t

c) Eximie Müllerus ningavítida perspexit id esse quod Athenaeo V, p. 205. B. est To YETσov EWS TOυ TEQITREXOVTOS ETTIJTUλíou, parietis summam partem sub epistyliis, in eadem fere qua columnarum capitula altitudine, et capitulorum instar ornatam. Latitudo tripedalis summae est epicranitidis, cum proiectura utrinque exstante; et convenit ruderum mensura. Sunt hae epicranitides super lapidibus litt. a) nondum collocatis et contiguorum iam collocatorum spatio exiguo. Vide Fig. VI. y. Ceterum ad ngavíridas supple vous: non enim universum illud sub epistyliis chorium Expavitis dicitur, sed singuli lapides vocantur To èπingavítides. IλívSo enim sunt lapides parietis, comprehensis etiam parastatis. d) Tuviaiav, sc. Eπingavírida, supra lapidem litt. 6) et proximum litt. a). Vide Fig. VI. d. Latitudo designata maxima est, quae in parastate cernitur; nam in pariete est reductior. Nota vero lapidem angularem vulgarem dici paranaíav, ex usu opificum proprio haud dubie: alii lapides angulares, ut haec epicranitis et coronae partes §. 11. ywvaiwv nomine vocantur, non μασχαλιαίων.

e) Transitur hoc loco ex accusativo in nominativum, quod non mirum in tali recensu: idem offert p. 155. Quid quod in ceteris donariorum descriptionibus praemittitur Táde Tapédogav, deinde sequuntur meri nominativi? Igitur cave hunc locum vitiatum esse putes: non yoyyuhaus Aious etc. legendum est, sed est unus. Toyyúhos aídos Mül lero interprete est duplex cymatium cum astragalo et reliquis ornamentis, quae seorsim scalpenda fuerint et capitellorum parietinorum, postquam collocata sint, proiecturae apponenda; unde dicuntur Togo hi lapides, hoc est respondentes. Magnam tamen in hac re difficultatem video. Primum enim mensura longitudinis tantum decempedalis est, quum tamen epicranitides litt. c. d) multo longiores sint: ac si dicas reliquam yoyyúkou λídou partem nondum coeptam fuisse, tamen haec quoque ut deficiens annotanda erat: atque insuper haerebis in altitudine s.. crassitudine sesquipedali. Nam quum haec antepagmenta aeque alta sint atque epicranitides (litt.c.d), quae item sesquipedali altitudine sunt; detrahunt illa latitudini epicranitidum tantum, quanta ipsorum latitudo est: quae quidem non designatur, neque tamen plane est exigua: certe epistyliorum yogyúdos aúdos (litt. f.) pedem et quadrantem latus est, neque epicranitidum haec antepagmenta potuerunt adeo angusta esse, quippe quae muro debuerint inseri, ut firmarentur. Sic epicranitides non iam possent latitudine tripedales esse. Dicas quidem summam epicranitidum proiecturam ex eodem cum reliqua epicranitide lapide factam esse, et inferius inseri antepagmenta: itaque nihil iam epicranitidum latitudini in summa certe parte antepagmenta detrahere. Sed neque illud probabile est factum esse, et hac ratione antepagmenta iam non potuerunt aeque alta atque epicranitides ipsae esse. Quapropter aliter statuendum est. Litt. c. d) epicranitides de

signatae simul continent yoyyúλous dous iis apponendos; neutra enim collocata erant, sufficiebatque notatio epicranitidum deficientium, quippe quarum pars sit yoyyos Aios: toto enim designato simul pars designata est. Sed litt. e) intelligendus est yoyyuhos hídos epicranitidibus ceteris iam collocatis apponendus, iis quae sunt iuxta epicranitides c) in orientem. Ubi enim epicranitis iam collocata est, et deficit tamen yoyyúdos aídos, hic ipse debebat, seorsim notari. Igitur huic yoyyúa í in epicranitidibus demensus sum decem pedes Fig.VI. 7, ubi Müllerus Tab. V. litteramy habet: nam §. 6. f) doceo, quae ibi relata sunt, non illo loco, sed alibi apponenda esse. Sunt autem in Museo Britannico Elgin. n. 127. 129. 130. antepagmenta epicranitidum de hoc templo sumpta, alta prope 1'8", lata supra 8" 6", infra prope 6", longa fere 4': aliud angulare est n. 128. longum fere 5′ 4′′, latum 2′6′′: sed hoc et fortasse alii quoque lapides videntur tantum partes serra resectae esse. Ego (ex Stuarti Tab. VIII. fig. 2.) in parastate dedi exemplum huius yoyyúkou ou epicranitidis Fig. VIII. Altitudo (a) est. 1' 7" 2. Ceterum quod dvogous modo dixi esse respondentes, brevitatis causa feci; nam accuratiore interpretatione avríuogo sunt partes duae totius alicuius, quarum altera alteri opposita est, ita ut si altera alteri apponatur, integretur illud totum. Germanice dixeris gegentheilig. Et sic in nostra quoque inscriptione yoyyúa ída, qui epicranitidibus et epistyliis sunt avíuogo, epicranitidum et epistyliorum partem constituunt, reliquae parti, quae per eminentiam epicranitis et epistylium vocatur, antepagmenti loco addendam. Toyyúov ev potestas aliunde non constat, etsi eius mentio fit ap. Schol. Aristoph. Pac. 28. Quantum ex hoc titulo colligo, res haec est. Toyyúkou Sou notio procedit a cymatii in modum rapi (yoyyudídos) incurvi et ab echini rotundatione: igitur lapis, in quo unum vel plura cymatia, dicitur yoyyúños; adiectus vero cymatio astragalus esse solet. Iam vero cymatium cum astragalo solet una cum aliis ornamentis vel cum parte non ornata ex uno lapide fieri: igitur iam totus hic lapis dicitur yoyos niJos. Et in nostra inscriptione yoyyúdov Aídov nomine vocantur primum antepagnienta epicranitidum, quae continent, plura cymatia cum astragalis et subiectum anthemium (§. 2. e. §. 6. f. h. i.); deinde antepagmenta epistyliorum, quae comprehendunt cymatium cum astragalo et quadrula, Fig. IX. (ap. Stuart. Tab. VIII. 1.) a. qui proprie est yoyyúhos ios, et tres praeterea epistylii fascias inferiores Fig. IX. B. (§. 2. f.); postremo, nisi me coniectura fallit, hyperthyri cymatium cum astragalo, fortasse etiam cum quadrula imposita et cum parte non ornata astragalo subiecta (§. 6. g.).·

f) Repete yoyyśλw iw, Müllerus intelligebat quadrulam et cymatium cum astragalo, quae epistylio apponerentur sub zophoro, et apponebat epistyliis litt.) nostri textus. Quod si verum esset, desiderarentur octo circiter eiusdem mensurae lapides iisdem

epistyliis apponendi. Sed cur tum non annotatum esset, deesse etiam hos? Praeterea si hi yoyyúλo o essent epistyliorum litt. i) enumeratorum, cur designarentur ante ipsa epistylia? Vides hoc fieri non posse. Immo yoyyúdos aídos, qui epistyliis litt.) deest, comprehenditur ipsa illorum epistyliorum notatione, quod epistyliorum pars est (ut in epicranitidibus, v. ad litt. e): contra hi duo yoyyaw aw pertinent ad epistylia iam collocata, haud dubie in pariete fenestrato, ad quem ipsum litt. f. g) transitur. In quo ubi collocandi sint, dico ad litt. g). Ceterum in his yoyyúλos aídas crassitudo s. altitudo non designata est, non quod sex pollices non excedit, ut Müllerus olim putabat, sed aut per negligentiam, aut quod par est altitudini ipsorum epistyliorum. Nam in Museo Britannico in Elgin. marm. n. 85. tale extat epistylii antepagmentum, altum 2'1", quae ipsa est epistyliorum altitudo, longum 8', latum infra 8" 6". Simile, sed prope 9' longum et utrinque mutilum, est n. 291. In utroque cymatium cum reliquis tribus epistylii fasciis ex eodem lapide factum est. Patet igitur, yoyyúλov Xov dici universum antepagmentum etiam cum partibus non ornatis, ipso nunc Müllero monente: quo minus haec antepagmenta ad epistylia i) pertinere possunt, quorum latitudini, quae ex tituli fide bipedalis est, illa antepagmenta detraherent partem permagnam. Ceterum Fig. X. antepagmentum epistyliorum designavi littera A. Ibi linea y est 8′′ 6′′, secundum mensuram antepagmentorum in Museo Britannico. Sed hac mensura constituta

linea a minor est quam 1' 3", , quae eius mensura esse secundum inscriptionem debet. Igitur horum, de quibus agitur, antepagmentorum latitudo maior fuit, quam eorum, quae servat Museum Britannicum, et designavi eius summam, latitudinem (1′3′′) lineâ x, ita ut ima sit yɛ.

g) Recte intelligitur capitulum columnae in occidentali Pandrosei pariete eius, quae angulo propter Cecropium proxima est. Vide Fig. V. y. Capitulum hoc deficiens comprehendit omnes quae capituli esse solent partes cum loris implexis (Fig. XI. a.), exceptis iis partibus, quae infra ea lora sunt inde ab echino; hae enim una cum scapo iam collocatae erant. Vide ad §. 4. Ceterum ei columnae, cuius capitulum deficit, proximus est parastates in eodem angulo. Cui parastatae quum desint lapis litt. b) et epicranitis litt, d), quum praeterea desit columnae illius capitulum et huic capitulo contiguum μéтwπov (litt. h), epistylium quoque dixeris nondum collocatum fuisse, quod illi parastatae et columnae illius capitulo adiectoque METUT imponendum erat; necdum collocatum esse etiam illi vicinum in septentrionem epistylium. Sed tum illa epistylia, ut cetera quae infra zophorum desunt, debebant designata esse. Potius igitur epistylia parietis fenestrati collocata omnia erant; sed iis deerat pars antepagmentorum in octo pedum longitudinem (litt. f). Quibus antepagmentis demptis epistylia parieti (Fig. I. c. II. G) firmiter

霸

incumbebant, etiamsi capitula columnae et angularis parastatae cum μSTUTT interioris parastatae, quod columnae capitulo respondet, nondum erant posita. Contra antepagmenta collocari nondum potuerunt, antequam illa capitula posita essent; antepagmenta enim capitulis incumbunt, non parieti. Cf. Fig. II. H. Fig. X. A. ubi antepagmenta in latitudinem ye capitulo incumbunt, reliquo epistylio collocato in pariete (nondum in μETTY, quod posthac subditum est), nisi quod exiguum capituli spatium (2) occupatur. Vides quam omnia conveniant exacte. Illa igitur duo antepagmenta epistyliorum apponenda erant Fig. V. d. Ea vero non singula binis capitulis incumbunt, sed singulis: vel sic tamen firmiter posita erant, lapidibus sese invicem continentibus; reliquoque operi ea cum capitulis columnae et angularis parastatae et μETTY litt. h) facili negotio inserebantur. Ceterum vicina in septentrionem antepagmenta epistyliorum iam posita prius erant; incumbunt enim capitulis iam collocatis.

una

h) Nullo modo ferri potest Wilkinsianum: MÉTwπov tò éσóμevov tλάτos; nec Wilkinsius probabilem vocis μÉTWTOV explicationem dedit. Müllerus scripsit: I móngavov åDETOV [êπì Tò] MÉTOTTOV T[ED]noÓμενον, in quo istud Tenσóμεvov non convenit stilo huius tituli; praeterea μéтomov illi erat paries fenestratus, vix bene credo. Quodsi dixeris μétomov essé parietem inter binas fenestras: non est illa columna inter binas fenestras. Praeterea mensurae capitulo non conveniunt. Nam in inscriptione tam latitudo quam altitudo est sesquipedis: sed capituli altitudo cum hypotrachelio maior, sine hypotrachelio minor est sesquipede; cum hypotrachelio enim habet fere altitudinem 1'9", cui multo plus quam 3" detrahit demptum hypotrachelium. Vide Fig. XI. Itidem latitudo, quae in transversum parietem computanda est, sesquipede minor deprehenditur; est enim Fig. X. lin. ^?, quae fère 1′ 2′′ habet. Igitur latitudinem ubi Müllerus noster dicit esse 8" 4, fallitur: haec enim non latitudo est capituli, sed scapi columnae ad capitulum diameter in parietem directum; quod ex Stuarti tab. XII. patet. Itaque aliter de hoc loco statuo. E regione columnarum in pariete Pandrosei intus sunt parastatae: talis parastatae summa pars capitulo respondens optime vocatur μÉTwTov. Dicas quidem hanc dici Tingaviτ (litt. d): sed hoc non est verum. Ibi enim (litt. d) lapis angularis septem pedes longus, quattuor pedes latus, dicitur vos Ingaris, et complectitur partem parietis cum parastate: at hoc loco solum capitulum parastatae designatur; et hoc nunc proprio nomine dicitur μέTwπov. Est sane hoc quoque ex genere epicranitidum; sed epicranitidis notio latius patet, et hoc loco, quoniam solum parastatae capitulum significatur, commodius erat proprio nomine uti quam generali epicranitidis. Iam vero capitulo columnae nondum collocato, consentaneum est parastatae frontem ei capitulo contiguam ne ipsam quidem collocatam fuisse.

Igitur in columnae capitulo mensuras puto nullas descriptas esse; neque opus iis in eo capitulo: omnes mensuras refero ad hoc μέrwπov. Vide id Fig. III. F. Fig. X. B. quae figura ex Stuarto Tab. XIII. 2. petita est, additis a me nonnisi interruptis lineis. Solet autem primo loco longitudo designari, quam habes una mutata littera, eaque lacunae proxima: μέτωπον τὸ ἔσω, μῆ[κος δίπουν]. Ἔσω aperte verum est; cf. §. 5. Conveniunt autem mensurae ad amussim. Longitudo μετώπου in summa parte ap. Stuart. tab. XIII. 1. est bipedalis, quam dedi. Crassitudo s. altitudo in titulo est sesquipedis: nempe capitulo subiecta pars scapi, quae in hypotrachelii loco posita est, annumeranda est necessario, ut hoc μérov pari altitudine sit atque epicranitides parietis australis (litt. c. d); hae enim et illud uéTwoV intus in eodem parietis Pandrosei chorio posita sunt. Imum μETTOυ limitem monstrat Fig. X. linea 1: nam est sesquipes. Postremo latitudo in parietem transversum in titulo dicitur sesquipedis esse, et est re vera apud Stuartum; v. Fig. X. lineam, quae sesquipedalis est, et huius perTOU latitudinem constituit. Huic latitudini addita latitudine capituli columnaris, universa expletur parietis mensura. Ceterum quum in margine una tantum sigla sit, videntur haec duo capitula, columnae (xóngavov) et parastatae (μÉTWTOV TO EσW), iunctim enumerata. Igitur insero xaí: lapis enim hoc loco prorsus lacunosus est.

i) Quum horum epistyliorum longitudo non conveniat epistyliorum columnis Pandrosei impositorum mensurae ab axi alterius columnae ad axem alterius computandae, recte ea Müllerus posuit in pariete australi super parastatae propter Cecropium superque contiguas parietis epicranitides (litt. c. d. nostri textus) nondum collocatas, easque, quae his in orientem vicinae sunt, iam collocatas. Vide hos lapides Fig. VI. &. Fig. V. &. Cf. de h. 1. etiam ad §. 5. et supra §. 2. litt. f). Super his epistyliis et super eo, quod litt. g) dixi in solo pariete collocatum fuisse, omninoque in ea parte, in qua deerant yoyyaw aw litt. f), patet zophorum nondum collocatum fuisse.

ex verbis S. 3. τοῦ δὲ λοιποῦ ἔργου ἅπαντος. Nam §. 2. designantur omnia quae ibi desunt, ubi zophorus nondum collocatus erat: in reliquo vero opere zophori tabulas iam collocari, additur §. 3. Iam quoniam zophorus super epistyliis litt. k) nondum collocatus erat, ea epistylia hoc loco adduntur, ut verba ro de 201оu Egyou aπavтos excludant simul horum epistyliorum plagam.

§. 5. Τοῦ δὲ λοιποῦ ἔργου ἅπαντος ἐγ κύκλῳ ἄρχει ὁ Ἐλευσινιακὸς λίθος, πρὸς ᾧ τὰ ζῷα, καὶ ἐτέθη ΙΙΙ ἐπὶ Tv ETIσTαTV TOÚTWV.

Reliqui vero operis universi per totum circuitum initium facit lapis Eleusiniacus, ad quem sigilla, et posita sunt tria in horum Curatorum magistratu.

Haec sententia secundum priores interpretes terminatur demum verbis #gès Tou Пavdgoσεicu (§. 4.); iidem voces Tì tŵv štiσtatŵv toútwv accipiunt de epistyliis super columnis parietis fenestrati ad Pandroseum, et his zophorum impositum esse dicunt, contra quam ad §. 2. ¿) docui. At epistylia non possunt TITάTaι vocari: nec quid in ea interpretatione valeat TOUTWV, intelligo, quum neque illae columnae neque illa epistylia antehac nominata sint. Igitur diu est ex quo in Elmsleii (ap. Wilk.) sententiam incidi: ἐπὶ τῶν ἐπιστατῶν τούτων est in horum Curatorum magistratu, quum antea alii fuissent; ut dicitur ¿ïì Kaλλiov ägovтos. Nam quod obiicitur, epistatas prima persona loqui (nateλáßoμev S. 2.), igitur nunc non posse tertia de iis persona dici ἐπὶ τῶν ἐπισταTWV TOUTWV; id quantum sit, potest vel ex verbo avéygafav §. 1. intelligi. Neve offendas in eo, quod aliquid operis sub ipsis his Curatoribus facti commemoratur; nota non describi, quo statu Curatores templum receperint, sed quem statum deprehenderint (xaréλaßov), dum instituunt anagraphen. Vide ad §. 1. Nunc cetera persequor. In quibus est potissimum, quid sit тov egyov äge. Hoc meo iudicio non esse potest imperat, praecipuus est; nam neque commoda hoc loco haec dictio fuerit, nec res vera est; nam zophori opus non tantum est, quantum tecti. "Agxsw egyov est incipere opus; toũ λοιποῦ ἔργου ἄρχει ὁ Ἐλευσινιακὸς λίθος est: opus incipit, sive quod eodem redit, incipitur a lapide Eleusiniaco, ut ἄρχει τοῦ χρόνου ὁ ἐνιαυτὸς ὁ ἐπὶ τοῦ δεῖνα agxovros, et talia (cf. ad n. 11.). O 'Eλevσivanòs aíἄρχοντος, Ἐλευσινιακὸς λίJos autem, gos Tà 2a, pertinet haud dubie ad zophorum, ipsis verbis gès rà a docentibus. Sed non ipsa zophori saxa ex lapide Eleusiniaco constabant; tabulae erant Eleusiniaci lapidis saxis zophori antefixae, diserte testante Wilkinsio p. 147. The zophorus, or frize, is faced with thin slabs of greyish lime-stone; the fastigium of the pediment belonging to the north portico of the Pandroseum, the only one remaining, is formed of the same material. Nec lapis est nimium vilis; calcarius quidem, sed ita durus, ut eo vitrum secari possit et ut politionem recipiat. Ab illis igitur tabulis collocandis incipit reliquum opus, idque ¿y xúnλw, in universo circuitu aedis, exceptis porticibus lateralibus, ad quas hic zophorus non pertinet. Vides igitur non de

k) Haec epistylia iam collocata epistyliis litt. i) nondum collocatis contigua sunt in orientem, et pertingunt prope usque ad parastaten prostyli australem. Vide haec epistylia Fig. VI. p. 'EпegyáσαJa de poliendi labore intelligit Müllerus, recte haud dubie. Ceterum haec omnia ita in eadem regione posita sunt et inter sese conveniunt, ut Müllerum verum vidisse non dubitem: neque ullus desideratur lapis, quo nondum collocato lapides designati non potuerint collocari. Haec una in Mülleri explicatione 'inerat inconcinnitas, quod epistylia litt. ¿) sero commemorantur, occupatis (litt. f) yoyyúdas díDas, qui iis apponendi erant: sed hanc sustuli. Postremo quaesiveris, cur haec epistylia litt. k), quum iam collocata sint, hoc loco referantur, non §. 6. in ȧxaražeσTais. In sola enim vicinitate causa quaeri non potest. Ratio repetenda

zophoro occidentalis parietis Pandrosei dici, sed de universo zophoro; neque alia potest sententia esse nisi haec: praeter locos iam designatos per universum aedis circuitum opus, quod supersit, incipere a collocandis tabulis zophori; hoc est, in locis antea designatis practer ea quae descripta sunt zophorum adhuc deesse; at in reliquo templi circuitu zophorum esse collocatum, et tabulas antefigi, sed nusquam exstructionem templi ascendisse supra zophorum: quod non incommode annotatur, ubi ad epistylia sub zophoro posita perventum erat (§. 2. extr.). Tabulae quidem si iamiam ponebantur, necesse est saxa zophori iam posita fuerint, idque To λoо Egyou ev xúnλw, hoc est omnibus locis praeter eos, de quibus nunc ipsum (§. 2.) dictum erat, et, quod sponte intelligitur, in locis proxime vicinis lapidum ibi non positorum. De bet autem deficiens haec pars computari ab iis ipsis terminis, qui §. 2. descripti sunt, hoc est a yoyyú2015 aídos litt. f), usque ad epistylia litt. k), quae ultimo loco nominata sunt. Hanc zophori partem deficientem vide Fig. V. 2. VI. 2. Est is in occidentali pariete circa ped. x, in australi circiter ped. LXVI. Reliqua zophori pars exceptis tabulis antefigendis et sigillis necesse est perfecta fuerit. Unde, ut hoc addam, satis intelligitur, parietem septentrionalem perfectum esse: de qua re iterum dicam ad §. 10. Postremo additur xai érén etc. Hoc potest aut ad 'Elevσivianòv ídov aut ad rà a referri: sed quum sigla III in margine posita necessario ad pluralem rà a referatur, eodem pertinet verbum etén. Quae quum ita sint, tria sigilla sive prostypa dicuntur iam apposita esse in aliqua zophori parte, ubi tabulae iam erant antefixae. De illis sigillis, quae ferro in zophoro munita erant, cf. Müller. p. 58. et de orthographia vocis IOIA Maffei. crit. lapid. p. 63. quamquam Ea vero numerari non offendit; certe in partes ea quasdam distributa fuisse necesse est. Vestigia vincturae horum sigillorum in zophoro prostyli adhuc remanent, et sunt a nobis quoque Fig. IV. signata.

nota res.

(§. 2.), ita ad haec repeti debet iuíegya ex verbis primo loco positis: ToŨ VEW Tάde nareλáßoμev jμíegya. νεώ τάδε κατελάβομεν ἡμίεργα. Tum additur accuratioris definitionis causa III xeiμévv nóvwv, in quo nec repetitum óvwv offendit neque omissus articulus; tamen zaμévwv nóvwv omitti poterat. Keuévwv est collocatarum: neîтai à été. Si humi iacuissent, debebat Tuv xauai, ut infra, vel certe xμévwv xauai vel ådérwv dici: neque in prima parte enumerari debuissent, sed in altera inde a §. 9. Atque omnino omnes columnae iam videntur collocatae fuisse, etiam prostyli: certe §. 6. quaecunque inter ånarážeσra et åžģáßdwra commemorantur, manifesto iam sunt collocata: et inter ea ipsa recensentur columnae omnes; ut colligas etiam prostyli columnas collocatas fuisse. Illae autem Pandrosei columnae iam ita perfectae erant, ut praeter spirae torum superiorem etiam striatae essent (§. 6.): igitur opus in iis deficiens debet super striaturam quaeri. Iam vero unius harum columnarum capitulum nondum erat collocatum (§.2. g); igitur ne in capitulis quidem proprie dictis quaeri opus deficiens potest. Ceterum arunta eo pertinet, nondum excisam ornamentorum formam esse. Infecta autem haec pars est avéμov, non integrum, sed tres semipedes. Volutam non intelligi manifestum est; igitur encarpum interpretatur Müllerus, inter canalem et echinum (v. p. 36.), torum quasi ex loris implexis et contortis formatum, Fig. XI. (Stuart. Tab. XI. 1.) α. Sed illud ornamentum non

est encarpum; solet eo fere loco encarpum esse, sed in hac columna non est. Deinde contortum istud quomodo avéov vocari possit, non video; avémov enim designat flores arte factos, ut, ne plura, ap. Xenoph. Anab. V, 4, 32. kotiyμévous åvDéMov. Potius hypotrachelium intelligimus ego et Hirtius: id in his columnis flores repraesentat cum flexibus variis cochlearibus (v. Fig. XI. 6), in quos quadrat glossa Hesychii: 'Avéuov, тò exλExтov XQUἔκλεκτον χρυσίον. ἢ γραμμή τις ἑλικοειδὴς ἦν ἐν τοῖς κίοσι. καὶ τόπος Aývnow ev tỷ ångotóλe. Quae glossa ad hanc ipsam inscriptionem pertinere videtur, ut ex arcis inscri

v

fuisse docui ad num. 151. vs. 37. Turbata autem

IV collocatarum columnarum nondum secti, inde ab interioribus, uniuscuiusque columnae anthemii 111 semipedes.

Verba nεquévшv xióvwv de quattuor prostyli columnis, quae ex senis nondum collocatae fuerint, intellexit Müllerus noster, quippe quum priora Tv κιόνων

nóvwv - Пavogoσεíou adderet verbis §. 3. Sed quum Πανδροσείου hoc fieri nequeat (v. ad §.3.), necesse est illae columnae parietis fenestrati ad Pandroseum sint: et hae sunt quattuor (Fig. V. ). Igitur haec, Tv xióνων τῶν ἐπὶ τοῦ τοίχου τοῦ πρὸς τοῦ Πανδρασείου, generalem titulum constituunt, respondentem verbis §. 2. ἐπὶ τῇ γωνίᾳ τῇ πρὸς τοῦ Κεκροπίου: atque ut ad illa

νησιν ἐν τῇ ἀκροπόλει· ἢ γραμμή τις ἑλικοειδὴς ἦν ἐν τοῖς xiooi. Nempe interpres dubitabat, locusne arcis in hoc titulo designaretur an columnae pars: quemadmodum etiam Chandlerus de arcis loco cogitabat, praeter rem advocata Anthemionis Diphili f. statua in arce sita (Polluc. VIII, 131.). Recte vero a nobis hypotrachelium intelligi, non illud implexum, etiam aliunde manifestum est. Nam paulo ante annotavi, defectum operis non esse in capitulo proprie dicto: lora vero illa plexa ipsius sunt capituli: contra anthemium non est capituli proprie dicti. Et defectum illum esse super striatura scapi docuimus: ubi ipsum est hypotrachelium. His addo hoc. Quum anthemium etiam eius columnae,

cuius capitulum nondum collocatum erat, memoretur ut in columna iam collocata: apertum est in his columnis anthemium scapo annumeratum esse, non capitulo, et separatum a capitulo excisum esse. Quippe in Doria quidem columna hypotrachelium capitulo accensetur: sed in Ionia, quod haec non solet hypotrachelio instructa esse, ea pars, ubi in columnis Erechthei anthemium est, scapi potius summa pars est quam capituli ima. Omnino vero Erechthei opifices varias operum partes ex pluribus lapidibus composuisse apertum est; quo magis consentaneum est, anthemium a capitulo separatum esse. Quod quum ex ipsa huius titulo ratione intellexissem, posthac cum Rabio architecto nostro coepi capitulum columnae prostyli examinare. Nam Elginus unam prostyli columnam in Britanniam detulit; eiusque capitulum cum adiecta parte scapi forma gypsea expressum apud nos habetur. Ex qua forma quantum iudicare licet, anthemium et echinus capituli cum scapo cohaerent et ex eodem lapide facta sunt: id quod in partibus laesis agnosci potest: sed capitulum superius, inde a loris implexis cum his ipsis, separatim factum est, quod ex fracturis capituli cognoscere licet. Nam quum in altero latere superius capitulum, quod supra echinum est, magna ex parte defractum sit, ac rursus étiam echinus infra positus laesus aliqua ex parte sit; partim superioris lapidis planum inferius, partim inferioris planum summum prominent nudata, eaque prorsus ad normam caesa: ut videas ea plana diversorum lapidum esse, qui eo loco essent commissi. Neque, ut hoc obiter addam, capitulum superius, supra echinum, unum lapidem constituit, sed latera capituli ex aliis lapidibus facta, et commissuris in eum finem incisis coniuncta cum reliquo capitulo sunt. Igitur in his quoque Pandrosei columnis dimidiatis consentaneum est columnam inter echinum et lora ista plexa sectam esse; ita ut reliquo capitulo nondum collocato, cum scapo anthemium astragalusque et echinus iam fuerint collocati. Locum ubi secta columna, signavi littera a. Fig. XI. in mensuris appositis. Haec hactenus. Ceterum summa difficultas in dictione ἐκ τοῦ ἐντὸς versatur. Nam primum coniungi potest ex ToŨ EvTòs åvDeμíou, idque duplici ratione exponi: ex eo quod intra anthemium est (ex τούτου, ὅ ἐστιν ἐντὸς τοῦ ἀνθεμίου), et: ex interiori anthemio (ex Toũ av Jεuíou Tou Evrós). Sed in hac interpretatione exspectes potius hoc ipsum: En To avεμíou (vel è av Jeuíou) Tou Evτós; in priore vero, quum necessarium sit mensuram sesquipedalem in altitudinem columnae accipi, intra anthemium erit illud, quod supra id est. At in ea sententia praestabat ὑπέρ; nec verisimile est anthemio, sive lora ista sive hypotrachelium intelligas, iam facto nondum caesa fuisse, quae supra anthemium sunt: ut taceam non in capitulo proprie dicto esse hunc defectum, quod supra docui. Postremo nec supra anthemium neque infra eius summum limitem tres capituli semipedes supersunt: idemque de loris istis

dicendum. Vide modo Fig. XI. ipsum capitulum, et computa mensuras appositas. Igitur aliam plane rationem ineo, et verba ex Toũ Evròs disiungo a voce ἀνθεμίου. Structura haec est: τρία ἡμιπόδια ἀνθεμίου (in singulis columnis) ätuntα, èn toũ evrós. In separandis quidem genitivis ἐκ τοῦ ἐντὸς et ἀνθεμίου eo minus haerebis, ubi videris, quam saepe §. 11. genitivi iuxta positi, qui possint pro uno haberi, dividendi in duos sint, ut §. 11. litt. f) érégou nuμaríov, hoc est érégou yeíσou nuμatíov, ubi ad érégov intelligendum illud γείσου. Neve quis postulet τοῦ ἀνθεμίου, consideret modo exempla ibidem obvia. Itaque anthemii ipsius tres semipedes infecti sunt; qui debent in circuitum columnae computari. Superest quid sit Ex To Evrós. Columnae quum dimidiae sint, parietis partem constituentes, ea pars circuitus, quae plano parietis proxima est, recte dicitur To εντός; media circuitus facies est τὸ ἐκτός. Igitur ἐκ ToŨ Evròs sic intelligendum videtur: ex interiore circuitus parte computanti. Quippe quum columnae humi iacerent, ea utrinque anthemii pars, quae plano parieti proxima esset, perfecta est, ne collocatis iam columnis impedirentur opificis brachia, quominus eam commode elaboraret: sed media facies infecta relinquebatur, ut in columnis iam collocatis perficeretur: praeferebant enim hoc veteres, ubi fieri commode poterat. Ab interiore igitur utrinque circuitus parte iam factá computanti supersunt in media facie tres semipedes anthemii,, qui faciendi sint. Vide Fig. V. n. Non opinor opus erat, ut diceretur ἐκ τοῦ ἑκατέρωθεν ἐντός: si usitatum fuit interiores partes prius perfici, satis aperta dictio peritis erat, nec poterat, quod putes, in contrarium accipi, quasi ipsa interiora nondum facta essent. Unusquisque enim intelligebat, ex interioribus incipi, atque ubi substiterat opifex, ibi pergi ab interioribus ad mediam faciem. Quodsi medium anthemium iam factum esset, pars infecta procederet ἐκ τοῦ μέσου s. ἐκ τοῦ ἐκτός.

§. 5. Ἐπιστυλίου ὀκτώποδος ἐπὶ τοῦ τοίχου τοῦ πρὸς νότον κυμάτιον ἐς τὸ ἔσω ἔδει ἐπιθεῖναι.

Epistylü octo pedes longi ad parietem australem cymatium intus debebat apponi.

'Es To ow, intra ipsam cellam. Müllerus intelligit echinum in epistylio, sine astragalo et quadra: si astragalus et quadra adsint, yoyyúdov AiDov vocari. Fuit id haud dubie in epistyliorum §. 2. litt. k) designatorum eo, quod proximum est epistyliis litt. i) nondum positis. Locum designavi Fig. VI. . sed intus est. Tale antepagmentum de hoc templo sumptum et separatim factum vidit Müllerus Londini apud architectum Linwood: id tamen astragalum habet. Nec laborandum de discrimine γογγύλου λίθου et κυματίου: nam γογγύλος dos quum nomen generale sit, quo comprehendatur xuμáriov, potest idem illud ornamentum aut yoyyúhos hídos aut nuμάτiov vocari. Attamen cymatium proprie non complectitur astragalum, sed ab hoc distinguitur (S. 11.): igitur ubi nunc cymatio comprehendi astragalus videtur, potius statuendum