θοί[δ]ου. χιτωνίσκ[ι]ον κτενωτὸν λ[εῖ]ον, χιτωνίσκος λευκὸς πυργωτὸς παρακυμάτιος πλατυαλουργ[η]ς ἀνεπίγραφος, ἱμάτιον ἀνδρεῖον, ̓Αργονιὰς ἀνέθηκεν. βατραχὶς, ἔγκυκλον ποικίλον, Αθηναΐς ἀνέθηκεν. ἁλουργὶς ξενικὴ, ὁλκὸς ἀνεπίγραφος, Μνησιστράτη. ἀμπέχονον ἐμ πλαισίῳ, ̓Αντιβίου γυνὴ Φείδυλλα. χιτώνιον αμόργινον ἁπλοῦν, Καλλίππη. χιτωνίσκον κτενωτὸν, Νικώ. [χιτωνίσκ]ον περιήγητον, Apτέμιδι Ἱπποδάμη Θεοτέλους .... ως”. χιτωνίσκον ἡμι[τελῆ ως”. χιτωνίσκον ἡμι[τελ] ἐμ πλαισίῳ καὶ · ρ καὶ ἁλουργίδιον, χιτω ἀνέθηκεν. Φανοστράτη, καταἁλουργίδος . μ . . . ην. ̓Αριστώ, ἐν ὀθονίῳ. Ερ[άσ]ιλλα, κανδύ[κ]η παιδίου ἄγραφον. Χαιρεστράτη,

νίσκου ἀπ.

στίκτου

....

κατάσ[τικτον] κρο[κωτή,]

....

.....

.......

ς ὁλκός.

. . .

λήδιον de Osanni coniectura dedi, consulto omisso I subscripto, quod passim in hac voce omittitur. Vs. 47. corrigo χιτωνίσκ[ι]ον, ne nimium subito ex quarto casu transeatur deinceps in primum; deinde λεῖον scripsi, Os. λευκόν. Παρακυμάτιος vix potest de forma vestis intelligi, neque cynatium architectorum huc advocarim, licet vox πυργωτός eo deducere possit: potius enim de colore esse videtur undulato et micante; nostrates dicunt gewässert, ab aquae mobilitate: isque color non solum in sericis et bombycinis vestibus, sed etiam in laneis conspicitur. Mox βατραχίς vestis est, ut supra, non mulier. Ολκὸς redit vs. 61. Non dubito esse aliquid syrmati simile, ab ἕλκειν, unde ἑλκεσίπεπλος. Vs. 55. in ....ω[ς] latet nomen demoticum. Ημιτελή praebuit Osannus: ceterum inde ab hoc versu lacunarum spatia non satis certa sunt; quod ob hanc emendationem et reliquarum S. 7. unam et alteram tenendum est. Vs. 60. offendit nominativus κανδύκη xooxwrý repente illatus: tamen si non xgoxwτń, certe κροκωτή κροκωτή, κανδύκη mihi certum est. Osanno est Κανδύλη mulier: sed potius nomen mulieris Ἐράσιλλα restituendum post vocem ovi erat: et nominativus xavduxn excusatur exemplis haud paucis in ipso hoc δύκη titulo positis. Vs. 60-61. Osannus supplevit aygaφος, ut vs. 41. quod idem atque ἀνεπίγραφος. S. 7. vs. 61 sqq. Ἐπὶ [Λυκίσκ]ου ἄρχοντος. . οκρίτου γυνή, κροκωτὸν διπλοῦν. [7] ἀνεπίγραφο[ν. Φίλη, κροκωτὸν Φιλουμένη δήμου Λάμπρου [χιτωνίσκι]ον αμόργι[νον παραλουςγ]ές. Καλλιστρ[άτη χιτῶνα ἀ]μόργινον διπ[λοῦν. Etc.

Eubulus Archon Olymp. 108, 4. Hoc quoque caput paulo aliter atque Osannus digessi, ita quidem, ut nomina dedicantium, quousque fieri poterat, succederent donarii designationi: in qua tamen re difficultas est, quum, si ita ad finem usque perrexeris, ultimo loco supersit óλxòs sine nomine dedicantis. Et subnata mihi suspicio, ubicunque ἀνεπίγραφος additum est, non esse nomen dedicantis in titulo notatum: quamquam ne sic quidem videtur hic locus expediri posse. Itaque nihil superest, nisi ut in lacunis certo quodam loco ordo mutatus fuerit, ubi feri sine ambiguitate poterat. Et poterat vs. 57. ubi ante ἀνέθηκεν nomen dedicantis excidisse videtur: ἀνέθηκεν. Deinde praecedunt nomina: Φανοστράτη etc. Initio verba Αρτέμιδος ἱερὸν manifesto ea sunt, quae intexta erant: similiterque et in hoc capite et in ceteris, prout aut solum nomen positum est aut άvénne vel aliquid praeterea additum, id ipsum puta inscriptum fuisse, nisi si ἀνεπίγραφον est. In Theanus donis posui ἐντατήρα, quo velum aliquod inductum significari videtur; vix enim aliter constitui locus potest: nec credo vs. 38. extr. litteram perisse: aliquoties enim versus una littera ceteris breviores esse liquet. Statuo autem hoc loco accusativum, etsi paulo post nominativus infertur; variant enim casus hinc inde in hoc titulo. Διπτέρυγον est vestimentum ex duobus consutum pannis infra fissis, ut agitentur aëre et quasi alae sint. Παράβολον videtur limbus esse non attextus, sed assutus. Mox

....

....

......

..

Lyciscus Archon Olymp. 109, 1. Vs. 62. primum Ε fuit K. Mox ubi [ε]»[7] habeo, fuit fortasse λευκολινῆ. Λάμπρος videtur nomen patris esse eius, qui praecesserat. Παραλουργές dedi, ut supra §. 5. ̓Αμόργινον διπλοῦν, ut §. 6. ἁπλοῦν. Ex reliquis tantum singulae voces extricari possunt; vs. 67. videtur δίπτυχες esse: sequitur bis vs. 67. 68. aliquid ἀνεπίγραφον, et χιτών, tum quiddam διπλοῦν, et κατάστικτον, tum vs. 71. quiddam παραλουργές, et rursum vs. 71. ἀμαράντινον, post quod Ολυμπιοδώρα satis certum est. Vs. 73. rursum κατάστικτον, et vs. 74. κρόκην.

Titulus manifesto quaestorius est et pertinet ad pecuniam Minervae sacram et ceteris diis: igitur videtur Quaestorum Minervae et ceterorum deorum esse. Forma Λ (Lambda) probabile reddit, non esse ante Euclidem scriptum (cf. tamen n. 148. 149.). Videtur autem descriptio summarum mutuo datarum et usurarum inesse; vs. 1. fuit fortasse κεφάλαιον; vs. 5. τάλαντα vel alius huius vocis casus, deinde ενδεκάετες saepius redit, fortasse de usuris undecim annorum; quodsi vs. 8. ΠΟΜΑΔΟΣ scriptum foret, dicerem legendum ενδεκαέτης sc. τόκος. Vs. 5. est numerus, credo aaartic, 35 dr. Ti

24 ob. Sequitur τὸ ἀρχαῖον, caput. Vs. 8. 9. est Πολιάδος et Πολιάδος καὶ Νίκης, quarum separatae in arce pecuniae olim fuerant (cf. Introductionem huius classis). Vs. 12. apertum est πᾶσι τοῖς θεοῖς.

Cui mutua data pecunia sit, nescio; fortasse reipublicae (cf. n. 76.): sed etiam privatos et externas civitates ex templorum aerariis mutuam pecuniam accepisse docet n. 158.

Fragmentum tituli στοιχηδόν scripti, sed a Fourmonto haud satis accurate delineatum; certe lacunae aliquoties debent maiores poni, quam quas Fourmontus notavit; et vs. 3o. fortasse una littera in sinistram movendus est, et sic deinceps ceteri, ita ut ΕΠΙ vs. 3o. sit sub ΕΠΙ vs. 6. etsi res non tam certa, quam olim putabam. Universus titulus pluribus haud dubie columnis iuxta positis comprehendebatur; ea quae superest pars continet tantum reditus; sed expensa quoque in alia parte potuerunt perscripta esse. Reditus ipsi per capita dispositi erant, addita in fine uniuscuiusque capitis summa: talis summa superest vs. 3. haud mi

nor 42 talentis et 2910 drachmis. Sequitur inde a vs. 5. δερματικόν: eius reditus per septem menses ne talentum quidem efficiunt (vs. 29.); quo argumento constat, priores rationes non esse dermatici, sed plura iis contineri redituum capita. Sed ex dermatici rationibus duorum annorum pars superest: igitur singula huius tituli capita plures continebant annos. Tales rationes non possunt alius magistratus esse quam τοῦ ἐπιμελητοῦ τῆς κοινῆς προςόδου καὶ ταμίου τῆς διοικήσεως, qui per quadriennium reditibus et sumptibus reipublicae ordinariis praefuit (Oec. civ. Ath. lib. II. cap. 5. 6.). Iam vero quum δερματικὸν annorum Olymp. 111, 5. et 4. hoc

titulo consignatum viderem, quaesivi, quis tum Curator redituum publicorum fuisset; necte mere mihi persuasi, fuisse hunc Lycurgum, de cuius administratione plura dixi 1. c. lib. III. cap. 19. Nam Lycurgum constat duodecim per annos reditibus praefuisse, quattuor per annos suo, per reliquos amicorum nomine, et de talentis 18900 rationes reddidisse, partim prius aliquoties, partim paulo ante obitum (Decret. ap. auctorem vitt. X oratt. in Plutarcheis T. VI. p. 279. ed. Tub. et vit. Lycurg. ibid. p. 255.), qui Olymp. 113. accidisse videtur (cf. Taylori vit. Lycurg. in Reisk. oratt. T. IV. p. 117. et maxime Sophistam in Demosth. Epist. III.); ut consentaneum sit eius administrationem in hos ipsos annos Olymp. 111, 3. 4. incidisse, quum praesertim Lycurgus navalia et armamentarium Atticum absolverit, quorum exstructio Olymp. 110, 2. temporibus remissa erat (Fragm. Philochor. p. 76.). Praeterea Lycurgum scimus rationes suas ante palaestram ab ipso exstructam publice proposuisse; easdem defendit oratione adversus Menesaechmum (ἀπολογισμῷ ὧν πεπολίτευται), ex qua sola dermatici notitiam conservavit Harpocratio v. deguarinov: ut certe ex talibus rationibus hoc fragmentum superesse pateat. Lycurgum autem ipsa Olymp. 111. maxima auctoritate fuisse et aliunde et ex Diodor. XVII, 15. colligitur; nec quod ei Alexander M. infensus fuit, inde coniiciat quisquam redituum ipsi curam ademptam esse. Denique Demadem, de quo quis cogitaverit, tum non Curatorem redituum et Quaestorem administrationis, sed theoricis praefectum fuisse, probabiliter docui 1. c. T. I. p. 182 sq. Quapropter hoc fragmentum ex ipsis Lycurgi rationibus nobis servatum iudico. Accipe nunc titulum correctum.

Vs. 1. restitui nequit; nam quod Osannus Syll. p. 116. rescribit ènì agxovтos Zoudícu, quod initio tituli Archontis nomine opus sit, et Spudiam hunc pseudeponymum dicit ac fortasse eundem, qui n. 147. Hellenotamias est, de ea re quid dicas nescias. Neque enim hoc loco titulus incipit, nec qui Olymp. 92, 3. Hellenotamias fuit, potest Olymp. 111. Archon esse, nec pseudeponymi Archontes in inscriptionibus ulli esse possunt (cf. ad n. 111.) postremo vocabulum ἄρχοντος ex usu huius tituli et plerorumque nomini viri postponendum erat. Sequitur vs. 2. summa specialis, deinde universa summa quadriennii quaestorii ex certo quodam redituum genere, quod a dermatico diversum fuisse supra docui. Vs. 4. haud dubie nihil scriptum erat, sed spatium relictum separandis capitibus. Etenim vs. 5. incipiunt iam rationes dermatici per universum quadriennium quaestorium, quod est Panathenaicum, a tertio cuiusque Olympiadis anno ad tertium insequentis, ut in Quaestoribus Minervae (v. Introd.): igitur primus est Archon Ctesicles Olymp. 111, 3. alter Nicocrates Olymp. 111, 4. duo reliqui deficiunt. Similiter in prioribus aliud · genus redituum per eosdem illos quattuor annos descriptum erat, et ad eundem modum omnia. AegMarinov est pecunia ex hostiarum pellibus, cornibus, vesicis, chordis et talibus contracta; id competebat, ut videtur, sacerdotibus in minoribus sacrificiis; sed in quibus id non antiquo iure sacerdotibus cederet, ut in ταῖς ἐπιθέτοις ἑορταῖς, civitati reddebatur. Festa ipsa Archonte Ctesicle a sexto mense Posideone incipiunt, in quo Dionysia rustica; sequuntur Lenaea, quae mense Gamelione septimo celebrata esse docui in Comm. de Dionysiis; tum Mysteria parva mense octavo Anthesterione acta, et sacrificium Cereri; Asclepiea octavo die mensis noni Elaphebolionis celebrata (Corsin. F. A. T. II. p. 308.), et Dionysia urbana eodem mense post Asclepiea; tum Olympiea et sacrificium Mercurio, quae hinc perspicimus inter magna Dionysia et Bendidea acta esse: Bendidea vero egerunt undecimi mensis Thargelionis d. 20. Ultimo loco memoratur sacrificium Iovi Servatori, credo in Dipolis Scirophorionis duodecimi mensis d. 14. Sed archonte Nicocrate primum est sacrificium Paci, Hecatomb. d. 6. et post Ammonis sollemnia memorantur Panathenaea, intellige minora, eodem mense acta: tum deficit fragmentum. Vides secundo anno rationes ab ini

Δερ

tio anni procedere, sed primo anno a sexto fere mense: unde colligi potest, Curatorem redituum et Quaestorem administrationis magistratum non initio tertii Olympiadis anni, sed paulo ante medium annum inisse. Vs. 7. AYEINN vix potuit aliud esse ac NYIN; neque in ea anni regione aliud festum, quod restituere queas, praeter rustica Dionysia invenies: itaque haec reposui, licet Fourmontus lacunam, ut passim, paulo minorem reliquerit. Litteras PA muto in A; nisi malis lacunam etiam ampliorem fuisse quam quae a nobis statuitur. De Bouvais dixi Oec. civ. Ath. lib. II. cap. 12. Interpunctio vs. 8. et alibi ap. Fourm. est, aliisque locis < Neutrum verum puto, sed omnibus locis repono ex vs. 26. Vs. 9-10. quoniam in expensis relata erat certa pecunia tauris emendis data, nunc quod inde superfuerat, in reditibus refertur. Vs. 13. Ty Anung scriptum fuisse post Mysteriorum mentionem, vix dubites. Ex Lenaeis, Mysteriis et sacrificio Cereris, aut in Mysteriis aut in Demetriis Cereri actis oblato, uno nomine computatur degjuarizóv, haud dubie quod sollemnia haec vicina erant. Nam vs. 11. 12. in fine non tantum suppleri potest, ut et magistratus, qui numeraverit, et summa addatur; igitur quae summa vs. 14. notatur, ex tribus illis sollemnibus collecta est. Mox comparent σvàλoysis Toũ déμou, qui Olympicorum sacrificio praesunt, ut n. 99. ubi v. plura. plura. Vs. 22. Mercurius dicitur Móvios, utpote évódios (cf. Schol. Aristoph. Plut. 1160. Arrian. de venat. 35. Cornut. de diis c. 16.): idem Megalopoli dyńrwg vocatus (Paus. VIII, 31, 4.). Is igitur belli vias monstrat, ut Iovi άyńrogi sacra faciunt Spartani expedituri (Xenoph. R. L. 13, 2. intt. Hesych. v. aynorwg). Hinc vere, qua tempe¿yńotwg). state bella incipi solent, Mercurio Hegemonio sacrificium offerunt Praetores, nimium ea aetate in sacris pompisque occupati (Demosth. Philipp. I. p. 47.). Vs. 23. non audeo Bevdideíwv scribere. Vs. 26. sacrificium Iovi Servatori memoratur, qui statuam in arce, templum in Piraeeo habuit. Id

sacrificium ex Plutarch. Demosth. 27. notum Corsinus F, A. T. II. p. 332. male in Boedromionem rettulit: ex nostro titulo id sub finem anni oblatum esse patet, eodem fere, ut conieci, tempore, quo in arce agebantur Dipolia; sed illud sacrificium vide ne in Piraeeo peractum fuerit, ubi deinde post pompam et immolationem epularetur populus. Vs. 29. summam habes dermatici Archonte Ctesicle, 5148 dr. 4 obol. Iam quum vs. 14. dermaticum ex ternis sollemnibus collectum ap. Fourm. sit dr. 160 et aliquid supra, eaque summa manifesto iusto minor sit, rescripsi ibi pro H, ut sit dr. 560 et aliquid supra: quo facto, computatis singulis nominibus, desiderantur dr. 679, ob. 3. quae summa dividenda inter eos locos, ubi aliquid periit. Postremo archonte Nicocrate sacra fiunt primum Paci, cuius religio non post Timothei demum Leucadicam victoriam instituta Athenis est, ut ap. Nepot. Timoth. 2. traditur, sed antiquitus in Zuvanerías Hecatomb. d. 6. sacra Paci fiebant (Aristoph. Pac. 1020. c. Schol.). Ammonis cultus diu ante Alexandrum M. per Cyrenaeos ad Graecos ceteros propagatus est, maxime ad Thebanos, Spartanos, Eleos, de quibus uberius egi Oec. civ. Ath. T. II. p. 259. sed Atheniensibus quoque colitur Iuppiter Ammon, oraculorum dispensator (Aristoph. Av. 716. 618.), miseruntque ad eum theorias, unde navis Ammonis iam Dinarcho commemorata (Harpocr. v. Suid. v. Tauía). Hesych. 'Auμúv (lege "Aμμuv vel 'Aμμúvia). έogtǹ 'ASńνnow dyquévn. Eodem pertinere videtur glossa Hesychii 'Aupaλ. Ammoni immolant Praetores, credo quia theorias rerum bellicarum causa oraculum petentes ad Ammonem mittere solebant. Vs. 35. 36. haud dubium est supplementum iɛgоπоwν xαт éviαUтóv, quod non niἱεροποιῶν κατ' ἐνιαυτόν, mium magnum est; certe solum ispoπov vel åλ0ETV vel tale quid non sufficit lacunae explendae. Hecatomben in magnis Panathenaeis curare iɛgoTolous naτ Eviauтóv, docet n. 147. pryt. II. Vs. 36. numerus nimius est; restitui igitur