CAPUT SECUNDUM.

HOMINUM ROMANORUM.

363.

Athenis prope templum Iovis Olympii. Ed. Dodwellus Itin. T. I. p. 391.

ΔΕΚΜΟΣ

ΚΟΣΣΟΥΤΙΟΣ

ΠΟΠΛΙΟΥ

ΡΩΜΑΙΟΣ

5

Haud dubie Decimus P. F. Cossutius ille est, qui Olympiei architectus fuit. Vide ad n. 562. ubi Antiocho Epiphani Syriae regi a. u. c. 590. defuncto operam eum praestitisse vidimus. Dodw. hoc monumentum sepulcrale esse putat: malui tamen id hoc loco reponere, quod probabile est Cossutium prope Olympieum statuam habuisse.

364.

Athenis ad radices arcis. Edidit Chandler. Inscr. II, 56. p. 57.

ΟΔΗΜΟΣ

ΠΟΠΛΙΟΝ ΚΟΡΝΗΛΙΟΝ ΠΟΠΛΙΟΥΥΤΟ[Ν]
ΣΚΙΠΙΩΝΑΤΑ ΜΙΑΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗ
ΓΟΝΑΡΕΤΗΣΕΝΕΚΑ

Κ Η Φ Ι Σ Ο Δ [Ω]ΡΟΣ ΕΠΟΙΗΣΕΝ

Ὁ δῆμος Πόπλιον Κορνήλιον Ποπλίου υἱὸν Σκιπίωνα, ταμίαν καὶ ἀντιστράτηγον, ἀρετῆς ἕνεκα. Κηφισόδωρος ἐποίησεν. Est fortasse Consul a. 757. qui vocatur P. Cornelius P. F. P. N. Scipio, vel eius pater; certe

forma tituli in hanc aetatem convenit. Ταμίας καὶ
ἀντιστράτηγος, Quaestor et Propraetors. Quaestor
pro Praetore; de quo vide quae collegit Creuzer.
Antt. Rom.
Antt. Rom. p. 215 sq. adde Inscr. n. 1133.

365.

Eleusine in aedicula D. Nicolai, ex Spon. Itin. T. III. P. II. p. 124. et schedis Fourmonti.

ΟΔΗΜΟΣ

ΤΙΤΟΝΠΙΝΑΡΙΟΝ

ΤΙΤΟΥΥΙΟΝΑΡΕΤΗΣ

ΕΝΕΚΑ

366.

Ὁ δῆμος Τίτον Πινάριον Τίτου
υἱὸν ἀρετῆς ἕνεκα.

ἕνεκα.

Athenis in arce. Ediderunt Pocock. Inscr. ant. P. I. c. 5. s. 4. p. 55. Chandler. Inscr. II, 16. p. 52.

ΟΔΗΜΟΣ
ΜΑΡΚΟΝΑΡΤΩΡΙΟΝΕΥΕΡΓΕ
ΣΙΑΣΚΑΙ ΕΥΝΟΙΑΣΕΝΕΚΑ

Οι δῆμος Μάρκον ̓Αρτώριον εὐεργεσίας καὶ εὐνοίας
Chandlerus:,,Fuit M. Artorius Octaviani
Augusti medicus, quem πολυμαθίας χάριν Senatus
Populusque Smyrnaeorum statua honorarunt. Vide
Paciaudi Animadv. Philol. (in Anton. Triumv. numm.)

Athenis in marmore, quod muro ecclesiae infixum est.
T. I. p. 380.

ΓΝΑΙΟΝΚΟΡΝΗΛΙΟΝ

ΛΕΝΤΥΛΟΝ
ΕΣΙΑΣΕΝΕΙ

368.

Ediderunt Pocock. Inscr. ant. P. I. c. 5. s. 4. p. 52. Dodwell. Itin.

Γναῖον Κορνήλιον Λέντυλον [εὐεργ]εσίας ἕνε[κα]. Vs. 2. Poc. ΛΕΝΤΛΟΝ: utrumque usitatum. Vs. 5. extr. Dodw. ENTI, Poc. NE: utrumque composui.

369.

Athenis. Titulum ab Akerbladio secum communicatum edidit B. Borghesi in Diar. Arcadic. T. I. p. 182. cuius supplementorum partem adscivi.

Initio Borgh. supplet: Λ. Ἰούνιον Μάρκου Σειλανου υἱὸν Τορκούατον: refert enim ad L. Silanum, cuius necem narrat Tacitus Ann. XVI, 8 sq. (a. u. c. Sig.); cf. de eodem XV, 52. Eius patruus fuit Iunius Torquatus Silanus, Cos. a. 806. qui periit a. 818. (Tac. Ann. XV, 55. Dion. Cass. LXII, 27.), et frater esse putatur Lucii et Marci Silanorum, filiorum App. Iunii Silani, de quibus v. Lips. ad Tac. Ann. XIII, 1. Ex his M. Silanus periit a. 807. (Tac. Ann. XIII, 1.), eiusque filius ille Lucius habetur, de quo dicimus. Sed Silanorum stemma ita est incertum, ut nihil aflirmare ausim. Hoc taHoc tamen ex ipso titulo constat, Marci filium esse eum,

de quo agitur, credo eius Marci, qui a. 807. necatus est, quamquam etiam Marci Silani plures fuerunt. Sequitur: ἱερέα Θεοῦ Ἰουλίου (C. Iul. Caesaris) καὶ ἱερέα Θεοῦ Καίσαρος Σεβαστοῦ (Octaviani Augusti), ἔπαρχον Ῥώμης (praefectum urbi), τριῶν ἀνδρῶν καὶ τασκευῆς χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ χαλκοῦ (triumvirum auro, argento, aeri flando feriundo). Mox ΤΑΛ Borgh. supplet ταμίαν. Quae sequuntur videntur ad Claudium Imp. referri, non ad Neronem: nam Imp. Claudio honores incepisse L. Silanum, non improbabile videtur, etsi vel Nerone Imp. iuvenis fuit (iuvenis inquam, non adolescens). In litteris ΝΙΚΙΤΟΥ videtur latere: [δι' ἐπι]μελητοῦ etc.

370.

Athenis in arce; ed. Chandler. Inscr. P. II. n. 20. p. 52. Habeo etiam ex schedis Akerbladii a Müntero missis.

In Parthenonis porticu in basi marmorea rotunda, cuius aliud latus habet inscriptionem de L. Egnatio Victore Lolliano (n.377.); huius statua dempta et basis alio olim loco posita in Parthenonem delata est, ut alius viri honoribus inserviret. Titulus exhibetur in inscriptionibus Cyriaci p. x. n. 73. et ex eiusdem schedis Barberinis et suis ap. Murat. T. II. p. DLX. I. praeterea ap. Apianum p. ccccLxxxix. et inde ap. Gruter. p. ccccLxv. 7. (cf. nott. p. cccxxxvi.), item ap. Raph. Volaterranum Geograph. lib. VIII. extr. Postea ex lapide dederunt Spon. Itin. T. II. P. II. p. 18. Wheler. Itin. p. 362. Ex his ediderunt et commentati sunt plurimi, ex quibus sufficiet nominasse Meurs. Areopag. c. 5. Selden. de Synedr. II, p. 158. Vandal. Diss. p. 618 sqq. Corsin. F. A. T. I. p. 380-384. Taylor. ad Lysiam p. 766. ed. Reisk. Praeterea dederunt Pocock. Inscr. ant. P. I. c. 5. s. 4. p. 52. et optime Chandlerus Inscr. P. II. n. 19. p. 52. Dum ille titulus Athenis restabat, aliud exemplum, litterisque multo aliis et lectionibus prorsus falsis insigne in Britannia apud I. Loveday, Arm. de Caversham, vidit Chandlerus (Syllab. p. xxiv.), quod inter Monumenta Kempiana p. 44. n. 35. repraesentat Ainsworthus,

1

tabulam exhibens quadratam pedem latam et dodrantem cum semuncia altam; idem repetiit Murat. T. II. p. DLXVII. I. Hoc manifesto ficticium est, quod etiam Chandlerus significat; confectum autem est ex Grutero, quocum versuum divisio consentit, quae in marmore Chandleriano longe alia est: sed litterarum formas mutavit falsarius. Aliud quoque marmor Kempianum fictum esse monstravi n. 652. ubi vide etiam de tertio.

ΑΓΑΘΗ ΤΥΧΗΙ

ΤΟΝΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΝΑΝΘΥΠΑΤΟΝ
ΤΗ ΕΛΛΑΔΟΣΡΟΥΦΙΟΝΦΗ ΤΟΝ
ΚΑΤΑΡΕΟΠΑΓΕΙ ΤΗΝ ΕΞΑΡΙΟΥ
5 ΠΑΓΟΥ ΒΟΥΛΗ ΚΑΤΗΒΟΥΛΗΤΩΝ

TRIAKOCIWNKAIOAHMOCOAOH
NAIWNEYNOIACENEKAKAIЄYEP
ΓΕΣΙΑ ΤΗ ΠΕΡΙΤΗΝ ΠΟΛΙΝΑ ΝΕ
CTH ΕΝΠΡΟΝΟΙΑ ΦΛΑΒΙΟΥΠΟΜ

10 ▲AAOYXOYTOYÀIACHMOTATOYKAI

ΑΠΟΚΟΜΙΤΩΝ

δ ̓ ὡςαύτως καὶ ἑτέρων πλείστων ἀξιωμάτων μυρίοι ἄλλοι μετεῖχον· εἰς γὰρ τὸ πλείονας τιμᾶν διαφόρους ἐπενόει βατο σiheus acías. Tres Festos Saec. IV. insigniores fuisse Muratorius notat; quartus additur Cos. a. 439. Fl. Festus, qui ab hoc monumento alienus. In quo nonnullis visum est de Rufo Festo Avieno Arateorum carminum interprete agi: hunc et in hoc titulo et in Latino, qui in Misc. erud. antiq. p. 99. editus est, memorari Sponius putat Itin. T. II. p. 148. et in nota ad inscriptionem in Misc. editam: idem dubitanter proponit Fabric. Bibl. Lat. III, 11. probatque Corsinus. Etiam Fabrettus Inscr. p.742. utroque titulo unum et eundem spectari censet, de Avieno tacet. Ceterum ille Rufus Festus, de quo Latinus Sponii titulus, et poeta fuit et bis Proconsul, Vulsinii natus, a Musonio genus repetens. Alii Festum Tridentinum afferunt, ignobili loco natum, Syriae olim praefectum, mox a Valente Orientis Imp. Asiae Proconsulem constitutum, hominem ferum et incultum Graecaeque linguae ignarum; vide Zosim. IV, 15. Ammian. Marcellin. XXIX, 2, 22. c. nott. Vales. Suid. v. 570s, Eunap. Vit. Max. p. 63. ed. Boiss. et ibi notam Wyttenbachii, qui non probat Valesii coniecturam, eundem hunc ac Sextum Rufum Festum Breviarii Historiae Romanae auctorem habentis. Rursum est, qui Festum Tridentinum et Avienum poetam putet eundem esse. U paucis defungar, Festus Tri

Varietates lectionis potissimas affero; ceterum sequor Chandlerum, paucis vs. 1. aliunde assumptis. Litterarum formas solus Chandl. partim in textu partim in Syllabo recte expressit; Cyr. П, Σ, N, et sic etiam Ainsworthi spurium exemplum; Grut. in litterarum formis potissimis fere cum Chandl. consentit, ne dicam de ceteris editoribus, quorum exigua in hac re fides est. Vs. 1. deest ap. Cyr. Grut. Ainsw. licet apud hunc hic titulus ex ipso lapide aeri incisus et nulla labis nota instructus sit: unde satis iam de fide eius exempli iudicari potest, quod quum haud pauca omittat, tamen pro integro titulo venditetur. Chandl. vs. 1. HAOHI, omissis ceteris: quae supplevi ex Spon. et Mur. (qui omittit); alii aliter. Vs. 4. Cyr. Spon. Chandl. APIOY, Poc. APIO, Murat. Whel. APEOY, Grut. АPEONAгOY, et hinc tab. Kemp. quae praeterea vs. 6. AOE. Inde a vs. 9. plurimum differt lectio. Grut. ПРONОYN TOC. (correxerunt alii povoouvros, unde hoc est in tab. Kemp.) ΦΛΑΒΙΟΥ. ΠΡΥΛΑΔΟΥ. (Reines. correxit Πυλάδου) ΑΛΟΥ. ΔΙΑ. CEMNΟΤΑΤΟΥ. ΑΡΧΟΝ TOC: in tab. Kemp. est AABIоYПРу^^^оу sed omissis iis, quae sequuntur, omnibus. Quae dedi, praebet Chandl. Vox APXONTOC est etiam ap. Cyr. Mur. additis illis KAIAMOKOMITÓN, quae Grul. non habet. In ceteris haec differunt a Chandlero: Cyr. ΠΡΟΝΟΙΑΙ ΦΛΑΒΙΟΥ ΤΟΥ ΔΑΔΟΥΑ ΛΟΥ, Volat. ΦΛΑΒΙΟΥ ΠΡΥ ΔΑΔΟΥΑΛΟΥ, Mur, ΦΛΑΒΙΟΥΤΟΥΔΑΔΟΥΧΟΥΤΟΥCEMNOTATOY, dentinus, homo nec doctus nec nobilis, non potest

Poc. ΠΡΟΝΟΙΗΦΛΑΒΙΟΥ ΠΟΜΑΛΛΟΥΧΟΥ, Whel.
CHMNOTATOY. In quibus vitiis ipsis
In quibus vitiis ipsis vestigia
insunt veri, quod cum Chandl. servarunt alii et
maxime Spon. Verba haec sunt:

tùv

Αγαθῇ τύχῃ. Τὸν λαμπρότατον ἀνθύπατον τῆς Ἑλλάδος, Ρούφιον Φῆστον, καὶ ̓Αρεοπαγείτην, ἡ ἐξ ̓Αρίου πάγου βουλὴ καὶ ἡ βουλὴ τῶν τριακοσίων καὶ ὁ δῆμος ὁ Αθηναίων εὐνοίας ἕνεκα καὶ εὐεργεσίας τῆς περὶ τὴν πόλιν ἀνέστησεν, προνοίᾳ Φλαβίου Πομ. Δαδούχου τοῦ διάσημоTάTOυ nai άñò nouitwv. Statuam curavit Flavius Pompeius Daduchus (de nomine v. ad n. 190.), diaonuotatos (Perfectissimus) naì àñò noμíTwv. Instituit has nugas imprimis Constantinus M. de quo Euseb. Vit. IV, 1. Koμńτwv doi μèv πgúτo TάuaΚομήτων μὲν τος ἠξιοῦντο, οἱ δὲ δευτέρου, οἱ δὲ τρίτου· διασημοτάτων

neque Avienus poeta nec Musonii progenies nec Graeciae Proconsul haberi, qui quidem Syriae et Asiae (non Graeciae) praefectus fuisse dicatur: poeta Avienus, cuius scripta supersunt, et qui in Latino Sponii titulo memoratur, et hic Graeciae Proconsul potest idem haberi. Postremo Pancirolus ad Notit. dign. Orient. p. 165. intelligit Festum qui sub Valentiniano et Valente Consularis Syriam et Proconsul Africam rexit (Cod. Iust. III, 16. XII, 58, 3.): qui sitne a Tridentino distinguendus necne, non nunc quaero. Ceterum Senatus Trecentorum in hac sola inscriptione nominatur; antea fuit virorum DCCL (n. 380.), qui in locum Senatus Quingentorum successerant: ante Quingentos fuerunt Sexcenti, ante Sexcentos Quingenti, ante hos Quadringenti.

373.

Edidit

Athenis in basi rotunda, quae sacram mensam in ecclesia D. Theodori prope monasterium Capucinorum sustinet. Chandlerus Inscr. II, 48. p. 58. Habeo etiam ex schedis Fourmonti. Ex Chandlero dederunt Brunck. Anal. III, p. 280. n. 210. (cf. Iacobs. Animadvv. T. III. P. II. p. 204.) et lacobs. Anthol. Palat. Append. Epigr. n. 128.

ΑΡΧΟΝΕΜΕΘΕΟΔΩΡΟΝΑΧΑ ΟΝΕΙΚΟΝΙΤΗΔΕ

ΣTHΣΕΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΗΣΝΕΥΜΑΤΙΚΕΚΡΟΠΙΗIC
ΑΡΧΟΝΟΡΑΣΘΕΟΔΩΡΟΝΟΕΕΥΔΙΚΙΗΓΑΓΑΝΗΣΙ
τω ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΩΝ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙΠΟΛΙΑΣ

5 ΤΟΥΝΕ ΚΑΜΙΝ ΚΑΤΑΑΣΤΥΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΗΕΑΝΕΘΗΚΕ
ΕΙΚΟΝΙΛΑΙΝΕΗΤΟ ΓΑΡΑΝΟ ΓΕΠΟΛΙΣ
ΕΥΧΟΜΕΝOCMETΕΠΙΤΑΘΕΟΓΕΝΝΗΤΟΡΙΠΑΝΤΩΝ

ΚΑΙ ΧΑΛΚΟΥΣΤΗΣΙΝΝΕΥΜΑΤΙΘΕΥΔΟΣΙΟΥ

Fourmontus, si mera vitia exceperis, consen- ut nutu Theodosii etiam aeream Theodoro statuam tit cum Chandl. priores tamen versus paulo aliter digessit. Vs. 8. Fourm. CTHEIN. Vs. 2. extr. dele ultimum 1.

̓Αρχὸν ἐμὲ Θεόδωρον ̓Αχα[ι]ῶν εἰκόνι τῇδε
Στησε Θεμιστοκλέης νεύματι Κεκροπίης·
̓Αρχὸν ὁρᾷς Θεόδωρον, ὃς εὐδικίῃς ἀγανῇσι
Σῶσε Πανελλήνων σώματα καὶ πόλιας.

5 Τοὔνεκά μιν κατὰ ἄστυ Θεμιστοκλέης ἀνέθηκε
Εἰκόνι λαϊνέῃ, τὡς γὰρ ἄνωγε πόλις,
Εὐχόμενος μετέπιτα θεῷ γεννήτορι πάντων
Καὶ χαλκοῦ στήσ[ε]ιν νεύματι Θευδοσίου.

Vs. 8. malim χαλκοῦν, ex usu; id quod etiam ante
nos correctum est: quamquam ferri potest xaλ-
κοῦ. Sententia est: precans a deo in posterum

ponere possit. Igitur urbis iussu potuit marmorea statua collocari, aerea nonnisi concedente Imperatore. Versus mediocres sunt et orthographia barbara, quam certe vs. 7. in voce μετέπειτα retinui: hiatus tamen vs. 5. κατὰ ἄστυ doctus est, non reprehendendus. De re bene Chandlerus: ,,Sub Imperatore Theodosio I. a. Chr. 38o. Gothis Thessaliam et Epirum vastantibus honores meruit Theodorus Achaeorum dux." Posui huius viri honores in Romanis, quod exercitus imperatorii dux fuit, et Attici tum cives Romani Imperii: ceterum Theodorum probabile est Atheniensem et Themistoclis huius cognatum fuisse. Idem redit in Epidauriis n. 1187.

CAPUT TERTIUM.

ARCHON TUM ATTICORUM.

374.

Athenis in domo. Edidit Chandlerus Inscr. II, 31. p. 55.

ΠΛΕΙΣΤΑΙΝΟΝΣΩΚΛΕΟΥΣ ΚΕΦΑΛΗΘΕΝ
ΗΓΥΝΗ,ΛΕΙΣΤΙΣΚΑΤΗ ΘΥΓΑΤΗΡΣΩΣΙΝΙΚΗ
ΑΡΧΟΝΤΑ ΓΕΝΟΜΕΝΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΩΙΑΝΕΘΗΚΑΝ

Πλείσταινον Σωκλέους Κεφαλῆθεν ἡ γυνὴ Πλεῖστις καὶ ἡ θυγάτηρ Σωσινίκη ἄρχοντα γενόμενον Διονυσίῳ (Διονύσῳ) ἀνέθηκαν. Archontem intellige eponymum,

qui quod magna Dionysia curaverat, Baccho dicatus videtur. Titulus est mediae aetatis, ubi archontum catalogus deficit. Cf. ad n. 111.

375.

Athenis ad ecclesiam cathedralem. Ex Pouquevillii Itin. T. IV. p. 104. n. 14. Habeo etiam ex schedis Akerbladii a Müntero

Athenis in basi altaris Ασωμάτου. Aeri incisum dedit Stuartus Ant. Att. Vol. I. p. 52. Habeo etiam ex schedis Fourmonti.

ΟΥΙΒΟΥΛΛΙΟΝΙΠ

ΠΑΡΧΟΝ ΜΑΡΑΘΩ

ΝΙΟΝΤΟΝΕΠΩΝΥ

ΜΟΝΤΗΣΠΟΛΕΩΣ

Fourm. ΟΥΙΒΟΥΛΛΟΝ. Verba haec sunt: Οὐϊβούλλιον Ἵππαρχον Μαραθώνιον, τὸν ἐπώνυμον τῆς πόλεως. De hoc archonte eponymo cf. n. 269. Alius est Hipparchus Herodis Attici avus.

INSCR. GR. VoL. I.

Iii

377.

In lapide de quo n. 372. Ediderunt Spon. Itin. T. III. P. II. p. 17. Wheler. Itin. p. 362. et ex hoc Murat. T. II. p. DLV. 2. Pocock. Inscr. ant. P. I. c. 5. s. 4. p. 52. Chandler. Inscr. II, 18. p. 52. Ex Sponio dedit etiam Olearius ad Philostr. Vit. Soph. I, 23, 1. Bonum exemplum tituli habent schedae Fourmonti.

Η ΕΞΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥΒΟΥΛΗ
Λ' ΕΓΝΑΤ' ΟΥΙΚΤΟΡΑΛΟΛΛΙΑΝΟΝ

ΑΝΤΙΤΗΣΠΡΟΣΕΑΥΤΟΥΣ ΕΥΝΟΙΑΣ

5 ΤΗΣΤΕΚΗΔΕΜΟΝΙΑΣΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΝ ΡΗΤΟΡΑ

Vs. 1. cum Spon. priorem vocem extra uncos praebui; vs. 2. extr. Poc. Fourm. ΒΟΥΛΗΙ: ib. Chandl. Poc. pro litteris ΚΟΥΠΑ lacunam invenerunt; Spon. Whel. ΙΟΠΑ, Fourm. ΟΥΠΑ, unde nostra lectio conflata, quam supplebat etiam Chandl. Vs. 3. init. Chandl. Λ, Fourm. \, Whel. Poc. A. hoc male.

̓Αγαθῇ τύχῃ. Ἡ ἐξ ̓Αρείου πάγου βουλὴ Λ. Ἐγνάτ. Οὐΐκτορα Λολλιανὸν ἀντὶ τῆς πρὸς ἑαυτοὺς εὐνοίας τῆς τε κηδεμονίας τῶν ̓Αθηνῶν, τὸν ῥήτορα. Hadriano Imp. floruit Athenis Lollianus Sophista, cuius vitam scripsit Philostratus I. c. Eiusdem meminit Suid. v.

Λολλιανός, multaque eum scripsisse testatur. Ephesi natus, Athenis summum honorem στρατηγοῦ τοῦ ἐπὶ τοὺς ὁπλίτας nactus est, qui tum annonam curabat (v. Philostr.), in eoque magistratu pluribus modis prospexit Atheniensibus (v. Philostr.), quae est illa κηδεμονία τῶν ̓Αθηνῶν. Quam ob causam duas Athenis statuas nactus est, alteram in foro, alteram in parvo nemore, quod ipse plantasse dicitur: alterutri inserviebat hic lapis, in alium deinde locum translatus (vide n. 572.). Eidem statuam collocarunt Plataeenses (v. inscr. Boeot.), quorum titulus eum λαμπρότατον ὑπατικόν, ἐπανορθωτὴν ̓Αχαΐας νοcat aliisque honorificis cognomentis ornat. Anne igitur idem est Proconsul Egnatius Lollianus in titulo Thyatireno? Alius fuit saec. IV. Mavortius Q. F. Messius Egnatius Lollianus, de quo titulus ap. Spon. Misc. erud. antiq. p. 129. Ceterum quod στρατηγὸν ἐπὶ τοὺς ὁπλίτας inter archontes posui,

feci de industria.

378.

,,Athenis in quadam arca (quodam arcu) triumphali"; ex schedis suis ed. Murat. T. II. p. DLXVI. 2. et inde Corsin. F. A. T. II. p. 157.

ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ

ΤΟΝΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΝΥΠΑΤΙΚΟΝΚΑΤΕΠΩΝΥΜΟΝΑΡΧΟΝΤΑ
Μ.ΟΥΛΠ.ΕΥΒΙΟΤΟΝΛΕΫΡΟΝΓΑΓΗ.........ΠΑΣΗΣ
ΑΡΕΤΗΣΕΝΕΚΑ ΚΑΙΤΗΣΠΕΡΙΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΦΙΛΟ

5 ΤΕΙΜΙΑΣ ΕΝΤΕΧΡΗΜΑΣΙ ΣΙΤΩΝΙΚΟΙΣΟΙΣΑΘΡΟΩΣΕΔΩΚΕΝ
ΜΥΡΙΑΣΙΠΕΝΤΕΚΑΙΕΙΚΟΣΙ ΚΑΙ ΤΡΟΦΑΙΣΑΙΣ

10

ΕΝΤΗΜΕΓΑΛΗΣΠΑΝΕΙΠΑΡΕΣΧΕΔΟΓΜΑΤΙ

ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΩΝ ΑΡΕΟΠΑΓΕΙΤΩΝΙΕΡΕΥΣ
ΠΑΤΡΩΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣΠΟΠΛΙΟΣΑΙΛ.ΖΗΝΩΝ
ΒΕΡΕΝΙΚΙΔΗΣ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΝΕΥΕΡΓΕΤΗΝ ΚΑΙ
ΕΑΥΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗΝ

Τύχῃ ἀγαθῇ. Τὸν λαμπρότατον ὑπατικὸν καὶ ἐπώνυμον ἄρχοντα Μ. Οὔλπ. Εὐβίοτον Λευ. [υ]όν, Γα[ρ]γή[ττιον], πάσης ἀρετῆς ἕνεκα καὶ τῆς περὶ τὴν πατρίδα φιλοτειμίας ἔν τε χρήμασι σιτωνικοῖς οἷς ἀθρόως ἔδωκεν, μυριάσι πέντε καὶ εἴκοσι, καὶ τροφαῖς αἷς ἐν τῇ μεγάλῃ σπάνει παρέσχε, δόγματι τῶν κρατίστων ̓Αρεοπαγειτῶν ἱερεὺς πατρῴου ̓Απόλλωνος Πόπλιος Αἴλ. Ζήνων Βερενικίδης τὸν κοινὸν εὐεργέτην καὶ ἑαυτοῦ προστάτην.

10

ΕΥΜΟΛΠΙΔΑΙ
ΤΟΝΑΡΧΟΝΤΑ

ΜΑΡΚΟΝΙΟΥΛΙΟΝ

ΑΠΕΛΛΑΝ

5 ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΝΥΙΟΝ

Mire Corsinus hunc Eubiotum M. Ulpium Crinitum Consulem a. p. Chr. 259. esse censet, nec rectius de ceteris rebus statuit. Titulus Hadriano fortasse Imp. scriptus est; certe tum magna annonae inopia laborasse Athenienses et a multis collatam stipem esse docet Philostratus l. c. ad n. 577. Προστάτης nunc patronus est more Romano, non Attico: quod notavit Cors.

379.

Eleusine; ex schedis Fourmonti.

ΜΙΟΥΛΙΟΥ ΔΑΜΙΑΝΟΥ ΜΥ
ΛΑΣΙΩΣΚΑΙΦΑΠΩΛΛΗΣΦΛ
ΑΠΕΛΛΑΥΠΑΜΗΗΝΟΥ ΘΥΓΑΤΡΟΥ

ΚΑΤΑΤΟΕΠΕΡΟΤΗΜΑΤΗΣΕΞΑ
ΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΒΟΥΛΗΣ

Εὐμολπίδαι τὸν ἄρχοντα Μάρκον Ἰούλιον ̓Απελλᾶν Μαραθώνιον, υἱὸν Μ. Ἰουλίου Δαμιανοῦ Μυλασέως καὶ Φλ Πώλλης Φλ. ̓Απελλὰ Ὑπαιπηνοῦ θυγατρό[ε]. κατὰ τὸ ἐπερώτημα τῆς ἐξ ̓Αρείου πάγου βουλῆς. Pater huius eponymi archontis Mylasensis fuit, quantum video, filiusque Attica civitate donatus ut Lollianus (n. 577.). Mater est Hypaepis orta, quod oppidum pulcherrimis mulieribus insigne (Steph. Byz. v.).