. 5 .10 5 . 10 15 20 25 30 35 40 45 50 -55 70 ΚΑΙ ΣΥΝΑΡΧΟΣ ΕΚΤΕΙΚΑ ΤΡΙΑΚΟΣΤΕΪΤΕΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ ΤΕΤΡΑΔΙ ΕΠΙΔΕΚΑ ΒΟΕΔΡΟΜΙΟΝΟΣ 65 55 5 10 * 15 20 25 30 35 40 45. 50 60 70 15 tñs notavi, quippe quae Rosius agnoverit, vs. 1. litt. n. 148. in lapide succedit, tamen illi plane diversi 35–67. vs. 2. litt. 66-70. et litt. 72. vs. 3. litt. sunt. Nam n. 149. desinit in prima prytania, quae 43-45. etsi in Rosiano apographo litterae plane ibi Erechtheidis est, sed n. 148. incipit a secunda aliter dispositae sunt et legitur 'Anvala Níny, qui prytania, quae eiusdem Erechtheidis est; igitur hi dativus ferri non potest. Porro vs. 4. ex Rosii tituli connecti non possunt. Praeterea n. 149. in apographo extra uncos posui litt. 17. 19. 21. 22. media prytania desinit; sed inter n. 149. et 148. va41-45. 49-51. 62. 72. 73. Ex eodem vs. 5. siglum cuum spatium relictum est: quod, etiamsi utrius19. addidi, et versu eodem litt. 21. 45-58. 73. 74. que tituli prytaniae non essent diversae, tamen obvs. 6. litt. 18. 19. Sed inde a litt. 36. Rosius ha- esset, quominus utraque inscriptio coniungi posset. bet inverso verborum ordine pív[ov]T[os Meta]YεITV- Nam in media eadem prytania non potuit vacuum [ès] Tùv dewßeλíav ́A- vs. 7. Invaia Niny PHHHH intervallum admitti. Et n. 148. manifesto cum pri.A.ПHC, quod verum esse ob dativum non potest: mae prytaniae ipso initio incipit, quod formularum assumpsi inde litteram ▲ (vs. 7. litt. 20.), et pratio docet: neque enim verba è̟nì TYS 'Epex Inidos [OV]TEOS META]YEITVIVOS, quod usui in hac inscriptione deurégas πguraveías plus semel posita sunt; ut pateat recepto magis convenit. Vs. 7. praeterea ultimam litea tantum initio praescripta esse. Postremo n. 149. teram servavit Ros. idemque vs. 8. litt. 18. 19. 38. 39. non est σrodov scriptus, ut est n. 148. et in illo Et litt. 42-44. ubi Müll. habet I., ex Ros. adscivi titulo scriptura ad Ionicam propius accedit, in hoc TEI, eundemque secutus extra uncos praebeo POIN magis antiqua est: nisi quod spiritus asper omitti (litt. 45-48.) et litt. 51-53. 55-60. item vs. 9. litt. solet, ut n. 147. et saepius in Attica scriptura (la28. 29. Mox vs. 9. litt. 39-58. Müll. г......XX cunae tamen explendae causa a me admissus est I.ПО....101; Ros. ut dedi, nisi quod pro IOI ha- vs. 4. n. 148. quemadmodum is n. 149. vs. 24. rebet .Ol Ibidem litt. 60. 61. a Rosio servatae sunt, peritur, licet in reliqua inscriptione omittatur conitem vs. 10. litt. 27. 28. 32. Eodem versu litt. 34-36. stanter), et quod Lambda diserte affirmante Müllero Müll. OY, Ros. 40. Ex eodem litt. 40. 58. 59. modo modo A scribitur, prout quoque loco reextra uncos praebeo, item vs. 11. litt. 57. 73. 74. praesentatum a nobis est, exceptis locis ex Rosii Vs. 12. litt. 16. Müllero est, Rosio E; ex eodem apographo petitis, de quibus non constat. Gamma litt. 18–20. dedi KAI, ubi Müll. A. Litt. 53 sqq. tamen semper A est. OY semel habes in vouμnvíg Müllerus ...., Rosius An.. Ego composui utrum- vs. 13. Titulum esse anni Olymp. 92, 4. ac proque. Vs. 14. cum Ros. litteras 18. 20. 21. uncis inde initio Olymp. 93, 1. exaratum, probabilibus arexemi: ibidem Müllero numeri sunt ПHAI.... quos gumentis doceo ad n. 149. Est igitur uno anno reex Ros. correxi. Vs. 15. Ros. litteram 20. extra centior, quam n. 160. nec differt scriptura, nisi in uncos praebuit, et vs. 16. litt. 1. Ibidem numerus littera A, quae n. 160. est A, et in iis quae dixi: ea autem diversitas ex scribarum et lapicidarum diversitate satis explicari potest. Ceterum ex n. 160. anni Olymp. 92, 4. primam prytaniam fuisse Cecropidis intelligimus: secunda iam Erechtheidis est, ex qua hoc fragmentum reliquum habemus. Quod universum versatur in diobeliae pecuniis ex aerario numeratis. Eam vero diobeliam notum est civibus Atticis omnibus, qui non nollent accipere, pensam esse, ut in reipublicae festis lautiore uti victu possent: et imperita eius sententia est, qui hanc diobeliam partim festis demorum Erechtheidis tribus celebrandis inservisse putat: quod enim in Erechtheidis prytania haec expensa fiunt, inde quis collegerit, Erechtheidis ea sumptibus praestandis erogata esse? Pecunia numerata est Hellenotamiis in usum diobeliae: quippe ea aetate theorica erogabant Hellenotamiae, ut supra iam diximus: igitur si Hellenotamiarum aerarium non sufficiebat, ex aerario in arce sumptui subveniebatur. In alios usus nihil tum impensum est, sufficientibus ordinariis vectigalibus. Praeter Hellenotamias horum paredri memorantur, ut in praegressis inscriptionibus. Nomina Hellenotamiarum supersunt vs. 3. 13. Thrasylochus Thoricius (in Catal. Mus. reg. audit Thrasybulus), vs. 5.11. 14. 16. 18. 20. 23. Lysitheus Thymaetades, vs. 7. 9. 21-22. Protarchus Probalisius: in Catal. Mus. reg. p. 238. etiam Phyle demus inde memoratur, quem non reperio. Hos de Müllero est PHHC: dedi Rosianum. Extremo versu Müllerus E≤..., Ros. EKTE!. Vs. 17. litt. 54. cum Rosio uncis exemi: in fine Müll. AIOBELIA NAO et nihil praeterea; quod dedi, Rosianum est. Vs. 18. litt. 25. 35. cum Ros. extra uncos dedi, item litt. 57. 64-66. Vs. 19. litt. 49-59. Müllerus [A]. EXHDPIIH; Ros. [A][N]IKEIP, cui non confido: dativus enim manifesto falsus est: retinui igitur Mülleri lectionem. Vs. 20. primum Ros. habet, item litt. 49. 50. 69. 70. quae ap. Müll. desunt. Vs. 21. primum N Ros. legit; litt. 29. Ros. F, Müll. : litt. 49. 50. cum Ros. sine uncis praebeo. Vs. 21. litt. 60 sqq. Müllerus ..O-AINOI.NO... sed N ut incertum notans; Rosius РOTAРXOI.PO... quod recepi. Vs. 22. litt. 48-50. 54.55. Ros. extra uncos praebuit, item vs. 23. litt. 15. 18-21. Vs. 23. litt. 24. 25. Müllerus. A, sed A incertum esse notans: dedi Rosianum. Litteram 31. omittit Ros. idem litt. 70. extra uncos habet. Vs. 24. litt. 2. 3. ex eodem uncis exemi, item litt. 10-12.27-30. Litt. 46-55. Müll. ΓΡΑΙ. ΚΑΙ., Ros. ΤΡΑΔΙΕΠΙΔΕ, recte. Continentur rationes expensarum ex aerario in arce a Quaestoribus Minervae factarum; sed initio deest anni notatio et prima prytania; in fine deest, quid et cui usui expensum sit, quod vs. 24. memoratur, et plura fortasse; postremo interciderunt reliquae octo prytaniae. Quae omnia ubi perscripta fuerint, ad n. 149. perquiro. Cui titulo etsi hic INSCR. GR. VOL. I. Ff mos non esse Erechtheidis, est cuidam memorabile visum, qui rerum imperitiâ quid sit notabile, quid non, nescit. Memorabilius, est Hellenotamias hos omnes diversarum esse tribuum, quum in Glaucippea (n. 147.) aliquot eiusdem tribus sint (v. Oec. civ. Ath. T. I. p. 191.), duo vel ex eodem pago, Aphidnaei Proxenus et Eupolis, ex Aeantide (non Leontide: vide ad n. 172.). Desumptae pecuniae sunt partim ex communi aerario, partim ex eo, quod Minervae dictum est, ut in praecedentibus inscriptionibus habes pecunias 'Αθηναίας Πολιάδος, Νίxns. Sic igitur vs. 3. 19. supplevi 'Avaías. Nam ne quis credat legendum is Thy diwßeλíav Anvaiwv, notet diobeliam, ubi Atheniensibus datur, simpliciter diwßeλíav dici, ut toties hic et n. 147. nec potest inter diobeliam Atheniensium universorum et demorum distingui, quod singulis demis diobelia peculiaris non unquam data est. Tantum ubi cleruchis extra Atticam constitutis diobelia datur, quod factum esse probabiliter docebo, additur cuius terrae incolis ea diobelia destinata sit. κης. 17. 18. 19. 22. 23. 24. 26. 30. φθίνοντος 6. φθίνοντος 5. φθίνοντος 4. ενη και νέα. Βοηδρομιώνος νουμηνία. ἱσταμένου 2 ἱσταμένου 4. ἱσταμένου 8. ἐπὶ δέκα 4. Non verum igitur, quod Plutarcho (Symp. Qu. IX, 6. de frat, amor. 18.) creditur, Βοηδρομιῶνος δευτέραν (ἱσταμένου) fuisse exemptilem: haec enim in hoc marmore diserte scripta extat. Est autem dexάrn ívovTos Metagitnionis (mensis d. 21.) prytaniae secundae dies 13, et exтN, TÉμTTY, TETάρτn pivovTos eiusdem prytaniae dies 17. 18. 19. Igitur quum Metagitnionis dies 21. 25. 26. 27. incidant in secundae prytaniae dies 13. 17. 18. 19. manifestum est secundae prytaniae diem primum esse Metagitn. 9. Iam vero Boedromionis novilunium sive primus dies incidit in eiusdem prytaniae diem 23: igitur Metagitnio hoc anno dies habuit triginta; quod cycli causa tenendum est. Sciens autem alio argumento abstinui. Etenim dicas idem colligi inde, quod Sexárn SivovTos commemoretur; patere enim inde, tertiam decadem fuisse decem dierum. At non constat, denárny pivovras in solis iis mensibus statutam δεκάτην φθίνοντος esse, qui plenam tertiam decadem haberent: Proclus enim (ad Hesiod. Opp. et D. 766.), quem olim secutus sum in Commentatione de Dionysiis, deurégav pivovTos in cavis mensibus omissam perhibet: ut adeo in his ipsis, ut in plenis, dies mensis 21. fuerit dexάrn pivovTOS appellata. Igitur tutior illa ratio, qua paulo ante usus sum. Nec tamen Proclo, ut hoc obiter addam, fidem habeo, sed nunc cum Idelero ex Polluce VIII, 117. colligo, deurégav &DívovTos non fuisse exemptilem: nisi quod illam omissam mense Boedromione statuo. Nam quum Plutarchus (de frat. amor. 18.) diserte dicat: Thν yag deutégav šķaigoũσw deì toũ. Bondgouwvos, quod nostrae inscriptioni prorsus contrarium est; Plutarchum arbitror rem ex alio scriptore petitam non accurate cepisse, et quod ille scriptor de deuTéga pivovTos dixisset, rettulisse ad deurégav simpliciter, quae est ioraμévov: ceterum φθίνοντος δευτέραν in solo Boedromione omissam esse: qua de re quum aliquid innotuisset Proclo, transtulisse hunc ad omnes menses, quod Boedromionis fuisset proprium. Superest, ut de prytaniarum spatiis et de mense Hecatombaeone dicam. Prytaniae enim in vulgari anno dierum 354 sex sunt dierum 35, quattuor 36: et has maiores Olymp. 92, 3. fuisse ultimas, videmus n. 147. si is annus vulgaris est; de quo non dubito. Unde coniicias in intercalari anno priores prytanias dies 38, posteriores dies 39 habuisse. Iam quum in titulo hoc secunda prytania incipiat Metagitn. d. 9, si Hecatombaeon dies 29 habuisset, prima prytania fuisset dierum 37: quod fieri. nullo modo potuit: igitur Hecatombaeon habuit dies 30, et prytania prima dies 38, annusque fuit intercalaris. Accedit, quod secundae prytaniae dies sextus et tricesimus commemoratur; quodsi annus vulgaris esset, secundum n. 147. exspectares primam prytaniam non plus quam 35 dies habuisse. Igitur iis, quae dixi, in unum collectis, intelligitur annum huius inscriptionis intercalarem fuisse eiusmodi, in quo duo primi menses, Hecatombaeon et Unde quid Metagitnion, tricenos dies haberent. colligam, vide ad n. 149. Percenseamus nunc singulos articulos. §.1. vs.1-3. Ἐπὶ τῆς Ἐρεχθηίδος δευτέρας πρυτανείας Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Λυσιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, τρίτῃ καὶ δεκάτῃ τῆς πρυτανείας, δεκάτῃ φθίνοντος Μεταγειτνιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν, Αθηναίας 111C ΕΠΙΣΤ, Litterae Ent, quae incertae, necessario mutandae in PYTA. Formula ipsa docet, incipere rationes huius prytaniae: igitur prioribus duodecim diebus nihil ex aerario numeratum est, sed coeperunt expensae post prima comitia, quae undecimo prytaniae die haberi solebant. Ceterum aut deuréρας πρυτανείας aut δευτέρας πρυτανευούσης dici supra vidimus. Ouparádns novum est sed constans in hoc titulo: vulgo scribitur Ovμarádns. Illud non dubito verum esse; etiam rex Atticus iam debebit. OvuaíTS scribi. Diobeliae summa, sive tantum 44 ob. est, sive corrigendum HHC (200 dr. 1⁄2 ob.), tantum complendis expensis inservit: nunquam enim dimidius obolus, numquam solae ducentae drachmae possunt in diobelia numeratae esse. Potuit autem hoc pecuniae complementum aut ad restituendam Hellenotamiis diobeliam iam prius expensam, aut ad praebendam paulo post, ministrari nunc a Quaestoribus. Omnino vero in quae sollemnia multae hae pecuniae numeratae sint, non iuvat exquirere, propterea quod non constat, utrum eodem die, quo Hellenotamiae erogabant diobeliam, an ante illum diem vel paulo post Quaestores pecuniam Hellenotamiis numeraverint. Sufficit annotasse, mense Boedromione praeter Charisteria et Magna Mysteria, ipso mensis initio Boedromia, Eleutheria, Marathonia celebrata esse: quibus haud dubie inservierunt hae pecuniae. ..... §. 2. vs. 3-5. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Θρασυλόχῳ Θορικίῳ καὶ συνάρχουσι, ἑβδόμῃ καὶ δε κάτῃ τῆς πρυτανείας, ἕκτῃ φθίνοντος Μεταγειτνιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν ΗΔΗ Post παρέδροις ex Mülleri lectione lacuna est, quae nescio quomodo expleri possit. Fortasse litterae falso scriptae et de industria erasae sunt; quod etiam vs. 21. extr. 22. init. accidisse videtur. Thrasylochum restitui e vs. 13. In voce ἕκτῃ lacunae explendae spiritus assumendus erat alias omissus (v. supra): nisi me fallit Mülleri mei apographum. Nam Ros. quantam lacunam statuat, non mihi constat. Summa exigua integram diobeliam non efficit. §. 3. vs. 5-7. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Λυσιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, ἑβδόμῃ καὶ δεκάτῃ τῆς πρυτανείας, ἕκτῃ φθίνοντος Μεταγειτνιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν τῆς Αἰγίνης ΤΤΗΗΗΗΡΟΔΟΠΗ In summae correctione plurima certa sunt; ultima drachma pro obolo a me addita est, duce Catalogo Musei regii, in quo haec summa dicitur esse 2 tal. et 947 dr. ut proinde in fine FF, non H vel HC legerit eius scripti auctor; idque Mülleri et Rosii lectione probabilius est. Sed quod ex Catalogi auctoritate Δ[ΔΔΔ] legitur, haud dubie falsum est. Nam pro primo Δ Müllerus habet II: compone utramque lectionem, et habebis ΙΔΙ, hoc est F. Sic oritur summa 2 tal. 987 dr. Sunt igitur drachmae 12987, hoc est 58961 ratae portiones diobeliae. Alia haec diobelia est atque ea quae §. 2. ut eodem die numerata proponitur, latetque hoc loco aliquid, quod ex eo ipso primum eruo. Etenim post vs. 6. in cuius fine nihil periit (ut nec vs. 8.), voci διωβελίαν initio vs. 7. additur ΤΕΣ ΔΙΛΙΝΙ. et deinde summa diobeliae. In quo cave quaeras 'Αθηναίας, cui voci nec litterarum ductus nec articulus conveniunt. Ne multa, quum ▲ ut incertum notetur, legendum ΤΕΣΑΙΛΙΝΕΣ. Aegina tum habuit cleruchos Atticos, qui post pugnam ad Aegospotamos expulsi sunt: his igitur, et omnibus opinor cleruchis Atticis, diobelia ex Atticis rediti bus pensa est, utpote civibus Atheniensibus. Nam etiamsi eos ut Aeginetas vigesimae rerum exportandarum et importandarum obnoxios fuisse alibi docui: tamen ut cives Attici debebant diobeliam accipere, quae civibus omnibus competit. Haud dubie autem haec pecunia una missione in Aeginam translata est, ut inde diobelia unius anni distribui posset. Portiones sunt, ut dixi, 38961: hae sufficient viris 1445 pro diebus 27, vel viris 481 pro diebus 81. Quot vero dierum diobelia numerata sit, non constat; nec satis certa coniectura mea de diebus 25-30 alibi proposita (Oec. civ. Ath. T. Τ. Ι. p. 241.): convenit tamen ea priori calculo, nec dissimile vero, colonos circiter 1400-1500 in Aegina fuisse. Ceterum Rosius longe aliter legit: sed a Mülleri apographo decedere hoc in loco intutum. Vide quae in var. lect. dixi, et cf. ad §. 10. §. 4. vs. 7-9. Ελληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Πρωτάρχῳ Προβαλισίῳ καὶ συνάρχουσι, ὀγδόῃ καὶ δεκάτῃ τῆς πρυτανείας, πέμπτῃ φθίνοντος Μεταγειτνιῶνος, ἐς τὴν διω βελίαν . Η Nomen Protarchi ex vs. 9. 21. restitui. Vs. 8. ΦΘΙΝΟΙΤΟΣ muta in ΦΘΙΝΟΝΤΟΣ. §. 5. vs. 9-10. Ελληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Πρωτάρχῳ Προβαλισίῳ καὶ συνάρχουσι, ἐνάτῃ καὶ δεκάτῃ τῆς πρυτανείας, τετράδι φθίνοντος Μεταγειτνιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν ΗΠ §. 6. vs. 11-12. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Λυσιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, δευτέρᾳ καὶ εἰκοστῇ τῆς πρυτανείας, ἕνῃ καὶ νέα Μεταγειτνιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν ΔΠΕ... Dedi F pro I. §. 7. vs. 12 - 14. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Θρα συλόχῳ Θορικίῳ καὶ συνάρχουσι, τρίτῃ καὶ εἰκοστῇ τῆς πρυτανείας, νουμηνία Βοηδρομιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν ΗΡ ΔΗΜΙ §. 8. vs. 14-16. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Αυσιέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, τετάρτῃ καὶ εἰκοστῇ της πρυτανείας, δευτέρα Βοηδρομιῶνες, ἐς τὴν διωβελίαν ΠΕΙΣ Sunt dr. 6. ob. 34: quae inserviunt complendae diobeliae. §. 9. vs. 16-17. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Λυ σιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, ἕκτῃ καὶ εἰκοστῇ τῆς πρυτανείας, τετράδι ἱσταμένου Βοηδρομιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν ΔΔΔΠ.. §. 10. vs. 17-19. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Λυσιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, τριακοστῇ τῆς προτανείας, ὀγδόῃ ἱσταμένου Βοηδρομιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν, Anvaías TTXHHPCH Numerus, ut videtur, est novem notarum; tertia est X: igitur secunda E fuit aut X aut T, ex quibus posterius est probabilius. Quod si posueris, prima debet T fuisse. Octavam et nonam notam retinui, prout est in Mülleri apographo. Supersunt intermediae hae: HPP. Ultima ex his vix potest in aliud mutari quam : quo posito duae praecedentes erunt aut HH aut HP; sed alterum est probabilius. Sic oritur summa 2 tal. 1256 dr. 1 ob. quae fere paulo plus quam duplex diobelia est, credo ad Eleusinia. Rosius quidem plane aliter legit: sed in eius lectione, quam duobus locis habet, 'Anvaía Nínŋ dativus sensu cassus, et illud NIKEI neutro loco satis firmum est. §. 11. vs. 19-21. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Λυσιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, τριακοστῇ τῆς πρυτανείας, ὀγδόῃ ἱσταμένου Βοηδρομιῶνος, ἐς τὴν διωβελίαν ΕΔΔΔΗΕ Haec eodem quo priora die in eundem usum numerata sunt, sed ex aliis loculis. Priora enim ex Minervae thesauro separato sumpta sunt. §. 12. vs. 21-25. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, Πρωτάρχω Προβαλισίῳ καὶ συνάρχουσι, ἕκτῃ καὶ τρια ว κοστῇ τῆς πρυτανείας, τετράδι ἐπὶ δέκα Βοηδρομιῶνος, ἐς Λυσιθέῳ Θυμαιτάδῃ καὶ συνάρχουσι, ἕκτῃ καὶ τριακοστῇ τὴν διωβελίαν ΔΔ με τῆς πρυτανείας, τετράδι ἐπὶ δέκα Βοηδρομιῶνος Pro duobus Vox ПIgwrάgx bis scripta erat. in fine obolis, qui duo spatia complent, vide ne quattuor vel tres fuerint. §. 13. vs. 23-24. Ἑλληνοταμίαις καὶ παρέδροις, 149. ΕΚΤΕΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΚΟΣΤΕΙ accurate explet lacunam. Summa eodem quo prior die numerata est, ut bis in praecedentibus. In averso latere lapidis Choiseuliani, in parte superiore, litteris non ex serie dispositis. Transcripsit Müllerus, quae potuit: vix enim, ait, umbra litterarum superest. Idem etiam supplementorum partem occupavit. [Textum vide in pag. seq.] De lapidis forma et mensura quum ad n. 147. expositum sit, dicam nunc de situ huius et praecedentis tituli. In quo primum tenendum, tergum eius partis, in qua est anaglyphum, rude atque impolitum nec perscriptum esse: in tergo autem tituli n. 147. superius exaratus est titulus n. 149. et primus versus est is, qui incipit a voce λoyσταί: supra quem nullum alium versum scriptum fuisse Müllerus notat. Post vs. 27. vacuum spatium conspicitur duorum vel trium versuum altitudine; subsequitur titulus n. 148. in cuius fine lapis accurate sectus est, nec infra vs. 24. vestigium scripturae ullum comparet; immo is versus in imo est margine. Iam vero quum tituli utriusque (148. 149.) initia finesque desint, patet eosdem titulos et coeptos et continuatos in aliis lapidibus esse. Et primum quidem n. 149. potuit aut in lapide ad sinistram apposito incipere, aut, quod mihi probabilius, in tabula tenuiore, quae anaglyphi tergum impolitum tegeret: eiusdem finis continebatur lapide in dextera adiuncto. Sed n. 148. non potuit alibi initium habere nisi in marmore in sinistra apposito in eadem altitudine, in qua est fragmentum superstes; ut singulae prytaniae iuxta essent positae: idem continuabatur aut in marmore infra addito aut in eadem altitudine lapidis in dextera appositi, in quo altius posita erat continuatio tituli n. 149. Nunc quaerimus uter titulus antiquior sit. Respondeo n. 148. esse antiquiorem. Nam quis tandem in exarando titulo n. 149. in media prima anni secundi prytania eo loco, ubi vs. 27. scriptus est, scribere desisset, quum spatium versuum fere viginti sex vel septem superesset, nisi alter locus, ubi titulus n. 148. legitur, iam occupatus fuisset? Contra, si titulus n. 148. antiquior est, potest sane causa indagari, quare hic non in superiorem lapidis partem, ubi n. 149. posthac scriptus est, sed in inferiorem coniectus sit. Nam in sinistra parte alius fuit lapis: is superius continuerit inscriptionem antiquiorem, relicto tamen infra spatio, quod perscribendae primae prytaniae tituli n. 148. suffecerit: ita lapicida hoc ipsum sinistri lapidis spatium occupare potuit, et deinde in dexterum lapidem transire, sed ita, ut secundam prytaniam in eadem altitudine inciperet, in qua primae prytaniae initium in sinistro lapide positum erat. Tum vero qui titulum n. 149. exaravit, occupavit eam lapidis superstitis partem, quae superius relicta erat. Praeterea stilus tituli n. 149. quam magis ad Ionicam litterarum formam accedit tituli n. 148. Igitur n. 148. ut dixi, antiquior iudicandus est titulo n. 149. Sed ipsos harum inscriptionum annos indagare difficile est. Nam quod earum partes superstites in eodem quo n. 147. lapide scriptae sunt, inde non colligitur, esse has anno Olymp. 92, 3. contiguas: nam n. 138. et 142. in eodem lapide scripti tamen aliquot distant Olympiadibus. Attamen n. 148. 149. vicinorum haud dubie annorum sunt, quod in eadem conspiciuntur plaga tabularum quaestoriarum positi. Sed n. 149. duos annos complectitur, quos litteris A. B. distinxi: utriusque vero anni rationes ita iunctim scriptae sunt, ut dubitari nequeat, duos hos n. 149. annos esse continuos. Itaque tres anni quaerendi sunt. Ex quibus primus anno Olymp. 92, 4. prior esse nequit. Nam marmor, in quo superstites particulae positae sunt, ab ipsis anni Olymp. 92, 3. Quaestoribus in suum usum comparatum et publice propositum esse, inde colligo, quod eorum titulo (n. 147.) anaglyphum insculptum est: itaque in eo lapide non potuerunt alii ante illos rationes suas consignare. Neque aut n. 148. aut n. 149. ad ipsum annum Olymp. 92, 3. referri potest. Nam utroque expensa ex aerario Quaestorum Minervae contineri manifestum est; sed quae ab illis anno Olymp. 92,3. expensa erant, insunt iam titulo n. 147. quo excluduntur ceteri tituli. Praeterea Olymp. 92, 3. prima prytania est Aeantidis, et secunda Aegeidis; sed n. 148. secunda est Erechtheidis, et n. 149. B. prima Erechtheidis. Ac si pars A. n. 149. ad Olymp. 92,3. referretur, deberet n. 149. B. anni Olymp. 92, 4. esse; quod fieri non potest, quia n. 149. B. prima prytania est Erechtheidis, et Olymp. 92, 4. Cecropidis (vide n. 160.). Igitur, quod dixi, et n. 148. et n. 149. recentior est anno Olymp. 92, 3. Iidem vero Euclide priores sunt, quum in utroque pecuniae Hellenotamiis tum ipsum numeratae commemorentur: Hellenotamiae enim, quod iam olim monui (Oec. civ. Ath. T. I. p. 190.), inde ab Euclide nulli fuerunt, sed in eorum locum creati sunt Magistratus Theoricorum et Quaestor aerarii militaris; haud dubie vero Trigintaviri iam ante Euclidem aboleverant Hellenotamiarum magistratum, qui sublato imperio Attico retineri non poterat, neque a Spartanis victoribus tolerari. Igitur etiam annus anarchiae (Olymp. 94, 1.) excluditur: neque eo anno Senatus Quingentorum nec prytaniae fuerunt, nec in optimatium imperio diobelia ulla numerata esse [Continuatur p. 230.] |