[Μνῆ]μα τόδε ὑψιφανές Δη[οῦ]ς [3]α[κόρ]οιο δέδορκας
μυρίον ἐν σοφίῃ κῦδος ἐνενκαμένου,
ὃς τελετὰς ἀνέφηνε καὶ ὄργια πάννυχα μύσταις
Εὐμόλπου, προχέων ἱμερόεσσαν ἔπα·

5 ὃς καὶ δυσμενέων μόθον οὐ τρέσεν, ἀλλ ̓ ἐσάωσεν
ἄχραντα ἀῤῥήτων θέσμια Κεκροπίδαις.
Α μάκαρ, ὃν καὶ δῆμος ἐπεστεφάνωσε γεραίρων

Hierophantae nomen non opinor in alia monumenti parte periit, sed siletur de industria (cf. n. 434. et ad n. 190.). Vs. 1. ζακόροιο emendavi certa via, quam posthac vidi etiam Iacobsium in

isse: et vs. 7.

ὦ μάκαρ, ὃν dedi, quum alii voluissent ὦ μάκαρον: quamquam etiam μάκαρος non sine exemplo est in titulis. Inscriptio est quidem sepulcralis; non tamen dubito hierophantae imaginem appositam fuisse (cf. n. 405.); et praestabat certe honorariis addere hunc titulum. Vs. 5. de hostium Eleusinem petentium impetu dicitur: fuerunt opinor Gothi, qui circa a. 269. Achaiam omnem vastaverunt, deinde a Dexippo Atheniensi fusi, Epirum, Acarnaniam, Boeotiam pervagati sunt. Cf. ad n. 380. qui titulus eandem scripturae formam refert.

402.

Marmor Elginianum Viscont. n. 40. Synops. Mus. Brit. n. 197. Ex schedis a Rosio missis.

ΑΣΚΛΗΠΙΟΥΜΕΔΜΩΑΠΥΡΦΟΡΟ
ΠΕΙΣΩΝΑΛΕΥΣΣΕΙΣΙΠΠΙΚΟΝΗ
ΑΡΞΑΝΤΑΘΗΝΑΙΟΙΣΔΕΤΗΝΕΠ

ΚΑΤΑΤΟΕΠΕ[Ρ]Ω[Τ]ΗΜΑΤΩ

5 ΣΥΝΕΔΡΙΟΝΙΕΡΕΟΣ
ΑΓΑΘΟΠΟΔΟΣΦΛΥΕ

Ασκληπίου με ὁμῶα πυρφόρον φίλον
Πείσωνα λεύσσεις, ἱππικ[ῶ]ν ἡ[γήτορα,
ἄρξαντ' Αθηναίοις δὲ τὴν ἐπ[ώνυμον.
Κατὰ τὸ ἐπε[ρ]ώ[τ]ημα τῶ[ν Αρεοπαγειτῶν τὸ ἱερὸν
5 συνέδριον, ἱερέ[ω]ς

...

Αγαθόποδος Φλυέ(ως).

Titulus statuae subscriptus ministri Aesculapii, taediferi, qui olim, quantum video, equitum dux fuerat, et archon eponymus: sed tum quum statua dedicaretur, taedifer fuit. Vs. 1. 2. exempli causa explevi: vs. 3. malim ἄρξαντ', Αθηναίοις δὲ scribi posse: sed vix hoc fieri potest. Synedrium haud dubie concilium sacerdotum est, ἱερὰ γερουσία.

403.

Eleusine in casa Albani s. coloni, in basi statuae, litteris pessimis. Ed. Chandl. Inscr. II, 1 19. p. 77. Habeo etiam ex schedis Villoisoni (in campo Rario) et Akerbladii, quas misit Münterus.

Η Πολι AIPAPIONCWCI ΠΑΤΡΟΝΔΑΔΟΥ ΧΟΝ

5 ΔΑΜΟΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΙΣΒΙΑΝΟΥ ΤΩΝΔΑΔΟΥΧΗΣΑΝΤΩΝ ΕΓΓΟΝΟΝ

Litteram λ dedi ex Chandleri syllabo. A apud Chandl. est 4; haud dubie fuit A, quod dedi. Vs. 5. dedi ex Vill. (Chandl. ). Vs. 6. Chandl. ΔΑΔΟΥΧΑΔΑΝΤΟΝ, quod correxi ex Vill. Ak. Ibidem Ak. ΕΚΓΟΝΟΙ, Vill. ΕΓΓΟΝΟΙ.

Ἡ πόλις Αἰράριον Σωσίπατρον Δαδοῦχον, Δαμοτέλους καὶ Θισβιανοῦ τῶν δαδουχησάντων ἔγγονον.

404.

Eleusine in ruderibus parietinis templi Cereris et Proserpinae. Ed. Spon. Itin. T. III. P.II. p. 125. Sine varietate praebent schedae Fourmonti..

Marmor Dawkinsianum Oxonii, olim Athenis in ea parte D. Cyriani, quam architecti vocant Metochi, prope palatium archiepiscopi, Aeri incisum titulum, pessimis litteris insignem, dedit Chandler. Marm. Oxon. II, 72. Hinc Brunck. Anal. T.III. p. 281. n. 612. (cf. lacobs. Animadvv. T. III. P. II. p. 205.). Iacobs. Anthol. Palat. Append. n. 145.

ΛΗΟΥ ΚΑΙ ΚΟΥΡΗΣθεΟΪΚΕΛΟΝ ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΝ
ΚΥΔΑΙΝΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΔΟΜΟΙ ΚΛΑΔΑΣ
.ΕΚΡΟΠΙΗΣCΟΦΟΝΕΡΝOΣEΡωΤΙΟΝ ΙΡΑΚΑΙΑΥΤΟΣ
ΛΕΡΝΑΙΩΝ ΔΥΤΩΝ COΝΕΔΕΚΤΟΓΕΡΑΣ

Δηοῦς καὶ Κούρης Θεοἵκελον ἱεροφάντην

κυδαίνων πατέρα στῆσε δόμοις Κλεάδας, Κεκροπίης σοφὸν ἔρνος Ἐρώτιον· ᾧ ῥα καὶ αὐτός

Λερναίων ἀδύτων ἶσον ἔδεκτο γέρας.

Epigramma hoc non ab omni parte recte intellectum est. Erotius eo celebratur Atheniensis (Κεκροπίης (Kenpoins σopov Egvos), qui Cereris et Proserpinae Hierophantes, Eleusine puta, fuit. Huius statuam domi posuit Cleadas filius: hic tamen non Eleusinius Hierophantes fuit, sed Lernaeus : nam Lernae quoque Demetria mysteria fuisse notum est. Igitur Cleadas dicitur par patri munus honorificum accepisse, hierophantiam Lernaeorum adytorum. Cleadam Lernaeorum Hierophanten fuisse docet epigramma epigramma a Iacobs. Anthol. Palat. T. II. p. 241. recte editum:

10

Τήνδε πύλην λάεσσιν ἐϋξέστοις ἀραρυῖαν, ἀμφότερον, κόσμον τε πάτρῃ καὶ θάμβος ὁδίταις, τεῦξε Κλέης Κλεάδας ἀγανῆς πόσις εὐπατερείης Λερναίων ὑδάτων περιώσιος ὀργιοφάντης, τερπόμενος δώροισιν ἀγασθενέων βασιλήων. Simul inde patet, Cleadam esse Argivum, id quod ipsa nominis ratio statim mihi suggesserat. At pater est Atheniensis. Quippe Attici Hierophantae cum Lernaeis connubio iuncti erant; unde Erotii f. ex Argiva haud dubie matre ortus, Lernaeorum Hierophantes constitutus est. Δόμοις autem nisi forte de domo patris intelligendum sit, filius tum Athenis domum habuerit necesse est. Nempe retinebat is etiam Atticam civitatem. Erotium puto defunctum esse.

406.

In basi, quae Eleusine olim posita, mox Salaminem translata est in aedem Beatae Virginis. Ex schedis Fourmonti.

ΑΓΑΘΗΤΥΧΗ

KATATAAMANTATHE

MX
ΧΤΟΝ

5 ΘΟΝΤ

1 КА І ЄП

ΒΟΥΛΗΤΩΝ

\TIANMYH HNAIONT

ΡΌΔΕΙΤΟΝ

ΘΗΝ ΟΥΠΕΡΙΟΔΟ

KOYY

ΑΘΗΝ

ΝΦΛΥΕΑ

ΠΑΙΟΝΕΜΕΝΟΝΟΜΕΖ

IOCAYNOMENONAE;

T. NO A CANTOKEECAION

ΘΗΝΟΦΙΛΟΝ

Singulae correctiones manifestae sunt: et cave Nɛμéwv scribas, quod fucari aliqua ratione possit: sed μὲν desideratur et ὢν quoque: etiam ὠνόμασαν certum est, licet Fourmontus magnopere aberraverit. In voce 'Avalos corripitur diphthongus at, quod fieri in hac voce negavi ad n. 33. Nec tamen id sine exemplo est, ut hic et ap. Aristoph. Vesp. 282. φιλαθήναιος. Attamen rara admodum haec correptio est, nec nisi metro urgente expressa: nec post haec exempla in titulo n. 33. 'Anvéwv pro 'Avaíwv accipi potest. Immo nuper ad me missa est vasis inscriptio Beneventi effossi, quae his verbis concepta est: τῶν ̓Αθήνηθεν ἄθλων, prorsus ut in By

Titulus quamvis turpiter habitus tamen inte- zantio titulo; et vas istud Attico illi (n. 33.) simil

ger restitui potest.

̓Αγαθῇ τύχη.

Κατὰ τὰ δόξαντα τῇ ἐ[ξ ̓Αρείο

υ] πά[γου] βουλῇ [καὶ τῇ βουλῇ] τῶν
Χ' τὸν [ἀφ ̓ ἑ]στίας μυη

5 θέντα Αθ]ήναιον, τὸν
καὶ Ἐπ[αφ]ρόδειτον, [Α-
Την[αίζου περιοδο[νεί
κου υ[ό]ν, Φλυέα.

Παῖς μὲν ἐὼν ὄνομ ̓ ἔσ[χεν 10 Αθήν[α]ιος, αὐξόμενον δέ

ὠνόμασαν τοκέες διον
Α]θηνόφιλον.

Vs. 1. AMANTA fuit AOEANTA, quae formula usitata, e. c. n. 400. Vs. 2. E (pro quo C esse debebat) muta in E. Ibidem MX superest ex πάγου ΠΑ. Tάyou fuitque ПA. Mox Fourm. a priori BOYAH aberravit ad alterum, omissis intermediis. Vs. 4. siglo X non confido: nam hac aetate (diu opinor post Hadrianum titulus scriptus) non Sexcentorum Senatus fuit, sed Quingentorum: neque Fourmonti ea est fides, ut neges X in mutari posse. De μunévτi ap' Eσrías v. ad n. 393. Quae deinceps usque ad vs. 7. correxi, aperta sunt. Sequitur distichum elegiacum:

Παῖς μὲν ἐὼν ὄνομ ̓ ἔσχεν Αθήναιος, αὐξόμενον δέ ὠνόμασαν τοκέες δῖον Αθηνόφιλον.

limum est. Unde iam patet, n. 33. quoque legendum esse: τῶν ̓Αθήνηθεν ἄθλων εἰμί, et inter ΝΟ (O est Theta, non Omega, ut putabamus) excidisse vocalem E, sententiamque esse: Sum ex praemiis, quae Athenis reportata sunt. Haud dubie autem

id vasculum Beneventi effossum ex Panathenaica victoria reportaverat Graecus quidam Maloentinus. Sed redeo ad epigramma Athenaei. Is igitur, quod superior tituli pars docet, et Athenaeus et Epaphroditus nominatus est; versus autem docent puerum esse Athenaeum vocatum. Quod nomen retinet etiam in superiore parte: et recte: nam i μυη Jeis ap' orías est puer (v. ad n. 393.). At idem erat iam avouevos, ut in fine dicitur: unde patet non teneros pueros, sed adolescentibus propiores fuisse hos ap' Eσrías μvnévras. In versibus vero #ais de prima pueritia dictum: unde opponitur

avouevos. Aliter haec explicari nequeunt. Sed mirum quod, quum alterum eius nomen in superiore parte sit Epaphroditus, in versibus is postea dos Avópios vocatus dicatur. Quam rem vide an ita expedias. Parentes Athenaeum, quod omnibus civibus carus esset, Avopiλov vocarunt; sed cives vocarunt 'Etappódeirov, quod gratiosus et venustus esset: ex qua denominatione fluxit altera, qua eum vocarunt parentes.

CAPUT QUINTUM.

VARIORUM VIRORUM.

407.

Athenis in arce. Ed. Chandlerus Inscr. II, 17. p. 52. Ex Gellii schedis misit Rosius.

In insula Salamine prope vicum Ampelaki, in marmore nigro. Ed. Spon. Itin. T. III. P. II. p. 92. Wheler. Itin. p. 421.

ΝΙΚΟΚΛΗΣΗΓΗΣΙΠΠΟΥΑΝΑΓΥΡΑΣΙΟΣ

ΕΙΚΟΝΑΤΗΝΔΕΑΝΕΘΗΚΕΝ. . . ΜΩΝΠΑΤΡΟΣΕΑΥΤΟΥ
ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣΚΟΣΜΩΝΤΕΡΑΝΣΑΛΑΜΙΝΑ

Formam dedi ex Whel. et titulum in tres lineas divisi, quod fieri oportere ex utroque apographo patet. Vs. 2. dedi Sponii lectionem: Whel. ΑΝΕΘΗΚΕΝΝΙ ..... ΜΩΝ, quod non potest verum esse, Exempli causa in trium ap. Spon. lit. terarum spatio colloco litteras AIIH.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣΣΩ

ΑΥΤΟΥ ΠΑΤΕΡ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥΔ

ΚΛΥΜΕΝΩΙΚ

Νικοκλῆς Ἡγησίππου ̓Αναγυράσιος.
Εἰκόνα τήνδ ̓ ἀνέθηκεν [Απή]μων πατρὸς ἑαυτοῦ
ἀθανάτοισι θεοῖς, κοσμῶν ἱερὰν Σαλαμῖνα.
Filius ... mon patris imaginem dicavit, Nicoclis
Hegesippi f.

409.

Athenis; ex schedis Fourmonti.

Διονύσιος Σω...... [τὸν ἑ]αυτοῦ πατέρ[α] ......

Διονυσίου Δ....... Κλυμένῳ κ[αὶ Κόρῃ. Κλύμενον esse in-
ferorum deum ex Pausania aliisque constat, etiam
ex inscriptionibus, iisque Hermionensibus.
Müller. Dor. T. I. p. 399.

410.

,, Athenis prope domum Consulis Franciae"; ex schedis Fourmonti.

ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΕ

IPAIEA

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ Π

ΕΙΡΑΙΕΥΣ

Cf.

̓Αντίπατρον Δημητρίου Πειραιέα Θεόδωρος Ηρακλείδου
Πειραιεὺς ἀνέθηκεν.

ΣΕΜΝΗΣ ΑΝΑΠΟΦΡΕΝΟΣ ΑΞΙΑΜΟΙΣΑ
ΣΩ...ΥΓΙΩΝΥΙΕΣΕΡΙΧΘΟΝΙΔΑΝ

5 . . . . ΣΟ ΑΣΕΔΟΣΑΝΤΕΡΑΣΑΙ ΓΑΡΑΘ

ΤΟ...ΟΔΑΝΔΡΙΤΕΚΕΙΝΧΑΡΙΤΑ
τέρας

Duo primi versus litteris paulo maioribus. régas dici videtur. Exempli causa sic scripsi, vs. Vs. 1. 2. haec fere sunt:

Ὁ δῆμος.

Σωκράτης? Σωκράτους Θορίκιος.

Ex vs. 4. medici honores fuisse coniicio, cui statua dicata, quae utpote insigni arte elaborata réxvas τέχνας

primo in E mutato:

Οὔποτέ σοι] σεμνᾶς ἂν ἀπὸ φρεν[ό]ς ἄξια Μοισᾶ[ν
δοῖ]ε[ν δ]ῶ[ρ] ὑγιῶν υἱες Εριχθονιδῶν·
τοὔνεκά] σο[ι τέχν]ας ἔδοσαν τέρας· αἱ γὰρ ̓Αθ[ᾶναι
σπεύδουσιν] το[ι]ῷδ ̓ ἀνδρὶ τεκεῖν χάριτα.

Nec multum haec discedent a vero.

In conventu Capucinorum Athenis. Male edidit Pocock. Inscr. ant. P.I. c. 5. s. 4. n. 2. p. 51. Ego dedi ex schedis D. St-Martin et Fourmonti.

417.

In ascensu ad arcem, in marmore candido.

ΗΕΞΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΒΟΥ
ΛΗΤΩΝΕΞΑΚΟΣΙΩΝ ΚΑΙ
ΙΟΥΛΙΟΝ ΝΙΚΑΝΟΡΑ . .

Ed. Clark. Itin. P. II. S.II. p. 474.

Ἡ ἐξ ̓Αρείου πάγου βου[λὴ καὶ ἡ βου

λὴ τῶν ἑξακοσίων καὶ [ὁ δῆμος ..
Ἰούλιον Νικάνορα ..

Titulus ante Hadrianum scriptus, sed post
Augusti initium, ut videtur.

418.

Primus versus separatim editus ap. Cyriac. p. xiv. n.98.,, Athenis in Areopago ad aedem Dionysii, in quadam marmorea columna”, item ap. Μurat. T. II. p. MLxx. 4. ex schedis Cyriaci Barberinis. Nexu orationis duce adiunxi versus 2-4. ex Cyriaco n. 102. Athenis, ad lapidem ornatum imaginibus viri et puerorum", quos ex suis et Cyriaci schedis dedit etiam Murat. T. II. p. DCCCLXXXVII. 8. et inde Gor. Inscr. Etrur. T. III. Append. p. 240.

ΑΡΧΕΒΙΟΣ ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΘΕΟΥ
ΣΕΒΑΣΤΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΑΛΕΙΠΤΗΣ
ΠΑΙΔΩΝ ΚΑΙΣΑΡΟΣΕΠΕΜΕΛΗΘΗ ΕΥΤΥΧΗΣ
ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΝΕΙΚΟΣ ΣΥΝΕΞΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

In basi, cui posthac titulus n. 380. impositus est. Non satis accurate dedit Chandl. Inscr. II, 54. p. 55. Equidem praeter notitiam collectionis Choiseulianae n. 253. in qua hic titulus commemoratur ab auctore Dubois, usus sum apographis Fourmonti, Akerbladii (quod misit Münterus), Mülleri, quod Parisiis factum est in Museo regio (v. catal. Clarac. n. 543.). Aeri incisus titulus etiam in tabulis Claraci. Litterae sunt egregiae.