magis probo, ad singula Daduchi officia antea praestita refertur, ita ut post primam in Eleusiniis peractam daduchiam semel, post alteram iterum dedicata Sophoclis statua sit. Οργιαστής femina non videtur ferri posse; dedi igitur οργιαστίς. Ctesiclea Apollonii f. est ex Eumolpidarum familia eadem de qua n. 392. Ceterum KOPH pro KOPHI Sponii videtur vitium esse: certe n. 387. est KOPHI. 389. In basi magna marmorea ad templum Cereris Eleusine, super anaglypho pompam mysticam repraesentante. Haec basis videtur olim statuam muliebrem colosseam sustinuisse, cuius truncus prope adiacebat, secundum Sponium quinquaginta fere passibus a basi. Anaglyphum, inscriptionem et statuae partem repraesentant Spon. Itin. T. II. p. 283. Wheler. Itin. p. 429. ΟΥ ΝΝΙΓΡΕΙΝΟΣ ΙΕΡΟΚΗΡΥΞ Quamquam haec inscriptio non ipsius Nigrini statuae adscripta erat, tamen eam hic collocare aptum visum est, propterea quod hic Nigrinus (Novμήνιος vel Νουμέριος Νιγρεῖνος Ἱεροκήρυξ in stemmate n. 585. nominatur: unde simul patet Plutarchi fere aetate eum vixisse. Statua ipsa Sponio et Whelero Ceres est, Praxitelis fortasse, ut aiunt: truncum superstitem in Britanniam detulit Clarkius, qui et ipse Cereris statuam, in ipso templo collocatam, esse putat. Vidit etiam Meletius, cuius verba quae apponam digna sunt, Geogr. vet. et nov. p. 349. Οὗτος ὁ ναὸς τῆς Δήμητρος, τῆς ὁποίας τὸ ἄγαλμα σώζεται μέχρι τοῦ νῦν, μέγα ὂν καὶ στέφανον ἐσχηματισμένον ἔχον, ἀξιό βαρον αὐτῇ, εἶναι τανῦν ἐρίπειον. Sed Hirtius Hist. Architect. T. II. p. 21. puellam canephorum dicit, quae cum pluribus extra templum posita fuerit. Utut est, hanc statuam, quae nuper celebritatem nacta est, nola non antiquam esse, sed Hadriani aetate factam, utpote a Nigrino dicatam. Nigrini certe ipsius statua tantae basi imposita esse non potuit: quis enim Hierocerycem colosseum finxerit? Nec nisi colosso tanta basis convenit. Igitur nomen Nigrini arbitror esse eius, qui statuam dedicavit. Fortasse autem in alio basis latere (nam ea ex aliis lateribus terra obruta erat) altera inscriptionis pars latuit, vel in statuae ipsius plintho posita fuit, e. c. Δήμητρι καὶ Κόρῃ. Sic n. 486. Δήμητρι καὶ Κόρῃ Φάβιος Δᾳδοῦχος. Eleusine. Ex schedis Cockerellianis ed. Walpol. Travels p. 573. n. 37. Tractavit Welcker. Spicileg. Epigr. II. p. 23. 393. Eleusine. Ed. Spon. Misc. erud. ant. IV, p. 154. et Itin. T. III. P.II. p. 104. indeque Vandal. Diss. p. 398. aliique. ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΚΑΙ ΚΛΑΥΔΙΑ Γ. ΚΛΑΥΔΙΟΣΕΙΛΙ ΑΝΟΝΠΟΛΥΚΡΙΤΟΝ TONYIONMYHSENTA 5 ΑΦΕΣΤΙΆΣΤΑΙΝΘΕ ΑΙΝΑΝ ΕΘΗΚΑΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑΣ ΚΛΑΥΔΙΑΣ ΤΕΙΜΟΘΕΑΣΤΗΣΤΕΙΜΟ : Kados xal Kaudia r. Kadon Terrarov Moni xguton Tou vior, MunSerra ap Earias, Taiy Searn aven κριτον. ay, imi iepelas TeuoSeas Tis TeuoSéou Tapyrriou Su(yarpos), Dedi exemplum Sponii in Misc. editum; in Itin, vs. 1. habetur :... AIOEKAIKAAYAIA .. ibidemque notat se in narratione de itinere triennio ante edita etiam vitiosiorem bunc titulum edidisse. T. Kados Seaves iarges Epéros habetur in titulo, quem in Italicis edam: sed hoc loco de Atheniensi agitur, quippe qui ip Errias, munSels sit. Ap Errias, puneis quid esset, praeter alios, quos sciens omitto, perquisivere Cuperus Apoth. Hom. p. 297. qui non commode contulit dictionem aggar Sar ap Errias; Spanhemius de nummo Smyrnaeorum seu de Vesta et Prytanibus Graecorum diatriba, in Seguini selectis numismatis antiquis ed, II. p. 346 sq. et postea auctius in Thes. Graev. Antt. Rom. T. V. p.668 sq, qui ex eadem formula progressus exponit a domo seu lare initiatum, hoc est patria Athe niensem, non peregrinum, confusa tamen et intricata disputatione utens; mox Vandalius Diss. p. 38 seqq. sacerdotem Vestae intelligens; tum Wernsdorfius ad Himer. p. 778 sq. interpretans do mesticum dearum Eleusiniarum et quasi in penetralibus Cereris habitantem, qui in sacris serviat, preces praceat, et sicut Camillus sacerdoti ministret. Hunc fere sequitur Creuzerus Symbol. T. IV. p. 527. ed. pr. p.491. ed. alt. puerumque hunc quasi piaculi loco fuisse censet, In his quid verum quid falsum sit, ex ipsa rei explicatione patebit. Et primum quidem memoratu dignum, fuisse tam puellas un ehsas ap Errias quam pueros munSevras ap Errias : ad pueros pertinent n. 393. 406. (ubi inverso ordine ad eorías μvnévta), ad puellas n.443. 444.445. 448. Porro quum omnes hi tituli Eleusine positi fuerint, excepto n. 443. quem ad urbanum Eleusinium collocatum fuisse arbitror, patet de Vestae sacerdotio cogitari non posse; sunt, cultores Cereris et Proserpinae, quibus etiam dicatae eorum statuae sunt. Deinde vero pueros (et puel las) esse nota, non infantes, ut est qui dicat, neque, adolescentes, sed waidas opinor àupidareis (aizoueros vocatur ille puer n.406.). Quippe pueros solitos: esse initiari notum est; unde vox Himerii (XXII, 7.): mais Marys xal Erorrns avg. : Hinc est, quod paren tes solent has statuas dedicare (n. 393, 443. 445.) vel mater puellae (n. 448.): n. 406. non dictum INSCR. GR. VOL. I. : ..... est, qui statuam dedicaverit; non tamen dicavit respublica, sed haud dubie parentes, quorum etiam mentio in fine fit: tantum n.444. respublica puellae dicat statuam, utpote: orbae et sub tutore. Jam vero non ideo, quod domestici sint dearum, possunt illi ap éorias won Sevres dicti esse, propterea quod punivar ap Errias : una formula est, artissime coniunctis vocibus ip Errias uun Seis, non separatis, quasi ap' éσrías integrum comma constituat: quodsi aliquando simpliciter ap' orías esse dicuntur, patet tamen, pleniorem dictionem ita esse explicandam, ut illud ap errías componatur cum verbo. Immo ap erries Mun Sivau dictio est eiusmodi, qualis and Furan Tes tipous peperv : ut illa significetur initiationem de foco dearum feri. Nimirum initia torum alii, sunt simpliciter HunSevres, non ap érrias, alii won Sevres ap Errias: et horum potissimum sta tuae dedicari solebant: ceterorum nullum superest exemplum, nisi huc traxeris púστny Anous n. 39o. Sed ille homo, ex Daduchorum familia, potuit et ipse ap' orías μun dels esse, licet versu dictionem non capiente hoc non expressum sit: aut μúorns ibi sensu sensu non proprio de Daducho vel alio ministro sacro dicitur. Nunc videamus quis sit ô fun Deis ap' orías. Primarium mysten esse nemo dubitabit. Igitur, quum etiam peregrini successu aetatum initiati fuerint, Tòv åp' tσrías μvnévra oportuit esse civem Atticum iure optimo. Suidas v. ap Errias: Ap : Errtas vero Sar Tap Erries miouevos 'Anvaïos v. Haec petita sunt ex Harpocratione v. ap Errias: Kal ap orias uvert Far. Iratos en tw pos Kaudava. Oap Erries Molaevos Anwards a meerTws, nai ópŵ de Aáxwv čuvɛîta CIsaei verba pervertit Wernsdorfii coniectura. Orator ex remotae antiquitatis memoria, ut videtur, aliquid demonstraturus, in ea de qua dicit initiatione docet Tòv åp'éσtías MunSévra omnino Atheniensem fuisse, sed initiatum esse etiam alium peregrinum. Scripserim post návrws: Kárτwg de Aάxwv èμveito. Dioscuros notum est Eleusiniis initiatos esse, et hanc Lacedaemoniae Ledae filiorum initiationem celebrat etiam titulus Eleusinius n. 454. Lectus autem ille nuovuevos ap Errias ex insignibus familiis; insignes intellige eas, quae in sacris essent principes, et maxime in Eleusiniis, Eumolpidarum, Lycomidarum, Phytalidarum, Cerycum; ut ap erries n. 448, Earlas n. 448. ex Daduchorum familia est, redo etiam ex Eumolpidarum gente, de qua re statim dicam.. Lectus autem ex illis sorte, non a suis, ut ceteri initiandi, sed a republica offerebatur initiationi. Lex. rhet. p. 204. 'Ap irrias on Syat: i n Tav poxpirer ASnvalwv xxnpu 入aywv wais ànmooie mundsis. Sed λαχὼν παῖς δημοσία μυηθείς, Sed cave hunc putes piaculi loco oblatum: neque enim narrationi Neanthis TE TEASTWY ap. Athen, XIII, p. 602. D. quidquam cum Eleusiniis commune, est. At peculiare quiddam Tois ap' EσTías punoi peragendum in mysteriis fuit, unde i àp'έotías μvoúμeves ...... Kkk و . Himerio (XXIII, 7. 18.) per excellentiam est ὁ ἱερὸς παῖς: unde is (Himer. ib. 8. et Porphyr. 1. c. infra) simpliciter appellatur ὁ ἀφ' ἑστίας, et puella ἡ ἀφ' ἑστίας (n. 445. 448.), omisso iam initiationis vocabulo, et formula ca adhibita, quae officii sive muneris vim habet. Ut paucis defungar, ὁ ἀφ' ἑστίας μυηθεὶς ipsi foco proximus adstans ex hoc (ἀφ' ἑστίας) ini. tiabatur a ministris sacris ritu sanctiore, credo in ipsius foci gradus ascendens: ceteri remotiores et ex longinquo. Partim huc partim eo, quod ille puer Atheniensis necessario, respicit Themistius Orat. XIII, p.165. Αλλ' ἐχρῆν, ὡς ἔοικε, τὸν μυστα γωγόν μοι γενέσθαι τῆς ἐρωτικῆς τελετῆς οὐ πόῤῥωθεν τῶν παιδικῶν οὐδὲ ὀθνεῖον, ἀλλ ̓ ἐγγύθεν καὶ ἀφ' ἑστίας. Cf. p. 167. ᾧ οἰκεῖος ὁ λόγος καὶ οὐκ οἶδα εἴ τῳ ἄλλῳ οὕτως ἀφ' ἑστίας. Quapropter quae recens initialis deorum placandorum causa peragendae cae rimoniae fuerunt, eas omnes hic mystarum prin ceps pro ceteris peregit. Porphyrius de abst. IV, 5. Ὅπερ γὰρ ἐν τοῖς μυστηρίοις ὁ ἀφ' ἑστίας λεγόμενος παῖς, . 1 (adde ὃς) ἀντὶ πάντων τῶν μυουμένων ἀπομειλίσσεται τὸ Θεῖον, ἀκριβῶς δρῶν τὰ προςτεταγμένα, τοῦτο κατὰ τὰ ἔθνη καὶ τὰς πόλεις οἱ ἱερεῖς δύνανται ἀντὶ πάντων θύοντες. YNTOŨ Subscripta est annua sacerdos, Claudia Timothea, Claudii Timothei f. eadem quae n. 435. Ptolemaeo Lagida rege Timotheus e gente Eumolpidarum antistes, caerimoniarum Eleusine fuit (Tac. Hist. IV, 83.); ex quo quidni haec descenderit? Praeterea olim Timothea Glauci f, uxor fuit Medei ἐξ Εὐμολπιδῶν (Vit. Χ Oratt. p. 256. ed. Tub.); cf. ad n.386. Familiare igitur Eumolpidis hoc nomen: ac nisi fallor, etiam Conon et Timotheus, clari illi imperatores, fuerunt Eumolpidae. Daduchis coniuncta familia illius μυηθείσης ἀφ' ἑστίας, cuius n. 448. mentio ft; et illa Cononum gentem suam celebrat (quamquam etiam Pericleam). Et cur Timotheus Cononis f. Isocratis statuam Eleusine ante prostoum templi posuit? Anne hoc licuisset, nisi persuasisset Eumolpidis? Quo credibilius est eum et ipsum Eumolpiden fuisse. 394. Marmor in Gallici consulis Athenis domum allatum. Ex schedis Fourmónti. ... ΔΕΙΔΟΥΧΗ τις διδουχή ΣΑΝΤΑ ΕΥΣΕΒΩ ΣΕ ΠΑΤΗΡ ΑΥProtein σαντα εὐσεβῶς, ὁ κ 3. Hic δαδουχήσαντα manifesto non de mortuo est, sed de viva, qui certo quodam festo daduchia functus erat. Neque tamen ideo non perpetuum daduchiae munus fuit: sed, ni fallor, Daduchi plures fuerunt perpetui quidem, sed in munere funissigendo alternantes. Titulus 'non' ante M. Aurelium α[ι]ανε[7]. Επ[ὶ 7 45 Imp. scriptus. δελφὸς Αὐρ. [Ε- in εἰρήναιος [Ζ: Αυτό το οφσίμου Πα ΙΕΡΕΩΣ ΠΡΟ ΣΟΥΣ νερέως, Προς[παλτίου, οι επιστήμες ΤΟ ΣΙΟΑΙΣΤΟΥ. 1. ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΤΟ -QPN HAANO κατά το 1ο mir Ex : la Αγαθῇ τύχῃ. Κατὰ τὸ ἐπερώτημα τῆς βούλῆς τῶν Φ' Εὐτυχιανὸν Μαλλώνιον, ἱερασάμενον τῆς ̓Αλωπεκησι Αφροδείτης καὶ κοσμητὴν τῶν θεῶν διὰ βίου, εὐσεβείας εἵνεκεν τῆς πρὸς τοὺς θεούς, αναστησαμένου τοῦ θείου αὐτοῦ Αὐρ Διονυσίου τοῦ Νεικοστράτου Φαληρέως, ἐπὶ ἄρχοντος Καλ λεφῶντος του πρεσβυτέρου. .. Malloniam Eutychen et Mallonium Fortunatum offerunt tituli Latini ap. Grut. p. DCCCIII. 12. 13. Κοσμητὴν τῶν θεῶν recte defendit Welckerus Append. et map ob ad Trilog Aesch. Prom. p. 345. et intelligit ornatorem, Shoe fortasse Gratiarum, conferens στολιστὴν deae n. 481. dm 10. ΤΗΣ ΑΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΑ dui et verba tituli Alexandrini (haec in litteris ad me 396. Eleusine prope rudera templi Cereris et Proserpinae. Ed. Spon. Itin. T. III. P. II. p. 125. et inde vitiosius Vandal. Diss. p. 530. Vss. 1. 2. apud Sponium ita separati sunt, ut aliquis putet duas esse inscriptiones: sed una haud dubie est, unoque artiticulo a Sponio comprehenditur. ΓΑΙΟΝΜEMMIOΝΣΑΒΕΙ ΝΟΝΠΕΙΣΑΝΔΡΟΝ ΚΗΡΥΚΕΥΣΑΝΤΑΚΑΙ[Γ 5 Μ]ΝΑΣΙΑΡΧΗΣΑΝΤΑ ΔΙΣΚΑΙΑ Supplementa Spon. omnia in sinistra apposuit; ego illa rectius distribui, etiam in verbis ipsis paulum discedens a Sponio. Γάϊον Μέμμιον Σαβεί νον Πείσανδρον κληρυκεύσαντα καὶ [γυ 5 μ]νασιαρχήσαντα δίς, [καὶ ἀ- Supplementa ex aliis titulis petita sunt. Mem- 397. : Eleusine in basi vidit Pouquevillius, qui edidit Itin. T. IV. p. 120. Accuratius apographum misit Mustoxydes, quod edo hic vidit Athenis in collectione Fauvelii. Η ΕΞΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗΤΩΝΦ ΚΑΙ Ο ΔΗΜΟΣ 5 ΣΤΡΑΤΗΓΗΣΑΝΤΟΣΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥ Vs. 11. dedi ENEKEN ex Pouq. (Must. ENEKA). Ἡ ἐξ ̓Αρείου πάγου βουλὴ καὶ ἡ βουλὴ τῶν Φ' καὶ ὁ δῆμος Ἰούλιον Απολλόδοτον Μελιτέα, Ἰουλίου Θεοδότου σοφιστοῦ, στρατηγήσαντος καὶ βασιλεύσαντος καὶ κηρυκεύσαντος τῆς ἐξ ̓Αρείου πάγου βουλῆς ὑόν, καὶ Αἰλίας Κηφισοδώρας Κλ. Λυσιάδου δαδουχήσαντος θυγατρός, ἄρξαντα τοῦ κηρύκων γένους, ἀρετῆς ἕνεκεν. . .. .. ad n. 399. Quattuor autem, quae fuisse dicuntur, Cerycum gentes non agnoscunt tituli Eleusini, in quibus una tantum mysticorum Hierocerycum gens designatur, τὸ γένος τῶν κηρύκων τὸ τῆς μυστηριώτιδος (ν. Legem Deliastarum ap. Αthen. VI. p. 254. Ε.). Haec gens suum habuit principem, ἄρχοντα τοῦ κη ρύκων γένους, qui redit n. 399. Ceterae quae dicuntur gentes sunt eorum, qui certaminibus, pompis, rebus venalibus adhibebantur (cf. Polluc. VIII, 103.). Non dico de reipublicae et magistratuum praeconibus, qui non sunt certarum gentium, excepto praecone Areopagi: hic enim videtur ex Hierocerycum gente fuisse, quod ex rei ratione et ex hoc ipso titulo colligere licet. 399. Eleusine in basi. Edidit Spon. Itin. T. III. P. II. p. 141. Wheler. Itin. p. 429. qui fidelius dedit versuum divisionem; hanc sequor. Minusculis titulum sed vitiosius dedit Meletius Geogr. vet. et nov. p. 548. Ex Sponio et Whelero dederunt multi, u Vandal. Diss. p. 207. 399. 405. Ryck. ad Tac. p. 335. et ex hoc, qui Sponii exemplum repraesentat, Fabrett. Inscr. p.459. sed vitiatum; praeterea Zeibich. de cerycibus mysticis p. 70. Murator. T. II. p. DXLIX. 2. (hic ex Whel.) Corsin. F. A. T.II. p. 212. (ex Spon.). ΔΗΜΗΤΡΙ ΚΑΙ ΚΟΡΗΓ ΗΤΕΡΑ ΓΕΡΟΥΣΙΑΜ.ΑΥΡΗΛΙΟΝ ΛΙΘΟΦΟΡΟΝΠΡΟΣΔΕΚΤΟΝ ΠΙΣΤΟΚΡΑΤΟΥΣ ΚΕΦΑΛΗΘΕΝ 5 ΠΡΕΣΒΕΥΣΑΝΤΑΠΡΟΙΚΑ ΠΟΛΕΙΤΕΙΑ ΑΡΞΑΝΤΑΤΟΥ ΚΗΡΥΚΩΝΓΕΝΟΥΣ ΑΡΞΑΝ 10 ΤΑΤΗΣ ΙΕΡΑΣΓΕΡΟΥΣΙΑΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣΕΝΕΚΑ ΑΤΤΙΚΟΣ ΕΥΔΟΞΟΥΣΦΗΤΤΙΟΣΕΠΟΙΗΣΕ Vs. 4. Whel. ΠΙΣΤΟΚΡΑΤΟΥ, sed in recepto consentiunt Spon. Melet. Vs. 12. Whel. ΕΥΔΟ ΞΟΝ et ΕΠΟΙΗΣΕΝ; receptum praebent Spon. Melet. Δήμητρι καὶ Κόρῃ ἡ ἱερὰ γερουσία Μ. Αυρήλιον ΛιΘοφόρον Πρόςδεκτον Πιστοκράτους Κεφαλῆθεν, πρεσβεύσαντα προῖκα, τιμηθέντα δὲ ὑπὸ Θεοῦ Κομμόδου τῇ Ῥωμαίων πολειτείᾳ, ἄρξαντα τοῦ κηρύκων γένους, ἄρξαντα τῆς ἱερᾶς γερουσίας, εὐσεβείας ἕνεκα. ̓Αττικὸς Εὐδόξου Σφήττιος ἐποίησε. Ἡ ἱερὰ γερουσία nec Senatus Quingentorum est neque Areopagus, sed sacrum concilium Eleusinium; neque archon eponymus Prosdectus, sed princeps illius concilii et gentis Cerycum: de quo principe monui ad n. 397. Hic quoque de Hieroce rycibus agi apertum est, negante licet Zeibichio l. c. 400. Eleusine in basi statuae. Ed. Pocock. Inscr. P. I. c. 5. s. 6. p. 62. n. 3. Chandler. Inscr. II, 121. p. 78. Habeo etiam ex schedis Fourmonti. ΚΑΤΑΤΑΔΟΞΑΝΤΑ ΤΗ ΕΞΑΡ ΣΕΚΟΥΝΔΟΝΑΤΤΙΚΟΝ] 5 ΤΟΝ ΕΥΜΟΛΠΙΔΗΝ Formam A dedi ex Chandl. Syllab. p. xxxi. Omnino in plurimis Chandlerum secutus sum, sed vs. 1. primum k ex Fourm. sine uncis praebui, item vs. 3. litteram Y ex Pocock. Vs. I. extr. Poc. THI, Chandl. Fourm. TH. Vs. 5. Chandl. ΕΥΜΟΛΠΙΔΑΝ: Η pro A recte Pocock. Fourm. Κατὰ τὰ δόξαντα τῇ ἐξ ̓Αρείου πάγου βουλῇ Σε κοῦνδον Αττικὸν Εὐδόξου Σφήττιον τὸν Εὐμολπίδην. De hoc viro cf. n. 599. unde eius aetas cognoscitur. 401. In campo Eleusinio Athenas versus, in ruderibus ecclesiae, quae sepulcri locum occupasse videtur. Ed. Chandler. Inscr. II, 23.p · p. 78. hinc Brunck: Anal. T. III. p. 315. n. 750. (cf. Iacobs. Animadvý. T. III. P. II. p. 336.), lacobs. Anthol. Palat. Append. n. 246. Bendtsen Marm. myst. Spec. I. p. 13 sqq. ΠΜΑΤΟ ΔΕΥΨΙΦΑΝΕΣΔΗ ΖΙΑΙ ΟΤΟΔΕΔΟΡΚΑΣ ΜΥΡΙΟΝ ΕΝ ΣΟΦΙΗΚΥΔΟΣΕΝΕΝΚΑΜΕΝΟΥ 5 ΟΣΚΑΙΔΥΣΜΕΝΕΩΝΜΟΘΟΝΟΥΤΡΕΣ ΕΝΑΛΛΕΣΑΩΣΕΝ ΑΜΑΚΑΡΟΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣ ΕΠΕΣΤΕΦΑΝΩΣΕ ΓΕΡΑΙΡΩΝ |