lum in militaribus posuerim, brevis responsio est. Qui non multa huiusmodi monumenta examinaverit, possit de catalogo aut gymnico aut prytanum cogitare: sed prytanum catalogi non ex ordine tribuum constante confici potuerunt, quum potius prytaniarum ordo sequendus esset; gymnicos autem catalogos, quibus adolescentes in gymnasiis exercitali inscriberentur, ante Romanam aetatem confectos esse nemo docebit: postremo utrisque catalogis, quorum ex genere tot supersunt, dissimilis hic est. Accedit quod col. II. integra videtur; nec nominum numerus prytanum aequat numerum. Nihil igitur superest, nisi ut bello caesorum catalogus sit, ex Ceramico extra urbem translatus in ecclesiam: id quod etiam Chandlero et Visconto (Hist. Institut. Gall. class. hist. et ant. litt. T. III. 1818. p. 45.) visum est. Supra comparet TAI, ex generali reliquum titulo, quales militaribus his catalogis supra iuxtaque adscriptos esse patet ex prioribus inscriptionibus. Sed hoc novum, quod etiam pagi annotati sunt: cf. Pausan. I, 29, 4. xai σpûv éσTãow ¿Tì TOTs τάφοις στῆλαι τὰ ὀνόματα καὶ τὸν δῆμον ἑκάστου λέγουσαι. Pugnam ipsam reperire non licet; plures suppeditabit Pausanias (ib.7.11.): modo ne de Chaeronensi cogites, in qua multo plures interierunt. Superest ut de pagis dicam, quorum causa hoc monumentum praestantissimum iudico. Insunt autem hi: Μελιτεῖς sunt. mile vero esse filium Euphileti Simonis f. Aexonensis in Orat. c. Neaer. p. 1353. De Korgeous dixi ad n. 145. De Oivaios duplicibus (Hippothontidis et Aeantidis) cf. ad n. 105. ubi quae ex Harpocrat. rettuli, hic lapis firmat. Postea alteri fuerunt Ptolemaidis teste Hesychio v. Oiva: alteri videntur Attalidi tributi esse, si vera est Scaligeri ad Hesych. emendatio, de qua non dubito. paλnges ex vetusto librarii errore Φαληρείς ap. Harpocr. et Suid. videntur Antiochidi tribui; Aeantidis, ut hic, ita recentissima aetate fuerunt (v. Cors. ad Sponii marmor provocantem, quod infra edetur n. 275. adde n.304.). Aphidnaei ap. Steph. Byz. Leontidis sunt, in marmore recentiore Adrianidis. At primis temporibus eos fuisse Aeantidis, de Marathonia pugna agens docet Plutarchus Qu. symp. I, 10. et in ea tribu eos hoc marmor ponit. Deinde videntur in Leontidem transpositi esse. Harpocr. v. Θυργωνίδαι: Νίκανδρος ὁ Θυατειρηνὸς ἐν τῷ περὶ τῶν δήμων, Μετετέθησαν, φησὶν, ἐξ Αἰαντίδος ̓Αφιδιαῖοι, Περσίδαι, Τιτακίδαι, Θυργωνίδαι; et Thyrgonidas quidem in Ptolemaide posthac censitos esse docetur ex Demetrio Scepsio. Sed haec, de qua Nicander, transpositio antiquior videtur quam Ptolemais tribus: certe reliqui pagi non in Ptolemaidem ex Aeantide transpositi erant, sed Aphidnaei in Leontidem, Perrhidae in Antiochidem, Titacidae in eandem. Quae Cors. 1. c. p. 225. de ea re dixit, confusa Aeantidi vero Aphidnaei recte tribuuntur etiam ap. Schol. Plat. T. II. p. 350. ed. Bekkeri, cuius scripturam qui nuper reprehendit, temere fecit. 'Aλwπεxйεv Marathonii omnibus, de quibus constat, aelatiΘόρα[9]ε[ν] ©óga[9]ε[v]_bus sunt Aeantidis: qui si ap. Steph. Leontidi tri'Ayyʊλñɛ[v] buuntur, librario hoc imputandum. Cf. Cors. 1. Magawvioi 'A[T]nve[î]s c. p. 237. Dein memorabilis scriptura Tginogeσio, Tginogeúσioi 'Avαphúσoti si modo vera est. Rhamnusios Steph. Byz. recte triΡαμνούσιοι Βησαιεῖς buit Aeantidi; sed duodecim tribuum aetate non fuisse Aeantidis videntur: v. ad n. 81. 124. Adde ad n. 304. Mox de voce 'Ayyuλndev quid statuendum sit, nescio; ne corrigas 'Ayyeλev: potest aut ̓Αγρυλῆθεν aut ̓Αγκυλῆθεν scribi: sed ̓Αγρυλεῖς Erechtheidi vel Attalidi tribuuntur, 'Ayxuλes certe duodecim tribuum aetate sunt Aegeidis (n. 115.). Deinde correxi 'A[7]nves: dicitur enim 'A¿ŋviɛús, non 'Alveus: et Atene Antiochidis fuit, deinde ut videtur Attalidis (v. Meurs.). In Boatéwv tribu consentiunt Harpocr. et Suid. cum marmore nostro: posteriori tempore Adrianidi tributi sunt. Colonenses iam aetate duodecim tribuum Aegeidis fuerunt (n. 115.); in eadem eos recenset alius titulus in catalogis pry tanum edendus (n. 183.): sed hic sunt Antiochidis. Et cave duos putes Colonos fuisse demos: sunt duo Coloni, alter urbicus, alter rusticus, ut Melite, non tamen duo demi, ut nec Melitae duo demi sunt, nec alia nomina, demis et urbis regionibus communia, duorum demorum sunt (cf. de hac re Mülleri Topogr. Att.). Postremo, si vere conieci, Iteaei prodeunt, qui a grammaticis dicuntur Acamantidis esse; n. 275. ta Κεκροπίδος Ἱπποωντίδος Αἰαντίδος Αντιοχίδος Οἰναῖοι Παλληνεῖς In his quae memorabilia sunt, ceteris omissis annoto. Melite Stephano Byz. est Oeneidis, sed et grammatici et recentiora marmora, et cum nostro lapis n. 85. qui est Olymp. 101, 1. Cecropidi tribuunt. Phlya Hesychio et lapide Romanae aetatis testibus est Ptolemaidis, quae Philadelphi honori instituta erat (cf. ad n. 120.), et mansit Ptolemaidis etiam recentiore aetate (v. Cors. F. A. T. I. p. 246.): Cecropidi tribuunt grammatici, optima tempora spectantes. Kixuvveis nunc primum Cecropidi vindicantur: postea fuerunt Acamantidis, cui tribuunt grammatici et marmor recentis aetatis. Vs. 47. solum A superest; reponendi sunt Aiwveis: sequuntur enim vs. 54. *Adaiɛîs, ex certo supplemento. Hae sunt Halae Aexonides, quas constat Cecropidis fuisse: ante Halas Aexonides autem legitimo ordine memorabantur Aexonenses. Hoc docet col. II. ubi post Δεκελεῖς infertur ἐξ Οἴον, intellige Οἷον Δεκελεικόν. Inter Aexonenses est Δημοκράτης Εὐφιλήτου, quem non dissi- men sunt Antiochidis, ut hic. INSCR. GR. VOL. I. 173. Athenis, ad ecclesiam Catholicon. Edidit Pocock. Inscr. P.I. c. 5. sect. 4. p. 55. vidit Chandlerus (Syllab. p. xxx.). Priorem partem solam misit Mustoxydes, ex cuius schedis edo, una littera mutata. ΤΟΙΩΝΔΕ ΑΝΔΡΩΝΕΗΠΟΛΙΣΟΠΟΤΑΝΑΥΤ... In altero latere eiusdem lapidis: ΤΟΛΕΝΟΝΕΥΚΛΕΑΛ.ΟΡΙΚΑ ΙΧΕΡΙΤΟΝΔΕΠΡΟΣΑ.ΡΟΣ ΞΟΧΑΣ. In priore parte Poc. omittit primum ▲ vs. 1.; idem et Must. vs. 2. ΧΟΡΟΙ: sed Chandl. notavit esse in lapide e, et supplevit E]ΧΘΡΟΙ. Μox Ι et | dedi ex Must. et Chandl. (qui f), pro quibus Poc. et T. Vs. 1. EH videtur vitium quadratarii esse. In ὁπόταν littera Γ pronunciatione duplicanda. Lego: Τοιῶνδ ̓ ἀνδρῶν ἡ πόλις ὁππόταν αὗτ[ις ἁμάρτῃ, ἐ]χθροὶ στήσαιεν Ζηνὶ τροπαῖον ἕδος. Αμαρτάνειν p. στέρεσθαι e lexicis notumn est. Epitaphium est in plures milites. Sed alterius lateris ΝΙΚΟΒΟΛΟΣΜΥΝ ΝΙΧΟ ΕΠΙΤΕΛΙΟΣ epigramma unum laudare videtur; neque id expedio. Coniicio: Κ]τώμενον εὔκλε[ι]α[ν δ]ορὶ καὶ χερὶ τόνδε πρὸς ἀ[νδ]ρός .....ον ὤλεσε θοῦρος Αρ[ης. Initio secundi versus videtur adiectivum ad dvopos perisse, deinde nomen viri celebrati, e. c. Πλει στόκριτον. In productione syllabae ov nullam diffcultatem esse sciunt metrici. Vs. 5. fuit ἔξοχα. Ad finem pentameli confer epigramma Alticum simile ap. Pausan. X, 21, 3. 174. Athenis. Ex schedis Fourmonti. ΣΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΠΙΣΤΗΚΕΝΕΝΕΛΛΑ ΠΛΕΙΣΤΑΤΡΟ Post communia pluribus epitaphia militaria addo hoc et n. 175. quae singulorum sunt. Lego: . Νικόβουλος Μυνίχου Εἰτεαῖος. Σῆς ἀρετῆς ἕστηκεν ἐν Ἑλλά[δι] πλεῖστα τρο[παῖα. Nota O pro ΟΥ. De forma Είτεαῖος cf. ad n. 172. Nomen Μυννίχου incertum videtur. 175. Athenis inter sepulcra ad urbem prope portam Acharnensem a. 1810. repperit Fauvel. Edidit et explicuit Viscontus Hist. ΜΝΗΜΑΙ ..... ΠΙΣΑΜΑΤΙΚΕΙΜΕΝΟΗΑΝΔΡΟΣΑΡΙΣΤΟΥ ΠΥΘΙΩΝ ΛΕΙΩΝΕΝ ΔΗΜΩΙΟΥΤΟΣΑΝΗΡΟΣΕΩΙΣΕΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΤΡ 5 ΕΣ ΦΥΛΑΣΕΚΠΑΓΑΝΑΓΑΓΩΝ ΔΙΑΒΟΙΩΤΩΝΕΣΑΘΗΝΑΣ ΕΥΚΛ ΕΙΣΑΝΔΟΚΙΔΑΝΔΙΣΧΙΛΟΙΣΑΝΔΡΑΠΟΔΟΙΣΙΝΟΥΔΕΔΕΝΑ ΠΗΜΑΝΔΕΠΙΧΘΟΝΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝΕΣΑΙ ΚΑΤΕΒΑΠΑΣΙΝΜΑ Carmen est non satis elegans, versibus uno tenore scriptis; quae elidenda sunt, maxima ex parte retenta sunt, ut passim. Memorabile ΤΡΕΣ vs. 4. 5. quod supra vidimus aliquoties. Viscontus rettulit ad bellum Phocense Olymp. 107 -- 108. sed nihil magnopere affert, quo coniecturam legenti probet. Ceterum plurima emendavit Viscontus, a quo in paucissimis discedo. Vs. 1. Visc. Μνῆμ ̓ ἰδὲ τοῦτ ̓, Iacobs. Μνᾶμα βλέπεις. Σώματι correxit Bekkerus. Vir, qui laudatur, Visconto est Πύθων; sed ferri potest ΠυΓίων, ut paulo post διςχιλίοις trisyllabum, idque multo magis, quod in nomine proprio plus poetae licet. Dein ΔΑΙΩΣΑΣ Visc. mutavit in δείξας; in ephemeride doctorum Galliae extat dywas: sed retineo δρώσας ut Doricum. Mox ΑΠΟΡΡΗΣΑΣ Visconto non recte est απορρίψας; verum vidi eliam Iacobsium intellexisse. Deinde vs. 6. 7. (metr. 8.) Visc. corrigit: οὐδεὶς δ ̓ οὐ πημαντὸς ἐπ. in quo damni facti mentionem desideramus; igitur Iac. scripsit: οὐδένα πημάνας δ ̓ [ἄρ'] ἐπ. Sed in hoc quoque aliquid offendit; et maxime ex Sovíwv displicet in hac sententia. Ceteras Iacobsii coniecturas vide apud ipsum. Versus fere hi sunt: Μνᾶμα βλέπεις ἐπὶ σώματι κείμενον ἀνδρὸς ἀρίστου· Π.θίων ἐγ Μεγάρων, δμώσας ἑπτὰ μὲν ἄνδρας, ἑπτὰ δ ̓ ἀποῤῥήξας λόγχας ἐνὶ σώματι κείνων, εἵλετο τὰν ἀρετὰν, πατέρ ̓ εὐκλήζων ἐνὶ δήμῳ. 5 Οὗτος ἀνὴρ ἐσάωσεν Αθηναίων τρεῖς φυλάς, ἐκ Παγᾶν ἀγαγὼν διὰ Βοιωτῶν ἐς ̓Αθήνας· εὐκλέϊτ ̓ ̓Ανδοκίδων δισχιλίοις ἀνδραπόδοισιν. οὐδένα πημάνας δ ̓ ὅ γ ̓ ἐπιχθονίων ἀνθρώπων εἰς ̓Αΐδα κατέβα, πᾶσιν μακαριστὸς ἰδέσθαι. 10 Φυλαὶ αἵδ ̓ εἰσίν· Πανδιονὶς, Κεκροπίς, Αντιοχίς. a repertum Athenis: glans plumbea missilis oblonga, edita ap. Dodwell. Itin. T. II. p. 159. b etc sunt apud Burgonum Britannum, ex schedis Mülleri. Δέξαι videtur acclamatio sarcastica vulnerando. Stuartus tamen, qui Antt. Aut. T. III. p. 27. (cf. p. 29.) huius generis glandes aeri incisas dedit, legit AEZAC. Inveniuntur hae glandes, quae in altera parte fulgur ostendunt, in Ilisso fluvio. Ex eodem genere plures supersunt, maxime Corcyraeae. CLASSIS QUARTA. ARCHONTES, PRYTANUM CATALOGI, TESSERAE IUDICUM. 177. .. Athenis in platea, parieti infixum. Primus dedit Gallandus in Epistola inedita ad Graevium, deinde Chandlerus Inser. P. II. p. 55. n. 3o. Habeo etiam ex schedis Fourmonti et Mustoxydis, atque ex apographo Guil. Gellii a Rosio misso... ΑΝΤΙΚΡΑΤΗΣ ΛΥΣΑΝΤΟ ΠΡΟΒΑΛΙΣ[Ι ΟΣ] ΑΡΧΟΝΤΟΣΑΝΕΘΗΚΕΝ In corona laurea: Primo loco posui titulos aliquot magistratuum honorarios, quorum rationem paucis significavi ad n. 128. Hi pertinent usque ad n. 179. et videntur omnes dedicationibus coronarum inservisse. Dedicavit qui coronatus est; infra ut plurimum erant coronae sculptae, quibus qui coronassent inscriptum est. In hoc titulo vs. 1. primam litteram addidi ex Gall. Must. Gell. et partim Fourm., qui dimidiatam praebet. Formam A bis dedi ex Must. et ex eodem ac Gell. O pro Θ. Vs. 2. Chandl. male In corona laurea: ΘΕΣΜΟΦΟΡΗΣΑΣ: ceteri consensu id quod dedi habent. Ibidem ultimum Ṭ addidi ex Must. Coronis inscripta nomina eo ordine posui, quo habent Gall. Fourm. Gell. Chandlerus quoque secundo loco liabet nomen HΒΟΥΛΗ, primo loco vacuo relicto, licet et ipse duas coronas insculptas dicat: sed Must. inverso ordine in sinistra habet nomen ἡ βουλή, in dextera ὁ δῆμος. Archon est Olymp. 112,4. qui ap. Dionys. Halic. falso Cephison scribitur. 178. In promontorio Sunio repperit Fauvel, est tabula marmoris candidi, Collect. Choiseul. n. rgr. catal. Dubois. nunc in Mus. reg. Catal. Clarac. n. 603. Ediderunt Dubois 1. c. Dodwell. Itin. T.I. p.545. Pouquevill. Itin. T. IV. p. 102. n. 7. Transcripsit etiam Müllerus, qui litteras eleganter exaratas testatur. ΘΕΟΜΝΗΣΤΟΣ ΘΕΟΜΝΗΣΤΟΥ ΞΥΠΕΤΑΙΩΝ Θεόμνηστος Θεομνήστου Ευπεταιὼν στρατηγὸς χειροτονηθεὶς ὑπὸ τοῦ δήμου ἐπὶ τὴν χώραν τὴν παραλίαν ἐπὶ Μενεκράτου ἄρχοντος ἀνέθηκεν. Archon est eius aetatis, ubi Fasti deficiunt, post Olymp. 123, 2. Praetor regionis Paraliae in vetustioribus monumentis quantum scio non memoratur. Litterae apices ut plurimum lineola horizontali terminati sunt. 179. In monasterio Calo-Livadi, apud locum Calamo; edidit Pouquevill. Itin. T. IV. p. 100. n. 1. ΣΤΕ.ΑΝΘΕΙΣΥΠΟΤΗΣΒΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΔΗΜΟΥΑΝΕΘΗΚΕΝ Στρατηγὸς ἐπὶ τὴν χώραν τὴν παραλίαν Θώριτος? Αλ κιμάχου Μυῤῥινούσιος στεφανωθεὶς ὑπὸ τῆς βουλῆς καὶ τοῦ δήμου ἀνέθηκεν. 180. Olim Athenis in equili Turcae, marmor quadratum litteris pulchris inscriptum, sed mutilatum. Choiseulio miserat Fauvel; ex collectione Choiseuliana (Catal. Dubois. n. 194.) venit in Museum regium, Catal. Clarac. n. 664. Edidit Chandlerus Inscr. P. II. n. 54. p. 59. Marmor pedes circiter duos et semissem longum, sesquipedem latum, Athenis olim Constantinopolin ad Regis Galliarum oratorem, et inde Parisios in bibliothecam Colbertinam translatum. Paulo vitiosius edidit Spon. Itin. T.III. P.II. Ρ. 106. aeri incisum dedit Montfauc. Palaeogr. Gr. p. 148. cum notis, et iteravit Antiq. expl. Suppl. T. II. p. 100. tab. 30. Ex Montfauc. petiit Murator. T. I. p. ccc. 2. ex Montfauc. et Spon. Corsinus F. A. T.II. p. 154. Montf. etsi tabulam suam aeri incisam Sponiano apographo iure praefert, noli tamen ei prorsus confidere; nec dubitavi quaedam ex Sponio vel addere vel corrigere. Litterarum formae sunt, quas dedi, nisi quod litterae P linea verticalis super semicirculum porrigitur; pro H bis est II: A scribitur praeter duos locos, ubi certe Montf. A habet. In variis lectionibus omitto Sponii vitia manifesta: memorabilia haec sunt. Vs. 1. 2. Spon. pessime: APXON TOΣKAIIEPENE, quae lectio induxit Vandalium Diss. Antiqq. et Marm. illustr. II. p. 221. ut de Druso archonte Attico cogitaret, quod etiam ipse Sponius putaverat. Vs. 10. Spon. MYPINOYNTI, vs. 11. KY NEOY: sed notum nomen Kwέas. Vs. 12. Spon. ZEE ΣTIOΣ, Montf.ΣEETOE. Vs. 13. 14. nomina geάgios, Ogiários ex Spon. addidi. Vs. 15. Spon. APEIOY ПAгOY, quod omnino praestat; nolui tamen hac in re a tabula aerea decedere. Vs. 18. Montf. EP ΜΕΙΟΥ, Spon. ΔΙΟΔΩΡΟΣΕΡΜΕΙΟΣ, unde recepi Σ, quod verum esse paulo post monstrabo. Sub titulo est uva cum racemis inter flores quattuor in penicilli formam exeuntes: igitur ad Dionysia refert Montf. eaque magna. Sane fieri potuit, ut in Dionysiis magnis causa esset conficiendae talis archontum descriptionis: neque tamen hoc certum est, nec tibicinis liturgique mentio me iudice huc pertinet. Id certum, nihil hoc titulo comprehendi nisi magistratuum tabulam; mireque Spon. eo memoriam aedificii communi plurium sumptu exstructi conservari putabat. Primo loco designatur archon, qui vulgo eponymus dicitur; sed is a veteribus simpliciter archon nominatur, neque antiquiore aetate unquam aliter. Is archon simul fuit ieges Agoúrou úπáτov, non quod Montf. putabat, sacerdos Consule Druso, sed Drusi Consulis. Drusum et Germanicum Caesarem Secùs piλadéλpous in Θεοὺς φιλαδέλφους Asiano nummo audire ex Spanhem. de V. et P. N. Diss. XI. p.321. 340. monuit Cors. Sed Drusus Tib. f. Consul fuit a. u. c. 768. (a. Chr. 15. Olymp. 198, 3.) et a. u. c. 774. (a. Chr. 21. Olymp. 200, 1.): cuius sacerdotium haud dubie quidem etiam post consulatus retentum est: at si ille, de quo dicitur, Drusi sacerdos post consulatum eius fuisset, dicas non potuisse úάTou addi. Igitur ille archon in ipso consulatu Drusi sacerdos eius fuisse videatur. Quodsi in secundo Drusi consulatu sacerdos fuisset, putaveris dicendum fuisse úñáτoυ rò B': itaque Xenon et sacerdos Drusi et archon videatur a. Chr. 15. Olymp. 198, 3. Sed haec quantumvis probabilia infringit titulus n. 264. ubi Mithridates quoque archon Drusi Consulis sacerdos dicitur, neque additur rò 6', ut , videas id sacerdotium plures per annos archontibus Atticis perpetuum fuisse, nec posse in ipsos consulatus Drusi annos referri. Sequuntur ex ordine ceteri archontes, adiectis pagis: et tum ex hoc titulo tum ex n. 182. (taceo de n. 180.) colligitur, novem archontes esse ἐξ ἁπάντων Αθηναίων sorte creatos, neque opus fuisse, ut ex diversis singuli tribubus essent. Vs. 10. memorabilis forma y MugivoÚTTηs, non Muğģiovtos: quo considerato eo inclino, ut etiam n. 115. vs. 57. ¿y MuggwoÚTTS scribatur, quod ad Pocockii scripturam propius accedit. Plura exempla v. n. 297. ubi cf. not. Additur Areopagi praeco, tum archontis praeco, in quo si Ερμείου legeris, deest nomen demoticum: sed Spon. habet "Equeios deficiente patris nomine, cuius loco positum est signum 3. Hoc quidquid est, non de nihilo est; significatur eo deficiens patris nomen, ut n. 182. vs. 8. Zwσтgatos О Пaλànveús, et similiter vs. 9. 'Aλéavogos O Maga Suvios, et vs. 10. Signum idem est quod toties formâ semicirculi recurrit in titulis hac et sequenti classe comprehensis. Eius vis haec est, ut patris nomen idem ac filii esse significetur: ́Aλéavôpos 'Aλežávogou Mag. Quod semel moneo: docent autem epheborum potissimum catalogi, ubi fratres coniungi apértum est, e. c. n. 284. col. I. Nixóσrgaτος), Τιμοκράτης Νικο. Ζώπυρος Νικο. col. II. Συμφέρων Meλío. Méxiσoos); col. III. poßos Aogup. Aogúpogos), ̓Αγαθοκλῆς) Ζώσιμος ̓Αγα. Πρῖμος) Ζωσᾶς Πρί. Quodsi n. 268. coniunguntur fratres íuwv) et Hpanλéwv 'Aσxλnádov, possunt uterini intelligi vel patrueles, latiore vocis usu. Nam Simon est Simonis filius. Ibidem initio est 'Agxinλñs) Aanniádns: Archiclem vero Archiclis f. esse ipse versus pronunciat. Aliud exemplum haud minus perspicuum habes n. 574. Imperita autem eius sententia, qui in Archontis praecone demoticum nomen omissum censebat, quod ille ex Cerycum familia esset: nam Cerycum familia praecones sacros in Eleusiniis sistebat, non archontum praecones; neque ideo quod quis ex hac illave familia est, demoticum nomen omitti potest. Supersunt tibicen et liturgus. Quorum illum Montf. censebat magnis in Dionysiis occupatum fuisse: quam vere nescio: hoc scio, non huc pertinere eos tibicines, qui antiquitus a choregis Dionysiorum legebantur, ut choris modos facerent (Demosth. c. Mid.); hi enim plures fuerunt, singulis choregis singuli. Accedit quod infra etiam in prytanum catalogis avλnīns (n. 200.) et iɛgavans memorantur, qui certe non ad Dionysia pertinent. Denique similis titulus n. 182. non ad Dionysia pertinet: est enim prope templum Dianae Amarysiae repertus. Mox liturgus non est choregus, sed minister nescio quis: nam λurougyía hac aetate ministerium qualecunque designat, partim dooív (servorum publicorum), partim liberorum; v.n.123. §. 7. et alios titulos infra in hac classe edendos. Is liturgus est demo Milesius: unde constat Miletum iam hac aetate demum Atticum fuisse. |