tentavi, ut litterae in singulis versibus essent xxxxxxn, atque ita congruunt plurima. Verba ubivis simplicissima elegi, qualia sunt in his decretis: sed divinatione opus est, quam difficile cuivis probare. De sententia certus sum; singulas litteras et voces veras esse quis spoponderit? Accipe igitur, quae excogitavi.

[τή]

ν βουλὴν τὴν ἐ[ξ ̓Αρείου πάγου ἐπιμελεῖσθαι. ὅσοι δὲ τῶν ἀπα[ιτηθέντων φόρων μὴ ἀν αγεγράφαται, ὀφει[λούσας τούτους τὰς πόλεις ἐνδεῖξαι τῷ δήμ[ῳ τῷ ̓Αθηναίων· ἐὰν δ 5 ἐ τις τῶμ πόλεων ἀμ[φισβητῇ περὶ ἀποδ όσεως, φάσκουσα ἀπ[οδεδωκέναι, ξυνάγεσ θαι τὸ κοινὸν τῆς [ξυμμαχίας, κρίνειν

10

....

δὲ τὰς πόλεις καὶ τοὺς Αθηναίους· γράφεσ θαι δὲ μὴ ἐξεῖναι. [τοῦ κοινοῦ δὲ μὴ εἰπόν τος, ὀφειλέτω ὁ γρ[αφόμενος. τὴν δὲ γραφὴν εἶνα[ι Αθήνησιν ἐν τῷ Γαμηλιῶνι· ἐὰν δέ τις α[μφισβητῇ ὡς εἰσὶν ἐκκλήσεις, ἡ βουλὴ βου[λευέτω, εἰ εἰσὶ ἐκκλήσεις. ἐςαγόντων δὲ οἱ [θεσμοθέται. εἰ δὲ ̓Αθη 15 ναίοις τομ φόρον [ἀποδεδώκασι, ἀνδρας δέ

κα τῆς μηνύσεως ἐπ[ιμελεῖσθαι τούτου τε τοῦ φόρου καὶ τοῦ περυσ[ίου παντός· τὴν δὲ βουλὴν β]οβουλεύσασαν ἐκ[κλησίαν ποιεῖν

Vs. 2. ὅσοι δὲ incipit sententiam; verbum ad ὅσοι pertinens non potest non in αγεγράφαται vs. 3. latere. Hinc γεγράφαται non potest a medio γράφεσθαι (accusare) esse, ut erat qui putaret: nec ἐγγεγράφαται scribi potest, de debitoribus publicis: tum enim ὅσαι esse debebat (ὅσαι, αἱ πόλεις); immo quod Müllerus servavit primum A, id docet scribendum αναγεγράφαται. Tenes αναγραφὴν tributorum, cuius exemplum posui in Actis Quaestorum (n. 145.). Illi autem αναγεγραμμένοι φόροι non possunt debiti esse, de quibus potius ἐγγράφεσθαι dicendum erat: sunt igitur soluti. Nam illam ἀναγραφὴν pertinere ad tributa vel soluta vel non soluta, docet residuum ΟΦΕ vs. 3. Sed si tributa soluta αναγεγράφαται, quorsum vs. 5. istud ὀφείλειν? Nempe dictum erat, quae tributa pensa essent, ea publice inscribenda esse; quae vero non in is tabulis scripta essent, hacc quae deberent civitates, eas populo Attico indicandas esse. Vides ex ipso hoc fragmenti initio, non de sola iurisdictione agi, sed de universa tributorum ratione. Vs. 1. ne dubita dictum esse, qui magistratus curare deberet, ut tributa publice inscriberentur. Iam illa BOLENTENE exple ut feci. Σ, quod alii omittunt, Pocockio est l: scribe >[<. Noli autem credere Senatum quingentorum dici, fortasse annuum, τὴν ἐνιαυσίαν: tum enim dictum esset τὴν βουλὴν τὴν αἰεὶ βουλεύουσαν. Sic nihil superest, nisi quod dedi. Et Areopagum probabile est illi rei praefectum esse, quod sanctissimi illius concilii maxima apud exteros auctoritas et fides esset: neve putes illius tum exiguam dignitatem fuisse, possem, si huius hoc loci esset, demonstrare, circa

αν

illud tempus redditas Areopago patrias praerogativas et maxime iudicia de caede esse. Ceterum ἐπι μελεῖσθαι de Areopago usitatum. Heraclides in Politiis: Θεμιστοκλῆς καὶ ̓Αριστείδης καὶ ἡ ἐξ ̓Αρείου πάγου βουλὴ πολλὰ ἐδύναντο, καὶ τῶν ὁδῶν ἐπεμελοῦντο. Lex ap. Andoc. de myst. p. 40. ἐπιμελείσθω ἡ βουλὴ ἡ ἐξ ̓Αρείου πάγου τῶν νόμων, ὅπως ἂν αἱ ἀρχαὶ τοῖς κειμένοις νόμοις χρῶνται. Lex infra edita de ponderibus et mensuris (num. 123.): ἐπιμελείσθω δὲ καὶ ἡ βουλὴ ἡ ἐξ ̓Αρείου πάγου. Inscripta autem tributa sunt, postquam pensa erant; pensa, postquam exacta. Quae non inscripta sint, licet iam per magistratus postulata, ea debentur a civitatibus: hoc est illud quod supplevi, ὅσοι δὲ τῶν ἀπα[ιτηθέντων φόρων μὴ ἀν]αγεγράφαται etc. Antequam flagitarentur tributa, non debebantur: flagitata in Dionysiis magnis reddebantur plerumque (v. Oec. civ. Ath. T. I. p. 191.). ΙΔΕΙΑΣΑΙ superest ex ἐνδείξαι. Ἔνδειξις quasi propria est debitorum publicorum: hinc vox ad civitates quoque debentes translata. Male nuper suppletum ἀποδεῖξαι. Sequitur: si qua civitas contendat et excipiat de solutione, affirmans sese pependisse tributum. Plane evidens supplementum vs. 5. ἐὰν δέ τις τῶν πόλεων ἀμ[φισβητῇ περὶ ἀποδ]όσεως, nisi quod περὶ τῆς ἀποδόσεως vel τῆς ἀποδόσεως scribi potest. Post A alterum A prior pars fuit litterae M. Dicitur ἀμφισβητεῖν τινος, περί τινος, εἶναι ἢ μὴ εἶναι τι, et ὥς τί ἐστι; atque usitata est formula ἐὰν δέ τις ἀμφισβητῇ. Lex ap. Demosth. Mid. ἐὰν δέ τινες περὶ συμβολαίων ἰδίων πρὸς ἀλλήλους ἀμφισβητῶσι. Lex ap. Demosth. adv. Macart. ἐὰν δὲ ἐπιδεδικασμένου αμφισ βητῇ τοῦ κλήρου. Demosth. adv. Phorm. p. 908. 5. ἐὰν δέ τις γενέσθαι μὲν ὁμολογῇ, ἀμφισβητῇ δὲ ὡς πάντα πεποίηκε τὰ συγκείμενα. ̓Αμφισβητεῖν τινος maxime est de vindicatione, περί τινος de controversia universim: nostro hoc loco utrumque dici poterat. Longissime ab universa legis ratione aberravit Osannus, pro ΤΙΣΤΟΜΠΟLEON scribens ΕΙΣΤΟΝ ΟLEMOΝ, pro quo certe E oportebat. Vs. 6. A♫ superest ex åñoδεδωκέναι; sequebatur verbum apodosin incipiens, quod praedicatum esset accusativi τὸ κοινὸν τῆς [ξυμ μαχίας]: ex eo verbo superest ΘΑΙ vs. 7. Optimum est [ξυνάγεσ]θαι; minus placuit [ξυγκαλεῖσ]θαι. Manifesto post exceptionem tributi soluti primum res ad commune sociorum concilium defertur, ne statim accusationi locus detur, de qua postea demum dicitur: eius autem concilii est non δικάζειν, sed κρίνειν, quod supplevi: nisi malis ανακρίνειν: hoc est rem praevia quaestione examinare, ut intelligatur, sitne accusationi locus necne, et quasi quodam praeiudicio aut absolvere urbem et cognoscere tributum esse solutum, aut accusationi locum dare: fere ut populus de goßo praeiudicium fert. Qui vero κρίνουσι, sunt αἱ πόλεις καὶ οἱ Ἀθηναῖοι, qui una τὸ κοινὸν constituunt. Αθηναίοις opponuntur αἱ πόλεις, ut num. 71. Nec dici poterat τὸν ̓Αθηναίων δῆ μον: non enim populus cognoscit rem, sed concilii synedri; de industria autem et civitates et Athenienses nominati sunt, ut utrorumque in ea re cognoscenda ius speciatim declararetur. Dum autem apud

μενος

.......

commune sociorum concilium ea res agitur, aliquid aliud non licere vs. 9. dicitur: Ja de un êeiva. Quid igitur non licuerit? Nempe γράφεσ]θαι, accusare in foro Attico, ne invito concilio negotium facesseretur innoxiae civitati: quis enim nescit nangas voHous sociorum perniciem quaerentes? Supplementum hoc confirmat vs. 10. ubi HOAP superest ex ¿ ygapóμevos. Subiicitur enim, siquis tamen, antequam concilium potestatem accusandi dederit, accuset, debere eum publico incertam pecuniae summam: [τοῦ κοινοῦ δὲ μὴ εἰπόν]τος ὀφειλέτω ὁ γρ[αφόó Putes supplendum fuisse: ἐὰν δέ τις ɣápnται, μn ¿¿ÓVтos: sed et maius spatio complementum hoc est, et in hac formula exspectaverim potius un óv. Non dubito dictum esse, quod dedi, ut intelligeretur, gap non esse nisi concedente concilio. Archonti nullus hic potest locus esse; itaque cave suppleas glxwv. Iam si accusationem admiserit concilium (quod in concinno hoc nec supervacanea admittente stilo non expressum est, quippe apertum), tum ubi accusanda civitas esset ac quando, videtur designatum esse: vs. 11. Tv de ygap εiva[ι etc. Haec formula sollemnis est. Lex ap. oratorem c. Theocr.: éáv tis tuv öpehóvтwv T μοσίῳ μὴ ἐκτίσας τὸ ἔφλημα τῇ πόλει ἐξαλειφθῇ, εἶναι κατ ̓ αὐτοῦ τὰς γραφὰς πρὸς τοὺς θεσμοθέτας τοῦ ἀγραpíov. Aývnow incertum est, quamquam hoc certum, rem Athenis agendam fuisse. Mensis incertus: Γαμηλιῶνι Osanno fuisse videtur: quidni tamen fuerit Ελαφηβολιῶνι vel Θαργηλιώνι? Sed retineo vocem Taunλivi, quod Gamelion hibernus mensis est, et hieme agebantur ai quμnvoi dínai de mercatorum peregrinorum litibus: ut non dissimile veri sit, eodem tempore has de exterorum tributis ygapàs instituendas fuisse. Praeterea rem agendam fuisse anno insequenti docet vs. 17. Iam vero tributa reddenda erant mense Elaphebolione: igitur proximus anni insequentis mensis in a desinens est Taunλúv. Huc deducta causa, quoniam sequitur av de Tis à..... patet exceptionem reae civitatis designari, eamque factam, antequam res in iudicium deduceretur (v. vs. 14.): eaque exceptio talis est, de qua Senatui deliberanSenatui deliberandum sit (vs. 13.). Sed nulla exceptio apud Senatum agi poterat, nisi quae ad ipsa reae civitatis et Attici populi pacta et utriusque iura pertineret: itaque haec exceptio haud dubie ea fuit, rem ex pacto non ad forum Atticum referendam esse, sed esse exκλητον δίκην, de qua Hudtwalcker. Diaetet. p. 123 sqq. Quae quum institui nisi mutuo partium consensu non possit, Senatui de ea re deliberandum est, an provocationem ad exterum iudicium utpote pactis convenientem velit accipere: 'Eav de Tis a[μφισβητῇ, ὡς εἰσὶν ἐκ]κλήσεις, ἡ βουλὴ βου[λευέτω, εἰ εἰ σὶ ἐκκλήσεις. Vide quam simpliciter omnia resti

omissa enim transitur ad id, cui żyɛμovía dinaoτngiov competat, si res in Attico iudicio agatur. Oμθέτας fuisse ἡγεμόνας δικαστηρίου, multis ex causis fit probabile. Hi enim et plurimis ygapais praesunt, et maxime iis, quae adversus debitores publicos instituuntur, cuius rei exemplum habes in lege paulo ante proposita: deinde iisdem in pactorum cum exteris civitatibus confirmatione (apud nomothetas) aliquid negotii datum erat; atque insuper dínais Taïs άπò σuμBóλwv praesunt: quae ipsae ad peregrinos pertinent. Pollux VIII, 88. Καὶ τὰ σύμβολα πρὸς τὰς πόλεις κυροῦσι, καὶ δίκας τὰς (sic leg.) ἀπὸ συμβόλων sisάyour. Cf. Schömann. de comitt. p. 284. Lepidum est supplementum nuper propositum: ¿sayóvτων δὲ οἱ [ξύμμαχοι ἐς τὸν δῆμον. In sequentibus etsi diu haesi, vero tamen proxima repperisse mihi videor. Etenim nunc constituendum erat, quid agendum esset, si civitas pependisse tributum videretur, quid si non pependisse. Priore loco illud definitum esse, per se probabile est; atque non solum iudicii sententia, sed etiam prius concilii sociorum arbitrio potuit cognitum esse, redditum esse tributum. Accedit quod uvvos, vs. 16. commemorata, haud facile potest nisi ad redditum tributum referri, non ad debitum, in quo quis μηνύσει locus esse possit, nemo docebit. Itaque vs. 15. sic fere supplendum est: Εἰ δὲ ἀποδεδώκασιν Αθηναίοις τὸν φόρον. Sed spatia cogunt, ut verbum postponamus: Ei dè 'A]ναίοις τὸν φόρον [ἀποδεδώκασι. Generalem elegi dictionem; noli expectare tale quid: si iudicium decreverit, redditum esse tributum: nam non solum iudicium hoc decernere potuerat, sed etiam concilium sociorum, ut paulo ante monui. Quid igitur agendum erat, si pensum tributum esset? Nempe quaerendum erat, quis id intercepisset, quum solutum quidem esset, sed reipublicae non redditum. Igitur μnvuois (delatio) proponenda est; quae ut examinari et in iudicium deferri posset, ¿ŋŋtai creandi erant. Vide de unvúσe Schömann. de Comitt. p. 221. et observa formulam Lycurgi ab hoc énotatam, ἐγὼ τοίνυν ὑμῖν μηνύω τὸν ἀφανίζοντα ταῦτα πάντα, monstrare μήνυσιν potissimum fuisse τῶν ἀφανιζομέvwv: quale est interceptum tributum. Iam vero difficile erat eum potissimum indicare, qui hoc ipsum, de quo ageretur, tributum intercepisset: itaque nihil prudentius erat, quam ut de universo superioris anni tributo denunciationi locus daretur: nam si causa non ante Gamelionem agebatur, quum tributa Elaphebolione mense solverentur, patet tributum, de quo agebatur, esse anni superioris (TO TEQUσíCU). Ceterum de magistratibus eligendis dici, docet vs. 20. Qui quum solerent deni esse, probabile est vs. 16. supplendum esse dé]na: ibidem in fine El superesse videtur ex ἐπ[ιμελεῖσθαι. Μήνυσιν ipsam tenes vs. 16. Sic prodit fere talis restitutio: Ei δὲ Αθηναίοις τὸν φόρον [ἀποδεδώκασι, ἄνδρας δέ]κα τῆς μηνύσεως ἐπ[ιμελεῖσθαι τούτου τε τοῦ]φόρου καὶ τοῦ περυσ[ίου παντός]. ̓́Ανδρας in tali re haud inusitatum est, ut n. 107. in decreto pro Spartoco Eumeli f. χειροτονῆσαι πρέσβεις τρεῖς ἄνδρας. Μox vs. 18. aper

d

ἐψήφιστο, νομίσματος ἡμεδαποῦ. ἀποδιδόναι δὲ ἀπὸ τῶν χρημάτων, ἃ ἐς ἀπόδοσίν ἐστιν τοῖς θεοῖς ἐψηφισμένα, τά τε παρὰ τοῖς Ἑλληνοταμίαις ὄντα νῦν καὶ τἄλλα ἅ ἐστι τούτων τῶν χρημάτων, καὶ τὰ ἐκ τῆς δεκάτης, ἐπειδὰν πρωθῇ. λογισάσθων δὲ οἱ λογισταὶ ὡς τριάκοντα [ἡμερῶν]τὰ ὀφειλόμενα τοῖς θεοῖς· ἄχρις συναγωγῆς δὲ τῶλ λογιστῶν ἡ βουλὴ αὐτοκράτωρ ἔστω. ἀποδόντων δὲ τὰ χρήματα οἱ πρυτάνεις μετὰ τῆς βουλῆς καὶ ἐξαλειφόντων ἐπειδὰν ἀποδῶσιν, ζητήσαντες τά τε πινάκια καὶ τὰ γραμματεῖα, καὶ ἐάμ που ἄλλοθι ᾗ γεγραμμένα· ἀποφαινόντων δὲ τὰ γεγραμμένα οἵ τε ἱερεῖς καὶ οἱ ἱεροποιοὶ καὶ εἴτις ἄλλος οἶδεν. ταμίας δὲ ἀποκυαμεύειν τούτων τῶν χρημάτων, ὅταμ περ τὰς ἄλλας ἀρχὰς, καθάπερ τοὺς τῶν ἱερῶν τῆς ̓Αθηναίας. οὗτοι δὲ ταμιευόντων ἐμ πόλει ἐν τῷ ὀπισθοδόμῳ τὰ τῶν θεῶν χρήματα, ὅσα δυνατὸν καὶ ὅσιον, καὶ συνανοιγόντων καὶ συγκλειόντων τὰς θύρας τοῦ ὀπισθοδόμου καὶ συσσημαινέσθων τοῖς τῶν τῆς Αθηναίας ταμίαις. παρὰ δὲ τῶν νῦν ταμιῶν καὶ τῶν ἐπιστατῶν καὶ τῶν ἱεροποιῶν τῶν ἐν τοῖς ἱεροῖς, οἳ νῦν διαχειρίζουσιν, ἀπαριθμησάσθων καὶ ἀποστησάσθων τὰ χρήματα έναντίον τῆς βουλῆς ἐμ πόλει καὶ παραδεξάσθων οἱ ταμίαι οἱ λαχόντες παρὰ τῶν νῦν ἀρχόντων, καὶ ἐν στήλῃ ἀναγραψάντων δίκαια πάντα, καθ ̓ ἕκαστόν τε τῶν θεῶν τὰ χρήματα ὁπόσα ἐστὶν ἑκάστῳ, καὶ συμπάντων κεφάλαιον, χωρὶς τό τε ἀργύριον καὶ τὸ χρυσίον. καὶ τὸ λοιπὸν ἀναγραφόντων οἱ αἰεὶ ταμίαι ἐς στήλην, καὶ λόγον διδόντων τῶν τε ὄντων χρημάτων καὶ τῶν προςιόντων τοῖς θεοῖς, καὶ ἐάν τι ἀναλίσκηται κατὰ τὸν ἐνιαυτὸν πρὸς τοὺς λογιστὰς, καὶ εὐθύνας διδόντων, καὶ ἐκ Παναθηναίων ἐς Παναθήναια τὸλ λόγον διδόντων, και θάπερ οἱ τὰ τῆς ̓Αθηναίας ταμιεύοντες. τὰς δὲ στήλας, ἐν αἷς ἀναγράψουσι τὰ χρήματα τὰ ἱερὰ, τιθέντων ἐμ πόλει οἱ ταμίαι. ἐπειδὰν δὲ ἀποδεδομένα ᾖ τοῖς θεοῖς τὰ χρήματα, ἐς τὸ νεώριον καὶ τὰ τείχη τοῖς περιοῦσι χρῆσθαι χρήμασιν.

τεῖα autem libri rationum, in quibus ut in catalogis singula, quae deberentur, capita relata sint. Καὶ ἐάν που ἄλλοθι, e. c. in columnis. De ἱεροποιοῖς dixi l. c. Τ. Ι. p. 251 sq. hoc loco intellige ἱεροποιοὺς singulorum templorum, non civitatis; paullo post dicuntur οἱ ἱεροποιοὶ οἱ ἐν τοῖς ἱεροῖς. Μοκ ἀποκυαμεύειν est fabarum sortitione creare: simile est vocabulum ἀποκυβεύειν. Quaestores aerarii Minervae deni erant, ex Pentacosiomedimnis (l. c. Τ. Ι. p. 175.): eodem igitur modo creantor etiam Quaestores deorum, deni, ex Pentacosiomedimnis. De his Quaestoribus tum ipsum institutis dixi l. c. p. 173 sq. Scripsi autem καθάπερ τοὺς τῶν ἱερῶν τῆς ̓Αθηναίας, quum olim dedissem χρημάτων: nempe HIHTON in ΗΙΕΡΟΝ mutandum est, χρημάτων autem ex prioribus supplendum. Οπισθόδομος est Parthenonis in arce, ubi aerarium fuisse docui l. c. T. I. p. 472 sq. quae enim in contrariam sententiam nuper disputata sunt, nullius sunt momenti. Συσσημαίνεσθαι non potest nisi ad fores aerarii sigillo obsignandas referri: de здан ματείοις enim consignandis nihil dictum est. Mox ἀποστησάσθων est: sibi iubento appendi. Prius O mutandum in T; mox corrigendum ΔΙΚΑΙΑ. Deinde etsi καθ ̓ ἕκαστόν τε τὸν Θεὸν ferri potest, praetuli tamen τῶν θεῶν. Vs. 25. AN in ΑΝΑΙΣΚΕΤΑΙ videtur ipse lapicida bis posuisse. Panathenaea nec maiora nec minora speciatim intellige, sed Panathenaea generatim, quae ter in quadriennio minora sunt, semel maiora aut simpliciter aut cum minoribus coniuncta. Nam annuae sunt rationes, de quo dubitari non potest. Etenim quum constet, Quaestores Minervae ac proinde etiam hos Deorum Quaestores annuos fuisse, rationes etiam annuae esse debebant: idque apertum vel ex dictione praegressa κατὰ τὸν ἐνιαυτόν. Accedit ipsa formulae ratio: nam ἐκ Παναθηναίων ἐς Παναθήναια non potest aliud significare, quam ex quibusvis Panathenaeis ad quaevis: quae quum quotannis redirent, si sola maiora intelligerentur, necessario dicendum erat ἐκ Παναθηναίων τῶν μεγάλων etc. ut perspiceretur, non numerari minora quotannis redeuntia, sed praeteriri haec atque usque ad magna Panathenaea differri rationes. Ceterum nota, quum in prioribus iam praeceptum fuerit, reddendas esse rationes, nunc accuratius definiri, ex Panathenaeis ad Panathenaea esse reddendas. De rationibus et de tabulis rationum publice proponendis dixi Oec. civ. Ath. T. I. p. 203 sqq. p. 211 sq. quantum satis est. laeographica huius decreti indole non commoror: tamen haec notanda sunt. Non iam XEYN scriptum est, sed ΣYN; semper TOYTO, non TOTO, quod ante Euclidem minus usitatum; & modo E est modo El, hoc tum in aliis vocibus tum in iis, in quibus Ionicum est ni, ut γραμματεῖα, γραμματήΐα, etc. N ante liquidas in vocibus procliticis et aliis, quae cum sequente voce artiore nexu cohaerent, prope constanter mutatum, ut τῶλ λογιστῶν, τὸλ λόγον, ἐμ πόλει, ἐάμ που, ὅταμ περ: sed vs. 26. est τῶν προςιόντων. Η (spiritum asperum) passim omissum vides, ut in aliis titulis.

Annus non notatus est, quippe ut aliunde notus et in actis in tabulario repositis designatus. Decretum est de restituenda pecunia aerariis templorum debita, postquam publico aerario iam satis prospectum sit colligendis ter mille talentis Atticis. Haec Olymp. 89, 3-90, 1. collecta esse Oec. civ. Ath. T. I. p. 477 sq. conieci, ut decretum hoc circiter Olymp. 90, 2. scriptum videatur. Hellenotamiae pecuniam ex tributis conflatam asservabant: quae quum nondum in aerarium publicum in arcem delata esset, decretum erat ut in debita diis solvenda converteretur. Δεκάτην ex fundis publicis intelligendam esse notavi Oec. civ. Ath. T. I. p. 326. Πραῇ est de vendendo publicanis decimae vectigali, non fructuum, qui in decimae loco dati essent. De logistis dixi ibid. p. 204 sqq. Sed ὡς τριάκοντα [ήμεgv] incertum est: primum enim ws non commodum, neque usui sermonis congruum est: deinde HOINEPNYN vocem HEMEPON duarum litterarum spatio excedit. Retinui tamen uɛgv a Bekkero mihi ministratum, quod usitata triginta dierum dies negotiis gerendis: cf. Demosth. Mid. p. 529.18. Aesch. c. Ctesiph. p. 400. p. 400. De triginta logistis cogitari non potest; logistae enim decem sunt: quodsi annumeraveris euthynos et paredros, erunt quadraginta. De βουλῇ αὐτοκράτορι αὐτοκράτορι v. Oec. civ. Ath. T. II. p. 202. Πινάκια me iudice sunt syngraphae mutui, diptychis s. codicillis inscriptae, γραμμα

In pa

10

TONAPXIT

.

AEAOXOAITEI BOLEIKAITOIAEMOITOI

EKTON ATONEO

ΤΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ 5 ΑΘΕΝΑΤΟΝΜΙΣΘΟΣΑΙ

Ο ΣΙΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝ

ΣΤΑΣΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝ.

NTOMENK[A]TE[EK EY AEMENON

NEPAONO AA[E

TAKAIKALA

K..AMD

Varietas lectionis. Vs. 1. ultimum O solus Müll. Vs. 2. quintus locus ap. Müll. non vacuus est; ibidem Ros. non habet KY. Vs. 3. littera septima in duplicibus et Rosii et Osanni schedis est, quod Os. in edito exemplo per errorem in A mutavit, indeque eruit ȧywvodérnv vel åywvoDETEй: ego T restitui ex schedis Mülleri, ex qua littera illud in ceteris schedis superest. Ibid. in fine Os. N. O, Ros. NEO, Müll. NEO. Vs. 4. Müller. 10, hoc est TO, quod restitui; ceteri primo loco nihil. Vs. 5. ultimum | omittit Müll. Vs. 6. ultimum M solus Müll. Vs. 7. ultimum E praebet Ros. Osannus habet . Vs. 9. Osan. NEPA etc. Vs. 11. omittitur a Ros. Osannus habet litteras AM, pro quibus Müll. Af: duas reliquas addidi ex Müll.

Latitudinem scripturae ostendunt supplementa necessaria: in sinistra parte nihil deest. In nomine Smicythi supplevi ≤ ob lacunam, etsi etiam MínuSos dictum est. Smicythus scriba Quaestorum in actis quaestoriis huius aetatis (n. 138.) reperitur, et Smicythus Piraeensis est in locatione theatri Piraeensis (n. 102.); quem eundem esse Osannus suspicatur. Nec alium in hoc lapide agnoscit. Non obsum, quamquam qui in locatione Piraeensium nominatur, potest etiam alius ex eadem familia esse. Ceterum Osannus eum non recte pro scriba prytanum in nostro marmore habet: est nunc epistates prytanum: nam eygaμμá]reve ad priora pertinet. Cf. locos Oec. civ. Ath. T. II. p. 199. Nempe

epistates sorte ex prytanibus creatus potest homo minimae auctoritatis esse, ut idem alio tempore potuerit scribae munere fungi. Illa autem aetate epistates, qui épía, est prytanis (posteriore tempore, inde ab Olymp. 109-111. éπimpíε proëdrus ex tribu non praesidente, ut n. 9o. monstrabo; interim de his rebus v. Schömann. de comitt. p. 83 sqq.): itaque si epistates Piraeensis est, 'ITTOWνTis Ἱπποθωντὶς ETQUTάvεve. Fragmentum hoc nullius quidem pretii éπgutáveue. est; quum tamen in his decretis ante Euclidem scriptis constituerim minutissima rimari, iuvat addere, quale id olim fuerit. Neutiquam enim ad rem scenicam refertur, quod ex architecti mentione et falsa lectione aywv[o] collectum est, sed decretum fuit de facienda locatione operis publici, inchoati quidem sed non perfecti, haud dubie templi. Post sollemnia, quae supplevi, praescripta, protasis incipiebat ab éɛ, ex cuius apodosi vs. 5. superest Αθηναίων, h. e. [δεδόχθαι τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ τῷ] A. Ex protasi supersunt [ròv ågxiт]énтovα Toυ vEW et 7]oùs åg×ITÉXT[ovas. Vs. 5. ex voce μʊIãσai, locare, superest MI. Vs. 6. memorantur quidam σuviorάuevoi; redemptorum societatem intellige. Mox igya]σías i agrέ[xTwv. Vs. 8. videtur fuisse [roúrw] vel [egyw]v Tò μèv x[α]Tε[σXEvaσμévov, pars perfecta. Vs. 9. fuit [T]v egywv. oσa dé, credo infecta. Vs. 10....... ... πάν]τα nai naλà est: significatur bona omnia et pulchra efficienda et praestanda esse. Fortasse pertinet ad aedem Poliadis, de qua n. 160.