relatione tradidi, non dubito falsum esse: nummus ille, de quo Münterus, non EYAEIQN, sed FAAEIN AXAIN ostendet : quae autem numismata EYA praebent, ea hue non pertinere dudum alii docuerunt. Sed omnem de Eua quaestionem removet perita Gellii admonitio in Diar. class. T. XXIV. p. 402. ultimam primi versus litteram non Y, sed P esse: hoc vero si non tam rectum est quam in reliquis, cogites sculptorem in spatii augustia primum huius litterae ductum propius ad praecedens E admovisse ideoque obliquum fecisse. Attamen vs. 4. littera secunda similis est. Sic fit Hgraoious. De Heraea praeter ea, quae supra dixi, v. intt. Steph. Bya, v. Cellar. N. O, A. T. I. p. 9go sq. Mannert, Geogr, T. VIII. p. 554. Ea civitas haud ignobilis etiam Damarati Olympica victoria nobilitata est (v. Pausan. V, 8, 3. VI, 10, 2.) Olymp. 65. ipso huius foederis saeculo. Nomen gentile 'Hoaeus ap. Thuc. Polyb. et aliquoties ap. Pausan. item Hgasus, omisso I, ut Nixaɛús, notante Stephano: quae mutatio diphthongi AI in A licet Aeolibus tribuatur (Gregor. p. 596.), tamen nolim hoc premere. Sed ut Hasis, ita et Hasio commode dicebantur: pro quo Aeolicum est 'Hpacio, ut ¿ñoíyw, μáyoigos, valgos (Greg. p. 605, et intt.). Accedit spiritus mutatio et digamma: 'Horacio

Ta shaw Thu enexeugian siyat Eveauror apneau de amide Thu Muépay, Terpcéda Er dena To EapnGoatavos unros. V, 19. apr et de Tan Tordan Epopos IIRET Todas, ApTeuriou n vos Terdprn pivotos, ve Ashvans par Anaios, Eapnßodivos μnvòs enтn pivovтos. In pactione Orchomenia S. 3. apyr Ta porw a ériautos a Merd vapor agxovτα Egxoμevius. Paulo aliter in formula indutiarum in titulo Attico antiquissimo : cpxeur de Tou xpo τὸν χρό von Tay Tondar To MerayerTV @yos unvés etc. et in locatione Aexonensium: xgóvos agxel Tys modwσews toũ Anunтgíov nagteũ Eűßovdos agxwv. Decretum ap. Andoc. de myst. p. 47. cpxer Xporos Tode To Inpiratos Bourn of TevranoTou day ovTES Tu nucleoTE KREoyens paros Eypauudreve. Iam ad illam normam omissa, qua non opus, voce T xgóve dictum videtur in nostra inscriptione, initium centum illorum annorum esse hunc ipsum annum. In quo si anni ipsius accuratiorem definitionem desideres; cogites, neque aliter constituendo verborum sensu accuratiorem posse temporis notationem elici, neque hanc veteres in his actis curasse. Confer modo foedus Thuc.V,79. Nempe annus designabatur in tabulis aerarii, ubi, quo anno foedus convenisset, notatum erat: ut proinde non opus esse putaverint, ut in ipso inscriberetur foedere. Quibus perpensis scripsi : apyor de na FÉTOS

ap.

§. Συμμαχία κ ̓ ἔκατον τέτεα· ἄρχοι κα To] Enclitica x', hoc est na Dorice et Aeolice, ut patet ex scriptoribus (Thucyd. V, 77. 79.) et inscriptionibus, toties cum optativo in hoc titulo redit, ut dubitari non possit, optativum addito xa s. av usurpatum esse pro imperativo sive huius vim tenente infinitivo : Chayray Evce Ea est p. en ex hoc Aeolismi genere, ut mox σuvéav p. σuvεTev s. σuvsínσav, assumpta in hoc terminatione av, ut mox in aroriyotay. Nam quod a pro accepit Boissonadus, usum hunc ex Hesychio confirmans, syntaxis vix tulerit. Féros etiam ap. Hom. et Pind. est, et in titulis Heracl. atque Orchom. Centum annorum indutiae ex scriptoribus notissimae. Sed obscurissima merito haec visa sunt; APXOIAEKATOI, de quibus quae Knightius p. 114. dixit, non veniunt in censum, neque ea interpretatio, ex qua na ta pro nard To esse dicitur. Praeterea putatur legendum agx Aεxdrw, facta societas sub archonte Decato; et nomina propria eiusmodi a numeris ordinalibus ducta collegit Boissonadus. Sed dativus insolens est; debebantque duo archontes designari, alter Eleorum, alter Heraeensium. Rursum si nominativum statuas agxoi (s. Aeolice čgx01) denaro, hoc est, per decem archontum decennalium imperium; ut largiar potuisse ea aetate decennales in illis civitatibus archontes esse, et quum foedus pangeretur, novum magistratum tum ipsum imperium accepisse, tamen nec nominativus aptam structuram habet, nec déxara dici debebat sed dexa; et inanis ac vacua est universa dictio, quum tempus foederis iam satis definitum sit. Sed praeter annorum numerum solet initium designari, a quo computandum tempus constitutum sit, idque ita, ut annus quidam vel dies definitus ipse dicatur age, vel aprev Tou poron. Thuc. IV, 118. al woronoay Ev ἄρχειν τοῦ χρόνου.

ro. Confidenter pronuncio cum Bekkero nostro, quocum una hanc interpretationem repperi, rot in hoc Aeolismo idem esse quod Atticis Tode vel rodi, ex to formatum, ut ex TOUTO TOUTO: quod quamquam aliunde demonstrari nequit, ex ipso tamen hoc monumento certo colligitur, propterea quod neque hic locus neque §. 4. ubi rai statuo esse rade vel radí, Tal expediri potest, nisi aut vocabula quasi fidiculis extorta pro simplici dictione huic titulo tribuere, aut illam quam dixi formam agnoscere velis. Nec vacua est haec formula, Incipiat vero foedus ab hoc anno: potuit enim etiam insequens annus pro primo centum illorum annorum computari: nunc illa addita hoc constitutum est, ipsum, qui agatur, annum primum ex illis centum esse. Ceterum roï et raï, non Tol, Tat, dictum esse ab Aeolibus non statuerimus.

δέ ποι

S. 3. Ai dé s děor, aire rénos aire rágyov, ouvéav xannerous, The Taan nat made moneuw at de ce Turkey TerayToy x apripw ToTivolar Tag Al Ouvries Tay nadanμévų haтgelóμevov] Ai et are ubivis obvium non solum Doricum est sed et Aeolicum, ut apud Sapphonem. De formula cf. foedus ap. Thuc. V, 79. ai de TOL oтgatiãs déŋ nowys, vel si malis déo cum Boissonado. "Enos et pyov ut hic ita apud Homerum et Pindarum digamma habent, retentum etiam in Germanicis linguis, Wort, Werk: nam nostrum Wort est Graecum eros, quod olim opinor répros fuit, Romanis verbum. A autem in Fágyov vetustissimae dialecti est, hoc est Aeolicae: etiam Athenis 'Agyades sunt ab egy dicti ; et in nonnullis Germaniae regionibus dicitur Wark, ante P proclivi mutatione litterae E in A, quod ex Graeci etiam verbi formatione notum. *^^λ p. ἄλλα apocope est prorsus insolens et diversa paululum ab iis, quas Doriensibus tribuit Trypho S. 28. Huius

modi formae prisci erant sermonis; nullus vero Aeolico in Graecia magis priscus. Пoλéuw autem Πολέμω scripsi, non èλéμov: illud esse Aeolum, colligas ex Gregor. de Aeol. dial. §. VIII. LI. ubi quod de accusativo plurali dixit, debet etiam ad genitivum hunc accommodari. Insolens etiam Tag, ubi TEQì communis usus postulat. Mà est reconditioris Dorismi (Theocr. III, 27.), qui fere ad Aeolismum accedit. Mox agyugos Atticis argenti vis non signati nec elaborati; signatum est ágyúgiov: potest tamen in hac dialecto etiam de nummis agyugos dictum esse; quamquam quid vetat quominus in ea aetate eaque regione de argenti pondere non percussi cogitemus? Ipsa multa non magna: nam ea aetate rarum, in Peloponneso praesertim, aurum et argentum; necdum urbani erant Elei et Heraeenses, sed rustici vitam agebant simplicem et a luxu alienam. Ita Lepreatis talentum argenti Iovi Olympio pendendum imperatur ab Eleis (Thucyd. V, 31.). Αποτίνοιαν p. ȧTOTívolev ad normam aoristi flexum est, ut συνέαν p. συνεῖεν: τύψειαν Aeoles dixisse notatur etiam a grammaticis (Gregor. §. XXVI.): unde facilis transitus ad åπotívoιαv. Al cave putes esse pro disyllabo A: monosyllabum est etiam num. 16. et aliquoties apud Pindarum. Mox in TOIKAAAAE MENOI AATPEIOMENON est difficultas. Paenitet afferre Knightianum λατρειομένων, sc. ἕνεκα, quod vertit ad sacros usus; quo posito reliqua explicat roí xa δαλημένοι: neque ille genitivus aptus est, neque illo recepto verba bene ordinata sunt. Manifesto λargóμενον pertinet ad τάλαντον. Λατρεύειν est venerationem et officium praestare, etiam donis et sacrificiis numini: hinc est de multa Iovi pendenda, si altera civitas cum altera consilia vel res gerendas non communicasset. Pro ε est & assumptum, λargelóμevov. Iam ubi hoc cum voce Táλavtov iunxeris, non potest roí na daλnué τάλαντον δαλημέvo legi, quod perperam interpositum ceteris foret: igitur dativus τῷ κ. τ. λ. statuendus est ad Δι ΟλυμTí, quod postea vidi etiam Boissonado placere. Iuppiter enim huius foederis fideiussor; igitur si foederis condiciones negliguntur, Iuppiter fallitur. Sed potentiale xa, etsi solet participio addi, non satis hic commodum est, nec §. 4. na daλéoro legi potest: nam ut exɛ cum optativo omnino rarius est (reperitur tamen apud poetas et scriptores aliquoties, etiam in inscriptionibus, ut in donatione Corcyraea); ita in hoc titulo, in quo certus quidam et constans usus, ai cum optativo sine xa ponitur: ai de TI déo, ei de pà ouvéav. Igitur §. 4. naddaλéoro requiritur: atque inde colligi potest etiam §. 3. scribendum esse Tự naddaλnuévų. Et in participio hoc quidem etiam Walpolius voluit compositum ex xnará, licet is roì nadaλnuévoι retineat. Iam vero etsi xadd. legi in utroque loco potest, quod duplices consonae in hoc titulo simplici littera omnes designatae sunt: recte tamen Walpolius zadaλnuevo simplici ▲ retinet, syncopen hanc duobus confirmans exemplis. Sed utrumque exemplum falsum est; nam in Inscr. Sigeensi, cuius initium 'Eiμnviεúovтos Nuμpíov, vs. 4. naτnv Zeλευκίδα p. nara Tv merus error lapicidae est, quum

illud decretum vulgari dialecto scriptum sit: in testamento Epictetae autem, quod in Theraeis vide, nusquam KA est p. xarà, ut Walpolius perhibet, sed xarà ibi semper et saepissime reperies, xa autem nonnisi pro v. Certiora exempla sunt xaßaívwv καβαίνων et nάTETOV, illud Alcmanis ap. Hephaest. p. 44. hoc Pindari Olymp. VIII, 39. His confisus retinui nadad. Ceterum haec syncope, duplicata tamen consona, Aeolibus tribuitur a Tryphone §. 23. Tryphone §. 23. In eodem participio, si id pro perfecto habueris, omissa erit reduplicatio, per arsin, quam vocant grammatici. Hoc quoque prisci sermonis est, etiam Homerici: igitur et Ionicum dicunt, ut est apud Phavorinum et Gregor. p. 461. ac Gramm. Paris. p. 676. (ed. Greg. Lips.) et Doricum, ut Greg. p. 221. Trypho vero §. 21. Tάos Aionov esse pronunciat: quamquam haec verba omisit Lascaris. Sed Buttmanno monente nadaλnuevos potius praesens est Aeolicum, ut panuevos et alia: v. Sturz. ad Maittair. de dial. p. 207. Hoc igitur dedi. De passiva significatione verbi καταδηλεῖσθαι immerito dubitatum est, quod vulgo medium esset: certe perfectum dedλño Daι passivum ex Herodoto et Euripide annotavit iam Schneiderus in Lexico.

§. 4. Αἰ δέ τις τὰ γράφεα ταὶ καδαλέοιτο, αἴτε τέS. Ai tà féτας αἴτε τελέστα αἴτε δᾶμός ἐντ ̓, ἐπιάρῳ κ ̓ ἐνέχοιτο τῷ ἐνταῦτ ̓ ἐγραμμένῳ] Nunc non de foederis, sed de tabulae laesione dicitur; de foedere erat §. 3. Siquis autem scriptum hoc violaverit, eadem quae in foedere laeso multa constituitur, ut in diris Teiorum: ἐν τῇπάρῃ ἔχεσθαι ὃς ἂν τὰς στήλας, ἐν ᾗσιν ἡπάρη γέγραπται, ἢ κατάξει ἢ φοινικήϊα εκκόψει ἢ ἀφανέα ποιήσει etc. Initium explicabat Knightius: Ei de TIS Tà τις Yeapen Ty: in quo nemo vim optativi commodam iudicabit; nec quisquam Graecorum unquam ita loqui potuit. Simplex et unice apta ratio est, ut dicatur rà ygάuuara ráde: igitur ygápɛa dudum est ex quo statui esse γράμματα, ut τὸ γράφος dictum sit, sicut rò τgúpos; idem vidit Vincentius ap. Knight. Superest rat, quod debet rade esse, ut in formula Amphictyonica apud Aeschinem, de qua paulo post. Conf. §. 2. Nam ne r legam, obest quod paulo post vrata dicitur: r enim debebat p. de s. ¿vтauda esse; et ne hoc quidem plane aptum est. Schneiderus Lex. v. naradnλéopaι male hinc citat và ygapévra: nam in lectione nihil est incerti, ne in littera quidem, quam quum Knightius putaret ✪ esse, finxit in hoc vocabulo commutatum cum esse, ut in av plav, Dng png: sed cur quadratam nunc formam induerit, supra docui. Tig pro Tis est etiam Laconum. V. Hesych. v. Designantur deinceps, qui, si laeserint tabulam, eadem qua supra multa teneantur: de quibus quae Knightius proposuit, taedet referre. Apertum est non alios designari posse, quam qui foedere obstricti sint: siquis alius tabulam violasset, puniendus erat ex legibus illis, quae de violatis actis publicis monumentisque obtinebant. Igitur nonnisi de Eleis et Heraeensibus explicari ea verba possunt, et excludendi sunt peregrini, etiam μéroxo, quibus nulla rei

pars

eis

narrabo. Est enim versus ab Hipparcho Pisistrati f. Hermae inscriptus, quo significatur, eo, ubi Herma positus erat, loco mediam viam esse inter Thriam pagum et Athenarum urbem. Verba sunt dialogi de lucri cupidine, quem Simoni Socratico tribui p. 228. C. (Cf. Aelian. V. H. VIII, 2.) de Hipparcho Pisistratide: Ἐπειδὴ δὲ αὐτῷ οἱ περὶ τὸ ἄστυ τῶν πολιτῶν πεπαιδευμένοι ἦσαν, καὶ ἐθαύμαζον αὐτὸν ἐπὶ σοφίᾳ, ἐπιβουλεύων αὖ τοὺς ἐν τοῖς ἀγροῖς παιδεῦσαι, ἔστησεν αὐτοῖς Ἑρμᾶς κατὰ τὰς ὁδοὺς ἐν μέσῳ τοῦ ἄστεος καὶ τῶν δήμων ἑκάστων. κἄπειτα ὑπὸ σοφίας τῆς αὑτοῦ, ἣν ἔμαθε καὶ ἣν αὐτὸς ἐξεῦρεν, ἐκλεξάμενος ἃ ἡγεῖτο σοφώà τατα εἶναι, ταῦτα αὐτὸς ἐντείνας εἰς ἐλεγεῖον, αὑτοῦ ποιήματα καὶ ἐπιδείγματα τῆς σοφίας ἐπέγραψεν· ἵνα πρῶτον nai μὲν τὰ ἐν Δελφοῖς γράμματα τὰ σοφὰ ταῦτα μὴ θαυμάζοιεν οἱ πολῖται αὐτοῦ, τό,τε Γνῶθι σαυτὸν, καὶ τὸ Μηδὲν ἄγαν, καὶ τἄλλα τὰ τοιαῦτα, ἀλλὰ τὰ Ἱππάρχου ῥήματα μᾶλλον σοφὰ ἡγοῖντο, ἔπειτα παριόντες ἄνω καὶ κάτω καὶ ἀναγιγνώσκοντες, καὶ γεῦμα λαβόντες αὐτοῦ τῆς σοφίας, φοιτῷεν ἐκ τῶν ἀγρῶν καὶ τὰ λοιπὰ παιδευθησόμενοι. nai ἐστὸν δὲ δύο τὠπιγράμματε· ἐν μὲν τοῖς ἐπ ̓ ἀριστερὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἑκάστου ἐπιγέγραπται λέγων ὁ Ἑρμῆς ὅτι ἐν μέσῳ τοῦ ἄστεος καὶ τοῦ δήμου ἕστηκεν, ἐν δὲ τοῖς ἐπὶ δεξιά, Μνῆμα τόδ' Ιπèv dè êtì πάρχου, στεῖχε δίκαια φρονῶν, φησίν. ἔστι δὲ τῶν ποιημάτων καὶ ἄλλα ἐν ἄλλοις Ἑρμαῖς πολλὰ καὶ καλὰ ἐπιγεγραμμένα· ἔστι δὲ δὴ καὶ τοῦτο ἐπὶ τῇ Στειριακῇ ὁδῷ, ἐν ᾧ λέγει, Μνῆμα τόδ' Ἱππάρχου, μὴ φίλον ἐξαπάτα. w Vides Hipparchum medio viarum ex urbe in pagos singulos ducentium intervallo posuisse Hermas cum inscriptionibus binis, altera in sinistro, altera in dextero latere: in dextero autem erat pentameter; unde colligitur in sinistro fuisse hexametrum, ut integrum compleretur elegiacum distichum. Nam nisi hexameter praemissus esset, singulares fuissent pentametri: qui etsi in priscis inscriptionibus non sine exemplo sunt (Pausan. V, 27.), tamen cultissimorum poetarum sodali Hipparcho non magnopere conveniunt. Accedit, quod ipsis illis quae recitavimus verbis ¿λɛɛov vocatur unumquodque Hipparcheorum carmen: ¿λɛɛov autem constat distichum elegiacum dici. Versu autem sinistrae partis, de quo dialogi auctor ut de priore dicit prius, idem scriptor docet id ipsum comprehensum esse, quod supra dixi, hoc loco mediam esse viam inter pagum et urbem; quippe Hermen dicere, sese esse έv μέow toŨ aσTEOs nai тou dýμov: quae ipsa fere verba hoc huius inscriptionis versu heroico contineri mox patebit. Érat vero Athenis porta Thriasia celeberrima: quo magis consentaneum est, Hipparchum in via Thriam ducente posuisse Hermen. Intervalla ipsa ab ara duodecim deorum, quae pro Romano miliario aureo fuerit, computata esse, optime monuit Müllerus in eximia de situ Athenarum commentatione inserta Encyclop. univers. Sc. et Art. T. VI. p. 237. collato Herodoto II, 7. et titulo Attico Chandl. P. II. n. 25. Atqui illa ara a Pisistrato Hippiae f. (Thuc. VI, 54.) condita erat, et circiter Olymp. 65, 1. iam erat exstructa, ut colligi ex Herodoto VI, 108. potest; eo igitur fere tempore illos Hermas posuit

Hipparchus, qui ab Olymp. 63, 1. qui ab Olymp. 63, 1. cum fratribus Athenarum imperium tenuit (Corsin. F. A. T. III. p. 118.), Olymp. 66, 3. caesus. Hinc tituli aetas inter Olymp. 63, 1. et Olymp. 66. definitur, propius tamen, ut videtur, accedens ad Olymp. 63. Nam quum ara duodecim deorum conderetur, tum etiam hos Hermas factos esse, vel certe modico intervallo post, omnino est probabile.

A,

Accipe nunc correctiones. Initio tenuia quidem sed tamen sufficientia vestigia video formulae ἐν μέσῳ, quam dialogi auctor suppeditat. ΕΣ superest intemeratum; sequitur ΘΗ, ex quibus litteris prior fuit O sive : ex altera prior pars addi debet, O: ut sit Ol. Praecedit H, quod fuit M; Fourmontus enim talia ubique confudit. Habes ΜΕΣΟΙ: in quo etsi metrum postulat, ut Sigma geminetur, hoc tamen scriptura non exprimebatur, sed legentibus relinquebatur, quum μέσος vulgo simplici scriberetur sibilo; neque opus in hac quidem voce est, ut ad vetustum morem provocemus, de quo num. 2. et 11. diximus. Praecesserat EM, ex quo nihil superest nisi M: quod quomodo inter duas illas litteras dispertiendum sit, in ea, qua Fourmontus litterarum ductus delineare solitus est, incuria dici non potest. Sed post ἐν μέσῳ et ante vocem Θρίης restat fere hoc: ME. In illo 4 dele horizontalem virgulam, et ex isto <, quod signum nihili est, inferiore lineola deprompta et cum I composita fac ^, Gamma. Sic prodiit yɛ non incommodum huic loco. In secunda linea si quintum elementum est P, de quo non dubito; quartum necesse est vocalis sit. Nempe L superest ex E: nec me movet obliqua lineola sursum inclinata, quae in lapide, credo, deorsum ferebatur. Ita tenemus allocutionem aveg: in qua siquis haeserit, videat epigramma Ithacense a me alibi restitutum, in quo eadem plane allocutio. In fine patet HEPMEΣ: ♫ enim in H mutandum vel, quod etiam probabilius, in B. Nec tamen Herma videtur ipse loquens inductus esse, ut collegeris ex dialogo de lucro. Potuit in aliis ex hoc genere ipse loqui; in aliis aliter institutum erat, quod metrum nunc hoc nunc illud suadebat: nam quum pagorum nomina non mediocrem versiculo difficultatem obiicerent, non est credibile illas inscriptiones omnes ad unum conformatas modulum fuisse. Inter voces avεg et 'Eguns interpositum 00, in quo nihil quaerere licet nisi articulum vel pronomen de sine articulo passim obvium: spiritum asperum H sive ♬ si requisiveris, cogites eum ex antiquissimis iam temporibus in articulo potissimum omitti: v. num. 16. Coniicias igitur OA: sed vide, ne in elisione ut tenuis, ita etiam media ante asperum a nonnullis in aspiratam mutata sit; quod vulgo fit in verborum declinatione: auɛíßw, nusipny. Quod etsi demonstrare grammatici auctoritate non possum, tamen video Thierschium in Corrigendis ad Pindari editionem et interpretationem Germanicam T. II. p. 349 sqq. hoc ipsum postulare, qui velit #evτaεтngi öπws, Eλά ɛúgnσs et alia similiter scribi: ετηρίθ ̓ ὅπως, Ἑλλά ̓ εὑρήσεις atque unum certe exemplum etsi non Atticum est

cveis, ou év. Nec tamen id audeo pro regula ponere; a nonnullis id factum esse si statuas, vix poteris temeritatis accusari. Iam accipe versiculum: EMMESOIAE PIESTEKAIASTEO SAMEPOOBEPMES

Ἐν μέσσῳ γε Θρίης τε καὶ ἄστεος, ανερ, ὅ ̓ Ἑρμῆς. In altero latere erat pentameter eiusmodi, quales auctor dialogi affert; ita ut in utroque viator compellatus fuerit.

Scripturae causa notabile hoc fragmentum, ob formam aspiratae V (v. ad num. 4.) et duplex Sigma 4.) et duplex Sigma (v. ad num. 25.). Sententia obscura est; potest iagouo legi, consecrant; sed nulla inde videtur structura elici posse, quod subiectum, quantum video, singulare est. Potius septima vs. 1. littera | in interpunctionem mutanda, item littera 16. Deinde litt. 17. H corrigenda; debet enim esse. In fine videtur nihil nisi O deficere. Igitur lego: 'Iagos Χαροπῖνος : ἱαρὸς ὁ ̓Αρισστόδαμος. Charopini nomen

notum, non item Charopni. Quid vero iagòs s. ɛigès hoc loco sit, vix certo dixeris; potest de sacrorum ministro esse (Eurip. Iph. A. 675. Ion. 1224.), potest de servo sacro (iegodova). Posterius praefero. Sic hic titulus index fuerit iɛgodoúλwv deo alicui dedicatorum, qui iɛgoì dici in titulis solent. Nomina tamen non servilia sunt; sed potuerunt illi viri olim liberi esse, et belli casu in servitutem redacti numinique donati esse.

Antiquam esse inscriptionem docent formae, etsi non omnes plane vetuslae sunt. Memorabiles formae >, item D, et P peculiari ductu vs. 3. obvia, quae est pro notiore R: attamen vs. 4. vides vulgare P. Vocalis O videtur O esse, ut num. 12. 17. 18. 19. 37. et in Attica inscriptione militari in Archaeologia Britannica, quam in Atticis vide. Lambda est, prope ut in Polycrațea, et num. 17. 18. 19. item in eodem, quem dixi, Attico titulo. Interpretatio mutili huius fragmenti nulla fere reddi potest, nisi quod catalogus nominum est. Vs. 2. wv exitus nominis proprii est, ut Kλéwv. Deinde sequitur ПEDA FOFOOI, vox maxime memorabilis, sed, ut solet in Fourmontianis, corruptior: litt. 7. 8. FO mutandae

in IK. Sunt enim TedάFoixo, hoc est péroixo. Idem quippe corruptum extat in alia Argiva inscriptione nominum indicem continente num. 19. Oixos enim digamma habet, quod notum (cf. num. 4.): et μɛtà Aeolibus maxime, sed etiam Doriensibus nonnullis sonat medά: igitur péroixos his est Tedάronos. Sequunπεδά: μέτοικος πεδάτοικος. tur iam horum inquilinorum nomina, ex quibus A... POΣ restitui certa via non potest; videtur tamen nomen in a[v]gos desinens fuisse: deinde erat Пexas vel Пegínλros; mox nomen in igárès desinens, ut 'Ipixgárns. Abstineo me a reliquis: nam in proximis etsi Aauor apertum est, potest tamen vel daμóra (dnμótaι) fuisse, vel nomen muliebre AuоriXŃ, vel Aauóras. Vs. 5. prius O fuit Theta.

INSCR. GR. VOL. I.

E