damus ex schedis Rosianis.. ΟΛΥΜΠΙΑΣΥΨΙΣΤΩ EYXHN 501. · Ολυμπιὰς ὑψίστῳ εὐχήν. Marmor Mus. Brit. n. 250. in quo expressa pars faciei, quae sub oculis est. Ligno incisum ante Os. dedit Dodwell. 1. c. p. 404. Ex schedis Rosianis. Marmor Mus. Brit. n. 248. cum anaglypho duo brachia repraesentante. Ligno incisum ante Os. ap. Dodw. ib. p. 402. Ex schedis Marmor Mus. Brit. n. 251. etin anaglypho nianimas repraesentante. Verba ante Os. edidit Dodw. h. p. 403. Nos damus ex schedis Sinque munal Rosianis. . Marmor Mus. Brit. n. 247. cum eodem anaglypho quo n. 505. Ex schedis Rosianis et Osanno. Vitiatum praebet Dodw. ib. p. 403. Marmor Mus. Brit. n. 249. cum eodem anaglypho. Verba ante Os. edidit Dodw. ib. p. 405. Nos ex schedis Rosianis. 910 Eirus irry Env. Nola E, non e, diserte antnoume! Klasik aibtéstante Evansio.... ude it.. Marmor Mus. Brit. n. 245. cum anaglyphé duos peulos repraesentante, quorum alter sectés videtur. Representavit Dodw. ib. p. 403. Damus ex schedis Rosianis et Osanni, cum Dodwello fere consentientibus. Litterarum apices lineis transversis terminantur. IAHLATIN YXHNANE HKEN *]Androv [e]xtv ave [S]nner. Qinuery pro Anuáriov barbara forma est, quam me alibi quoque in titulis posterioris aetatis legere memini: eam omnes hoc loco diserte praebent. Cf. n. 704. Haud procul a colle Poecilo campum Thriasium versus, secundum Gellium Itin. p.52. passibus ab urbe 6463 templum fuit lu: Neneris, de quo Pausan. I, 37. extr. μετὰ δὲ τοῦτο ναός ἐστι καὶ πρὸ αὐτοῦ τεῖχος ἀργῶν λίθων θέας άξιον. Est hoc haud dubie id, quod Adimantus Lampsacenus in honorem Philae Veneris exstruxit et Philaeum vocavit: Tv de AnunTgiou TOU βασιλέως κολάκων οἱ περὶ ̓Αδείμαντον τὸν Λαμψακηνὸν νεών κατασκευασάμενοι καὶ ἀγάλματα ἱδρυσάμενοι Θριῆσιν, ὠνόμασαν Φίλας Αφροδίτης, καὶ τὸν τόπον Φιλαῖον ἐκάλεσαν, ἀπὸ τῆς Δημητρίου μητρὸς Φίλας, ὥς φησι Διονύσιος ὁ τοῦ Τρύφωνος ἐν τῷ δεκάτῳ περὶ Ὀνοpaw (Athen. VI. p. 255. C.), ubi p. μrpòs dicendum fuisse yuvaròs (vel yauers) in Indice p. 528. monuit Schweighaeuser. Neque enim Demetrii Poliorcetae ex Lamia filia Phila intelligi potest (de qua Athen. XIII. p.577. C.). De Phila uxore Demetrii,. femina praestante, v. Diod. XIX, 59. et ibi Wessel. et Plutarchum Demetr. passim, et de Phila Venere cf. Alexin Comicum ap. Athen. VI. p. 254. A. A ruderibus illius templi prope abest rupes cum cellulis incisis, quibus donaria olim condita erant, ut aereae columellae ibi inventae; et sub cellulis inscriptiones sunt prope oblitteratae. Has ediderunt maxime Fauvel Mag. encyclop. a. XII. (1807.) T. III. p. 141. Dodw. Itin. T. II. p. 170. Pouquevill. Itin. T.IV. p.112.:sed varie dissidentes. Primam hanc Pomardus Itin. T. I. p. 106. litteris antiquissimis scriptam refert. ΦΙΛΗ... .. A PODITEI.. TEI, Dodw. IAHAPPOAEITEI. Litterae, si forma vetusta, affectatac sunt: illud et A apud Dodw. potest ex Evauévn Avénnɛ superesse. Ceterum Demetrii uxor apud scriptores semper día, non in, dicitur; est etiam íλa meretrix ap. Athen. Sic Pom. nisi quod pro primo habet O, et ♦ vs. 2. ultimum 1 omittit. Fauvelio unus versus est sic: ΦΙΛΗΑΦΡΟΔΙΤΕΙ, Pouq. ΦΙΛΗΑΦΡΟΔΗ ΧΙΙΙ. p. 587. Ε. 59. D. 593. F. "" 508. Ibidem; ex Fauvelio, Dodwello, Pouquevillio. ΕΥΝΙΑΣΘ........ ΘΡΕΙΣ Vs. Pouq. CYNIAEC, vs. 2. idem П0 NIKHC, Fauv. ΠΥΘΟΝΗΚΗΣ. Post hoc Dodw. addit A, pro quo Fauvelius N: id N aliquanto remotius praebet Pouq. ex quo addidi. Vs. 3. dedi ex Dodw. nam Fauv. Pouq. OPBIYE. Praeterea ex Pouq. lacunarum signa addidi, licet ap. Fauv. vs. 2. nulla lacuna sit nisi unius litterae, ne spatio quidem pluribus litteris relicto, quod lineis circumductis tituli modulum definivit. Ni fallor, legendum: Eůvías [giáσios] IIvovínns 'A[pgo]di[TMns] iegεús. Nam OPEIYE certo corruptum; et templum Philaeum in pagi Thriae dicione est, in qua vicinia etiam Pythonicen Venerem cultam esse verisimile est. Pythonice celebris est amica Harpali, cuius magnificum sepulcrum ex Harpali pecuniis exstructum ΑΝΔΡΙΑ ΑΦ ΡΟΔΙΤΕΙΕΥΞΑΜ ENHANEOHKE ad viam sacram in pago 'Eque, haud longe a Phi- In muro Capucinorum prope monumentum Lysicratis; ex schedis Askewii Fourmontus. Supra inscriptionem sex pedes equini 511. De vicinia Athenarum legiones Hassiacae a. 1688. deportarunt hoc marmor, quod Cassellis servatur. Cum amplo commentario edidit I. M. Gesnerus Commentar. Gott. Vol. II. (a. 1752. p. 281-324.) ubi tab. VI. tertiae partis vss. 12-24. aeri incisi Litterae sunt admodum rudes. sunt. I. ΕΓΡΑΙΟ ΠΑΙΗΟΝ ΑΣΚΛΗΠΙΕΚΟΙΡΑΝΕΛΑΟΝ 5 Post intervallum unius versus et dimidii : II. YT€IABPOTOICINPECBICTALAKAPWNLETACOYNE Y IAOCAPXACHnle - - ۷ - --A-P --- TA 20 $OPONEZOTI..HNOYCONANWCAL ENOCnYPOOPONEI TEAOCAYT..IC.YTOK.INTAXEWCACYCPOYAEAAAIJO..EOI KACOYJLA - - v - E - \ 'NCETEECOPEAAOLENOIONM OTA IWLAKAPAYTOCOBAKXOC II. vs. 1. secundum C addidi, quod operarum operarum tum quidem tam inficeta fuit, sed a sacerdotibus vitio excidit ap. Gesn. Marmor non posse ante indoctioribus et plebeiis asseclis. Publice tamen Antoninos exaratum esse ex Telesphori historia ex Telesphori historia Telesphorum ab Epidauriis Athenas missum esse ex annotat Gesn. posse autem vel tertio aut quarto ipso hymno III. vs. 17 sqq. patet, neque ille locus post Christum saeculo tribui. Tribus verbis infra potest ad antiqua tempora referri, quibus cultus docebo, Antoninis recentiorem titulum esse; isque Aesculapii cum cum Acesio Acesio Athenas traductus sit; ita est barbarus, vix ut ante tertium saeculum ut ante tertium saeculum sed recte Gesnerus hoc titulo putat peculiare be scriptus videatur, nec publice a civitate, quae ne neficium celebrari, quod tum ipsum Telesphoro INSCR. GR. VOL. I. acceptum Athenienses rettulerint. Non tamen liquet hoc factum esse occasione pestilentiae, quae M. Aurelio et Commodo Impp. orbem Romanum infestavit (cf. Gesn. p. 321.). Iam ut ad singula Iam ut ad singula accedam, primo loco ex more ponitur 'Aya Túx. Dein hymni sunt tres, I. in Aesculapium, II. in Hygieam, III. in Telesphorum. Primus abstersis foedae barbariei vitiis hic est: Ἔγρεο Παιήων ̓Ασκλήπιε, κοίρανε λαῶν, Λητοΐδου σεμνῆς τε Κορωνίδος ἠπιόφρων παῖ· ὕπνον ἀπὸ βλεφάρων σκεδάσας εὐχῶν ἐπάκουε σῶν μερόπων, οἳ πολλὰ γεγηθότες ἱλάσκονται 5 σὸν σθένος, ἠπιόφρων Ασκλήπιε, πρῶτον, Ὑγείαν. Ἔγρεο καὶ τεὸν ὕμνον, ἰήιε, κέκλυθι, χαῖρε, Contulit huic Homericum et Orphicum Gesnerus; et, ut pauca ex eodem addam, habebantur praeterea alii, ut vetus carmen anapaesticum ap. Aristid. Sacr. serm. I. p. 280. ut Alisodemi Troezenii et Sophoclis (Lucian. encom. Demosth. 27.), ex quibus Sophocleum carmen Athenis cani solitum esse, docet Philostratus Vit. Apoll. III, 17. oi de dov won'v, ὁποῖος ὁ παιὰν ὁ τοῦ Σοφοκλέους, ὃν ̓Αθήνησι τῷ Ασκλη πίῳ ᾄδουσιν. Paeanem tamen hunc lyricum fuisse dixeris, non epicum: nisi carmen tale, quod, ut noster hymnus, a voce Пamwv fere incipiat, etiam Paean vocari potuit. Invocatur Aesculapius, ut ex somno expergiscatur: quippe qui somnum mittit incubantibus, est ipse quoque somniculosus deus. Barbare transcriptus est vetustus hymnus, in quo fuit ygeo: quadratarius dedit eyga . Defendit hoc Gesnerus his verbis:,,"Eyga p. yεigai, syncope, cui auctoritatem praestat Il. β, 41. ἔγρετο p. ἐγεί gETO, et Hymnus Orphicus in 'Auper Bacchum p. 148. vs. 2. ἐγρόμενον p. ἐγειρόμενον. Εγραι ὦ per synizesin coalescit inter pronunciandum, ut multa quae dare potest Clarkius ad Il. ε, 349. et ad 1, 533. et ad o, 18." Modo exemplum aoristi primi eyga Ja attulisset. Sed poterat vel ex insolito loco ToŨ ŵ vs. 6. quem frustra defendit, lapsum quadraτοῦ tarii perspicere; addo Anthol. Palat. T. II. p. 739. n. 375. ɛ, Ἔγρεο, Κωνσταντῖνε, τί χάλκεον ὕπνον ἰαύεις; Quid quod vs. 6. quadratarius KAIKAYTI pro zéκλυθι dedit? Vs. 5. ὕπνον ἀπὸ βλεφάρων manifesto de dormiente Aesculapio ipso dicitur, quem volunt expergisci, ut modo diximus. Vs. 4. mira est dictio vegów: Gesn. de Cois cogitavit Aesculapii cultoribus, apud quos fórtasse primum hic hymnus cantatus esset (illi enim Meropes dicuntur): quamquam etiam alia profert minus probanda. Mihi verisimile fit, poetam de Cois cogitasse, sed deinde, quum hoc hymno promiscue uterentur Graeci, μɛgówv pro appellativo habitum esse. Vs. 6. malim κέκλυθι χαίρων. Secundo loco tenemus paeanem Ariphronis Sicyoni, cuius priora verba usque ad Boras praebent Lucian. de lapsu inter salut. c. 6. Max. Tyr. XIII, p. 229. et integrum carmen Athenaeus XV. P. 702. A. Dedit post alios Brunck. Anal. T. I. p. 159. (cf. Iacobs. Anim. T. I. P. I. p. 308 sqq.). Doriis nu Paeanem diserte dicit Athenaeus: quod confirmat marmor nostrum, in quo nonnisi talia carmina, quae deorum cultui inservirent, perscripta esse liquet: mirumque quod inter Scolia hoc poema rettulerunt docti. Carminis maxima pars meris decurrit, a quibus introitus strophae (ut ap. Pind. Nem. X.) et initium ultimae partis declinat impetu anapaestico, item unus et alter ordo logaoedicus et maxime primae et secundae partis exitus ithyphallicus, hoc prorsus ut in Doriis strophis Medeae Euripideae (v. Comm. de crisi Pindari in Act. Acad. Boruss. a. 1822. 1823. cap. 9.). Tres enim numeri partes sunt, quarum prima terminatur verbis σύνοικος εἴης, altera voce πέφανται. Carmen paucis locis emendatis hoc est: Vs. 1. σe solus Max. Tyr. ceteri σoũ. Vs. 2. in libris nonnullis Luc. et Max. est véo. Vs. 4. Licymnius loco paulo post allato Toxwv, librarii vitio. Vs. 5. male in Anal. tãs irodaíμovós 7' ex Athen. partim, partim ex eius Epit. Dedi lectionem optimam ex hymno, qui fertur, Licymnii ap. Sext. Emp.. Vs. 9. praemisi xaí, ut metro succurrerem. Vs. 10. ultimum epu addidi ex Licymnio: sine quo metrum a Dorio paulo alienius; rarus enim trochaeus singularis in fine post arsin; recteque Hermannus monuit etiam apud Aeschylum Prom. 886 sqq. in fine strophae addendum esse yάuwv, quod me fugerat in Comm. de crisi Pindari c. 9. Iam vero in lapide, quamvis non integer servatus sit, multa novata esse liquet; sed ne una quidem lectio inest, quae praeferenda sit aliunde notis. Vs. 1. habetur 'rycía, estque Bgoroïoi additum, quod deest apud ceteros omnes: dein pro σεν ut ap. Athen. Luc. est σov, et pro valou scriptum erat vɛ[o]ny, hoc est valiny: cf. variam lectionem véoiui, de qua modo dixi. Mox fuit B[or]ov. Pro σύνοικος εἴης videtur συζυγείης fuisse; Ν pro C quadratario imputaverim. Mox pro si vág pessime scriptum erat HAAYEIC, pro Texéwv autem, quod |