complures. Hinc γραπτύς, h. e. ἄμυξις, κατάξυσις. apud Homerum : v. Hesych. v. et intt. indeque etiam ygadis vel yeáßdus esse putatur λauràs are oxioμévn nai natežeσuév: v. Albert. ad Hesych. 1. c. Etym. M. p. 239. 28. Bekker. Anecd. T. II. p. 789. Adde Wolf. Prol. Hom. p. XLV. Quamquam autem primitiva illa vocis vis usu ad scribendi notionem restricta sit, non negaveris in una alteraque terra posse illam eatenus retentam esse, ut verbum hoc striarum in columna excavandarum et poliendarum opus designaret. Igitur si pro ea incerta voce substitueris ygápwv, commodissimam habebis sententiam: Iove gnate, ab Ecphanto accipe hocce sine reprehensione elaboratum donarium: tibi enim supplicans hoc perfecit scalpendo. In duplici enim participio nulla est difficultas, quum utriusque diversa ratio sit: perfecit scalpendo, dum tibi supplicat, h. e. inter opus perficiendum ad te supplices preces dirigens. Praeterea γράφω, γλάφω, γλύφω, afinium notionum affinia vocabula sunt: potestque γράφω pro γλάφω usurpatum esse, variante in litteris g et à dialectorum ratione,

ει κλίβανος κρίβανος. Γλάφω vero pro excavando vul gatum notumque est. Attamen siquis malit statuam impositam fuisse, certe picta statua fuerit: ut vis verbi ygapew ad pingendi pertineat operam, qua per ficitur statua : et in hac interpretatione premenda verbi réλσσs notio erit. Statuas vero olim pictas esse, imprimis antiquioribus temporibus, satis notum est. Postremo pro ygάpwv ex Dorismo Melio dictum est ygópwv. Aeoles enim et Dores a mutant in o, non modo in derivatis compositisque vocibus, sed etiam in simplicibus, ut paλén poλón. Vide intt. Gregor. Cor. p. 455. Ita Heracleae, quae ab eadem a qua Melii matre Sparta originem ducebat, pro naagès dictum noagós (Tab. Heracl. I. 55.), et ipsum ygapw hanc esse mutationem passum, docet vox åveπíygopos p. aveniɣgapos (Tab. Heracl. I, 36.). Adde glossam Hesychii: ygoμpeis. oi Zwyęápo, h. e. vgapsis, unde ygopeis, ygoupes. Igitur ita lege:

Παῖ Διός, Ἐκφάντῳ δέξαι τόδ ̓ ἀμεμφὲς ἄγαλμα· σοὶ γὰρ ἐπευχόμενος τοῦτ ̓ ἐτέλεσσε γράφων. Simile epigramma extat ap. Polluc. IV, 92.

Litteras esse vetustissimas facile intelligis. Sigma est M, ut in prioribus inscriptionibus et in nummis Magnae Graeciae, et Mu proinde forma M utitur. A rudi ductu exprimitur litterae D Romanorum et Volscorum nummorumque Zanclaeorum proximo. Iota est 4, de quo ad num. 3. dixi: sed est Gamma: quam formam Rich. Payne Knight 1. c. p. 4. primitivam iudicat; qua de re suum cuique iudicium sit. Lambda est ; V notat Y litteram. O vulgare habes; Xi est V, ut apud Etruscos et in aere Eleo n. 11. item n. 13. 25. et in Orchomenii tituli numeris. V. Oec. civ. Ath. T. II. p. 377. Inest etiam Digamma. Ionicae autem litteraturae nullum reperimus vestigium: neINSCR. GR. VOL. I.

que enim longarum vocalium nec duplicium consonarum formae comparent, si Italicam, etiam in nummis conspicuam formam + pro exceperis: sed hoc vel ante Simonidem et Epicharmum hinc inde in usu fuisse, non dubito. Spiritus asper vs. 6. omissus est, nisi ex dialecti ratione 'Aquidauos dictum est, ut apapev, aqueva. Et hoc magis probo. Scripturam plane Graecam esse animadvertit iam Eckhelius, falsique sunt, qui Etrusca admixta crediderunt. Graeca urbs fuit Petilia, cuius etiam nummi Graeci supersint: condita autem ferebatur a Thessalico heroe Philoctete (Strab. VI, p. 390. A. B. Virgil. Aen. III, 402. c. Serv. cf. de Philoctete Italiam petente

B

Tzetz. ad Lycophr. 911.). Interpunctionis tamen genus, singulis punctis frequenter interpositis, accedit ad Etruscum Romanumque morem, quod non mirandum in Italico monumento: Graeciae proprie dictae civitates ea aetate ternis potissimum punctis utebantur. Aetatem tituli in quintum sextumve ante Christum saeculum definit Barthelemius, caute et prudenter. Nam accurati nihil in his rebus proponi potest; si per Olympiades descripto tempore definire aetatem velis, inter Olymp. 40-60. circiter posuerim.

Lectio quum certa sit, in explicatione maxime haesitatum est: nisi quod Nic. Ignarra etiam lectionem aliter ac reliqui instituit. Qui Siebenkeesii perita interpretatione frustra derisa Jev initio positam Iunonem Laciniam esse affirmat, in vicinia cultam; sed in illa formula, toties occurrente in monumentorum exordio, numquam certus aliquis deus, semper numinis notio universa intelligitur. Tum vero verba ita proponit et interpretatur: Osos τύψασα ὅτις δίδωτι Σικανίᾳ τὰν Εοικίαν καὶ τἄλλα πάντα· δαμωρίους παραιόρας πρόξενοι μίνυον ἅρμοξι. δῆμος ἀκάJaρTos ŵv аταs ÉπIgous: Dea flagellatura est, quis quis domicilium Sicaniae, et quaecunque alia suppedital. Conterraneos praevaricatores proxeni denuncient harmostis. Populus quum sit pollutus, noxas locales luet. Nae in hoc commento, quod Martorellio dignum erat, non agnosco Mazochianum alumnum, qui etsi in historia et mythologia iudicanda aetatis potius quam ingenii vitio multa peccavit, tamen in primis fuit Italorum philologis. Sed missis his videamus singula, ut difficultates, in quibus iure haeserunt interpretes, quantum fieri potest, removeamus. ΘΕΟΣΤΥΧΑ] Θεὸς Τύχα est apprecatio boni eventus, ut apud Latinos Quod felix faustumque sit, pro vulgari ayah Tux. Bis reperitur, quantum ἀγαθῇ τύχῃ. memini, Jeos Túxav åyadav, semel in Delphica apud Cyriacum et Muratorium (p. DLVI. 1.), iterum Aeolice scriptum ιός τιούχων (immo τούχων) ἀγαθὰν in decreto Orchomeniorum Boeotorum pro Archedico; bis item brevius Θεὸς τύχαν, in Thebana pro Noba, ex correctione, et in Corcyraeo monumento ap. Montfauc. nisi in hoc eois Túxav verum putes: de quo dubito. Et vir doctus Raoul-Rochette Diss. archaeol. p. 72 sq. in Petiliensi quoque aere Tuxa esse putat p. τúxav, ex dialecto Italica omisso N. Sed nihil eiusmodi in tali accusativo reperiri spondeo. Itaque Túxa retinendum est. Dicitur eos τύχαν sc. δοίη: dici tamen etiam potest: Θεὸς, τύχα SC. Tapεiεv. Immo siquis tenax esse velit, in Thebana inscriptione pro Noba poterit ipsum Sɛos rúxa reperire: hoc enim diserte legitur: sed quum lacuna sequatur, in promptu est ruxav scribere. Rursum aliud praescriptum est in Cretensi Hierapytniorum cum Priansiis foedere: Geòs ayaós (ut videtur), ἀγαθῷ τύχᾳ καὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ. Item aliud habes in inscriptione Attica agonistica aetatis Antoninorum apud Murat. T. II. p. DC. 3. et alios, in qua supra scriptum EOIE TYXH: ubi Tứx dativus an nominativus sit nescio. Ceterum cave putes deum et

fortunam esse coniungendos in unum: Dea Fortuna; reliquis eiusmodi formulis collatis dirimo, Deus, Fortuna adsint, omisso xaí. ZANTIE] Tyche est Σwraga (Pind. Olymp. XII. init.), hoc nomine Himerae culta, ut ad Pindarum conieci: igitur putes Zawtis esse attributum Fortunae, additum ut in Cretensi titulo iungitur ¿yadã rúxa nai êì owτngía; sic cum Barthelemio verteris Fortuna Servatrix. Aía Zwrñga nemo ignorat: is autem est Zawrns, qui idem ac wing, apud Thespienses (Pausan. IX, 36. extr.); item Dionysus Zarns hinc inde cultus, apud Lernam et Trözenios (Pausan. II, 37, 2. 31, 8.). Zauris, hinc derivatum, est pro wrega. Sed vana haec de Fortuna Servatrice suspicio: desideratur enim subiectum ad verbum didwr, quod quidem statim initio ponendum fuisse et recta ratio docet, et exemplis confirmari posset, si opus foret. Certe quae in fine sunt dawgy's Пagayógas etc. non esse subiectum verbi didwr, et nominum numerus monstrat et praeposita magistratuum vocabula dauwgyès et πgóžεvol, quorum positus ipse significat nonnisi confirmationis causa ea addita esse cum magistratuum ipsorum propriis nominibus. Quodsi cum Barthelemio putes ipsum eos Túxa Zauris esse subiectum verbi didwr, ne dicam ipsa, quae inde prodeat, sententia quam absona sit, notabo tantum Tv articulum appositum esse, qui suam domum privatum aliquem dare significet. Eodem vero argumento concidit Lanzii coniectura, qui Sontinos Lucaniae (Plin. H. N. II, 5.) putat hospitii ius alicui dedisse. In quo sensu nemo dixerit ràv oixíav, praesertim addito zai Täλa Távтa: debebat oixíav esse sine articulo. Contortum etiam etymon est Σαῶτις, Σῶτις, Σῶντις, vel Σαῶτις, Σάοντις, Σῶντις: dicendum praeterea erat & modis tuv Zwvtívwv, vel dauos: hic enim publicus veterum stilus. Igitur Zauris privatum hominis nomen est. Siquis virum praeferat, poterit Doricum dívτis p. Þrías conferre, ut Zauris idem sit ac Σwτίας. Sed Σωτίας nomen ignotum: Σωτίωνα tantum novi. Praestat, opinor, muliebre nomen intelligere. Notum nomen Σώτας; hinc Σῶτις vel Σαῶτις femininum. EIKAINIAI] Est nomen eius, cui datur. Si vir fuit, vocatus est Sicaenias, si mulier, Sicaenia. Ego praefero, ut mulieri det mulier: sed unicuique suum esto iudicium. TANFOIKIANKAITA^^A MANTA] Dixi paulo ante, ràv oixíav esse suam, quam possidet, domum. Oixía vocem digamma habentem fuisse satis constat. V. Oec. civ. Ath. T. II. p. 392 sq. Plane arbitraria est Barthelemii interpretatio: „ ὁσπήTLOV, la maison, ou l'hospice public, où l'on recevoit les étrangers, auxquels on accordoit l'hospitalité.” Quod inauditum est. Sequuntur nomina demiurgi Paragorae, et proxenorum quinque, Minconis, Armoxidami, Agatharchi, Onatae, Epicuri, auctoritatis publicae causa apposita. In nominibus propriis nihil magnopere notabile est: Μίνκων est pro Μίγκων, videturque idem esse quod Mixwv, nomen notum patris Onatae Aeginetae (v. Pausan.). Onatas est Aegineta statuarius, alius philosophus Pythagoricus: sed de priore nemo cogitabit: nec video cur cogitandum

non sunt edita. Vides hic quoque mulierem donare pecuniam, quam mutuata mulieri erat. Exemplum testamenti mulieris notum praebet monumentum de Epictetae testamento, quod in Theraeis posui. Quodsi quis dubitet, licuisse ea aetate testamentum condere, cogitet Athenis iam Solonem testandi ius concessisse: attamen in Doriensibus rebuspublicis haud paucis eatenus tantum videtur licuisse testari, quatenus heres ab intestato nullus esset. Et Saotin quoque, quum nullum ab intestato heredem haberet, Sicaeniae sua tradidisse arbitror. Iam vero tale testamentum et publice scriptum et propositum in tabula fuisse quis miretur? Nempe consentaneum est, esse id in tabularium relatum. Ni fallor, similis testamenti verba supersunt in titulo Corcyraeo supra allato: ex quo, quum plane intelligi vix possit, affero tantum ea, quae huc pertinere videantur: Θεοῖς (Θεός) τύχαν· Αριστόδαμος . . . . . δίδωτι.. Πολυτίμῳ . . . . . αἴ κα πάσχη (πάať nα τάσxn (πáσx), Tàv yãv. Ut vero ratum et testatum esset hoc testamentum, factum est apud magistratus: in quibus ea sola difficultas superest, quod cur proxeni subscripti sint, non perspicimus. Пgoεvñσα et проEεvnTinov dici de sequestris opera et mercede notum est: sed in primitivo gevos non usquam seque

.... •

stris notio inest, quae derivatis inhaesit ex proxeni negotio: igitur hanc vocem nego testamenti adiutores testesque significare posse: nec si quis de venditione cogitans sequestres intelligi dixerit, concedam. Qui vero privatos exterarum civitatum proxenos hoc loco appellari putet, quid hi sibi velint, perito aegre probaverit. Igitur proxeni magistratus sunt: quibus praeter publici hospitii curam facile potuit accessorium aliquod munus in testamentis donationibusque scribendis tribui. Id si aliunde non notum est (neque enim de illo proxenorum magistratu praeter Herodoti locum quidquam tenemus), discendum ex hoc titulo erit. Potest tamen causa excogitari, quare id proxenis tributum sit. Nam in Doricis civitatibus, quarum institutis Petiliensia similia fuisse credibile est, peregrinum potuisse heredem institui, nemo iudicabit: proxenis autem quum munus peregrinos excipiendi mandatum esset, potuit simul mandari, ut in testamentis scribendis adessent caverentque ne qua peregrinus heres institueretur. tueretur. Sed nolo coniecturis indulgere: tamen donationem testamentariam hac nos in tabula tenere mihi quidem firmum stat, etiamsi proxenorum ratio certa via expediri non potest.

Obscurissima sane inscriptio, de qua quae Fiorillo scripsit, ea plane omitto, quod ille ne litterarum formas quidem intellexit. Sunt hae prioris inscriptionis ductibus simillimae: est Iota, M Sigma. Nec dubito esse versum heroicum hexametrum, in quo me Buttmanni iudicium confirmat: caesura est ante TOLOV. Litterae sunt hae: Al ΣΠΕΠΥΛ (vel Γ) ΙΡ (vel Δ) ΟΣΤΟΙΟΝΝΥΕΠΑΣΑΤΟ XEEN. In imagine supra posita duo viri nudi, supra posita duo viri nudi, pallium ex sinistro brachio suspensum habentes, dextera gladium exserentes, aggrediuntur hominem supplicem inter eos constitutum, qui inermis et nudus est, nisi quod ex utroqne humero pallium dependens tergum tegit. Putatur Dolon esse Eumedis f. Troianus, quem Diomedes et Ulysses exploratorem prehendunt et occidunt (Iliad. x.), etsi hi tres omnes apud Homerum armis bene muniti sunt (vs. 254 sqq. et 332 sqq.). Stilus est satis elegans, neque antiquissimae notae, qualis in litteris

cernitur. Inscriptio ipsa, ut nunc comparata est, non potest explicari: et fortasse ipse artifex ex antiquiore illam opere, cuius argumentum cultiore stilo exprimebat, vitiatam transtulit. Buttmannus coniicit dis TETTOMUS. Nec tamen aptum illud dis videtur: certe si Homerum contuleris, etiam melius poterat rgis dici, vel etiam tɛrgánis (v. vs. 341-455.). Equidem in hoc titulo plane nihil me videre fateor: siquid tamen proponendum est, etsi apud Homerum solus Diomedes Dolonem interfecisse dicitur, istud dis, quod in hac imagine et ille et Ulysses destricto Troianum ense invadunt, ad duplex vulnus adactum retulerim. Iam si sequeretur TETλnys, certe sententia aliqua inesset: sed obest metrum, nisi portentosam finxeris formam πελŋïyus, etiam producta paenultima. Quamquam dialectorum tam mirificae sunt varietates, ut si tale quid clare scriptum appareret, deberet ferri. Si tamen hoc loco tuleris, scribendum erit ПEPLENOM. In