Vs. 7. TE dedi ex Os. Vs. 8. Os. ΟΡΜΟΝ. Vs. 9. init. Ros. ΚΥΣΟΣ, Οs. ΓΥΡΟΣ. Vs. 10. Rosius: Ν . ΠΕΝΩΙΔΙΩΔΙΑ, Οs. ΤΩΝΗ-ΓΕΝΩΝ . . ΟΔΙΑ. Vs. 11. Os. TOYTONTOYTOINA, Ros. id quod edidi. Vs. 14. primum et tertium Δ ex Os. addidi, item vs. 16. litteras AKI. Vs. 17. primum Y omittit Os. primum N Rosius. Vs. 18. Ros. Γ, pro quo Os. A, errore inferens priscam formam.

Hoc fragmentum tabularum, quibus Quaestores Minervae, fortasse etiam ceterorum deorum, donaria consignarunt, haud dubie eiusdem fere, cuius priores tituli, aetatis est. Quae perierunt, in dextera maxime supplenda esse docet marginis sinistri aequalitas. Marmor non arbitror latius fuisse quam in restitutione nostra, etsi id Osannus multo maioris latitudinis fuisse putat. Initio mundus vel statuae vel muliebris designatus fuisse videtur, unde superest ni fallor: [ὅρμος] διάλιθος χρυσοῦς ὁ μείζων, oppositus minori. Vs. 2. ΝΔΕ non fuit [σταθμὸ]ν ΔΕ; nam huic emendationi non convenit sequens καί; fuit aliquid aliud, plurali numero obvium, ΔΙΙ opinor: additur καὶ κριοῦ κεφαλὴ I. All 1. Mire enim nuperus editor κριοκεφαλή legebat. Sequitur pondus priorum rerum omnium: σταθμὸν . ΔΔ[Δ]Δ Vs. 3-5. extat: χρυσίδια διάλιθα σύμμικτα . θι... καὶ τεττίγων, σταθμόν .....F De supplemento cf. n. 150. §. 38. τέττιγες χρυσοῖ notum apud Atticos ornamentum. Additur vs. 5. pondus, ut videtur, totius collaris, de quo antea: πᾶς ὅρμος χρυσοῦς διάλιθος. Vs. 6. sunt res nescio quae ἀριθμὸν ΔΔ; deinde additur pondus. Ibidem ΓΟ videtur ex eodem reliquum esse, quod vs. 9. est ΠΡΟΣΟΝ. Sequitur στέφανος χρυσοῦς διάλιθος, στα θμὸν τούτου ΔΔΔΔΠΕ, et ὅρμοι πλατεῖς - - ἄργυρος vel ἀργυροῦς ΠΡΟΣΟΝ ἀριθμὸν. σταθμὸν τούτων ex quibus illa agyugos usque ad aguòv inexplicabilia. Pondus videtur ΗΗΠ esse (vs. 1o.). Dein:

....

(19) πέταλα θαλλοῦ χρυσᾶ .. [καὶ στέφανος,] (20) ὃν ἡ Νίκη ἔ[κ]ει ἡ ἐπὶ τ[ῆς χειρὸς τοῦ ἀγάλ-] (21) ματος, σταθμὸν τού[των –

-

Deludit lectorem Sylloges editor, ubi ex hoc loco docet vocem θαλλόχρυσος firmari: manifestum est hic quoque θαλλοῦ χρυσά legendum esse, ut supra κριοῦ κεφαλή. Nusquam enim in hoc titulo nisi in οὗτος scribitur ΟΥ: atque etiamsi scriberetur, tamen in sollemnibus huiusmodi formulis ex antiquo usu resedit O pro ΟΥ, ut El pro Hl in ΤΕΙ ΒΟΥΛΕΙ (etiam ΒΟΛΕΙ et aliis. Id de ipsa voce αλλοῦ docet n. 102. Sic etiam in Myrinaeo Lemni titulo, de quo Os. p. 177. dixit, non θαλλόχρυσος legendum, sed θαλλοῦ χρυσοῦς. Cetera v. ad n. 151. Post χρυσᾶ nihil excidisse videtur nisi numerus foliorum, et deinde addita corona esse, per coniunctionem xaí; corona ipsa haud dubie eadem est quae n. 150. 151. Et integra quidem verba n. 15ο. §. 18. haec sunt: στέφανος χρυσοῦς, ὃν ἡ Νίκη ἔχει ἐπὶ τῆς κεφαλῆς, ἡ ἐπὶ τῆς χειρὸς τοῦ ἀγάλ ματος τοῦ χρυσοῦ, ἔσταθμος. Hoc loco, si latitudinem marmoris assecutus recte sum, formula est contractior: ut abest τοῦ χρυσοῦ; quemadmodum etiam n. 15o. S. 39. Praeterea iam ponderata videtur; idque etiam n. 151. iam fuisse, ibi conieci. Quae nuper tentata sunt, non ab omni parte possunt probari.

Vs. 1. 2. ex Rosio est, item vs. 4. littera prima 1, vs. 5. prima littera E. Vs. 7. prima littera Osanno est ; ex Rosio dedi Y. Collatis aliis titulis patet fragmentum hoc esse descriptionis donariorum, quam confecerunt Quaestores Minervae in ea commemoratae, fortasse etiam ceterorum deorum. Aetas fere eadem quae priorum titulorum fuerit. Vs. 4. apertum est Tỷ 'Anvỡ vel 'Anváa (v. n. 150.); coniecerim #aganaτаSýnn tỷ ’Av, ut n. 151. vs. 41. Mox vs. 5. vix dubia restitutio: Tádé étéтEια Tagédoμev, ut n. 150. §. 39. Vs. 6. supple tale quiddam: Διότιμος, Φανόδημος vel ὁ δῆμος ἀνέInnɛ. Vs. 7. est res quaedam xguo: in addito ENIE vix dubito aliquod vocabulum de úλ de

rivatum vel ipsum úλ latere. De archonte, i ξύλῳ ἐπὶ E....., cogitari non potest, si vs. 5. recte restituimus. Vs. 8. 'Anvas Tys μovσinns dedi de con

iectura. Plinius H. N. XXXIV, 19, 15. Idem (Demetrius, qui Minervae sacerdotem finxerat) et Minervam (fecit), quae Musica appellatur, quoniam dracones in Gorgone cius ad ictus citharae tinnitu resonant. Eandem Senecae Suasor. 1. inferebat Ian. Grotius probante Lipsio ad Tac. Ann. I. Exc. B. vix recte. Vs. 9. est xλidwv xguoia ëxwv.., ut n. 150. §. 5o. Postremo xẞTIOν σeσnμαμévov (cf. n. 150. κιβώτιον σεσημασμένον S. 47-50.) Osanno bene interpretante est ἐσφραγι σuévov.

Varietas lectionis. Rosius non habet singularum litterarum in sinistra seriem, et omittit vss. 1.2. Vs. 4. Os. OB.. N, Ros. OPMH. Vs. 5. Ros. N.. KAA, Os. NI.. KA. Y, sed ultima littera ut incerta notata. Vs. 6. primum N omittit Ros. et habet ПPO.II; idem omittit proximum ; sed Os. omittit ultimum 12. Vs. 7. primum addidi ex Ros. qui pro praecedente E nonnisi superiorem lineolam horizontalem habet, et ultimum OY omittit. Vs. 8. prima HAPXI omittit Ros. ex quo secundum addidi. Idem non habet proximum X, et deinde legit E.. A., E.. pro quo Os. E . . ΙΔΝΙΟ.

Vs.

9. Ros. KAIMAXOY, vitiose. Vs. 11. init. Ros. H pro N; ex eodem addidi P ante IПH, et reliqua ex eodem dedi, quum ap. Os. esset: .IKOAINI; in fine Ros. addit, ubi uncis inclusum repraesento. Vs. 12. init. Ros. .. Al. II; deinde Os. E .OYMENH. Vs. 13. Ros. ПYOIA, Os. ЄYOIAE. Mox non habet Ros. sed ex eo sub finem addidi interpunctionem. Vs. 14. Os. EYAINI, Ros. OYAINI; deinde uterque KAI, licet Os. K ediderit. In fine ex Ros. addidi O. Vs. 16. extr. Ros. AɅOYPПOY, falso. Vs. 17. Os. TAE., Ros. TAEN Vs. 18. ultima littera Osanno est N (pro B): B dedi ex Ros. ex quo addidi etiam dimidiatum A. Vs. 19. Os...Y.O. quod retinui; Ros... YEI. Vs. 20. duas primas litteras addidi ex Ros. Ibidem litte

mus.

ram post ПEP. ex eodem dedi, et deinde KAEN, ubi Os. KAT: in fine mutilum T ex Ros. adieci, ut vs. 21. ultimum I, et vs. 22. ultimam lineolam. Vs. 23. litteras KПAYTI omittit Ros. item ultimum, et pro prioribus illis octo spatiorum laćunam habet. Vs. 24. init. Ros. El pro El, et deinde KA..P.BHIA. YO, ubi Os. KA. P. BÔNIAAYO Vs. 25. littera ≤ apud Ros. deest. Vs. 26. Ros. OETAI ...... IAPIETOЛANEANEO etc. Os. API <TOɅAME^ANEO etc. nos utrumque composuiVs. 28. extr. Ros. IM VS. 29. Os. AɅOYP ΓΟΝ p. Ros. ΑΛΟΥΡΓΕΣ. In fine Ros. ΤΟΥΤΟ AIOI. ONE... vitiosius. Vs. 3o. Ros. P.A.10 NAN., Os. PAP.. PONANE: ex utroque nostrum composui. Vs. 31. Os. ESPAÞON. APYNHN, Ros. IEPA ON. APYOHN; H vocis OEPM. TIH ab Os. ut incertum notatur. Vs. 32. Υ vocis ΕΞΥΣΤΩ ut incertum notat Os. et non habet Ros. recte. Vs. 33. extr. Os. KAINO.. NMEION.; Ros. KAI NONENMEIONE. EII, quod dedi. Vs. 35. extr. Os. I., Ros. ISI. A, quod ni fallor est INI[DIJA, iam ab Os. inventum. Vs. 37. ultimum P omittit Ros. et vs. 38. in fine habet API; vs. 39. extr. omittit litteras II. Vs. 39. Os. ... APANTINON, Ros...APANEINON Vs. 42. ultimum omittit Ros. Vs. 44. A ultimum ante M omittit Ros. et vs. 46. habet ANIËNTO: in fine Os. Пr, quod [Continuatur p. 247.]

ap.

non recepi; Ros. П. Vs. 47. init. Os. PIOONIOY, Ros. quod dedi; mox Os. A.. ON, Ros. AH. ON Vs. 50. Ros. B.. PAKIE Vs. 51. Os. . AKO, sed litteris AKO, quas omittit Ros. ut incertis notatis; ib. Ros. tertiam a fine litteram non habet. Vs. 52. extr. Ros. ПYNOEXAYA, et vs. 53. KAAIDPH Vs. 56. apud Ros. sub A prioris versus incipit, apud Os. sub All; Os. PAAIEINII.. Ros. quod dedi. Vs. 57. ante lacunam An addidi ex Ros. item primam post lacunam litteram. Vs. 58. quae post lacunam sunt, ex Ros. unâ litterâ ad sinistram propius admovi: ultimum M solus Os. habet. Vs. 59. Ros. ENOOONISI. P, Os. ..OOONISIEP Vs. 60. Ros. AAA in ipso versus initio est: sed rectius Os. videtur dedisse hac quidem ex parte, litteras uno spatio in dexteram motas praebens. Habet autem nonnisi ^^^ omisso primo I. In fine mutiIn fine mutilum ▲ vel A dedi ex Ros. Osannus O habet. Vs. 61. ON Osanno est sub .AA; Ros. diserte significat illud sub ^^ esse. Eodem versu post lacunam quae supersunt, ea ex Ros. unius litterae spatio in dexteram movi. Vs. 62. primum E ex Roș. est, et post lacunam primum O. Vs. 63. pro N post lacunam est H ap. Ros. Vs. 64. extr. Rosiana dedi; Os. O..IAY, praeterea ibi nihil. Vs. 65. dedi initio Osannianam litterarum dispositionem; ap. Ros. AH est sub PO. Ros. AAM... Vs. 66. primum E≤ ex Ros. dedi, et post lacunam primum M, et sequens P sub O posui Rosiani apographi fide, quum ap. Os. г sit sub O. Vs. 67. initium scripturae ex Ros. una littera in dexteram movi. Vs. 68. Os. AI. Vs. 71. primum non habet Ros. sed ex eo addidi ON. Vs. 72. Os. in schedis APANTINON. Vs. 74. Ros. EEKAIY ÞOKHNA, Os. EЄKAIKPOKHN Pauculas vs. 75. 76. litteras dedit Ros. solus. Ceterum in utroque apographo constans est littera, ut videatur haec circa Olymp. 107-110. non inusitata forma fuisse. OY semper plene scriptum.

Lapis ex arce, ut videtur, sublatus a prioribus eatenus differt, quod non ea, quae Quaestores successoribus tradiderint, continentur, sed ea, quae singulis annis a privatis iisque mulieribus dedicata sint, per annos describuntur, maxime vestimenta, etsi vs. 7. etiam pondus memoratur. Quis enim vestes per tot annos asservatas traditasque esse putaverit? Est igitur nihil nisi recensus rerum quovis anno dedicatarum, confectus haud dubie a Quaestoribus Deorum (ταμίαις τῶν θεῶν). V. Introd. §. 1. Cuncta Dianae dedicata esse, merito Osannus pronunciat, quum omnia a mulieribus oblata sint, et in pluribus rebus diserte additum sit, esse eas Dianae consecratas. Ceterum quum Diana Brauronia in arce templum habuerit (Pausan. I, 33.), et harum rerum pars dicatur certis templi alicuius locis sita esse, ut περὶ τῷ ἔδει τῷ ἀρχαίῳ, περὶ τῷ ἀγάλματι τῷ ὀρθῷ, ἐπὶ τῷ κανῷ: consentaneum est haec omnia in illud dedicata templum esse ibique aliquod per tempus conservata; contra quam n. 150. ubi Brauroniae Dianae quaedam donaria

in templo Minervae posita commemorantur. Quae superest pars, incipit ab archonte, qui ante Callimachum (Olymp. 107, 4.) fuit, vel paulo prius, et procedit usque ad Olymp. 109, 1. Sed in sinistra fuit columna eiusdem fere mensurae, ex qua tantum paucae litterae supersunt, ceteris fractura lapidis absumptis. Marmor in re vestiaria classicum.

S. 1. vs. 1-9. Ante Callimachum archontem. Vs. 3. fortasse [ixíλov; vs. 6. àμagá]v[TI]vov vel êλepá]v[TI]vov; vs. 7. ́Agtéμidos ieg]òv êtteyéygaπтo, ut ali ̓Αρτέμιδος ἐπεγέγραπτο, quoties deinceps: nisi potius éπryéyganrai fuit: deinde pondus est HHHHC, 4 dr. obol. Tum periit nomen 1⁄2 rei, quam Toũ deiva yuvǹ 'Agxin obtulit. Deinde: naτáσTIHTOV XE..Idvio post quae periit nomen dedicantis sine verbo άvénne positum. Mitto Osanni supplementa spatiis non congrua; sed vide ne xgidrov fuerit. ριδωτόν

-

§. 2. vs. 9-12. Ἐπὶ Καλλιμάχου ἄρχοντος. Χι Θωνίσκος ἁλουργ[ό]ς περιποίκιλος, Καλλίππη· οὗτος ἔχει γράμματα ἐνυφασμένα. Νεαρίππη, [λ]ευκολιν[7] κατάστι κτον φοινικίῳ. Φιλουμένη, χιτῶνα ἀμόργινον.

XSwvirnos littera O vitium quadratarii est; ad illustrandam vocis vim Osannus citavit Salmas. in Tertull. de pall. p. 409 sq. Pierson. ad Moer. p. 416. Böttiger. de raptu Cassandr. p. 58. Aλougyos et ȧhougyns idem est, et utrumque in hoc titulo usurpatum. De vestibus litteratis docte egit Osannus: qua occasione provocat etiam ad Liban. Argum. in Dem. Aristogit. I. p. 767. ed. Reisk. et coniicit iegòv xuvnyéσtov, quod ibi commemoratur, esse templum Dianac Brauroniae aut eius partem. Sed contra ex templo se in iɛgov xuvnyéσov detulisse vestes dixerat ille, de quo Libanius narrat. Aɛuxoλivй emendavit Os. ex vs. 17. Significatur vestis ex lino candido (λevnoλívw) texta et purpurâ distincta. Philumenae nomen ex comoedia notissimum. 'Auógγινοι χιτῶνες sunt ex αμοργίδι lino facti, quae et αμορ γίδες dicuntur: unde deminutum αμοργίδιον.

§.3. vs. 12–13. Ἐπὶ Θεοφίλου ἄρχοντος. Πυθιάς, xαTάσTIXTOV EUσTIOWTÓV.

Theophilus Archon Olymp. 108, 1. Evoris est stola, ut videtur, ad pedes defluens cum syrmate. Hinc quoridwróv. Plura dant Lexica vetera et nova.

§. 4. vs. 13 – 26. Ἐπὶ Θεμιστοκλέους ἄρχοντος. Χιτωνίσκος ἁλουργὸς ποικίλος ἐμ πλαισίῳ, Εὐαίν[η] καὶ Μαλθακὴ ἀνέθηκεν. Χιτωνίσκος ποικίλος ἐμ πλαισίῳ ἁλουςγος, .ο.τασω. λευκολινῆ ἀνέθηκεν Φίλη . [ζ]ῶμα, Φείδυλλα. ἱμάτιον λευκὸν γυναικεῖον ἐμ πλαισίῳ, Μνησώ. βατραχίδα,

uxòv iμátiov yuvaineîov #harvaλougyès, Пeg.. iμátiov, Κλεώ. ἀμπέχονον, Φίλη. περιήγητον, Τ[ε]ισικράτεια . κάνω δυν ποικίλον, Μέλιττα. ἱμάτιον λευκὸν καὶ χιτωνίσκον, ῥάκος, Γλυκέρα Ξανθίππου γυνή. χιτωνίσκον περιήγητον ἐκπλύτῳ ἁλουργεῖ, καὶ τριβώνια δύο, Νικολέα. χιτῶνα ἀμόρylov π[ep]ì tự “det, τρόπ[ι]ον ἐλεφαντίνην λα[β]ὴν ἔχον πρὸς τῷ [κολεῷ], Αριστόλα νέα ἀνέθηκεν.

Themistocles Archon Olymp. 108, 2. 'Eμ λαidem esse quod Tergάywvov, observat Osannus: nota sunt iμátia TETgάywva, de quibus praeter Salmas. in Tertull. de pall. dixit Casaub. ad Ath. p. 213. b.

,

Deinde EYAINI muto in EYAINH; duas enim mulierculas nominari docet additum xaí. Mox ...Tαow. continet nomen mulieris dedicantis: nam quum repente ex nominativo χιτωνίσκος – ἁλουργός transeatur in accusativum ɛuxov, patet a voce λeuxoλ aliud alius feminae donarium incipere. Deinde Zuua recte scripsit Os. comparato Polluc. VII, 51. Hesych. Etym. M. Lex. Seg. p. 261. Βατραχίδα cave hoc loco putes virile vestimentum esse: est muliebre, nomine a colore petito, aliunde satis notum. I^aTuaλougyes hic et infra vs. 49. est lato clavo purpureo cinctum. In IIɛg. latet, ut videtur, nomen mulieris, nisi dices wégi legendum, quod iungatur voci πλατυαλουργές; sed prius praefero, ne simplex ἱμάTLOV praegressis additum sit. Mox dedi Tangárea, ut alibi Taσaμevós, mutatione minima. De egy vide Polluc. VII, 57. Hesych. Phot. et iunge ńyntov šutλútw áλovgyeĩ, elota purpura cinctum: cf. Polluc. I, 44. Deinde ɛgì ex vs. 37 sqq. recte dedit Os. "Edos est simulacrum; fuit id haud dubie ligneum (óavov), ut plurima priscorum simulacro

rum.

Aliud in templo fuit novicium simulacrum, non ligneum, sed lapideum; v. vs. 29. ubi Tò λívov dos vocatur. De illa vocis dos significatione etiam in Lexicis, annotata Osann. conferri iubet Müller. Aeginet. p. 160. Musgrav. ad Sophocl. Oed. T. 881. Schäfer. Sophocl. T. I. p. 247. semet ad Lycurg. p. 18. et Callim. Fragm. 105. Sed dos nota non unumquodque signum dici; est id tantum de simulacro in sella sedentis dei vel deae. Igitur vs. 44. 45. utrique ἕδει, τῷ ἀρχαίῳ et τῷ λιθίνῳ, opponitur τὸ ayaλua To og Jóv. Ea vero signa omnia vestimentis induta videmus. Mox Os. dedit στρεπτὸν ἐλεφαντίνην λύραν ἔχον πρὸς τῷ κύκλῳ, ̓Αριστοδάμεια ἀνέθηκεν. Sed ante ΣΤΡΟΠΤΟΝ deficit littera, ut facile videas latere aliquid aliud; litterae TP incertae sunt, notante Osanno. Quid illud fuerit, non extrico: neque sonτgov corrigi potest: potius .. Tgómov fuerit. Et λaßv, non λúgav scribendum esse certum est. Hinc sperno illud πρὸς τῷ κύκλῳ: ansae (λαβῇ) melius convenit nostrum supplementum xoλe. Neque 'Ago Todάusia inferri potest, deficiente littera I. Equidem nihil nisi ultimum ▲ in A mutans scripsi Αριστόλα νέα, h. e. ἡ νεωτέρα. ̓Αριστόλαν habes n. 151. vs. 34.

§. 5. vs. 26-56. 'Enì 'Agxíou. 'Agxeorgάτη Mvŋσιστράτου Παιανιῶς θυγάτηρ, χιτῶνα πυργωτὸν ἐμ πλαισίῳ. Μνησιστράτη Ξενοφίλου, ἱμάτιον λευκὸν παραλουςγές· τοῦτο τὸ λίθινον ἕδος ἀμπέχεται· χιτωνίσκιον καρτὸν πα[ί]δειον ἀνεπίγραφον· [π]αρυφὴν ἔχει θερμ[α]στί[α]. Ξενοφάντη, χιτωνίσκον ἐξ[ἐ]στω[ν] κτενωτόν· οὗτος ἐπὶ τῷ κανῷ. ... οβούλη, ἐπίβλημα ποικίλον καινόν· [ση]μεῖον ἔχει ἐν μέσῳ, Διόνυσος σπένδων καὶ γυνὴ οἰνοχοοῦσα. Αρίστεια, ἐπίβλημα ἐμ πλαισίῳ· ἐν μέσῳ ἔχει ζῴ[δια] ἐξι[]υμένα.

Archias Archon Olymp. 108, 5. Nomen dedicantis in hoc articulo semper praemittitur: quod tenendum, ne te in errorem inducat Censor Sylloges Osannianae (I. A. L. Z. n. 26. p. 208. a. 1823.), cui in fine Exiumena Dorica femina est. Persequa

mur singula, non paucis difficultatibus impedita. Post Αρχίου deesse ἄρχοντος, quadratario ab hoc ad vocem 'Agστgάrn aberrante, recte monet Os. Ilugγωτὸν idem bene explicat, cuius limbus ad modum fastigiorum turrium exsectus sit, coll. Athen. V, p. 196. c. De ív det dixi ad §. 4. Пagaλougyes explicat Pollux VII, 53. Tò dè magupès nai #agañougγὲς τὸ ἑκατέρωθεν ἔχον παρυφασμένην πυρφύραν. Dein nagrov est rasum s. tonsum: quod sequitur ПAP A.ION, Osanno est maidinov: propius accedit Taidelov. Si tamen verior Rosii lectio .A.ION, coniecerim Tóv, hoc est pilorum instar dense contextum, quod non male convenit praegresso nagτόν. Hoc autem dicitur ἀνεπίγραφον: quippe quum reliqua donaria solerent nomina dedicantium intexta habere, hoc eadem illa Mnesistrate una cum priori donario, cui nomen suum inscripserat, sine nominis notatione consecravit. Additur; Tagup xe Sequaσría, quae de coniectura haud ambigua dedi: clavum habet forcipes, hoc est: in clavo intextae sunt forcipes. Tà Jeguarría hoc fere significatu dicit Aeneas Tacticus c. 18. Sequitur Xenophantae donarium; de quo quae Os. protulit, omittenda censeo. Praecipua difficultate premitur vox EYETN., E=YETN., in qua Y plane incertum. Schneiderus harum rerum peritissimus in Lex. Gr. docuit σTias S. EσTias esse villos s. fimbrias, quae pannos tegunt: hinc videtur adiectivum nescio quomodo formatum esse Tws, ut accusativus sit

Twv, vel si malis ¿¿áσTwv, et intelligatur véstis villosa pexa, opposita τῇ καρτῇ, quae rasa est nec pexa sed condensata. Deinde additur, ubi ille xτωνίσκος sit: οὗτος ἐπὶ τῷ κανῷ. Tegitur illo canistrum sacrum, quod in templo est. Quae deinde memoratur mulier, fuit Νικοβούλη, Κλεοβούλη aut alia quaecunque. Illa quod dicavit ínua, insigne intextum in medio habet; insigne quale fuerit, nominativo casu redditur, Alóvuros etc. Similiter Aristiae vestis in medio aliquid intextum habet, haud dubie Zdia, qua voce in hac re nihil usitatius: nam quae Osanniani libri censor substituit, ab omni parte vacillant. Hoc unum me male habet, supplementum una littera quam debet amplius esse. In fine ▲ erit in A mutandum. Ea dia Os. coniecit uueva dici, quod mihi in quoque mentem venerat. Et potest haec vox non inepte explicari. Duplici enim ratione intexi emblemata possunt, ut aut extent supra reliquam texturam, aut cum hac exaequentur. Et ἐξευμένα ab ἐξυθύνω posterius significare potest.

§. 6. vs, 56-61. Ἐπὶ Εὐβούλου ἄρχοντες. ̓Αμπέχονον, „Αρτέμιδος ἱερὸν” ἐπιγέγραπται, περὶ τῷ ἔδει τῷ ἀρχαίῳ, Θεανώ. ̓Αμπέχονον περὶ τῷ ἔδει τῷ ἀρχαίῳ, ἐντ[α]τῆρ[α ἀμ]αράντινον περὶ τῷ ἔδει τῷ ἀρχαίῳ, Θεανώ. Κατάστικτον διπτέρυγον περὶ τῷ ἔδει τῷ ἀρχαίῳ, χλανὶς καρτὴ ἄγραφος παράβολον ἔχουσα, παιδίου χλανίσκιον λευκὸν καρτόν·„ἱερὸν” ἐπιγέγραπται,Αρτέμιδος”, παράβολον ἔχει φοινίκιον· χιτωνίσκος κτενωτὸς περιποίκιλος περὶ τῷ ἀγάλματι τῷ ὀρθῷ, χιτωνίσκος κτενωτος περιήγητος, [λή]διον ἀνεπίγραφον, Ξεναρίστη ̓Αντιφῶντος γυνὴ Περι